www.observantonline.nlwww.observantonline.nlOnafhankelijk weekblad van de Universiteit Maastricht | Redactieadres: Postbus 616 6200 MD Maastricht | Jaargang 38 | 9 november 2017

Lees verder op pagina 3

10

nleng

2 Hallo“Hoe lang gaat dit gesprek nog duren?”

7 JackpotEuropean research grants are at the top, but it’s a cut-throat competition

10 IntelligentieDe hersenen staan nooit stil, als je slaapt zijn ze even actief als overdag

UM researcher secures both a Vidi and an EU grant

Corine de Ruiter: “I always say that spending time abroad is good for world peace“

Vilius Andrulionis: “In Denver they have next

to no foreign students. Here at least half of the group comes from abroad”

De instroom van buitenlandse studenten aan de Universiteit Maastricht is nog steeds de hoogste in Nederland, maar er komen meer en meer kapers op de kust, niet alleen in binnen-, maar ook in het buitenland. Dat blijkt uit de jongste cijfers van Marketing & Communicatie.

De UM is nog steeds marktleider in Neder-land als het gaat om de werving van Duitse, Belgische, Franse, Italiaanse en bijvoorbeeld Spaanse studenten, maar het marktaandeel voor de bachelors daalt, vertelt Zoë den Boer, senior advisor for marketing and student recruitment international. Het marktaandeel voor de masteropleidingen is redelijk stabiel.De concurrentie op de internationale studen-tenmarkt komt niet alleen uit eigen land waar de zusterinstellingen steeds meer in dezelfde vijver vissen. De landen in Scandinavië (veel Engelstalige opleidingen, geen of laag colle-

It has never happened before in Maastricht: a researcher who manages to obtain a Vidi grant from NWO and at the same time an ERC grant from Brussels, and that with a similar research proposal. It happened to Vera Schrauwen-Hinderling, researcher at Radiology and Human Biology. The question now is: will NWO withdraw the Vidi grant?

Sending the same proposal to Brussels and NWO, is something practically everyone does. But secur-ing both a Vidi and an ERC grant hardly ever hap-pens. Vera Schrauwen-Hinderling heard in June that she had received a Vidi grant – 800 thousand euro to set up a research group. Then in Septem-ber, she discovered on the ERC website that she could expect a starting grant of 1.5 million. The official NWO policy is that they will not fund research that is already subsidized by another organisation. In this instance the financier is look-ing into whether adaptation of the proposal could provide a solution. Schrauwen-Hinderling is dis-cussing the matter at the moment.Recently, NWO announced new measures to ease the burden of submitting proposals. Researchers

who just missed funding from Brussels, will be considered for a Vidi grant, provided that they weren’t applying for both subsidies.Even at a lower level, researchers bet on multiple horses, says Ermo Daniëls, the Maastricht advisor on ERC grants. Those who want to gain experi-ence abroad after completing a PhD project, sign up for an NWO Rubicon grant as well as a Marie Curie Grant in Brussels. “A double award has hap-pened before at the UM. Everyone then chooses Marie Curie, because there is more money involved and it looks better on your CV.”Schrauwen-Hinderling hasn’t signed the contract with the European Research Council yet, but according to her that is no more than a formal-ity. She will study the compound NAD+, which is released among others, during physical exercise. In animals, it improves insulin sensitivity and promotes longevity. Together with her team, she wants to develop a method, a variant of the imag-ing technique Magnetic Resonance Spectroscopy (MRS), to measure NAD+ in humans.

Maurice Timmermans See also page 7

gegeld) timmeren flink aan de weg. Maar ook Duitsland, waar de onderwijskwaliteit de laatste jaren stijgt, het collegegeld lager is en Engels-talige programma’s oprukken, is volop aan het werven. Met succes: de instroom van buitenlan-ders steeg dit jaar met 6 procent. Azië, zo vertelt Den Boer, is ook een populairdere bestemming nu de kwaliteit van het onderwijs én de econo-mie in de lift zitten. China trok in 2015 bijvoor-beeld 400 duizend internationale studenten, een groei van ruim 5 procent vergeleken met 2014. En dan zijn er nog politieke factoren die een (positieve én negatieve) rol spelen. Denk aan de Brexit. Steeds meer Grieken en Cyprioten die voorheen naar Groot-Brittannië trokken, verleggen hun koers, zegt Den Boer. “Ik was dit voorjaar op een Holland Day in Athene, geor-ganiseerd door de Nederlandse ambassade, het was nog nooit zo druk.” De Britse studiekiezers

Werving buitenlandse studenten: steeds meer kapers op de kust

This is the international classroom in Forensic Psychology: 24 students, 16 nationalities, and Prof. Corine de Ruiter See page 8-9 for the interview Photo: Joey Roberts

Raneesha De Silva: “Everything is different

here. First and foremost, it’s safe –

there’s no war”

2 | Observant 10 | 9 november 2017

nl

Hallo, met wie spreek ik?

“Hoelang gaat dit gesprek nog duren?”

[Al zes keer het nummer van de Obs-mobiel gebeld. Tevergeefs. Hij staat uit. Zou er een vloek op deze serie rusten? Er gebeuren immers steeds ongelukjes met de telefoon. Of hij blijft achter in de stadsbus, of hij ligt nog ergens tussen de rommel van een constitutieborrel. Ben benieuwd wat deze keer de oorzaak is. Drie uur later weten we meer: de Obs-mobiel, amper drie maanden oud, is kapot. Ik kan een ander 06-nummer bellen.] Hallo met Angela. Kan ik over vijf minuten terugbellen, ik ben net een gesprek aan het afronden. [Heb ik eindelijk beet … Dit klinkt niet als een student, die hoeven toch geen gesprekken af te ronden?]Hallo.Dag Angela. Weet jij wat er met de telefoon aan de hand is?Er is iets met de simkaart, ik heb hem erin en eruit gehaald, maar zonder resultaat. Moet ik de telefoon bij jullie afgeven?Ja graag, wij zitten op het Sint Servaasklooster 32.

O, daar kom ik net vandaan. Ik was bij het Talen-centrum. Wat deed je daar?Ik had een test, Italiaans. Ik ga een semester naar het buitenland en moest een bewijs hebben dat ik op laag niveau Italiaans spreek: A2. [Dus een student.]Vond je het koud vanmorgen? Ja, ik ben een koukleum, ik ging op de fiets naar de sportschool, die ligt een beetje uit de richting.Had jij vrij vanochtend?Ik heb de hele dag vrij. Ik ga van afspraak naar afspraak naar bestuursvergadering.Gewoon vrij of onderwijsvrij?Is er een verschil dan? Voor mij niet echt.Wat is je uitzicht op dit moment?Ik loop door een gang en kom nu in de common room van het University College.[Een UCM-student dus, uit Nederland, zo te horen] In welk bestuur zit jij?Van Rhetorica, de debatvereniging van de universiteit. We oefenen twee keer per week.

Of ik goed ben? Was dat maar waar. Hoe lang gaat dit gesprek nog duren? Ik heb een volgende afspraak.We kunnen nu stoppen, maar dan wil ik wel graag je naam weten.Angela [ ze spelt op verzoek de achternaam] Caredda. Een Italiaanse naam?Ja, mijn opa was Italiaan. [Vandaar dus dat semester in Rome.]

Riki Janssen

In deze rubriek circuleert een mobiele telefoon binnen de muren van de Universiteit Maastricht. Studenten en personeelsleden geven iedere week de telefoon door. Aan de redactie van Observant om te achterhalen wie ‘m deze week in zijn of haar bezit heeft.

Op pagina 14 vind je een selfie en de naam van de UM’er.

Uit het leven van de redactieDe Observant die u nu leest, had er heel anders moeten uitzien volgens de planning. Er zou een drie tot vier pagina’s tellend verhaal - een long read - verschijnen over hoe een prachtig, ambitieus en interdisciplinair plan om een forensisch instituut aan de UM op te richten, The Maastricht Forensic Institute, slechts ten

dele tot wasdom kwam. Tal van betrokkenen zijn geïn-terviewd door de redacteuren WD en WB, er zijn dossiers doorgenomen, en er is uren en uren (ook in de avond en het weekend) geschreven. Maar afgelopen maandag werd duidelijk dat de deadline van woensdagmiddag 12.00 uur niet zou worden gehaald. Veel te veel tekst van beide auteurs. Maak daar maar eens één lopend verhaal van, dat is geen makkie. Het artikel is verplaatst naar volgende week. Geen ramp. Een verhaal over de wel zeer internationale classroom van de master Forensic

Psychology lag al klaar. Alleen de foto

kostte nog wat kunst en vliegwerk; hoe krijg je

24 studenten op stel en sprong bij elkaar? Prof.

Corine de Ruiter weet daar wel raad mee.

Iedere week een deadline? Wat een gestress, vinden veel mensen. Wij journalisten weten niet beter en kunnen maar moeilijk zonder. Het geeft structuur aan de week, voor mij

begint het weekend bij wijze van spreken al op woensdagmiddag als de krant op weg is naar de drukker. En iedere donderdag ligt er een verse Observant. Loon naar werken, heet

dat. Hoe zwaar moet het zijn voor een promo-vendus, onderzoeker of beleidsmedewerker die soms maanden of jaren ploeteren voor ze een tastbaar resultaat in handen hebben.Wat een deadline met een mens doet, is voor iedereen anders. Voor het gemak deel ik de redactie in twee groepen in: zij die zonder deadline maar weinig gedaan krijgen, die lijken te dralen tot het echt niet meer kan en dan als een bezetene aan het werk gaan. En zij die al ruim voor de streep hun artikelen klaar hebben. Ik behoor tot de laatste groep. Dit stuk was op dinsdagochtend om 10.50 uur af.

Riki Janssen

9 november 2017 | Observant 10 | 3

nieuws nl

Met een Nutella-oog naar de huisartsEen Nutella-oog, kent u dat? Ik leerde het recent van een buitenlandse collega. De spoedpost waar hij dienst doet ligt pal naast een Ferrero Rocher fabriek. Rondvliegende stukjes karamel en chocolade zijn daar blijk-baar aan de orde van de dag. En zo haalt mijn collega elke dienst stukjes choco-krokant van hoornvliezen. Aanvankelijk vond hij het wel grappig, maar na een tijd wordt alles sleur, mopperde hij, terwijl ik me toch vooral ver-kneukelde over zoveel culinaire geneeskunde. Nu is gemopper op de huisartsenpost (HAP) niet ongewoon, zeker als het druk is in de wachtkamer. Als patiënten vooraf netjes bellen, is die drukte vaak goed te doen en blijft het overzichtelijk voor iedereen. Het wordt chaotischer als er veel ‘aanlopers’ zijn. Dat zijn mensen die binnenwandelen zonder afspraak, overigens wel vaak met reële klachten. Die aanlopers worden ook wel zelfverwijzers of zelfmelders genoemd. Een analyse in het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde van deze week liet zien dat die zelfmelders vooral jonge mannen zijn, vaak met kleine verwondingen door het betere schopwerk op het sportveld of door overmoedigheid bij het klussen binnenshuis. Het zou interessant zijn om naast de verzeke-ringspas ook naar de collegekaart te vragen. Want studenten zijn vaak jong en soms man. Laatst zag ik vier studenten op een rij op de huisartsenpost in Sittard, toch geen grote stu-dentenstad. Geen van hen had een eigen huis-arts dichtbij, terwijl sommigen hun master al bijna op zak hadden. Dat zette me niet aan het mopperen, maar wel aan het denken. Van de ruim 16 duizend studenten aan de UM komt de helft uit het buitenland, en het merendeel niet uit deze regio. Hoeveel studenten zijn dus week-in-week-uit in Maastricht en omgeving, maar hebben bij een onverwachte blaasont-steking of kniepijn eigenlijk geen huisarts in de buurt? In tegenstelling tot sommige andere universiteitssteden hebben we in Maastricht geen studentenartsen. Juist tijdens je studententijd kan er veel gebeu-ren. Een huisartsenpraktijk waar je laagdrem-pelig terecht kunt en die je volledige dossier heeft, is geen overbodige luxe. Handig in het geval van een verdraaide knie, maar zeker ook als je grip op een dip wilt krijgen. Ter overwe-ging voor de INKOM en facultaire introduc-tiecommissies: organiseer een spelletje Kies Je Huisarts. Gewoon de postcode van het studentenhuis laten invullen op www.kiesuw-huisarts.nl en aanmelden bij de praktijk van keuze. Goed voor de gezondheid tijdens de studententijd en het voorkomt hapsnapwerk op de HAP. En als je dan bij het ontbijt Nutella in je oog smeert, kun je er meteen terecht.

Jochen Cals, universitair docent aan de vakgroep huisartsgeneeskunde

en huisarts in Sittard

Deze column is geschreven op persoonlijke titel

Muzikale UM’ers spelen in ontmantelde kerk

Zit er veel muziek in UM’ers? Wie de ledenlijst van het Maastrichtse (koor-orkest) Schütz Mon-teverdi Consort ziet, zou denken van wel. Niet alleen werd dit ensemble opgericht door prof. Arnoud Arntz (nu honorair UM-hoogleraar experimentele psychopathologie), daarnaast heeft een derde van de dertig leden banden met de universiteit, als (oud-) medewerker of (oud-) student. Peter Peters, universitair docent aan de facul-teit Arts and Social Sciences, voorzitter van het Schütz Monteverdi Consort en de organist, vindt dat niet zo vreemd. “Er zitten veel UM’ers in het amateurmuziekleven in Maastricht. Sinds de komst van de universiteit zoeken medewerkers en studenten aansluiting bij bestaande groe-pen of richten nieuwe op. De integratie tussen Limburgers en stafleden en studenten is in dit domein echt gelukt.” Violen, trombones, gamba’s (een strijkinstru-

ment met zeven snaren dat je op of tussen je knieën bespeelt), contrabas, zinken (blaasinstru-menten uit de tijd van Monteverdi), blokfluiten, luit en een kistorgel (mobiel orgel dat meestal in een kist vervoerd wordt). Instrumenten die het consort gebruikt omdat ze voorgeschreven zijn in de muziek van Claudio Monteverdi die 450 jaar geleden werd geboren. Op 18 en 19 november brengen de musici de Maria Vespers van deze Italiaanse componist in Maastricht en Roermond ten gehore. “Hij heeft die verzame-ling stukken rond 1610 geschreven als een soort proeve van bekwaamheid voor zijn sollicitatie als componist/dirigent voor de San Marco Basiliek in Venetië. Het is heel afwisselend, soms hoor je alleen twee sopranen en een luit, dan weer alle zangers en instrumenten. Het gaat van klein en subtiel naar groots en overweldigend. Monte-verdi experimenteerde met de ruimte van de San Marco die heel groot is.”

Dat gaat het consort ook doen in onder andere de vroegere Sint Lambertuskerk aan het Emmaplein in Maastricht. “Het is religieuze muziek die dat religieuze een beetje kwijt is en nu ook muziek op zich is. Wij versterken dat nog een keer door het uit te voeren in een kerk die ontmanteld is. We werken samen met de Toneel-academie Maastricht waardoor het traditionele orkestritueel op losse schroeven komt te staan.” Hoe dat er precies gaat uitzien, wordt op dit moment bepaald. Een ding is zeker, zegt Peters: “Het concert is verrassend en meer dan alleen het horen van muziek.”

Riki Janssen

Maria Vespers van Monteverdi op 18 (Maastricht) en 19 november (Roermond). Meer info en kaart-jes: www.schutzmonteverdiconsort.nl

Prijzen en veel lof voor FHML-medewerkers

zitten in onzekerheid: “Zijn zij straks non-EU-studenten en gaat hun collegegeld dan fors omhoog?” Op dit moment is er in de bachelors nog weinig van te merken (stijging van 13 pro-cent eerstejaars aan de UM), maar de masterin-stroom in Maastricht daalde in september met 17 procent.Terwijl de instroom van Italianen, Spanjaarden en Fransen groeit, daalt het aandeel van Duitse studenten (minus 13 procent in de bachelor dit jaar, maar wel 6 procent groei in de master). Den Boer: “Wij houden dat in de gaten, het zijn goede studenten, we willen dit aantal houden en zetten nu extra in op de werving in Duits-land.” Ook Spanje, dat een groeimarkt blijkt en waar steeds meer de Engelstalige opleidingen verrijzen, krijgt extra aandacht de komende tijd. En China blijft belangrijk: “Heel goed voor de international classroom.”Ook de Fransen gaan een anderstalige studie niet meer uit de weg. “Ik kom al jaren op stu-diemarkten in Parijs, ieder jaar spreken er meer mensen Engels. Op de universiteiten wint het wetenschappelijk Engels terrein en Macron is de eerste Franse president die deze taal vloeiend spreekt.” Belangrijk blijft dat studenten passen binnen het probleem gestuurde onderwijs. Zeker wat de Fransen betreft is dat soms een punt, aldus Den Boer: “Zij zijn vaak opgegroeid in een traditioneel systeem, dat geeft soms problemen.”

Riki Janssen

Maar liefst negen prijzen deelde de faculteit Health Medicine, and Life Sciences (FHML) afgelopen woensdag uit aan tutoren, onderwijsblokken en medewerkers met bijzondere verdiensten.

Moeilijke beslissingen, ook dit jaar weer bij de onderwijsprijzen bij de FHML. Sterker nog, vol-gens de jury was het bij gezondheidswetenschap-pen (GW) een “onmogelijke keuze”. Het liefst zouden zij “iedereen een grote pluim geven”; maar liefst 103 tutoren scoorden hoger dan een acht. Toch heeft de jury het onmogelijke, mogelijk weten te maken: Frits van Osch is tot beste tutor van het jaar verkozen. Studenten zijn bijzonder te spreken over zijn “enthousiasme en gedrevenheid om uit te leggen”. Zelfs voor het als saai ervaren vak ‘Intro Wetenschappelijk Onderwijs’ weet hij zijn studenten te prikkelen. Roger Godschalk is dit jaar de beste tutor van biomedische wetenschappen (BMW). Hij kreeg deze titel voornamelijk vanwege zijn “goede voor-bereiding” en geduld om dingen meerdere keren uit te leggen. Vanaf het begin wist hij de namen van iedereen in alle zes de groepen waaraan hij lesgeeft, die hem allemaal “zeer positief ” beoor-deelden. Nynke van de Akker van geneeskunde geeft pas vier jaar les, maar is nu al beste tutor van het jaar. Ze kan goed uitleggen, werkt gestructureerd, is empathisch, en schept duidelijke verwachtingen. Deze combinatie wordt door studenten “zeer op prijs gesteld”.Ook vielen er dit jaar weer drie onderwijsblokken

in de prijzen. De prijs voor ‘Beste Blok’ werd door de betreffende blokcoördinator, als vertegenwoor-diger van de gehele planningsgroep, in ontvangst genomen. De ‘Health Technology Assessment track’ van de Health Sciences Research Master werd eerste bij GW. Opvallend detail: professo-ren geven hier de onderwijsgroepen. Het wordt zelfs gevolgd door studenten van buiten GW. Bij BMW gaat ‘Aanval en Verdediging’ er met de titel vandoor. Vooral de structuur van dit - volgens 53 procent van de studenten - moeilijke blok en de goede aansluiting op het voorafgaande onderwijs spreekt studenten aan. Tot slot is ‘Brein, Bewe-ging & Gedrag1’ de beste van het jaar geworden bij geneeskunde. Volgens blokcoördinator Rob Rouhl is het niet eenvoudig om deze drie onder-werpen in één module te verwerken, maar hij loopt als een “geoliede machine”. De winnaars van de Honors Awards for Educa-tion van 2016 mochten deze wisselbeker dit jaar doorgeven aan een collega - niet binnen dezelfde vakgroep, wel binnen hetzelfde domein - voor hun speciale verdiensten. Aggie Paulus van GW nomineerde Anja Krumeich onder andere voor de energie die zij in het verbeteren van de master ‘Global Health’ steekt. Tom Kuiper werd door Marjan Govaerts van BMW genomineerd van-wege zijn steun waar iedereen op kan rekenen. Tot slot gaf Christine Willekes van geneeskunde haar wisselbeker door aan Suzanne Schut, die vol-gens Willekes met haar enthousiasme en doortas-tendheid het onderwijs verbetert en vernieuwt.

Yuri Meesen

Wat gaan de Britse studenten doen?Vervolg van pagina 1

Foto’s: Schütz Monteverdi Consort

4 | Observant 10 | 9 november 2017

Myth Busters

Myth: Fascism ended in 1945 with the defeat of the Rome-Berlin-

Tokyo Axis in World War II

Pablo del Hierro Photo: Joey Roberts

This weekend, thousands of neo-fascists dem-onstrated in Rome to “take back the streets from the intruders”. Right hands were raised and slogans like “Italy for Italians; stop immigra-tion, stop illegals, throw out all intruders” were shouted. Still, many people think that the fascist ideology ceased to exist after World War II, says historian Pablo del Hierro. “It was the end of fascist regimes, but the ideology lived on and evolved. It’s not immutable, it adapts to the new context.” Contrary to another popular belief, there wasn’t even a brief period in which fascism didn’t exist. “The late 1940s/early 1950s wasn’t the best time for them. Fascism was largely discredited and most people didn’t want to hear anything about it. But it did survive, when you follow the footsteps of fascists who survived the war and fled Germany, you see the continuity.” It was these people who were responsible for passing on the ideology to a new generation. “First, they managed to get to countries such as Argentina,

Chile and Paraguay, governments that leaned towards the ideas of fascism and would look the other way when a Nazi flee-ing prosecution entered the country. Once they secured their position, they started their political activities: publishing pamphlets, organizing meetings. Slowly, they gained more confidence and started associa-tions, usually under the pretext of a veteran club. They came in contact with other fascists and set up transnational networks. After the Cold War started and the focus of the world was more on communism, they became more ambitious and started to transfer their ideology to young activ-ists.”Ever since, fascism has seen periods of growth in various countries. “In the 1960s, it was Italy, in the 1970s France and the Scandinavian

countries. It’s always linked to some kind of crisis – economi-cally, democratically or socially – and the notion of a common enemy, whether it’s Jews, communists, the elite, Muslims or

refugees. Whenever things change, conservative elements feel threatened, as if all the things they believe in are shredded. It makes people long for traditional values; they turn to things that are familiar, such as the nation state. This is fertile ground for fascists. It is what is happening now in Europe. Sometimes disguised as something else, because fascists have also learnt from his-tory. They know not to use symbols like a Nazi flag anymore, they’ve adapted.”The problem with recognizing fascism today is two-fold, says Del Hierro. “On the one hand, media are reluctant to call someone a fascist.

Instead, they will use terms like ‘ultranational-istic populist’ or ‘right-wing extremist’, which gives it some kind of respectability. On the other hand, the term ‘fascism’ is used way too often on social media. That makes it mundane, banal. What we need to discuss on a societal level – it’s already happening in academics – is what fas-cism really is. What are the key elements that have survived every adaptation?”Will fascism always be here, as an indestruct-ible part of democracy? Del Hierro is cautiously optimistic. “Democracies now are more mature than in the 1920s, when the liberal democratic model was implemented from the top down after World War I. Citizens today are better equipped to deal with challenges like globalism. But we can’t relax; we can’t take democratic values for granted. To stop forces that challenge the foundations of democracy, we need active and involved citizens.”

Cleo Freriks

serieseng

“It was the end of fascist

regimes, but the ideology lived

on and evolved”

9 november 2017 | Observant 10 | 5

Become a memBer offacebook.com/ObservantUM

news eng

This column reflects the personal views of the author

Powerless“Please take a seat!” This is how we start the family meeting, my very first one with a dooms-day scenario. We need to discuss the treatment options, although we do not foresee recovery; the patient’s health is worsening. The family wants answers that we cannot provide. They are des-perate and shattered. Their father came in with a pain in the hip and ended up in the Intensive Care due to a stroke. The father is getting really sick and we cannot do anything to help him. He is accumulating

blood pressure, and we have to withdraw saline solutions to prevent further fluid accumulation. This literally means that the patient is drowning from the inside. Even if he pulls through, he will need around the clock medical care. An ethical dilemma arises. What is more humane: to wait and see if he pulls through, or to aggressively intervene medically, knowing the very likely complications?Making these decisions is not easy, yet I never realized how much harder they become when you are sitting right across the table from the family of the patient: The very people who love and cherish him. This was one of the days that I felt very power-

fluid in his lungs, we cannot prescribe diuretics (popularly: water pills) because of his very low

less. It does not matter what kind of resources you have or how smart you are, there are people that you just cannot help. Sitting in that meeting made me feel irrelevant. I did not add any-thing to the discussion, I could not console the family and I was utterly sad as I saw his loved ones falling apart. I did not know the man at all. Yet, on that day, I felt very disappointed in medicine. What is the point if you cannot do anything apart from taking distance? I knew this beforehand. Yet facing the music is a completely different story.

Saeed Banaama, medicine student

Coach Café: the next step in your career

Recruitment of foreign students: more and more rivals in the fieldThe influx of foreign students at Maastricht University is still the highest in the Netherlands, but there are more and more rivals, not just in the Netherlands, but also abroad. This was shown by the latest figures from Marketing & Communicatie.

The UM is still the market leader in the Nether-lands when it comes to the recruitment of German, Belgium, French, Italian and for example, Spanish students, but the market share of bachelor’s pro-grammes is decreasing, says Zoë den Boer, senior advisor for international marketing and student recruitment. The market share for the master’s programmes remains reasonably stable.Competition on the international student market is not just from sister institutes that increasingly ‘fish in the same pond’, so to speak. Scandina-

vian countries (offering many study programmes in English, and charging no or low tuition fees) are working their way forward. Germany, where the quality of education has risen the past few years, tuition fees are lower, and more and more programmes are offered in English, is very busy recruiting too. With success: the influx of foreign students increased by 6 per cent this year. Asia, Den Boer tells us, is also a popular destination now that the quality of education and the eco-nomy are rising. China, for example, attracted 400 thousand international students in 2015, a growth of more than 5 per cent compared to 2014. Then there are the political factors that play a (positive as well as negative) role, such as Brexit. The Greeks and Cypriots, who previously went to Great Britain, are changing their course, says Den Boer. “I was at a Holland Day in Athens this

spring, organised by the Dutch embassy, which was busier than ever.” British prospective students are left in uncertainty: “Will they soon be non-EU students and will their tuition fees rise conside-rably?” At the moment, it is not very noticeable in the bachelor’s programmes (increase of 13 per cent of first-year students at the UM), but the master’s influx decreased by 17 per cent in Sep-tember.While the influx of Italians, Spanish and French is growing, the share of German students is decrea-sing (minus 13 per cent in the bachelor’s program-mes this year, but there is a growth of 6 per cent in the master’s). Den Boer: “We are keeping an eye on that, they are good students, we would like to maintain this number and will invest extra in the recruitment in Germany.” Spain too, appears to be a growing market, with increasing numbers

of programmes in English, and will receive extra attention in the future. China also remains impor-tant: “Very good for the international classroom.”The French are no longer shying away from study programmes in another language. “I have been visiting the study markets in Paris for years, and every year I hear more and more English spoken. Academic English is gaining territory at universi-ties and Macron is the first French president who speaks the language fluently.” It is important that students continue to fit in with Problem-Based Learning system. That can be a point, certainly as far as the French are concerned, says Den Boer: “They have often grown up in a traditional system, which sometimes creates problems.”

Riki Janssen

Trapped in a mind set The idea was conceived seven

years ago and has been popular

at universities ever since: train

alumni to prepare students for or

assist them on the labour market.

The alumni, themselves already

well-established in their fields,

receive a crash course on how to

get students thinking about their

talents, their dreams and how

they can turn them into reality.

And where better to do all this

than at the pub?

In the ‘underground’ cafe at the Lumière Cinema, thirty students and ten coaches gather on Tuesday evening. These alumni are more than willing to make their way down the A2 from places like Den Bosch and Utrecht, where they now work, says alumni officer Denise Vil-lerius. The participants hail from both the Neth-erlands and abroad. Some are still studying but can see the storm coming, others are actively looking for jobs, and still more are already working but are looking for a better match.It’s time: the students and coaches sit down

together at a table, some participants staring fixedly ahead, nervous about the proceedings; others rather more amused. The ice is broken by Arian van Rijssen from Amsterdam (who did not study at UM). This is the 99th time that Van Rijssen, who calls himself a ‘business booster’, has served as moderator. The first round (there are three in total) revolves around the question ‘what are your talents’? Van Rijssen: “The participants don’t go home with a job, but hopefully with new insights. That net-working is less frightening than they thought,

that they don’t necessarily need to look for a job related to their own specialisation, or what-ever. I remember one law student who wanted to be a chairperson, but she was holding back because she saw it as kind of a rubbish job. But that’s what she’s doing now, and it turns out it involves more than she thought. Often people are trapped in a certain mind set and your role is to set them free.”Villerius, the initiator of the coach cafés (now in their third year), keeps in touch with the participants and knows they look back on the experience with satisfaction. The event is part of UM’s Employability project. In two weeks UM will hold a coach café in Utrecht, for those Maastrichtenaren who have since headed north. There are also plans to launch the initiative in Brussels and in the Ruhr district. In Utrecht, Van Rijssen will moderate for the 100th time, though he has no plans to draw attention to the fact. “It’s not about me.”

Maurice Timmermans

Nederlandse versie op www.observantonline.nl

Photo: Alumni Office

6 | Observant 10 | 9 november 2017

top athleteeng

The seven sins of a footballer

“Before I go to bed I always have a nice sandwich”

Pepijn Schlösser 19

; Second-year psychology student

; Born in Hoensbroek, lives in Amstenrade

; Trains ten to fifteen hours per week

; Plays for Roda JC and Young Roda JC

; Best recent performance: moved up to the first team

; Training for his debut in the Eredivisie

Greed.Greed is important in football. It’s a team sport, but you definitely have to think of yourself. You’re assessed on your own merits. If you want to reach the top, you have to stand out. That’s especially hard for defenders. You can’t always just pass the ball on; you have to take the initia-tive yourself now and then or give a long-range assist.

Gluttony.Once every two weeks I eat some fries or pizza, but the usual menu is just pasta or potatoes with meat and vegetables. As long as we’re not too heavy, we can eat what we want. But if we gain weight the staff will put us on a diet. At the club, we get protein shakes for recovery and vita-mins and caffeine pills that are approved by the doping agency. Before I go to bed I always have a nice sandwich. When it comes to training, I sometimes have greedy days. A tactical training session lasts just as long as a normal one, but is less intense. After that I’m always keen to play a few more games.

Lust.I’ve been with my girlfriend since I was fifteen. So I’ve never had the phase of being a single guy playing the field. I don’t really have any need for that. There are guys in the team who take advantage of the attention footballers get, but not me of course. [Laughs] I have cheated before though: I always need to have a two on my jersey, that’s superstition, and just recently I played in number three.

Envy.I’m a very jealous person; it’s just part of my character. In my relationship, but also of players who make their debut in the Eredivisie at the age of 19 or 20. I want that too. I’ve had to learn to deal with it. I used to get mad; these days I can turn it into the motivation to work harder. I’m

not in the least jealous of ‘normal’ students who can go out partying and drinking. I don’t drink and I’m not into going out.

Sloth.I’m pretty lazy when it comes to studying. I really have to set time aside for it, otherwise I don’t get around to it. As an athlete it’s important to be lazy now and then. If I go straight from train-ing to studying, I can’t concentrate. When I get home, I’ll be lazy at first just to recharge my batteries. My room is not exactly a pigsty, but I do have a couch in there that’s covered in clothes. “Clean up that couch for once”, my mother’s always saying.

Wrath.After a bad game or during a bad training session I can get mad. Half an hour after I’ve showered the worst of it is over, but I then have a short fuse for the rest of the day. The week after that I still think about it a lot, and ultimately I try to learn from my mistake. I rarely make the same mistake twice.

Pride.I can get really mad at myself if I make mis-takes, but I’m also really proud when I do well. That really gives me a boost. I don’t need to be a clotheshorse like Memphis Depay, but I do always want to look well turned out. I like my football kit to be quite snug. If it’s all baggy it annoys me and then I can’t concentrate on my game. And my preference is for Adidas shoes; not because they look nicer but because they fit my feet best. Other brands are often too tight.

Yuri Meesen

Photo: Joey RobertsNederlandse versie op www.observantonline.nl

This is a series about students who sport at the highest level

9 november 2017 | Observant 10 | 7

background eng

Nederlandse versie op www.observantonline.nl

Hunting for European subsidies

The research jackpotERC grants: the European research grants are at the top of every researcher’s wish list. But it’s a cut-throat competition. “Show a backup plan in the case of a setback,” is a tip from Maastricht professor Marc Vooijs, who has already struck gold in Brussels on three occasions.

Thursday morning, 9:00hrs. One by one, the eight senior researchers who have enrolled for the ERC workshop, enter the door of the small room on the fifth floor of UNS 40. They have barely intro-duced themselves when tips fly back and forth. The advice is useful, certainly, but not always very encouraging. It starts with the deadline. Everything has to be in Brussels by 15 February, including the research proposal (max. 15 pages), an elaborate summary, one’s CV and a list of publications.The research shouldn’t just be looking at some-thing new, it must be ground-breaking; 73 per cent of all awarded grants lead to breakthroughs. Not necessarily the final answer, but the beginning of something new, the opening of a research field. Age doesn’t matter, provided it hasn’t been longer than twelve years since one completed one’s PhD. But age seems to matter after all: the older you are, the tighter the squeeze. After all, the older the wiser. No more than 15 per cent is successful.

Natural ScienceThe ERC grant, which was introduced ten years ago, is now viewed as the main prize in research. Compared to the NWO grants (Veni, Vidi, Vici), it carries more weight internationally and provides more money. Many researchers send their applica-tions to both Brussels and The Hague. The chances of receiving two grants are tiny, but not nil. It hap-

pened to Vera Schrauwen-Hinderling, researcher at Radiology and Human Biology (see page 1).The UM does well, says ERC advisor Ermo Dani-els. “We more or less meet the targets that we have set ourselves: two ERC grants each year, including an advanced grant. But we don’t always manage the latter. In the future, benefits are to be had particularly in Natural Sciences, also because the competition is a little less in that field. I also expect great things from the new research institutes M4I, MERLN and IDS. They have invested heavily and are bursting at the seams with talent.”Most ERCs have been won by Cognitive Neurosci-ences, GROW, and the Faculty of Arts and Social Sciences. “This faculty had a very strong cohort of applicants in 2015. This time, six starting grants were applied for, which is a lot for a relatively small faculty. The allocation of grants encourages colleagues to also have a go.”

SatisfiedA round of telephone calls among the Maastricht top ERC earners starts with Alard Roebroeck (39), senior lecturer at Cognitive Neurosciences. Just like Schrauwen-Hinderling, he obtained both a Vidi and an ERC in 2014, but with two different proposals. Roebroeck sent an application to Brus-sels to study the way in which the brain, the visual cortex, registers movement. And to The Hague he sent the idea of studying the architecture of the cortex at that moment when something goes wrong, when Alzheimer’s manifests itself.When the invitation for an interview in Brussels arrived, he was in doubt as to whether he should send off the other proposal to The Hague, but he did so anyway. “The Vidi committee did make a point about that. I had to show that they were two different studies, that they didn’t overlap.”Roebroeck was pleasantly surprised when he was also awarded the Vidi grant. “Of course, I was happy, but it would mean working really hard in order to actually pull it all off. Rigid planning was crucial, I couldn’t make any mistakes. Sometimes, it takes a while to recruit a PhD student, but I couldn’t allow myself that luxury. I now have ten postdocs, PhD students and master’s students working for me.”

Roebroeck is halfway and everything is going according to plan. “Albeit by the skin of my teeth, because even in the evenings and the weekends, all kinds of stuff needs to be done, but NWO was satisfied with the progress a couple of weeks ago.”

Fresh viewMarc Vooijs (52), professor occupying the endowed chair of Radiotherapy, has struck gold in Brussels three times. He belonged to the first batch to be honoured and received a starting grant in 2007. At the time, he still worked in Utrecht. When he worked for the UM, the molecular biologist received a proof of concept in 2013 and a year later a consolidator grant of no less than 2.5 million euro.Vooijs is studying the behaviour of cancer cells with a view to improving radiotherapy. That subject has been a leitmotiv in his scientific career and this helps convince subsidisers, he says. “You need to show how your new ideas come from your earlier work. But also: what the pitfalls and risks are of your new ideas. Brussels has the motto: high gain, high risk. The projects are innovative, but you must have a clear backup plan to present to them. When a project goes differently than was planned, then this is the alternative scenario.”It’s a cut-throat competition, says Roebroeck. “Do a good job or don’t do it at all! You have to start three months beforehand, otherwise you can forget it. You need time to be able to set the application aside for a week or two, so that you can look at it again with a fresh view. That is when you will suddenly see that some passages are not con-vincing enough. Every sentence has to hit home.” Schrauwen-Hinderling emphasises the importance of top publications. “During the research project, I had additional measurements carried out in the US. This contributed towards the article being published in the Journal of Clinical Investigation. Moreover, I was planning on continuing along that line in the study for which I had applied.”

Maurice Timmermans

2007Monica Claes (Law): Starting GrantMarc Vooijs (FHML, GROW): Starting Grant*

2010Alexander Sack (FPN, CN): Starting GrantRainer Goebel (FPN, CN): Advanced Grant

2011Harald Schmidt (FHML, CARIM): Advanced GrantBea de Gelder (FPN, CN): Advanced Grant

2012Inez Germeys (FHML, MHeNS): Starting GrantLeon de Windt (FHML, CARIM): Starting Grant

2013Marc Vooijs (FHML, GROW): Consolidator Grant

2014Alard Roebroeck (FPN, CN): Starting GrantLorenzo Moroni (FHML, MERLN): Starting Grant

2015Anna Harris (FASoS): Starting GrantValentina Mazzucato (FASoS) Consolidator GrantMaarten Vink (FASoS): Consolidator GrantClemens van Blitterswijk (FHML, MERLN): Advanced GrantPhilippe Lambin (FHML, GROW): Advanced Grant

2017Vera Schrauwen (FHML, NUTRIM): Starting Grant

*Awarded in Utrecht and brought to Maastricht in 2010

Starting grant: 1.5 million, for researchers who want to start up a group.

Consolidator grant: 2.5 million, for researchers who have already worked with their own group.

Advanced grant: up to 3.5 million, for very experienced researchers.

(Proof of concept: 150 thousand euro, meant for the exploration of the innovativeness or commercial potential of the research results. Chances of succeeding are high.) On 16 June 2016, the European Research Council awarded the 500th ERC grant. This was at the UM, as the honour fell upon Val-entina Mazzucato, professor of Globalisation and Development at the Faculty of Arts and Social Sciences.

ERC winners

Illustration: ThinkStock

8 | Observant 10 | 9 november 2017

International classroom in Forensic Psychology: 24 students, 16 nationalities

“In my country everyone wants to be right;

More than fifteen nationalities in a single study programme? For a number of Maastricht master’s programmes, such as Media Culture, Public Policy & Human Development and International & European Tax Law, this has become the norm. Observant looks inside one of the ‘international classrooms’ that do jus-tice to the name: the two-year master’s in Forensic Psychology.

When the two-year master’s in Forensic Psychology kicked off in 2010, Professor

Corine de Ruiter was dreaming of an ‘internatio-nal classroom’. “I specifically wanted an English-language programme. There aren’t many master’s degrees in this field, and I knew that nowhere else in the world was there a Forensic Psychology pro-gramme focusing on both academic training and practical skills. And yet there’s a great need for well-rounded ‘scientist-practitioners’ in prisons, forensic addiction clinics, institutions like Veilig Thuis [an advisory and reporting organisation for domestic violence and child abuse] and the Blijf-Groep [for victims of physical and mental abuse],

but also in academic research.”

From the outset the programme ran at full capacity (maximum of 24 students), with

students hailing from “rich Western countries, but also – and increasingly – from low-income countries”, De Ruiter says. “All of them super-motivated people.” The 2017/18 cohort takes the cake, with 24 students and 16 nationalities. “They learn a lot from one another. Last week we were looking at the case of arranged marriages. One of the students is from India, and explained that these are not necessarily forced marriages. It’s simply a different tradition, where the parents choose someone who suits you. Here in the West

Text: Riki JanssenPhoto: Joey Roberts

In the front (white shirt) Prof. Corine de Ruiter, Last row: Leyla Salimova, Raneesha De Silva and Vilius Andrulionis

9 november 2017 | Observant 10 | 9

interview eng

UM increasingly internationalThe proportion of foreign students at Maastricht Univer-sity has grown steadily over the last decade, from 42 per-cent of first-year students in 2007 (bachelor’s and master’s) to 59 percent (bachelor’s) and 55 percent (master’s) in 2017. In the early years of the internationalisation process, these students mainly came from Germany and, to a lesser degree, Belgium. Although Germans remain the largest group of foreigners, today the intake is much more varied, with students hailing from Italy, the UK, Ireland, France, Spain and Greece, but also Turkey, China, Lithuania, Romania, Poland and the USA. The proportion of Dutch students at both bachelor’s and master’s level, which had recently shrunk, is now increasing, and partly thanks to special recruitment drives is currently at its highest level since 2014. Not all programmes get an equal piece of the international pie. Some master’s programmes are particularly diverse, with Public Policy and Human Development – 121 students of 42 different nationalities – leading the way. This is followed by International and European Tax Law (68 students with 25 nationalities) and Arts and Heritage: Policy, Management and Education (47 students with 23 nationalities). At the bachelor’s level, programmes such as University College Maastricht, the Maastricht Science Programme and European Studies are renowned for their diverse student bodies.

here we agree to disagree”

we take a different approach, but it’s not clear whether that’s any better, given that one in three marriages here fails.” With such a mixed group, De Ruiter says, the participants can’t help but develop cultural sensitivity. “That’s important even if you plan to work here in the Netherlands, because in forensic clinics you have people from all sorts of backgrounds.”

The master’s also attracts people from coun-tries where there is still much to be desired

in terms of the law. “In the second cohort we had a student from China. She wanted to learn about forensic care here and take that knowledge back to her own country.” In addition to academic knowledge and practical skills, De Ruiter and her team (seven assistant professors, four profes-sors and a group of PhD candidates) hope their students learn to “stay curious, be open minded and always remember that in forensics, nothing is ever what it seems.”

“I went to study in the US when I was 18. That shapes you, makes you a more open person.

I always say that spending time abroad is good for world peace. When you come into contact with people from different cultures, with different beliefs, and you like them, it’s very difficult to maintain your prejudices. Exposure helps.”

Are there any disadvantages to the internati-onal classroom? “Our students come from

far away, and are sometimes away from home for the first time. They miss their loved ones and can struggle with homesickness. Others have had bad experiences and are psychologically vulnerable. Most of them are ashamed of their problems and often seek us out too late. The waiting lists for therapy in Maastricht are huge, and therapists need to be able to offer help in English. It would be good if UM had its own low-threshold coun-selling centre. I can imagine looking for counsel-lors within the clinical psychology department. I myself would be happy to provide therapy for students – not my own, of course – for say three hours a week. That way we could solve it inter-nally. Study advisers aren’t trained for this; their role is to answer study-related questions. And the student psychologists are there for milder problems.”

Lithuania Vilius Andrulionis (22) from Vilnius, Lithuania, spent the last three years studying psychology in the UK. “It was a research master’s, so I gained theoretical, but not practical knowledge. I’m lacking the skills needed for fieldwork in clinical psychology. I really didn’t see myself working yet and went looking for a master’s programme with strong content as well as a practical side.” Online he came across a programme in Denver, Colorado, but also Forensic Psychology in Maastricht. In the end, the choice wasn’t hard. Not only are tuition fees in the US ten times more expensive than at UM, but the Netherlands is also just a two- to three-hour flight from Vilnius (“If anything should happen, my parents could be here in no time”). Last but not least, “In Denver they have next to no foreign students; only one every two years, they said. Here at least half of the group comes from abroad, the website said.” And that turned out to be accurate. “I learn a lot from my fellow students. During a skills course recently, we watched an interview with a prisoner and had to assess his capacity to express emoti-ons. Corine explained that a Chinese student last year had trouble with the task; in her culture you rarely show emotions.”

AzerbaijanLeyla Salimova (21), from Azerbaijan, studied psychology at an American university in Prague. “In Azerbaijan psychology was unpo-pular for a long time; it was linked to the psy-chiatric clinics in the Soviet era where people were mainly locked up for political reasons. But now interest in it is growing and more and more people from the middle and upper classes are in therapy.” After her bachelor’s she did a gap year to figure out which aspect of psycho-logy she wanted to pursue – clinical psycho-logy or research. She gave lessons to primary school children with physical and psychological disorders. “I enjoyed it, but not for forever. A few friends mentioned Maastricht; one was enthusiastic about the programme in Forensic Psychology. The combination of research and practice appealed to me.”

The international classroom is not new to Salimova. “In Prague too we had small

classes and many different nationalities. Very useful. And there was a lot of one-on-one con-tact with tutors, just like here in Maastricht.”

Sri LankaRaneesha De Silva (24) obtained her bachelor’s degree in psychology at a British university in her own country, Sri Lanka, and previously worked as a journalist and a counsellor in the military and in a prison. Everything is different here, she says. First and foremost, it’s safe – there’s no war. You don’t have to be afraid you’ll be killed just trying to get to university. But also the food, the people, public transport – nothing is like it is at home. She holds up a photo that illustrates what she is used to: a packed train with passengers hanging on for dear life in the doorway. She has noticed that Dutch people and Westerners in general complain if a train is a mere five minutes’ late, while Sri Lankans are happy if it comes at all. “A typically first-world problem, we say in Sri Lanka”, she laughs.

During the three years she worked in a prison, she became fascinated by people

with personality disorders, such as psychopaths and serial killers. “I have a lot of practical expe-rience, but I’m lacking the theoretical know-ledge. That’s why I’m now studying here. In Sri Lanka we’re lagging behind when it comes to forensic psychology; we just don’t have this kind of study programme. I made a list of potential programmes, some in the US, one in India, and compared them. The choice was very easy: the Maastricht programme turned out to be exactly what I wanted. A great curriculum with both practical and research skills. It’s still expensive for people from Sri Lanka, but a lot cheaper than in the US.”

It’s her first time in an international class-room. “I watch what I say; what I find funny

isn’t necessarily funny for someone else. I often make jokes about the war that’s been going on for thirty years in Sri Lanka, but I notice that here people aren’t that keen on jokes about terrorists and bombs. The humour is dif-ferent, although after two months my fellow students have learnt I don’t mean it in a bad way.” She grins: “I’m known as the girl who loves psychopaths and Ted Bundy.” Then, more seriously: “It’s fascinating to see all those diffe-rent perspectives at once. There’s a lot of respect here for other people’s opinions. In my country everyone wants to be right; here we agree to disagree.”

10 | Observant 10 | 9 november 2017

wetenschap, briefnl

verbazing uit over de UMagazine-foto van ‘een dom blondje dat vrolijk alle papieren die ze moet kopiëren in de lucht lijkt te gooien’, terwijl dit ‘domme blondje’ een serieuze UM weten-schapper, namelijk Isabella Grabner, blijkt te zijn. Dhr. Van Maanen vindt de foto ongepast en spreekt er zelfs de rector op aan.Ik moet toegeven dat ik de foto op het eerste gezicht ook opmerkelijk en ongewoon vond. Om me vervolgens te realiseren dat mijn reactie een perfecte illustratie is van het feno-meen waar mevr. Grabner’s onderzoek en het UMagazine-artikel over gaan: implicit bias. Dat

wil zeggen, het onbewust stereotype beeld dat we (allemaal) hebben over hoe mensen zich horen te presenteren en gedragen, in dit geval de serieuze wetenschapper. Blijkbaar hoort een wetenschapper niet ‘blond, vrolijk, hooggehakt en voorzien van mooie benen’ te zijn. Of dat mag hij/zij in ieder geval niet laten zien om serieus genomen te worden. Getuige ook de twijfel van Albert Bergbroeder hierover.Ik heb me laten vertellen dat de redactie van UMagazine bewust gekozen heeft voor het contrast tussen deze foto en de tweede foto bij het artikel van een masculien geklede associate

professor. Ik zou zeggen: goed gedaan redactie! En hartelijk dank aan de heren Van Maanen en Bergbroeder voor het delen van hun mening. Discussie over onze onbewuste beelden van de ‘serieuze wetenschapper’, ‘succesvolle student’, ‘competente OBP-er’, ‘ capabele manager’, ‘goed geïntegreerde buitenlander’, etc. is van groot belang voor de invoering van het nieuwe diver-siteit- en inclusiebeleid.

Albertine Zanting, beleidsmedewerker en PhD onderzoeker ‘culturele diversiteit’, lid adviescom-

missie Diversiteit en Inclusie

Brieven mogen maximaal 300 woorden bevatten. De redactie behoudt zich het recht voor om brieven in te korten of niet te plaatsen. Brieven zonder vermelding van naam en telefoonnum-mer worden niet geplaatst.

Beste rector (2)Hartelijk dank aan Gerrit van Maanen voor zijn ingezonden brief in Observant 9, waarin hij zijn

Dubois-lezing over de evolutie van intelligentie

“Het brein is een duur orgaan”

“De mens als soort is duidelijk intelligent”, trapt Van Schaik af, in het dagelijks leven hoogleraar biologische antropologie aan de universiteit van Zurich. “Maar slechts enkele van jullie zullen zich hebben afgevraagd waarom eigenlijk.” Dat leidt meteen tot een tweede vraag. “Waarom zijn er überhaupt maar zo weinig slimme soorten? Waarom heeft de evolutie niet alle soorten intel-ligent gemaakt?”Er zijn twee redenen. “Ten eerste is het brein een duur orgaan. Het kost ontzettend veel energie om het te laten werken. De hersenen staan nooit stil, als je slaapt zijn ze even actief als overdag. Wanneer je uitgehongerd bent, gaan alle organen op de spaarstand zodat er minder energie wordt verbruikt, maar je hersenen blijven op volle kracht doorgaan.” Grotere hersenen – intelligen-tere soorten hebben in de regel in verhouding grotere hersenen – kosten nog meer energie en niet iedere soort kan die prijs opbrengen. Het tweede probleem zit ‘m in de afhankelijkheid van de nakomelingen. “Hoe groter de hersenen, hoe onbekwamer de jongen. Hersenen moeten getraind worden voordat ze nuttig zijn – after brains are built, they must be filled. Onze baby’s zijn – wederom in verhouding – de grootste en dikste baby’s die er zijn en het duurt lang voordat ze zich zelfstandig kunnen redden.” Dat betekent dat er minder kinderen worden geboren, wat het voortbestaan van een soort kan belemmeren. Intelligentie is dus niet voor alle dieren wegge-legd. Waarom wel voor de mensen? Van Schaik deed jarenlang onderzoek onder mensapen – voornamelijk orang-oetans in Sumatra en Borneo – om erachter te komen waar intelligentie van-daan komt. “De eerste theorie is dat we nieuws-gierige individuen zijn die op onderzoek gaan en zo nieuwe vaardigheden opdoen en bijvoorbeeld iets als gereedschap uitvinden.” Dat bleek al snel niet te kloppen. “We legden een mand met onder andere plastic fruit in het leefgebied van de apen om te kijken hoe ze reageerden op deze nieuwe objecten. Ze liepen er met een grote boog

Zijn we van nature nieuwsgierig of is het aangeleerd gedrag? Waarom zijn mensen intelligent en sommige soorten niet? En wat heeft de grootte van onze hersenen daarmee te maken? Prof. Carel van Schaik, die dit jaar de Eugène Dubois-wisselleerstoel bekleedt, beantwoordde deze vragen tijdens zijn door Studium Generale georganiseerde lezing The evolution of intelligence, afgelopen maandag in de Maastrichtzaal in Universiteitssingel 40.

omheen. Wanneer ze in de buurt kwamen, maak-ten ze angstige geluiden. Pas na 4-5 maanden durfden ze iets dichterbij te komen. Slechts één aap raakte het plastic fruit aan. Eventjes.”Er lijkt dus geen sprake te zijn van natuurlijke nieuwsgierigheid of de wens om te ontdekken. En dat is ook logisch, zegt Van Schaik. “In je eentje op onderzoek uitgaan is inefficiënt – misschien heeft iemand anders allang bedacht hoe het moet – en mogelijk gevaarlijk.” Met zijn collega’s testte

hij een tweede theorie: het culturele intelligentie-model. “Kinderen leren vaardigheden in een soci-ale context. Ze kijken hoe hun moeder of andere oudere aap iets doet en proberen het na te boot-sen.” De onderzoekers zagen hoe op deze manier de nieuwsgierigheid wél werd aangewakkerd. “De jongen letten extra goed op, als de moeder iets ongewoons en complex aan het doen is.” De apen zijn enthousiaste leerlingen: hoe groter de groep, hoe meer vaardigheden ze opdoen. “En het effect

is blijvend. Orang-oetans met een sociale moeder gaan meer op onderzoek uit als ze volwassen en onafhankelijk zijn.”Voor mensen lijkt een combinatie van beide theorieën te gelden. “Lange tijd waren wij net als de apen, maar de evolutie heeft van de moderne mens nieuwsgierig individuen gemaakt, die systematisch onderzoek doen. We zijn steeds slimmer geworden. Het uitbreiden van onze vaardigheden werkt voor ons, maakt ons als soort sterker.”Na de lezing is er een uur uitgetrokken voor vragen uit het publiek. Hoe kan het bijvoorbeeld dat sommige heel intelligente mensen totaal niet sociaal zijn, als de sociale context zo’n belangrijke rol speelt bij het ontwikkelen van intelligentie?. “Die mensen leren ook op een sociale manier, alleen zijn ze zich daar niet bewust van”, zegt Van Schaik. “Ze lezen boeken, vinden informatie op internet: op die manier leer je ook van andere mensen.”Heeft Van Schaik tips voor ouders om kinderen beter te laten leren? “Sociale input maakt het grote verschil, dus zorg voor veel interactie met je kind. Het ergert me altijd als ouders hun kinde-ren negeren, dan gaan er waardevolle leermo-menten verloren. Geef je kind aandacht als het daar om vraagt, wijs dingen aan en praat erover, moedig ze aan om nieuwsgierig te zijn. Het is nooit een slecht idee om meerdere verzorgers te hebben. Dat is onze natuurlijke omgeving. Al bij de jagers en verzamelaars zien we dat vrouwen bleven leven tot ver na de leeftijd waarop ze vruchtbaar zijn. Oma’s speelden toen al een rol in de opvoeding – er zit veel waarheid in de uit-drukking ‘it takes a village to raise a child’.”

Cleo Freriks

Dubois-hoogleraarCarel van Schaik is hoogleraar biologische antropologie aan de Universiteit van Zürich en directeur van het Anthropologisch Instituut en Museum van de Universiteit Zürich. Hij is een expert op het gebied van orang-oetans, die hij jarenlang in Indonesië heeft geobserveerd. Na bioloog Frans de Waal en antropoloog Mark Stoneking is hij de derde Dubois-hoogleraar. De leerstoel, opgericht door de Stichting Eugène Dubois, wordt ieder jaar door een wetenschapper bekleed die het interdisciplinair denken bevordert en een groot publiek kan aanspreken.

Foto: Uitgeverij Balans

Foto: Commons.wikipedia.org/Bonnie Gruenberg

9 november 2017 | Observant 10 | 11

achtergrond nl

Nederlandse Studenten Turncompetitie voor het eerst in Maastricht

“En nu op één been, van links naar rechts”

Ruim twintig studenten hinkelen zig-zaggend over een turnmat, vorige week woensdag in het UM Sportcentrum. Het zijn de leden van studententurnvereni-ging Saturnus die zich voorbereiden op de Nederlandse Studenten Turncompetitie (NSTC) die op 18 november voor het eerst in Maastricht wordt gehouden.

In totaal zullen er zo’n tweehonderd studenten uit het hele land meedoen aan het toernooi, dat niet alleen voor de besten van de club is. “We hebben zes divisies bij de dames en vier bij de heren”, vertelt Maurits de Jong van de wedstrijd-commissie. “In die laagste klassen zitten mensen die het echt doen voor de gezelligheid of die pas net zijn begonnen met turnen. Zo hebben wij sinds september een jongen die altijd heeft gevoetbald, maar geblesseerd raakte. Nu hij in Maastricht studeert, wilde hij het turnen wel eens uitproberen. Hij doet de 18e ook mee.” Daarnaast wordt er ook op hoog niveau gesport. “Onze penningmeester Bram Orbons is bijvoor-beeld één van de kanshebbers op een medaille

in de eerste divisie. Hij werd tijdens het laatste gewone Nederlandse kampioenschap met zijn burgerteam derde in de meerkamp.” Alle niveaus strijden op alle toestellen, maar hoe hoger de divisie hoe hoger de moeilijkheidsgraad en het aantal verplichte elementen in de oefening. Een ander Saturnus-lid om in de gaten te houden is Kevin Leenders. “Hij is net gepromoveerd van de heren 2 naar de heren 1 en maakt kans op een toestelmedaille. We hebben de pech dat we hier geen tribune hebben, maar het publiek kan binnen door het raam spieken.”Een studentencompetitie is natuurlijk niet com-pleet zonder een afsluitend feest. “Die feestjes zijn altijd de leukste van het jaar”, zegt De Jong.

“Wij zijn een redelijk hechte groep, iedereen blijft lang hangen, ook na het afstuderen. Dat is het-zelfde in de rest van het land, dus je komt altijd mensen tegen die je kent.” Jaarlijks worden er vier grote toernooien georga-niseerd voor studerende turners, telkens in een andere stad. “Wie het mag organiseren, wordt door de bond bepaald. Totdat het nieuwe sport-centrum er was, konden wij nooit iets organise-ren, maar vorig jaar hebben we het Nederlands Studentenkampioenschap Springen gedaan en nu dus het NSTC.”Er is één probleem dat de organisatie moet oplossen voor volgende week: slaapplekken. “We hadden een locatie geregeld waar de deelnemers

konden overnachten, maar die was van dezelfde eigenaar als de Time-Out (het café in het UM Sportcentrum dat onlangs failliet ging, red.) en is dus ook failliet. De mensen die al op vrijdag komen omdat ze anders zaterdag niet op tijd hier kunnen zijn, brengen we onder bij leden. Voor de ruim 150 logées na het feest zijn we nog iets aan het regelen.”

Cleo Freriks

Nederlandse Studenten Turncompetitie, zaterdag 18 november 10.00-19.00 uur, UM Sport Exercise Hall, zie Facebook-event voor meer informatie

Foto’s: Observant

12 | Observant 10 | 9 november 2017

Hoe voel je je vandaag? Heel blij. Ik heb net gehoord dat Noortje haar visum voor China heeft ontvangen. Dat werd tijd, want ze vertrekt al over twee dagen. Ze wilde graag een visum voor een jaar, maar de Chinese overheid heeft de regels aan-gescherpt en de termijnen gehalveerd, dus nu gaat ze voor een half jaar naar Yiwu City, niet zo ver van Shanghai. Ze gaat bij het Nederlands-Chinese bedrijf D-Dutch werken dat accessoi-res inkoopt. Ze heeft daar al eerder vier maanden stage gelopen tijdens haar MBO-studie Fashion Management. Ze heeft iets met Azië, mijn man is half Indisch, zij een kwart. Ze vindt het eten lekker, de mensen heel respectvol en aardig. Uiteindelijk wil ze Koreaans gaan studeren in Seoul. Ze was daar vorig jaar en had het gevoel dat ze thuiskwam. “Ik val daar niet op”, zei ze. “Ik ben een Oosters meisje met blauwe ogen.” Opvoeden is loslaten. Jazeker. Onze dochters zijn heel zelfstandig, zo hebben we ze opgevoed. Daar is het loslaten al begonnen. Ik zal Noortje zeker missen, maar als je ziet dat je kind gelukkig is … En gelukkig is er Facetime en Skype. Bij wie zou je wel eens backstage willen? Bij chef-kok Herman den Blijker. Mijn man deed wat Den Blijker nu op tv doet: horecazaken die niet goed lopen in een half jaar weer op de rit zetten. Hij kijkt naar de kaart, de aankleding, hoe je gasten ontvangt. Anno 1610 of Anno 2017? [Lacht] Ons café-brasserie in Hunsel heet Anno 1610. Het pand is van rond 1900. De naam is een samentrekking van Anne en Noortje en de geboortedatum van Bas: 16 oktober. We runnen dat sinds 2,5 jaar, ik werk er in het weekend en één tot twee avonden doordeweeks. Ik maak onder andere de lasagne en pompoen- en courgettesoep. Ja, ik doe dat naast mijn volle werkweek aan de UM. Ik krijg er energie van. Ik zit dan eens niet achter mijn pc, werk even niet met mijn hoofd, maar ben juist heel sociaal bezig. Ik tap een biertje, zet wat lek-kers voor, praat met de gasten. Wij hebben altijd een luisterend oor. Het is hard werken, je wordt er niet rijk van, maar je krijgt er zoveel menselijkheid voor terug. Stein, Maastricht of Hunsel? Ik ben geboren in Stein, maar

nl

“Ik zal Noortje zeker missen, maar als je ziet dat je kind

gelukkig is …

Zing, vecht, huil,bid, lach, werk en bewonder

Naam: Suzanne ten Hoeve (50) * Geboren in Stein * Woont in Hunsel * In het dagelijks leven: jurist bij Juridische Zaken MUO, dit jaar 25 jaar aan de UM * Burgerlijke staat: getrouwd met Bas, samen twee dochters: Anne (21) en Noortje (19)

Foto: Loraine Bodewes

69 jubilarissen

kindje. Hij is een vis, ik een waterman, we zitten als watermen-sen in dezelfde flow. We lijken op elkaar, we discussiëren graag, kunnen fel zijn, drinken graag een biertje of een wijntje. Ik heb ook een heel goede band met mijn moeder die een sterk karakter heeft. Ze is een ram. Mijn ouders ‘letten’ nog altijd twee dagen per week op onze kinderen. Dan kookt oma en spreken we alles door. Heel gezellig! Daar word ik gelukkig van. Heb je ooit overwogen om te emigreren? Ja, naar Spanje. Toen ik Bas net kende was hij bezig met een eigen zaak in Spanje. Of ik nu mee zou gaan als hij me vroeg? Ja, ik ben niet bang om te veranderen. Je moet de kansen pakken die op je pad komen. Dingen gebeuren om een reden.Ik zou nooit boven de rivieren willen wonen. Maakt me niet uit. Het ligt aan jezelf of je ergens prettig woont. Bas is een Brabander, ik een Limburger. Thuis is de voertaal Nederlands, Bas mag van mij geen Limburgs praten, dat klinkt voor geen meter.Grootste passie? Bakken en koken en kookboeken. Ik heb net 5 ingredients van Jamie Oliver gekocht. Het is een gezamenlijke passie. Bas is kok, onze oudste kookt vaak als ze als eerste thuis is, de jongste is van de toetjes en het gebak. Sta ik zelf achter het for-nuis en komt de kok polshoogte nemen, dan schenk ik een glaasje wijn in en mag hij het afmaken.Welk nieuws heeft je recent boos of bang gemaakt? Dan kom ik weer op Noortje. Die wil naar Zuid-Korea. De Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un en zijn dreigementen met nucleaire wapens maken me wel bang. Niet in de laatste plaats omdat zijn tegenstander Donald Trump is.

Riki Janssen

Op maandag 13 november worden 69 jubilarissen gehuldigd in de aula van de Minderbroedersberg. Het merendeel (49) is 25 jaar in dienst van de Universiteit Maastricht. Twintig mede-

werkers werken in 2017 hier al veertig jaar. De festiviteiten beginnen om 15.00 uur

uiteindelijk heb ik daar niet zo’n band mee. Maastricht is een geweldige stad, ik voel me er thuis. In Hunsel - nog geen duizend inwoners - wonen we nu elf jaar, als je meedoet in het verenigings-leven ontvangen ze je met open armen. Doe je dat niet, even goeie vrienden. Wat vind jij het moeilijkste aan de liefde? Ik vind het niet zo moeilijk. Je moet elkaar vrijlaten en tegelijkertijd vinden in gezamenlijke interesses. Als je respect hebt, een luisterend oor en veel praat - over dingen die je interesseren of dwars zitten - dan blijft de liefde. De liefde die ik voel voor mijn kinderen is onbe-grensd. Ik heb hen altijd in hun keuzes gesteund. Onze oudste zit op de kunstacademie, zij heeft het logo van ons café ontworpen en maakt alle posters voor evenementen. Bid jij wel eens? Ja. Ik heb heel veel schietgebedjes na de geboorte van Anne gebeden. Het was kantje boord. Maar toen 6,5 jaar geleden het dochtertje van de broer van Bas stierf, raakte ik mijn geloof bijna kwijt. Waar was God? Waarom moest dat kindje zo vroeg sterven? Ik ben katholiek opgevoed en vindt het geloof een houvast. Ergens moet er iets zijn.25 jaar aan de UM, alsof het gisteren begon. Het is voorbij gevlogen. Ik ben begonnen bij Media Service, een soort tussenbaantje tot ik iets als jurist gevonden had. Heel leuk. Daarna belandde ik bij geneeskunde waar ik uiteindelijk bestuurssecretaris werd. Na de dood van ons nichtje ben ik teruggetreden om na te denken wat ik verder zou willen. Dat werd de baan van Jos Gerards, jurist op de Minderbroedersberg. Het is heel leuk werk, met leuke collega’s. Ik heb geen moment spijt gehad van de overstap. Ik heb nooit overwogen om weg te gaan bij de UM. Het bevalt veel te goed. Vaders- of moederskindje? Vroeger was ik een vaders-

9 november 2017 | Observant 10 | 13

cultuur nl

Nederlands kampioen Nootschietenindustriëlen, artsen en zo verder. De Frank uit Roermond maar één keer. Over een andere hobby van hem.

Foto: Loraine Bodewes

Hans Philipsen

Hans Philipsen is oud-rector van de UM

Film: The Square

Kunstwereld voor aap gezet

Still uit The SquareHet verhaal: De succesvolle Christian (Claes Bang), de ijdele directeur van een museum voor moderne kunst in Stockholm, is druk bezig met de voorbereidingen voor de tentoonstelling van ‘the square’, een installatie die bezoekers oproept om elkaar weer te vertrouwen. Als zijn iPhone wordt gestolen, zet Christian een dwaze en onbe-suisde wraakactie op touw. Dit blijkt de opmaat naar een reeks gênante taferelen, die Christians positie als museumdirecteur aan het wankelen brengt.

Beestachtig goed:• Heerlijk dat eindelijk eens een komedie de Gouden Palm in Cannes heeft gewonnen. Komedies leggen het bij prijsuitreikingen namelijk bijna altijd af tegen zwaardere films.

Het oeuvre van de Zweedse filmmaker Ruben Östlund bewijst evenwel dat je komedies ook kunt gebruiken voor gewichtige thema’s. In zijn vorige film Turist haalde hij uit naar de lafheid van de moderne man. In opvolger The Square richt de Zweed zijn blik op de hypocrisie van de culturele elite; Tesla-rijdende mannen in dure designerpakken die hun idealen vooral met de mond belijden.• Iedereen die wel eens in een museum voor moderne kunst komt kent ze: catalogusteksten met wollig postmodern kunstgewauwel dat dient te verhullen dat de schrijver niet kan schrijven en de kunst niks voorstelt. Met sardonisch genoegen steekt Östlund de draak met dit soort pretentie. The Square is evenwel veel meer dan een vileine satire over de kunstwereld; de film raakt ook

aan maatschappelijke thema’s als burgerschap en individuele versus collectieve verantwoordelijk-heid.• Östlund bedient zich net als in Turist van de humoristische techniek van de plaatsvervan-gende schaamte. De scène met het postcoïtale condoom is even geestig als ongemakkelijk, maar Östlund zoekt pas echt de grenzen van het betamelijke op in de nu al klassieke scène waarin performance artist Oleg een aap speelt tijdens een deftig diner voor geldschieters, en de chique dinergasten een overdosis primatenge-drag voorschotelt. Die ene scène is de prijs van een bioscoopkaartje al meer dan waard, en zal door sociaal-psychologen nog jarenlang gebruikt worden om studenten uit te leggen hoe het omstandereffect werkt.

Geen kunst aan:• In zijn kritiek op de kunstwereld grijpt Östlund soms naar wat al te gemakkelijke stereotypen.• The Square is meer een verzameling losse scènes dan een coherent geheel, maar waren Fel-lini’s films dat niet ook?

Het salomonsoordeel: Het filmjaar 2017 gaat de geschiedenis in als het jaar van de aap. En van Harvey Weinstein natuurlijk.

Mark Vluggen

Mark Vluggen is senior docent bij SBE en hoofdre-dacteur bij Lumière

Jarenlang heb ik geluisterd naar een spelletje, gespeeld op NPO Radio 4. Nootschieten heette het. Rond halfeen in de middag hoorde je een uiterst kort fragment klassieke muziek. Iedereen met een telefoon kon meedoen. Gevraagd werden de naam van de componist en de titel van het stuk. Als ik zeg iedereen kon meedoen dan is dat een optimistische opmerking. Alleen liefhebbers van klassieke muziek met doorzet-tingsvermogen en een uitzonderlijke kennis van de materie maakten kans op een prijs. Daar een fragment vaak weken lang niet herkend werd, kon de te winnen cd-bon flink in waarde toenemen. Al een paar jaar had het spelletje zijn beste tijd gehad. De winnaar werd meer en meer de man of vrouw die het best op internet het fragment kon opsporen. Sinds 1 september is het verdwenen. Helaas, maar onvermijdelijk. Toch zou het kunnen overleven in een andere vorm. Sinds 2011 werd ook een Nederlands Kampioenschap Nootschieten gehouden. Voor een zaal met goed publiek konden de matadoren van het spelletje een kans wagen eeuwige roem te verwerven. Uiteindelijk blijven daarbij drie kandidaten over die enige tientallen muziekfragmenten van een componist moeten

voorzien door zo snel mogelijk te reageren. Zaterdag vond het laatste NK plaats. En de winnaar is Frank Dupont, een man uit Roer-mond, vlak voor zijn pensioen. 22 keer was hij het snelst met zijn antwoord. Zijn voornaamste opponent bleef steken op 20 maal. Het wonder van deze tweekamp was de uitzon-derlijke snelheid waarmee de sterspelers reage-ren. Nauwelijks drie maten hebben geklonken of er wordt ingedrukt. Frank Dupont: tweede strijkkwartet van Borodin tweede deel. Zo nodig wou hij ook nog vermelden welke uit-voering was gekozen. Maar de strijd gaat door. Weer enkele maten. Frank: een mis van Allegri. Van de middeleeuwen tot en met minimal music, hij wist het. Alleen filmmuziek liet hij passeren. Weer wat geleerd, was zijn reactie. Dat Frank veel weet wist ik, maar de breedte van zijn kennis en de momentane paraatheid zijn onbegrijpelijk. Twee dagen later hoorde ik op NPO Radio 1 al een collage van zijn reacties. Ik ken Frank van orgelreizen waaraan we beiden deelnamen. Dan was hij al een vaste vraagbaak. De wijze waarop hij kampioen werd was nieuw voor mij. Zoek hem niet op Google. Vanmorgen trof ik vele Frank Duponts aan. Buitenlandse

14 | Observant 10 | 9 november 2017

paarltjes Voor hetzelfde geld staan de

paarltjes iedere week ook op internet:

www.observantonline.nl

Redactieadres

St. Servaasklooster 32

Postbus 616

6200 MD Maastricht

(volg routebordjes)

T 043 - 38 85 390

E observant@maastrichtuniversity.nl

W www.observantonline.nl

Stichtingsbestuur

Arie Nieuwenhuijzen Kruseman (vz), Sandra

Daas, Catharien Kerkman, Bettina Geiling,

Christoph Rausch

Redactieraad

Harald Merckelbach (vz), Piet Eichholtz, Birsen

Erdogan, Silvia Evers, Stephanie Meeuwissen,

Ralph Stassar, Thomas Vaessen, Loes Visser,

George Vogelaar

Redactie

Riki Janssen

(hoofdredacteur) 043 - 38 85 384

Wammes Bos 043 - 38 85 383

Wendy Degens 043 - 38 85 382

Cleo Freriks 043 - 38 85 386

Maurice Timmermans 043 - 38 85 381

Yuri Meesen 043 - 38 85 385

Redactie-assistent

Marion Janssens 043 - 38 85 390

Aan dit nummer werkten verder mee:

Saeed Banaama, Albert Bergbroeder, Cato Boe-

schoten, Jochen Cals, Ype Driessen, Hans Philip-

sen, Mark Vluggen

Fotografie

Loraine Bodewes, Joey Roberts

Illustraties/Opmaak/Basisontwerp

Simone Golob, www.sgiv.nl

Vertalingen

o.a. door B. Wall & P. Nekeman, Alison Edwards

Druk

Janssen/Pers Gennep

Mededelingen

Voor het inleveren van mededelingen zie

www.observantonline.nl/Mededelingen

of www.observantonline.nl/English/

Announcements

Advertenties

Voor regionale en interne adverteerders:

Marion Janssens, 043 - 38 85 390,

marion.janssens@maastrichtuniversity.nl

Voor overige adverteerders:

Bureau Van Vliet, 023 - 57 14 745,

m.dewit@bureauvanvliet.com

Internet: www.bureauvanvliet.com

(Voor Paarltjes zie info bij Paarltjes)

Abonnementen

Observant wordt gratis verspreid op de

universiteit en op diverse locaties in Maastricht.

Belangstellenden kunnen Observant

thuisgestuurd krijgen voor € 37,00 per

academisch jaar.

HOP

Observant is aangesloten bij het

Hoger Onderwijs Persbureau

© Stichting Observant

Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande

schriftelijke toestemming van de hoofdredacteur

geheel of gedeeltelijk worden overgenomen

colofon

PaarltjesPer letter, leesteken of spatie een apart hokje gebruiken. Regels volschrijven tot het einde.

Voor langere teksten geldt het advertentietarief. Inleveren bij de redactie kan maandag

tot en met donderdag van 09.00 tot 17.00 uur / contant betalen. Bezoekadres: loop

de Minderbroedersberg omhoog, vóór de ingang van nummer 4 rechts af en loop het

appartementencomplex (rode baksteen) binnen. Volg de bordjes naar de 2e verdieping.

Digitaal inleveren kan ook, zie www.observantonline.nl Vóór dinsdag 16.00 uur ingeleverde

Paarltjes verschijnen de donderdag daarop in de krant. De redactie is niet verantwoordelijk

voor de inhoud van de Paarltjes en behoudt zich het recht voor om zonder opgaaf van reden

Paarltjes te weigeren.

€ 3,00

€ 4,00

€ 5,00

€ 6,00

€ 7,00

€ 8,00

THIS WEEK’S SPECIALSWEEKLY WOK

Beef with vegetables & noodles€ 4,95 with soup + € 1,00

SPECIAL PROMOTION Daily Dish + Dessert € 4,95

‘Hallo, met wie spreek

ik’

De hoofdpersoon in de serie ‘Hallo, met wie spreek ik’ op pagina 2 is deze keer Angela Caredda, student aan het University College en bestuurslid van de debatvereniging van de UM, Rhetorica.

WANTED: Students who can help with adm.activities. More info: SBE Executive Master Programs s.galama@maastrichtuniversity.nl or call 043-3883780

Zin in relevante werkervaring? Global goals, mondiaal beleid, publieksevenementen, netwerk bedrijfsleven, publiekscampagne: www.rama.nl of 0610883996

Caramel Café Special Events Weekly bookswap Thurs:10hr to 12.30hr Come try our cupcakes&coffee. www.nl-nl.facebook.nl/caramelcafenl Akersteenweg96 MST

Beautiful flat for rent in prime location:Ruiterij. 1 bedroom, 1200E/m negotiable. 123mnpf@gmail.com

9 november 2017 | Observant 10 | 15

agenda academische zittingenAula Minderbroederberg 4-6

The announcements of the university, faculties, service centres and student organisations can be found on www.observantonline.nl

De mededelingen van de universiteit, faculteiten, servicecentra en studentenorganisaties zijn te vinden op www.observantonline.nl

Interne vacatures • Events coordinator at the SBE, 26.6 hours Vacancy number: AT2016.190 • Physics developer, FHML, 36-40 hours Vacancy number: AT2017.249 • PhD candidate, School for Mental Health and Neuroscience, FHML, 36-40 hours Vacancy number: AT2017.279 • Editor at the SBE, 30.4 hours Vacancy number: AT2017.290 • Online Marketing Officer at the SBE, 30.4 hours Vacancy number: AT2017.291 • Early Stage Researcher (PhD student), School for Cardiovascular

Diseases/CARIM-(Physiology), FHML, 36-40 hours Vacancy number: AT2017.292 • Assistant Professor at the department of Neuropsychology &

Psychopharmacology, section Neuropsychology at the FPN, 38 hours Vacancy number: AT2017.293 • PhD student for cognitive neuroscience project on Anorexia, FPN, 38 hours Vacancy number: AT2017.294 Voor uitgebreide informatie, raadpleeg de website www.maastrichtuniversity.nl. Klik op de link “Werken bij de UM” en vervolgens op “Vacatures”. Schriftelijke sollicitaties o.v.v. vacaturenummer op brief en envelop (of elektronisch solliciteren via de vacaturewebsite) richten aan de afdeling HRM van de betreffende faculteit of beheerseenheid (Postbus 616, 6200 MD Maastricht). www.maastrichtuniversity.nl

9-11 14.00 uur: Mw. Tanja Vajen, MSc.9-11 16.00 uur: Mw. Iris M.J. Lange, MSc.10-11 12.00 uur: Mw. Maike V. Tietschert, MSc.10-11 14.00 uur: Dhr. Jeroen H.P.M. van der

Velde, MSc.10-11 16.30 uur: Inauguratie Prof.dr. Martijn

Poeze15-11 16.00 uur: Dhr. Jan Hansen, MSc.16-11 10.00 uur: Dhr. Hans De Smet, MSc.16-11 12.00 uur: Mw. Theodora C. Godschalk,

MSc.16-11 14.00 uur: Dhr. Ruben G.F. Hendriksen,

MSc.17-11 10.00 uur: Dhr. Michael Gofeld, MD.17-11 14.00 uur: Dhr. Willem A.R. Zwaans, MSc.

17-11 16.30 uur: Inauguratie Prof.dr. Bart P.F. Rutten

21-11 10.00 uur: Dhr. Clovis Freire, MSc.23-11 12.00 uur: Mw. Gonny Willems, MSc.23-11 14.00 uur: Dhr.drs. Rob Bogie23-11 16.00 uur: Dhr. Ali Safarnejad, MSc.24-11 10.00 uur: Mw. Kristy M.C. Pickwell, MSc.24-11 12.00 uur: Mw. Linda M. Rolf, MSc.24-11 13.30 uur: Dhr. Bernard Nikaj, MSc.24-11 14.00 uur: Mw. Laura R.M. Kurth, MSc.24-11 16.30 uur: Inauguratie Prof.dr. Wendy Smits30-11 12.00 uur: Dhr.drs. Maarten van Beek30-11 14.00 uur: Dhr.drs. Fabian A. Holman30-11 16.00 uur: Dhr. Lusajo J. Kajula, MSc.

BOEREN BEDANKTVOOR 10 JAAR

BETER LEVEN KEURMERKbeterlevenkeurmerk.nl

Door Ype Driessen

Wij op de Berg hebben het maar gemakkelijk. Als we geen zin hebben om te lopen hoeven we ons maar bovenaan het bordes te posteren, een koprolletje te maken en hoeps, voor je het weet ben je beneden en rol je ofwel Ma van Sloun in, ofwel de Tribunal. Dat, lezers van gene zijde, zijn twee bruine kroegen waar jullie in Randwijck alleen maar van kunnen dromen. En als we nog een beetje naar links afwijken, rollen we zo de Toneelacademie binnen. Waarom zouden we dat doen? Nou, gewoon, om van dichtbij de jongste Maastrichtse variant van het mietoe-fenomeen te bekijken. Op die academie namelijk is/was een docent altijd erg aanminnig met zijn pupillen. Die allemaal graag Halina of Gijs willen worden en bereid zijn daar veel voor te doen. De NOS sprak met (oud-)studenten. Een van hen vertelde dat deze docent aan het begin van het jaar toegaf “dat hij klachten had gehad over betasting, maar dat hij studenten aanraakte om hun houding te corrigeren”. Je moet maar durven als je meiden recht in hun kruis pakt en daarbij teksten uit die ik wegens te verwachten sancties van mevr. B. hier niet kan herhalen.Het komt nu dus, zoals dat tegenwoordig heet, “erg dichtbij”. Want dit speelt zich dus af in ons eigenste Maastrichtse Quartier Latin, zoals die aanstellers van de gemeentelijke city marketing dat altijd noemen. De binnenstad, waar zich het kloppend hart van de UM bevindt. Waar vier faculteiten elkaar vanuit het raam een hand kunnen geven. En waar veel meer studenten rondlopen dan op die hele toneelschool. Hoe lang moeten we nog wachten tot een van onze hooggeleerden moet bekennen dat ook hij wel eens een uitglijer heeft gemaakt? En allez, de overkant doet ook mee, heel erg zelfs want daar doen ze in het officiële curriculum aan lichame-

lijk onderzoek en dat kan natuurlijk na de les best wel eens uitlopen op echt doktertje spelen. De kat en het spek, dat verhaal.Ik durf te wedden, lezer, dat u net als ik wel hier en daar een voorbeeldje kent of kende van innige betrekkingen tussen een docent en een student. Meestal studente. En dat u dan denkt: ze zijn volwassen, die docent is een ouwe viezerik maar als het meisje ermee instemt, what can you do? Nou, heel wat dus. Want het mag niet. Heb ik van mr. Spong gehoord, die dat bij Pauw ver-telde. Artikel 249 van het wetboek van strafrecht. Verbiedt ontucht van een bestuurder/beambte/onderwijzer etc. met persoon die aan zijn zorg is toevertrouwd. In bijvoorbeeld een ziekenhuis, gevangenis, instelling van weldadigheid. Dat laatste treft, want zijn wij geen ‘instelling van weldadigheid’? Het voelt wel zo, vind ik. En die weldadigheid kan te ver voeren dus. Nu is dit wetsartikel in 1999 ingevoerd, heb ik me laten Twitter: @a_bergbroeder

nl

Stuk vleesHij bukte een beetje en greep me vast bij mijn bovenbeen. Zijn nagels klauwden zich in mijn vel, door mijn spijkerbroek heen. Zijn gezicht was half zichtbaar in het gedimde straatlicht terwijl hij oogcontact maakte met mijn beste vriend. “Kijk nou. Zij is mooi hè!” Mijn vriend keek ongemakkelijk naar zijn schoenen en mompelde iets in de trant van “doe dat maar niet”, maar de man negeerde hem. De hand bewoog van mijn been naar mijn wang, waar hij ook in kneep, dit maal zonder nagels. “En kijk die appelwangen nou!” Ik werd me opeens bewust van mijn ledematen. Ze voel-den niet meer als onderdeel van mijn lichaam, maar als stukken vlees klaar voor inspectie. “Hee, kijk niet zo boos! Ik zeg toch dat je mooi bent. Net glimlachte je nog naar me!” Voordat zijn hand zich weer kon verplaatsen worstelde ik me voorzichtig uit zijn greep en liep de bar in. Mijn vriend volgde en de man bleef achter. Dit soort dingen doet zich wel vaker voor en ofschoon ik weet dat het niet normaal is, rea-geer ik meestal kalm. Er zijn nou eenmaal rare individuen die af en toe aan je zitten. Gewoon negeren en niet te veel op letten, toch? Het wordt alleen echt ongemakkelijk wanneer mensen die je iets beter kent, je tot een stuk vlees reduceren. Het lijkt te draaien om bezit en verwachtingen. Een vriend die wil dat je bij hem in bed komt liggen, want dat is toch gezellig? Een boze man die verontwaardigd vraagt waarom je hem niet ziet zitten maar die ander wel. Want waarom mag de één mij wel vasthou-den, en de ander niet? Het lijkt een logische vraag, maar zonder logisch antwoord. Want sinds wanneer moet je een reden hebben om iets niet te willen? Ik dacht dat het mijn lichaam was. Ja, je kunt iemand flink kwetsen door eerst te laten merken dat je wél interesse hebt, om er vervolgens toch vanaf te zien. Maar mag de ander dan wel oprecht boos worden als je van gedachten verandert? Een tijd geleden zag ik een filmpje waarin (sek-suele) toestemming werd vergeleken met het accepteren van een kopje thee. Als je iemand een kop thee aanbiedt, en diegene zegt “ja”, maar vervolgens toch “nee dank je”, moet je die thee dan alsnog in iemands keel gieten? Het antwoord lijkt logisch, maar toch gaat het vaak mis. En ik zou zo graag willen dat het niet meer misging. Nooit meer.

Cato Boeschoten

Mietoe

vertellen. Terwijl ik van één destijds docent, nu hoogleraar, zeker weet dat hij voor die tijd een (op zijn minst één) mooi studentenmeisje aan zich wist te binden. Ik formuleer het maar neu-traal. Het arme kind is op een gegeven moment naar de andere kant van het land gevlucht om daar haar studie voort te zetten. Is de hoogge-leerde er ooit op aangesproken? Niet dat ik weet. En ja, het mocht toen nog hè. Maar nu niet meer dus.Tot slot: weet u wat ook niet mag? Je afscheiden, wat mij betreft. En nu zit die Puigdemont al in Brussel. Ook dat komt dichtbij. Dadelijk slaat het onze eigen PuigdeMols ook in de bol en roept hij de onafhankelijkheid van Limburg uit. Ik zie het hem doen hoor. Hij is met pensioen en dan slaat de verveling toe. Ik waarschuw maar vast.

Albert Bergbroeder

Reinier AlexHarrie