AN

DU

S G

RO

UP

SE

RV

ING

TH

E I

ND

US

TR

Y

jaargang 1 | nr. 2 | december 2011

AS

SE

LBE

RG

S V

EN

TIL

ATO

RE

N •

FIB

IN

DU

ST

RIE

S •

GO

UD

A F

EU

ER

FE

ST

(DE

UT

Sc

HL

AN

D)

•

GO

UD

A R

EF

RA

cTO

RIE

S •

GO

UD

A V

UU

RV

AS

T B

ELG

IUM

•

GO

UD

A V

UU

RV

AS

T S

ER

VIc

ES

•

HS

M O

FF

SH

OR

E •

HS

M S

TE

EL

ST

RU

cT

UR

ES

•

LEN

GK

EE

K S

TAA

LBO

UW

•

P&

K R

AIL

•

RIJ

ND

IJK

cO

NS

TR

Uc

TIO

N •

De meesten van jullie weten

dat ik een enthousiast zeiler

ben. De overeenkomst tussen

zeilen en mijn werk is groot.

De omstandigheden wisselen

constant waardoor zeilen

moeten worden verzet. De beste

koers moet worden bepaald,

tegenslagen moeten overwonnen

worden en aankomen in de

haven geeft een geweldig goed

gevoel. Ook zakelijk veranderen

de omstandigheden steeds. De

economie is een golfbeweging

met ups en downs en de laatste

jaren hollen we van de ene crisis

naar de andere. Bedrijven die

zich het snelst aanpassen aan de

omstandigheden zijn de winnaars

van morgen. Mits je een duidelijke

visie en koers hebt.

Zo tegen het einde van het jaar

komt de haven weer in zicht.

Ik kan niet anders dan tevreden

terugkijken op de prestatie die

we met zijn allen in 2011 hebben

geleverd. De cijfers zijn natuurlijk

nog niet klaar, maar we kunnen

nu al stellen dat de omzet van de

gehele groep fors is gestegen en

dat de resultaten er mogen zijn.

In deze Andustry news staan onze

medewerkers dan ook centraal:

de kracht van ons bedrijf. We

laten jullie kennismaken met

willekeurig gekozen medewerkers.

Hun passie en toewijding voor het

werk komen aan bod, maar ook

het verhaal achter de mens. Mooi

en steeds verrassend.

Ik wens eenieder heel mooie

kerstdagen en alle goeds voor

2012. Mindere economische tijden

zullen we wel weten te trotseren.

Ikzelf heb alle vertrouwen in onze

toekomst en voorzie ook voor het

komend jaar de wind mee voor

ons bedrijf. Mooier kan ik niet

afsluiten.

Tom van Rijn

Algemeen directeur

stevig aan het roer en oP volle kracht vooruit

“Als we onderhoud moeten plegen tijdens

een fabrieksstop, kennen we voor onszelf

nauwelijks grenzen. Dan gaan we er voor. We

bikkelen om de klus te klaren, als hecht team.

Als we op zaterdagnacht een paar jongens

nodig hebben, staan ze voor ons klaar, ook al

hebben ze vrij. Maar het gaat verder dan het

werk alleen. Ook privé staan we voor elkaar

klaar, in goede en slechte tijden. Die kameraad-

schap is geweldig.”

Schaapsherder“Rond vijf uur gaat m’n wekker en een uur later

ben ik op het werk. Dan heb ik vaak het verslag

van de nachtploeg al gelezen en ga de jongens

van de dagploeg indelen. Zij starten om zeven

uur. Vervolgens ben ik de hele dag bezig met

‘het hoeden van m’n schapen’ en zorg dat de

avondploeg de zaak kan overnemen. Rond 18.30

uur ga ik dan weer richting huis … tsja, ik mag

niet langer dan 13 uur op de site zijn hè?” >>

kameraden door dik en dunDanny Palemans (45) is projectleider/accountmanager bij Gouda Vuurvast Belgium. In 1989 is hij begonnen als magazijnassistent en heeft zich

daarna in de organisatie opgewerkt. Hij is nu druk met een onderhoudsklus bij Total Raffinaderij in Antwerpen. Een project van een week of vier,

waarbij het werk zes dagen per week, 24 uur per dag doorgaat. Danny geniet van dit intensieve ‘duwen, trekken en sleuren’ en de teamgeest.

>>

Een beetje ADHDEen stevige dag, zou je zeggen.

Maar dan ken je Danny nog niet:

“Afhankelijk van mijn trainings-

schema, ga ik dan met de fiets

naar huis en maak er een tochtje

van anderhalf uur van. Op andere

dagen ga ik lopen, zo’n 15 kilo-

meter … ik ben namelijk druk

in de voorbereiding voor m’n

volgende triatlon en moet iedere

dag trainen. Ja, zo leer je wel wat

bikkelen is. Laatst had ik overdag

te weinig gegeten en kwam ik 'de

man met de hamer' tegen. Dan

sta je daar op zo’n 10 kilometer

van huis en moet je door. Ach

weet je, op een gegeven moment

had ik besloten dat ik op m’n 42e

mijn eerste 42 kilometers, m’n

eerste marathon wilde lopen. Dat

is gelukt. Nu doe ik die er zo één

of twee per jaar tussendoor. Verder

richt ik me dus op verschillende

triatlons zoals in Mallorca of op

Lanzarote. Vakantieweekje van

maken, heerlijk! Ach ja, soms zeg

ik weleens: als ik 50 ben, ga ik het

rustiger aan doen. Nou de dames

op kantoor zien dat al angstig tege-

moet, zo’n druktemaker de hele

dag binnen. Dat zal ook wel niet

gebeuren. Ik ben nu eenmaal niet

gemaakt voor het rustige leven.”

“Ja, echt. Soms wil ik wel weer

voor even terug. Ik ben wat dat

betreft best een vakidioot, ik kan

echt genieten van een mooie,

strakke las. Ik ben mijn opleiding

begonnen in de motorvoertui-

gentechniek en daar kregen we

soms lasles. Toen dacht ik: ja, dat

is het! Dus ik stapte over naar ‘de

metaal’. Nooit spijt van gehad. Het

is jammer dat niet meer meiden

die stap nemen.”

Eventjes weg“Maar goed, ik heb het ook reuze

naar mijn zin in de werkvoorbe-

reiding. Een baan die ik eigenlijk

niet zou kunnen uitvoeren zoals

het hoort, als ik niet daadwerke-

lijk in de fabriek had gewerkt. Ik

weet exact wat op welke machines

gemaakt kan worden. En daar

komt nog iets anders bij … ik heb

tussendoor nog een poosje bij een

ander bedrijf gewerkt. In 2004

wilde ik heel graag het vak in van

technisch tekenaar. Dat heb ik

twee jaar lang gedaan en ben in

2006 hier weer teruggekomen.

Met als uitdaging om de werk-

voorbereiding goed op poten te

zetten. Reken maar dat mijn opge-

dane tekenervaring me toen goed

heeft geholpen.”

Puzzelen“Nu ga ik aan de slag als de

tekenkamer klaar is. Dan ga ik

de bestanden in ons werkvoorbe-

reidingspakket inlezen en kan ik

bepalen welke onderdelen naar

welke machine gaan. Vervolgens

kan ik productielijsten voor de

afdelingen uitdraaien en het

benodigde materiaal bestellen. De

juiste bestanden worden daarna

op de juiste locaties gezet. Voor de

zaagmachine moeten de profielen

'genest' worden in handelslengtes

en ga ik uitpuzzelen hoe dit het

beste geproduceerd kan worden.

Hartstikke leuk, want ik wil

natuurlijk wel dat het allemaal

zo efficiënt mogelijk wordt inge-

deeld en dat er zo min mogelijk

afval ontstaat. Staal is tenslotte

hartstikke duur. Veel schuine

profielen? Dan moet je zorgen dat

dezelfde hoeken in elkaar 'genest'

worden. En dan het machinepark:

normaal gesproken doe je dat op

die machine, maar ja … die zit

vol. Wat nu? Het is allemaal wat

simpel verwoord, maar geloof

me, om zo’n pakket tekeningen te

vertalen naar efficiënte productie

heeft heel wat voeten in de aarde.”

Spannend“Thuis ben ik niet zo’n puzzelaar.

Dan ga ik heerlijk lezen: alleen

maar thrillers! Niet dat ik daar

nog zo heel veel tijd voor heb,

want ik werk dus 40 uur en heb

een zoontje van drie. Die vraagt

ook genoeg tijd en aandacht. Toch

is het werk goed te combineren

met de thuissituatie. Oma en papa

zijn er ook nog hè? Bovendien

krijg ik hier veel vrijheid wat

betreft de werktijden. Als het wat

rustiger is, ga ik soms naar huis

en als het drukker is, tsja … dan

werken we over hè? Geen punt.

Ik zit hier gewoon op een goede

plek en heb het enorm naar m’n

zin. En nu we onderdeel zijn van

RijnDijk Construction gaat het

helemaal van een leien dakje.

De samenwerking bij RijnDijk

Construction verloopt erg goed en

we merken dat het nu veel minder

hectisch is geworden, het werk

verloopt veel gestructureerder. Dat

is fijn, want dan kan ik weer beter

met m’n materialen omgaan!”

stoere meid in de techniekRana Verhoeff (34) werkt sinds 1993 bij RijnDijk Construction

Noord in Schagen. Ze begon hier als stagiaire tijdens haar opleiding

tot bankwerker/lasser. Een hele poos heeft ze als enige vrouw in de

werkplaats doorgebracht. Een ervaring die haar nu heel goed van

pas komt als werkvoorbereider. En waar ze soms ook nog wel naar

terugverlangt …

“Dat is een van de sterke punten

van Andus Group: perfecte veilig-

heidsstatistieken. Bij ons zit het

er helemaal ingebakken. Maar als

je met derden werkt, wil het nog

weleens voorkomen dat ze het niet

zo nauw nemen met persoonlijke

beschermingsmiddelen. Dan is

het heel simpel: weg van de bouw-

plaats. Ik moet de veiligheid van

de mensen kunnen waarborgen.”

Trots op de projecten Richard leidt nu een project bij

Aleris Aluminium in Duffel (B),

de zogenaamde WABS-gebouwen.

“Een mooie opdracht. We zijn

verantwoordelijk voor het hele

werk, inclusief het civiele stuk.

Grondwerken, fundaties, de staal-

constructie van 1.500 ton, bepla-

ting, E&I, sprinklerinstallatie,

noem maar op. Een hele puzzel

waarbij je het overzicht moet

houden, adequaat beslissingen

moet nemen en alles drie keer

moet checken. Maar ik vind het

geweldig. Ben ook echt een project-

mens: in tien maanden iets reali-

seren en dan op naar het volgende.

Is toch fantastisch? Nu ligt er een

stuk grond en straks staat daar een

mooi, compleet nieuw gebouw op.

Dat heb ik dan helpen realiseren.”

Hard werken“Natuurlijk is het f link aanpoten.

Ik zit om half zes 's ochtends in de

auto en ben om zes uur 's avonds

weer thuis. Maar werken van ‘fluit

tot f luit’ is sowieso niks voor mij.

Dat is me ook met de paplepel

ingegeven. Mijn ouders hadden

een bakkerij, ik heb ze van jongs af

aan keihard zien werken. Ik heb zo

geleerd dat je alles moet geven, dat

je je moet inzetten voor je werk.

Dan word je gerespecteerd en krijg

je kansen. Die heb ik gehad en met

beide handen aangegrepen. Ik ben

in 2000 begonnen als monteur

bij RijnDijk Steel Contracting.

Daar het montagevak geleerd van

een oudere collega. Dat is ook de

enige manier. Ooit een enorme

hoogwerker bij een opleiding

zien staan? Nee, in de praktijk

moet je leren hoe je in zo’n bakje

moet staan. In de jaren daarna

heb ik meegewerkt aan prachtige

projecten in Duitsland, Ierland,

Spanje, Zweden … zeg maar

jarenlang ‘in de kost geweest’.

En nu heb ik me dan opgewerkt

tot bouwplaatsleider en kan ik

gewoon ’s avonds naar huis. Dat is

toch ook wel heel erg fijn.”

“Ik heb vóór mijn metaaloplei-

ding even meegelopen in de

bouw, maar dat vond ik niks.

Toen ben ik gaan lassen en ja,

dat is het helemaal voor mij! Om

vanuit de tekening iets te maken,

de juiste manier vinden om het

goed te doen, echt mooie lassen

te maken. Dat is best moeilijk, je

moet er denk ik een soort gevoel

voor hebben. En dat heb ik blijk-

baar. Want ik ben de beste van

mijn klas en nu zelfs geselecteerd

voor de VakkanjerWedstrijden

(jaarlijkse beroepenwedstrijden

voor leerlingen van technische

opleidingen). Daar ga ik met

285 andere jongens en meiden

uit heel Nederland strijden

om een plek in de finale. De

beste drie mogen door naar de

Internationale vakwedstrijden,

bijvoorbeeld naar EuroSkills en

naar WorldSkills, zeg maar de

wereldkampioenschappen.

Dat zou gaaf zijn.”

Leergierig“Ik moet zeggen dat ik hier ook

erg veel geleerd heb, met name

van Ton Schouten, die nu net met

pensioen is. Maar ik ben nu pas

vijf maanden met mijn opleiding

bezig en heb al bijna al mijn

praktijkopdrachten afgerond.

Dat betekent dat ik mijn oplei-

ding versneld kan doorlopen.

En dan wil ik verder! MIG lassen,

G6, Elektrode lassen niveau-4, ik

wil het hele vak beheersen. Hoe

groter en moeilijker het werk, hoe

meer uitdaging, hoe liever. Zo’n

mooi vak. Maar laat ik me maar

even rustig houden, ik blijf ook

eigenlijk liever op de achtergrond.

Ik vind dat je dingen eerst moet

laten zien, voordat je een grote

mond hebt.”

een echt Projectmens en PiePende Banden

wereldkamPioen in wording?

Bij Richard van Gelderen (37), site supervisor van RijnDijk Construction Zuid, kan het soms niet snel genoeg gaan. Risico’s? Ja … dat hoort

erbij. Maar dan heeft hij het over zijn passie: Formule 1 races. Wat een spektakel! “Als je langs de baan staat, giert de adrenaline door je

lichaam …” Op de bouwplaats echter, moet Richard niets hebben van risico’s. Veiligheid staat voor hem voorop.

Roy Mandersloot (18) is twee jaar geleden bij P&K Rail in dienst

getreden als montagemedewerker. Sinds een jaar werkt hij nu

bij Asselbergs Ventilatoren als bankwerker/lasser. Roy heeft een

BBL-dienstverband. Dat wil zeggen dat hij twee dagen per week

naar school gaat, naar het Gildevaart ROC Midden-Nederland. De

rest van zijn opleiding krijgt hij op de werkvloer. Maar hoewel hij

nog in opleiding is, zijn Roy’s ambities er niet minder om: hij wil

gewoon de beste lasser van Nederland worden.

Sjoerd werkt al sinds 1988 bij

Gouda Refractories. Veel van zijn

collega’s werken ook al meer dan

10 jaar op de afdeling. Ze zijn

gebiologeerd door het vuurvaste

beton: “Het is een geweldig mooi

en gecompliceerd materiaal, dat je

steeds weer kan verrassen. Hier

blijven we leren, iedere dag. We

blijven ook continu zoeken naar

verbeteringen. Hoe kunnen we

het nog slimmer en beter doen?

Ja, het is echt een soort keuken,

waar vakmanschap en creativiteit

de doorslag geven.”

Primitieve omstandigheden“Dat zijn ook de dingen die mij

drijven: zelfstandigheid, vrijheid,

creativiteit en vernuft. In de jaren

voor Gouda Refractories heb ik

door Europa gezworven voor een

Amerikaans ingenieursbureau

en gloeiovens en dompelverzink-

lijnen gebouwd. Dat was in de

jaren dat we nog geen blackberries

of laptops hadden. Dat je niet even

een conference call kon beleggen.

Nee, je moest soms een gesprek

naar het buitenland aanvragen

via de centrale … Toen heb ik wel

geleerd dat een minutieuze voor-

bereiding het halve werk is en wat

het betekent om ter plekke oplos-

singen te moeten verzinnen.”

Zweven en hard landenOok in z’n privéleven zie je die

begrippen bij Sjoerd terugkomen:

“Ik heb altijd al willen vliegen.

Nou, de goedkoopste en meest

praktische manier om dat te

verwezenlijken, is paragliden.

Dat heb ik dus jaren gedaan.

Ik heb minstens 200 vluchten

gemaakt, maar ik ben er nu

noodgedwongen mee gestopt.

Tijdens een vlucht op Madeira,

die ik niet goed had voorbereid,

ben ik helaas gecrasht en heb ik

mijn rug gebroken. Ja, uiteindelijk

toch nog veel geluk gehad, want

ik kan het navertellen en gewoon

verder leven. Toch: ik kan parag-

liden iedereen aanbevelen, het is

prachtig!”

Jongensdroom“Daarnaast is mijn grote hobby

mijn oude Donkervoort S7, zeg

maar een Lotus 7. Die heb ik in

1979 bij Joop Donkervoort zelf –

hij opereerde toen nog vanuit een

houten schuurtje achter in zijn

tuin – als bouwpakket gekocht. Ik

denk dat ik een van zijn allereerste

klanten was. Dat was nog eens

een uitdaging, ik kreeg echt alles

los mee in dozen en moest het

eigenlijk maar zelf uitpluizen hoe

een en ander in elkaar gestoken

moest worden. En dat terwijl

ik er serieus geld voor moest

neerleggen. Maar ja, het was een

jongensdroom en dromen … ? Die

moet je gewoon verwezenlijken!”

Sjoerd de Vries (60) is hoofd van de afdeling Prefab bij Gouda Refractories in Gouda. Trots op z’n ‘eigen winkel’. Hier worden hoogwaardige

producten gemaakt die niet te persen zijn, zoals afwijkende steenvormen die te groot of te gecompliceerd van vorm zijn, waar metalen ankers of

frames in verwerkt worden of waarvan slechts enkele stuks nodig zijn. Het is ook het ontwikkelingsplatform voor het laboratorium. Een hechte

club mensen die, zo blijkt, helemaal gek is van vuurvast beton.

dromen moet je verwezenlijken

“Het leven in Roemenië was

verschrikkelijk. Je had helemaal

niets. En je leefde voortdurend in

angst, je durfde niet eens met je

buurman te praten, bang dat hij

bij de geheime dienst was.

In 1984 besloot ik met een vriend

te vluchten, liet mijn vrouw en

zoontje achter. We kwamen ver,

heel ver. Maar vijf meter voor de

Ioan Szekely (56) is teamleider/voorman in de productie bij FIB Industries te Leeuwarden. Op 3 november jl. heeft hij zijn 25-jarig jubileum gevierd.

Zoveel jaren trouwe dienst is altijd speciaal. Maar voor Ioan heeft het nog een extra betekenis. Dit werkjubileum is ook een vrijheidsjubileum voor

hem. Want in 1985 ontvluchtte de toen dertigjarige fijnbankwerker Ioan Szekely – Roemeens kampioen Kayak varen op de 500 en 1.000 meter en

1e divisie handbalspeler – zijn land en het schrikbewind van Ceausescu. Na vele ontberingen werd hij uiteindelijk gastvrij in Nederland ontvangen.

Zijn eerste baan in volledige vrijheid: productiemedewerker bij FIB Industries.

Besef hoe rijk je Bent

“M’n grootste uitdaging tot

dusverre?” En het is even stil.

“Ja, sorry, maar ik denk niet zo

in die termen van uitdagingen of

valkuilen. Ik vind het heerlijk als

dingen ingewikkeld zijn, complexi-

teit met zich meedragen en van

een bepaalde grootte zijn. En wat

dat betreft zit ik prima op m’n

plek. Maar om dat nu uitdagingen

te noemen? Da’s gewoon heel leuk

werk, wat soms ook wel spannend

kan zijn. Lukt het allemaal op tijd?

Verdienen we er uiteindelijk ook

nog geld aan? Dat soort vragen zijn

wel essentieel in mijn werk. Want

op het moment dat je een opdracht

krijgt, is lang niet alles uitgekristal-

liseerd. Dan begint het avontuur

pas echt.” Okay Gijs, noem dat dan

maar geen uitdaging.

Van alles wat“Ja, m’n werk is heel gevarieerd,

heel erg hands-on. Soms ben ik

projectleider, soms ben ik druk

bezig met aanbestedingen, dan

weer echt adjunct-directeur. Of je

vindt me bovenop een platform

om metingen te verrichten. En wat

het leukste is? De mensen! Hier

dwars door de eigen organisatie,

klanten, onderaannemers, leve-

ranciers, noem maar op. Allemaal

heel verschillend met hun eigen

wensen en eisen. Natuurlijk

leveren we prachtige producten en

dat is belangrijk, maar het is en

blijft mensenwerk. Dat moet lekker

lopen.”

Mooi werkEn als Gijs dan naar gedenkwaar-

dige projecten wordt gevraagd,

schieten hem er een paar als

eerste te binnen. Waarmee hij

het aspect mensenwerk onbewust

bevestigt: “Het Q4C-platform

van Clyde. Zo mooi.” Waarom?

“Een geweldige klantrelatie. Het

liep allemaal perfect, maar vooral

omdat we met heel veel mensen,

fijn samen hebben gewerkt. Of

de Bernhardsluizen. Dat liep

misschien niet allemaal even

geweldig in de uitvoering, want

we hadden best wel een stevige

strijd met de opdrachtgever. Maar

uiteindelijk zijn we er samen

heel goed uitgekomen en hebben

veel plezier beleefd. En ja, dan

een klein persoonlijk succesje …

een beweegbare brug ‘ergens’ in

Nederland. Het was een aanbe-

steding mét architectonisch

ontwerp. Tsja. Ik heb toen zelf

een schetsje gemaakt en dat inge-

stuurd. En uiteindelijk is dat het

nog geworden ook. Samen met een

gepensioneerde architect hebben

we het pro forma nog verdedigd bij

de welstandcommissie – tussen de

dakkapellen door – en toen was het

goed. Een heerlijke klus, want de

gemeente zei heel simpel: ‘Maak

het maar. Het moet werken en het

moet eruit zien als op het plaatje.’

Verder niets. Kijk, dan wordt er een

beroep gedaan en vertrouwd op je

eigen kwaliteiten, da’s wel heel fijn

werken.”

Gijs Kaashoek (44) begon in het jaar 2000 bij HSM als engineering manager. Inmiddels is hij zo’n zes jaar manager operations en adjunct-directeur.

Z’n werk? Heel gevarieerd! En z’n privé? Vooral heel erg genieten van het gezinsleven, langs het strand hardlopen en lekker koken. “Nee, helaas, ik

spaar geen koekoeksklokken.” Gewoon rust… en dat is precies wat hij uitstraalt. Gijs maak je niet gek.

rust, mensenwerk en een snel schetsje

Oostenrijkse grens liepen we tegen

een cordon soldaten op: we hadden

ergens een alarm laten afgaan. We

werden teruggestuurd en kwamen

in de gevangenis als landverrader.

Gelukkig volgde snel daarna een

amnestieregeling.”

Slavenarbeid“In 1985 ondernam ik een tweede

poging. Ditmaal werd ik in

Joegoslavië gepakt. Ik belandde

weer in de gevangenis. Ik werd

opgesloten in een cel, samen

met 60 andere Roemenen. Het

was verschrikkelijk. Van vroeg

in de morgen tot laat in de avond

moesten we werken als slaven.

Alleen maar omdat we vrijheid

wilden … Maar om een lang

verhaal kort te maken: uiteinde-

lijk werden we door het UNHCR

aangemerkt als vluchtelingen.

Een commissie uit Nederland,

bestaande uit een psycholoog en

mensen van Buitenlandse Zaken

en het Ministerie van WVC, kwam

ons vervolgens beoordelen. Het

was een soort sollicitatiegesprek.

Veertig van ons werden uitgenodigd

om naar Nederland te komen. De

vakmensen. Op 11 februari 1986

landde ik op Schiphol en werd naar

de opvang in Apeldoorn gebracht.

Alles wat ik had, zat in één plastic

tas.” >>

Vincent van Dinter (28) werkt pas vier jaar bij HSM, maar heeft al een hele carrière achter de rug. Van stagiair

in Noorwegen (“de koudste winter in 40 jaar”) tot werkvoorbereider, van project engineer (Gaz de France) tot

construction supervisor en nu in de functie van construction manager. Het gaat hem dus best voor de wind …

En laat Vincent nou ook nog een van de weinige, actieve molenaars in Nederland zijn!

Platforms en molens moeten draaien

An

du

str

y n

ew

s Is

ee

n u

ItGA

Ve

VA

n A

nd

us

Gr

Ou

PA

nd

ustry n

ew

s versch

ijnt d

iverse

ma

len

pe

r jaa

r. He

t bla

d b

eo

og

t zow

el

we

rkn

em

ers a

ls kla

nte

n e

n to

ele

vera

ncie

rs op

de

ho

og

te te

ho

ud

en

van

on

twik

kelin

ge

n b

inn

en

An

du

s Gro

up

.

re

dA

CtIe

CO

MM

Iss

IeK

rIs

rO

OIjA

KK

er

sLIn

dA

dA

Ms

nIe

Ls

wIb

Ier

LA

y-Ou

t en

re

ALIs

AtIe

bu

re

Au

HO

w

re

dA

CtIe

Ad

re

sb

eu

Ke

nL

AA

n 11

75

61

6 V

C e

Ind

HO

Ve

n

An

du

s Gr

Ou

P bV

eInd

HO

Ven

/ teL. 04

0 - 211 58 0

0

AsseLb

erG

s Ven

tILAtO

ren

bV

nIeu

weG

eIn / teL. 03

0 - 246 95 01

FIb In

du

strIes b

VLeeu

wA

rd

en / teL. 0

58 - 29

4 59 45

GO

ud

A Feu

erFest (d

eutsC

HLA

nd

) Gm

bH

wILLIC

H / PA

rsA

u (w

OLFsb

ur

G)

teL. +49

(0)215

4 88 87 0

0

GO

ud

A r

eFrA

CtO

rIes b

VG

Ou

dA

/ teL. 0182 - 59 14 0

0

GO

ud

A V

uu

rV

Ast b

eLGIu

M n

Vw

IjneG

eM / teL. +

32(0)3 - 326 57 0

0

GO

ud

A V

uu

rV

Ast ser

VIC

es bV

GO

ud

A / teL. 018

2 - 59 14 00

HsM

OFFsH

Or

e bV

sCH

IedA

M / teL. 010 - 427 92 0

0

HsM

steeL stru

Ctu

res b

VsC

HIed

AM

/ teL. 010 - 427 92 00

LenG

KeeK

stAA

LbO

uw

bV

HO

OG

VLIet r

t / teL. 010 - 416 16 44

P&K

rA

IL bV

nIeu

weG

eIn / teL. 03

0 - 246 95 92

rIjn

dIjK

CO

nstr

uC

tIOn

bV

eInd

HO

Ven

/ teL. 04

0 - 246 72 28

“Ja, ik heb hier alle kansen gehad.

Een heerlijk bedrijf met een prima

mentaliteit, waar iedereen heel erg

betrokken is bij de mensen die het

zware en échte werk moeten doen.

Heel nuchter en praktisch ingesteld,

maar toch met een bepaalde verbon-

denheid. Het is niet voor niets dat we

een soort HSM motorclub hebben.

Elk jaar toeren we een weekje door

Frankrijk, Ierland, Italië, Engeland

of Schotland. Mooie dingen zien en

elkaar steeds beter leren kennen.”

Wat een stress“Dat is goed, een stuk ontspanning,

want het werk kan best de nodige

stress met zich meebrengen. Want

als je hier zo’n prachtig platform

hebt gebouwd, komt nog een andere

fase. De leukste misschien wel. Het

transport naar de Noordzee en de

installatie. Dan heb je 24 uur om

het platform veilig operationeel op te

leveren. Zodat de heli’s erop kunnen

landen, het licht brandt etc. etc. Alles

moet aangesloten en getest worden,

wat een hectiek. Er is geen minuut

waarin dingen stilliggen, door, door,

door. Best slopend. Maar de kick is

dan ook wel enorm als zo’n gevaarte

op volle zee precies doet, wat het

moet doen.”

Een mooie erfenis“En dan is het heerlijk als ik in het

weekend naar ‘mijn molen’ kan

gaan. Een korenmolen uit 1836

in Puttershoek, een van de 1.100

molens die we nog hebben in

Nederland. Van de 11.000 oorspron-

kelijke! Ik ben daar de beheerder

van en elke zaterdag kun je me

in de molen vinden. Dat verhaal

begint eigenlijk op het moment

dat ik op 11-jarige leeftijd met een

vriendje een molen in Maasdam

bezocht. Ik ben daar blijven hangen,

ging meehelpen, leren hoe een

molen werkt. Op m’n 16e mocht

ik beginnen met de opleiding tot

vrijwillig molenaar en op m’n 18e

was ik geslaagd. Toen mocht ik zelf-

standig draaien. Maar ja … ik had

geen molen! Totdat ik in Puttershoek

terecht kwam. Na een sollicitatiepro-

cedure bij de stichting die eigenaar

is van de molen, kon ik beginnen.

Dat doe ik nu dus tien jaar en het is

fantastisch. Ik ben druk bezig om

de molen te restaureren en zoveel

mogelijk in de oude staat terug

te brengen. Je bent altijd buiten

bezig en je gaat helemaal op in ‘de

elementen’. Maar wat ik ook belang-

rijk vind: je houdt een stuk traditie,

een ambacht in stand. Dat mag nooit

verloren raken. Molens zijn onze

roots, de economische motor van de

Gouden Eeuw! Vandaar ook dat ik in

het bestuur van het Gilde Vrijwillige

Molenaars ben gestapt. Om meer

mensen te enthousiasmeren en te

begeleiden in hun opleiding. Let wel:

in Nederland staan de molens meer

stil, dan dat ze draaien. Dat is toch

doodzonde?!”

>>

Hoe een bal kan rollen“Ik werd wat wegwijs gemaakt

in de Nederlandse samenleving,

maar wilde wat doen! Omdat ik in

Roemenië handbal speelde, vroeg

ik of er geen handbalvereniging

was. Ja. Ik kon bij Achilles gaan

spelen en we werden meteen

kampioen. Toen was Leeuwarden

bereid om onze groep met de

A-status op te nemen. We kregen

een eigen f latje en konden een

uitkering aanvragen. ’s Avonds zat

ik mijn Nederlandse woordjes te

leren, want ik wilde per se de taal

kennen. Ondertussen solliciteerde

ik – van de meeste bedrijven

heb ik nog steeds geen antwoord

gehad – en ging op en neer naar

Apeldoorn voor mijn handbal. De

reiskosten werden betaald. Totdat

de Leeuwarder vereniging Hellas

’57 van mij hoorde. Ik werd uitge-

nodigd voor een test en stapte over.

Daar ontmoette ik iemand die wel

een goed woordje voor me wilde

doen bij FIB … En zo begon m’n

echte vrijheid! Een baan. Ik kon

mijn gezin laten overkomen.”

Ontroerend“Al met al heb ik 25 jaar geleden

een nieuw leven gekregen. Die

eerste 30 jaar wil ik eigenlijk

vergeten. Nederland en mijn

collega’s bij FIB hebben me

ontzettend goed opgevangen. De

Nederlanders zijn zeer behulp-

zaam in alle opzichten. Maar

misschien beseffen ze iets te

weinig hoe rijk ze zijn. Mijn

moeder woont nog in Roemenië,

ze is 87. Ze is nu twee keer in

Nederland geweest. De eerste keer

heb ik haar mee naar de super-

markt genomen. Daar stond ze te

huilen. Alsof ze in het paradijs was

gekomen. Een hele winkel vol! En

zoveel verschillende soorten kaas …

Maar daar gaat het niet eens om.

De vrijheid om te denken en te

zeggen wat je wilt, te gaan en

staan waar je wilt, te leven hoe je

wilt. Dat is pas rijkdom.”