DE SIMIA RHODIO.

DISSERTATIO INAVGVRALIS QVAM

AMPLISSIMI PHILOSOPHORVM ORDINIS

CONSENSV ET AVCTORITATE

IN ACADEMIA GEORGIA AVGVSTA

AD

SVMMOS IN PHILOSOPHIA HONORES

RITE CAPESSENDOS

SCRIPSIT

HERMANN FRAENKEL BEROLJNENSIS.

GOTTINGAE OFFIGINA ACADEMICA DIETEEICHIANA TYPIS EXPRESSIT

MCMXV

De dissertatione probanda ad ordinem philosophoram

rettulerunt M. P o h l e n z et R. H e i t z e n s t e i n .

Examen rigorosum habitum est die XVI. mens. Dec.

anni MCMXIV.

.•S2S3-.Yf

PATRIS ΕΤ

FRIDERICI LEO

MANIBVS SACRVM.

De Simia Ehodio egerunt: H a r t u n g , Die griech. Elegiker I I p. 11 — 28. S u s e m i h l , Gesch. der griech. Literatur in der Alexandriner-

zeit I p. 179—182. S t e r n b a c h , Meletemata Graeca I p. 111—117. O h r i s t - S c h n i i d , Gesch. der grieck. Lit.5 I I 1 p. 92.

Praeterea cf. ad fragmenta poetica:

J a c o b s , Aniniadv. in epigramm. AntlioL Gr. I ( = Anthol. Gr. ed. Brunck et Jacobs VII 1) pars post. p. 1—21 (de frgg. 1. 19—21. 24. 26. 28 a. 28 c).

M e i n e k e , Delectus poet. anthol. Gr. 100 sq. (de frgg. 4. 22. 26. 28 a. 28 c).

ad hexametros: D u n t z e r , Die Fragm. der ep. Poesie der Griechen I I (von

Alexander dem GroBen bis zum Ende d. δ. Jahrh. n. 0.) p. 4—6.

K n a a c k , Hermes XXV 457—459. ad frg. 1: B e r g k , Opusc. I I 282 (G. K a i b e l , Hermes XXV

645). ad frg. 2 : O d e r , De Antonino Liberali p. 18—20.

ad fragm. variormn metroruni: B e r g k , Anthol. lyr.2 p. 516 -et L X X X sq. L e o , Die plautin. Cantica u. d. bellenist. Lyrik. (Abli. d. Gott.

Ges. d. Wiss. Phil.-hist. Kl. N. F. I. Nr. 7) p. 66 sq.

ad technopaegnia: S a l m a s i u s , Duarum inscriptionum veterum . . . explicatio.

Eiusdem ad Dosiadae Aras, Simmiae Rbodii Ovum Alas Securim, Theocriti Fistulam notae.

— 6 —

B e r g k , Anthol. lyr,2 p. 511—515 et L X X I I I — L X X X . D i i b n e r , ed. Anfhol. Pal. I I 507 — 511. 521—524. H a b e r l i n , Carmina figurata Graeca2.

— PJiilol. 49 (1890), 271—279. de W i l a m o w i t z - M o l l e n d o r f f , ed. Bucol. Graec.2 p. 146 —

149. 170. 171. 175 (BG). — Archaol. Jabrb. XIV (1399) 51 (Jb). — Textgesch. der Bukoliker 243—250 (Tg).

W e n d e l , Byz. Zeitscbr. XVI 460—467 cum tab. I I I . L e o , Hermes 49, 183—185.

ad scholia technopaegniorum: B e r g k , Opusc. I I 765—769. Scholia in Theocritum ed. W e n d e l p. 341 — 346.

ad epigranmiata: D i i b n e r , ed. Anthol. Pal. S t a d t m u l l e r , ed. Anthol. Gr. (cf etiam II 1 p. XXVI). E e i t z e n s t e i n , Epigramm und Skolion 129 sq.

— Real-Encyclop. VI 86. d e " W i l a m o w i t z - M o l l e n d o r f f , Sappho und Simonides 225

— 228 (SuS). G e f f c k e n , Leonidas von Tarent (Fleckeisens Jabrbb. X X I I I

Supplem.-Band 1—164).

ad fragmenta grammatica: H a b e r l i n , Carmina figurata Graeca2 378).

PRAEFATIO.

Simiae Rhodii fragmenta quae nobis nota sunt omnia*) proponere et explicare constituimus. Paucula quidem sunt et parvula; tamen haud inutile fore speramus, quod ea dedita opera quam acerrime interpretari conati sumus, ut quantum fieri posset viva et viridis poetae imago in-tegra e disparatis carminum frustulis resurgeret et evo-caretur. Nam Simias unus ex illis est, qui in nimm quem-que versum tantam artem totque artificia congerant con-ferciantque, ut nihil nullius momenti sit. Cuius viri car-mina iam aequalibus haud facilia erant intellectu; quanto difficiliora esse huic saeculo fragmenta necesse est! Itaque id quoqne officii; nostri esse putavimus, ut quae nobis obscura essent non silentio praeteriremus, sed in dicaremus, quo magis scitiores sagacioresque viri ad ea illuminanda incitarentur.

Ordinem eum fragmentorum poeticorum instituinms, ut quae ad artem Simiae propriam cognoscendam maximo usui esse nobis viderentur, primum tenerent locum, frag-menta dicimus heroi metri, sequerentur quae cum iis po-tissimum cohaererent fragmenta ex Hephaestione et Par-

1) Ea praebemus fragmenta quae Sternbach collegit, uno addito duodevicesimo, a Bergkio Anthol. lyr. p. LXXXI commemorato.

— 8 —

praefatio thenio sumpta; quibus annexa simt duo minoris momenti fragmenta. Deinde tractantur technopaegnia ; extremo loco epigrammata.

In apparatu critico, ubicumque quid rectum sit con-stat, supersedebimus commemorare, quid in uno vel altero libro peccaturn sit; Simiae enim verba, non scribarum errores nobis cordi sunt.

DE SIMIAE VITA SCEIPTIS NOMINE. T E S T I M O N I A . ,

a. S U I D A S S. ν : Σιμμίας 'Ρόδιος, γραμματικός. 'Έγραφε

γλώσσας, βιβλία γ ' · ποιήματα διάφορα, βιβλία δ'. om. omnia in textu A, qui in margine exhibet: Σιμμίας 'Ρόδιος

γραμματικός, ος έγραψε ποιήματα διάφορα.

b. STRABO XIV 655 (illustres Rhodios enumerat)

. . . και Πείσανδρος δ' ό την Ήράκλειαν γράψας ποιητής 'Ρόδιος, •και Σιμμίας 6 γραμματικός, και 'Αριστοκλής ό καθ' ή μας . . .

C.

ΗΕΡΗ. ρ. 30,21 Consbr. (de choriambis)x): Φίλικος δέ ν Κερκυραίος, εις ων της Πλειάδος, έςαμέτρω συνέθηκεν δ'λον ποίημα . . . * τούτο δέ και άλαζονεύεται ευρηκέναι Φίλικος λέγων

Καινογράφου συνθέσεως της Φιλικού, γραμματικοί, δώρα φέρω προς υμάς,

ψεύδεται δέ * προ γαρ αύτοΰ Σιμμίας ό 'Ρόδιος έχρήσατο εν τε τφ Πελέκει (frg. 19, 1 ) '

Άνδρο&έα δώρον ό Φωκευς κρατεράς μηδοσύναςήρα τίνων Άθάνα

•κάν τάΐς Πτέρυξιν (frg. 20,1) * Λευσσέ με τον γ ας τε βαι>υστέρνου άνακτ Άκμονίδαν τ' άλ-λυδις έδράσαντα,

1) De hoc Hephaestionis loco cf. Leo, Die plaut. Cantica (Abh. d. Gott. Ges. d. Wiss. Phil.-liist. Kl. N. F. I Nr. 7) 66.

— 10 —

de S. πλην ει μη άρα ό φιλικός ούχ ώς πρώτος ευρηκώς το μέτρον vita λέγει, αλλ' ώς πρώτος τούτω τφ μέτρω [τα] ολα ποιήματα γράψας.

d. MELEAG-ER Α Ρ I V 1 :

25 (Meleager coronae suae) ' Ηγησίππου ένέπλεκε μαινάδα βότρυν, Πέρσου τ ευώδη αγοίνον άμησάμενος,

συν δ' αμα και γλυκύ μήλον απ' άκρεμο'νων Διοτίμου, και ροιής άνΐ>η πρώτα Μενεκράτεος,

σμυρναίους τε κλάδους Νικαινέτου, ήδέ Φαέννου 30 τέρμιν&ον, βρωτήν τ άχράδα Σιμιεω.

Hecker pro βρωτήν (ν. 30) scripsit βλωθρήν; quae coniectura ab omnibus recepta nobis inutilis esse videtur *). Βρωτή quid significet op-time explicatur hoc Arcliestrati loco (apud Athen. VII 321 e):

ΰάλπην δε %a%bv μεν εγωγε ιχ&νν εις άεϊ -κρίνω * βρωτή δε μ,ώλΐΰτα εβτϊ &εριζομ,ένον ΰίτον. Λαβε δ' εν Μυτιλήνη αυτήν.

Duram igitur et acerbam et ab urbanitate alienissimam Meleager Simiae artem epigrammaticam aestimat, quae tamen ferri possit2).

En omnia quae de Simiae vita et scriptis traduntur. Ad eins a e t a t e m definiendam maximi momenti testimo-nium c est, ex quo, cum Hephaestio omnia quae Simias scripserit antiquiora existimet omnibus Philici scriptis?

Simiam mortuum esse antequam Philicus scribere coeperit, aut certe Simiam aliquanto maiorem natu fuisse quam Philicum, apparet3) . Eloruit autem Philicus4) Ptole-

1) Pira silvatica comesa esse comicorum testimonia docent (Ana~ xandr. frg. 41, 55; Alex. frg. 162,13 alii).

2) Etiam Wilamowitz (Sappho und Simonides 226) a Meleagro Simiam parvi aestimatum esse ex his verbis concludit.

3) Msi forte — quod fieri potuisse Poblenz monet — Hephaestia (aut eius auctor) sciebat quibus annis et Simiae technopaegma et Pbilici carmen κκινογράφον %τλ. composita essent. Cf. etiam similem Hephaestionis disputationem p. 25, 5—20.

4) De quo cf. de Wilamowitz, Berl. Sitz.-Ber. 1912, 547.

— 11 —

maeo Philadelpho regente (285—247). Ante hunc igitur de S. vit& regem vixit Simias; sed idem iam inspexit primos Timaei scriptis de rebus Sicilicis libros, quippe quibus ad Securim carmen n o m i n e

faciendum commotus sit1). Itaque Simiam exeunte quarto, ineunte tertio saeculo floruisse rati haud nimmm a vero aberrare videamur.

S c r i p s i t Simias, teste Snida, Grlossarum libros tres, et Variorum carminum libros quattuor. Ε Simiae glossis unus Athenaeus quattuor tradit, apud ceteros altum de illo silentium. Ε carminibus variis tr ia integra, technopaegnia quae dicuntur, servata sunt; fragmenta extant hymnorum non minus VI (in Apollinem frg. 1. 2, in Solem frg. 7, in maris numina frg. 9, in Liberum frg. 11, in Vestam frg. 13, in Herculem frg. 14); carminis didactici unius (Mensium. frg. 4); earmiimm narrativornm dnorum (Grorgus frg. 3, et frg. 12); unius fautori ipsius dedicati (frg. 10). Septem reliqua sunt fragmenta, quorum genus incertum est, re-liqua etiam epigrammata in Anthologiam ex Meleagri corolla recepta.

Restat ut de Simiae n o m i n e verba faciamus2). Li-bros manu scriptos — in quorum immero unus vene-randae aetatis est, Philodemi papyrus Herculanensis 3) — si sequeris, geminata nasali scribes Σιμμίας4), sin titulos lapi-dibus incisos, Σιμίας. Nam Σιμίας legitur non solum in ti-tulis Rhodiis (sexies), sedetiamper totam Graeciam, exceptis tamen iis regionibus in quibus Aeolicus vigebat sermo 5 ) :

1) Cf. infra p. 68. 2) Cf. Sternbach p. 117, Haberlin p. 45. 3) Frg. 18. — In voll. Herc. μ et μ,μ numquam fere errore con-

fundi docet Cronert, Memoria Gr. Herculan. 74. 4) Hephaestionis tamen libri semper fere Σιμίας habent. 5) Quantum quiclem ex Inscriptionum Gr. indicibus patet (cf. etiam

Fick-Bechtel, Griech. Personenn. 31. 251, Bechtel, Abh. d. Gott. Ges. d. Wiss. Phil.-hist. Kl. N. F. II Nr. 5 p. 25). Extra regiones Aeolicas unum inveni Σίμμιχον in Hyampoleos, Phocidis urbis, titulo IG IX 1, 87. 52. Sed

— 12 —

de S. nam in Boeotia et Thessalia persaepe *), in Lesbo bis2) nomine geminata μ in huius stirpis nominibus invenitur. Quae

cum ita sint, nobis quidem vir ille audit Simias; sed in testimoniis contra codices nihil mutare ausi sumus, prae-sertim cum eorum qui Simiam commemorarent maior pars post Christum natum scripserit: a quo termino iam, ut ex frg. 18 patet, Σίμμί^ scribere consueverant.

Hyampolis non solum a Boeotiae finibus haud amplius IY fere milibus passuum distat, sed etiam a Boeotis patria expulsis liabitari dicebatur.

1) Cf. IG YII et IX 2 indd.; Sadee. De Boeotiae titul. dial. 247. Thessalis adde Simmias Dittenberger Syll. inscr. Gr.2 I 140. 155 et Bull. de Corr. bell. 27, 50 v. 4 nominatos. — Consonas hypocorysticorum maxime apud Boeotos (et Thessalos) geminatas esse clocent Fick-Bechtel Griech. Personenn. 30, Sadee 1.1.

2) IGXII2 511 a 17 Σψμ[, IGXI4 1064 a 10 [Σ]ίμμιδ[ο]ς(?)

SIMIAE QUAE SUPERSOTT. A. POETICA.

1. HEXAMETRI. Απόλλων.

ι. Τηλυγέτων δ' άφνειον cΥπέρj3oρέων ανά δήμον, τοΐς δη και ποτ' άνας ηρως παρεδαίσατο Περσεύς * έ'νθα τε Μασσαγέται θούρων έπιβήτορες Γίππων ναίουσιν τοςοισι πεποιθο'τες ώκυβο'λοισι*

5 θεσπέσιο'ν τε περί ρο'ον ήλυι)ον άενάοιο Καμπάσου, εις άλα δίαν ος άιΐάνατον φέρει ύδωρ. Έ κ δ' ικομην έλάταισι περιχλώρησιν έρυρ,νάς νήσους, ύψικο'μοισιν έπηρεφέας δονάκεσσιν. ?Ημικύνο>ν τ5 ένό'ησα γένος περιώσιον ανδρών,

10 τοΐς ώμων καθύπερθεν έυστρεφέων κύνεος κράς τέτραφε γαμφηλησι περικρατέεσσιν έρυμνο'ς. Των μέν ί)' ώστε κυνών υλακή πέλει. ουδέ τι τοίγε άλλων άγνώσσουσι βροτών όνομάκλυτον αύδήν.

1—8 ΟΙΪΙ. S(teph. Byz.) δτεβοηρΒί: δε T(zetza) θούρων Knaack: θοών Τ 6 Plin. nat. hist. VI 51 nobilia apud eos (Scythas! flu-mina Mandragaeum et Caspasum. εις α. δ. δς άθάνατον Bergk: δς α. δ. ές άθανατην Τ 7 έλάταισι Jacobs : έλαίαισι Τ 9 γένος om. S 10 τοις ώμων Salmasius: τοΐς ώμοις S: των ώμων Τ έφύπερθεν Τ έυστεφέων S κυνεος Meineke: κύνεον Τ : κύνιος S 11 έ ρυμνο'ς Salmasius: έρυμνόν Τ : έρυμνώς S 12 θ' om. Τ τοίγε S: τείγη Τ

— 14 -

frg. 1 STEPH. BYZ.: c Ημίκυνες · ε&νος ού πόρρω Μασσαγετών -/αϊ Ύπερ-βορέων. Έν Άπόλλωνι' * * * (ν. 9—13). Και Ησίοδος (frg. 62).

ΤΖΕΤΖΑΕ Chil. VII 693 (ed. Kiessling, codicem Paris. 2750 in-spexit Jo. Schmitt, cf/Herm. XXV 460):

Περί των Ήμικύνων δε, των και Κυνοκεφα'λων, Σιμμίας έν Άπόλλωνι κατ' έπος ούτω γράφει *

* -χ- -χ-

ΠερΙ των Ήμικύνων μεν Σιμμίας ταΰτα λέγει * ϋπερβορείοις τόποις δε και τοις ψυχροΐς ό Τζέτζης μεγάλως ισχυρίζεται μη γίνεσ^αι τοιαύτα · κτλ.

Stepkanus cum comprobare studeret Semicanes liaud procul a Massagetis et Hyperboreis habitare (erant enim qui id negarent), versus 1—8 omittere non debebat. Itaqu@ verisimile est in Stepha-ni libro integro fuisse versus 1—13, sed epitomatorem iis quae de ipsis Semicanibus dicta essent contentum cetera reliquisse; ipso autem Stepliani libro, non epitoma, usum esse Tzetzam.

1—8. Qua te r binis vers ibus q u a t t u o r regiones descri-bun tu r , u t in Theocr i t i Heraclisco t i i bus distichis t r e s a r t e s enumerantur , quas puer d id i ce r i t x ) :

105 γράμματα μεν τον ιίαίδα γέρων Αίνος έξεδίδαζεν, νιος 'Απόλλωνος μελεδωνενς άγρυπνος ηρως* τό%ον δ' ένταννβαι καΐ επί ύκοτών είναι όοΰτόν Ενρντος εκ πατέρων μεγάλαις άφνεώς άρονραις' αντάρ άοιδον ε&ηκε καΐ αμφω χείρας επλαΰόεν

110 πνζίνα εν φόρμιγγι Φιλαμμονίδας Ενμολπος.

Quae dist ichorum series ne in s ingula membra dila-b e r e t u r , Simias id verbum de quo pr imum secundum te r t rum dist icha omnia pendent , ήλυ&ον, t e r t i o loco po-suit, quo facto t r i a illa dist icha sic co l l igan tur continen-tu rque , u t eius qui r ec i t a t vox in vers ibus secundo et quar to ext remis non r e m i t t a t a r sed in t enda tu r . Ta l ia au tem fieri non possunt nis i in mediis enarra t ionibus , cum de qua r e a g a t u r iam dudum no tum sit. Cuius re i

1) De Bucolicorum carminibus in strophas digerendis egit de 'Wilamowitz Textg. der Bukol. 137.

— 15 —

exemplo est idem Theocriti locus; sic enim poeta pergit: de frg. 1,1—8

o66a <? aith όκελέων έδροότρόφοι Άργό&εν άνδρες άλλάλονς όφάλλοντι ηαλαίμαϋιν^ οόόα τε ιίνκχαι δεινοί εν ίμάντεόΰιν^ α τ ες γαϊαν -χροΐίεβόντες πάμμαχοι έζενροντο όοφίόματα όνμφορα τέχνα,

11δ ΐίάντ εμα$ Ήρμείαο διδασκόμενος ΐίαρά παιδί *Αρ%αλνκφ Φανοτ\\ κτλ.

et in Iliadis 5, postquam sescenti duces cum suis populis commemorati sunt, pergitnr:

οϊ δ' έχον Όρμένιον, ο? τε κρήνην ζΤιίέρειαν^ 735 οϊ τ έχον ΪΑΰτέριον Τιτάνοιό τε λενκά κάρηνα,

των η ρ χ Ενρντινλος κτλ.

Itaque e verbi ήλυ&ον positione elucet eis versibus, qui olim ante hos fuerunt qui nobis servati sunt, iam plura loca descripta esse quae is qui loquitiir perlustravisset.

Quae cum non perspexisset, Knaack initium frag-menti mutilum esse credidit, quod in eo nullum ver-bum finitum inveniebat et quod εν β α δε (ν. 3) non ha-beret quo referretur. Dummodo vero lenissima coniectura facta scribas εν&α τε, optime decurret oratio: „ad Hyper-boreos et (illuc) ubi Massagetae habitant et ad Campasum fluvium migravi". Quartum autem distichum, quod huic seriei fmem facit, verbo εκ δ' ίκόμ,ην1) „perveni" adiungitur.

TJt ad res quae narrantur transeamus: varietatis et ubertatis studio commotus Simias oppositionis figura prorsus usus est. Placidi enim Hyperborei opponuntnr bellicosis Scythis, deinde fluvii et mare terris2), tum insulae aquis. Sic explicari potest, cur v. 6 additum

1) Pro quo de Wilamowitz (apud Knaackium) έν δ' ίδο'μην pro-posuit; quocl nobis opus esse non videtur, cf. μ, 166 τόφρα δε καρπα-λίμως εξίηετο νηνς ενεργής νήσον Σειρήνοιιν.

2) „Dem lande stellt der Hellene nicht einfach das meer ent-gegen, sondern meer und strome" de "Wilamowitz Her.2 II 266.

— ,. 16 —

defrg. 1,1-8 sit εις αλα δΐαν ος ά&άνατον φέρει ύδωρ, scilicet ne maris et 1,1.2 mentio deesset.

v. 1. τηλυγέτων] hoc verbum — ut Knaack monuit — glossa homerica est. Nam apud Homerum solum legitur et eos qui liomerice loqui studebant *). Grrammatici veteres va-rias temptaverunt interpretationes, ut „sero natus" vel „amatus" vel „debilior" vel „ignavus" vel „unicus" vel „aetate provectus". Quid Simias senserit, nobis quidem non constat. NamKnaack, Buttmannum2) secutus, col-lata Hesychi glossa hac: τηλνγέτων αποικιών των μακράν άπεχονόών Hyperboreos p r o c u l h a b i t a n t e s appel-lari dicit3); veriloquio igitur suo periculo Simias indul-sisset. Attamen verbo illo Simias ita nsus esse potest ut, quantum videtur, Homerus ipse, et t e n e r o s dixisse Hyperboreos; sin autem animo eius obversabatur IL Ν 470 (άλΧ ονκ Ίδομενήα φόβος λάβε τηλνγετον ώς) 7

i m b e l l e s potius. Memor enim erat in his versibus conscribendis Pindarici carminis Pyth. X 4 ) , ubi de Hy-perboreis eanitur (v. 42): πόνων δε καΐ μαχάν άτερ οΐκέοιΰι. Vel d i v i t e s eos esse maluit, fretus Iliadis locis I 143 (ος μοι τηλνγετος τρέφεται ϋαλίτ} ενϊ πολλφ et Ι 481 [και μ εφί-ληο' ? ώς εϊ τε πατήρ ον παΐδα φιλήΰϊΐ μοννον τηλνγετον πολλοϊύιν επί κτεάτεόόί, καί μ! άφνειον ε&ηκε . . ., quo loco?

ut in boc versu, τηλνγετος et άφνειός simul inveniuntur). Fortasse huic loco „imbellis" vel „teneri" notio optime convenit, quod, ut iam diximus, bellicosi Massagetae Hy-perboreis oppositi sunt.

ανά] cf. ad v. 5. V. 2. Cum οίναξ ηρως . . . ΙΙερσεύς cf. Ν 582 Έλένω

ηρωι ανακτι. Reliqua verba et res ipsa (nam ceteri omnes 1) Eur. Iph. Taur. 828 pendet ex Π. Ι 143. 2) Lexil. II 200 ann. 3) lta etiam Euripidis locum (cf. 1)) explicat Bodenlieimer De

homericae interpretationis antiquissimae vestigiis nonnullis, s. v. 4) cf. versus secundi interpretationem.

— 17 —

de hoc Persei itinere tacent) e P i n d a r o sumpta sunta) de frg. l, 2 talia canente (Pyth.. X):

vavul (f οντε πεζός Ιών (%εν) ενροις 30 ες *Τπερβορέων αγώνα &ανματάν όδόν.

παρ' οί ς ποτέ Περόενς εδ αίύατο λαγέτας δώματ εύελ%ών, κλειτας όνων εκατό μβας έπιτόβύαις &εω ρέξοντας' ών &αλίαις εμπεδον

35 ενφαμίαις τε μάλιύτ °Α%6λλων χαίρει, γέλα # ' ορών νβριν ορ^ιαν κνωδάλων.

Pro λαγέτας Simias metri causa posuit αναξ ήρως, cetera verba omnia transtulit. More igitur vere lielleiiistico imitationem non latere sed apparere voluit.

• Quis loquatur, ex hoc versu facile intellegitur. Certe non, quem Knaack Jacobsium secutus voluit, Apollo. Nam verbum ένοησα (ν. 9) eius est, qui nova tunc primum cognoverit, non eius qni iam antiquitus Hyperboreos freqnentet. E t qnomodo Phoebus Apollo Perseo se comparet? Hominis verba sunt, dicentis: „non ego pri-mus mortalium illas reconditas terras vidi, sed ante me olim heros Perseus". Quid? Cum eo ipso Pindari loco, quem Simias liic imitatus est, Persens apud Hyper-boreos asinorum sacrificia inspexisse dicatur, cum in hoc Simiae carmine, teste Antonino Liberali (frg. 2), narratum sit Clinim Babylonium apud Hyperboreos asi-nornm sacrificia inspexisse, qnis dubitat qnin nemo nisi Clinis dicat: „ego secimdus homo Hyperboreos vidi" ?

Pindarus antem cum disertis verbis affirmet adHyper-boreorum sedes ;,neque pedibus neque navibus" perveniri posse, sed alis tantum qualibus Perseus usus sit, etiam Simiae Clinim, sicut Abarim et Aristeam2), Apolline iuvante per aera vectum esse quis neget ?

1) Hoc Bergk (in eclitione Pindari) perspexit. 2) (Jf. infra p. 35.

Frankel. 2

— 18 —

cle frg. l, 3-5 ν . 3. θουρων έπφήτορες Γππων] Cf. hymn. hom. X V I I 5 , = X X X I I I 1 8 : χαίρετε Τννδαρίδαι, ταχέων επιβή-τορες ίππων e t 6 262 ήμεν άκοντίότάζ ήδε ρντήρας οιΰτων (cf. ν . 4) ίππων τ1 ώκνπόδων επίβήτορας.

E a orat ionis figura, qua adiect ivum a subs tant ivo uno verbo in terpos i to di r imitur , in Simiae f ragment is quamvis paucis saepissime inveni tur . Sic in Apol l ine l eg i t u r : τοξοισι πεποιθοτες ώκυβολοισι, ϋψικομοισιν έπηρεφέας δονάκεσσιν, ώμων καθύπερθεν έυστρεφέων, άλλων άγνώσσουσι βροτών, sic inveniuntnr versus t a l e s : Ζηνος εδος Κρονίδαο μάκαιρ υπε-δέξατο Δωδώ (frg. 6) et χρυσω τοι φαέ&οντι πολύλλιστος φλέ­γεται χράς (frg. 7), in quibus e t an te ct post caesuram t r i n a verba hanc figuram efficientia posi ta snnt (aba/cdc).

v. 4. τοςοισι πεποι&ότες ώκυβόλοισι] Cf. Ν 716 άλλ1

αρα τ ό ξ ο ι 6 ι ν και ένότρεφεί (cf. 10) ouog αώττω "Ιλιον εις αμ εποντο πεποι& 6 τ ε g e t 77 34 νηνόΐ ftofi&LV τοί γε π εποι&ότες ώκείτιύι et Soph. Phi l . 710 ίτλήν εξ ώκν-βόλων εϊ ποτέ τόξων πτανοΐξ ίοϊς άννύειε γαότρϊ φορβών.

De Massaget is Simias id dicit quod de omnibus Scyth is no tum e r a t : equites esse e t sag i t t a r ios . — Hero-dotiis de Massagetis scribit (I 215) [ππόταυ δε ειύι καϊ ανιπποι {αμφοτέρων γαρ μετέχονόι) καί τοξόται τε καϊ αίχ-μοφόροί.

ν . ο. περί ροον ήλυβον] Cf. Callim. V 7 7 : ποτΐ ρόον ήλν&ε. περί] magis regionem a d u m b r a t quam cer tum locum

indica t 1 ) . Cum Wi lamowi tz io (apud Knaackium) au tem παρά scr ibere nobis quidem opus esse non v ide tur , immo περί optime dici ab illo qui non pedibus solum t anga t , sed procul a t e r r i s e t aquis per auras l aba tu r . Nonne e t iam άνά (ν. 1) e t εν&α τε (ν. 3) simili modo exp l i can tu r?

1) Herod. I 24. 7 ώς εί'η τε σώς περί Ίταλί-ην %αί μιν εν πρήσ-ϋοντα λίποιεν εν Τάραντι 1ι. e. dixerunt eum integrum in aliqua parte Italiae versari, Tarenti enim a se bene valentem relictum esse.

— 19 —

ν. 7.8. Bergk „adiectivum χλωρός" ait „etsi optime de frg. 1, 7. 8 convenit oleastro, non tamen ita comparatum est, ut a pinus natura prorsus abhorreat. Sed possis etiam μελί-ησιν scribere". At χλωραϊ dicuntur ελάται a Pindaro (frg. 167).

Quicumque cum Jacobsio scribit έρεμνάς, totius di-stichi sensum destruit. Nam insulae έρυμναί esse dicuntur, quod ut castella e fluvio eminent; pro vallo est litus de-clive, calamis obsitum (έπηρεφέας δονάκεσσιν), pro palorum muro viride abietum nemus in cacumine positum. Simili enim modo munita fuisse castra Aehivorum narrat Ho-merus, cuius verba, nisi fallimur, Simiae obversata sunt (M 54):

κρημνοί γαρ ετΰηρεφέες περί Λαβαν (fossam) ftfratfco; άμφοτέρω&εν, ντίερ&εν δε <5κολόιίε<5 61 ν όζέβίν ηρηρει κτλ.

Haec clara et amoena insularum imago paucis verbis ni-tide efficta Callimacb.0 taiitopere placuit, ut eam, com-mutatam sane et auctam, in Deli insulae laudibus imi-tattis sit :

ΚεΙναι μεν (insulae) ΐίνργοιβι τίεριόκετίέεόΰιν έρνμναί, Αηλοζ δ' Άπόλλωνι' τί δε ύτιβαρώτερον ερκος;

25 τείχεα μεν καΐ λάες vital ριπής κε τύέΰοιεν Στρνμονίον βορέαο' &εος δ"1 αεί άύτνφέλικτος' *) Αηλε φίλη, τοΐός 6ε /3o^#Oog άμψίβέβηκεν.

Conici potest Callimacbo Strymonii boreae in mentem venisse, quod Simiae verba ita interpretatus esset, ut

1) Haec sententia sumpta est ex Aeschyli Suppl. 190: κρεΐββον δε πύργον βωμός, αρρη-ατον αάκος. Praeterea Callimacho obversabatur Pindari frg. 87. 88: (Delus insula erat) το πάροι&ε φορητά %υμά-τεββιν Ίΐαντοδατιων άνεμων ριπαΐβιν (Call. : vitcu ριπής . . . βορέαο), nunc autem est χ&ονος ενρείας άκίνητον (Call.: άστνφέλίητος) τέρας (de hoc fragmento cf. cle Wilamowitz Sapj)ho u. Simon. 130).

2*

— 20 —

defrg. 1,7-9 insulae contra boream in illis regionibus habitantem ar-borum muris defenderentur. Sed cum hoc comprobari non possit, in ea re certe merus deprebenditur gramma-ticus, quod verbis έλάταισι ττεριχλώρ-βσι1) respondere fecit verba τίνργοιύι %ερι<5κεπέε66ΐν, eadem usus figura. Nam quamquam una quoque abies dici potest „ circumviridis", tamen Simias, cum non arborum sed insularum aspectnm describeret, illud περιχλώρ-βσι ηοη ad unamquamque abietem sed ad universi nemoris marginem viridem, nrari instar insulae circumdatum2) referri voluit. Eodem modo Calli-macbo Λνργοί περιβκεπέες sunt muri circulus turribus munitus, quo insula midique tegeretur, neque vero τΐεριόκετνής verbum ad singalas turres referendum est. Sunt igitur πνργοί περίΰκεπέες defensorius, ut ita dicam?

murorum circulus (πύργων ΐΐεριακετιής βτέφανος) et έλάτοα περίχλωραι abietum nemoris ambitus vel margo viridis (ελατών αερίχλωρος ΰτέψανος). Sic in frg, 5 Simiae άμ,φι-δάσειαι κορσαι sunt „comosum temporam par".

ύψικο'μοισιν] Cum Bergkio ύψικόμοισι τ' scribere nolumus. Nam structura eadem est quae in vv. 3. 4: singulis verbis interpositis (νήσους et ναιουαιν) dirimuntur bina at tr ibuta eidem substantivo addita. Iani apparet qnam aequaliter atqne uno modo omnia Simias proferat.

v. 9. Cur Simias Semicanum gentem περιώσιον dicit? Certi nihil erui potest, quamquam — vel potius: quod — ad hunc singularem verbi usum explicandum quantumvis variae coniecturae proferri possunt. Ex quibus una haec

1) Simias num id quod scripserat pronimtiaverit έλάταισι τιεριχλώ-ρησιν έρυμνάς, num έλ. πέρι χλωρ^σιν έρ. (ελάτησι -πέριξ χλωρησιν έρυμνάς proposnit de "Wilamowitz), num accentum addiderit, incertum est. Nos Callimachi auctoritate, qui quomodo ipse legerit iam non dubium est, et άμφιδασειών κορσών, quae statim commemorabuntur, analogia nisi sumus. Ad sensum quidem haec quaestio nihil attinet.

2) Prop. I, 17, 17 ignotis circumdata litora silvis confert Reitzen-stein.

— 21 —

est, ut Eustathi ad II. z/ 359 *) et ad Od. % 2032) commen- de frg. 1,9.10 tariis evolutis ille populus a Simia περιβόητος dietus esse credatur. Memorabile autem est, quod Apollonii Rhodii Phineus, cum Argonautis de itinere faciendo vaticinetur, inter Scj^tharum gentes nominat τΰεριώΰια φύλα Βεχει-ρωνΒ)'} itaque verisimile est Simiae carmen ab Apollonio expressum esse, praesertim cum de similibus rebus agatur.

v. 10. τοΐς ώμων κα&υπερϋ-εν] cf. Φ 269 ιίλαζ ώμους κα&νπερ&εν.

έυστρεφέων] ;,haud vulgaris usus vocis έυστρεφέων: ex-pectaveris ένότρόφων" ηοη recte Knaack. Homericam enim vocem quae est ένβτρεφής iniuria omnes vertunt „bene contortus"; nam ένότρεφής idem significat quod ενότροφος: „flexibilis" 4).

Caninae naturae iam umeri aliquam habent partem. Cui enini usui sunt ingentes malae et rapaces dentes, nisi

1) Tb δε περιωβιον . . . %a& ομοιότητα γίνεται τον Φωνμάΰίον. c£lg γαρ εκείνο Ίωνι%ώς ε% τον &ανμάζω Φανμάΰω κεκίνηται, Όντω %αϊ τοϋτο ε% τον περιανω περιανσω το φωνώ, ί'να Ύ\ περιωνβιον το εξ-άκονστον τή εκφωνηθεί, ν.αϊ άτΐελεναει τον ν περιώβιον.

2) Το δε περιώβιο?/ ijroi μέγα, ώς ε% τον περιανειν γίνεται, Ινα δήλοι πως το περιβόητον, εν τοις εις την Ίλιάδα δηλονται.

3) Β 396 [394], Apollonii quidem sententiam scholiasta recte intellexisse videtur, cum scribat: τΐεριώαια- πολλά. Φησι δε τοϋτο δια το εις Λολλην χώραν διεΰτΐάρ&αι αντονς. Nam et Β 1245 (1242) eo-rundem Bechirorum terra appellatur άτΐειρεαίη (cf. Od. τ 174; num latet veriloquium aliquod, quo περιώσιος et άπειρέσιος comungebantur ?) et Β 436 (434) commemoratur περιώσιον άντρον — quid hoc est nisi jjSpatiosum" ?

4) Concedimus quidem locis ξ 346 (οπλω ενστρεφει), Ο 463 (εν ϋτρεφέα νενρην), φ 408 (ένβτρεφες εντερον οίος) illam voeem verti posse „bene contortus"; tamen haud minus aptam esse alteram inter-pretationem quae est „flexilis" patet. Sed ι 427 (nam quis est qui virgas, sicut funem, contorqueat?) et % 167; (nam ipse Ulixes dicit .quid fecerit) ενατρεφής iam non esset „bene contortus" sed „bene nexus" et „bene plexus". Porro ea funda e lana facta, quae Ν 599 (unde pendet Ν 716) ενΰτρεφής (sic Aristarchus, sed legebatur etiam

— 22 —

defrg.l, 10-13 cervix et umeri ad praedam corripiendam facile in omnes par tes | eontorqueantur ?

v. 11. 12. Eadem Ctesias (Phot. JBibl. p. 47 b 21) de Semicanibns profert: φωνην δε διαλέγονται ονδεμίαν, αλλ9

ώρύονται ωΰπερ κύνες και όντως ύννιαβιν αντών την φωνήν . . . καϊ όννίάόί μεν τα παρ εκείνων (Indorum) λεγόμενα, αυτοί δε ον δύνανται διαλέγεό&αι^ αλλά vr\ ωρνγ\\ καϊ ταις χερόι καϊ δακτνλοις ΰημαίνονόιν.

ν. 13. όνομάκλυτον] insolenter dictnm esse Knaack moirait. Nam cum istnd verbum semper*) significet talem cuius nomen clarum sit, quid sibi vult homiimm δνομάκλυ-τος αυδή?

Ex Homero sumpta est illa glossa, ex Homeri inter-pretatione antiqua quid Simias senserit repetendum est. Fuerunt enim qui eis locis, ubi Ulixes Cyclopi dicit: Κύκλωψ, είρωτάς μ' όνομα κλντόν (ι 364) et ubi idem apud uxorem fabulatnr: έμοι δ1 όνομα κλντόν Αϊ&ων (τ 183), ne Ulixem immodestiae arguere cogerentur, excogitarent κλντόν non esse „clarutn", sed εξ ον καλούμαι2) vel ω έκλνόμ,Ύΐν και έκαλούμην 3) vel όπερ ακούει τις έ% απάντων4).

Itaqne Simiae sententia, siquidern recte eam assecuti sumus, baec erat: Semicanes soiras caninos edunt, in ho-

ενβτροφος, cf. schol. A) dicitur, neque contorta neque plexa erat, sed potius texta aut quod nos dicimus ,,gestrickt" vel „gehakelttt ; recte autem Leaf (ad Ε 113) de verbo βτρεπτός „woven" ait „a sense which cannot be got out of the word or its use". Et si lioc mittimus, quis credat idem verbum significare „bene contortum" hoc loco, illo „bene plexum", tertio „bene textum" ?

Etiam ενβτρεπτος (β 426 = ο 291) potius „flexibilis" vertimus quam „bene plexus".

1) II. Χ51, hymn. Merc. 59, hynm. Ven. 111. 146; ceterum a Pin-daro usurpata esse fertur forma όνομ,ακλντα (frg. 312).

2) Schol. Q acl ι 364 disertis verbis dicit: κλντόν ονκ ενδοξον, άλλα %τλ.

3) Schol. BY ad τ 183. 4) Eust. ad τ 183.

— 23 —

minum autem sermone nomina rerum (ονόματα) audiuntur de frg. 1,13 et

αυδήν] cf. Gral. in Hipp. Epid. I I I p. 757 Ktihn: μό~ arte metr. νην . . . την άν&ρώπου φωνήν, κα& ην διαλεγόμε&α τΰρος αλλήλους, αυδήν ονομάζουΰιν (οί παλαιοί), et schoKa Hom. in verbum αύδήεις (e. gr. schol. Β ad Τ 407: . . . ουκ ε6τι φωνήν έχοντα, αλλ" άν&οίοτίεία φ&εγγόμενον 6%ϊ cog oi άνθρωποι).

Iam quale in boc fragmento d i cend i g e n u s , quaeque versuum formandorum ars appareat, paucis verbis com-prehendamus, ascitis tamen minoribus quoque heroi metri fragmentis. Maxime autem memoria digna est ea lex, quam sibi omnino in hexametris conscribendis Simias sta-tuisse videtur, scilicet ut nullum substantivum nudum poneretur, sed omnia aut adiectivis aut attribntis quae dicuntur additis condecorarentur: τηλυγέτων Ύπερβορέων, άφνειέν δήμον, Περσεύς ηρως αναξ, Ήμικύνων ανδρών etc. Sic etiam in eis quos ad versum 3 laudavimus hexametris fit: Ζηνος εδος Κρονίδαο μάκαιρ' υπεδέξατο Δωδώ (frg. 6) et χρυσψ τοι φαέ&οντι ττολύλλιστος φλέγεται κράς (frg. '7), idem in eis quos Schneidewin optimo iure Simiae vindicavit versibus (frg. 5) luculentissime apparet: χρυσψ δ' αιγλήεντι συνήρ-μοσεν άμφιδασείας κόρσας, και στόμα λάβρον δπισι οδέτοισιν ίμασιν. In Apollinis fragmento semel eam legem Simias migravit, cum scriberet ώστε κυνών υλακή (ν. 12), quod sic excusari potest, nt idem dicatur esse qnod κύνεός τις υλακή] prae-terea in fragmentis 3 et 8 ea lex neglecta esse videtur; sed illi loci mutili iidemque incertiores sunt, quam ut legem refiitare possint.

Yerba summa cum diligentia collocata sunt (cf. ad v. 3.8). Omnino oratio mollis est et lenis, adiectivis et attributis ubique additis lenta dulcisque fit, disticborum divisione perspicua et gracilis, nitet figuris et glossis mo-dice immixtis, variata oppositionibus, imitationibus culta1).

1) Quid sibi velit mirus ille parallelismus v. 7 et 1 1 : έλαταισι περιχλώρτ)σιν έρυμνας — γαμφηλησι περικρατέεσσιν έρυμνός non video.

— 24 —

de hexam. Nunc ad numeros 1 ) . Caesurarum IV sunt semiqui-ar e me 1. n a r j a e 2^ Xjpj κατά τρίτον τροχαΐον, unus versus in tertio

pede non inciditur, sed tritliemimere et liepkfchemimere liabet solas ('Ιγνήτων j και Τελχίνων | εφ υ ή αλυκή ζάψ frg. 8) — quod nomine proprio excusatur—, unus (Β-εαπέσιόν τε περί ροον ήλυθον άενάοιο 1, 5) praeter bucolicam caesuram nullam fere habet: nam semiquinaria περί | ρρόον, si modo est, debilissima est, et illa μετά δεύτερον τροχαΐον vix digna est, quae commemoretur. Consimilis versus Α 53 (εννήμαρ μεν άνά ότρατον ψχετο κηλα &εοΙο) me admo-nuit Leo.

Leges quas Meyer3) detexit Simiae ignotae erant; contra primam peccat 1, 5 (9-εσπεσιόν τε |), contra alte-ram 1. 12 (των yiv θ' ώστε | κυνών |). Tamen quam formam Meyer ρ. 987 describit: „. . Wortschlufi in der 5. Hebung nur dann gestattet, wenn im 3. Fufie weibliche Caesur steht und dieser ein langeres Wort folgt, welches die 4. und 5. Hebung in sich. schliefit", ea a Simia (qui omnino longa verba amat) persaepe (quinquies) usurpatur: 1. 1 τηλυγέτων ο άφνειον | 'Υπερβορέων | άνά δήμον, 1? 6 ος άί)ά-νατον4), 1, 8 έπηρεφέας, 1, 10 έυστρεφεων, 7 πολύλλιστος.

Monosyilabo concluduntur versus duo (κράς frg. 7 et ζάψ frg. 8).

Hiatus memorabilis est unus: ή αλυκή ζάψ (frg. 8).

1) Fragmentum 4 propter numerorum incertitudinem negleximus. Ceterum consentaneum est e versibus non amplius XIX fortasse con-clucli posse, quae leges violatae sint, minime autem, quae observatae sint.

2) Semiquinaria semper coniuncta est cum semiseptenaria aut cum bucolica caesuris.

3) Wilbelm Meyer a. Sp , Zur Gesch. des griech. und lat. Hexa-meters (Miinch. Sitz.-Ber. Phil.-liist. Kl. 1884) 979.

4) Nisi huic ος metricam proclisin concedis, versus post tertium metrum caeditur

— 25 —

*· frg. 2 ANTONINI LIBERALIS fab. XX (p. 95 Martini).

Κλεΐνις.

(Schol. marginale: c Ιστορεί Βοίος β' και Σ ιμμίας ό cΡόδιος

^Απόλλωνι). Της λεγομένης Μεσοποταμίας περί Βαβυλώνα πόλιν ωκησεν άνήρ θεοφιλής και πλούσιος όνομα Κλεΐνις, έχων πολλούς βούς και όνους και πρόβατα. Τούτον έκτόπως έφίλησαν 'Απόλλων και ^Άρτεμις, και πλειστάκις, 6μου τοΐς θεοΐς τού-

5 τοις άφίκετο προς τον ναον /ΓΟΟ Απόλλωνος τον εν ς Υ π ε ρ -βορέοις και είδεν ίερουργουμένας αυτφ τάς θυσίας τών όνων. Παραγενόμενος δε εις Βαβυλώνα και αυτός ε^οόλζτο καθάπερ εν 'Υπερβορεοις ΐερεύειν τω θ εω . Και την έκατόμβην τών όνων έστησε παρά τον βωμόν, 'Απόλλων δε παραγενόμενος

10 ήπείλησεν άποκτενείν αυτόν, ει μη παύσαιτο της 'θυσίας ταύτης, και κατά το σύνηθες αίγας αύτω και πρόβατα και βους ίερεύσει' την γαρ τών όνων θυσίαν εν 'Τπερβορέοις (μόνοις) άγομένην αύτω καθ ' ηδονή ν είναι. Και ό Κλεΐνις δείσας τήν άπειλήν άπήγεν από του βωμού τους ονοος. Και

15 τον λόγον ον ήκουσεν εξέφερε προς τους παΐδας •— ήσαν δε αυτοί παίδες εκ μητρός Γ Αρπης Λύκιος και Όρτύγιος και Αρπασος και θυγάτηρ Ά ρ τ ε μ ί χ η . Αύκιος μεν ούν και Αρπασος άκούσαντες έκέλευον ίερεύειν τους όνους και τέρ -

πεσθα ι τη εορτή, Όρτύγ ιος δε και Ά ρ τ ε μ ί χ η πείί)εσθαι 20 τω 'Απόλλων ι προσέτασσον. Κάπει τούτοις 6 Κλεϊνις έπε ί -

θετο μάλλον. "Αρπασός τε και Λύκιος κατά βίαν έκλύσαντες τών δεσμών τους όνους άπήλαυνον παρά τον βωμόν. Και ό θεός ένέβαλε τοΐς ονοις λύσσαν' οί δε τους τε παΐδας και τους θέραπας αυτών και τον Κλεΐνιν κατήσίΐιον * οί δε

25 άπολλύμενοι τους θεούς έπεβοώντο. Και "Αρπην μεν και 3 έφίλησαν Martini : έφίλησεν Ρ 5 τον iv scripsi : του εν Ρ

13 suppl. Ocler 16 sq. παίδες Λύκιος και . . . Λρτεμίχη παίδες εκ μη­τρός Λρπης Ρ : restituit Pasquali (cum plagulas corrigeret) collata Brinkmarmi disputatione Rhein. Mus. 57, 481 20 κάπει Oder : και' πί Ρ 21 τε Biicheler (apud Oderum) : δέ Ρ.

— 26 —

frg. 2 "Αρπασον ώκτειρε Ποσειδών και έποίησεν αυτούς όρνιθας τφ αύτω λεγόμενους ονόματι, Λητώ δε και ^Άρτεμις έγνωσαν άνασώσαι τον Κλεΐνιν και την Άρτεμίχην και τον 'Ορτύγιον, ότι ουκ αίτιοι των άσεβημάτων ήσαν. Απόλλων δε Αητοΐ

30 και Άρτέμιδι δίδωσι την χάριν, και πρόσθεν ή άποθανεΐν μεταβαλών έποίησε πάντας όρνιθας. Και έγένετο Κλεΐνις μεν υπαίετος — ουτός έστι δεύτερος ορνίθων μετά τον αιετόν, διαγνώναι δε ου χαλεπός · ό μεν γαρ έστι νεβροφόνος έρεμ-νος μέγας τε και άλκιμος, ό δε <^υπ)αίετος μελάντερος και

35 έλάσσων εκείνου '—, Λύκιος δε μεταβαλών έγένετο κόραξ το χρώμα λευκός — αυτις δε [Βουλή 'Απόλλωνος έγένετο κυάνεος, οτι πρώτος ήγγειλε Κορωνίδα την Φλεγύου θυγα­τέρα γαμη&εϊσαν Άλκυονεΐ—, Άρτεμίχη δ' έγένετο πίφιγξ, θεοΐς τε και άνθρώποις προσφιλής όρνις, Όρτύγιος δε αιγί-

40 θαλλος, οτι τον πατέρα Κλεΐνιν άνέπειθεν αίγας αντί τών όνων ιερεύειν Άπόλλωνι.

32 υπαίετος uterque laterculus et Arist. hist. anim. 618 b 34: υψι-αίετος Ρ 34 suppleyi.

S c h o l i a s t a e a n n o t a t i o sic intellegenda est, ut Antoniiras Liberalis Boei ornitliogoniae librum secundum secutus esse dieatur, Simias autem in Apolline similia rettulisse. Nam quae apud Antoninum leguntur, ea Boeum maxime olent. Nobis igitur Simiae vestigia scrutantibus primum quid Boeus narraverit qnaerendum est, deinde quae ratio intercedat inter illum et Simiam.

4. πλειστάκις] talia in fabulis non saepe sed semel accidere solent. Apud Simiam certe umim iter fuit. Multiplicatio autem Antonini epitomatoris neglegentiae potius quam Boeo poetae tribuenda esse videtur, cum ipse Antoniims pergat: παραγενόμενος δε εις Βαβυλώνα, quasi Clinis- ex uno itinere revertatur.

20. Α qua parte mater steterit, ab Antonino tace-tur, sed facile colligitur. Boeus enim in commutandis hominibus iustitiae poeticae quae dicitur satisfacere

— 27 —

studuit, cum Clinim verteret in avem nobilissimam, Ly-defrg. 2,20-32 cium in corvum Apollini sacrnm, Ortygram et Arter micham in aves placidas et gratas (cf. v. 39 θεοΐς τε και, άνθρώποις προσφιλής όρνις), contra impios filios in aves rapaces1). Idem autem cnm Harpae accidisse narretur, apparet ab ea quoque nefastum sacrificium approbatum esse.

21. κατά βίαν] Itaque ceteri impios retinebant vel impediebaiit, sed matris auctoritas vicit filiae verecun-diam? patris et Ortygii religionem audacia et superbia filiorum; qui postqnam cum suis commiims pugnaverunt vel stabuli claustra vi fregerunt, asinos vinculis liberatos deduxerunt.

31. πάντας] Nullam in hoc verbo, ut Oder (p. 20), difficultatem inesse censemns, sed consuetam Antonini levi-tatem, qui talia dictnrus erat: εΛοίηΰε xovg λοιπούς jtavrag (non solnm eos, pro quibus Latona deprecata erat, sed etiam Lycium) oQviftag, ώότε itavtag όρνι&ω&Ύΐναι·

Praeterea formula έποίησε πάντας όρνιθας Antonino iam t consueta erat. Nam in. fabula septima scripserat: itavxag avxovg έποιηύαν δρνι&ας, in imdecima έποίηόε itavxag oovi&ag, in undevicesima itavxag avxovg έαουηόεν oQvi&ag. Immo liuiusmodi plura huic narrationi insunt. Nam quomodo asini, *quos filii άπήλαυνον παρά τον βωμάν, Clinim et Lycium et Artemicliam comedere poterant? Estne Clinis cum suis impiam turbam usque ad aram secutus? An asini lymphati domum reverterunt ?

32. υπαίετος] sic Martini quoque ab Antonino scriptum esse censet (p. LXXXVl), tamen libram secutns ύψιαίετος expressit. Nobis ne dubitandum quidem videtur esse. Unde uterque laterculornm auctor νπάεχος sumpsit, nisi id olim in ipsa narratione legebatur? E t accedit tertius

1) οφπασος avis ceteroquin ignota est, sed nomen sufficit ad genus cognoscendum.

— 28 —

de frg. 2,32-35 testis Aristoteles, qui (hist. anim. 618 b, 34) eandem for-mam praebet. Deinde υψιαίετος ignota vox, υπαίετος ido-neum nomen est ad δεύτερον όρνί&ων μετά τόν αιετο'ν (ν. 32) designandum.

32—35. Oder cum (ρ. 19) verba ούτος έστι . . . usque ad έλάσσων εκείνου „illuc unde negent redire quemquam" (nam ita ille loquitur) detrudat, ea quae magis quam cetera adhuc vivunt ad mortuos expellit. Nonne verba sublimia νεβροφόνος et έρεμνο'ς *•) ipsius Boei sunt? Nonne μέγας τε και άλκιμος hexametri Boeani frustulum ? Neque nobis, ut Odero, videtur ineptum esse, quod alter αιετός vocatur έρεμνο'ς, alter μελάντερος εκείνου, cum έρεμνο'ς cali-ginosas terribilesve res potius quam certo colore, sive nigro sive quo alio, praeditas signiiicet. Hoc solum offendit, subaquilam dici magnam cervicidam validam, ipsam aquilam minorem illa. Quod facile sanatur, si legis: ό δε (υπ)αίετος μελάντερος κτλ.2).

Verba υπαίετος et νεβροφο'νος etiam in Aristotelis hist. anim.3) [inveniuntur: 618 b 34 et b 20. In quo ca-pite Aristoteles de aquilarnm generibus loquitur; neque vero de subaquilis idem quod Boeus profert, neque verbo νεβροφόνος eodem modo quo ille u t i tu r : quod apud Boeum adiectivum est, ab Aristotele dicitnr nomen proprium esse generis τίνγάργον^). Similis ratio inter Boeum et Aristotelem etiam in eis disputationibus quae sunt de

1) Cf. Oder p. 194). 2) Confirmantur haec Plinii testimonio infra (p. 30 sq.) exscripto.

Nonne Plinii aquilarum nigerrimam optime congruit cum Antonini μελάντερος εκείνου? Nonne Plinius eandem aquilam dicit et secunda magnihidine et vi et aquilarum nigerrimam, Antoninus autem, dum-modo nostram coniecturam accipias, eandem aquilam et δεύτερον ορνίθων μετά τόν αΐετόν et nigriorem quam summam aquilam?

3) Boeum cum Aristot. hist. anim. IX saepe consentire dicit Knaack apud Pauly-Wiss. s. v. Boio. Cf. etiam infra p. 29*).

4) "EVLOL ds καλονΰΐν νξβροφόνον αυτόν.

— 29 —

ερωδιών generibus intercedit. isam apud Boeum (Anton, defrg.2,32-35 Lib. fab. VII)1) Erodius commntatur in έρωδών τίελλόν 2). Autonous, Erodii pater, in oxvov qui aitb τον οκνείν ap-pellatns sit, servus in ερωδιάν minorem. ApudAristotelem quoque 3) tria sunt genera ερωδιών: primum έρωδώς αελλός, alterum ερωδώς λευκός, tertium άβτερίας vocatur vel οκνος et μν&ολογεϊό&αι γενέβ&αί εκ δούλων το άρχαίον narratur et a verbo δκνεΐν nomen accepisse4). En habes exemplum alterum, in quo easdem res eademque nomina aliter distribuit Boeus, aliter Aristoteles; eadem igitnr copia doctrinae diversis modis nsi sunt.

Cuius doctrinae maximam partem e poetarum, prisco-rum no vorumque, carminibus haustam esse statim apparet. Scilicet ea quae multi poetae multis locis de quibusdam aquilis — ut aquilarum exemplo utamur — dixerant, a grammaticis congesta, deinde, ne repugnantiae offenderent, in diversa aquilarum genera ab aliis aliter

1) Haec fabula tam similis est ei quae est de Clinide et tam inepta, ut ad illius exemplar ficta esse videatur.

2) Hoc ex illis quae de Anthi servo narrantur apparet : τον cf δτΐηδδν τον "Av&ov κατά ταντά τω άδελφω τον παιδος εποίησαν ερω-διόν, άλΧ ονχ ομοιον ησσων γάρ εστίν ίκανώς τον πελλον (ρ. 78, 6).

3) 609 b 21, 616 b 33 ; quem sequitur Callimachus περί όρνέων II 296 Schneider ( = schol. Β ad II. Κ 274).

4) "Εστί δε %ατ επωννμίαν ταύτην άργότατος. — Ιη eadem fabula, ut quantopere inter se interdum consentiant Boeus et Aristoteles ex uno saltem exemplo appareat, conferas haec:

Boeus Aristofeles (609 b 14) επεϊ δε "Αν&ος έ'ξήλασε τάς ΐππονς i&v&og δ1 ΐππω πολέμιος' εξελαύνει ε% τον λειμώνος, ανται είργόμεναι γάρ δ ίππος ε% της νομής · πόαν τροφής έξε&ύμηβαν %αϊ τον "Αν&ον γαρ νέμεται δ αν&ος, επάργεμος επίβτ&βαι %ατεβίβρωΰ%ον (ρ. 77, 9). δ9 εστί %αι ονκ όξνωπός' μιμείται

ον γίνεται σύνεδρος . . δ αν&ος γαρ τον ϊππον την φωνην, %α\ τω ΐππω . . ν.αϊ ετι ννν όταν φοβεί επιπετόμενος' δ δ1 έ'%ελαννει7

άκονστ] φωνονντος ϊππον φεύγει όταν δε λάβτ], %τείνει αντόν. μιμούμενος αμα την φωνην (ρ.78,9).

— 30 —

ctefrg. 2,32-35 digesta sunt; quo fit, ut ex illis generibus multa a gram-maticis potius quam a natura procreata esse videantur. Nomina generum ex adiectivis a poetis additis facile conformabantur *). Sic apud Boeum νεβροφόνος — poeti-cum verbum — adiectivum est, apud Aristotelem nomen proprium; utrique igitur carmen obversabatur (vel potius uterque librum de animalibus grammaticum evolvit), in quo αίετος νεβροφόνος commemorabatur.

Quod expediendum erat, antequam ad Plinii locum nat. hist. X 7 2) accederemus, quem velim cum Antonino et Aristotele compares:

Antoniiras Aristot. 618 b 23 Plinius tertii (aquilarum ge-neris) morphnos,

quam Homerus et percnum vocat, ali-qui et plangum et anatariam, secunda magnitudine et vi; huic vita circa

α ι ε τ 6 ν, διαγνώναι δε βήόϋας καΐ αγκη lacus. Phemonoe 3),

υπαιετος — ούτος έστι δ ε ύ τ ε ρ ο ς ορ­ν ί θ ω ν μ ε τ ά τον

έτερον δε γένος άετον έ<5τιν ο %λάγ-γος καλείται, δεύ­τερος μ,εγέ&ει και ρώμη' οικεί

1) Cf. Aristot. hist. anim. 618 b 25 επικαλείται δε νηττοφόνος %α\ μορφνός' ου %al "Ομηρος μέμνητάι εν τη του Πριάμου εξόδω cum £1 315 αυτί%α #' ,αίετον ηπε, τελειότατον πετεηνών, μορφνόν &7\ρΎ\τηρ\ ον %αϊ τιερκνον καλέουβιν.

2) Quem locum bene tractavit Knaack, Analecta alexandrino-ro-mana p. 2 et 10; secl huc eum facere non perspexit.

3) Extitit igitur carmen Phemonoae, antiquissimae Apollinis Del-phici sacerdoti, suppositum, quo simillima narrabantur atque in eo carmine, quod sub Boeus, alterius antiquae Apollinis Delphici sacerdotis, nomine ferebatur (Knaack 1.1. et Real-Encyclop. III 634); aut fortasse idem carmen nunc boc nunc illo nomine nobilitabatur. Cf. etiam haec:

— 31 —

δέ OD χαλεπός* ό καϊ λιμνας, επικά- Apollinis dicta filia, defrg.2,32-35 μεν γαρ έστι νεβρο- λεϊται δε νηττοφό- dentes esse ei prodi^ φόνος έρεμνές μέγας vog και μορφνός' dit^ mutae alias ca-τε και άλκιμος, ό δε ου καΓΌμηοος με- rentique lingua; ean-{υπ)αίετος μελά ν- μνηται εν ττ[ %ον dem aquilarum ni-τερος και έλα α- Πριάμου εζόδω g errimam, promi-σ ω ν εκείνου. (£1 315). nentiore cauda. Con-

sensit et Έ ο e u s. Huius*) ingenium est et testudines raptas frangere e sublimi iaciendo, cjuae fors interemit poetam Aes-' chylnm, praedictam fatis, at ferant, eius diei ruinam secura caeli fide caveniem.

Quibus perlectis clarissime apparet nullum alium Boei locum a Plinio respici nisi Clinidis fabulam.

Vagamurne extra concessos coniecturis limites, si suspicamur Boei subaquilam mutam factam esse, ut Clinis intempestivae loquacitatis, qua Apollinis verba filiis et uxori prodiderat, poenam mstam solveret?

Plin. nat. hist. X 21: Arist. hist. anim. 616 b, 9: Accipitrum genera sedecim inveni-mus, ex liis aegithum claudum altero pede, prosperrimi augurii 6 S1 αί'γι&ος ενβέοτος %αϊ πολν-nu%)tialihus negotiis etpecua- τεπνος, τον δε πόδα. χωλός εοτιν. riae rei, triorcliem a numero Τριόρχης commemoratur in An-testium, cui principatum in augu- ton. Lib. fabula XIV, quae Boei riis Phemonoe dedit . . . colorem clarissime prae se fert.

1) Boeus. Hnius Detlefsen: Boethukts, poeta huius sim. libri. — In indice auctorum libri X enumeratur Boe[th]as qui όρνι&ογονίαν.

- 32 —

defrg. 2,35-38 35—38. cf. Hes. frg. 123: Hesiodus narrasse dicitur et de Apolline g r t τ^ν "j^VOg μΐξίν £δήλω<3εν αντω (Apollini) ό κόραζ'

TtaQo καϊ δνόχεράναντα έτά rfj αγγελία τον 'Απόλλωνα αντί λενκον μέλανα αντον ιίοιη<5αί κτλ.

„Boios . . . borgt von Hesiod die rabengesckiclite7

setzt fur Ischys einen Halkyoneus, behalt aber die ehe" de Wilamowitz, Isyllos v. Epid. 82δ6). Suspicamur a Boeo ideo Halcyoneum insertum esse, ut ludus verborum eveniret: έγένετο κυάνεος — γαμηβεΐσαν Άλκυονεΐ. Similiter Aristoteles (hist. an. 593 b 13, 615 b 29, 616 a 15) την αλκυόνα dicit esse κνανονν.

Sed iam ad ipsum Simiam accedamus, relicta insulsa Boei de avibus doctrina. Quae tanto minus a Simia trac-tata esse potest, quanto plures meri Boeani ingenii notas in ea deprehendimus. Commutatio autem num a Simia narrata sit, ignoratur; in reliqua fabula Simiam haud multum dissensisse a Boeo ex priore fragmento disci-mus. Ex quo haec colligi possunt: vir quidam (de no-mine nihil constat, sed nos brevitatis studio eum Glinim nominavimus) Apollinis favore dignatus (nam Apollini sacrum erat carmen, neque quis sine deorum auxilio talia perficere potest) per auras ad Hyperboreos Scythas Se-micanes alias illarum regionum genies labitur. Ubi cum multa mirabilia videt tum asinos ab Hyperboreis Apollini sacrificatos (quis enim credat apud Pindarum et Boeumx) fuisse asinorum sacrificium, non fuisse apud Simiam Pin-dari imitationem professum ?); domum reversus suis de itinere refert (ut quondam Ulixes Phaeacibus). Hucusque

1) Praeter hos solus Callimachus (frg. 187. 188) de asinis ab Hyperboreis Apollini sacrificatis loquitur. Qui de Pindaro pendere videtur: Pind.: ων &αλLCC ι,ς εμπεδον ενφαμιαις τε μ,άλιβτ Απόλλων χαίρει,

γελά, Ό1' ορών νβριν όρ&ίαν %νωδάλων. Callim.: Φοίβος *Τπερβορέθί6ίν όνων έπ ι,τ έ<ρπ>ετ CCL ΐροΐς et

Τ έρτίον 6 ιν λιτιαραϊ Φοΐβον δνοΰφαγίαι. At fortasse hoc quoque e Simiae carmine (cf. 2, 13) haustum est.

— 33 -

Simiae fragmentum optime congruit cum Antonini ex- de Apolline cerptis; qui consensus non in rebus solis quae narrantur, rf

carn!mpx sed etiam in narrandi ratione apparet. Nam ut apud Antoninum omnia quae ante Clinidis reditum acciderrait, obiter tantum et paucis verbis tacta sunt, ita a Simia Clinis domum reversus et suis(?) quae viderit breviter enumerans inductus est.

Neque dubitamus, quin etiam asinorum sacrificandorum consilium, Apollinis interdictum, nefastum filiorum facinus, asmoram furor in Simiae carmine fuerint. Nam nisi is fabulae cardo inerat, scholiasta vix habebat cur ascri-beret: „narrat Simias quoque in Apolline". Deinde cum qui poeta de itinere tantum dicturus erat, Clinim ipsum narrantem fingere vix possit, Simiae fabulam sola Clinidis relatione non absolutam esse necesse est. Accedit qnod ea fabula non solum praeter Simiam Boeamque a nullo traditur, sed etiam, ut modo vidimus, ab utroque eundem in modum narratnr , unde facile suspiceris necessitu-dinem aliquam inter Simiae et Boei carmina interces-sisse *).

Cui carminum generi Simiae Apollo aimumerandus est? Narrantur poenae a deo irato inflictae, ut in Calli-macbi hymnis V et VI. Quorum posteriorem cum are-talogoram fabulis de Wilamowitz coniunxit (Reden und Vortrage 3 287): „Man mufi hinzunehmen, daB in seinem Gedichte zu Ehren der Grottin, nach antiker Terminologie einem Hymnus, eine Erzahliing unbedingt verlangt ward, in der sich. die Macbt und Majestat, die αρετή, der Gottin oiFenbarte. Und weiter mufi man hinzunehmen, dafi in der Tat an den Festen Erzahler auftraten, die sich sogar danach nannten,, da6 sie die Wunderwirkungen der gott-

1) Knaack apud Susemihl 379u: „Hatte Simias die docb wohl altere Ornithogonie bereits benutzt?"

Frankel, 3

— 34 —

De Apolline lichen Majestat vortrugen, Aretalogen". Hoc de Calli-(ΐγ™]Ά%) maclio docuit Wilamowitz; idem vel magis valet de Si-

miae carmine, cum non solum dei magna facinora in eo praedicentur, sed etiam remotae regiones mirique populi describantur. Nam hoc quoque aretalogorum proprium est: „Wer von abenteuerlichen Fahrten in fremden Lan-dern, von Menschenfressern und Fabelwesen vor einer kritiklosen Horerscliaft erzahlt, ist fiir Juvenal άρετα-λόγος" Keitzenstein (Hellenist. Wundererz. 11). Areta-logorum igitur rudes narrationes Simias ad summam artis perfectionem eduxisse videtur.

Praeiisse tamen Simiae in describendis illius plagae miris gentibus Aristeam, qui et ipse in narrando prima persona utatur. Pohlenz me ammonet. Ex cuius ,;Ari-maspeis" carmine Tzetza (Chil. VII 686) tales versus servavit (frg. „2—4" Kinkel):

'Ιόβηδοι y^airrjuiv άγαλλόμενοι ταναϊβι' και φαβ' άν&ρώπονς είναι κα&ντιερ&εν όμοι;ρου^ %Qog βορεω, πολλούς τε καΐ έΰ&λονς κάρτα μαχητάς, άφνειονς ιπποιβι, τίολνρρηνας, πολνβοντας'

5 όφ&αλμον <Γ εν* εκαύτος έχει χαρίεντι μετώπω, %αί%Ύ[6ιν λάΰιοί) πάντων Στιβαρότατοι ανδρώνχ).

1) Ιη versu secundo pro tradito βφ&ς scripsimus φαβ . Nam ϋφας in narrationis exordio positum manifeste corruptum est, contra cpari non solum cum reliquis optime concinit, sed etiam cum Herodoti verbis. Qui hos versus respiciens scribit (IV 16): ονδε ^Αρίΰτέτις . . . προβωτέρω Ίΰαηδόνων αντος εν τοϊβι επεβι τίοίέων έφηβε άπιιιέβ&άι, άλλα τα κατνΊΐερ&ε έλεγε aytoy, φας 3Ιβ6Ύ\δόνας είναι τονς ταντα λέ­γοντας (adde eiusdem verba IV 13 infra exscripta).

Initium mutilum est; cetera, si nostram coniecturam acceperis, facile decurrent. Nam quod oratio inde a versu quinto obliqua q. v. esse desinit, et quod, prout res postulat, pluralis numerus in quinto versu loco cedere cogitur singulari, in sexto iam in suam sedem resti-tuitur (nam parenthesis statui nequit, cum ea quae in quinto versu narrentur maioris momenti sint quam cetera), in hac re non lacunarum vestigia, sed archaicae minusque politae dictionis testimonia agnoscimus.

— 35 —

Qui versus quam similes sint Simieorum, cum ver- De Apolline borum copia et dictione (ΊΰόηδοΙ χαίτηβιν αγαλλόμενοι ravafjui cf. eum Simiae Μασσαγέται . . . τοξοιαι πεποιθοτές ώκυβόλοισι), tum universo narrandi modo (nonne utrumque subridere sentis, cum dicit όφΰαλμον δ* εν' εχαύτος έχει χα ρ c εν τ t μετώτίω sive τοΐς ώμων καβυπερ&εν έυστρεφέων κύνεος κράς τέτραφε ? Addei etiam frg. 1 Aristeae), primo obtntu apparet.

E t cum iam Aristeae mentionem fecerimus: restat ut qimntopere inter se consentiant Clinidis et Aristeae et, qui Aristeae geminus est, Abaridis fabulae1), ostendamus:

carmme (frg. 1. 2)

Clinis a,d Hyperboreos\ et alias illarum regioiram gentes proficiscitur

et de itinere suo narrat

permigrasse (He-rod. IV 36) όννεγράψατο . . .

per aera labitur "Λβαριν,ον ειςδρό

1) Cf. Schwartz, 2) Hanc formam

Abaris Aristeas Hyperboreus esse έφη δε Αριύτεης... dicitur et totum %οιεων επεα, άτακέό-orbem terrarum %·αι ες Ίόόηδόνας

φοιβόλαμπτος γενό­μενος. Ίόόηδόνων δε ντίεροικέειν Άριμαό-

Άτίόλλωνος αφιί,ιν πονς άνδρας μοννο-είς 'Τπερβορέονς φ&άλμονς, νπερ δε έμμέτρως (Suidas) τούτων τους χρνβο-

φύλακας γρύπας, τού­των δε τονς 'Τπερ-/3ορεοι^ κτλ. (Herod. IV 13, cf. versus modo exscriptos) in corvi figuram ver-

μονήεροφοίτηνίτΐ- sus Apollinem co-ταμένω πόμτίενεν mitatur (Herod. IV άλήμονί Φοίβος 15) όι6τω (Nonnus XI 132, similiaalii2))

Der griech. Roman p. 17. 26. fabulae vetustiorem esse illa quae apucl Hero-

3*

— 36 —

De Apolline commutatur et carmme jpg e ^ l l x o r e^

(frg. 1. 2) J- . frg. 3 nlii m aves, uims

e filiis in corvum albnm *).

Γο ργ ώ.

3.

Αιθέρος ώκείαι πρόπολοι πίλναντο Πελειαι.

A s c l e p i a d e s M y r l e a n u s apud ATHEN. XI 491c (490e: ή δέ του ονόματος εκτροπή, καθ1 ην α'ί Πλειάδες λέγονται Πελειαι και Πελειάδες, παρά πολλοίς έστι των ποιητών . . . post IV formae Πελειάδες exempla allata pergitur): και Σψ.μίας δ' εν τη Γοργοί φησιν * * *

Kaibel scribit αϊ θέρος et annotat: „legebatur αιθέρος, qua lectione nihil probare poterat Asclepiades, fort. ώκεΐαι θέρεος" (praecedit enim apud Athenaeum Moerus locus, ubi legitur ως δ' αντως τρήρωϋΐ πε-λειάβιν ώτΰαβε (Iuppiter) τιμήν, ctl δη τοι &ερεος nccl χείματος άγγελοι είβι).

Quamquam versum uimm de carmine misere ereptum nimis temptare non deeet, tamen quae difficultates ei in-sint adumbrare convenit. Utrum de Pleiadum signo caelesti an de columbis avibas haec dicuntur? Si de columbis, Ascle-piades aut malae fraudis aut incuriosae neglegentiae dam-nandus est, quod ille Simiae versum perperam interpretatus sit, suam sententiam comprobaturus. At altera ex parte verbum ώκεΐαι, qtiamqnam a Pleiadum signo non prorsus alienum est (fieri enim potuit ut Simias, quae de tempore properante sentiret, diceret de signo tempus dilapsum in~ dicante), melins quadrat in aves omnium fere celerrimas, Deinde sonus π-λ ter repetiti (προπολ. πίλ. πέλ.) imitari vi-

dotum legitur '(IV 36: ως τον οιβτον περιέφερε κατά τναβαν γην . . .) ipsa jes docet.

1) Apollo corvi albi formam induit vel corvos albos mitti t : Pas-quali, Quaest. Callim. 40.

Aristeae.. (animam) visam evolantem ex ore in Proconneso corvi effigie (Pliru VII 174).

— 37 —

dentur alarum agitatarum crepitum. Mira sunt etiam verba de frg. 3 αΐ&έρος προπολοι, sive ea cu-m Pleiadibus sive cum columbisx) frS· 3 a

conixingenda sunt. Nec multum proficere videtur qnicum-que Kaibelium secutus distinguit αΐ θέρος. — Sed iam subsistendum est.

3a (spurium). Αυτά ρ Άχιλληος μεγάθυμου φαίδιμος υιός Έκτορέην αλογον κάταγεν κοίλας έπι νήας, παΐδα δ' ελών εκ κόλπου ευπλοκάμοιο τιθήνης $νΙε ποδός τεταγών άπό πύργου * τον δε πεσόντα

5 ελλαβε πορφύρεος θάνατος και μοίρα κραταιή. Έκ δ' ελετ5 Άνδρομάχην, ήύζωνον παράκοιτιν Έκτορος, ήντε οι αύτφ άριστήες Παναχαιών δώκαν εχειν έπίηρον αμειβόμενοι γέρας άνδρί, αυτόν τ' Άγχίσαο κλυτόν γόνον ίπποδάμοιο

10 Αίνείαν εν νηυσίν έβήσατο ποντοπόροισιν. έκ πάντων Δαναών άγέμεν γέρας εζο^ον άλλων.

6 ελετ' schol. Eur. et Tzetzae b γ2 : έ'λεν Tzetzae rell. 7 Παν­αχαιών—11 άλλων om. sch. Eur. 0 .

SCHOL. MO EUR. Andr. 14 (Andromacha dicit αντη δε δούλη . . . Ελλάδ3 εΐααφικόμην τω ντιαιώτΎ} Νεοπτολέμω δορός γέρας δο&εΐβα λείας Τρωιηής εξαιρετον): δορός γέρας* Σιμμίας έν τη Γοργόνι Άνδρομάχην φησι και Αίνείαν γέρας δοθήναι Νεοπτόλεμος λέγων ούτως • * * * (ν. 6—11).

ΤΖΕΤΖΑ in Lycophr. ΑΙ. 1268: Λέσχης δ' δ την μικράν 'ϊλιάδα πεποιηκώς (frg. 18) Άνδρομάχην και Αϊνείαν αιχμαλώτους φησι δοθηναι τφ Άχιλέως υίω Νεοπτόλεμος και άπαχθηναι συν αύτος εις Φαρσαλίαν την Άχιλέως πατρίδα. Φησι δε ουτωσί" % * * (ν. 1—11).

Cum a Tzetza versus omnes Lescbi tribuantur, ab Euripidis scholiasta v. 6 — 11 Simiae, viri docti plerique seholiastae verbis nisi versus 1—5 a Tzetza per errorem cum ceteris coniunctos esse censent. Nos autem cum Sternbachio (p. 113) omnes versus parvae Iliadi ascri-bimus. De primis quidem quinque versibus nemo nmquam

1) Cf. Eurip. El. 897 οίωνοΐβιν αι&έρος τέκνοις.

— 38 —

de frg. 3 a dubitavit: comprobabit haec tabula, quae doceat eos paene όμηρόκεντρα esse qnae dicebantur, Simiaque indignissima:

(γ 189) Άχιλλήος μεγάθυμου φαίδιμος υιός (Ε 26, Φ 32) κατάγ(δΐυ) κοίλας επί νήας. (Ζ 467) γ.όλτζ(ρν) εο(ξών)οιο τιθήνης

(Α 591) 'Ρίψε ποδός τεταγών από («Ω 735) πύργου' ( £ 82, JT 333, Γ 476) τον δέ (και;' 8<w)

ελλαβε πορφύρεος θάνατος και μοίρα κραταιή.

Εη vides quantum ex Homeri thesauro raptum, quantnm ab ipso poeta fabricatum sit.

Haec de prioribus versibus. I ta etiam posterioribus multae imitationes homericae insmrfc1):

6 ( I 272) έξέλετ''2) ( I 590) (ε)ύζωνος παράκοιτις 7 (Η 327 et saepius) άριστηες Παναχαιών 9 (Τ 112) Άγχίααο

10 (Η 72 et saepius) νηυσιν U_VJU ποντοπόροισιν 11 (77 85) πάντων Δαναών (Γ 184) εξοχον άλλων3),

tamen neqne tot neque tantae nt illi propter eas Simiae abiudicandi sint. Sed ut ad graviora — nam taedet multa verba facere in re aperta et perspicua — transe-amus: ubi est ars illa Simiae propria ? ubi imagines illae lncidae clarae formosae (cf. 1,7. 8; 5)? ubi glossae, ubi singularia dicta, ubi sermo quaesitus et ad unguem po-litus? ubi periodorum modulatus ingressus (cf. 1,1—8)? Immo omnia incondita et rudia, humilia et demissa, lu-minibus nullis ornata, inutilibus multis onerata4).

1) Afferuntur ea tantum verba Homeri, quae eisclem versuum locis posita sunt atque in Leschis fragmento.

2) Scil. eximias virgines e praeda. 3) Donum honorarium significatur, 4) Versus tam pravi sunt, ut neque Wilamowitzii coniecturam

αυτοί (ν. 7) nec Schwartzii έμήσατο (ν. 10) recipere necesse sit. Tali enim poeta tradita verba non indigna sunt; praeterea Schwartzii con-iectura non unum verbum, sed tota fabula commutatur.

— 39 —

Contra versus omnes optime congruunt cnm eis quae de frg. 3 a de Leschis carmine nota sunt: Paus. X 25, 9 τούτω (Asty-anacti) Αέόχεως ριφέντι άπο τον τννργον ΰνμβηναι λέγει την τελεντήν, ον μην ντώ δόγματος γε Ελλήνων:, άλλ' Ιδία Νεοτίτόλεμον αντόχειρα έ&ελήβαι γενέόΰ-αι^ et Tzetza ad Lycophr. ΑΙ. 1232: Αινείας . . . αιχμάλωτος άχ&εϊς vjtb Νε* οιίτολέμον^ ώς φηόιν 6 την μικράν "Ίλιάδα ΐίειίοιηκως^ καΐ μετά την vTtb Όρέΰτον εν Αελφοΐς τον Νεοτζτολέμον άναί-ρεβιν ελεν&ερω&είς κτλ.

Offenderrait autem multi in eo quod eadem res bis, v. 2 et 6, exponeretur. At, qnamquam concedimus lios versus omnes non solum malos esse, sed etiam male narrare, tamen monemus v. 2 usurpari imperfectum tempus „deducturus erat". Haec igitur referuntur: „Neoptolemus Hectoris uxorem ad naves deducturus Astyanactem pnerum, qui cum matre erat, arreptum de muro deiecit. Cepitque Andromacliam, quam reges Acliivorum ei concesserant, et ipsum quoque Aeneam, spolia opima, ad naves misit".

Ut concludamus : non Tzetzae, sed scholiastae Euripidis verbis corruptelam aliquam inesse necesse est.

Qualis haec corruptela fuerit, ignoratur, cum pariter pateant duae diversae viae. Nam aut haec fere scholiasta scr ipsi t : δορός γέρας· Σιμμίας εν τη Γοργονι Άνδρομάχην φησί και Αινειαν γέρας δοθηναι Νεοπτολέμω * (ομολογεί δε και Λέσχης) λέγων ούτως* a u t t a l i a : δορός γέρας* Σιμμίας εν τη Γοργονι (e. gr. δορός γέρατα λέγει τους αιχμαλώτους — Λέσχης δε) 'Ανδρομάχην φησι και Αινειαν γέρας δο&ηναι Νεοπτολέμω λέγων

Γ/ 1 \

ούτως λ ) . Itaque cum etiam epigramma 28 a vix hue faciat,

nullum carminis cni Grorgo inscriptum erat fragmentum habemus nisi hexametrum illum obscurum frg. 3, nullum indicinm nisi id quod Simias aut Andromacham et Aeneam Neoptolemo donatos narravit aut verbis δορος γέρας vel

1) Similiter Sternbach 114, perperam Susemilil 18034).

— 40 —

de Gorgone similibus usus est — hoc est nihil fere de eo carmine carmme scimus; ne id quidem, utrum herois numeris an distichis frg. 4 conscriptum sit. Grorgo illa potest fuisse Gorgo Medusa,

potest ea de qua Plutarchus am. 766 d dicit, potest Si-miae amica, velut Antimachus, Hermesianax, Philitas carminibus suis puellarum nomina inscripserunt. Nobis quidem, ut Wilamowitzio x), prima coniectura maxime ar-ridet. Nam Persei (quem ipse 1, 2 commemorat) ad ex-tremos orbis terrarum limites iter narrare Simiae ingenio aptum erat muims.

4. Μήνες.

(mensis Hyacinthius) ov \J Άμύκλαντος παιδος άπο φιΗμένου . . . λαοί κικλήσχουσιν.

Meineke elegiacos numeros restituit: δν ρ' <άπ,>3Αμύκλαντος παιδός «ποφθιμένου

λαοί κικλήσκουαιν.

STEPH. ΒΥΖ. S. ν. Αμύκλαι: Κλίνεται δέ και Άμύκλα το όνομα του κτίσαντος και Άμύκλαντος, ώς Σιμμίας εν Μησίν * % *

κικλήσκουαιν] im liexametri fine: hymn. Ven. 267. Bergk2) proponit ov τ' Άμύκλαντος ( παιδος άποφ&ΐ|Αένου

λαοί (μετα)χιχλήακουσιν, postquam hoc fragmentum ex Rhiani „Thessalicis" a schol. Apoll. Rhodii I I I 1090 servatum 3) comparavit :

ΙΊνρραίην τίοτε την γε (terram) παλαιότεροι καλέεβκον, Πνρρης Ζίενκαλίωνος ατι άρχαίης άλόχοιο^ Αιμονίην δ' εξ,αντις αφ Αΐμονος, ο ν ρα Πελαΰγός γείνατο φερτατον νίόν δ δ' αν τεκέ Θεβοαλον Αίμων τον <Γ α%ο ΘεΟβαλιην λαοί μ ε τ ε φ η μ ί ξ α ν τ ο.

1) Sappho uncl Simonides 227°. 2) Beitr. zur Griech. Monatskunde 7*. 3) Meineke, Analecta Alexandrina 186.

— 41 —

At vix μετονομασία quaevis Simiae loco convenit. frg, 4. 5

De Hyacmthio mense dictum esse momiit Meirieke. Unde apparet lioc carmine enarrata esse nomina men-sium, staiimque in mentem venit Callimacliei libri cui in-scriptum erat Μηνών τίοοβηγοοίαι %a%a £%νος %al rtoleig*). Tamen una differentia statim apparet. Nam cnm legatur λαοί κικλήσκουσιν, neque vero *Δωριέες καλέουσιν, verisimile est (certum tamen non est) in Simiae carmine mensium nomina non digesta esse πατά a&vog %αϊ πόλεις, sed pa-trios tantum menses qni Ehodi2) vel per urbes doricas vlgebant, traetatos. Videtur igitur Simias — siquidem tanta ex verbis tam paucis colligere licet — mensium Rko-diorum nomina in catalogi modum (boc ex enuntiato re-lativo apparet) enarrasse, et nni cuiqtie mensis nomini causam addidisse, unde ita appellatas sit (το αίτιον)®).

Incertoram carminum fragmenta.

5. ( M a r s y a s ) χροσψ δ' αίγλήεντι συνήρμοσεν άμφιδασειας

κορσας, και στόμα λάβρον δπισ&οδέτοισιν ίμασιν.

1 συνήρμοσεν Plut.: προσήρμοσεν Tzetza

PLUT. cle coh. ira 6 (456 c): ΚαΙ δ Μαρσύας, ώς έ'οιχε, φορβεια τινι %άί περιστομίοις τοΰ πνεύματος το ^αγδαΐον έγκαθείρξε και τοΰ προσ­ώπου χατεχο'σμησε και απέκρυψε τψ άνωμαλιαν * * *. Cf. eiusdem quaest. conv. VII 713 c . . οιομενοι και τόν Μαρσόαν εκείνον υπό του θέοΰ κ-ολασθηναι, δτι φορβεία και αύλοΐς επιστομίσας εαυτόν έτόλμησε φίλιο μέλει διαγωνιζεσθοα προς φδην και κιθάραν.

1) De quo libro nihil notum est? niliilque ex eo servatum (Schneider, Callimacliea II 322).

2) Hyacmthium mensem cum Rhodi, tum per omnes doricas re-giones viguisse tituli clocent.

S) De Mensibus carmine egit Reitzenstein, Nachr. d. Gott Ges. d. Wiss. Phil.-hist, Kl. 1906,47; qiiocum tamen non prorsus consentimus.

— 42 —

frg. 5 TZETZAE Chil. I 372 (de Marsyae et Apollinis certamine): Την δ' εριν ταύτην κθύ φησιν ασματι Σιμωνίδης (frg. 1 7 7 ) '

* * * Plutarchus et Tzetza cum ante hos versua eosdem trimetros lau-

dent, ex eodem fonte hausisse videntur.

Simiae bos versns tribuit Schneidewin (Simon. 885) propter similitudinem, ut videtur, verborum χρυσφ δ' αί­γλη εντι cum illis χρυσφ τοι φαέ&οντι (frg. 7). Summo iure; nam sermonem horum versuum maxime Simiam redolere supra (p. 20 et 23) demonstravimus. Praeterea ,,άμφιδά-σεια . . . glossa homerica, de quo schol. Ο 309: παντα­χόθεν τετριμμένην, οί μεν άμφίμαλλον, οι δε κύκλω δαόεΐαν δια τονς δνβάνονς*. (Knaack). — Ex Apolline car-mine hoc fragmentum sumptum esse suspicatur Schneidewin.

άμφιδασείας] Marsyas, ut omnes Sileni, dccuvg est, cf. nomen Sileni Λαβών1). Describitnr auri inter fuscum crinem splendor, rideturque barbari viri insulsa luxuria, qui vel tibiarum lora auro exornaverit, amro iniecto voltus deformitatem notaverit magis quam levaverit.

στόμα λάβρον] ita etiam Soph. Ai. 1147 to 6ov λάβρον ότόμα ( = procax cf. 1142 γλώοότ} &ραόνν). Superbia Si-leni Apollinem ad certamen provocantis vituperatur.

Totus instrumenti2) circulus ante oculos audientium ponitur verbis στόμα, κο'ρσαι, δπισ^οδέτοισιν. Ordo tantum turbatus esse videtur; sed ne hoc quidem sine consilio factum est. Nam cum corium (ιμάντες) pateat circum os (ubi omnia mollia esse oportet) et occipitium (ubi lora colligantur), opertum sit auro circum tempora, temporum mentio cum χρυσφ coniungenda erat. oris et occipitii cum ίμασιν. Itaque haec fere narrantnr : ^φορβεια περίέοτεψε την κεφαλήν, κατά μεν το &ρα(5νγλωττον βτόμα όκντινγι καϊ

1) Ch. Frankel, Satyr- und Bakchennamen auf Vasenbildern 8. 2) Hoc instrumentum illud esse, quo toties in vasculorum pic-

turis tibicines uti videmus monere vix opus est.

- 43 —

ώόαντως όπιύ&εν ιμαύιν Συνδεδεμένη κατά δε τάς κόρραςϊγ%. 5. & χρνΰω κεκαλλωΛιβμέντ}' διαφερόντως '<$' ό χρνόος άμφοτέ-ρω&εν ελαμπεν εκ της δασείας τριχόςα.

Summa igitur in his versibus apparet ars, eademque quae in frg. 1, 7 sq. Paucis enim verbis plurima optime dicuntur; describitur, subridetur, vituperatur. Quomodo vero describitur ? „Συνήρμοσεν άμφιδασείας χ&ρ,σας"—at, ut Grraeee loquamur, ovff al κόρραι Ονναρμόττονται, άλΧ ή φορβείά όνναρμόττεται' οντ άμφιδάΰειαι είβιν αϊ κόρραι^ άλΚ ή κεφαλή άμφιδάβεια. Lectoris igitur est sermonem propositum, neglecta necessitudine grammatica, in singula verba vel elementa resolvere (όννήρμοΰεν, άμφΐ, δαβεϊαι κόρραι), deinde elementa in eum iustam quem ratio iubet conexum revocare (ΰννήρμοΰε [την φορβειάν] άμφι τάς ία<5£60ί£ κόρρας) *•).

6. •Ζηνός εδος Κρονιδαο μάκαιρ3 υπεδέξατο Δ ω δ ώ .

STEPH. ΒΥΖ. s. ν. Δωδώνη: λήγεται δέ (nomen urbis Dodonae) καΐ εις ω * Σιμμίας 6 'Ρόδιος · * * *

STRABO Υ1ΙΙ 364 (inter exempla της άποκο-ης): Δωδώ δέ την < Δωδώνην (dicit) Σιμμίας.

Etiam hoc versu peregrinatio aliqua narratur, ut in Apollinis carmine. — De sermone fragmentorum 6 et 7 cf. quae ad 1, 3 aimotavimus.

Similia narraverunt2) Euphorio Anio carmine:

1) Ne quis neglegentia factum esse credat, quod hic άμ,φιδαβείας κόρβας aliter explicavimus, aliter supra p. 20. Utramque simul inter-pretationem tenemus. Haec enim est ipsa talis artis vis et siimma, ut quae is qui legit sentiat confusa sint et commixta ex iis quae a poeta proponantur et iis quae de suo addere cogatur. Ita fit ut ingens rerum copia in verba pauca conferciri possit.

2) Herodotus (IV 33 ; quo usus est Callim. IV 284) sacra ab Hyperboreis Delum missa ferri narrat ad mare Hadriaticum, εν&εντεν δε . . . πρώτους άωδωναίονς 'Ελλήνων δε^εο^αι. Sed taedet quam

— 44 —

frg. 6-8 ~Ικτο μεν ig Λωδώνα /dibg φηγοΐο προφητιν, ΐκετο ό5 ig Πν&ώνα και ες γλανκώτία Προνοιην1),

et Phil icus (de Libero Dodonam profecto)2) .

7.

χρυσω τοι φαέ&ονΐι πολύλλιστος φλέγεται κράς τοι V P : τυ NC — πολύλιστος NC : πολύλλιτος V : πολύλιτος Ρ — φλέγεται

φαίνε Cobet: φαίνεται ISTC: φθέγγεται Ρ : φθέγγεται Υ (h. e. φλέγεται corruptum est in φέγεται, ex quo et φένεταί φαίνεται, et φέγγεται φθέγγεται orta sunt). ι

CHOEROBOSCUS in Theod. can. proleg. GG. IV 1, 116, 25. Έχομεν δέ την χρησιν της ευθείας (verbi κράς) παρά Σφμία τω * Ροδίφ ούτως - * * #· πολύλλιστος δέ οιονεί πολυλιτα'νευτος.

παρά Σιμμία Υ : παρά Σιμωνίδη NC: παρ' άμμία Ρ — πολύλλιστος: ν. 1. ut supra.

Der Vers bedeutet: ,sein viel angebetetes Haupt flammt von leuchtendem Grolde' und gilt dem Heimatsgotte des rhodischen Dichters, Helios". (de Wilamowitz, Hermes 18,4222)).

Hermesianactis versum (frg. 1) δερκόμενος προς %νμ,α · μόνη δε οι εφλέγετο γλην

ex huius versus imitatione ortum esse censet Eeitzenstein (Epigr. und Skol. 135»).

8. άμμάς

Ιγνήτων και Τελχίνων εφυ ή αλυκή ζάψ αμα σιγνήτων L: άμμας (άμμάς Dindorf) Ίγνήτων Bocbart: ά. c[.

praetulimus3).

plurima fragmenta (Schneidewin etiam frg. 5 illuc pertinere ait) ad unum Apollinis hymnum referre; liaec coniectura proclivior quam certior est.

1) Meineke Analecta alexandrina p. 39. 401. 2) Robert, Eratosth. Catasterismoa rel. 90. 3) Cf. Apollonii Dysc. testimonium infra adiectum cum Schneideri

commentario. ln libris semper spiritus lenis invenitur.

— 45 —

CLEM. ALEX. Stronj. V. Cap. VIII, 47, 2 (p. 357, 23 Stahlin) frg. 8 ζώΙ> . . ' "Λαλείται δ' ούτως ή θάλασσα, ώς Εύφορίων κτλ. . . - καΐ Σιμμίας 6

:Ρόδιος' * * *

άμμ.άς]' ή τροφός καϊ ή μήτηρ. Καϊ ή Ρέα, καϊ ή Λη-μήτηρ, και 'Αρτέμιδος τροφός. Καϊ τάς αντλίας δε Αέόβιοι όντως ελεγον. Pho t ius Berol in . ; cf. e t iam HesycL·.. e t E . M .

Ίγνήτων] Apoll . Dysc . de pron. 70 C (GG I I 1, 1 5 6 , 3 ) : καλούνται δε καϊ ol αν διγενείς % αρά 'Ρόδιοι ς1) "Ιγνητε ς, της δαβείας Αττικώς %ρο6 ελ^ούύης ' Τρύφων {γάρ) φηόι τον ι'ον έγκεΐΰ&αι, άφ* ον &ηλνκον το ί'α κτλ.2). — Steph. B y z . : Γνής' ε&νος οίκηόαν τήν*Ρόδον. "Εν&εν καϊ 'Ίγνητε ς ο ι ί&αγεν εις' λέγεται γαρ κα\ μετά τον Ι "1γ-νψες. Verbum Γνής a grammatic is fictum esse v ide tu r ad explicandam vocem "Ιγνης. cf. Theodosii can. GGr I V 1 1 6 1 , 2 9 : Το δε"ΙγνΎ\ς "Ιγνητος έχει καϊ αλλην άπολογίαν (scil. της κλιόεωβ)' ort Γνής Γνητός ην ωΰιίερ Κρής Κρητός, και έγένετο εν ύνν&έΰει μετά της ϊ αντωνυμίας (οίον εγώ 6ν ϊ)"ΙγνηςνΙγνητος, και έφύλαξε την αντήν κλίόιν ('Ιγνη­τε ς δ έ ει 61 ν οι ^ ΊΊ? tf i o t ΖΡό δ ι ο ι), ωύιίερ καϊ άιίο τον Κρής Κρητός γίνεται Έτεόκρης Έτεόκρητος καϊ φυλάττει την αντήν κλίόιν (cf. et iam eiusdem ρ. 186, 36, E t . Μ. s. ν . "Ιγνης). — Apud Diod. V 55 ,5 γενέα&αι δε κατά τον καιρόν τον-

1) *Έοδίοις J. Ύοβ : Λωδίοις lib. 2) Hoc loco haud facili Apollonius verbum "Ιγνητες derivatum

esse censet de pronomine Ϊ. Contra quam opinionem pugnasse Try-plionem, et dixisse: pronomina (praeter verbum αντός) componi non solere, ideoque verbum "Ιγνητες potius factum esse ex verbo ί'ος ί'α „solus" ; nam ut αντός „ipse" interdum significaret „solus" (Θ 99), ita etiam ί'ος „solus" significare posse „ipse". Quae postquam rettulit, Apollonius contra Tryphonem disputat: kXt ει η αντος συντίθεται, ov% άπεμ,φαΐνον nal την ίσοδνναμονααν ττ\ αντός (scil. pronomen ϊ) συντίθεσθαι.

Inde consequitur, verba της δαβείας Άττικώς προσελ&ονσης ad Tryplionis, non ad Apollonii opinionem pertinere. Quod ut appareat, Τρύφων <γάρ> scripsimus; sed revera locus gravius corruptus est.

— 46 —

frg. 8. 9. τον εν τοις προς εω μέρεΰι της νηύον tovg κλη&έντας γί­γαντας haud male coniecerunt Becker e t Be the "Ιγνητας (pro γίγαντας), minus bene Tiimpel (Philol. 50, 43) ς "Ιγ-νητας.

Quae Hesych ius d ic i t : "Ιγνψες' όντως ώνομάζοντο οί μετά τονς Τελχϊνας έποικη 6 άντε ς την *Ρόδον, ea a cetero-r u m qui Hignetes antiquissimos Rhodi incolas esse affir-m a n t opinione magnopere differunt.

Τελχινων] Diod. V 5δ : Την δε νηΰον την oi/oftc^ofieV^i/ Τόδον πρώτοι κατφκηΰαν οί προΰαγορενόμενοι Τελχΐνες' οντοι δ1 ηΰαν νιοι μεν Θα λ άττης, ως δ μν&ος παραδέδωκε, μν&ολογοννται δε κτλ. — Suet . de maled. (infra p . 53): Τελ­χΐνες' . . . Τοντονς οί μεν &αλάύόης παϊδας φαόί. . . P r a e t e r e a cf. Welcker , die Aisch. Tr i logie 182, Pre l le r -R o b e r t 1 6 0 5 , Be the Hermes 24, 427, de "Wilamowitz Nachr . d. Grott. G-es. d. Wiss . 1895, 242 alios, e t praecipue S i -m i a e f r g . 17.

Hunc Simiae versum imitatus esse videtur Λιοννβι,ος 6 "Ιαμβος (eodem Clementis Alex. loco citatus):

TCOVXOV μαινομ,ένοιο τΐεριοτείνει άλνκη ζάιρ.

Π. VARIORUM METRORUM FRAGMENTA. 9.

( Ini t ium carminis) Ματερ ώ πόντια κλΰ&ι νυμφαν άβραν Δώρι, κυμοκτύπων {τ') ήραν' άλίων μυχών.

ποντία de Wilamowitz: ποτνια codd. — <τ'> addidi. ΗΕΡΗ. ρ. 41, 17 (agitur de tetrametris paeonicis): Σιμίας δέ έπετή-

δευσεν εν τισι ποιήμασι τους πλείστους κρητικούς παραλαμβάνειν · * * * και πάλιν ' (frg. 10). "Εν δέ ποίημα έπετήδευσε συνθεΐναι, ώστε άμφοτέρας τάς εκατέρωθεν του κρητικού μακράς λύσας τον εκ πε'ντε βραχειών παραλαμ­βάνει, πλην της τελευταίας, εφ' ης τον τέταρτον παραλαμβάνει παιώνα — εσθ' οτε δέ και έπι της παρατε?^εύτου κέχρηται — (frg. 11).

Hos tres locos ab Hephaestione laudatos carminum initia esse procul dubio est.

— 47 —

πόντια] „olim correxi; τυο'τνια cod.; idem legit Orus*), frg. 9. 10 scripsit igitur fortasse Hephaestio, sed Simias non scrip-sit" de Wilamowitz, Comm. metr. I 8.

ήρανε] iJQccvog' βαόιλενς, άρχων, όκοπός, φνλαζ Hes. Vox perrara ante tempora hellenistica (Hermesian., Apoll. Rhod.) non invenitur.

τε] cur addiderimus. explicare vix opus esse videatur. JSTam neque verbnm ήρανος feminino sensu usurpari, neque Doridem cuius cultus nusquam floruit, de qua nulla fabula narratur, quae mater tantum Nereidum est neque amplius quicquam, maris universi moderatricem appellari veri-simile est. ISTereus potius advocatur vel Neptunus.

Verborum ordo artificiosissimus est. Cur Simias cum alios modos sacros illa aetate ob-

soletos tum cretieos puros resuscitaverit, exponit de Wilamowitz, Commentar. metr. I 8.

10. (Initiuni carminis) Σοι μεν εΰιπτϊο;, εΰττωλος, έγχέσπαλος

δώκεν αι/μάν Ένυάλιος ευσκοπον εχειν. δώκεν Turn.: εδωκεν codd. ΗΕΡΗ. ρ. 41, 21 (cf. frg 9).

Amicum bellicosum, ducem potius vel regem quam mercennarium — nam verba grandia sunt —, alloquitur poeta et „Tibi" infit ; ;virtutem bellicam Mars donavit . . .". „Tibi" exprimitur σοι μεν: iamque patet, quomodo poeta fautorem suum affatus perrexerit: „mihi autem Apollo musicas artes concessit". Sive intercesserit άλλοις <f άλλα μέλει sive non, cui non in mentem venit carminis primi Horatiani?2) ;

ευιππος ευπωλος] Cum perraro Martis equi celebren-

1) Ολοι κρητικοί, τον ΐίοτνια το α αντί μακράς τω λόγω της κοινής κα$ο κατέληξε λαμβανομένης' ετι δε και δια την των δνο ϋνμφώνων επιφοράν schol. Heph. Α ρ. 150, 8.

2) De quo cf. de Wilamowitz, Sappho u. Simon. 190.

— 48 —

frg. 10-12 tur1) , haec verba profecto non sine certo consilio posita sunt: is quem Simias alloquitur equitum dux fuisse vi-detur. Inter ίππος et πώλος apud poetas nulla est diffe-rentia2): bis idem dicitur, quo aKius sermo sonet, quo clarius equitum magister celebretur3).

έγχέσπαλος] cf. "Αρης εγχέόπαλος Ο 605, αΐ/μάν εΰσκοπον] cf. τόζοις πρόόω&εν ενβκότίοις χειρον-

μένη Aesch. Choeph. 694.

11. (Ιη. carm.) Σε ποτέ Διός ανά πώματα νεαρέ κόρε νεβροχίτων.

ΗΕΡΗ. ρ 42, 3 (cf. frg. 9) Versus ita interpretandus esse videtur: Σε ποτέ, ω

νεαρέ ital Αιοο, νεβροχίτων, ανά τννματα [yrjg πέρατα πορεν-&Ύ\ναί φαόίν] vel quidquid consequebatur.

Hic versus non solunv κατά μέτρα compositus est, sed etiam — sive hoc casn sive industria factum est — pri-mi metri verbnm primum monosyllabum est , secundi disyllabum, etc.:

νεβροχίτων] dicitur Liber etiam a Nonno (Dion. 26, 28).

12. (In. carm.) Τον στυγνον Μελανίππου οονον αί πατροφονων εριΰοι.

ΗΕΡΗ. ρ. 34, 15. Σιμίας δέ και τω ϋπερκαταλήκτ<.υ (tetrametro antispastico) κέχρηται* * * *, όπερ και καλείται Σιμιακο'ν.

„Unverstandlicli ist mir, wer die Dienerinnen der Vatermorder (oder >der vatermorderischen«, wenn ein Substantiv folgte; es konnte dann eine Paraphrase fiir Oedipus sein), sind . . . Es (hoc carmen) war ein Ratsel-gedicht wie die Alexandra des Lykopbron; Tydeus ist

1) Od. & 285 χρναήνιος "Αρης, Tryph. 105 ΐππιος "Αρης, Paus. V 15,6 Olympiae esse narrat "Αρεως ^Ιππίον'βί Α&ην&ς "Ιππίας aras.

2) Kaibel, Soph. Elektra p. 243. 3) Simiae obversata esse videtur consimilis Athenarum laus

Soph. OC 707: άλλον δ1 αΐνον εχω ματροπόλει τάδε ν.ράτιβτον, δώρον τον μεγάλου δαίμονος, ειπείν ανχημα μέγΐΰτον, εΰιππον, ενπωλον, εν&άλαΰΰον.

— 49 —

keimtlich. φονόν werden wir betonen obg τροφός wie beifrg. 12. 13 Pindar P. 4, 250. Vielleicht waren die Erinyen gemeint". de "Wilamowitz, Aesehylos-Interpr. 1021.

„Der choriambische Siebzehnsilbler, den Hephaestion selbst (p. 71, 12 Consb.) aus Anakreon anfuhrt, heifit Σιμ-μυακόν] Simmias hat den akatalektischen Vers behandelt wie Alkaios tind Sappko den katalektischen". Leo.

13. (Carminis initium) "Ιστία αγνά, άπ' έυςείνων μέσα τοίχων

απ' libri: σ' ατ' Bergk. ΗΕΡΗ. ρ. 26, 14 Τ φ δε τριμέτρφ (anapaestico) Σιμίας ό'Ρόδιος όλον

ποιημάτιον εγραψεν # * * ad τριμέτρφ addunt (inter lineas AC) τω καταληκτικφ scholiorum

Α codices ACD. SCHOL. ΗΕΡΗ. Β ρ. 275, 26 τρίμετρον δέ καταληκτικών εις συλλαβών

το καλοόμενον Σιμμιειον το * * *. (Cf. etiam Tricham p. 383, 28).

Utrum focum familiarem viri cuiusdam — hospitis sui opinor — „quae medias ab hospitalibus parietibus (sedes occupet)" J) , vel focum civitatis cuiusdam publicum, an omnino deam Vestam poeta alloquatur, incertum est.

Numeri difficiles sunt. Nam et in medio primo metro et post idem kiant vocalium conciirsns; priore quidem loco cum correptione antecedentis vocalis2). Deinde primi metriprior „pes" dactylicus est, quod Hephaestio (p. 24,15) παρά τοις δραματοτιοίοΐς tantnm inveniri dicit.

„Im anapaestischen katalektischen Trimeter hat Sim-1) Cf. hymn. Ven. 29: τη δε (Vestae) πατήρ Ζενς δώκε %αλον

γέρας αντί γάμοιο, %αί τ ε μ,έΰω ο ϊ% ω κατ1 άρ εζετο πΐαρ ελονβα.

2) Heroo versui vox ιβτίιη diversis modis aptatur. Nam ante vocalem posita est cum correptione ( ^ u u ) in hymnis Homer. et Hes. opp. 734; pro ^_ L. est in Odyssea (quater in eadem iurisiurandi formula ίατίη τ> Όδνσήος) et Hes. Theog. 454; pro ,_ est in hymni initio a Proclo Diad. in Plat. Crat. comment. p. 79,3 laudato (cuius me admonuit Pasquali) ΙΊρεΰβντάτην δε &εών *Έατίαν κελαδήΰατε, κονροι (cf. "Ιατίαιαν ί υ Β 537).

Frankel. 4

— 50 —

frg. 13. umias όλον ποιημάτων geschrieben... Dies ist ein kiinstlich hergestellter Vers, er kann nur in der "Weise entstanden sein, daB Simrnias die drei letzten metra des anapastischen πνίγος νοη ungleiclier Metrenzahl isoliert hat, etwa den SchluB des Liedes Hec. 98—153:

η δει α' έταδεϊν τύμβου προτζετη φοινι66ομένην αϊματι ΐίαρ&ένον εκ χρνόοφόρον δειρης ναόμω μελανανγει.

Granz ahnlicli verfuhr Boiskos . . . " eqs. Leo p. 66.

14 (dubium). (Carminis initium) Χαίρε άναξ, εταρε ζα&έας μάκαρ Ίτϊβας.

ΗΕΡΗ. ρ. 21, 10 (de dactylicis versibus) . . . το πεντάμετρον κατα-ληκτικόν εις δισύλλαβον, το καλουμενον Σιμμίειον, οίον * * *. (Cf. etiam schol. Α ρ. 128,1—8; schol. Β ρ. 273, 14; Tricham ρ. 376, 25).

Exemplum igitur metri Simmiei affertur, ita tamen nt utrum hic versus a Simia ipso an ab alio aliquo poeta scriptus sit, taceatur. Eiusmodi loci apud Hephaestionem sunt, ni f allinrar, XXI I I ; ex quibus XI utrum re vera ab illo poeta, cuius nomine metrum designatur, facti sint igno-ratur, VII eorum poetarum esse certum est, I I I 1 ) quin eorundem sint vix dubitari potest, contra I I exempla ex aliis poetis sumpta esse constat2). Itaque verisimilius est hunc versnm Simiae esse quam non esse.

Hercules praedicatur; cf. Arcliilochi (frg. 119) τήνελλα καλλίνικε, χα Ι ρ αν α% Ήράκλεες et hymn. Herc. Hom. (XV 9) χαίρε αν α ξ Jibg νίέ. Εχ huius formulae antiqua traditione (χαίρε £άναξ) etiam hiatus a Simia admissus facile explicatur.

εταρε] pro „marite" insolenter dictum est. "Εκατε haiid bene proposuit Bergk.

1) p. 44,17. 18: Πι,νδαριτιον ενδεηασύλλαβον (Pind. frg. 116.117), p. 51. 16 Πινδαρικόν (Pind. frg. 34).

2) p. 58. 3 xb EvTtoXidsLOv . . . οίον ενφράνας κτλ. (frg. Com. ad. 53), ό 'βώφρων κτλ. (Ar i s t oph . Nub. 529) — ρ. 33. 3 Φα-λαίκειον καλείται οίον χαΐ$: ω %τλ. (Cra t in . frg. 321).

— 51 —

ζα&έας] cum 'Ήβας coniunctum nisi apud Simiam mi-de frg. 14 xarum locutionum studiosissimum inveniretiir, offenderet. Nam de dis haec vox homerica, quam et posteriores poetae et nostrae aetatis grammatici omnes de ftsog derivatam esse censent1), usurpari non solebat2).

1) Ita etiam de Wilamowitz, qui de hoc verbo uberius disputavit Isyllos v. Epid. 107—115. Nos veram significationem plane aliam esse -contendimus, „odorifer" fortasse (vel „pinguis"). Totam quaestionem hic proponere non possunms, sed tria monere satis habemus:

Ι. ζά&εον' άγαν ΰεΐον, ενώ δες Hes. ζά&εος' άγιος, ευδαίμων, μεγαλότιμος, ευώδης κτλ. Et . Μ.

II. ζά&εος saepe de p r a t i s l a e t i s usurpatur: ' hymn. Merc. 503

"Ev&a βόας μεν έπειτα ΐίοτϊ ζά&εο ν λειμώνα ετραπέτην

hymn. Αρ. 223 βής αν1 δρος ζά&εον χλωρό ν

II. Ι 149 επτά δε οί δώΰω εν ναιόμενα πτολίε&ρα, Καρδαμνλην Ένόπην τε και cΙρην ποιηε ΰβαν Φηράς τε ζα&έ ας ήδ' "Αν&ειαν βα&νλειμο ν (152: καλην, άμτνελόεσσαν, 154: εν δ' άνδρες ναίοναι π ολν ρ ρ ην ες, πολνβοντ αι).

Itaque huc fortasse pertinet Hesiodi quoque locus theog. 2 3 : άρνας 7ΐο ιμα ίνονϋ·' ^Ελικώνος νπο ζα&έθίθ

cf. etiam Eurip. Phoen. 801: ω ζα&έων πετάλων πολύ ξηρότατο ν νάπος (Cithaeron). ξά&εος de f a n i s (sacrificiorum odoribus repletis) dicitur hymn. Apoll. 523

δείξε δ' άγων άδντον ζά&εον και πίονα νηόν, Hes. theog. 990

(Venus Phaethontem) ζα&έοις ενϊ νηοΐς νηοπόλον ννχιον ποιησατο.

III. Solmsen (Untersuch. zur^ griech. laut- u. verslehre p. 85) con-iungit verbum &s-8iov (sulphur) cum „wortern des sinnes ,raucb?

dunst, geruck"'. En aspice et iudica.

2) Sed ζαΰέης'Ίαιδος Kaibel, Epigr. Gr. ex lap. coll. 1047,2; (Apollinem) ξά&εον Antb. Pal. IX 525,7.

4 *

— 52 —

frg. 14-16 „Das είς διόνλλαβον ka ta lek t i sche dakty l i sche P e n t a -met ron lieiBt Σιμμίειον: es is t der V e r s έντελέων ετι γαρ &εό&εν καταπνενει (Aesch.. Agam. 105) , der bei Servins (cent. m e t r . p . 461, 2) Stesichorium heifit (Stes. frg. 8, 2) und?

in aolischer Bildung, bei Sappho haufig is t" . Leo p . 66.

I I I . F R A G M E N T A V A B I A . 15.

H E S Y C H . : Πτωκάς κυπειρος' παρά Σιμμία ή πόα, διά το χθαμαλή είναι.

Quod i t a explicandum esse v i d e t u r : πτωκάς κύπειρος* (tovro) παρά Σιμμία (που εότιν. Λέγεται δε πτωκάς νπο Σψμίον) ή ποα (ή καλούμενη ocujmpog aitb τον πτώΰΰειν), διά το χθαμαλή είναι (ωΰπερ πτώΰόονΰά τις.) (Simili ter Thes . Gr . L.).

Verbum πτωκάς est in Hom. epigr. V I I I (Νανται πον­τοπόροι . . . τίτωκάβιν ai&v£rj6i βίον δνόζηλον έχοντες) e t Soph. Phi l . 1093 (loco corrupto) .

16. P A R T H . N I C . na r r . amat . X X X I I I . (Sehol. marg . Ίστορεΐ Ξανθός Λυδιακοΐς και Νεάνθης βΛ

και Ιιμμιας ό 'Ρόδιος). Διαφόρως δε [και] τοΐς πολλοίς ιστορείται και τά Νιόβης. 0 4 γάρ Ταντάλου φασιν αυτήν γενέσθαι, άλλ' Άσσάονος μεν θυγατέρα, Φιλόττου δε γυναίκα. Εις εριν δε άφικομένην Αητοΐ περί καλλιτεκνίας ύποσχείν τίσιν τοιάνδε. Τον μεν

5 Φίλοττον εν κυνήγια διαφθαρήναι' τον δε 'χ\σσάονα της θυ-γατρός πόθω έχόμενον αυτήν αυτφ γήμασθαι. Μή ένδιδού-σης δε της Νιόβης τους παΐδας αυτής εις εύωχίαν καλέ-σαντα καταπρήσαι. Και τήν μεν διά ταύτη ν τήν συμφοράν άπό πέτρας υψηλοτάτης αυτήν ρΐψαι, εννοιαν δε λαβόντα

10 των σφετέρων αμαρτημάτων διαχρήσασθαι τον Άσσάονα εαυτόν. 1 del Meineke 6 Ιγ^όμενον Scaliger: σχομενον Ρ γήμασθαι corruptum videtur esse.

— 53 —

Quantopere Parthenius cum Xantho concinat, ex hisfrg. K> apparet testimoniis:

(I) scbol MTA1 Β ad Eur. Phoen 159: Sav&og δε δ Avdbg δέκα (filios) καϊ δέκα (filias Niobae dicit fuisse) εκ Φιλόττον τον Άόόνριον, og ωκει εν Σιιίνλψ, og άνγιρέ&η εν κννηγεβίω 4)7tb άρκτου.

Φιλόττον Valckenaer: Φιλόξενου libri. Fortasse Xanthus scripsit ΦίλοΤος (cf. Foat, Journ. of hell. studies XXVI 286).

(II) schol BT Eust. (p. 1368, 8) ad Hom. β 613. 617: δ δε Ανδός φηβιν οτι Άββωνίδης έραΰ&είς αυτής (Niobae) καΐ μη τνειό&είΰης έ% αριΰτον τους τίαΐδας καλεβας τον οικοί' ένέπρηβεν, η δε φεύγουΰα ηΰί,ατο λι&ω&ήναι καϊ έλι&ώ&η.

1 ό δ. Λ. φ. Β Eust.: Λνδοϊ δε φααιν Τ 2 Άΰΰωνέδης MaaB: Άΰωνίδης Β Eust. : 'Λοβονίδης Τ — %αϊ om B Eust. 3 πεί&ομ,ένης Eust. — ετι α. τ. π ν,αλ. om Β Eust . : τον οίκον om Τ. 4 φνγονσα Τ — %αϊ ελ. om Τ.

Dixae tamen res sunt, quibus ab bis testimoniis Parthe-nius dissentiat. Nam primum Parthenius Assaonem dicit Niobae patrem, scholia quis ille Assonides sit explicare supersedent. Nihilominus id quoque Xantho tribuerimus, cum ipse Xanthus de Magis, Lydorum finitimis, scripserit (Clem. Alex. Strom. I I I p. 200,21 Stahlin): Μίγνυνται δε οί Μάγοι μητράΰι καϊ %·νγύτράβι καϊ άδελφαίς, unde talia a Lydis narrata esse verisimile fit.

Deinde exitus differunt. Nioba enim apnd Xanthum, ut, scboliasta Homeri testatur, in saxum commutabatur, de rupe desiluisse a Parthenio traditur; praeterea ab eodem Assaon se ipsum interemisse dicitur. Itaque eorum quae Parthenms narrat, non Xanthus, sed vel Simias vel Ne-anthes auctor erat *).

Hoc quoque fragmentum legentium animos ad orientis regiones transfert, ut frg. 2. 5. 11(?).

1) Similiter Thraemer, Pergamos p. 19 sq.

— 54 —

frg. 17 17. SUETON. de maledict. apud Milleri Mel. de litt. gr. 417 *)

ΐ ε λ χ ί ν ε ς * . . . Τούτους οι μεν θαλάσσης παΐδάς φασι, Παρμενίδης δ' εκ των Άκταίωνος κανών γενεσ&αι μεταμορφω-Μέντων υπό Διός εις άν&ρώπους, άλλοι δε τους την Ροδον οι-κοδντας, οι)εν και Τελχινία ή νήσος έλέγετο, τ ι ν έ ς δε, ων έ σ τ ι κ α ι Σ ι JJL μ ι α ς, τ ο υ ς τ η ς Κ ρ ή τ η ς ο ι κ ή τ ο ρ α ς. Unde E u s t . 771, 57 εΐσι γαρ οι καιΚρήτας αυτούς φααι (scil. Telchines),

P r a e t e r e a cf.: Ε . Μ.: Τελχίν' ον μόνον δ Ιβχνν νπερ αν&ρωπον έχων

μιαρος και κακούργος, άλλα και τους ννν Κρητας, καϊ την Κρήτην Τελχινίαν λε οι><5£.

StepL·.. B y z . s. ν . Τελχίς' . . . επειδή και ή Κρήτη Τελ­χινία έλέγετο καϊ οι Κρήτες Τελχϊνες.

Duplic i au t em modo a mytliologis Telchines Rhodios ζ cum Cre ta insula coniunctos esse haec docent t e s t imonia :

S t rabo X I V 654 έλΰειν δε (dicunt Telchines) έκ Κρήτης εις Κντζρον πρώτον, ειτ1 εϊς Φόδον.

Nicolaus Damascenus apud Stob. X X X V I I I 52 ( I I I ρ. 719 Hense ) : Τελχΐνες άνθρωποι ονομαζόμενοι το ανέ­καθεν Κρήτες, οικήΰαντες δε και έν Κνπρω, μεταναύτάντες δ' είς ^Ρόδον και πρώτοι την νήβον καταΰχόντες κτλ.

et ex a l t e r a p a r t e : S t rabo X 472 (unde mul t a apud Eus t . 771): οί δε

(dicunt) Τελχίνων έν Ψόδφ εννέα οντάς2) τονς Ρέα βννακο-λον&ήόαντας είς Κρήτην και τον Αία κονροτροφήόαντας Κονρήτας όνομαβ&ήναι* Κνρβαντα δε τούτων έταΐρον ΐερα-

1) Quo de loco cf. Fresenius, De λέξεων Aristoplianearum et Suetonianarum excerptis byzantinis 136.

2) Ita scripsimus pro tradito όντων. Nam cum de Telchinum certo numero nihil notum est, Curetes autem novem — vel decem, accessit enim decimus Cyrbas — fuisse a quibusdam traduntur (cf. Imuiisch ap. Rosch. II 1, 1599), tum Eust. 771 scribit: λέγει δε δ γεωγράφος καί οτι Τελχΐνες εννέα έν *Ρόδω ττ) 'Ρέα 6ννα%ολονΟ"ηΰαντες εις Κρήτην %α\ άία κονροτροφήΰαντες Κονρήτες ώνομάβ^ηβαν.

— 55 —

αντνης οντά κτιότην κτλ. (idem Χ 466 των μεν τους αΰτοι>ί? itg. 17. 18 τοϊς Κονρηόι τους Κορνβαντας και Κάβειρους και Ίδαίονς Λακτνλονς και Τελχΐνας άποφαινόντων, et Aglaosthenes in Naxiac. frg. 1 = schol. in Grerm. Arat. p. 115 Br.: . . Tel-chiniis qui clicuntur Curetes Idaei).

Cum his potius qui Telchines ab origine Rhodios esse crederent quam cum illis qui Telchines ex Creta in Rho-dum migravisse narrarent poetam Rhodium consensisse verisimile est; certnm fit fragmento 8, quo et Telchines et Hignetes, viri vere RJiodii, e mari — unde etiam ipsa insula orta est — nati esse feruntur.

Sed in tota hac quaestione non abest suspicio, quin verba ών έστι και Σιμμ,ιας Suetonii errore cum verbis τινές δε τους της Κρήτης οικήτορας coniuncta sint, revera autem vel ad άλλοι δέ τους την 'Ρο'δον οΐκουντας vel ad οι μεν θαλάσσης παΐδάς φασι (cf. frg. 8) pertineant.

18. Gromperz (Herkulanens. Studien I I 63 tab. I I d) frag-

mentum ex illa quae PHILODEMI de pietate librum continebat papyro avolsum edidit boc:

ΚΥΔΗΣ ΣΙΜΜΙΑΣΔ ΑΥΤΗΝΕΣΤΙΑ Μ ΑΝ ΠΡΟΞ

5 ΔΟΤΑΧΑΛΚΙ ΩΝΤΗΝΑΤΤ ΧΑΛΚΙΔΑΚΑ ΔΙΝΚΑΙΚΟΜΪΣ

quae Gromperz dubitanter ita supplenda proponit: [Φε 5 δ' ό τα Χαλκι[δικά wfur συνα-

ρε]κυδης [ό Άδηναΐος' γαγ] |ών reicht der Raum nicht Σιμμίας δ' [ό cΡόδιος την aus". αυτήν Έστία[ν και Δα- ων τήν αύ[τήν ,,λέγει, φηαίνοάβΓ μ[ί]αν ΓΙ ροΊ;[ενός είναι?"

Χα(λ)κ(δα κα[ί Κύμιν-διν και Κόμ(βη)[ν?

— 56 —

frg. 18. 18$ In ν. 3/4 non Δα]μ[ί]αν, sed Δαφ]αν sive Δάεφ]αν vel de teehno- ΔΙμΓΙΙαν (cf. ΑμΧα' Ώκεανον ^ννάτηο και AriamQoq Hes.)

proponit JBergk. JNlobis quidem omma mcertiora esse vi-dentur, quam ut coniecturae proferantnr.

4—8. „in einer das euboische Chalkis betreifenden sage wird Proxenos citiert vom seholiasten des Apol-lonios I 97; die enboischen Kureten, verwecliselt mit den Korybanten, baben Kombe zur nratter, nach den scholien zur II. Ξ 291 Chalkis*); dieser Homerische vers sagt vom vogel χαλκυδα κικλήόκονβϋ &εοί, άνδρες δε κνμινδιν." Biicheler (Neue Jahrb. 1865, 528).

18 a (spurium). Coniecturam suam qua Simon. frg. 24 (schol ζ 164) Simiae, non

Simonidi, ascripserat, Bergk in quarta poetarum lyr. editione ipse re-tractavit, Novum, idque certissimum testimonium, quo Simonidem auc-torem esse demonstratur, interea accessit (de Wilamowitz, Sapplio und Simonides 152 3).

IV. TECHNOPAEGNIA. De technopaegniornm origine et natura

primus fere et solus quaesivii de W i l a m o w i t z 2 ) , ceteri dedignabantur, cum ea explicatione nulla egere cen-serent. Unde enim illas nugas ortas esse nisi ex in-genio sive Simiae sive eius a qno ante Simiam primo in-ventae essent ? Quid antem facilius fieri potuisse quam ut talia invenirentur ? Nam e. g. (ne longiores simus,

1) Schol Τ: οι δε την μητέρα των Κορνβάντων Χαλκίδα φασίν. 2) Locis ρ. 6 laudatis. Ante eum iam Hecker (Comment. crit. de

Anthol. Gr. 1127) scripserat: „. . . Simmiae inscriptiones Πέλε%νς et Πτέ-ρνγες'Έρωτος Α. Ρ. ΧΥ, 22 et 24. quarum liaec statuae Amoris alatae, in templo dedicatae incisa fuit, haec Epei securi, quam Athenis asservabant. . . . metro choriambico semper pede demto decrescente facillima ra-tione poematia accomodari poterant statuarum quibus inscriberentur formae". Contra Wilamowitzium pugnat Keitzens.tein (Real-Enc. YI 83); refutatur Tg 244. — Carmina magica liaud recte comparaverat Dietericb (Abraxas 199); Ovi (et Alarimi) originem orpbicam fuisse contendit Haberlin 36

— 57 —

primum Securi utamur exemplo, postea de ceteris quoque de technpp. carminibus dieanras) a Simia lepide atqne facete, quo car- (irg· 19-21) mine ab Epeo securis Minervae dedicaretur, id ita com-positum esse, ut ne securis quidem plane deesset; illius enim imaginem carmine scripto effici. Eum igitur ludum inesse credebant, ut carminis scripti figura et forma eius de qua ageretur rei instar esset1).

Gontra quam opinionem summo iure de "Wilamowitz invehitur, et contendit carmina figurata omnia praeter Aram utramque non librorum chartis destinata, sed re-vera olim securi euidam, alis statuae cuiusdam Amoris, ovo, fistulae quibusdam inscripta esse. „Wahrend es kaum begreiflich ist, wie sich auf dem freien Raume des Papieres das G-edicht einen bestimmten Umrifi seiner Zeilen-enden sucben soll, bann man die Grrille versteben, die Inschrift auBerlich dem gegebnen itaume der Schrift-flache anzupassen" (Jb. 55).

Deinde id quaesivit de Wilamowitz, unde illud artificium brtum esse posset. E t monuit antiquissimis temporibus inscriptiones lapidum et vasculorum non certo ordine, ut postea solebant, literarum et versuum, sed utut libebat impictas esse. ; ;Es kann nicht befremden, wenn Simias nacL·. solehen Analogien, die sich doch damals massenhaft dem Antiquar bieten muBteii, im Sinne des Epeios und der Verfertiger des uralten Eros zu schreiben glaubte, und seiner Zeit. die so viele altertiimelnde Passionen bat, steht das nicht seblecht zu Gesichte (Jb. 58 sq.)".

Quam de origine tecbnopaegniorum sententiam non solum probamus, sed etiam fulcire posse nobis videmur. Extant enim illius moris prisci exempla ad hanc opinio-nem illustrandam longe aptiora quam quibus ipse Wilamo-witz utitnr. Nam saeculis sexto et quinto in templis

1) Cuius generis est carmen „Die Trichter", nuper a Chr. Morgen-stern iocose compositum (Galgenlieder5 18).

de technop. multa consecrata sunt, quae cum basibus carerent, epi-(frg. 19-21) g r a m m a - t i s nullum alium locum praebebant nisi suam su-

perficiem. Cni inscriptiones quam maxime accommodare necesse erat aut certe decebat. Statuarum exempla infra (p. 83 sq.) commemorabuntur duo; praeterea mentionem fa-cimus rotae aeneae (IGr IV 566), cui inscriptum est : rol Κανάκοι ήμι' Evd[iQo]g άνέ&ηκε, ranae aeneae (IG IV 357), in cuius tergo, tauri (IGr V 1 1518), leonis (IGr V 1 1519)?

leporis (Inschr. v. Priene 434) aeneorum, in quorum la-teribus dedicationes incisae sunt, ansae aeneae aut gladioli aut speculi (IGr V 1 1520), cui inscriptum est Περδίκίας άνέ&εκε, cymbalorum aeneorum dedicationibns inseulptis praeditorum (IG V 1, 225. 226 ; disci V 2 102). Praecipue autem securim aeneam commemoramus inventam ad Sanctam Agatham, Calabriae citerioris vicum (IGr XIV 643) *). In qua legitur:

εμι τάς εμ τιεδί οι. QvvitiQo ς με άνέ&ε κε δρταμο ς £έργον δεκάταν.

Quid amplius ? Ecce tenemus securim, in cuius aere, ver-suum longitudine in versus diminuente2) dedicatio in-scripta est; en legimus a popa quodam securim, proprii muneris instrumentum, consecratamesselunoni, cuius oificia administrabat, άεργων (h. e. mercedis quam a sacrifican-

1) Nitidi huius instrumenti photograpbia extat in libro : British Museum; guide to the exbibition illustrating Greek and Roman life p. 38. Ibidem p. 37 etiam leporis modo commemorati pbotograpbiam inveuies. — De inscriptionis metro egit Leo , Der saturn. Vers (Abh. der Gott. Ges. d. Wiss. PhiU-hist. Kl. N. F. YIII Nr. 5) 73.

• 2) Singuli versus sunt literarum 14, 12, 9, 8, 8, 7, 7.

— 59 —

tibns acceperat *)) δεκάταν] iamque apparet, quantopere de techaop. Simias antiquum morem imitatus sit, cum faceret Epeum ( rg* 7" Minervae, cuius consiliis adductus equum ligneum con-struxerat, securim, proprii muneris instrumentum. dedican-tem, ut gratias ageret gloriae aeternae, quam pro illo faci-nore accepisset. Id unum novavit, in quo ipse ludus inest: numeros accomodavit versuum longitudinibus; lyricos igitur numeros in epigrammate adhibuit2),· id quod ante bellenisticam aetatem certe inauditum erat. Minime enim, ut falsarius, scrupulose antiquitatis speciei studebat, sed suae aetatis suique ingenii notam apparere volebat. Idem elucet e carminis argumento; nam per Homeri commemo-rationem se aeternam gloriam assecuturum esse Epeus ignorabat. sciebat Simias8). Epei igitur poeta personam induit, sed ita ut ne ipsius quidem voltus penitus dissi-mularetur. — Haec de Securi satis sunto. De Alis, mn-

1) Dittenbergerum (Herm. XIII 393) e verbis βεργών δεκάταν collegisse „dafi Thyniskos neben seiner gottesdienstlichen Funktion, die ihm gewiss nicbt allzuviel Zeit gekostet haben wird, das Hand-werk eines Metallarbeiters (χαλκενς) betrieb" valde miramur.

2) Cf. Wilamowitz Tg 245: „Die drei Gedichte haben lyrische Formen; die passen nicht ftir Lesepoesie, also nicht fiir Epigramme: wie ist Simias auf sie yerfallen ? Mir sclieint die Erklarung unmittelbar .einleuchtend Simias hat nach diesen verschieden langen Versen ge-griffen, weil er einen bestimmten Raum fiillen wollte".

3) Cf. de Wilamowitz Jb. 55. Qui tamen eam difficultatem, quod Epeus talia dicens fingatur qualia ipse scire non potuerit, ita dissolvit: „Das Beil weiht niclit Epeios, sondern irgend wer, eben der Dichter, setzt eine Inschrift darauf, die erzablt, Epeios hatte es geweiht, und der ware im irdischen Leben verachtet durch Homer zum ewigen Leben erhobt" (Tg. 243). Nobis autem hoc non persuasit. Nam quod ab illo conicitur non solum singulare et inauditum esset, sed etiam ab iis qui legerent nullo modo perspici posset. Quid? Alius est, qui rem deae dedicavit, alius, qui deam alloquitur (σάν χάριν κτλ.)? Et cum ipse Wilamowitz optimo iure contendat, ludi summam in eo esse, quod Simias „im Sinne des Epeios . . . zu schreiben glaubte", ne-cesse est illud carmen ex Epei persona prolatum esse.

— 60 —

de technop. tatis mutandis, idem valet; exempla statuarum (quamquam (frg. 19-21) ^.am l u c u l e n t um, quam illud ad Securim illustrandam a nobis

allatum, nullum praesto est) simili niodo inscriptionibus ornatarum infra p. 83 sq. afferentur. Ovum quidem exemplis illustrare non possumus; quod cur ita sit, mox nos de-monstraturos esse speramus.

Hucusqne cum Wilamowitzio fecimus; quin etiam quae ille de origine teclmopaegniorum sensit, quam maxim^ comprobare staduimus. Sed ab iis quae de Simiae tecli-nopaegniorum natura dicit, nos leviter dissentimus. Ille enim, ut iam commemoravimus, carmina verae securi, verae statuae, vero ovo et destinata esse et revera in-scripta censet: nos Securim carmen verae cuidam securi, sed ficte quidem, destinatam esse dicimus, inscriptam esse negamus ; de Alis carmine idem suspicamur; Ovum carmen num destinatum aut inscriptnm sit vero ovo valde dubi-tamus.

Ad quam sententiam quomodo pervenerimus, nunc explicemus. Ad S e c u r i m enim carmen — ut alia omit-tamus argumenta*) — conscribendum Simias Tirnaei libro commotus est, in quo de colonia ab Epeo in Magnam Graeciam deducta et de instrumentis, quibus equum ligneum construxisset, Minervae illic dedicatis narrabatur; quae instrumenta Timaeus etiam tunc ab incolis ostentari affir-mavit2). Timaei liber tunc editus erat , tunc doctorum ingenia occupabat, tunc a poetis — Lycophro cum alia multa tum Epei dedicationem ex eo sumpsit — exprimebatur3), itaqne uimsquisque eruditior sciebat, unicam et veram Epei securim in illo Minervae fano asservari. Cui igitur securi versus suos Simias destinavit nisi huic? E t cum

1) E. g. illud, quod a Simia sub Epei persona sunm ipsius vol-tum minime dissimulari diximus.

2) Cf. infra p. 68. 3) Cf. Geffcken, Timaios' Geogr. d. West. 177 sqq.

— 61 —

huic securi eos incisos esse ne Wilamowitz quidem credat x)? de technop. ficte destinavit. ^ V J f 2 ^

A l a e carmen utrum verae statuae ficte destinatum an re vera incisum sit, ignoratur; verae autem statuae destinatum esse, ut de Securi carmine, ita etiam de Alis clarissime demonstravit de Wilamowitz.

Securi igitur carmine Epei securis, res omnibus doctis nota, celebris, famosa dedicatur; Alis carmine statua quae-dam antiqua Amoris barbati, res singularis, mira, ingens, horrida, ipsa ut priscorum temporum statuae solebant2) quis repraesentatns sit explicat; O v i antem carminis natura maxime differt. Fac enim illos versus ovo vero inscriptos esse: tamen ovum nullius momenti erit, sed rei summa et vis et ratio in carmine solo collocata erit. Deinde, si enm quo ovum inducitur griphum3) acriter explicas: — carmina a poetis generari dicuntur, Simias se appellat lusciniam, lusciniae autem prolem sub ovi specie nasci necesse est — elucet Simiae carmen esse ovum, neque vero in ovo. Gravissimum autem boc est: Ovum Simiae Mercurius praeco portat φΰλ' ές βροτών (ν. 8) h. e. publici iuris facit4); quod patiuntur non ova5), sed carmina*

1) Jb. 56: „Icb will gar nicht behaupten, daB er das metapon-tinische Beil des Epeios beschrieben hat, denn es wird mehr alte& Eisen in clen Tempeln gegeben babeD, das man gern so nobilitierte".

2) E. g. signum Cbaretis infra p. 83 commemoratum. 3) Hic solus gripbus Simiae tecbnopaegniis inest. 4) Cf. Kaibel, Sopb. Elektra p. 168. 5) de Wilamowitz quidem dicit (Jb. 57): „man mag sicb denken,

dafi Simias das bescbriebene Ei zum Feste irgend einer Kneipgenossen-scbaft mitgebracbt hat, wie wir so viele aus seiner Heimat kennen". Sed cum hac coniectura exordium carminis parum concinit. Nam ab-sens poeta fingitur, et Mercurio praecone opus est, ut ovum, quod luscinia inter silvarum solitudinem pepererit, per hominum turbas di-volgetur. Quae omnia ad librum editum spectare nobis videntur-(Versus quinti verba προφρων δε θυμφ δέξο etiam de Wilamowitz Tg 245 „Anrede an jeden Empfanger" esse censet). — Quod de Wi-lamowitz (Jb 56) dicit ;;Wer sich den Kontur der Yerse auf dem

— 62 —

de technop. TJt iam hanc disputationem conclndamus: de origine ra1^"21^ ^echnop&egnioruin idem fere quod de Wilamowitz iudi-

camus; tamen Simiae technopaegnia ab ea origine paulo iam remotiora esse censemus quam ille.

Testimonia. Secnris et Alarum carmiimm auetorem esse Simiam

testatur H e p h a e s t i o in enchiridio (p. 31,4, qui locus supra p. 9 sq. totus exscriptus est), Ovi carminis auctorem aut Hepliaestio aut quisquis libros περί ποιημάτων et περί ποιήματος conscr ipsi t :

[ H e p h . ] ρ. 6 8 , 7 'Αντιθετικά δέ έστιν, οπόταν 6 ποιητής γράφη όπόσα δήποτε κώλα [ως] ανόμοια και ώς βούλεται, είτα τούτων άνταποδω τω μεν τελευταίω το πρώτον, τ ψ δέ δευτέρω άπδ τέλους το δεύτερον, και ούτω πάντα κατά τον αυτόν λόγον. Τούτο δέ τό είδος παρά μέν τοΐς παλαιοΐς σπανιώτατόν έατι, παρά δέ Σιμία τοΓ Ροδίω εστίν ούτω πεποιημένα εν τω έπιγραφομένω 'ί>ιω.

E a d e m cor rup t io ra l egun tu r p . 61 , 19 Αντιθετικά δέ, δσα κατά σχέσιν μέν γέγραπται, ου μέντοι κατά την αυτήν τάξιν παραβάλλεται άλλήλοις τά άντιστρέφοντα, τό πρώτον τω πρώτω, {αλλ1 ούτως ώστε τό τελευταΐον τφ πρώτω) παραβάλλεσαι, τό {δέ) δεύτερον από τέλους τφ δευτέρω απ' αρχής' τό δέ τρίτον από τέλους τφ τρίτφ * και επί τών λοιπών οΰτω. Ταύτης της •ιδέας εστί τό Ώιόν το Σιμίου και άλλα παίγνια.

lacunas suppl. Consbrucli. Deinde T z e t z a (Crameri anecd. Paris. Ι 6δ,24) Περί

Πινδαρικών μέτρων (περί τών κατά παρακοπήν):

Papiere unserer Drucke ansieht, . . wird sich iiber das lange spitze Ei wundern", id non carmeu, sed typothetas in versuum intervallis inserendis nimis parcos attinet. Tamen concedimus iidem, versuum or-dinem mirum — nam sive Wilamowitzium sive ceteros sequeris, alterum versum non secundo sed ultimo, quartum paenultimo loco, et sic dein-ceps, collocatum esse necesse est (infra p. 64) — in ovo minus offen-•dere quam in libro.

— 63 —

Τά δέ συστήματα αυτά ανόμοια άλλήλοις, de technop. αύγάς προσβάλλων τφ Ώιω 'Ροδίου του Σιμμίου, (*rS· 19-21)

\ ~ π Λ ' ~ > ~ α ·>ρ ι - praef. και τξω Ιίελεκει τω αυτού, ον Ιντυειος θωρείται ΤριτογενεΤ τ^ Ά&ηνα χάριν δουρείου Γππου.

Eundem auctorem librorum maior pars tradit, ceteri in singnlorum carminum titulis vel Theocritum vel Do-siadam vel Besantinum commemorant, quod nullius m o menti est.

De versunm in codicibus ordine. Exbibentur technopaegnia in codicibus1) hoc modo: 1) Alae ita ut in nostra editione expressae sunt. 2) Securis ita ut primum versum sequatur tertius,

quintuSj septimus, nonus, undecimus, illum rursus duo-decimus, decimus, octavus, e tc , scilicet ut haec bipennis imago eveniat:

: ι , ; 3

— 5 _ 7

9 11 12 10 8

; 6 4

— , 2

Numeri autem in Palatino singulis versibus praemissi sunt, ut iusto ordine legantur. — Hunc ordinem iam Hephaestionis schol. Α testatur (p. 140, 16):

Σύγγραμμα ό Πέλεκυς, επειδή κατά μίμησιν πελέκεως συν-τέ&εικε, μακράν εκατέρωθεν &είς και εν τω μέσω. Εστί δέ και Σφαίρα και Θρόνος σύγγραμμα καλού μενον A C I

„pro θείς-μέσω est in Ι γαρ τέθεικεν; aut hoc verum aut έ. τ. μ. <μικράς> scribendum, nisi forte scholiasta novit manubrium interpo-latum" Consbruch (de quo „manubrio" cf. infra p. 89).

1) Sigla codicum adbibemus eadem quae de Wilamowitz. — Codicis Palatini imago extat in libro cui inscribitur Codd. Gr. et Lat. pbotographice depicti XV Lugd. Bat. 1911 (ed. C. Preisendanz).

— 64 —

de technop. Nos Securis versus ita ordinavimus, ut in securi illa (frg. 19-21) a (j ganc-tam Agatham reperta factum videmus.

3) Ovum eodem modo exhibetur quo Securis:

ι 3 5 7 9 11 13 15 17 19 21 22 20 18 16 14 12 10 8 6 4 2

In codd. CZ3) liic ordo perturbatus est. Nam horum codicum arclietypus cum codicem in quo versus ita ut in Palatino ordinati erant (1. 3. 5. etc.) descripturus esset, neglectis versuum et iinibus et iusto ordine, eis quae ante oculos erant quasi continuo textu nsus suo Marte ovi figuram quam optime denuo efficere studuit. Velut versus 5. 7. 92) in Palatino tales sunt :

ζ τφο'φρωνδε ίΗ>μώιδέ£οδεΤγαράγνα. {}' τόμέν θεών έριβόασέρμασεκιξεκάρυξ *

ία ά^γεδ'έκμέτρουμονοβάμονοςμέγανπάροι^άέςειν in Ζ tales:

ώοννέον "πρόφρωνδέ ι)υμφ δέξο δη αγνά* το μεν θεών έριβόασ

καΡ

εκ μέτρου μονοβάμονοσ μέγαν έρμήσ ήικιζε κάρυξ* ονω δ'

1) Photographiam cod. Ζ invenies Byz. Zeitschr. XVI tab. III. 2) Cur Palatinus numeros 7. 9. 11 praefixerit, ex interpretatione

initii Ovi apparebit.

65

Securis (frg. 19)

1 9 .

ΙΙέλεκυς.

Άνδρο&έα δώρον ό Φωκεύς κρατερας μηδοσύνας ήρα τίνων Ά&άνα ώπασ Έπε ι έ ςπέλεκυν , τ φ ποτέ πύργων θεοτεύκτωνκατέρειψεναίπος,

ταμος έπεί τάν ίεράν κηρί πυρίπνφ πάλιν ήβάλωσεν Δαρδανιδαν, χρυσοβαφεΤς δ' έστυφέλιξ εκ &εμέ&λων ανακτάς,

5 ουκ ένάρι&μος γεγαώς εν προμάχοις 'Αχαιών , αλλ' άπο κραναν ι&αραν νάμα κόμιζε δυσκλής*

νυν δ' ες 'Ομήρειον εβα κελευβον σαν χάριν, αγνά πολύβουλε Παλλάς.

Τρις μάκαρ δν σι) &υμω 10 : Γίλαος άμφιδερχ&^ς *

οο ολρος αεί πνεΐ.

Codices: Anthol. Pal. (Α) XV 22 cum sclioliis (Σ), ϊ , Β, F (cuius lectiones nondum editae), Κ (cum scholiis iisdem). Desunt in Κ cum alia tum imparium versuum extrema. Primum versum laudat He-phaestio (cf. supra p. 9).

Tit.: Σιμμίου 'Ροδίου πέλεκυς δν Έπειός Φωκευς rjj Άθηνα δώρον έδωκε manubrii (cf. infra ad Ovi ν. 20) loco Υ: Πέλεκυς Heph.: Πέλεκυς et χα (h. e. „Theocr. carm. XXI") Κ : om A.

ερ δ μ ω 1 κρατίστασ μηδοσύνασ ηρατιν Α. 2 ώπασεν Α : ώπασε δν Υ —

ω ΚΒ — ποτέ ΑΚΥ : ποκα Β — κατέριψεν Α : κατήρειψ* Υ : κατέρειπεν Β : κα'λλιπεν Κ 3 τημος ΑΥ — πυρίπνω ΒΣ : πυρίνω cett — ήθά-λωσεν Α. 4 χρυσοβαφεΐς ΑΥ : χρυσοβαθεΐς Σ : om ΚΒ — δ' ΚΒ : τ' ΑΥ 5 έναρίθμιος ΚΒΥ — εν προμάχοις 'Αχαιών Α : ένι προμάχου Β : έν προ-μάχοις Έπειος Σ : ένι Κ β κρηναν ΑΥ — ι5αράγ Α : καθαραν ΚΥ : καθαρόν Β — νάμα om Υ — δυσκλεής ΒΥ: δυσηλεής Κ — κο'μιζ' Άχαιοΐς Σ 8 άγνάν Κ Call. 11 δδ' ό'λβο'ς ΑΚ : δδ' ό'λβιος Υ : τον ό'λβος ΒΣ (?)

De manubrio quod dicebatur cf. commentarium Ovi v. 20. Frankel. 5

— 66 —

schol. Sec. Scholia A(nthol) K. (frg. 19)

(v. 1—4),To έξης* άνδροθέα τη'Αθήνα δώρον ό Φωκεύς ώπασεν Έπειός πέλεκυν τημος, (έπεί) Δαρδανιδάν έστυφέ-λιξεν εκ θεμέ^λων ανακτάς.

Δεΐ τον άναγινώσκοντα και έξηγούμενον μετά τό πρώτον 5 κώλον το τελευταιον λέγειν, είτα το δεύτερον απ' άρχης

και μετ αυτό το δεύτερον άπο τέλους, και ούτως καθεξής εως του μέσου, ώστε το μέσον τέλος είναι.

Τον πέλεκυν τούτον Έπειός άνατίθησι τη Ά&ηνα, ώ κατ-εσκεύασε τον δούρειον Γιππον.

10 Το μέτρον δέ χοριαμβικόν άρξάμενον άπο καταληκτικού έξα-μέτρου, καταλήγον δέ εις μονομετρον ιαμβικόν. Το αυτό δέ μέτρον τφ Πτερυγίφ ' άλλα διαφέρει, καθό ό μεν Πέλεκυς έχει το πρώτον κώλον προς το τελευταιον συναπτόμενον κατά διάνοιαν, τό δέ ΓΙτερύγιον κατά το έξης τών στίχων.

1δ Του Πελέκεως ή άνάγνωσις * δύναται και άπο του (έξα-) μέτρου του βραχυκαταλήκτου τις άρχεσθαι, είτ' αύτω άντα-ποδιδούς το ίσον, και ακολούθως τοίς μετ? αύτο τά Γσα έπιφέρων, διασώσασ[}αι τον νουν, άπο μεν του δωδεκάτου άναβαίνων (εις θάτερον, είτα πάλιν^ άπο θατέρου εις (τό)

20 ένδέκα(τον) καταχωρών. ' Εχει δέ λόγον καν άντιθετικώς άναγινώσκηται, πρώτον μεν τό μέγιστον άνταποδιδομένου του εσχάτου, και πάλιν αναλόγως τω δευτέρω του άπο τέλους δευτέρου, εως επί τά μέσα άφίκη.

Έξήγησις του Πελέκεως: ~~ άλλως' ούτως γέγραπται μεν 25 εις τον Έπειοΰ πέλεκυν' λέγει δέ οτι δώρον τη Άθηνα ό

Φωκεύς Έπειός της τέχνης και έπινοίας χάριν άποτίνων άνέ&ηκεν, ω ποτέ τών (θεο)ποιήτων πύργων κατήριπε τό

1 τό έ, · ά. ττ{ om Κ 2 add. Wendel 4 τον έςηγ. Κ 5 καΐ είτα Κ 6 καθεξής om Κ 8 φ κατεσκεύασε Α : κατασκευ-άσας Κ 10 δέ om Κ — άρξάμενος Α 15—20 supplevimus. 18 έπιφέρεσθαι και διασώσαι Κ 21 άναγινώσκεται Α — πρώτον μεν τό Wendel : μεν τό πρώτον ΑΚ 22 ανά λογον Α — από Bergk : δέ ΑΚ 24 εξήγησες τ. Π.: άλλως om Κ 27 suppl. Salmasius

— 67 —

τείχος, ήνίκα τη ίπποποιήτφ κηρι και πυριπνοφ τήν πο'λιν schol. Sec, εκαυσεν (δια γάρ του ίππου είλόν Ίλιον (οι) f Ελληνες), ^ ν&' '

3 0 και τους αυτής βαθύπλουτους ανακτάς εκ βάθρων εσεισεν Έπε ιος ος ουκ ην προμάχοις έναρίθμιος, αλλ' άπο κρηνών καθαρών πο'μα έφερε τοΐς Άχα ιο ΐ ς* νυν δε έχώρησεν εις τήν Ό μ η ρ ο υ ποίησιν δια τήν 'Αθήνας χάριν ' Μακάριος

• ουν, δν συ από ψυχής ίλεως είδες* τ φ γάρ τοιουτφ και .35 ευδαιμονία άει παρακολουθεί.

1 άνδροθέα δε ή επανδρος θεά* οίμαι δε οτι διά τουτοο του ονόματος τήν παρθένον και άνδρειαν έσήμανεν.

29 έν γάρ τω ΐ'ππω Κ — suppl. Jacobs —"Ελληνες om Κ 30 αυτής om Α 32 καθαρόν Α — έχώρησας Κ 33 διά τήν Α : διά της Κ 34 ούν €m Κ — είδες ίλεως είδες Α — τψ Κ : το Α 35 ευδαιμονία άει παρακολουθεί Α : ευδαίμων άει ζωή Κ 36 επανδρος θεά Salmasius : επανδρος θεοΰ Α : άπό ανδρός θεοΰ Κ reliqua praetermittens. — τοότο\) του Salmasius: τούτον ουτου Α.

15—23] „inepti hominis additamentum" Bergk; „haee plane non in-tellegi Bergk recte monuit" Wendel. Nos supplendo et rectius distin-guendo eam sententiam sanare studuimus, ita interpretat i J) :

15 το έξάμετρον το βραχυκατάληκτον = ν. 1. 17 το ίσον == ν. 12.

αυτό' === το έξάμετρον το βραχυκατάληκτον. τοΐς μετ' αυτό = νν. 3. 5. 7. 9. 11.

18 τό δωδέκατον = ν. 2. 19 θάτερον = alteram (superiorem) bipennis partem2). 20 τό ένδέκατον = ν. 4.

Χόγον = rationem metricam; quod metra attineat, versus etiam eo ordine legi posse ut scripti extent, ita ut metrice respondeat primo versui ultimus, secundo paenultimus e tc , quem ordinem a metricis antitheticum (άντιθετικώς ν. 20) appellari (cf. Heph. 61, 19; 68,7 = supra p. 62). — In hoc scholiasta peccat, quod tacet se iam non de ordine κατά τον νουν sed κατά τά μέτρα loqui.

1) Scholiasta (ut in Alis quoque et Ονο) eum ordinem versuum ,quem in codicibus invenimus (cf. p. 63) respicit.

2) Huius verbi recta interpretatio debetur Pohlenzio; ipsi vole-.bamus θάτερον = το δεύτερον = ν. 3, quod violentius est.

5 *

— 68 —

de Securis ν . 1. Ab Epeo ins t rumenta , qnibus equum l igneum (frg. 19) v. l construxisset , Minervae consecra ta esse t e s t a n t u r

(1) L y c o p h r o : (930 δ <Γ ιΐίποτεκτων Ααγαρίας εν άγκάλαις κτλ.)

τά δ* εργαλεία, τοϊβι τετρηνας βρετας τενζεί ποτ έγχώροίόί μέρμερον βλάβην

950 κα&ιερώ<5ει Μννδίας ανακτόροις.

(2) [Aristot . ] hist . mir . 108, ρ. 840 a 27 *) : Περί δε της ϊτκλ^ί? την καλονμένην Λαγαρίαν, έγγνς Μέταποντιον? "Ά&ηνάς &ρόν είναί φαβιν Είλενίας, έν&α τά τον Επειον λέγονύιν άνακεϊύ^αι όργανα, οίς τον δονρειον lititov επ,οιηύεν? εκείνον την ετίωννμίαν έτα&έντος. Φανταξομένην γαρ αντω την Ά&ηνάν κατά τον νιίνον άζιονν άνα^ειναν τά όργανα, κα\ διά τοϋτο βραδντερας τνγχάνοντα της ανάγωγης ειλεϊο&αι εν τω τόπω, μη δννάμενον εκπλενβαι' ο^εν Εϊλενίας ^Α&η-νάς το ίερον 7ίρο6αγορενε6&αι.

(3) l u s t i n i epit . X X , I I 1 : Metapontini qnoque in templo Minervae ferramenta, quibus Epeos, α quo conditi sunt, eqiium Troianum fabricavit, ostentant.

Quos t r e s locos cum de Timaeo pendere cons te t 2 ) , vix dub i t a re licet, quin Simias quoque illius l ibro usus s i t 3 ) .

Verba άνδρο[>έα et μηδοαύνα (μηδοόννη' βονλη P h o t . Suid.) nusquam nisi bic l egun tu r .

Ά&άνα] E p e u m in coniiciendo equo ligneo a Minerva ad iu tum esse in Odyssea r e fe r tu r : i> 492 lititov . . . δον-ρατέον, τον 'Ensibg έτίοίηΰεν ΰνν Ά&ήνή. Stesichorus n a r r a -v e r a t (frg. 1 8 , vide infra ad v. 6) Minervam, cum eam

1) Cf. Geffcken, Timaios' Geogr. d. Westens 139. 2) Hoc de Lycophronis et [Aristotelis] locis Geffcken p. 18, de

Iustini Wilamowitz Jb. 55 monent. — De poetis liellenisticis Timaei imitatoribus cf. Geffcken p. 177.

3) Knaack (Rhein. Mus. XXV 85) Simiam imitatorem dicit Lyco-plironis, nullo iure; nam illi poetae in re tantum, non in verbis con-spirant.

— 69 —

„miseruisset Epei semper aquam portantis regibus", effe- de Securis cisse, ut ille equum exstrueret l) . ^ v^i-4

v. 2. τω] Iam Scaliger in eo offendit, qnod Epeus illa securi diceretur non equum ligneum2) fabricasse, sed Troiae moenia rupisse. E t erat fabula, qua Epeus, qnippe qui Acbivoram artifex esset, etiam hoc munus stisce-pisse narraretur : a Polygnoto enim in tabula Troiae expugnatae pictus erat Έπεώς γνμνος καταβάλλων ες Μαφος των Τρώων το τείχος3). Tamen minime credimus hoc potius Simiae obversatum esse quam equi lignei con-structionem. Nam obstat Timaei testimonium, obstat securis ipsius natura. quae ad muros demoliendos minus apta erat. Praedicatur igitur Epeus, quod bac securi eqiium armatis gravidum dolose construxerit, cuius ope moenia a dis aedificata rupta sint, urbs expugnata, reges in perniciem rapti.

κατερειψεν] cf. Pind. Paean.VIII32 (ed. minor2 Schroeder 290, Oxyrk Pap. V 67) "Ιλιον πάβάν νιν (Alexandrum) έπϊ π[εδον] κατ ε ρειψαυ. Alph. Mytil. Α. Ρ. IX 104 . . . ηρώων κείνων κλέος, οϊ ποτέ Τροίης ^ρ ει ψ αν κατά γης & ε ι ο -δόμο ν ότέφανον. Pendentne Pindarus Simias Alpbaeus de eodem quodam loco nobis deperdito?

v. 4. χρυσοβαφεΐς] Hoc adiectivum magis quadrat in posteriores orientis reges quam in Priamum eum quem Homerus repraesentat. Simias igitur tragicorum ludorum et suae aetatis potins quam homericae reges in animo habebat.

1) Hanc enim sententiam Stesichori fuisse patet. 2) Omnino equi in toto carmine nulla mentio fit. Scholiasta

tamen versum tertium talibus reddit : ήν(κα τη ίπποποιήτω κηρ! και πυριπνόώ την πάλιν εκαυ^εν * διά γαρ του ίππου ζιλον "Ιλιον οϊ "Ελληνες. TJride illud ίπποποιήτφ, ad quod explicandum postea additur: διά γάρ κτλ. sumptum sit, nescio; talia de suo inserere scholiasta non solet.

3) Paus. X 26, 2, ubi pergitur: άνεχει δε νπερ αυτόν ή κεφαλή τον ΐππον μόνη τον δονρείον.

— 70 —

de Securis Hic versus totus κατά μέτρα compositus est; quin (fr£· 1^) etiam singula metra singulis verbis explentur, cum tr ia

verba choriainbica sequatur εκ βεμέ^λων, quod pro uno verbo haberi potest, et deinde ανακτάς ultmram expleat pedem. Omnino multa et verba et verborum paria cho-riambica inveniuntiir in Securi (άνδροθέα, μηδοσύνας, ήρα τίνων, ταμος έπεί, τάν ίεράν, Δαρδανιδαν, χρυσοβαφεΤς, έστυ-φέλιξ', εκ &εμέ&λων, εν προμάχοις) e t in Al i s (3Ακμονίδαν7

μηδέ τρέσας, ώκοπέτας, ούδ' Άρεος, πραϋνοφ, [έκ]-νοσφισάμαν7

ώγύγιον). Praeterea in Alis I I I versus (3. 5. 9) κατά μέτρα compositi sunt; in Securi et in Alis saepe tiltinras pes a paenultimo per diaeresin divellitur (Άθάνα, ανακτάς, 'Αχαιών, κέλευθον, συ θυμφ. — γένεια, 'Ανάγκα, οσ' έρπει, καλεΰμαι, δέ πει&οΐ, θέμιστας). Igitur Simias quanto melius singulorum pedum fines audirentur, tanto numerosiores versus esse credebat. Quod iam colligere licebat ex ipsa techno-paegniorum ratione, quae crescente vel decrescente pedum immero vim et aeumen numerorum in singulis pedibus collocat.

v. 6. Idem a Stesichoro *) narratum esse testatur Cha-maeleon apud Athen. X 456 e sqq. Qni Carthaeae in fano Apollinis depictam esse dicit fabnlam Troianam in qna δ "Επειος νδροφορεΐ τοΐς Άτρείδαις, ως και Στηΰίχορός φηΰιν' ψκτειρε γαρ αντον νδωρ άεϊ φορέοντα /libg κοΰρα βαΰι-λενβιν. Unde factum esse, ut asinus quidam, qui Si-monidis temporibus Carthaeae idem munus administraret quod olim Epeus, et ipse Epei nomine appellaretur2).

ιθαραν] Ι&αραϊς' [ταχέΰίν], ίλαραις^ καλαΐς^ κα&αραϊ<3\ι\ κονφαις, (γ)λ\ε\νκείαις, ταχείαις Hes.

1) Frg. 18. Ex( his Stesichori et Simiae locis de Wilamowitz (Homer. Unters. 353; Jb. 55 18) colligit, illam fabulam olim in Parva Iliade fuisse; idem carmen „Homericumu in Securis y. 7 respici dicit.

2) De hoc loco cf. Reitzenstein Epigr. u. Skol. 116, de Wilamo-witz Sappho und Simonides 1393.

— 71 —

δυσζλής] de hac forma singulari cf. Fritsch, Curtius' de Securis Studien VI 91. % - i c ?

v. 7. νυν δε] „Antea humilissimo officio functus aquam portabam, nunc summo in honore habeor", Ad hanc in dedicatorio epigrammate sententiam cf. p. 1052).

'Ομήρειον] Parvam Iliadem praecipue respici de Wila-mowitz (cf. ρ. 701) dicit, Hiller (Rhein. Mus. 42, 339) Odysseam solam (# 492, λ 529 ; δ 271 sqq.); vix enim a Simia Parvam Iliadem Hoinero attributam esse.

v. 8. πολύβουλε] Ε 260 (et it 282) μολνβονλος Ά^νψ

ν . 9. θυμω ΐ'λαος] cf. Ovi V. 5 : πρόφρων . . ί)υμφ.

ν . 9. 10. δν συ θυμφ ίλαος άμφιδερχθ^ς] cf. Theocr. Βονκολι αύται γ (IX) 35 ονς γαρ δρεννη (Musae) γα&ενΰαι..., Callim. ep. XXI 5 Μονΰαο γάρτ otiovg ϊδον ομμαπ παΐδας μή λοξω . . 5 Hor. carm. IV 3 : Quem tu, Melpomene, semel nascentem placido lumine videris . .

— 72 —

Alae (frg. 20) • 2 ( χ

ΙΙτέρυγες. Λευσσέ με τόν Γας τε βαθυστέρνου ανακτ' Άκμονίδαν τ ' αλλυδις

[έδράσαντα μηδέ τρέσας, ει τόσος ών δάσκια βέβριθα λάχνα γένεία · ταμος εγώ γαρ γενο'μαν, άνίκ' εκραιν' Ανάγκα, πάντα δε γας είκε φραδαΐσι λυγραΐς ερπετά, πανί)' οσ' έρπει 5 δι* αϊθρας,

Χάους τε?

Ούτι γε Κόπριδος παΐς ώκυπέτας, ουδ' 'Άρεος καλευμαι (ούτι γαρ εκρανα βία), πραϋνόφ δε πειθοΐ 10 είκεν έμοί γαΐα θάλασσας τε μυχοί χάλκεος ουρανός τε* των δ' εγώ έκνοσφισάμαν ώγυγιον σκαπτρον, εκρινον δε θεοις θέμιστας.

Codices: Anthol. Pal. XV 24 (Α) bis (Α* Α2), Theocriti BKG („particulas quasdam Alarum" continet F : Wendel p. XXVII). Scholia AKG (Σ). Versum primum laudat Hephaest. p . 31. 9 supra p. 9 ex-scriptus.

Tit.: έίδυλλιον κ' Πτέρυγες Κ : Πτέρυγες 'Έρωτος Α : Πτέρυγες Σιμμίου ind. Α : Πτέρυγες Heph.

• ου 1 λεύσετε Heph. : λευσσέ με rell. — βαθυστέρνου Heph.H : -νον Α1 : -νον

(corruptius Β) Heph. ΓΘΙΙ. Α2 Κ G — τ' Heph. G: om. rell. 2 βέβριθα^ΐπ^ί ι ιβ (Σ) : βεβριθότα codd. — λάχνα Salmasius : λάχναις G : λάγνα ΑΒ : λαγνά Κ — γένεια codd.: τέλεια Σ 3 εκραιν' Salmasius : έκριν' codd. 4 δε Γας είκε φραδαΐσι Salmasius ex Σ : δε γας (?) είκε φραδέσσι G: δ' έκτάσει και φραδέσι (φροδαΐσι Κ : φρυδαισι Β) ΑΒΚ 5 ερπεθ' απανθ' KBG 8 γε om. G.

ως 9 ούδ' Wilam. : δ' codd. Σ — 'Άρεος CalL : έρως Junt Σ : αέρος GB (?) : αέρος Κ ; αέριος Α 10 εκρανα (εκρηνα Salmasius) Wilam.: έκρινα codd. — βία Stephanus : βίας codd.: om Σ 11 quater in Α : (γρ ωδε Α1) είκε δέ μοι γαΤα θάλασσας τε μυχός ουρανός τε et (γρ άλλη Α1) εικει δέ ( δέ Α1) μ,οι γας τε μυχοί χάλκεος ούρανο'ς τε Α1 Α2—είκεν έμοί Leo, ut videtur (cf. p. 80) : είκε δέ (τε KBG) μοι codd. Σ — μυχός ουρανός τε ΒΚ 12 έγώ Junt G : έγών rell. εκρινον δέ Salmasius : εκραινον δέ Α2 G: εκραιν δέ Α1 : κραιίνδες Κ (compendio) Β.

— 73 —

Scholia A(nthoL) KGL schol. Alarum Αυτο'ς έστιν 6 Έρως υπέρ εαυτού λέγων, οτι πάντα αύτφ (fr£· 20>

εικει και τα επί γης και τα εν ούρανφ και θαλάττη. Τό δε σχήμα του Πτερυγίου ουκ έχει από του πρώτου επί το

έσχατον την άνάγνωσιν ώς επί του Πελέκεως και του Ώιου, ο <άλλά κατά το έξης των στίχων). Το δέ μέτρον του Πτε­

ρυγίου και του Πελέκεως χ θριαμβικοί, κατά στίχον ύφαι-ρουμένης συζυγίας.

cΥμνεΐ δε ου τον πάνδημον Έρωτα τον Αφροδίτης, αλλά τον ούράνιον, τον γενεσιουργον, ου και Πλάτων μέμνηται

10 εν τοΐς Σωκρατικοίς διαλογοις, οτε προς Θρασύμαχον περί &είου τε και ανθρωπείου διελεγέσί>ην έρωτος. Και ταΰτα μέν ούτως.

Τούτων ή άνάγνωσις ώς γέγραπται δύναται γίνεσ^αι, ενεκά γε του νου, αλλά καν διά τά μέτρα άπο του πρώτου επί

15 το έσχατον έρχη, ί'να τά άλλήλοις αντίστροφα η μετ' αλλή­λων. (Ταύτη γάρ κελεύει* τό πρώτον άναγνο'ντας είτα τό παν-ύστατον προφέρεσ&αι, και αναλόγως άνω&εν τό δεύτερον ^άναγνο'ντας είτα προφέρεσ&αι το από τέλους δεύτερον)' και ούτος ό τρο'πος, εως αν επί τό βραχύτατον άφίκη).

20 Ό δέ λόγος· λέγει μέν όΈρως , 6 δένοδς άπας ούτως έχει ' ορα με τον γης τε ανακτά και τον ούρανόν άλλη έδράσαντα, μηδέ φροντίσης, ει τηλικοσδε ων τελείου έργα ποιώ •— ή · ει τελειότατος ειμί* τότε γάρ έγενομην, οτε ή ανάγκη ήρχε και πάντα ύπεΐκε ταΐς της Γης γνώμαις, ο σα έρπει δι3 αέρος

25 και αιθέρος. Ουκ ειμί δέ ό Αφροδίτης υιός* καλούμαι δέ'Έρως, και ουδέν δέ έπραξα, τά πάντα δέ μοι πεί&ονται. Ύπείςαν

1 αυτός μέν ούν εστίν ό ουρανός G 2 Μ τη γη Κ και τά εν τη θαλάττη Κ 5 suppl. ex sch. Sec. v. 14 Wendel 6 αφαι­ρούμενης Α 8—12 om. KG 13 τούτον KG γίνεσθαι KG : νοεισθαι Α 14 καν Bergk : και KG : om. Α 15 τό Wendel': τον AKG 16—19 haec ab alio addita esse Bergk perspexit, sus-picaturque illum eundem fuisse qui etiam 29 sq. conscripserit 18 sup-plevi 19 άφίκη έπΐ βραχύ Κ 21 ορα G : δρας ΑΚ της γης G 22 'έργον Κ 25 αί'θρας Α 26 πείθονται Α : πειθοΐ KG υτ-ϊςαν Α: είξαν G : ϋπέπτηξαν Κ

— 74 —

schol. Alarum 27 δε μοι οι γης τε και θαλάσσης μυχοί και ο ουρανός, ών (ίΓβ· 20) £γώ τ ο άρχαΐον άφειλόμην σκηπτρον καιέδίκαζον θεοΐς. ae Alis , / r, Λ," . ή, , Α _ , , , , ν ν Ι^χει οε νουν καν απο του πρώτου επι το εσχατον ερχτβ,

30 ως προείρηται. 1. Ά κ μ ο ν ί δ α ν οέ φησι τον ούρανον. ^Ησίοδος (ρ. 416,6 Ε,ζ) 'ΓαΙα μεν °Άκμονα ετικτεν, άπο δ' 'Ά/νμονος ό Ουρανο'ς. 27 μοι AG : με Κ. 29 sq. qui haec scripsit, ν. 14 perperam

interpretatus est, verba ενεκά γε του νου etiam ad ea quae secuntur pertinere ratus. 30 προείρηκεν Κ 31 φησι om. AK "Ησίοδος om. KG; e verbo '(φ)ησι super lineam postea addito ortum esse suspicatur Wendel, conicitque Γαία μεν <γάρ>: vix recte.

Priusquam ad singula et dubia tractanda aecedamus, quae de universo carmine inter omnes constent praemit-tamus: loqui Amoris statuam, et dicere, se potentem Terrae, Caeli, Maris, omniumque deorum dominum esse, cum barba efficttim, eisque temporibus natum, quibus Neces-sitas regnaverit, Chai *) non Veneris filium; omnia autem benevola persnasione, vi nihil a se perfectum esse.

Ad quam religionein Simias alludat explicare, vix opus esse videtur. Omnibus enim notum est praeter eum qui volgo credebatur, a THespiis et Orphicis2) alternm 'Έρωτα cultum esse, Cliai filium, deorum vetustissimum, qui mundum creavisset et omnia quae spirant genera-visset. Thespii Amoris testis antiqnissimns est Hesiodns :

Η τον μεν τΰρώτιότα Χάος γένετ , αντάρ έπειτα 117 Ταί ενρνότερνος, πάντων εδος άόφαλες αίεί, 119 Τάρταρα τ ψρόεντα μνχω χ&ονος ενρνοδείης,

ήδ' "Ερος^ bg κάλλίότος εν ά&ανάτοιύι ^foto,, Orphici Amoris et testis et cavillator nobilissimus Aristo-phanes, cuius aves. canunt:

1) Ante Bergkium versus 5 — 7 vertebantur ita: „omnia animalia quae per aerem et vacuum spatium volitant". Egregius ille vir cum post αίθρας distingueret et δε pro τε coniceret, universo carmini fun-damenta interpretationis munivit.

2) Etiam Parmenides Acusilaus alii similia protulerunt.

— 75 —

Χάος ην και Νύζ 'Έρεβος τε μέλαν πρώτον και Τάρ- de Alis ταρος ευρύς, V*?· '

γη δ' ού(Γ αήρ ούδ' ουρανός rjv. 'Ερέβους δ' εν άπεύ-ρο<3ι κόλποις1),

695 τίκτει πρώτιότον ύπηνέμιον Νύ% ή μελανόπτερος φόν, έ% ου περιτελλομέναις ώραις έβλαότεν 'Έρως 6 πο&εινός, ότιλβων2) νώτον πτερύγοιν χρνόαιν, εΐκώς άνεμώκεΰι

διναις*). Ούτος δε Χάει πτερόεντι μιγείς νύχιος κατά Τάρταρον

εύρύν ένεόττενόεν γένος ήμέτερον και πρώτον άνήγαγεν ες φως.

700 Πρότερον <f ουκ ην γένος ά&ανάτων, πριν 'Έρως ζυνέ-μειζεν άπαντα'

ζυμμειγννμένων δ' έτερων έτέροις γένετ ουρανός ωκε­ανός τε

mi- γη πάντων τε &εών μακάρων γένος αφ&ιτον τ&δε μέν έβμνε

πολύ πρεββύτατοι πάντων{ μακάρων. Sed in eo a communi Orphicorum opinione Aristoplianes dissentit, quod Imic e Nocte, illis e Chao ovum ortum est.

Haec in memoriam revocasse in praesentia satis ha-bemus; cetera quae cum Simiae carmine comparare iuvat, suis locis afferemus.

1. βαΟ-υστέρνου]' Hoc verbum apud Homerum non in-venitur, sed in Stasini Cypriorum initio fuisse videtur (scliol. Α ad Iliadis Λ 5. Traditur βαρυΰτέρνου):

ην οτε μύρια φύλα κατά yftova πλαξόμεν' άζνδρών . . . έβάρννε) βα&υβτέρνον πλάτος αϊης. 1) Cf. Argon. Orph. 13 : ελόχενβεν άττ ε ι ρ ε α ίο ις vTtb κόλ­

αο ι ς Αι&έρα %cu . . . "Ερωτα. 2) Cf. Theog. Orpli. frg. 5 8 : τοΐον άπέβτ ι λ β ε χροος ά&ανά-

τοίο Φάνητος (Nam ille Amor ab Orphicis etiam Phanes vel Proto-goims appellabatur).

3) Cf. bymn. Orph. VI 7: (Protogonus) πάντη δινη&είς πτε­ρύγων ριπαΐς κατά κόβμ,ον.

- 76 —

de Alarum Pindarus quoque*) et hymnus Orph. XXVI (v. 6) (frg. 20) v. 1 terram dicrnit βα&νβτερνον.

Άκμονίδαν] Acmonis filium vel Acmonidam appellave-rant τον Ονρανόν Hesiodus (?)2), Titanomachiae poeta3), Alcman4), Antimaclms 5 ) , Callimaclius6), priscam exqne temporibus indogermanicis traditam memoriam repeten-tes7). Sed quis qualisque Acmon ille fuisset, iain Graecis ignotum fuisse apparet. cum omnia quae de eo tradita sint, αντοΰχεδιαόμάτων prae se ferant notam. Grramma-tici autem 8) non solum Caelum, sed etiam Charontem vel Saturimm9) Acmonis filium dicunt.

αλλυδις έδράσαντα] Propter verbum έδράσαντα haec ad mundi creationem — nam nunquam nisi tunc caelum „stabilitum" est — pertinere necesse est. Cum qua inter-

1) Nem. IX 24 ό δ' Άμφιαρεΐ σχίσβεν κεραννώ παμβία Ζενς ταν βα&νΰτερνον %%'όνα.

2) Kzach ρ. 416,6. Hoc fragmentum servatum est in istius versus scholio.

3) Crameri anecd. Οχ. Ι 75, 11. 4) Frg. 111 (apud Eust. ad Σ 476). 5) Frg. 35 (apud Plut. Aetia Rom. 275 a ) :

λέχρις δε δρεπάνω τέμνων απο μηδεα πατρός Ονρανοϋ Άκμονίδεω λάσιος Κρόνος άντιτέτυκτο.

6) Frg. 147 'Schneider (Et. Μ. s. γ. "Ακμών): τω περιδινήεντ {-εντι cod., sed est -εντα) Άκμονίδαν εβαλεν. Alluditne verbo περιδι-νήεις cum eo quod est 'Ακμονίδας coniuncto Callimachus ad id, quod caelum Άκμονίδης vocatum esse credebatur propter το άκμητον αντον της περιφοράς (cf. ann.8) ?

7) Cf. H. Reichelt, Der steinerne Himmel (Indog. Forsch. 32, 23), 8) Hes. = Photius Berolin. = Συναγωγή λέξεων in Bekkeri

Anecd. I 367: Άκμονίδης' ό Χάρων. Kal ό Ουρανός· "Ακμονος γάρ παις. — Ε. Μ. S. ν. νΑκμών. — Hes. s. ν. "Ακμών. — Eust. ad 27 410 et ad Σ 476. — Tzetza Hom. 277 (cf. Lobeck ad Soph. Ai* 299). — Cornuti theol. I.

9) Hoc inde ortum esse videtur, quod Caelo non solum Άκμονίδης sed etiam "Ακμών nomen erat.

— 77 —

pretatione consentiunt, quae Lactantius (div. inst. Ι Β § 6) de Alarum de Orphica religione refert : Hitnc (Protogonum P h a n e t a ) ^ · 2 0 ^ · 1 · ait esse (Orpheus) omnium deorum parentem, quornm causa caelum condiderit liberisque prospexerit, ut haberent habita-culum sedemque communem:

εκπΰεν ά&ανάτοις δόμον αφ&ιτον. JDifficile tamen est verbum άλλυδις. Ad quod explicandum ipsi nihil invenire potuimus, quod nobis placeret; magis arridet Pohlenzii coniectura, άλλυδις referendum esse ad Γας „alio quam terram" — sive Simias voluit „me qui hic terram illic (αλλυδις) caelum condidi" *), sive „me qui Terram (amore) induxi ut Caelum pareret et m illius sedem (αλλυδι;) transferret" 2).

Sed ne haec quidem nobis plane satisfaciunt. "Fuitne olim fabula aliqua nobis ignota, quam Simias respexerit?

2. Hunc versum interpretari solent sic: „noli stu-perey si quamvis puer sim, tamen spissa barba genae meae horreant". At τρέω non est ; ;miror", deinde τόσος ων ηοη est „τιαϊς ων" 3). Tertium autem, si concederemus

1) Ita enim | mundus creatus esse ab Orpliicis credebatur, ut elementa congesta et commixta dissociarentur et in sua loca quaeque transferrentur. Velut Orpheus (Argon. Orph. 422) canere dicitur,

ως τ ο ν ρ αν 6 ς ες πέρας ηλ&ε, γης τ ενρνβτέρνον γένεαιν πν&μένας τε &αλάΰ6Ύ}ς, πρεσβντατον δε %αϊ αυτοτελή πολνμήτιν "Ερωτα, ος ρά τ εφνσεν άπαντα δι,ακρι&εν άλλον άπ"> άλλο

(οΰΰα τ εφναεν άπαντα διέ%ρι&εν δ' άλλο ait άλλον codd: ος ρα Pierson, άλλον απ1 άλλο Hermann).

2) Cf. Hes. theog. 126: Γαΐα δε τοι πρώτον μεν έγείνατο ϊαον εαντη Ουρανον ά6τερόεν&',' ίνα μ, ι ν περί πάντα καλνπτο ι

et Aristoph. Αν. 700: Πρότερον δ' ov%r\v γένος ά&ανάτων, πρϊν'Έρως ξννέμειξεν άπαντα' ξνμ,μ,είγννμένων δ3 ετέρων ετέροις γένετ ονρανος ωκεανός τε %αϊ γή πάντων τε &εών μακάρων γένος άφ$ιτον.

3) Falsa illa interpretatio orta est ex scholii verbis, et scho-

— 78 —

de Alarum το'σος ών ita explicari posse, nihil proficeremus. An credis (frg. 20) v. 2 p u e r u m barbatum effictum esse, monstrum ex utraque

Amoris natura foede commixtum*) ? Ne id quidem re-fugium patet, ut verba τόσος ών vertantur „ego Amor quem tu puerum esse novisti". Nam ut de mira brachy-logia taceamus: demonstrativo τόσος id quod oculis conspi-citur, non id quod in alicuius mente cogitetur, significatur.

Itaqne versum sic interpretanrar: „Ego quem vides Terrae Caelique dominus sum, neve paveris (μηδέ τρέσης et cum primo versu et cum secundo aitb %OLVOV coniun-gendum est), quod tantus sum2) (igitur permagna erat statua, aut certe maior quam illa aetate solebant esse Amoris statuae 3)) et torva barba4) horreo".

δάακιος] haee vox, ex ζα- et dxta composita5), umbrosi notionem habet apud Homerum. Qui6) cum eam semper conkmgat cum verbo υλη, posteriores poetae adducti sunt,

liasta ipse in errorem inductus est falsa qua utebatur lectione τελεία pro γένεια. Nam sic ab eo lectum esse, et verborum βέβριθα τέλεια explicationes ab eo proponi duas, alteram quasi id esset: ποιώ τέλεια, alteram quasi significaretur: γέμω τελειότητος, manifestum est.

1) Statua loquitur, non praesens deus. Itaque aetas cognos-cenda erat ex corporis noii magnitudine, sed forma. — Pumilionem, non puerum, barbatum repraesentatum esse censet Beitzenstein (Real-En-cyclop. YI 83). At hoc quoque inauditum deoque indignum.

2) Talia participia possunt habere sensum adversativum, possunt non habere.

3) Minime enim verisimile est temporibus hellenisticis magnas factas esse Amoris statuas.

4) Simiae aequales ipsi iam inentum et genas radere solebant, barbatos videbant solos eos qui corporum oultum consulto neglebe-bant, philosophos et senes; tanto tristior (v. 4) aspectu eis erat Amor barbatus.

5) Bechtel, Lexilogus zu Homer 93. 6) Sic etiam Bacchyl. X (XI) 93.

— 79 —

ut eam a verbo δαύνς derivatam esse rati .,spissam" bar- de Alarum bam appellarent δάσκιον1). ^ ά ? 0 ^

3. Cf. Arg. Orph. 11 άρχαιον . . . χάονς άμέγαρτον ανάγκην et Plat.2) conv. 195c e t l 9 7 b : (anteqnam Amor natus est) πολλά και δεινά &εοις έγίγνετο, cbg λέγεται, διά την της 'Ανάγκης βαόιλείαν, επειδή δε δ &εος οντος εφν, έκ τον έράν των καλών τιάντ' άγα&ά γέγονεν και -ί εοΓί? και av&QcoTtoig.

Simiae ludus in illo est , quod Amor nunc quidem miti animo suaviter omnia regat, postquam durae Ne-cessitati impermm ademerit, tamen idem, sub illius tristi et violento regno natus, torva facie et ingenti corpore praeditus sit. Conmnguntur igitur in deo uno utriusque aetatis notae: ad Necessitatis aetatem pertinet triste corpus et imperium mundi, ad Amoris aetatem mites mores et comis benignitas.

γάρ] „noli me pavere; n a m corporis tristitia effecta est non indole et moribus, sed Necessitatis consiliis, qua regente natus sum eqs."

5. Maris mentionem desiderat Haeberlin (p. 19), et id efficere studet, „ut versus 4—8 et vs. 11 rursus inter se respondeant". Namsolet v. 6 de avibus intellegi. Contra monemus τήν αΐθραν non esse idem quod τον αέρα, in quo aves volent3), sed significare aut τον alftiga, in quo stellae versentur, aut caelum serenum nubibnsque liberum. Itaque non inter se opponuntur terra et mare (quod per con-iecturam demum inserere opus esset) et aer(qui verbo αΐ&ρα

1) Aesch. Pers. 316 ζαπλΎΐ&ή δάαηιον γενειάδα (cf. ,etiam Suppl. 93); Soph. Trach. 13 ε% δε δαβηίον γενειάδος κρουνοί] διερραίνοντο κρηναίον 7totov.

2) De Platonis (et maxime Convivii Pkaedrique) apud poetas hellenisticos imitationibus cf. Eeitzenstein, Ined. poet. Gr. frg. III 17.

3) Praeter AP VI 179, 5 Άρχίον · δι αί'&ρας Ticd πελάγενς %αί γ&ς ενβτοχα πέμπε λίνα.

— 80 —

de Alarum male designatur), sed opponuntur eis qui in terra (vel mari (frg. 20) y e j a e r e j versantur dei: „non solum terrae animalia, sed

etiam di a Necessitate regebantur". Cuicumque verbum έρπει displicet — at Sappho (frg. 40)

Amorem appellavit γλυκύπικρον άμάχανον δρτίετον, et sQitsiv apud tragicos non est „repere" sed „ire", cf. e. g. Soph. OC 1643 — scribat εϊσι (de apibus volantibus 11. Β 87) vel quidquid aliud; nos tiaditum verbum retinemus.

7 sqq. Hunc totum locum sanavit de Wilamowitz, cum in versu 9 scriberet ούο' ''Αρεος, et interpretaretur (apud Haeberl.): „Ckao vero natus sum, non ille Veneris et Martis filius celeriter volans. Neque enim vi et armis, id qnod de Martis filio statui potest, sed clementi per-suasione impero". Sed unum restat, quod offendat: vix enim coniungi posse videtur illud enxmtiatum „non ille V e n e r i s et Martis filius sum4< cum hoc „neque enim vi et armis, sed clementi persuasione (πειΟ-οΐ) impero", cum Πει&ώ sit Veneris socia et assidua comes. In qua diffi-cultate cum versaremur, Leo schedis nostris1) ascripsit: „antistro.phus sic : Χ. δε, ούτι γε Κ. π. ώ. ούδ' 'Ά. κ. (ούτι γ. ε. β.)· πρ. δέ πειι>οΤ εΐκε — (licet non sim Veneris filius)". (Si hoc aceeperis, scribes in versu 11 εΐκεν έμοί vel εΐκει έμοΐ2)). Quantum hac distinctione proficiamus, non opus est dicere. Vel ulterius opinor progredi licet, et inde a versu quarto usque ad undecimnm tollere omnes graviores distinctiones, ut post versum secundum totum carmen uno continuo cursu defluat: „noli me pavere; nam talis s u m : . . . (v. 4—11)"3). Magna cum arte factum est, quod extremum carmen redit ad id quod in initio dictum erat?

1) Legit Fridericus Leo nostram de Apollinis carmine et de Alis dissertationem; reliqua illi proponere iam non potuimus.

2) Postquam in v. 10 adiectivum πραϋνόψ corruptum est in ver-bum πραύνω, in initio versus 11 alteri δέ alteri τε interpolasse videntur.

3) Itaque in v. 7 Bergkii coniecturam τε (pro δέ) vtilgo receptam aspernati sumus: έγενο'μην γαρ κατά τψ 'Ανάγκης βασιλείαν, Χάους τε καλούμαι παις.

— 81 —

ita tamen iit posteriore loco idem Amoris imperium de Alarum persuasionis miti lumine illustratum monstretur. Similiter (frg. 20) inter se opposita sunt yerbum εκραινε in versu 3 (de Ne-cessitate) et εκρανα in versu 10, qui illi respondet (de Amore).

10. πραϋνοω] a Bergkio restitutum est pro librorum πραυνω. Wilamowitz *) autem proposuit πραϋλόγφ, quod apud Synesium esset Ttsi^ovg πραϋλόγου βτέφων άώτω (VI 33); manifeste enim a Synesio exprimi Simiae locum2). At cum verba πραύλογος πει&ώ non ita comparata sint, ut a Synesio aut conformata aut aliunde sumpta esse ne-queant, leniorem Bergkii coniecturam praeferimus c).

12. σκαπτρον] In bymno Orpbico LV 11 Venus invo-catur &εών ΰχηπτοϋχε, in bymno L V I I I 4 ipsum Amorem dicunt πάντων κλψδας εχοντα,αί&έρος ουρανίου, πόντου, χ$ονός.

έκριναν θέμιστας] Quamquam verba ipsa et exemplar Homericum (17 387 κρινωβί ΰ'έμιύτας) iurisdictionis admo-nent, tamen certe Simias non hoc voluit, sed verbis σκαπ­τρον et θέμιστας consociatis regiam potestatem significavit, ut Β 205 legitur: (Iuppiter dedit) ΰχηπτρον ήδε ^έμιύτας. Ινα όφίόί βαόίλεύβγι.

Quisquis in t o t u m boc c a r m e n lepidum nimis ac-riter inquisiverit, inveniet quae eum graviter offendant. Nam si revera Amor ex *Chao ortus est, quomodo cum ille nascebatur iam extabant terrae animalia et caelestes dei (v. —6)?4) Quin etiam tunc γη δ9 ούδ' αήρ ούδ' ουρανός

1) Melanges Weil 4552. 2) IdeiA (Tg. 2461) verbis Synesii III 145 sqq. πατέρων πάντων

πάτερ, αντοπάτ ω ρ, π ροπάτ ω ρ , άπάτ ω ρ , νιε σεαντον exprimi dicit Theocriti griplium Fistulae insertum κλωποπάτωρ άπάτωρ (ν. 15). At Synesii exemplar potius fuit hymnus Naturae rerum Orphicus X 10: αντ οπάτ ω ρ άπάτ ω ρ.

3) Similiter P. Maas, Philol. 72, 454. 4) Hanc discrepantiam perspexit Salmasius (p. 192).

Frankel. 6

— 82 —

de Alis ήν (Aristoph. 1. 1.), sed omnia haec ab ipso Amore creata, carmme o m n e s fc^ omnia animalia ab eodem generata sunt. Quid?

Amor dicit se subduxisse Terrae Mari Caelo ώγυγιον σκαπτρον (ν. 12), quasi non vetustissimus, sed novissimus deorum, non mundi moderator, summa maiestate, summa dignitate praedituin numen, sed puer lascivus loquatur.

E t in hac re carminis summam positam esse existi-mamus. . Quae Orphici, quae nrulti philosophi, multi poetae de Amoris ortu omnium vetustissimo, immani corpore, ingentibus faciiioribus, summa potentia, invicta vi dixerunt, ex iis Simiae Amor nonnulla affectat quibus glorietur; sed sub illa persona male condit Amoris vere hellenistici dulcedinem suavitatem benignitatem festi-vitatem.

Verborum interpretationem absolvimus. Quid de s i g n o ? Parii fuisse hermam Amoris barbati ex nummis elucere videtur1). Sed praeter hunc talis qualein Simiae Amor se esse praedicat, vir barbatus, inter innumerabiles qui nobis sive picti sive sculpti servati sunt Amores nullus est. JSTe eae quidem statuae quas ipsi Thespienses, post-quam illum deum sub forma άργον λί&ον venerari de-sierunt, faciendas curaverunt, a solita aduleseentuli vel pueri forma discedebant; id enim Pausanias, qui haud breviter de Amoris fano disserit (IX 27), si factum esset, multis verbis commemoravisset. Solus quantum scimus Lucianus (am. 32) de Amoris mundi creatoris corpore virili aperte loquitur: 6v δαΐμον ουράνιε . . . ίεροφάντα μνΰτηριων Έρως, ον κακόν νητίίον οτίοϊον ζωγράφων τίαί-ξονόί χείρες, άλλ9 ον η τίρωτοότίόρος έγέννηβεν αρχή τέλειον εν&ν τεχ&έντα' βν γαρ ε% άφανονς %α\ κεχνμενης αμορφίας το παν έμόρφωοας. Est igitur illa statua in signorum

1) Cf. Wolters, Miinch. Sitz.-Ber. 1913, 4. Abh. p. 30. Huius hermae notitiam debeo Georgio Loeschcke.

numero idem quod glossae in verborum copia: res rara, de Alis mira, perantiqua repetens, docti commentarii egens l). [ f™?^

In ceteris Simiae technopaegniis (et in Fistula et Ara priore) unumquodque metrum in duobus continuis versibus adhibetur, in Alis autem primo versui metrice respondet non secundus sed ultimus, secundo paenultimus. Itaqtie hoc fere modo carmen signo incisum e ra t 2 ) :

Fictus igitur erat Amor apertis alis astans, non vo-lans. Cum autem versuuiii litterae pinnarum lineas seque-rentur, legentes caput detorquere cogebantur, neque sine proprio labore frui poterant carmine artificiose composito. Sed etiam in hac re Simias pristinae aetatis consuetudinem seeutus est. Nam sic in Charetis statua3) pedi sellae inscriptum est: Χάρης είμϊ δ Κλεόιος Τειχίόβης άρχος — άγαλμα το Απόλλωνος, sic in Iunonis signo Samio anti-quissimo4) pallii margini incisa sunt verba haec: Χήρα-

1) Cf. Wilamowitz Jb. 54. 56. 2) Cf. Wilamowitz Jb. 55. Sed quod ille dicit (hoc proponit,

neque vero urget) aversum latus alarum carmine exornatum esse, nobis non persuasit. Nullum enim novimus επίγραμμα quod non in adverso latere positum sit. Praeterea nobis videtur non totis alis, sed magnis tantum pinnis carmen incisum esse; nam boc et aptius et fistulae Theocriteae similius est.

3) Smith, Catal. of sculpt. in the Brit. Mus. I 21. 4) Bull. de corr. hell. 1880, 485. Brunn-Bruckmann tab. 56.

6*

— 84 —

de Alis μνης μ άνέ&ηκεν τΗρτ] άγαλμα, sic in statuarum basibus (frg. 20) columnarum instar formatis singuli epkrammatum versus

Ovum(frg.21) . . , . , . . , -, J \ · ι smgulis strns plane eodem modo, quo Amoris alarum singulis pennis singuli versus inscripti erant, insculpi solebant1). Quae inscriptiones omnes sexto aut certe quinto ineunte saeculo factae smit2).

Imitatus est Simiae Alas Laev iu s . Ex cuius carmine cui in-scribitur Pterygion Phoenicis3), duo servati sunt versus:

<o> VenuSj amoris altrix, \ genetrix cupiditatis, \ mihi guae diem serenum \ hilarula praepandere cresti \ opseculae tuae ac ministrae,

etsi ne utiquam quid foret expavida gravis dura fera clsperaqiie famultas, potiti dominio decipere superbo.

„Die erste Periode hat 10, die zweite 9 Metra, wie in Simias' Πτέρυγες die erste 6, die zweite 5". „Im iibrigen sind die Verse (frg. 22) noch nicht erklart". Leo.

Videtur tamen similia dixisse atque Simias, cf. ne utiquam ... ex-pavida cum μηδέ τρέσας, dominio superbo cum Alarum vv. 1. 11. 12.

21 4 ) . 'Ωιον.

1. _ u _ 3. — u — u | _ ^ u ^

5. u u — I u — |u Π I I I

9 . U _ U | U — . U U KJ \KJ U K j

1 1 . u _ _ u u u u _ ~ u | — u u v u , u — u

1 3 . VJ _ _ U U - . - U _ I . _^_UU U U U U

1 5 . u u u J u u u j u u u | u u — J u — ν _

1 7 . U — U U U _^_U _>_ UU _ _ U U j U U ,

1 9 . | ^ u u u _ u u _ ^ _ h j u . , _ u u u u u u u v j . u u l _

1) Loewy, Inschr. griecb. Bildbauer, tit. 5, 6, 18, 25, 419. 2) Cf. etiam IG V 1, 215. 3) De quo cf. Leo, Hermes 49, 183. 4) In Ονο edendo Wilamowitzii recensionem prorsus secuti su-

mus; etiam tabula metrica eiusdem est. In textu nihil nisi v. 20 mu-tavimus (et in v. 16 τ' errore omissum restituimus), in apparatu critico nonnulla.

— 85 —

Κωτίλας Ovum(frg.21) ματέρος τη τοδ' ατριον νέον Δωρίας άηδόνος *

ο προ'φρων δε θ υ μ φ δέξο* δή γαρ άγνας' λίγειά μιν κάμ' ίφι ματρος ώδίς* το μεν θεών έριβοας Έ ρ μ ά ς έκειξε κάρυξ φΰΤ ές βροτών υπο φιλάς ελών πτεροίσι ματρος, άνωγε δ' εκ μέτρου μονοβάμονος ΐμέγαν πάροιθ ' ΐ άέξειν

10 αριθμόν εις άκραν δεκάδ1 ιχνίων, κόσμον νέμοντα ρυθμών, <}οώς δ1 υπερθεν άκύ λέχριον φέρων νεύμα ποδών σποράδων

πίφαυσκεν ΐχνει θενών . . . τον παναιολον Πιεριδων μονοδουπον αύδάν, θοάΐς IV αιολαις νεβροΤς κώλ' άλλάσσων, όρσιπόδων έλάφων

τέκεασιν' ται δ' άμβροτω πόί>ψ φιλάς ματρος ρώοντ' αίψα μείΓ ίμε -

ρόεντα μαζόν, 1δ πάσαι κραιπνοΐς υπέρ άκρων ίέμεναι ποσι λόφων κατ' apfr-

μιας ϊχνος τιθήνας * Codices: A(nthol. Pal. XV 27) cum scholiis (Σ), CZ. Tit.: Σιμμίου 'Ροδίου ώόν Holobolus (CZ) : Βησαντίνου 'Ροδίου ψόν

ή Δωσιάδα ή Σιμμίου* αμφότεροι 'Ρόδιοι subscr. Α: Βησ. ' Ροδ. ώόν χε-λιδόνος inscr. Α : Βησ. ψόν index Α.

1—4 s(upra) κωτίλας | i(nfra) ατριον (αγρίου CZ) | s ματέρος | i Δωρίας | s τη (τι CZ) τόδ' ώόν νέον | i άγνας άηδόνος | ACZ: corr. Wila-mowitz 5 δή CZ : δει Α — γαρ om. CZ — άγνας Salmasius: αγνά ACZ 6 κάμ' Ιφι Haeberlin: καμφι ACZ 7 εκιξε Α: ηκιζε CZ 8 φΰλ' ές Α : φίλος λεσ CZ — πτεροΤσι Scaliger: πέτροισι CZ: πέτροις Α 9 ά'νωγε Α: ονω CZ (in marg. δρ. . ) — άέξειν Α: ώυξε CZ; „sententia erat έκ μονομέτρου προβαίνοντα" Wilamowitz 10 αριθμοί δ' εις άκρον Ο: αριθμόν δ' είς άγ,ρον (corr. ex -ος) Ζ — κόσμιος νέμονιίο ρυθμφ Α : κόσμον νέμοντα (>υθμόν CZ: corr. Bergk 11 υπερθ Α — ποδών CZ: πολλω Α — σποράδων Salmasius: σποράδην Σ: om. AC(?) Z — πίασκε CZ 12 θενω ταν Α : θένων (cum ει supra ε Ζ) τον CZ 13 θοαΐς ΐα Bergk: θοαΐσί τ' ACZ; Ζ2 supra κώλα addit Ισα — νεβροΤς om Ζ — άλλα σων (σώς C) ορσιπέδων τεκέεσσι CZ 14 δ' άμβρότι CZ: τ' άμε-ρότφ Α — ρόωντ' ACZ 15 πάσαι Wilamowitz: πάλαι ACZ — ΐεμέναΑ — ποσσί Α: πόδι CZ — άρυθμίας Ζ — ι'χνοι CZ: ίχνη C2 Ζ2 — τιθένας Α

— 86 —

Ovum(frg.21) βλαχαί δ' οιών πολυβότων αν' ορέων νομέν εβαν τανυσφύρων τ ' ες άντρα νυμφάν"

και τις ώμόι)υμος άμφίπαλτον αιψ' αύδάν Οήρ εν κολπω δε-χαμένος θαλαμαν μυχοιτάτω·

ριμφα πετρόκοιτον εκλιπών ορουσ' εύνάν, ματρος πλαγκτον μαιό μένος βαλιας έλεΐν τέκος*

κατ' ώκα βοάς άκοαν με^έπων ογ ' αφαρ λάσιον νιφοβόλων άν' ορέων εσσυται άγκος"

20 ταΐς δή δαίμων κλυτές ίσα ίΐοοΐς ΐποσί δονέωνΐ πολύπλοκα με&ίει μέτρα μολπάς.

16 λαχαί CZ — εβα Α — ες suppl. Wilamowitz — νυμφών ACZ 17 τις ομόθυμος Α: της ομόθυμος CZ — άμμφΐτ:λατον C — ούδ' αν θης έν κόλποις CZ — θαλαμαν Haeberlin: θαλάμων AC: om Ζ — μυχοι-τάτφ Wilamowitz: πουκότατον ΑΣ: πουκο'τητα CZ 18 πε­τρόκοιτον Salmasius : πτερόκοιτον Α: περίκοιτον CZ — πλακτόν καιομενος βάλίαις CZ 19 κατ' Wilamowitz: και τάδ' ACZ — κοάν CZ — ό'γ* αφαρ Bergk: αφαρ ό'γε ACZ — λα'σιον Salmasius: λασίων ACZ — όφο-βόλων CZ — άν' ορέων om C — εσσυται ά'γκος Salmasius : εσσυτ' άνάγ-καις ACZ 20 de huius versus dittographia (d) cf. annotationem. κλυτος cl: κλυταΐς ACZ — θοοίς Jacobs: θεοΐς Ad: θο CZ — ποσ! ACZ: ΏΣΕΥΡΕΡΟ d: ,,έύρύθμοις σκιρτήμασιν" interpretatur Σ — πονέων CZ ~ ^οοϊς . . . (supplendum ex. gr. βα'δισιν) δονέων -οαί Wilamowitz — μολπας C : μολπης d: μολπαΐς ΑΖ.

Scholia A(nthol.) Ιίαραινεΐ ό ποιητής τον άκροατήν λαβείν της Δωρίδος άη~

οόνοζ το φον μετά πολλής προθυμίας* .ήδεΐα γαρ έστιν ή φωνή της Δωρίδος άηδο'νος. Τούτο δε το (ρον ό μεγαλο-φωνο'τατος των &εων Έ ρ μ η ς , ήγουν 6 λόγος, παρέσχε* κ ε -δλεύειδέ άπέ μονοβάμονος μέτρου επί μέγα αυξειν.

'Απέ του πρώτου ήξεις έπι το τελευταΐον κατιών και πάλιν έπ ανιών αναλόγως.

Φησί δε ό νους* τούτο τό ιρον ό ποιητής φησιν εξ ά η -δονος γενέσθαι και της εαυτού φροντίδος. Παρακαλεί ούν

10 δέξασ&αι μει)' ηδονής τό φον (δέξασΟαι δέ φησι (ένικώς.

10 sq. supplevi

— 87 —

αλλ' όμως) πάσι τούτο παραινεί) αφ' Έρμου τάχει χρηααμένου Ovum (frg.21) και τα μέτρα και τους ρυθμούς ανόμοιους οντάς άποδείξαντος όμοιους. Αλληγορεί δε παρεικάζων την των ποδών υρμήν του θεού νεβροΐς, αϊ σκιρτώσι της μητρδς του γάλακτος έπι-

15 θυμοϋσαι* ούτω φησι σκιρτήσαντα τον Ερμην έυρύθμοις σκιρτήμασι μέτρα άναφθεγξάμενον παραδοΰναι.

4. της Δ ω ρ ί α ς ά η δ ό ν ο ς * τούτο δε φησιν, οτιc Ρόδιος αυτός, ή δε Ρόδος μία των νήσων τών Δωριέων.

9. 10. μ ο ν ο β ά μ ο',ν ο ς δε μ έ τ ρ ο υ , οτι από ελαχίστου 20 εις δεκάμετρον προήλθεν.

11. θ ο ώ ς δ5 υ π ε ρ θ ε ν ώκύ λ έ χ ρ ι ο ν , επειδή το μέ-τρον πλάγιον και ούκ ορθόν, άλλα κατά μικρόν αυξόμενον.

το δε λ έ χ ρ ι ο ν φ έ ρ ω ν ν ε δ μ α π ο δ ώ ν σ π ο ρ ά δ η ν , οτι πλάγιον και ασαφές το ποίημα.

25 12. ( π α ν α ί ο λ ο ν , ) οτι τών Μουσών αϊ φωναί ποικίλαι και διαφοράς πολλάς έχουσι.

14. τό δε ρ,ώοντο αντί του έβάδιζον. 17. ά μ φ ί π α λ τ ο ν δε α ύ δ ή ν τήν φωνήν τήν περ ι εαυ­

τή ν παλλόμενη ν και ηχούσαν. 30 π ο υ κ ο τ α τ ο ν δε αντί του πυκνότατον.

Τα λοιπά ζήτει εκάστης λέξεως το σημαινόμενον * Δωρικά γαρ.

11 αφ' scripsi: υφ' Α — τάχει χρησ. legit igitur scholiasta θέων „currens" 12 άποδείξαντος Jacobs: άποδείξαντας Α 25 siippl. Haeberlin.

Ovum carmen, ad quod emendandum explicandumve nostrae vires non sufficiant, intactum intemptatumque re-linquemus, et Wilamowitzii recensione extdbita perpauca adicere satis habebimus. — De numeris agit de Wilamowitz Tg. 248.

Initium earminis in codicibusx) ita t radi tur: Κω-τίλας | ατριον j ματέρος | Δωρίας | τη τόδ' OJOV νέον | άγνάς

1) Ovi infima in Palatino ita exhibentur:

— 88 —

de Ovi άηδόνοςx). Sed primus Bergk (p. LXXVII) perspexit (frg. 21) p r 0 (Jno^ug monometris inveniri quattuor. Nam cum poeta

ipse diceret (v. 9) immeros versuum auctos esse a mo-nometro usque ad decametrum, denos debere in utraque parte Ovi versus esse, singulos proximis vel minores vel maiores. Itaque oportere de quattuor monometris duos removere tamquam subditicios: etenim interpretamentis antiquitus ascriptis iustos numeros corruptos esse. — Quid autem eiciendum sit, non facile decernitur.

1. κωτίλας] Cf. Simon. frg. 73 εϋτ' άηδόνες πολνκώ-τολοί} χλωρανχενες, ειαριναί.

4. Δωρίας άηδόνος] Similiter Bacchylides (III 98) se ipse appellat Κψαν άηδόνα, Palamedem Euripides (frg. 588) άηδόνα Μονβάν, Euripidem Ion (AP VII 44) τον 0M]vrj μελιγηρνν άηδόνα2).

.ς' ΑΓΝΑΣ ΑΗΔΟΝΟΣ·;· ΠΑΝΔΙΩΝΙΔΑΣ Δ' ΔΩΡίΑΣ·; · ΝΑΣ1ΩΤ

Β' ΑΊΤΙΟΝ·; · ,ΤΟΔΟΪ. Quid mira illa annotatio dorica dialectu ascripta Πανδιωνίδας νασιώτας 'Ρόδου sibi velit, nescio.

1) Hic unus verborum et versuum ordo codicibus traditur. Hoc ideo monemus, quocl editores, qui in reliquo carmine librorum or-dines (nam duobus diversis modis, ut supra p. 64 exposuimus, in libris versuum ordo perturbatus est) summo iure in apparatu neglegunt et omnia tacite in sua loca revocasse satis habent, in primorum ver-suum apparatu, quamquam quo ordine verba legenda sint hic non minus constat quam in reliquo carmine, librorum ordines perversos retinent, ita ut fallax varietatis species eveniat.

2) Paulo aliter Hermesianactis locus (Atben. XIII 598 b v. 49) comparatus est: ό δ' αοιδός (Alcaeus) άηδόνος ήράΰα& ύμνων (Sappbus). Nam Hermesianax ludit in verbo αηδών, quasi id esset feminina forma verbi cui opponitur αοιδός et nomen agentis q. d. verbi άείδειν, ita ut genetivus νμ,νων de αηδών pendere possit. (Similiter Ellenberger, Quaest. Hermesian. 42).

— 89 —

7. εκειξε] κίζατο' ενρεν, ελαβεν, ηνεγκεν Hes. — ατίέ- de Ovi κιζαν (απέβαλον schol.) Boeotus in Arist. Ach. 869. ^ _ ?*)

11. θοώς] Cum omnes qui sequuntur versus eeleri-tatem et motum illustrent, plurima verba celeritatem in-dicantia inserta sunt: (v. 11) θοακ ώκύ σποράδων (12) παν-αίολον (13) θοαΐς δραιποδων (14) 'ρώοντο αΐψα (15) κραιπνοΐς (17) αίψα (18) ρίμφα ορουσε (19) ώκα άφαρ εσσυτοα (20) θ'οοίς.

14. ται δ'] ταί τ' (relative) praefert Konnecke Rhein. Mus. 69? 556.

ίμερόεντα] mire dietum est de mamma lactis ubertate sitientes hinnuleos alliciente (cf. ΰίτον . . γλνκεροϊο . . ίμερος Λ 89).

16. οίων] „(Poeta) hinnuleis non contentus etiam oves inducit". Haeberlin. At hoc neque probum neque veri-simile est. Vix enim poeta oves appellavit βαλιάς (ν. 18), immo cervi (dammae quae postea appellabantur) et optime hoc adiectivo designantur et designari solent1). Itaque οιών aut nescio quo pacto de cervulis dictum aut corruptum2) est.

19. Iam finem imponit sabitum fera bestia hinnu-leorum cursibus et laetis saltibus, finem carmini3).

20. Hoc loco nobis dicendum est de manubrio Se-curis quod vocabatur: Nam in omnibus praeter Palatinum et Y4) eodicibus (et editionibus veteribus) ita ut eo Se-curis manubrium figuretur, traditur versus liic:

1) Eur. Hec. 90. Ita Simias bene perdicem appellat βαλιαν (24, 3). 2) Sed οίων τε βληχήν legitur μ 266. 3) Male Haeberlin carminis sententiam adumbrans „Mercurius"

ait „. . . poemation edidit, tam celeriter cola mutans et varians quam hinnulei quos bestia persequitur". Multo rectius scholiasta vs. 14 sq.— Ceterum cum carminis metris comparatur cervulorum non solum celeritas sed etiam discurrentium salientium ludentium varius tumultus (πολύ­πλοκα μέτρα). Similia idem Haeberlin p. 25.

4) Υ titulum Σιμμ,ιου 'Ροδίου πέλεκυς δν Έπειός TYJ 'Αθήνα δώρον Ιδωκε pro manubrio exhibet.

— 90 —

de Ovi τάς βαίνων κλυτος ίσα θεοίς ως εύρε ροδογεγαώς πολύτροπα Όη μ^υνος μέτρα μολπής

τάς KF : τάν Iunt. : τον Call. — βαίνων Iunt. : βίνων Call. : βίνο Κ — ροδογεγαώς F Call. : ι Ρόδου γεγαώς cett. — δ πολύτρ. KF Iunt. — μολπής Β : ambigua vestigia litterae μ Κ: μο. rx/ F.

Haec mira verba viri docti interpolata esse existimant ab aliquo, qui Securim manubrio carere aegre tulisset; dicta quidem esse de Simia (propter verba 'Ρόδου γεγαώς), conficta autem ex titulo Securis et ultimo Ovi versu; nam verba κλυτές ΐσα θεοΐς e t πολύτροπα . . . μέτρα μολπής e v i c e s i m o Ovi versu sumpta esse iain Salmasius vidit. Sed nobis videtur totus versus dittographia esse vicesimi versus Ovi, corruptelis quidem et scribarum coniecturis foedata. Nam τάς βαίνων facile oriri potuit ex ταΐς (δη) δαίμων, et verba ως εύρε ρο- eo loco leguntnr, quo in textu arche-typi, testantibus numeris, lacuna hiabat; (ρο)δογεγαώς con-iectura factum esse videtur ex *(ρο)δογεως, id autem cor-ruptum e δ ο νέων. En tabula, qua perspecta dubitare nemo non desinet:

Ovi v. 20: ΤΑΪΣ δή ΔΑΙΜΩΝΚΑΐΤΑΙΣΙΣΑΘΕΟΙΣ ποσί „man. sec." : ΤΑ Σ ΒΑΙΝΩΝΚΑΠΌ ΙΐΣΑΘΕΟΙΣΩΣΕϊΡΕ

ΔΟΝΕ ΩΝΠΟΛΥΠΛΟΚΑ ΜείΚει ΜΕΪΡΑΜ0ΛΠΑ1Σ Ρ0Δ0ΓΕΓΑΩΣΠ0ΑΪΪΡ0ΠΑ Μοΰνος ΜΕΤΡΑΜ0ΛΠΗ Σ

Rem sic factam esse suspicamur. In archetypo post-quam vicesimi versus pars media, ubi nunc lacuna hiat?

nescio quo modo obscurata est, aliquis enndem versnm denuo totum iuxta appinxit. et in versu extremo, iam de-ficiente spatio, ita fere scripsit: πολύ. μ. μ. μ., velut etiam nimc in Κ e t F pro μολπας legitur μνβΐ μο. In illo autem codice Ovum carmen aut praecedebat aut consequebatur — hoc enim snspicamur *) — Securim, ita ut scribae posteriores

1) De technopaegniorum in codicibus ordine incerto cf. Wendel, scholia in Theocr. vetera p. XXVIII.

— 91 —

versum iteratum pro maimbrio Securis exhiberent*), deinde de Ovi corruptelis deformarent et coniecturis novo muneri adap- (trg- 21)" tarent. Nobis autem „manubrium" alicui usui esse po- deepigram-test ad lacnnam explendam. E t optime concinit cum m a t i s

„maimbrii" litteris EYP verba paraphraseos exeuntis ΕΥΡύ1>[χοις σκιρτήμααιν.

μείΚει] cf. Herod. V I 29 Περόίδα γλώβΰαν μετιεϊς κατα-μηννει έωντον cbg εί'η Ίότιαΐος δ Μιλήόίος.

V. E P I G - E A M M A T A .

Antequam ad Simiae epigrammata accedamus trac-tanda, ne in singulis longiores nos esse oporteat, pauca de universo illo poeseos genere praefari liceat. Quod suum sibi interpretationis modum flagitat, suam grammaticae artis viam et rationem. Epigrammata enim cum confici solita sint non a poetis tantum, sed etiam a multis aliis sive eruditis sive artium imperitioribus, legi autem ab omnibus fere, id genus aetate hellenistica baud miiras' populare erat quam quae dicuntur carmina popularia. Unde factum est, ut tot verba, tot sententiae pluri-morum epigrammatum communia sint; praeterea propter rerum in epigrammatis tractandarum pancitatem et carminum exiguum ambitum saepe forte fortuna com-

1) Hunc fere in modum proclivis error erat:

v. 20 repet.

— 92 —

de epigramm. plures epigrammatum auctores in eadem verba inciderunt, Saefati saepius, quae quis semel bene dixerat, in spatii angustiis

et in exornandi difficultatibus identidem suis carminibus inserueruntx). Quin etiam id aliquoties accidit, ut si-millimis verbis diversissimae res dicerentux; multa enim verba toties eodem versuum vel etiam carmiimm loco le-gebantur, ut ea potissimum poetis in mentem venirent. Itaque id maxime cavendum est, ne, simulatque binis epigrammatis aliquot verba vel sententias similes inesse intellectum est, statim vel alterum ex altero pendere vel utrumque ab eodem factum esse colligatnr. Nam — ut de mero casu taceamus — quod nos in uno epigrammate legimus, etiam in sescentis deperditis fuisse potest.

Sed exemplum unnm spectare satius est quam ra-tionem multam audire. En quattuor epitymbiorum exitus :

I. Inscr. Tyrrhei in urbe Acarnaniae inventa (Athen. Mitt. 27, 349):

είχοΰιπεντάέτης δε γόνος ιανντοιο βένωνος Νίκαρχος μνβταις α μ μιγά ναιετάω,

ονδε γον-ενβιν iolg άποδονς χάριν ω μέγας "Λιδα, τον με χατακτειναντ αίψα καταότορέΰαις.

Ad hunc verbi αμμιγα usum cf. quae Ostlioff morpli. Unters. IV 34 disputat: verbum μείγννύΰαι similiter usurpari at-que verbum δϋναι, scil. de aliquo in magna turba ver-sante. Sicut ille Nicarchus, quippe qui dum vivebat mysteriis initiatus sit, etiam post morteni cum mystis communes sedes oceupare dicitur (cf. Preuner 1.1. p. 350), ita

II. Erinna, cui Musae faverint, ne mortua quidem esse, sed in Musarum chorum reeepta canitur (AP VI I 12 SJ.):

1) E. g. illud βάσκανος sW Άί'δα, quod ex Erinnae carmine YII 712 „durch die ganze Epigrammatik weiterhallt" (Wilamowitz, SuS. 228).

— 93 —

6ος δ3 έΐίέων, 'Ήριννα^ κάλος πόνος ον 6ε γεγωνεΐ de epigramm φϋ-ίό&αι, εχειν δε ^opovg αμμιγα Πιερίβιν. (frg. 22-28)

ρΓΕΙβΙίϊ/tlQ

I I I . Iam paulum differt Simiae epitymbium (frg. 23,5), quo Sophocles praedicatur

εΐνεχεν εύμα^ίης ττινυτοφρονος, ήν ό μελιχρός ήσχηαεν Μουσών α μ μ ι γ α και Χαρίτων.

Nam vivus Sophocles Musarum thiasi particeps celebratur, de mortuo iam tacetnr.

IV. Diversissime aittem eadem vox eodem carminis loco in epigrammate Spartano adhibetur IG V 1, 726 ( = Kaibel 474)

τρι66α δε πέν&η vvv κλαίει γαμέτης α μ μύγα και γενάτης.

„nxorem filium filiam ilet ille vir qui mortuorum maritus simul est et pater".

Quorum carminum secundnm de primo, tertium de secundo pendere propter temporum et regioimm discre-pantiam nemo contendat. Contra quattuor epitymbiorum consensum casui vindicare vetamur vocis αμμιγα raritate?

vetamur certo loco quam illa vox tenet; nam ea in tribus epigrammatis post ultimi, in primo (quod ceterum locu-tionis originem omnium optime ostendit) solo post paen-ultimi pentametri, caesuram posita est. Revera quid factum sit exponere vix opus est. Verbum enim αμμιγα aliquando ab aliquo ita ut in horum epigrammatum primo, sed post ultimi pentametri caesuram, usurpatum est. Pla-cuit multis haec loeutio, a multis toties eodem loco re-petita est sensu sive eodem sive simili (quod in seeundo et tertio carmine factum videmus), u t etiam quarti epi-tymbii auctor prorsus alia dicturus in eandem incideret.

Iam patet, verborum efc sententiarum copiam, qnae quoqne loco et quoque tempore in usu fuerit, colligendam et discernendam esse, neque prius quam id factum sit fore ut unde diversa epigrammatum genera orta sint.

— 94 —

de epigramm. quid singnlorum carminum proprium, quid ab aliis poetis fPra,99 ^o mutuatum, qnid ex omnium communi copia sumptum

sit, appareat. Itaque tmiuscuiusque epigrammatis inter-pretatio pendet ex universa huius generis apud Grraecos historia.

Quae cum ita sint, necessario nos quidem m epi-grammatis tractandis etiam longius quam in ceteris ab eo quod petimus abesse ipsi videmus. Praecipue cum epi-grammata 22. 23. 27. 28 a. b. utrum a Simia conscripta sint necne diiudicare non possimus, de ea quaestione breviores erimus. Sed ut ad illam quam appetendam esse modo diximus sententiarum in epigrammatis historiam paululum conferamus, nonnullos locos eorum quae tractamns si-miles ascribemus. et a similitudinibus certas imitationes discernere studebimus.

22. 23. AP VII 21. 22.

(Edidit Bergk PLG II 4 313, Wilamowitz, SuS 225) Τον σε χοροίς μέλψαντα Σοφοκλέα, παΐδα Σοφίλλου.

τον τραγικής Μούσης αστέρα Κεκρο'πιον, πολλάκις ον θυμέλησι και εν σκηνησι τε£}ηλώς

βλαισός 'Αχαρνίτης κισσός έρεψε κο'μην, 5 τύμβος έχει και γης ολίγον μέρος" αλλ' 6 περισσός

αιών ά&ανάτοις δέρκεται εν σελίσιν.

„' Ηρέμ' υπέρ τύμβοιο Σοφοκλέος, ήρεμα, κισσέ, έρπύζοις χλοερούς έκπροχέων πλοκάμους,

και πέταλον πάντη θάλλοι ρο'δου, ή τε φιλορρώξ άμπελος, υγρά πέριξ κλήματα χευαμένη,

5 εΐνεκεν εύμαθίης πινυτο'φρονος, ην ό μελιχρός ήσκησεν Μουσών άμμιγα και Χαρίτων."

22. Tit.: Σιμμίου Α, Θηβαίου add. L; nomen auctoris om. Pl. 3 8v Emperius : έν libri 2—4 laudat Suidas s. vv. Κέκροψ, Άχαρ-νείτης, βλαισός, θυμέλη.

28. Tit.: του αύτοΰ Α: om. Pl.

— 95 -

νν. 5/6 laudat Suidas s. νν. ά'μμιγα et πινυτός, Zonar. s. ν. όίμμιγα frg t 22. 23 5 εύμαθίης Α: γρ εύεπίης C.

22. 23. Exemplar: „Simonidis" AP VII 24. 25. (cf. de Wilamowitz SuS 223). Imitationes : VII 36 Έρυκίου ·

Αίεί τοι λιπαρω επϊ ΰημαπ, διε Σοφόκλεις, σκηνίτης (ex ακηνησι et Άχαρνίτης) μαλακούς κισσός αλοιτο

αίεί τοι βούπαισι περιστάζοιτο μελίσσαις [πόδας, τύμβος "Τμηττείω λειβόμενος μέλιτί'

ώς αν τοι ρεύβ μεν άεϊ γάνος Άτ&ίδι δέλτω πηρός, ν π ο στεφάν ο ις δ' α ι εν εχγ/ς πλοκάμους.

IX 186 'Αντιπάτρου Θεσσαλ, Βίβλοι "Άριστοφάνευς, &εΐος πόνος, αίσιν Άχαρνενς

κ ισ σ 6 ς επϊ χ λ ο ε ρ ή ν πουλυς έσεισε % ό μ η ν' ήνίδ' όσον Διόνυσον έχει σελίς, οία δε μν&οι

ήχεϋσιν φοβερών πλη&όμενοι χαρίτων κτλ. VII 1,9 'Αλκαίου Μεσσ.' (Homerum) Μουσάων αστέρα και Χαρίτων (ex 22, 2 et 23, 6).

22 Similitudines:

ν. 3 : VI 195,3 Άρχίου' φ (tibia) ποτέ και &υ μέλη σι κ αϊ εν πολέμοισιν εμελ'ψεν. ν. 4 : IX 669,8 Μαριανον Σχολ.' κισσός έπλεξε κόμην. ν. 5/6: VII 16 Πινντου-

Όστέα μεν καϊ κωφον έχει τάφος οΰνομα Σαπφούς, αι δε σοφαϊ κείνης ρήσιες ά&άνατοι.

IX 677, 5 Άγα&ίου Σχολ. · Καί ρ1 ό μεν εις όλ ίγ ην κείται κόνιν · η δε π ε ρ ισση

τερ'ψις επϊ ξείνοις άνδράσιν εκκεχυμαι.

23. Similitudines: ν. 5/6: Hermesian. (apud Athen. XIII 598 c v. 51 sq.): και γαρ την (Sappho) ό μελιχρός έφωμίλησεν "Ανακρέων

στελλομένην πολλαις α μ μιγά Αεσβιάσι. ν. 6: IX 513 Κριναγόρου * οσσα Μένανδρος

εγραφεν τ) Μουσών συν μιτ} η Χαρίτων. ad αμμιγα cf supra ρ. 93 sq.

— 96 —

defrg. 22.23 Quae de ^Wilamowitz (SuS 225) de lioc carminum pare ubera profert, nec transscribere nec exscribere iuvat, sed ad illum librum omnes delegamus. Unum tamen ad-damus.

Simiae priore epigrammate exprimitur [Simonidis] posterius (quae carmina Α appellare liceat), posteriore prius (B). Ex quibus carmen Α est „die eigentliche Grrab-schrift" (de Wilamowitz) et stelae incisum esse fingitur. Nam in primo disticho et Simias non satis habuit (qnod hercle satis erat ad virum designandum) scribere Σο-φοκλεα τον τραγικής Μούσης αστέρα, sed solemni formula Σοφοκλέα παΤδα Ιοφιλλου . . . Κεκροπιον ( = Αθήναιον) veri epitymbii speciem affectavit, et similiter [Simonides] de-clarat: „Anacreo Teius, immortalis vates, hic in patriae solo situs est". Sed in carmine Β alloquitur tunralum, qiiem oculis conspicit — quis nisi viator ? Exstat igitur, ut in tot epitymbiis, colloquium quoddam : quis sepultus sit, stela narrat, viator autem, postquam inscriptionem legit et sepulcrum perlustravit, quid ipse sentiat fundit.

TJnde apparet, etiam in [Simonidis] epigrammatis Α ante Β eollocandum esse.

22. 1. 2. .5. Ad Leonidae epigramma VII 19: Τον χαριεντ Αλκμάνα, τον ύμ,νητηρ9 νμεναίων

κνκνον, τον Μονΰών αζια μελψάμενον, τνμβοξ έχει κτλ.

Greffcken (ρ. 65) annotat: „Die haufige Wiederhohmg des Artikels besonders im Akkusativ ist eckt leonideisch; daB Simias V I I 2 1 , 1 . 2 hier nicht VorbiJd, sondern Nachahmung bedeutet, lialte ich fiir sicher". Quod si rectum sit, propter temporum rationem carmina in Sophoelem con-scripta vix Simiae esse possint; memorabile id quoque est, quod etiam verba τύμβος έχει in utroque carmine in-veniuntur.

— 97 -

1. Vocis σε secimdus in enxintiato locus, inter τον d e &δ· 22> 1--3 et quae cum τον artissime cohaerent χοροΐς {χέλψαντα Σο-φοκλέα, demonstraifc *) scribendum esse τον σε, neque vero, ut solent, τον σε.

3. υιχέλ-(]σι και εν σκηνησι] „Zu seiner (Simiae) Zeit paBt es, daB Sophokles ,auf Thymele xmd Skene' gesiegt ka t : beides gelit noch zusammen wie Clior und Schau-spieler; als die thymelischen Agone im G-egensatze zu den scenischen standen, konnte liian den Tragiker nicht mekr mit der Thymele in Verbindung bringen" de Wila-mowitz SuS 227. „ . . nur dies musikalische Beiwerk des Drama konnte, solang Wort und Sache im Einklang waren, der Thymele zugewiesen werden. (annot:) D^her sagt Simmias von Theben . . mit fester Unterscheidung musikalischer und dramatischer Begabnng, daB dem So-pbokles πολλάκις εν θυμέλη σι και εν σκηνή σι τε&ηλώς βλαισός Άχαρνίτης κισσός έρεψε κο'μ,ην". Usener, Kleine Schriften I I I 390.

jSTobis quidem videtur Simias non usurus fuisse verbis duobus, nisi duas res significare voluisset; sive et canti-corum artem musicam et diverbiorum artem dramatieam, sive ille verbo θυμέλη σι ad victorias musicas a puero So-phocle reportatas alludit: διετίονη^η δ' εν itaiel καϊ τίερϊ ύαλαίύτραν καϊ μονΰίχήν, εξ ών αμφοτέρων εύτεφανώ&η, mg φηβιν'Ίύτρος. Έδίδάχ&η δε την μον6ικην παρά Αάμΐίρψ, και μετά την εν Σαλαμινι νανμαχιαν ΐΑ&ηναίων περί τρό-παιον όντων μετά λύρας γνμνος άληλιμμένος τοις παιανίζονβι τον επινίκιον εζήρχεν (vita Sophoclis § 3). Nam cum borum Carmiiram vis posita sit in coronarum repoftatarum magna copia, Simias etiam pueri victorias musieas, quamvis minus illustres, commemorare poterat. Licetne ad bas res ab Istro narratas potius quam ad tragoedias referre etiam primi versus verba τον . . χοροΐς μέλψαντα? Mirum

1) Cf. Wackernagel, Idg\ Forsch. I 333. Frankel. 7

— 98 —

de frg. 22. 23. enim esset si Sophocles in primo versu appellaretur t ra-goedus, in secundo tragoedorum princeps.

4. ερεφε] cf. Eurip. Bacch. 323 κι<56ψ r' έρεψόμεό&α καϊ χορεύβομεν.

Άχαρνιτης] Hedera Acliarnis primum orta esse cre-debatur; cf. Paus. I 31 ,6 : (Acharnenses appellant) Aio-ννόον Μελτίόμενον καΐ Κιββον τον αντον &εόν, τον %i66bv (το ψντόν) ενταϋ&α πρώτον φανηναυ λέγοντες et Stat. Theb. X I I 623: qitaeqne ntdis thyrsos hederis vestistis, Achamae.

δ/6. His versibus exprimitur, quod in [Simonidis] epigrammate posteriore ita dictum erat : τον αφ&ιτον εϊνεκα Μονΰέων . . . τύμβος εδεκτο. Cum γης ολίγον μέρος cf. [Simonidis] λειίτον χώμα τάφου (24. 4)*).

Opponuntiir inter se τύμβος et ά&άνατος, ολίγον et πε­ρισσός.

TJltinms carminis hexameter concluditur verbis αλλ' ό περισσός, cf. [Simonidis] (25) άλΧ hit εκείνον eodem loco positum. I ta in alteris epigrammatis est ην 6 μελιχρός et 7]ζ ο γεραιός.

δέρνεται] interpretamur non „conspicitur" sed „vivit", collatis Homeri έτά %%OV\ δερκόμενος (Α 88 , % 439) = ζών et Sophoclis (ΕΙ. 66) δεδορκώς = vivus. Ad locu-tionem poeticam αιών δέρκεται cf. Lucreti ubi robnstis adolevit viribus aetas (III 449).

23. 1. ήρέμ,5] cum optativo a prohibente potms quam ab adhortante exclametur; sed nimis tenaciter haesit in Simiae auritms exemplaris exordium ημερί. Vertamusne

1) „Die Bedeutung eines Mannes nicht nacli dem kleinen Hiigel zu messen, mahnt ja manches Epitymbion: Simias VII 21,5. Diotimos 227. Diodor 235. Antip. Th. 18. &8. 2. 137. ep. 106. 618 b K. Paul. Sil. VII 4; vgl. Krinag. 380 (s. Rubensohn S. 50)" Geffcken 52.

— 99 —

„cum bona pace, nullo invido" ? An „comiter" ? An „lente de frg. 23,1-5 quidem, sed repas tamen"?

Σόφοκλέος] respondet prioris epigrammatis voci Σονο-yJkia, sicut in versibus quintis inter se respondent αλλ' Ό περισσός e t ην ό μελιχρός; cf. e t i a m τεθηλώς 2 2 , 3—-θάλλοι 23, 3. Ecce parallelismus paene choricus.

3. φιλορρώξ] „uvis praedita", vei „uvarum origo" ^. Nam φίλος, ut in Homeri φίλον ήτορ etc, ita etiam in compositionibus saepe in possessivum sensum delabitur: €f. Rufini (? AP V 71, 3) ύτέφανοί τε φιλαν&έες, Aescli. Sept. 900 διήκέι, δε και ΐίολιν βτόνος, ΰτένονΰι ΐίνργοι, ύτένει τίέδον ψίλανδρον ? Choeph. 292 φιλοΰτίόνδον λιβός, Sept. 189 φιλο&ντων . . . οργίων, Eur. Phoen. 174 Σφάγια . . . γης φιλαίματοι ροαί, Aescli. Suppl. 695 φήμα φιλοφόρμιγζ („carmen ad citharam cantatum") et alia multa.

4. υγρά] baec comparatio continuatur voce χευαμένη 2).

5. εύμαθίης]' γρ ευεπίηςΟ8) coniectura esse videtnr4). Praeferenda est, utT semper, lectio diffieilior, εύμαθίης tsci-licet. Ea igitur ante ceteras laus Sophocli tribuitur, quod ille summa cum prudentia (πινυτοφρονος), neque tamen sine arte et venustate (Μουσών άμμιγα και Χαρίτων) et magna cum dulcedine (μελιχρός) quae ab aliis inventa es-sent suum in usum convertisset (ευμαΟϊης). Cnm quo iu-dicio maxime concinit locus quidam Vitae Sophoclis (§ 20): ητϊο'ΐιοιεϊ δε και ποικίλλει και τοις ετιινοΎΐμαβι τεχνικώς

1) Subest tamen is color qui optime percipitur ex epigr. VI 119 (cf. infra p. 106). Ita etiam in exemplis mox exscribendis amicitiae notio non prorsus evanuit.

2) Cf. Aristopli. Vesp. 1213: τα γόνατ' έκτεινε, %al γυμναστι-κώς vy ρ ο ν χ ν τ λα α ο ν αεαντον εν τοις στρώμαβιν (cuius loci me admonet Ed. Fraenkel).

3) Dio Chrys. LIT 15 (II 108, 20 Arnim) dicit Sophoclis noii\6LV τρκγικώτατα %αϊ ε ν ετι εβτ α τ α εχονΰαν.

4) Ita etiam G. Finsler, Krit. Unters. z. Gescli. d. gr. Anthol. 74.

— 100 —

defrg.23,5.6. XQ^tcci, 'Ομηρικήν έκματτόμενος χάριν. "Ο&εν ειπείν ^Ίω-νικόν τίνα μόνον Σοφοκλέα τνγχάνειν "Ομήρου μα&ητήν (cf. ευμαίΚης). Καϊ άλλοι μεν γαρ πολλοί μεμίμηνταί ΤΜ/α των προ αυτών ή των κα& αυτούς, μόνος δε Σοφοκλής αφ εκάβτον το λαμπρον άπαν&ίζεί' κα& ο καϊ /χ ε 21 τ τ οί (cf. μελιχρός) βλέγετο.

μελιχρός] cf. Aristopb. frg. 581 δ #' αν Σοφοκλέους τον μ-δλπτι κεχριμένον ωόπερ καδίόκον περιέλειχε το ότόμα*).

5/6. Abborret a dictione epigrammatum tale enun-tiatum relativum, et inter ceteras voces virides et vi-gentes maxime pallet ήσκησέν, exsangue verbum et exile. Nonne illud εύμα&ίης εΐνεκεν, ην ήσκησεν κτλ. aliud genus inscriptionum maxime olet, honorum decreta (e. g. άρετάς ένεκα και φιλοτιμίας αν ενεδείζατο κτλ.) ? Idem igitur coronarum honor, quem ab Atbeniensium civitate in So-pboclem ubere profusum esse stela narravit, nunc a via-tore rite decernitnr mortui tumulo.

6. Μουσών αμμιγα και Χαρίτων] h. e. Musarnm et Gra-tiarum 6υν&ια6ωτης (cf. supra p. 93). — Similiter ab Asclepiade (Anth. Pal. I X 63) Lydae carmen appellari %υνον Μονβών γράμμα και Αντιμάχου monet Keitzenstein.

αμμιγα] cum dativo coniungi solet; genetivus quomodo explicari debeat, nescio.

1) Hi versus iniuria ad Euripidem referuntur. (Dio Cbrysost., ubi hos versus laudat or. Lll extr., nibil dicit nisi lioc: utiliora quiclem ad recte vivendum esse Euripidis. sed suaviora Sophoclis cantica; iure enim ab Aristophane Sophoclis dulcedinem mellifiuam praedicari.) Immo ridetur vir quilibet qui in theatro Sopbocleae musae dulcedines acerrirao studio baurire soleat. Ad dictionem cf. Tbeocr. Βοναολ. β' (VIII) 82: *Λδν τι το βτόμα τον καϊ εφίμερος, ω Δάψνι, φωνά' κρέΰΰον μελπομένω τεν άκονέμεν η μέλι λείχειν.

— 101 —

2 4 . frg. 24

AP VII 203. Ούκετ άν' υληεν • δρίος ευσκιον, άγρο'τα πέρδιξ,

ήχήεσσαν ίεις γήρυν άιτο στόματος, θηρεύων βαλιούς συνομήλικας εν νομω ύλης *

φχεο γαρ πυμάταν εις Άχέροντος όδον.

Tit.: Σ'.μμίου C Ρ1 ν. 1—4 laudat Suidas s. νν. δρίος (1. 2) et βα-λια'ν (3. 4) 2 γρ ήχήεσσαν ιεις L m : ήχήσεισ' άνεις (άνιεις SA).

τος AS : ηχήσεις ένιείς Ρ1 — στόματος Pl S : στομάτων Pt : στομάτων L™.

Similitudines: 1. ξ 353 Ο%Ί τε δρίος ην ποίναν&εος ν λ η ς.

δρίος etiam Simiae 25, 1. VI 188, 3 Λεωνίδα Ταρ. · αγρότα δαιμον (dePane ; in iine versus).

2. μ 187 μελιγηρνν kitb στομάτων QTC άκονβαι. VI 173, 4 'PLCCVOV et VII 412, 6 Άλκαίον Μεββ. · . . . %ον άττό

ντοματών. 3. κ 159 εκ νομον νλης.

De epigrammatum 24 et 2δ genere dixit Reitzen-stein p. 130.

In perdicem illicem epigramma conscriptum esse iam dudum intellectum est, afferunturque ad talem venandi modum illustrandum Xenoph. Mem. I I 1, 4 et Ael. de nat. anim. IV 16.

1. άγρότα] liic non, ut fieri solet1), verti potest „agres-tis", cum de illice, h. e. domestico2) perdice agatur, sed „venator". Sic enim inde a temporibus hellenisticis hanc yocem explicatam eumqae verbi usum ex falsa Homerici loci {% 218) interpretatione ortum esse demonstravit Ernst Fraenkel3). Itaque άγρο'τας = „venator" glossis ad exornandum sermonein a Simia insertis annumerandum est.

1) Sic etiam Cronert in lexico. Eectius, ut videtur, Boas, Rhein. Mus. 62,72°.

2) Ab Aeliano 1.1. τω παλενοντι περδίκι diserte opponitur ό άγριος. 3) Griech. nom. ag. I 57.

— 102 —

frg. 24.25 4. εις Άχέροντος] ad exemplar verborum εις "Αιδον formatum est. I ta etiam Agathias Schol. (VII 568,6) dicit: ύτνγερον δ3 slg Άχέςονχος εβην, et Antip. Sid. (VII 30, 5): εν δ9 Άχέροντος ων.

25. ΑΡ VII 193.

Τάνδε κατ' εΰδενδρον στεφων δρίος είρυσα χειρί πτώσσουσαν βρομιάς οινάδος εν πετάλοις,

οφρα μοι εύερκει καν αχ αν δομώ ενδο&ι &ειη τερπνά δι' άγλωσσου φ&εγγομένα στόματος.

Epigr. om. Plan. Tit.: Σιμμίου C ν. 1. 2 laudat Suidas s. v. πτώσσοντες, ο s. ν. εύερκει 1 δρίος Kiister : δρύος Ρ.

Similitudines : ν. 4. VII 641,2 'Αντιφίλου' άγλώβΰω φ&εγγόμενον βτόματι (horologium).

Kaibel 234 ζεατα δε πέτρα %αϋ·νΐΐερ&' αγορεύει τον νέκυν άφ&όγγω φ&εγγομένα βτόματι.

IX 273 Βιάνορος' τεττιζ φ&έγξατο διγλώββω μελπόμενος βτόματι.

IX 439,2 Κριναγόρα · άγλώββον # ' άρμονίη βτόματος (de cranio). Theognis 1229 (ap. Athen. X 457 b)

ηδη γάρ με %ε%λΊί\ηε &αλάββιος οί'καδε νεκρός (concha) τε&νηηώς ζωω φ&εγγόμενος βτόματι.

VII 12, 2 άδηλον άρτι δε %υ%νείω φ&εγγομένην βτόματι.

1. Τάνδε] Locusta, quasi carmen revera caveae af-fixum sit, non nominatur.

3. εύερκής δόμος] = cavea, cf. πλεκτός λεπταλέαις oijcog ε%ει όε λνγοις VI I 204, 2 (Stadtm.).

βείη] cf. ι 235 ορνμαγδον ε&ηκεν. 4. άγλωσσον στόμα] non est „sine lingua 0Β'ζ — nam

iam Aristoteles (hist. anim. 535 b 11) sciebat locustas non ore canere, sed pede_— sed, ut ita dicam, αβτομον <5τόμα: eadem res appellatur στόμα, quippe quae sonum edat, simulque άγλωσσος, ne quis credat ipsum os dictum esse *).

1) Similiter Bianoris locus (supra laud.) interpretandus esse videtur: διγλώββω μελπόμενος βτόματι = διβτόματι μ. βτόματι = διββω μ. β. = εηατέρον πηδαλίου τρίψει μελπόμενος.

— 103 —

•26. frg· 26

A P VI 113. Πρόσθε μεν άγραύλοιο δασύτριχος ιξάλου αιγος

δοιά κέρα, χλωροΐς έστεφομαν πετάλοις * νυν δε με Ν ι κ ο μ ά χ φ κεραοξοος ηρμοσε τέκτων,

έντανόσας ελικος καρτερά νεύρα βοός.

Tit.: Σιμών Α : Σψίον γραμματικού amplificat C : Σιμμίον Ρ1. ν. 1. 2 laudat Suidas s. ν. ιξαλος, 3 s. ν. κεραοξόος. 1 δασύ-

τριχος Reiske : διατριχος libri 2 δοιά κέρα scripsi : δοιόν επί Ρ : δοιώ επί Pl S.

Exemplum: II. Δ 105 αντίκ εανλα τόζον ένξοον ι ζάλο ν αίγός άγρίον . . .

109 τον κέρα εκ κεφαλής εκκαιδεκάδωρα τΐεφνκεΐ' 110 καϊ τα μεν άακηύας κ ε ρ α ο ξόος ηραρε τέκτων . . . 122 έλκε $' ομού γλυφίδας τε λαβών καϊ νεύρα βόεια.

Imitatio: AP VII 200 Νικίον (cf. infra). Similitudo: ν. 2 Αρρ. Plan. 228 Άνντης ·

άδν τοι εν χλωροΐς πνεύμα &ροεΐ π ε τάλο ι ς.

Arcum, neque vero, ut Wilamowitz (SuS 227) dicit, lyram lioc epigrammate designatum esse adiectivo καρτερά (ν. 4) demonstratnr. Nam si de lyra ageretur, non καρ­τερά legeremus sed ex. gr. λίγνφ&ογγα, ήχήεντα.

2. Recte Unger (quem Diibner laudat) de ramis foliisque, quas caper, dum dumeta percurreret, cornibns decusserit, agi contendit, opponi autem illis ^coronis" nervum quo tunc cornuum acumina coniuncta sint. Addi potest, quod etiam τω δοιω quod antea fuisset oppositum esse videtur το εν ήρμοόμένον, in qnam formam tunc artifex cornua redegisset.

Corruptum iilud ε%1 fortasse ex Niciae versu simil-limo (VII 200,4) fluxit: μάρψεν hitl χλω ρων έξόμενον πε­τάλων. Quod Niciae carmen totum ex Simiae imitatione ortum esse videtur; nam ut de re narrata (de locusta

— 104 —

de frg. 25. 26 capta x) ut Simiae 25) taceamus, verba cum Simiae verbis maxime concinunt:

Nicias Simias Ονκέτι δη ταννφνλλον vtf 24,1.2 Ούκέτ άν'υληεν δρίος

ορπακα κλώνος ελιχ&είς ευσκιον, άγρότα πέρδιξ, ήχήεσσαν ίε ΐς γηρυν απ ο

τέρψομ' αΐίο ραδινών στόματος φ&όγγον ί ε Ι g πτερύγων, 25, 4 τ ερπνά δι' άγλωσσου

φ Β· ε γ γ ο μεν α στόματος χείρα γαρ εϊς "'" άρεάν2) ιιαιδος

ιίέΰον, ος με λα&ραίως μάρψεν έτΛ χλωρών εξό- 25,2 δοιά κέρα, χ λωροΐς

μενον τζετ άλω ν. έστεφόμαν πετάλο ι ς . 3. Νικομάχω] Eum Nicomachum poetam fuisse vel

eum cui debeatur epigramma VII 299 (Benndorf, De an-thologiae Gr. epigrammatis, quae ad artem spectant 31 *>) non est cur credamus.

De epigrammatis 25 et 26. Narratur epigrammate 25 de locusta eapta, 26 de

arcu fabricato; statimque oritur quaestio, unde hic nar-randi mos ad epigrammata pervenerit?

Quid igitur narratur? Non ampla aliqua et diffusa fabula, ut in posteriorum aetatum epigrammatis fit, pro-fertur, sed rerum quae praesentes esse finguntur fata simplicia simpliciter describuntur: quales vel ubi res illae antea fuerint, qualesque nunc sint brevibus refertur. Horum similia si quaeris epigrammata, invenies inter

1) Nam in captae locustae cavearn potius quam, ut fieri solet (ita etiam Pamphilus VII 201\ in pccisae sepulcrum factum esse epi-gramma censemus. Quis enim locustam a puero necatam sepeliverit? Praeterea verba μάριρεν et λα&ραέως (neque vero βιαίως) hanc inter-pretationem poscere videntur.

2) άρεάν ex άρετάν Ρ : άραιάν Pl. Fort. άργάν „velocem, ra-pidam", cf. 0. F. Meyer, Gedichte 45 p. 430 (ein andalusisch Heimchen) icli fings mit flinlcem Griff der Hand m einem Angedenlcen.

— 105 —

dedicatoria, in quorum multis de locorum et conditionum de frg. 25.26. differentiis, quas dedicandae res subirent, dicitur, e. g. VI 127 Νικίον.

Μέλλον αρα ύτνγεράν κάγώ τιοτε δηριν "Αρηος εκτιρολιπονόα χορών Λαρ&ενίων αίειν ,

'Αρτέμιδος %ερϊ ναόν, Έπίζενος εν&α μ? ε&ηκεν, λενκον έΐίεϊ κείνου γήρας ετειρε μέλη,

Simillimum est YI 178 Ήγψίππον, similia VI 123 Ανντης, VI131 Λεωνίδα 1). Deinde epigramma Preger 144, quod in statua victoris Olympici fuisse Aristoteles refert, huc pertinet:

Πρόό&ε μεν (cf. Simiae 26, 1) άμφ ωμοίόίν έχων τρα-χειαν αόιλλαν

ίχ&νς sfj "Αργούς εις Τεγέαν εφερον, [nunc Olympica victoria nobilis hic (Olympiae) asto]2). Talibus exemplis ostenditur, qua via Simias perve-

nerit ad conscribenda epigrammata narrat iva. neque vero adhuc explicatum est horum carminum acumen et proprius eolor. Videtur autem eis subesse affectns is quo illius aetatis homines tantopere commovebantur: scilicet quod tanta sit differentia inter ea quae intaeta, integra, viridia a natura rerum procreentui, quae non voluntatibus aliorum, sed innatis tantum legibus et rerum naturae necessitatibus obtemperare videantur (in quorum immero non solxim plantae et ammalia, sed etiam pastores, piscatores, venatores esse credebantur), et vitam urbanam, in qua omnia in humaimm usum convertantur, lacerentur, mutilentur, coniungantur, accommodentnr. Huius generis extat unum saltem epigramma dedicatorium, VI 119 Moi-ροϋς Βνξαντίας'

1) In hoc epigrammate duo loci qui dicuntur conflati sunt: is enim de quo a nobis agitur et ille qnem Geffcken p. 45 affert: „DaB die Waifen sich. nach ihrem frulieren Besitzer sehnen, ist eine Art Weiterbildung des Sepulkralstils. Das Vaterland sehnt sich nach seinen Mannern: so heiBt es im 5. Jakrhundert".

2) Huic denique epigrammati cognata est Simiae Securis, cf. p. 71.

— 106 —

,de frg. 25. 26 Κεϊύαι δη χρνβέαν vitb παύτάδα τάν Άφροδίτας, irg* "' βότρν, Λιωννΰον τνλη&όμενος ύταγόνι'

ονδ' ετι τοι μάτηρ ερατον τίερι κλήμα βαλονΰα φνΰει ντίερ %ρατος νεκτάρεον ΐίέταλον.

Nonne hoc epigramma (excepto maerore illo paene sepulcrali quo uva matris sinui erepta fletur) simil-limum est Simieorum? „0 quae orta es sub palmitibus et foliis virentibus uva, minc iaces sub anreo tecto Ve-neris". „Hanc quam inveni in pampino locustam, domum portatam in caveam inclusi, ut eius cantu delectarer", „Qnae cornua ante vivente capro duplicia viridibus eoro-nabantur foliis, eis nunc coniunctis nervns alligatus est". Amorem frondis viridis haec carmina prae se ferunt1), frondis memoriam inducunt in Veneris fanum et in ho-minum aedes, duni strepitus locustae camporum admonet.

27. AP VI 114.

Δέρμα και όργυιαία κέρα βοός εκ βασιληος 'χ^μφιτριχυνιάδα κείμει}' ανά προ'πυλον,

τεσσαρακαιδεχάδωρα, τον αύχήεντα Φιλίππου άντο'μενον κατά γας ήλασε δεινός άκων

δ βούβοτον 'Ορβηλοιο παρά σφορον. Α πολύολβος Η μ α θ ί α * τοίφ κραίνεται άγεμο'νι.

Tit.: τοΰ αύτοΰ (Simiae) Α: Σιμμίου Ρ1. : Φιλίππου Θεσσαλονικέως (ex coni., cf. infra) C.

3 Φιλίππου scripsimus : Φιλίππω Ρ Pl 4 ήλασε vix sanum ν. 5 laudat Suidas s. ν. βούβοτον.

Exemplum: cf. ad 26. Imitationes:

VI 116 Σάμου (Ρ : Σιμμίου PC) VI 115 'Αντιπάτρου (exprimuntur et Simiae et Sami earmen) cf. etiam IX 300 Άδαίου.

1) Qui amofr tantus est ut carmini 26 frondis commemoratio aegro et male intrusa sit.

— 107 —

Similitudines: de frg. 27 v. 4 : ]X 104,4 Άλφείοϋ Μιτνλ. · ηρείψαν %ατα γης. ν. 5 : VII 501 ΤΙεραον · οίνηρής Αέσβοιο πάρα αφνρόν.

Hoc carmen ab omnibus (praeter Sternbach) Simiae abiudicatur, nullis causis allatis. Lemma autem a scriba Α ascriptum erat hoc: ανάθημα τώ

ήρακλεΐ παρ φιλίππου του αύ

(praecedit Simiae epigr. 26), sed C αύ mutavit m αμύν : et infra addidit φιλίππου θεσσαλο (compendio); Σιμμίοο habet Planudes. Taedet autem eas causas e quibus quam falsum sit C(orrectoris) lemma appareat enumerare; e coniectura dormitantis correctoris orfrum esse videtur, qui in verbis Φιλίππου του αύτοΰ haesit et suo Marte — nam quae pot-erat de hac re antiqua memoria esse, cum in his lem-matis de nomine dedicantium niliil referri soleat nisi quod ex ipso epigrammate intellectum erat — suo igitur Marte αυ in αμύν: mntavit; deinde idem, ne carmen auctoris nomine careret, Macedonis poetae (quamquam vv. δ/6 nobis quidem videntur a viro non Macedone profecti esse) nomen ascripsit. Itaque revera nullum nisi Simiae nomen traditur. Quod iniuria fieri ex tem-porum quidem ratione effici nequit. Nam Simias si ex. gr. sexagenarius anno 306 mortuus est, triginta iam annos natus erat eo tempore quo Philippus Amyntae filius occisus est. Vel rex ille hoc carmine celebratus potest esse Arrhidaeus Philippi I I filius, qui per annos 323—317 Phi-lippi nomine appellatus legitimus rex Macedoniae erat1). Neque oiFendit, quod huius carminis imitationes ad Philippum Demetrii filium, ut videtur, referendae sunt.

1) Utrum Arrhidaeus ψυχωοΐς πά^εαι βννεχόμενος άνιάτοις (Diod. XVIII 2, 2) venari potuerit necne, ignoratur. Neque Plutarchi locus (vita Alex. QX\X^)SAQQI8OLIQV . . . ατελή . . . το φρονεΐν οντά δια σώματος νόαον ου ψύΰει προβπεϋοΰβαν ουδέ αυτομάτως, άλλα κτλ. qukquam de hac re comprobat; nam narrari videtur de morbo corporis non per-petuo, sed tali qui postquam praeterierit, mentis insaniam reliquerit.

— 108 —

frg. 27. 28 a. 1. χέρα] Jacobs bene admonet loci Herodotei huius (VII 126): είΰϊ δε κατά ταντα τά χωρία (scil. Mygdoniam, Cresto-nicanij Paeonicam) καϊ λέοντες πολλοί και βόες άγριοι, των τα κέρεα ντίερμεγά&εά εύτι τα ες "Ελληνας φοιτέοντα.

De taurorum venatibus cf. Orth, Real-Encycl. IX 593. 5/6. Simillimus est Securis exitus. 6. Meineke proposuit α πολύολβος Ήμα&ίς. α τοίφ κραί-

νεται ά., alii alia; sed coniecturis opus esse nobis qnidem non videtur, cum haec structnra saepe inveniatur: Α 389 τίάντα S* ενίκα ρηιδίως' τοίη οί έπίρρο&ος ήεν Ά&ήνη, Ο 254 &άρόει ννν' τοΐόν τοι άού&ητηρα Κρονίων εξ, "Ιδης προέηκε κτλ., Β 342. Vel propius ad Simiae locum accedit Solon. frg. 4 init.

Ημετέρα δε %όλις κατά μεν Αιος οντίοτ ολείται αϊΰαν και μακάρων &εών φρένας ά&ανάτων '

τ οί η γαρ μεγάθυμος έπίβκοπος οβριμοτιάτρη Παλλάς Ι4ϋ"ηναίη χείρας νπερ&εν έχει.

Sed potes etiam scribere CA π. ' Ημαθία τοιφ κ. ά.

28 a (dubium). ΑΡ VII 647 (Simonidis frg. 116).

f Υστατα δή τάδ' εειπε φίλαν ποτί ματέρα Γοργώ δακρυόεσσα δέρης χερσιν εφαπτόμενα *

,,αδθι μένοις παρά πατρί, τέκοις δ' επί λφονι μοίρα άλλαν σφ πολιφ γήραϊ καδεμονα".

Tit.: Σιμωνίδου οι δε Σιμμίου C : Σαμίου Ρ1. 1 δή om Ρ φίλη ν et μητέρα Ρ : φίλαν et ματέρα Ρ1. 4 καδε-

\ , η μονά Salmasius : καδομέναν Ρ : καδομέναν Ρ1.

Similitudines: 1/2 VII 646 Άνντης · Λοία&ια δη τάδε πατρι φιλώ περί χειρε βαλονσα

εϊπ? Ερατώ χλωροΐς δάκρνΰΐ λειβομενα' ,,ω πάτερ, οντοι h? ειμί, μέλας δ' εμον όμμα καλύπτει

ηδη άποφ^ιμενας %νάνεος θάνατος". 4. Apollon. Rhod. Α 97 ον μεν ετ' άλλους

γήραος νιας έ'χεν βιότοιό τε %7]δομενηας. 4. ,,πολιόν γήρας elegisch und tragisch: Theogn. 174.

— 109 —

Eur. Suppl. 170. Bacch. 258. Dann noch Antiphan. X I de frg. 28 as* 168, 2«, Geffcken p. 106 (ad VI I 726, 4).

De hoc epigrammate Wilamowitz (SuS2262) scribit: „Falsclie Yariante ist οι δέ Σιμιου hinter Σιμωνίδου (Σα­μίου Pl.) VI I 647, obwol grade hier Simias fiir ganz unzweifelliaft gilt. Man kaim es den alteren Grelebrten nickt verdenken, da6 sie sich uber ein Epigramm ver-wunderten, das besagt 'Die letzten Worte der Gorgo an ihre Mutter waren, bleibe bei dem Vater und gebier eine andere gliicklichere Stiitze deines Alters'. Ein ahnliches Gedicht der Anyte steht davor, das nichts weiter be-sagt als 'Die letzten Worte der Erato an ihren Vater, waren „Vater, ick sterbe"'. Ein feineres von 'Simonides' VII 513, Fr. 115. Als Apophthegmen in Versen sind die Gedichte freilich unbegreiflich.: unter dem Relief, das die Toten im Kreise der ibren sterbend darstellte, werden sie eindrucksvoll, nnd solche Grabreliefs sind nicht mebr ganz selten (ζ. Β. Monuments Piot XI I pl. XI I I mit dem Aufsatz von Micbon; dazu gebort auch das Grabgemalde vou Demetrias), finden sich aucb in dem Athen des IV* Jahrb. Also das, Gedicht auf diese Gorgo stammt vom Steine und tragt insofern den Namen des Simonides mit Becht".

Haec Wilamowitz; sed nobis non persuasit. Eac enim hoc epigramma olim imagini sculptae additum esse; nonne nihilo setius a Simia profectum esse potest? nonne etiam technopaegnia, sive vera epigrammata fuerunt siye non fuerunt, libris propagata sunt? — Melius pla-cent quae Eeitzenstein (p. 129) exponit, Simiae carmen pendere de Anytae supra exscripto, id autem — sed ipse sis illius librum evolve.

Valde tamen dubitamus, num hoc epigramma ad carmen illud cui Simias inscripsit Gorgo1) (supra p. 36)

1) Hoc Rotide (Der griech. Roinan 81) contendit Cf. etiam Boas, De epigrammatis Simonideis 147.

— 110 —

8 a. b. referendum sit. Certe omnia quae ad talem necessitu-dinem illustrandam excogitentnr, nullo certo fiindamento niti possunt.

28 b (dubium). Ή σευ και obiaivac λευκ' όστέα TOJO' ένί τύμ.3ω

ΐσκω ετι τρομέειν δ^ρας, άγρωσσα Λυκάς. Τάν ο' άρετάν οίδεν μέγα Πήλιον α τ' άρίδηλος

Οσσα Κιθαιρώνος τ' οιονο'μοι σκοπιάί. POLLUCIS onom. ,V 48 Ένδοξον δε και Λυκάδα την θετταλην Σι­

μωνίδης (frg. 130) έποιησε, γράψας τουτι τούπίγραμμα έπι τω τά'φω της κυνός. * * * χ).

Hoc epigramma Boas (Rhein. Mus. LXII, 71) Simiae talibus vindicat: „Wie ich aaO. (scilicet in libro De epigrammatis Simonideis I conscripto) S. 115 dargelegt habe, liat Pollnx oder sein Gewahrsmaim die beiden Epi-gramme (scil. et boc et Anytae carmen in canem ve-naticam confectum) nebst dem vorhergebenden . . . dem Kranze des Meleager entnommen, und zwar einer Reihe von Epigrammen auf gestorbene Tiere, aus welcher ein groBeres Bruchstiick (189—203, 207—215) und weiter zerstreute Reste im siebenten Buche der Anth. Pal. er-halten sind" „. . . das Motiv des Gedichtchens und das Verbum ΐσκειν in der Bedeatung 'meinen' weisen darauf hin, daB das Epigramm in die bellenistische Periode fallt und daB der Name Simonides aus dem Namen eines hellenistischen Dichters entstanden sein mufi". Simiae esse dicit propter universum colorem, qui idem sit atque in Simiae carmine 24 (quin etiam verba consentire: άγρωσσα 28 h, 2—άγρότα 24, 1) et propter Anytae imitationem, quae in versu quarto inveniatur2). Nam de Anyta Simiam

1) De huius loci fonte cf. Kaibel, Rliein. Mus. XXVIII, 453. 2) Cetera quae Boas ad eonfirmandam sententiam suam profert

leviora sunt quam quae reddantur; nam singula sicut ille premere minime licet.

— 111 —

pendere docuit Heitzenstein p. 130. E t concedimus hoc frg. 28 b. c. carmen a Simiae ingenio minime abhorrere. Certi tamen nihil effici posse videatur.

2. τρομέειν (trisyllabum)] „ein solcher der lebenden Sprache fremder Homerismus findet sich wohl in den Theognideen, aber niclit bei Simonides oder auf den Steinen des 5. Jahrhunderts" (de Wilamowitz, Nachr. Gott. Ges. Wiss. 1897, 322^).

άγρωσσα] de hac voce cf. Ernst Fraenkel, Grriech. nom. ag. I 41.

3. 4. Cf. Aeschyli epitymbii (Vitae § 11) v. .3. 41): άλκήν (f ενδόκψον Μαρα&ώνιον αλόος αν εΐτιοι

%αϊ βα^νχαινηεις Μήδος έτίΐύτάμενος. 4. Κιθαιρώνος] „UnbegreiflicL·. ist, dafi der Hund neben

Pelion und Ossa auf dem Kithairon gejagt haben soll, wenn das der boeotische Berg sein soll. Darin mufi ein tliessalisches Homonymon stecken, wenn keine Corruptel vorliegt. Vom Τιτάριον ορός kommt das Τιταρήΰίος] aber ick weifi den Einfall nickt weiter zu verfolgen" de Wi-lamowitz 1.1.

otovdfjLOL σκοπιαί] App. Pl. 291, 2 Άνντης' vitb όκοταάς Θενδοτοζ οιονόμον (ita Bergk: οίονόμος liber). Cf. Boas L L, G-effcken 89 \

28 c (spurium). AP VII 60. — Diog. Laert. III 43. — Argumentum latine reddit

Honaini vita Platonis (Preger p. 10). Σωφροσύνη προφέρων θνητών ήθει τε δικαίφ

ένθάδε κείται άνήρ θείος Άριστοχλέης· ει δε τις έκ πάντων σοφίης μέγα ν εσχεν επαινον,

ο^τος έχει πλείστον, και φθόνος ούχ έπεται. Tit.: Σιμμίου C: om. rell. 2 sic PPl Hon.: ένθάδε δη κείται %ζ.ϊος Άριστοκλέης Diog. 4 ούτος

ε. πλείστον Cobet : τούτον (τούτου Ηοη.) ε. πλείστον Diog. Ηθη.: οοτος έχει πουλύν ΡΡ1 — και φθόνος ούχ έπεται Diog. : και φθόνον ου φέρεται ΡΡ1 : om Ηοη.

1) Huius loci me admonuit Ed. Fraenkel.

— 112 —

de frg. 28 c. Similitudo: AP VII 45 Θονηνδίδον πλείστα δε Μονααις de epigram- τέρψας, ε% πολλών καΐ τον έπαινο ν έχει.

Hoc epigramma Simiae abiudicat de Wilamowitz (SuS 2262) his verbis: „Granz undenkbar ist, daB Simias der Miodier ein elendes Gedicht auf Platon gemacht hatte und itm darin Aristokles genannt (VII 60), gemafi der Fabel, dafi Platon Spitzname gewesen ware. Auch der VersscKluB θνητών η&βϋ τε δικαιω ist fur die Technik, die wir diesem Simias zutrauen miissen, nicht g la t t genug1). Das hat der Simmias des Phaedon zwar nicht gemacht (was unbegreiflicherweise behauptet worden ist)7

aber ihn meinte wer den Namen Σιμίου zuschrieb". Quam opinionem maxime comprobat carminis traditio. Nam ne in no.mine auctoris a Plairade omisso moremur: omnia Simiae epigrammata ex Meleagri corolla in anthologiam transieniiit, hoc autem, ut Weisshaupl2) demonstravit, inter ea est quae e Diogenis Laertii libro in eam fluxe-runt, et in illo ipso anthologiae fonte carmen anonymum fertur. Quis autem, dum purum fontem adire potest, fluvii sordidam aquam bibat?

Ex o m n i b u s e p i g r a m m a t i s optime cum reliquis Simiae fragmentis, praecipue hexametris, nobis quidem eonspirare videntur carmina 24—26. Nam in iis est amor regioimm et animalium, est dictio modica, adiecti-vorum ubertas, Homerici sermonis peritia. Proximum locum, si quid sentimus, tenent Sopkoclis epitymbia. Tamen in tanta fragmentorum - paucitate iudicium cohi-bere oportet.

1) Qna de re cf. etiam Geffcken 1424). Sed quod ille dicit quintum metrum post arsin caedi, id propter enclisin verbi τε ηοη concedimus; neque Simiae artem metricam tanti aestimamus, ut hunc versum eo indignum esse iudicemus.

2) Die Grabgedichte der griechiscken Anthologie 34 sqq.

Β. GRAMMATICA. (Γλώσσαι).

29. νΙσι)μιον' στεφανον.

ΑΤΗΕΝ. XV 677 bc ΊΣΘΜΙΑΚΟΝ. Ούτως τοντον καλούμενον στεφανον 'Αριστοφάνης μνήμης ήςϊωσεν . . . Σιληνός δ' εν ταΐς Γλώσ-σαις φησίν * νΙσθμιον · στεφανον. Φιλίτας δε φησι · Τ στέφανος ήγουν ομωνυμία άμφοτέρωθι οίον της κεφαλής και του πρώτου κο'σμου. Λέγω

5 δέ f το επί του φρέατος και τοΰ εγχειριδίου <περιστομιον> ίσθμιον. Τιμαχίδας δέ και Σιμμίας οι ΊΡο'διοι άποδιδο'ασιν εν άνθ' ένο'ς' * * #. Ου μνημονεύει και Καλλίξεινος, Το'διος και αυτός γένος, εν τοις περί Αλε­ξανδρείας γράφων οΰτως · (Callixeni verba perierunt).

3—5 fort.: < ; /Ισθμιον> στέφανος. "Ηγουν ομωνυμία άμφοτέρω<ν, τοΰ τε κάτω>θι [οίον] της κεφαλής και του περί αύτφ κο'σμου. Λέγεται δέ <και> το κτλ. 8 Το'διος scripsi: 6 Το'διος liber.

Verbum ϊσθμιον invenitur apud Homerum (ρ 300, de quo loco mox) et Hippocratem (p. 267. 46 : τα τίαλινδρο-μΐ]6αντα εν Ιβ&μίοις εληεα). Apud grammaticos antiquos exstant hae interpretationes:

μέρος τι δώματος περί τον τράχηλον: Eust. ad 6 300 περιτραχήλιος κόΰμος, περοτραχήλιον: Hes. s. νν. ί&μίν (leg.

ϊΰ&μιον), ϊΰ&μα, Ϊ6&μια, ϊβ&μιον, schol. BQV et Eust. ad 6 300.

(το τον φρέατος) περιΰτόμιον: Hes. s. ν ν. ί&μίν^ Ϊ6&μιονγ

Phot., Moeris. rfcOTi ov Κντιριον: Eust. 1. 1. βτεφανυς: Hes. s. v. 1%μίν

Frankel. 8

— 114 -^

frg. 29. 30 Sine dubio Simias respexit Homeri locum, praesertim cum glossa accusativum casum praebeat. Ibi procis a servis afferuntur dona Penelopae danda, Antinoo ΐίεΐίλος ποικίλος cum duodecim ΐίερόναις χρνΰείαις, Eurymaeho όρμος, Eurydamanti έρματα δύω,

εκ <f αρα Πειόάνδροιό Ώολνκτορίδαο ανακτος ϊ<5 & μ ιο ν ηνεικεν &ερά%ων, περικαλλες άγαλμα.

"Αλλο <5' αρ άλλος δώρον Αχαιών καλόν ενεικεν.

Grammatici quidem Graeci posteriores, sicut nostri, hoc ϊό&μιον explicaverunt „monile"; sed illi quidem, ut ex scholiis et Eustathii CGmmentario apparet, sudaverunt in differentia aliqua statuenda vel rectius fingenda, quae esset inter τον όρμοι; ab Eurymacho, et το ί'<?#μων a Pi-sandro donatum1). In eadem difficultate Simias, cum vidisset ad Penelopae ornatum iam vestem cum fibulis, monile, inaures apportata esse, quid relicum esset quae-sivit; statuitque ϊό&μιον idem esse quod Ιΰ^μιακόν, co-ronam2).

30. ATHEN. XI 472 e. ΚΑΔΟΣ. Σιμμίας ποτήριον. παρατιθεμενος 'Ανακρέοντος

(frg. 17)· ήρίστησα μεν ιτρίου λεπτού (μικρόν) άποκλάς, οϊνου δ' έξέπιον κάδον.

λεπτού μικρόν Heph. ρ. 34, 1: λεπτόν hic et XIV 64:6 d Athen. Plura Anacreontis verba servavit Hephaestio 1. 1., ubi post κάδον legitur:

νυν δ' άβρώς έρο'εσσαν ψάλλω πηκτίδα, T?j φίλη κωμάζων Τπαιδί appfjt3).

1) Λιαφέςει δε τον ορμον (scil. το ΐβ&μιον)' το μεν γάρ ηροσέ-%εται τω τραχηλω, δ δε όρμος %εχάλα6ται schol. QV.

2) Auream certe coronam voluit Simias, non ex floribus factam. - r Diana appellatur ένβτέφανος Φ 511.

3) Cf. Wilamowitz, Sappho und Simonides 103 1).

— 115 —

Simias Anacreontis locum eapropter explicavisse etfrg. 30-32 exscripsisse videtur, quod illic verbum κάδος significare non posset certum illum vini modulum — nam ne Anacreo quidem tantum valuerit — *) sed vas quoddam.

31 . A T H E N . X I 479 C (ΚΟΤΪΛΗ) Σιμ,μ,ίας δέ άποδίδωσί τήν

κοτύλη ν * άλεισον.

32. ΑΤΗΕΝ. V I I 327 e (ΦΑΓΡΟΣ) .Έστι δέ χαΐ γένος λίθου

<ράγρος· ή γαρ άκονη κατά Κρητας φάγρος, ως φησι Σιμίας. In eis qni nobis servati sunt libris φάγρος nusquam

cotem significat, sed semper piscem quendam.

De glossis quae carminum fragmentis insertae sunt cf. indicem verborum.

1) Cf. Wilamowitz 1. 1.

8*

INDEX VERBORUM.

Recepta sunt Simiae substantiva, adiectiva, verba (praeter ειμί), adverbia (praeter particulas) omnia, ex reliquis verbis notabiliora. Dubiorum fragmentorum verba recepta, spuriorum omissa sunt. A s t e -r i s c i s notantur glossae, verba singularia, usus memorabiles, verba in commentario uberius tractata. Ν u m e r i adiecti sunt fragmentorum. Praeverbia in ordine alphabetico neglecta sunt.

α 27 5 Ι αϊπος 19 2 αβρός 9 1 αίρέω 21 8. 18 άγεμών 27 β °^χμά 10 2 άγκος 21 19 αίψα 2114. 17

~*άγλωσσος 25 4 αιών 22 6 αγνός 13; 19 8; 21 4 *Ακμονίδας 20 1

(ν. 1.); 215 άκοά 21 19 *άγνώσσϋ> 1 13 άκόνη 32 *άγραυλος 26 1 άκρος 21 10 15 *άγρότας 24 ι άκων (hasta) 27 4 *άγρωσσα 28 b 2 άλεισον 31 αέναος 1 5 άλιος (de άλς) 9 2 άέξω 21 9 άλλάσσω 21 13 αηδών 21 4 άλλος 113 ; 28 a 4 Αθάνα 19 1 άλλυδις 20 1 αθάνατος 1 6; 22 6 άλς 16 αέγλήεις 5 1 *άλυκός 8 *αιθαλόω 19 3 άμβροτος (?) 21 14 αιθήρ (?) 3 Ιάμεροτος (ν. 1.) 21 14 αιθρα 20 6 *άμμάς 8 αΐξ 26 1 *άμμιγα 23 6 (c. gen) ; αιόλος 21 13 | ρ. 93 sq.

Frg. 1—8: hexam.; 9—14: variorum

άμπελος 23 4 Άμύκλας 4 1 *άμ<φιδάσεια 5 1 *άμφίπαλτος 21 17 Αμφιτρυωνιάδας 27 2 άνά* 1 1 (cf. ρ. 18) 'Ανάγκα 20 3 Ανακρέων 30 άναξ 12; 14; 19 4; 201 *άνδροθέα 19 1 άνήρ 19 άνίκα 20 3 άντομαι 27 4 άντρον 21 16 άνωγα 219 Απόλλων (tit.) 1; 2 άπτομαι, έφ- 28 a 2 άρετά 28 b 3 Αρης 20 9 άρθμιος 2115 άριδηλος 28 b 3 αριθμός 21 10

metr.: 15—18: varia; 19—21: technop.; 22—28: epigramm.; 29—32 glossae.

— 117 -

αρμόζω 26 3 συν- 5 ι

ασκέω 23 6 αστήρ 22 2 ατριον 21 3 αύδά 21 12. 17

-ή 1 13 αυθι 28 a 3 ^αύχήεις 27 3 άφαρ 21 19 άψνειός 1 ι 'Αχαιός 19 5 *Αχαρνίτης 22 4 'Αχέρων 24 4 (*είς -ροντος)

βαθυστερνος 20 1 βαίνω 19 7; 21 16 βαλιός 2118; 243 βασιλεύς 27 ι βία 2010 βλαισός 22 4 βλαχά 2116 βοά 21 19 βούβοτος 27 5 βοϋς 26 4; 27 1 βρίθω 20 2 βρόμιος 25 2 βροτός 1 13; 218

γα 20 1. 4; 27 4 γη 22 5

γαία 20 11 γαμφηλή 1 11 γένειον 20 2 γένος 1 9 γήρας 28 a 4 γη ους 24 2 γίγνομαι 20 3

γεγαώς 19 5

Frg. 1 -

12

Γοργώ 3 (tit .); 28 a ι

δαίμων 21 20 δαίνυμαι, *παρα-δακρυό'εις 28 a 2 Δαμία (?) 18 Δαρδανίδας 19 4 *δάσκιος 20 2 δασύθριξ 26 ι δεινός 27 4 δεκάς 21 10 δέρη 28 a 2 *δέρκομαι 22 6

*άμφι- 19 10 δέρμα 27 1 δέχομαι 21 5. 17

υπο- 6 δήμος 1 1 δίδω μι 10 2 οίος 16 δοιός 26 2 δόμος 25 3 δόνας" 1 8 δονέω 21 20 δρίος 24 1; 25 1 *δυσκλής 19 6 *Δωδώ 6 Δώριος 21 4 Δώρις 9 2 δώρον 19 ι

έγχέσπαλος 10 1 εδος 6 εδράζω 20 1 εί'κω 20 4; 20 11 εινεκεν 23 5 είρύω 25 1 ελάτη 1 7 έλαύνω (?) 27 4

Ι ελαφος 21 13 hexam.; 9—14: variorum

ελις" 26 4 ένάριθμος 19 5 ενδοθι 25 3 Ένυάλιος 10 2 Έπειός 19 2 έπηρεφής 18 έπιβήτωρ 1 3 επω, μετά- 21 19 έρείπω, κατά- 19 2 έρέφω 224 *έριβόας 21 7 εριθος 12 Έρμας 21 7 έρπετόν 20 5 έρπύζω 23 2 έρπω 20 5 έρυμνός 1 7.11 έρχομαι

ήλυθον 15 Εστία (cf. etiam Ιστία)

18 *εταρος ( = maritus) 14 εύδενδρος 25 ι εύερκής 25 3?

ευ ίππος 10 ι ευμαθίη 23 5 εύνά 21 18 έύξεινος 13 ευπωλος 10 1 εύσκιος 24 ι ευσκοπος 10 2 '"έυστρεφής 1 10 έφύπερθεν (ν. 1.) 1 10 'έχω 10 2; 22 5

*ζάθεος 14 *ζάψ 8 Ζευς 6; 11

σΗβα 14 metr. ; 15—18: varia ;

19—21: technop.; 22—28 epigramm.; 29—32 glossae.

— 118 1 Ημαθία 27 6 Ημίκυνες 1 9

ήρα τίνων 19 1 *ήρανος 9 2 ήρεμα 23 1 (bis) ήρως 1 2 ήχήεις 24 2

θαλάμα 2 1 17 θάλασσα 20 11 θάλλω 22 3 ; 23 3 θείνω 21 12 θέμεθλον 19 4 θέμίστες 20 12 θεός 2 0 1 2 ; 21 7 *θεότευκτος 19 2 θέρος (?) 3 θεσπέσιος 1 5 θήρ 2117 ; 28 b 2 θηρεύω 24 3 θ ο ό ς ΐ 3 ( ν . 1 . ) ; 2111. θοΰρος (coni.) 1 3 θυμέλη 22 3 θυμός 19 9; 21 5

*Ίγνητες 8 ιερός 19 3 Ί'ημί 21 15; 2 4 2

μετά- 21 20 *ιθαρός 19 6 ικνέομαι, εξ- 1 7 ιλαος 1910 ι μας 5 2 ^ιμερόεις 21 14 *ΐξαλος 26 1 ίππος 1 3 (ί'ς) Ιφι 21 6 *ίσθμιον 29 ΐ'σκω 28 b 2 ί'σος 21 13. 20

F r g . 1—8: 1 9 — 2 1 : t e c h n o p .

13.20

* Ιστία 13 (cf. e t i am Εστ ία)

ιχνιον 21 ίο Γχνος 21 12. 15

καδεμών 28 a 4 'κάδος 30

καθυπερθεν 1 10 καλέω 20 9 κάμνω 21 6 Κάμπασος (Κάσπ. ?) 1 6 καναχά 25 3 καρτερός(οΓ. et. κρατ.) 264 καρυξ 21 7 κατά (coni.) 21 19 κειμαι 27 2 *έκειξε 21 7 Κεκρόπιος 22 2 κέλευθος 19 7 *κεραοξόος 26 3 κέρας 26 2 (con i . ) ; 27 ι κήρ 19 3 Κιθαιρών 28 b 4 κικλήσκω 4 2 κισσός 22 4 ; 23 ι κλήμα 23 4 κλυτός 21 20 κλύω 9 1 κόλπος 2117 κόμη 22 4 κομίζω 19 6 κόρος ( p u e r ) 11 κόρση 5 2 κόσμος 21 ίο *κοτυλη 31 κραίνω 20 3. 10; 27 6 κραιπνός 2115 κράνα 19 6 *κράς 1 10; 7

h e x a m . ; 9 — 1 4 : v a r i o r u m ; 2 2 — 2 8 : e p i g r a m m . ; 2 9 — 3 2 glossae .

κρατερός (cf. et. -λαρτ.) 191 Κρής 32 Κρήτη 17 κρίνω 20 12 Κρονίδας 6 *κυμόκτυπος 9 2 κύνεος 1 10 κύπειρος 15 Κύπρις 20 8 κύων 112 κώλον 21 13 κωτίλος 2 1 1

λάβρος 5 2 λαός 4 2 λάσιος 2119 • λάχνα 20 2 (λέγω) εειπον 28 a 1 λείπω, εκ- 21 18 λευκός 28 b 1 λεύσσω 20 ι λέχριος 2 1 11 λιγύς 21 6 λόφος 2115 λυγρός 20 4 Λυκάς 28 b 2 λώων 28 a 3

μαζός 21 14 μαίομαι 21 18 μάκαρ 6 ; 1 4 ; 19 9 (Μαρσυας) 5 Μασσαγέται 1 3 μάτηρ 9 ΐ ; 2 1 2. 6. 8.14.

18; 2 8 a i μέγας 2 ΐ 9 ( ? ) ; 28 b 3 Μελάνιππος 12 μελιχρός 23 5 μέλπω 22 1

m e t r . ; 1 5 — 1 8 : v a r i a ;

— 119 —

μένω 28 a 3 μέρος 22 5 μέσος 13 μέτρον 21 9. 20 *μηδοσύν.α 19 1 Μήνες ( t i t ) 4 μίν 21 6 μοίρα 28 a 3 μολπά 21 20 *μονοβάμων 21 9 *μονόΰονπος 2112 Μοΰσα 22 2; 23 6 *μυχοίτατος (coni.) 21 17 μυχός 9 2; 20 11

ναίω 1 4 νάμα 19 6 νεαρός 11 νεβρός 21 13 *νεβροχίτων 11 νέμω 21 10 νέος 21 3 *νεΰμα 21 11 νεΰρον 26 4 νήσος 18 Νικόμαχος 26 3 (Νιόβη) 16 νιφόβολος 2119 νοέω 1 9 νομός 21 16 ; 24 3 νοσφίζομαι, *έκ- 20 12 νόμφα 9 1; 21 16

οδός 24 4 οίδά 28 b 3 οΐνάς 25 2 *οιονόμος 28 b 4 οις 2116 οίχομαι 24 4

Frg. 1—8

όλβος 1911 ολίγος 22 5 Όμήρειος 19 7 *όνομάκλυτος 1 13 όπάζω 19 2 *όπισθόδετος 5 2 Όρβηλός 27 5 *όργυιαΐος 27 1 ορός 2116. 19 όρούω 2118 *όρσιπους 21 13 "Οσσα 28 b 4 όστέον 28 b i ουρανός 20 11

22 ι παις 4 2; 20 Παλλάς 19 8 *παναίολος 21 12 πάντη 23 3 πάροιθε(?) 219 πας 20 4. 5; 21 15 πατήρ 2 8 a 3 πατροφόνος 12 (πείθομαι) πεποιθώς 1 4 πειθώ 2010 *Πέλειαι 3 πέλεκυς 19 (tit.); 19 2 πέλω 112 πέρδιξ 24 1 *περι 1 5 πέρι(? cf. ρ. 20J) 17 *περικρατής 1 11 πέριξ 23 4 περισσός 22 5 *περίχλωρος 1 7 ^περιώσιος 1 9 Περσεύς 1 2 πέταλον 23 3 ; 25 2; 26 2 *πετρόκοιτος 2118

hexam.; 9—14 : variorum

Πήλιον 28 b 3 Πιερίς 21 12 πίλναμαι 3 *πινυτόφρων 23 5 πιφαύσκω 2111 πλαγκτός 21 18 πλόκαμος 23 2 πνέω 19 12 πόθος 21 14 ποκα (ν. 1.) 19 2 πολιός 28 a 4 πόλις 19 3 πολλάκις 22 3 *πολύ$οτος 2116 ^πολ^ουλος 19 8 πολύλλιστος 7 πολ(ίολ^ος 27 5 πολύπλοκος 21 20 πόντιος 9 1 ποτέ 1 2; 1 1 ; 19 2 ποτήριον 30 ποτι 28 a ι πους 21 11. 15. 20 *πραυνοος 2010 πρόμαχος 19 5 *πρόπολος 3 πρόπυλον 27 2 πρόσθε 26 ι πρόφρων 21 5 πτερόν 21 8 Πτέρυγες (tit.) 20 *πτωκάς 15 πτώσσω 25 2 πύματος 11 ; 24 4 πύργος 19 2 *πυρίπνους 19 3

ρίμφα 21 18 ^όδος 23 3

metr.; 15—18: varia; 19—21: technop.; 22—28: epigramm.; 29—32 glossae.

— 120 —

ρόος 1 5 ρυθμός 21 10 ρώομαι 21 14

σελίς 22 6 σεύομαι 21 19 σκαπτρον 20 12 σκηνή 22 3 σκοπιά 28 b 4 Σοψίλλος 22 1 Ιονονίτις 22 1; 23 ι σποράς 21 11 στέφω 25 1 στέφανος 29 στέφω 26 2 στάμα 5 2; 242 : 25 4 στυγνός 12 στυφελίζω 19 4 *συνομήλιξ 24 3 σφυρός 27 5

τίθημι 25 3 τιθήνα 21 15 τίνω 19 1 *τοΐος 27 6 τοϊγος 13 τόξον 1 4 τόσος 20 2 τραγικός 22 2 τρέφω 1 11 τρέω 20 2 τρίς 19 9 τρομέω 28 b 2 τύμβος 22 5; 23 ι ; 2 8 b i

(Υάκινθος) 4 υγρός 23 4 ύδωρ 1 β ϋλακή 1 12 υλη 243 υλήεις 24 1 Τπερβόρεοι 1 ι

φίλος 21 8. Η ; 28 1 φλέγομαι 7 *φονός 12 φραδή 204 φΰλον 218 φύομαι 8 Φωκεύς 191

χαίρω 14 χάλκεος 20 11 Χάος 20 7 χάρις 19 8 Χάριτες 23 6 χείρ 25 1; 28 a 2 χέω 23 4

έκπρο- 23 2 χλοερός 23 2 χλωρός 1 7 (? cf. ρ.201); " 26 2

χορός 22 ι *χρυσοβαφής 19 4 χρυσός 5 ι ; 7

ώγύγιος 20 12 ώδίς 21 6 ώκα 21 19 ώκυβόλος 1 4 ώκυπέτας 20 9 ώκύς 3 ; 21 11 *ώμόθυμος 21 17 ώμος 1 10 ώον 21 (tit.); ν. 1. 213

netr.; 15—18: varia; glossae.

τάμος 19 3; 20 3 *τανύσφυρος 21 16 τανύω, εν- 26 4 τέκος 21 13. 18 τέκτων 26 3 τέκω 28 a 3 Τελχΐνες 8. 17 τερπνός 25 4 *τεσσαρακαιδεκάδωρος

27 3 τή 21 3 *τηλύγετος 1 1

Frg. 1—8: hex 19—21: teclmop.; 22

ΰπερθεν 21 11 ύστατος 28 1

ι Ό^ίν.ομος 1 8

*φάγρος 32 φαέθων 7 φέρω 1 6; 2111 φθέγγομαι 25 4 φθίνομαι 281) 1

(άπο- ?) 4 Φίλιππος 27 3

Ι *φιλορρώξ 23 3 Ι

am.; 9—14 : variorum r —28: epigramm.; 29—32

INDEX RERUM.

N u m e r i uncis inclusi sunt fragmentorum, ceteri paginarum. Aste-r i s c i s notantur et sedes fragmentorum testimoniorumque et res a

Simia commemoratae.

Abaris 35 ^Acharnensis hedera (22 4) *Acmon, Acmonida 76 *?Aeneas 39 *Alae carmen (20) *Amor (20). barbatus 82 *Amyclas (4) *Anacreontis frg. 17 citatur (30) *? Andromacha 39 *ANTHOL. PAL.

IV *1 30 : 10 d YI *113 : (26). *114 : (27). 115 :

106. 116: 106. 119 : 105 sq. 123 : 105. 127 : 105. 131 : 105. 173:101. 178:105. 188: 101. 195 : 95,

VII 1 : 95. 12 : 92 sq. et 102.16 95. 19 : 96. *21 : (22). *22 (23). 24 et 25 : 95 sq. 36 95. 45 : 112. *60 : (28 c spurium). *193 : (25). 200 : 103 sq. *203 : (24). 412 : 101. 501 : 107. 641 : 102. 646 : 108. *647 : (28 a)

IX 104 : 69 et 107. 186 : 95. 273 102 et 102 i). 300 : 106. 439 102. 513 : 95. 669 : 95. 677 95

XV *22 : (19). *24 : (20). *27 : (21)

XVI 228 : 103. 291 : 111 ^ANTONINI LIB. fab. XX: (2) *Apollo

*Simiae in -inem liymnus (1. 2). >:;ab Hyperboreis excultus, fautor Clinidis (1. 2). fautor Abaridis et Aristeae 35. *cum Marsya certat (5). *Simiae artem mu-sicam donavit 47

APOLLOK DYSC. de pron. 70 C (GG II 11. 56 3) : 45 2)

APOLLON. RHOD. Α 97 : 108. Β 396 (394) : 21. Β 436 (434) : 213). Β 1245 (1242): 21 3)

*arcus e capri cornibus factus (26) aretalogi 33 sq. ARISTEAE Arimasp. frg. 1 : 35.

frg. 2—4 : 34

— 122 —

Aristeas 35 sq. ARISTOPH. frg. 581 : 100*) ARISTOT. hist. an. 609 b 14sqq. :

29. 616 b 9 : 3 1 ° . 616 b 33 sqq. : 29. 618 b 18sqq. : 28 sqq.

*?Arrhidaeus 107 *?Artemiclia (2 17 sqq.) *ASCLEPIADES MYRLEANUS

ap. Athen. XI 491 c : (3) *Assaon (16\) •ATHEN. *VII 327 e : (32). *XI

472 e : (30). *479 c : (31). *491 c : (3). *XV 677 c : (29)

BOEI ornithogonia Clinidis fabula (2). 30 sqq. 282) Erodii fabula 29

*Caelum ab Amore „alio stabilitum" (20 i)

CALLIMACHI IV 23 sqq. : 19 sq. V 7 7 : 18. f ep.XXI 5 : 7 1 . frg. 147 : 766). frg. 187 et 188 : 32 *)

*Campasus (Caspasus ?) fluvius (16) *? canis venatica epigr-e fletur

(28 b) *Chaos (20 7) *CHOERGBOSCUS in Theod. can.

prol. GG IV 1 116 25 : (7) *?Citkaeron (28 b 4) *CLEM. ALEX. Strom. V p. 357 23

sqq. : (8) *Clinis Babylonius (2). 17 •columbae? (3) Coronis (2 37) *Cretensium dialectus (32) Curetes 54 *Damia? (18) *?Diana (24.27. 30) DIOD. V 55 δ : 45 sq. *DIOG. LAERT. III 43 : (28 c spur.)

DIGN. 1AMBUS ap. Clem. Alex. Strom. V p. 358 2 : 46

*Dodona (6) *Doris (9) *Epeus (19) EPIGRAMMATA

Kaibel 234 : 102. 474 : 93 Preger 144 : 105

epigrammata De recta interpretandi ratione 91. De locutionum in -is copia 91 sqq. Narrandi mos quomodo ad -a pervenerit 104 sqq. Dedicatori-orum -um genus quoddam 105. Sepulcrali -e viatoris cum stela colloquium redditur 96.

EURIP. Phoen. 801 : 511) *Furiae? (12) Gnes 45 *Gorgo (3). *?(28a) *Gratiae (23 6) Halcyoneus (2 38) ^ H a r p a (2i6 sqq.) *?Harpasus (217 sqq.) *Hebe (14) *bederarum coronae a Sophocle par-

tae (22. 23) *HEPHAESTIO *p. 21 ΐθ : (14).

*p. 2614 : (13). *p. 30 21 : 9 c. *p. 3415 : (12). *p. 4117 : (9). *p. 4121 : (10). *p. 42 3 : (11). *p. 6119 : 62. *p. 68 7 : 62

*SCHOL HEPH. p. 14016 : 63 *Hercules bymno celebratur (14).

*-i tauri exuviae dedicantur (27) HERMESIAN. frg. 1 : 44. Frg.

2 49 : 88 2). Frg. 2 51 sq. : 95 HERODOTIIV 13 : 35. IV 15 : 35.

IV 16 : 34 *) HESIODI theog. 23: 51 *). 990 : 51 ' )

— 123 —

*HESYCH. s. ν. "Ιγνητες : 46. *πτω- Ι ιάς : (15)

*Hignetes (8) HOMERII 151:51 χ) . Ν 599 et 716 :

21*). Ο 463 : 21*). β 426 : 22°. ι 427 :21 4 ) . χ 167 :21 4 ) . ξ 346 : 21 4). ο 291 : 22°. σ 300 : 113 sq. φ 408 : 21 *). bymn. Apoll. 223 et 523: 51*). hymn. Merc. 503 : 51x)

*Homerus (19 7) | HOEATII carm. 1 1 : 47. IV 3 in.: 71 *Hyacinthius mensis (4) ^Hyacinthus (4) *Hyperborei (11). 35

*asinos sacrificant (2). 17. 32 *). *? dona Delum mittunt 432)

INSCRIPTIO IG V 1 726 : 93. IG XIV 643 : 58 sq. Athen. Mitt. 27 349 : 92

*insulae sub septentrionibus sitae ( l ? s q )

LAEVII frg. 22 : 84 *Latona cum Moba certat (16)

*? pro Clinide Artemicha Ortygio deprecatur (2 27. 29)

LESCHISIlias parva (3 a). 70*). 71 *Liber (11) *locusta capta epigr-e demonstratur

(25) LUCIANI am. XXXII : 82 *luscinia Doria ( = Simias) (214) *? Lycas, canis venatica, epigr-e

flettir (28 b) *?Lycius (216 sqq.) *Macedonia (27 5 sq.) „nianubrtum Securis" 89 sq. *Mare Hignetum et Telchinum

mater (8). *maris numiEa iiivo-cantur (9)

*Mars (10. 20 9)

*Marsyae cum Apolline certamen (5) *Massagetae (13) *?Medusa 40 *Melanippus (12) *mensium Rhodiorum nomina car-

mine illustrantur (4) *Mercurius Simiae Ovum ,recitat

(21 7 sqq.) *? Mesopotamia (21) *Minerva (191. 8—12) *Musae (2112. 23 6)

*-a tragica 22 2 Neanthes 52 sq. *Necessitas (20 3) *?Neoptolemus 39 *?Neptunus (2 26). *?(9) *Nereides (9) *?Nereus (9) *Mconiaehus (26, 3) *Moba (16) *Orbelus mons (27 5) ORPH. ARGOK 425 : 77*) *? Ortygius (216 sqq.) *?Ossa (28 b 4) *Ovum carmen (21) *PARTHEN. NIC. narr. am.

XXXIII : (16) *?Pelium (28 b 3) ' *perdix illex epigr-e fletur (24) *Perseus ad Hyperboreos proiicis-

citur (I2). *? Medusam necat 40. Phemonoa 303) *Philippus Macedoniae rex (27) *PHILODEM. de piet. ap. Gom-

perz, Herculan. St. II 63 cum tab. II d: (18)

*Philottus (16) PIND. Pyth. X 29 sqq. : 17. Paean.

VIII 32 : 69 Platonis epitymbium (28 c spurium)

- 124 —

*Pleiades? (3) PLINII nat. hist. X 7 : 30 sq. 282) *PLUT. *de coh. ira 456 c : (5)

*quaest. conv. VII 713 c : (5) *POLL. onom. V 48 : (28 b) *SCHOL. MO EUR. Andr. 14:(3a) *Securis carmen (19) *Semicanes (19) Simiae

g r a m m a t i c a doctrina: -asgram-maticus vocatur a Strabone et Suida 9a .b . Homeri g l o s s a s interpretatur άγροτας 101, αμφί-δασυς 42, δάσκιος 78, Γσθμιον113 sq. όνομάκλυτος 22, περιώσιος 20, τη-λύγετος 16; praeterea explicat glossas ,κάδος (30), κοτύλη (31), φαγρος (32), et multis glossis utitur (cf. ind. verb.). E x e m p l i s vel f o n t i b u s utitur his : Any ta 108 sq. 111, aretalogis 33 sq., Aristea 34 sq., Boeo? 33 , epi-grammatis AP. VII 24. 25 : 95 sqq., Homero persaepe, Lesche? 71, Pindaro 17, Platone 79, So-phocle 48 3), Timaeo 68. m e t r i c a ars 24. 46—50 (pas-sim). 52. 59. 70. 87. ρ ο e t i c a ars 7.19. 20. 23. 35. 38. 43. Acliectivorum et attributo-rum ubertas 23; collocatio ver-borum 14. 18. 20. 42. 47; glossae carminibus immixtaecf.ind. verb.; imitationes cf. supra s. v. -ae grammat. doctr.; oppositiones 15.98; parallelismus 23 *). 80 sq. 99 ; regionum ruris camporum silvarum descriptiones 19. 106; strophica distributio 14 sq.; va-rietas 15

v i t a 9 ; aetas 10 ; *fautor 47; *hospes? 49 ; nomen 11

Simiam imitantur Adaeus 106, Alc. Mess. 95, Antip. 106, Antip. Thess. 95 Apoll. Rhod.? 21, Boeus? 33, Callim. 19. 321)? , Erycius 95, Hermesian. 44, Laevius 84, Nicias 103 sq., Samus 106

Simiacum metrum 48 sq. Simieum metrum 49 ?. 50 sqq. *?SIMON. frg. 2 4 : ( 1 8 a ) . *Frg.

116 : (28 a). Frg. 130 : (28 b). *Frg. 177 : (5). Frg. 183.184 : 96.

*Sol liymno celebratur (7) ;!;Sophillus (221) *Sophoclis epitymbium (22. 23) SOPH. VITAE § 20 : 99 sq. *STEPH. BYZ. s. ν. *Άμύκλαι (4),

Γνής 45, ^Δωδώνη (6), *ΓΗμίκυνες (1)

STESICH. frg. 18 : 68. 70 *STRABO *VIII 364 : (6). X 472 :

54. *X1V 655 : 9b *?subaquila (2 32sqq.) *SuET. de maled. ap. Milleri Mel.

de litt. Gr. 417 ·. (17) *SUIDAS s. ν. Σιμμίας 9 a. (>::Prae-

terea S. ex omnibus Simiae epi-gr-is praeter 28 a. b nonnullos versus laudat)

SYNESII hymn. III 145 sqq.: 812) *taurus a Philippo rege necatus

(27) de technopaegniorum origine et

natura 56 sqq. *Telchines (8 17) *Terra Amoris dominio subiecta

(201) THEOCE. Βονχολ. β' (VIII) 82 sq. :

100!). Βουκολ. i (IX) 35 : 71

125

THEODOSII can. GG IV 1 16129 : 45

THEOGNIDIS v. 1229 : 102 *thymelica certamina? (22-3) Timaeus quid de Epeo narraverit

68 *TRICHAS *p. 376 25 : (14). *p.

383 28 : (13) *Troia ab Epeo expugnata (19)

*Tydeus (12) *TZETZAE *Chil. I 372 : (5). *VII

693 : (1). *ΠερΙ Πινδ. μέτρ.( Cram. Anecd. Par. I 65 24): 62. *Scliol. in Lycophr. Al. 1268 : (3 a)

*Veims (208) *Vesta (13) XANTHUS in Lydiac. 52 sqq.

Conspectus libri.

Librorum adbibitorum tabula 5 Praefatio 7 De Simiae vita scriptis nomine 9 Simiae quae supersunt 13

A. Poetica 13 I. Hexametri 13

Apollo (frg. 1. 2) 13 Gorgo (frg. 3. 3-a) 36 Menses (frg. 4) 40 Incertorum carminum fragmenta (frg. 5—8) 41

II. Variorum metrorum fragmenta (frg. 9—14) 46 III. Fragmenta varia (frg. 15 —18 a) 52 IV. Technopaegnia 56

De technopaegniorum origine et natura 56 Testimonia 62 De versuum in codicibus ordine 63 Securis (frg. 19) 65 Alae (frg. 20) 72 Ovum (frg. 21) 84

V. Epigrammata (frg. 22—28 c) 91 B. Grammatica 113

Index verbortim 116 Index rerum 121

Vita.

Natus sum H e r m a n n F r a n k e l Borussus, confes-sionis evangelicae, nonis Mais anni MDCCCLXXXVIII Berolini patre Maximiliano, qui anno MCMIII obiit, matre Johanna e gente Benary. Per novem annos frequentavi gymnasium regium Joachimicum, ubi ante ceteros ma-gistros de me meruerunt Carolus Bardtf, cum Grraecae poeseos amore me impleret, et Rudolphus Bartels, cum ingenium nimis molle dnraret. Praeter omnes vero pater, et philologus et sapiens vir, pueri aniimim disciplina ser-monibus exemplo finxit.

Inde a vere anni MCMVI studiis me cledi philologicis et Berolini (per primum nonumque semestre) et Bonnae (per secundum tertium octavum semestre) et Grottingae (per octo semestria). His ipsis annis inorbo haud leviter impeditus post longa demum itinera corporis sanitatem recuperavi.

Docuerunt me Berolini viri doctissimi Diels, Helm, Hirsckfeld, Eoethe, Schmid, de Wilamowitz-Moellendorff; Bonnae Brinkmann, Clemen, Pranck f 7 de Kraus, Loeschcke, Marx, de Mess, Solmsen f, Wilmanns f, Grottingae An-dreas, Baumann, Brecht, Husserl, Jacobstlial, Korte, La-queur, Leo f, Gr. E. Mliller, H. Oldenberg, Pasquali, Pohlenz, Eeitzenstein. Schroder, Schwartz, "Wackernagel, •Wendland.

— 128 —

Sodalis fui prosemiiiarii philologici Berolinensis, Bon-neiisis, Grottingensis, sodalis et senior seminarii pliilologici G-ottingensis, sodalis seminarii arcliaeologici Grottingensis moderante G-ustavo Korte.

,Ad exercitationes philologicas Marx, ad grammaticas et indicas "Wackernagel, ad indicas Andreas , Jacobi, Oldenberg, cnius ingenio atque arte me frui potuisse valde gaudeo, acl arcliaeologieas Jacobstbal benigne me admi-serant.

Magnas omnibus qui me docnerunt gratias ago; maxi-mas cui imprimis cupio iam nequeo agere, Friderico Leo, ago G-eorgio Loescbcke et Jacobo Wackernagel. jSTam his tribus praecipne yiris grato pioque animo attribuo, si quid in pliilologia archaeologia grammatica profeci, lii omnino maiore quam dici potest benignitate milii faverunt.

Udalrici de Wilamowitz - Moellendorff non summa tantum illa doctrina sed etiam comi consilio provectus sum, cum buius opuscnli conficiendi auctor miki extiterit. Maximiliamun Pohlenz, qua est humanitate, haud pauca mihi suppeditasse legentem non fugiat.