Colofon: Emigreermagazine is een maandelijks verschijnende online uitgave van MediaMix Publishing. De inhoud wordt samengesteld met behulp van diverse redactie, fotografie en Dtp medewerkers. Niets uit deze uitgave mag zonder schriftelijke toestemming van de uitgever worden overgenomen en of vermenigvuldigd. Redactieadres: redactie@emigreermagazine.nl Algemene informatie: info@emigreermagazine.nl

Inhoud

2 Inhoud / Voorwoord 4 | 7 Hakuna Matata, Kenia 8 Kopen in Spanje 10 | 11 Column: Marissa Garau 12 | 14 Goeie ouwe tijd, Tunesië 16 | 17 Emigratie naar België en Gezinsbijslag 18 Allereerste voorlichtings bijeenkomst over emigreren 20 | 21 Emigreren maar niet het Nederlands verleren 22 Emigreren, hoe zit het dan met mijn pensioen/AOW? 23 Een terugblik, Spanje

Adverteerders index 3 Zoologistics 9 Worldwide Baggage Services BV 13 Rabobank Grensbanken 15 Wereldschool 19 Joho Insurances 19 Internationale verhuisbedrijven 24 War Child

“Maart roert zijn staart”! In vele opzichten. De crisis wordt steeds meer merkbaar door enorme hoeveelheden banenschrappingen en diverse ingestorte markten. Gelukkig is de Vliegtax voor dromers als ‘wij’ en u afgeschaft wat een bezoek aan uw toekomstige emigratieland wellicht wat vergemakkelijkt.

Op de Second Home Beurs sprak ik een directeurmakelaar van een groot en bekend makelaarskantoor die stellig beweerde dat emigranten meestal geen huis kopen maar dus volgens zijn mening meer voor het avontuur gaan en dergelijke. Ik kon mijzelf niet helemaal vinden in die stelling. Uiteraard zullen emigranten ook huren en ‘avonturen’. ( Iets wat veel buitenlandse makelaars vaak ook aanbieden (huren)) Maar er zal toch ook een belangrijk deel zijn die ‘gewoon’ in het buitenland een hypotheek nemen en daar ‘slechts’ voor goed heen verhuizen neem ik aan.

Ik snap dat zo’n makelaar zich liever richt op gepensioneerde vermogende mensen. Maar in deze- vooral voor makelaars moeilijke tijden- lijkt het mij toch ook verstandig om je kruit op meerdere pijlen te verschieten. How ever, er waren ook zat andere makelaars die ‘emigrerende Nederlanders’ wel tot hun doelgroep beschouwden. Ik denk ook zelf dat veel mensen omwille van de crisis, de politiek, het trieste weer of ‘de lentekriebels’ juist besluiten om te verhuizen. Gaat u ook dit jaar?

In alweer het vierde Emigreer Magazine van dit jaar kunt u onder andere vinden hoe u een huis kunt kopen in bijvoorbeeld Spanje. En de column van onze vaste columniste ‘Marisa Garau’ is ook zeker een aanrader om even te lezen.

Veel leesplezier! Sandy

Hakuna Matata! (geen probleem, bekend geworden door Lion King)

De eerste stappen Februari 2004 stapte Jane Sijl binnen bij de Leid-se JoHo vestiging, ze had plannen om de komen-de maanden als vrijwilliger en reiziger het leven in Afrika te ontdekken. Natuurlijk komt er dan een hoop geregel op je af, maar vooral veel voorpret en lekker inlezen. Uiteindelijk vertrok Jane op 20 oktober 2004 naar Kenia, met het plan om drie maanden aan de slag te gaan in dit land! I In eerste instantie om een team te begeleiden van een Afrikaans center dat vrouwen en kinderen ondersteunt. Uiteindelijk veranderde dit plan snel en werd het verblijf verlengd tot een half jaar. Het eindtermijn van het visum kwam in zicht. Ze moest Kenia tijdelijk verlaten en de tijd van reizen door Afrika brak aan. Zij ontdekte Zimbab-we, Zambia, Malawi en Zuid Afrika, maar al snel bleek dat Kenia toch echt iets extra’s had.

Zij ontdekte Zimbabwe, Zambia, Malawi en Zuid Afrika, maar al snel bleek dat Kenia toch echt iets extra’s had. Dit land liet haar niet los.

“Bij aankomst in Kenia had ik in eerste instantie niet het idee dat ik iets kon bijdragen in de samenleving waar ik in terecht kwam. Maar door samenwerken kun je uiteindelijk heel veel bereiken. Het leertraject werkt dan ook twee kanten op, ik heb zelf veel geleerd van de cultuur en de samenleving. In die eerste zes maanden hebben we samen ontzettend veel bereikt. Kinderen gingen steeds vaker naar school, vrouwen konden aan het werk met nieuwe vakkennis, maar ook naar de gezondheidssituatie werd gekeken” aldus Jane.

Emigreren Terug in Nederland bleek al snel dat dit kikkerlandje niet het land was waar Jane de komende tijd aan de slag zou gaan. Plannen werden gemaakt, opnieuw werd JoHo bezocht, met een flink aantal uiteenlopende vragen. Wanneer ben je officieel aan het emigreren? Hoe zit het met je verzekering? Wanneer laat je je uitschrijven? Maar er moest ook een ander plan worden gemaakt. Financiering voor de projecten die Jane aan het opzetten was met de Kenianen, langere termijn planning voor de projecten en het officieel opstarten van de stichting.

Wanawa In Nederland ontstond een enthousiast team van mensen in het bestuur van de stichting Wanawa dat zich ging inzetten voor de financiering van de

projecten in Kenia. Het doel hiervan is projecten op te starten die op langere termijn zelfstandig kunnen functioneren en om het Keniaanse initiatief samen met de vrijwilligers in Nederland verder te ontwikkelen en een goede basis te geven. Deze projecten zijn gericht op onderwijs, gezondheidszorg en werkgelegenheid. Augustus 2005 vertrok Jane weer richting Kenia. Met een nieuw plan. Deze keer niet om een paar maanden vrijwilligerswerk te doen, maar zij wilde de komende jaren hard aan de slag in Kenia. “ Een tweede familie bouw je op in Kenia, je leert het dagelijks leven van kennen van haver tot gort. Het leven speelt zich altijd buiten af en onderweg kom je altijd iemand tegen met een verhaal. Na een paar maanden wonen in Kenia, kwamen familie en vrienden uit Nederland op bezoek. Een bijzonder moment om eindelijk de beelden en ervaringen te kunnen delen met mensen uit je “eigen cultuur en achtergrond”.

Habari? (nog nieuws) Hoe gaat het?

Samenwerking met JoHo De projecten van stichting Wanawa zijn ondertussen flink gegroeid en het zijn er niet alleen meer in aantal geworden, maar ook de samenwerking met andere partijen neemt toe. Door een samenwerking van JoHo en Wanawa is er een Wereldsupporter Center gestart. Het Kenya Experience Center, waar iedereen terecht kan voor informatie over reizen, werken, projecten en duurzaam op pad. Zo helpt het center de Keniaanse student aan stageplekken bij NGO’s en vrouwengroepen, daar-naast helpen ze de internationale vrijwilliger en reiziger op pad. “ Al met al ben ik zelf weer terug gegaan naar Ne-derland, niet omdat het leven in Kenia niet beviel, maar omdat er ook in Nederland ontwikkelingen plaats vonden. Mijn tweede thuisland wacht nog steeds op me, die tijd komt ook weer”. De Nederlandse Cocky van Dam (40 jaar) heeft het Kenya Experience Center onder haar hoede genomen en door deze samenwerking tussen twee landen bereiken Jane en Cocky steeds

meer mensen. Zo gaan er regelmatig groepen studenten uit Nederland aan de slag in Kenia. “Wie weet kunnen we nog vele anderen inspireren om voor korte of langere tijd te verhuizen naar Ke-nia om een steentje bij te dragen of te genieten van dit prachtige land”.

Pole pole (rustig aan)

Mambo Poa? (Hoe ist?)

Meer info… www.settingupprojectsabroad.org: alles over JoHo projecten en programma's op het gebied van internationale samenwerking

www.emigrerennaarhetbuitenland.nl: praktische site als je plannen hebt te gaan emigreren incl. achtergronden, verzekeringen en administratieve zaken bij een lang verblijf in of migratie naar het buitenland

www.wanawa.nl: mensen in Kenia ondersteunen bij het verbeteren van hun eigen leefomstandigheden.

www.kenyacenter.org: zelf aan de slag of op pad in Kenia, kijk voor meer info op deze website.

Haraka, Haraka, Hakuna, Baraka (altijd haast, is geen blessings)

Kopen in Spanje Spanje is en blijft een populaire bestemming voor Nederlanders om een tweede woning aan te schaffen. Of zich definitief te vestigen. In 2010 zullen alleen al aan de Costa Blanca ongeveer 700.000 Nederlanders wonen. Een groot gedeelte bestaat uit gepensioneerden. Niet alleen vanwege de aangename temperatuur maar ook het gezonde leefklimaat trekt veel Nederlanders.

Aankoopprocedure Indien u wilt overgaan tot aankoop van van een onroerend goed dan zal er overeenstemming moeten worden bereikt over de koopvoorwaarden. U kunt zich eventueel laten begeleiden door een advocaat.

Dit met name omdat de functie van een notaris in Spanje niet te vergelijken is met die van zijn Nederlandse collega. De Nederlandse notaris checkt alles, vaak zonder dat we daar weet van hebben. In Spanje checkt de notaris niet veel. Controle op het eigendomsrecht of op schulden zal door de koper zelf uitgevoerd moeten worden. De Spaanse notaris controleert eigenlijk alleen of de betaling klopt en laat de akte passeren. Op zich best een aardige klus omdat nog steeds de meeste aankopen van woningen (gedeeltelijk) cash worden gedaan. Maar de dienstverlening gaat beduidend minder ver dan wij in Nederland gewend zijn. Indien de partijen het eens zijn over de koopvoor-waarden wordt er een voorlopige koopovereenkomst gesloten. Dit is niet verplicht, maar als er een deposito vooruit wordt gestort dan zal deze overeenkomst altijd worden opgemaakt. De notariële akte van eigendom (escitura) wordt opgemaakt en gearchiveerd bij de notaris. Het verschil tussen de aankoopprijs, de aanbetaling en eventueel de hypotheek dient bij de notaris voldaan te worden. Cash, per bankwissel/cheque of bankopdracht. Daarna ontvangt u van de notaris een duplicaat van de escitura waaruit blijkt dat u de nieuwe eigenaar bent. De originele akte wordt verstuurd naar het kadaster (registro de la proprie-dad) en daar wordt u naam ingeschreven in het kadaster. Pas op het moment dat de escitura is ingeschreven, bent u de rechtmatige eigenaar. De leges en belastingen dient u binnen 30 dagen na de overdracht te hebben voldaan.

Marisa Garau (Delft, 1968) is schrijfster. Na haar eerste

boek over mindfulness (Lannoo, 2007) schreef zij een boek over haar emigratie naar

Nieuw-Zeeland: www.eenjaarmet2zomers.nl

Een plek

onder de zon

Emigreren brengt veel, heel veel acties met zich mee waarover je zonder emigratieperikelen praktisch nooit nadenkt. Zoals het bepalen welk land aan al je nieuwe-leven-verlangens voldoet, welke regio het beste is, hoe het met de werkgelegenheid en gezondheidszorg gesteld is en of de kinderen kunnen rekenen op gedegen onderwijs. Maar zodra het visum op de mat valt, staat er op die alsmaar uitdijende to-do lijst toch maar een ding onbetwist bovenaan: het vinden van een huis. In ons geval: gemeubileerd en wel, aangezien de container met huisraad er minimaal zes weken over doet om de halve wereld rond te varen. Via het web regelden we een vakantiehuis aan een aantrekkelijk Kiwi-strandje, om de eerste weken na aankomst zonder huizenstress door te kunnen brengen. Nadat de vrachtwagen met de goed gevulde zeecontainer voorzichtig onze smalle straat uit was gemanoeuvreerd en we de makelaar onze huissleutels hadden overhandigd, wandelden we ieder met een koffer en een notebook naar de overkant van het Vondelpark om in een knus hotel van ons laatste etmaal in Amsterdam te genieten. De poezen waren al vier weken eerder vertrokken en zaten hun verplichte quarantaine-tijd uit in een gespecialiseerd dierenhotel in Auckland, waar ze – te oordelen naar de e-mails met lovende woorden en vertederende foto’s die we toegezonden kregen – het personeel direct om hun pluizige pootjes hadden gewonden. Die laatste dag waren we volledig dakloos, autovrij en huisdier-arm... maar niet eerder voelden we ons zo ongebonden en zorgeloos! Pas toen ervoeren we dat bezit eigenlijk een last is en soms verstikkende verantwoordelijkheden met zich meebrengt. Met slechts twee koffers en twee laptops was het leven opeens verrassend eenvoudig en overzichtelijk! Na aankomst in Auckland haalden we eerst de poezen op, die tevreden zaten te knikkebollen op een monsterlijke speeltoestel maar blij opsprongen toen ze ons in het vizier kregen. Daarna reden we in een goedkoop huurautootje naar de Tutukaka Coast waar we werden verwelkomd door een gezellig huis aan een schitterende baai. De eerste week gebruikten we om een aantal noodzakelijke dingen op orde te brengen. We kochten een robuuste auto, openden een bankrekening, kregen tot onze verrassing direct een setje pinpassen mee, regelden een postbus, schaften nieuwe simkaartjes voor de telefoons aan en een mobiel internet-modem zodat we ook in het vakantiehuisje-zonder-telefoonlijn het web op konden. Als een witte tornado raasden we door ons nieuwe land alsof we het emigratiekunstje al minstens drie keer eerder hadden geflikt!

Column

In week twee waren we klaar voor de volgende stap: het kopen van een stuk land voor een nieuw te bouwen huis. De plaatselijke makelaar in Ngunguru was een uitzonderlijk slanke en elegante Maori; hij was in de jaren zestig geadopteerd door een Nederlands echtpaar, sprak zelf geen woord Nederlands maar wist wel alles van oliebollen, pindakaas en Sinterklaas! Hij troonde ons mee langs een schier eindeloze selectie van schitterende locaties, die niet alleen ver boven de zeespiegel maar ook ver boven ons budget lagen. Hmmm. ..Bovendien begon de tijd te dringen omdat we nog maar een week in het vakantiehuisje konden blijven. Dus plukten we enkele advertenties voor huurwoningen uit de krant en deden een tourtje langs de aangeboden stulpjes.

Zo bezochten we een huis van een vroegtijdig gepensioneerd stel dat van de huuropbrengst een jaartje door het land wilde reizen met hun camper. Het huis was in de jaren zeventig gebouwd en sinds de oplevering was er geen schrootje meer aan veranderd! De badkamervloer, bruin uitgeslagen van het vocht, zou nog wel een lekker fris couponnetje zeil krijgen en het vette keukenplafond kon voor oplevering nog zeker een likje verf tegemoet zien. Toe maar! We bedankten vriendelijk en maakten ons zo snel mogelijk uit de voeten. De tweede optie was een nieuwbouwhuis van Sunshine Homes, op steenworp afstand van de Tutukaka jachthaven en met een mooi uitzicht. Toeval of niet, maar ook de camper van dit echtpaar stond al in de startblokken! Het huis was brandnieuw en netjes, en zou elke 65-plusser in hogere sferen hebben gebracht. We baanden ons voorzichtig een weg langs vitrinekastjes met kristallen prularia, gepolitoerde bijzettafeltjes en geborduurde kleedjes, om op een riant gebloemde bank terecht te komen. Na verloop van enkele minuten merkten we echter dat de koude bank zich als een vochtige spons aan ons vastzoog… en terwijl we gealarmeerd rondloerden, zagen we de condens van de ramen stromen. Het zo mooie nieuwbouwhuis bleek kil en vochtig te zijn door slechte isolatie en nog slechtere ventilatie. We namen afscheid van de hoestende bewoners en zagen onze kansen op een normaal huurhuis dramatisch afnemen. In het kantoor van de makelaar vertelden we de receptioniste alle horrordetails over ons huuravontuur. De dag erna hing ze aan de telefoon: of we misschien haar bach vlak naast ons vakantiehuis wilde huren totdat we iets beters vonden? Een bach is een typisch Kiwi vakantiehuisje: een eenvoudige accommodatie dat z’n oorsprong vond in een bachelor’s, een optrekje voor een vrijgezel. En zo liepen we een week later met koffers, laptops en poezen langs het strandje om drie huizen verderop in Chrisie’s bach nog wat tijd te winnen en onze zoektocht naar een huurhuis voort te zetten. Vlak erna vonden we via het web een enorm stuk land voor een geweldig goede prijs: niet aan de Tutukaka Coast, maar anderhalf uur dichterbij Auckland. Het land lokte ons naar Manga-whai, een stranddorp waar hardwerkende Aucklanders komen uitpuffen in hun uitbundige buitenhuis of bescheiden bach. Binnen een dag vonden we een geschikt huurhuis en als klap op de vuur-pijl bleek de zeecontainer ongeschonden aangekomen te zijn. Het echte huis zou nog een jaar op zich laten wachten, maar wij waren voorlopig onder de pannen!

Goeie ouwe tijd Allereerst moet ik eerlijk bekennen dat ik geen flauw idee had waar Tunesië lag, toen we hoorden in 1984 dat we naar Sfax zouden worden overgeplaatst. Mijn eerste echtgenoot werkte bij een grote, Amerikaanse servicemaatschappij in de olietoestanden en we hadden net twee jaar op Sicilië gewoond. Met ontzettend veel plezier mag ik wel zeggen. Dus toen we hoorden waar we naar toe werden gestuurd, heb ik een atlas gepakt en zijn we aan het zoeken gegaan. Tot mijn grote verbazing lag ons nieuwe land niet eens zo heel ver weg: net aan de andere kant van de Middellandse Zee. In oktober 1984 hebben we de oversteek gemaakt en zijn we in Sfax terecht gekomen. Een heel andere omgeving dan het ons bekende Siracusa, maar op een bepaalde manier ook heel vertrouwd meteen. De huizen waren niet veel anders dan de Italiaanse en we kwamen weer op steenworpafstand van de zee te wonen. In Sfax bestond toen een heel uitgebreide en zeer actieve expat-gemeenschap, met vooral heel veel Amerikanen en Engelsen. Er was een Ladiesclub, een babyclub, je kon meedoen in de dartscompetitie of met de quiltclub.

Er was een aerobics-groepje, dat elke dag bezig was. Kortom, ik had geen tijd om me te vervelen of eigenlijk ook maar op onderzoek uit te gaan in de stad met zijn mysterieuze medina. Af en toe ging er een groepje dames, meestal onder leiding van een Franse expat, een ochtend de stad in om te winkelen, maar niet echt vaak. Men vond het een beetje eng en er gingen geruchten dat men in de borsten en billen geknepen werd als je door de medina liep. Natuurlijk ging iedereen wel zijn boodschappen in de stad doen, op de Marché Central. Daar kon je immers vele soorten groenten vinden, slagers en zelfs een Maltese slager die ham en bacon verkocht. Het was natuurlijk wel ontzettend wennen aan vooral de slagers, met hun dooie koeien en schapen die bij de deur hingen. Met een kookboek en een woordenboek konden we aardig de stukken vlees krijgen die we nodig hadden en we deelden al onze bevindingen met elkaar. Er waren in die tijd helemaal geen geïmporteerde zaken; alles was lokaal en seizoen gebonden. Dus kwam iedereen altijd met grote koffers en tassen vol terug van vakantie. Etenswaren en dergelijke waren zeer geliefd. De Amerikanen kregen elke maand een hele voorraad etenswaren toegestuurd en wilden dat nog wel eens met ons delen. Heel vriendelijk! Contacten met het thuisfront waren in die tijd natuurlijk ook veel moeilijker. Er was geen Internet, geen computer, vaak zelfs geen telefoon. Dus we deden het met de Post, die onze lange brieven per ezeltjespost volgens mij eerst naar Tunis bracht, dan met de boot over en vervolgens op de fiets of zo verder, want de brieven deden er weken over voor ze aankwamen. Je moest rekening houden met een reistijd van ongeveer 2-3 weken heen en hetzelfde voor het antwoord. Nou, geloof me, dan heb je echt moeite om een beetje bij te blijven. Wat dat betreft zijn we er nu dus ontzettend op vooruit gegaan met de e-mail, digitale fototoestellen, Internet met alle kranten die je maar wenst en natuurlijk ook BVN-tv. Ik kan me niet herinneren dat we twintig jaar geleden al veel satel-liet-tv hadden. De televisie in Tunesië had twee kanalen, nee sorry, drie. Twee nationale zenders (een in het Arabisch, de ander in het Frans) en een Italiaanse zender.

(vervolg pag. 12) Ik kwam toen net uit Italië overwaaien, dus ik kan me herinneren dat we regelmatig naar de Italiaanse tv zaten te kijken en eigenlijk zelden naar de Tunesische zender. Eigenlijk had ik in die periode helemaal niet zo veel contact met de lokale bevolking. We hadden een druk expat leven met alle sociale contacten die we wensten en we gedroegen ons verder een beetje als toeristen, tijdelijke bewoners, van het land. Logisch ook als je bedenkt dat ik getrouwd was met een Fransman die voor een Amerikaans bedrijf werkte. We zouden hooguit een jaar of twee hier blijven en dan weer doorgaan naar een volgend land. Maar het lot had het anders beschikt. Mijn man en ik besloten al vrij snel dat ons huwelijk geen succes was en dat we maar beter uit elkaar konden gaan. Na een 'bedenktijd' van zes maanden in Nederland was ik nog even teruggekomen naar Tunesië om het nog een keer te proberen, maar het was een onbegonnen zaak en mijn man en ik zijn gescheiden. Doordat ik het best naar mijn zin had in Sfax - een huis, een vader voor mijn kind in de buurt (we hadden inmiddels een dochter gekregen), vrienden - besloot ik daar te blijven hangen zolang mijn verblijfsvergunning het toeliet. Jullie kunnen het wel raden, denk ik, want in die periode heb ik toen mijn huidige echtgenoot ontmoet en we besloten al vrij snel om samen verder te gaan. Nu was ik ineens nog wel een buitenlandse, maar geen expat meer. Ik hoorde nu meer bij de lokale bevolking.. En die twee groepen hadden eigenlijk weinig met elkaar gemeen. Ik voelde me alsof ik met mijn ene been in het kamp van de expat's stond en met het andere bij de Tunesiërs - het gaf een enge spreidstand die ik niet lang kon

handhaven. Op dat moment heb ik dus gekozen voor mijn nieuwe thuisland en diens bewoners, voor mijn man en zijn familie en vrienden. Ik stopte met mijn lunches, met de dartscompetitie en vele andere dingen. Vanaf dat moment vind ik dat je kunt rekenen dat ik echt in Tunesië ben komen wonen - voor die tijd was ik slechts een tijdelijke gast. Inmiddels ben ik dus 'volwassen' geworden in Sfax. Met veel vallen en opstaan, leren en oefenen ben ik nu een volwaardige Sfaxi geworden. Ik hoor er helemaal bij, wordt gerespecteerd en geaccepteerd. Zoals ik ben, met al mijn Nederlandse trekjes, maar wel met een enorm begrip en accepteren van hun normen en waarden. Geven en nemen, elkaar waarderen en vooral goed leren kennen. Dat zijn de ingrediënten volgens mij van een goede integratie. Wees duidelijk over hoe en wie je bent en toon dat je je wilt aanpassen aan hun cultuur, zelfs met je eigen identiteit. En dat werkt, echt waar. Tunesië is de afgelopen jaren ontzettend vooruit gegaan en een modern land geworden. Hedendaagse technologie maken deel uit van het dagelijkse leven en de winkels staan vol met geïmporteerde zaken. In vele opzichten is het leven hier niet anders meer dan in Europa. Slechts de eigen identiteit en de mentaliteit van de mensen zorgt ervoor dat er toch nog grote verschillen zijn. In tradities, in cultuur en in de dagelijkse omgang met elkaar. Maar dat maakt het ook zo ontzettend rijk om hier te mogen wonen. Ruby Fendri-van Rixel is een 48-jarige Nederlandse huisvrouw die in Sfax (Tunesië) woont, samen met haar man Hachemi (apotheker) en twee kinderen Shanna en Younes. Wonende (als vrouw) in het buitenland in een heel andere cultuur geeft haar veel om over te schrijven.

Emigratie naar België en gezinsbijslag Door: Sandra Graumans, Voorlichter Bureau voor Belgische zaken

Tim en Laura van Loon wonen met hun twee zoontjes Nick (6 jaar) en Simon (4 jaar) in Breda. Tim heeft een baan bij ING. ING betaalt een loon van € 30.000 bruto per jaar. Laura werkt parttime in een kapsalon in Breda. Zij verdient daarmee € 15.000 bruto per jaar. Tim en Laura ontvangen kinderbijslag van Sociale Verzekeringsbank (SVB) en kindgebonden budget van Belastingdienst/Toeslagen. Nick en Simon gaan dagelijks naar kinderopvang. Dit kost € 476 per maand voor Nick en € 357 per maand voor Simon. Daarom ontvangen Tim en Laura ook nog kinderopvangtoeslag van Belastingdienst/Toeslagen.

Het leven is goed, maar kan altijd beter. Tim en Laura willen ruimer gaan wonen. Over de Nederlands-Belgische grens in Hoboken (Antwerpen) vinden zij de perfecte woning. Laura zal na emigratie bij een kapsalon in Hoboken gaan werken. Daarvoor krijgt ze hetzelfde loon. De knoop is bijna doorgehakt, maar Tim twijfelt nog. Hoe zit het eigenlijk met de gezinsbijslag uit Nederland? Loopt deze door, nu zij straks niet meer in Nederland wonen? Laura wil de kinderen graag onderbrengen bij een kinderdagverblijf in Hoboken. Deze opvang kost minder dan in Nederland. Zowel voor Nick als voor Simon € 171 per maand. Maar vervalt de kinderopvangtoeslag dan? Tim krijgt van een collega de tip om bij Bureau voor Belgische Zaken van Sociale Verzekeringsbank (SVB) in Breda te informeren naar de gevolgen van hun emigratie voor sociale verzekeringen, zoals het recht op gezinsbijslagen.

Wat ontvangen Tim en Laura aan gezinsbijslag na emigratie?

1. Kinderbijslag uit België

Na emigratie vraagt Laura kinderbijslag aan bij het kinderbijslagfonds van haar werkgever. Dit Fonds betaalt de kinderbijslag per maand.

2. Kinderbijslag en kindgebonden budget uit Nederland

Tim en Laura melden hun emigratie binnen 4 weken bij Belastingdienst/toeslagen, die stopt met het betalen van kindgebonden budget. SVB is nu verantwoordelijk voor de betaling van kindgebonden budget als aanvullende gezinsbijslag.

Soort gezinsbijslag Nick Simon

Kinderbijslag € 98 per maand € 154 per maand

Soort gezinsbijslag Nick Simon

Kinderbijslag € 79 per maand € 65 per maand

Kindgebonden budget € 14 per maand € 14 per maand

Kinderopvangtoeslag € 388 per maand € 339 per maand

Totaal € 481 per maand € 418 per maand

Tim en Laura melden hun emigratie binnen 4 weken bij SVB. SVB berekent per kind het bedrag aan kinderbijslag en kindgebonden budget. Het bedrag aan kinderbijslag uit België wordt hiervan afgetrokken. SVB betaalt het verschil per kwartaal uit aan Tim.

Omdat de kinderbijslag uit België in dit geval hoger is dan de kinderbijslag en kindgebonden budget uit Nederland, ontvangt Tim geen aanvullende gezinsbijslag van SVB.

3. Kinderopvangtoeslag uit Nederland

Tim en Laura melden hun emigratie binnen 4 weken bij Belastingdienst/toeslagen. Nick en Si-mon zullen na emigratie kinderopvang in België krijgen. Dit is geen probleem voor het recht op kinderopvangtoeslag, zolang Tim in Nederland blijft werken en het kinderdagverblijf is erkend door de Belgische overheidsinstantie Kind & Gezin. Tim en Laura geven de nieuwe, lagere, kosten van kinderopvang door aan Belastingdienst/Toeslagen. Belastingdienst/Toeslagen berekent het nieuwe bedrag aan kinderopvangtoeslag.

Belastingdienst/Toeslagen betaalt het volledige bedrag uit aan Tim.

Conclusie

Omdat de kosten voor de kinderopvang in België lager zijn dan in Nederland, is de Kinderopvangtoeslag die Tim en Laura krijgen ook lager. Het totale bedrag aan gezinsbijslagen uit Nederland is hoger dan uit België, Nederland zal het verschil aanvullen.

Elke maand verschijnt er een stuk van BBZ over sociale verzekeringen op deze website. Dit is een kleine greep uit de vragen die BBZ dagelijks krijgt voorgeschoteld. Bij iedere bemiddeling of voorlichting is de persoonlijke situatie bepalend. De voorlichting en bemiddeling van BBZ zijn gratis. BBZ houdt maandelijkse spreekuren in de grensstreek.

Meer informatie? Kijk op www.svb.nl/bbz. Bellen of e-mailen kan ook: (0031) (0)76 548 5840, bbz@svb.nl.

Soort gezinsbijslag Nick Simon

Kinderopvangtoeslag € 139 per maand € 162 per maand

ALLEREERSTE VOORLICHTINGS BIJEENKOMST OVER EMIGREREN NAAR FRANKRIJK

Op zondag 5 april 2009 vindt de allereerste bijeenkomst plaats voor iedereen die naar Frankrijk wil emigreren. Een goede voorbereiding is cruciaal voor een succesvolle emigratie. Daarom organiseert Het Roer Om de allereerste Emigratiedag Frankrijk in De Rotonde te Geldermalsen.

Behoeften van toekomstige emigranten

Onder de almaar groter wordende groep toekomstige emigranten bestaat er veel behoefte aan betrouwbare antwoorden van deskundigen op hun emigratievragen. Ook hoort deze groep graag de ervaringen van Nederlandstaligen die al in Frankrijk wonen en komt men in contact met anderen die ook willen gaan emigreren.

Emigratiedag Frankrijk

Tijdens de Emigratiedag Frankrijk staan de vragen van de bezoekers centraal. Een uitgebreid team van specialisten is aanwezig om betrouwbare informatie te geven over belangrijke onderwerpen als gezondheidszorg, onderwijs, onroerend goed, verzekeringen en vele andere aspecten. Bovendien worden er diverse lezingen gehouden en delen Nederlandstaligen die reeds in Frankrijk wonen, graag hun ervaringen met de bezoekers. In het landelijke Emigratiecafé ontmoet de bezoeker andere toekomstige emigranten om mee kennis te maken en kennis te delen. Dit alles uiteraard in een Franse entourage!

De bezoeker kan informatie verzamelen, vragen stellen, ideeën opdoen, ervaringen uitwisselen, contacten leggen, literatuur aanschaffen of een of meer lezingen bijwonen. Na afloop ontvangen alle bezoekers een compleet infopakket.

Kortom: de emigratiedag informeert en inspi-reert!

Locatie

De Rotonde

Panweg 1

4157 PB ENSPIJK – GELDERMALSEN

Tel: 0345-651316

Openingstijden

Zondag 5 april 11.00-17.00 uur

Geïnteresseerden kunnen zich aanmelden via de website: www.emigratiedag.nl of op www.emigratiedag.be . Om het persoonlijke karakter van de bijeenkomsten te garanderen, is er slechts een beperkt aantal plaatsen beschikbaar.

Organisatie

De organisatie van deze Emigratiedag is in handen van Robbert Roijter van Het Roer Om. Begin 2005 verhuisde hij zelf naar Spanje en sindsdien informeert hij, met behulp van een team van specialisten en een panel van ervaringsdeskundigen, andere Nederlandstalige die willen emigreren. Het Roer Om doet dit d.m.v.:

emigratieportal www.hetroerom.com

emigreren naar Frankrijk www.frankrijk.hetroerom.com

maandelijkse nieuwsbrieven www.emigratienieuws.nl

emigratieworkshops www.emigratieworkshop.nl

Het Roer Om

Jan-Pieter Hak

0031-(0)638161358

janpieter@hetroerom.com

www.hetroerom.com

Verzekerd naar het buitenland. Door je werkgever uitgezonden worden, emigreren, een ontwikkelingsproject opzetten of een eigen bedrijf beginnen?

EmigreerMagazine raadt JoHo Insurances aan voor iedereen die op zoek is naar praktische verzekrings tips, achtergronden en een goed overzicht van emigratie- en expatverzekeringen. Regel je (expat)verzekering voordelig, deskundig en efficiënt via

www.wereldwijdverzekerd.nl

Kijk op wereldwijdverzekerd.nl voor Ziektekostenverzekering en reisverzekering Financiële planning: pensioen en sparen Arbeidsongeschiktheid Lokaal verzekeren? JoHo Insurances biedt: Internationale ziektekostenverzekeringen en aanvullende pakketten Collectieve verzekeringen voor bedrijven en organisaties

Aanvullende verzekeringen

Doorlopende reisverzekering in het buitenland

www.wereldwijdverzekerd.nl www.verzekeringeninhetbuitenland.nl www.emigrerennaarhetbuitenland.nl

Verhuis bedrijven Internationaal Adios Holanda Wereldverhuizers Bandsma Bultje verhuizingen De Haan Removals De Graaf Verhuizingen Derksen Verhuizingen Dijkshoorn Euromovers Hazeleger verhuisservice Stoof TopMovers Tipker World Wide Movers Doorklikken naar deze Internationale verhuis bedrijven kan ook via de hompage van Emigreermagazine.nl

Emigreren, maar niet het Nederlands verleren! Steeds meer Nederlanders en Vlamingen trekken al dan niet permanent naar het buitenland. Voor een jaartje 'wereldreizen', voor een langere vakantie of in opdracht van de werkgever. Naast dat zij die de stap zetten, zijn er ook steeds meer mensen die een tijdelijk of definitief verblijf buiten Nederland of België ernstig overwegen. De kredietcrisis zorgt aan de ene kant voor een hoop onzekerheden, aan de andere kant stort in een aantal landen de huizenmarkt in waardoor dit voor sommige mensen het moment is geworden om een huis in het buitenland aan te schaffen.

Afhankelijk van waar men heen gaat, komt daar heel wat organisatie bij kijken, zeker als er ook kinderen zijn. Wat moet er geregeld worden voor het onderwijs, bijvoorbeeld? Of met het bijhouden van het Nederlands?

Kinderen die naar het buitenland vertrekken, moeten in de meeste gevallen een nieuwe taal leren. Daardoor wordt de ontwikkeling van het Nederlands onderbroken en gebeurt het niet zelden dat ze hun moedertaal verleren. Enkel en alleen thuis Nederlands praten, blijkt immers niet voldoende voor het ontwikkelen van de spelling, het leesniveau, de woordenschat en de grammatica. Contacten met achtergebleven familie, maar ook het volgen van een eventuele studie in België of in Nederland, wordt dan lastig. De Wereldschool biedt al ruim 60 jaar onderwijs aan kinderen van drie tot en met achttien jaar. Het Uitgangspunt is maatwerk bieden, zodat u ervoor kunt kiezen om uw kind(eren) alleen Nederlands te laten volgen of die combinatie van

vakken die in uw specifieke situatie passend is. Uiteraard is het ook mogelijk het volledige basis- en/of voortgezet onderwijs via de Wereldschool te doen. Natuurlijk kunt u op een deskundig advies van de Wereldschool rekenen bij het kiezen van de schoolvakken. Naast Nederlandstalig onderwijs op afstand biedt De Wereldschool speciaal voor emigranten een zesdelig taalprogramma aan. Kinderen vanaf 6 jaar wordt de mogelijkheid geboden het Nederlands te leren en verder te ontwikkelen. Het doel is ervoor te zorgen dat de leerling Nederlandse teksten kan lezen, de spelling en werkwoordspelling redelijk tot goed beheerst, een goede Nederlandse brief kan schrijven en de woordenschat goed is.

Hoe werkt de Wereldschool?

Bij de Wereldschool spelen de ouders een belangrijke rol. Met behulp van boeken en speciaal ontwikkelde handleidingen en materialen geven zij hun kinderen thuis les. Voor ieder vak is er een handleiding waarin van dag tot dag staat wat er gedaan moet worden en hoe hij of zij te werk moet gaan. Gaandeweg zal de rol van de ouder steeds minder intensief worden. De kinderen worden snel zelfstandiger en raken gewend aan het Wereldschool materiaal.

Maar de ouders staan er niet alleen voor. Zijzelf en ook de kinderen krijgen vanuit Nederland en Vlaanderen steun van ervaren docenten. Dat gebeurt via het Internet of de post. Ouders, leerlingen en docent kunnen met behulp van het

leerlingen-volgsysteem via Internet zien hoe de resultaten zijn.

Men kan bij de Wereldschool beginnen wanneer men wil en ook het studietempo is vrij. Toch wordt vanuit de Wereldschool een handige planner meegegeven zodat een en ander gelijk blijft lopen: het voordeel hiervan is dat andere vakantieperiodes dan die in Nederland en België geen probleem vormen en dat de tijdsbelasting van de lokale school werken met de Wereldschool niet in de weg staat.

Bent u geïnteresseerd?

Voor meer informatie over de onderwijsmogelijkhe-den, kunt u contact opnemen met het kantoor van de Wereldschool onder telefoonnummer 0320 229927 of per email info@wereldschool.nl. Ook kunt u de website www.wereldschool.nl bezoeken en u bijvoorbeeld aanmelden voor de maandelijkse voorlichtingsbijeenkomst.

HOE ZIT HET DAN MET MIJN PENSIOEN / AOW?

Als u verhuist naar het buitenland, dan blijft uw opgebouwde

pensioen natuurlijk van u.

Wel is het belangrijk om aan een aantal zaken te denken.

Mijn ouderdomspensioen

U kunt uw pensioen bij uw werkgevers laten staan. Ook kunt u

uw pensioen afkopen. Dit kan alleen als uw opgebouwde pensi-

oen relatief laag is, namelijk minder dan ongeveer € 417.74 per

jaar.

U krijgt het bedrag dan in één keer. U moet hierover belasting

betalen. Daarnaast is het mogelijk om uw pensioen mee te ne-

men naar uw werkgever in het buitenland (internationale waarde-

overdracht).

Mijn AOW

U bouwt alleen uw volledige AOW op als u tussen uw 15e en

65ste constant in Nederland woont. Voor elk jaar dat u niet in

Nederland woont, krijgt u 2% minder AOW.

Als u bij een buitenlandse vestiging van uw

werkgever voor een korte tijd komt te werken, dan kunt in aan-

merking komen voor een detachering verklaring. Voor meer in-

formatie kunt u contact

opnemen met de Sociale Verzekeringsbank (www.svb.nl)

Emigreren na mijn pensionering

Uw pensioen kunt u ook in het buitenland ontvangen. Voor uw

AOW moet u dan wel op het volgende letten. De hoogte van uw

AOW is afhankelijk van uw leefsituatie (samenwonend/

alleenstaand).

Het is wettelijk geregeld dat de AOW voor

alleenstaanden alleen wordt uitgekeerd in een land waarmee

Nederland afspraken heeft gemaakt.

Op www.svb.nl vindt u hierover meer informatie.

Een terugblik.

We zijn een van de velen die er wel eens van droomden Nederland te verlaten, en naar een zonniger oord te verhuizen. Dat is precies wat we eind augustus ook echt gedaan hebben; met ons Renaultje volgepakt lieten we in emotionele sfeer onze dierbaren achter en reden we de straat uit. Tjonge, dat was wel een heel raar moment. Hoewel het heel onwerkelijk aanvoelde, hadden we wel door dat er op dat moment echt een ingrijpende verandering in ons leven plaatsvond. “Wie kent het hier nog?” vroeg ik de kinderen om de paar kilometer. Na een half uurtje klonken de eerst zo zelfverzekerde antwoorden steeds minder overtuigd. Tot het magische moment dat niemand precies meer kon voorspellen hoe de volgende kilometer er uit zou zien; Los! Weg! Weg bekende wereld, bekende omgeving, weg ons vertrouwde Arnhem. We hebben ons voorgenomen het eerste jaar niet meer terug te keren. Elke minuut snelden we met 130 kilometer per uur verder de nieuwe wereld in, naar het zuiden, verder van het leven dat we zo goed kennen. Dit spannende en onzekere moment is al zo indrukwekkend dat de eerste kick van de emigratie alvast binnen is. Het is ook de eerste heftige indruk in de rij die nog komen zou, vanaf dat moment is er geen gewone dag meer geweest. Inmiddels wonen we hier geruime tijd. Alles wat er mis kon gaan is tot nu toe goed gegaan, en de hele stap blijkt achteraf minder zwaar te zijn dan we tevoren wel eens dachten. We zijn er nog lang niet, dus we moeten oppassen niet te vroeg te juichen. Wat wil je liever horen; wat

we al bereikt hebben of wat er nog moet gebeuren? Beide onderwerpen bestaan uit een lange lijst. Ik ga alleen even in op het belangrijkste, namelijk ons geluksgevoel. Dat belang overstijgt alle lijsten. Nu maak ik het mezelf wel erg gemakkelijk, want we hebben heel sterk het gevoel dat de verhuizing niet beter had kunnen uitpakken. Er is niet engs aan, je rijdt gewoon naar je nieuwe land, brengt je kinderen naar school, word lid van enkele clubjes, en gaat aan de bar staan schreeuwen zoals de anderen in het café. Zo simpel is het echt! Ik besluit de lofzang over de mensen in ons dorp met de volgende recent gebeurde anekdote. Samen met mijn vrienden van de wandelclub stonden we op een zondagochtend op een bergflank die we zojuist beklommen hadden. Een werkelijk weergaloos uitzicht gaapte ons aan, en leek te fluisteren: “en, kun je het nog mooier bedenken? Hoe mooi wil je dat ik ben?” Nog buiten adem zag ik de trotse blikken van mijn wandelmakkers, die stiekem zijwaarts blikten om mijn reactie te peilen. “Wat hebben jullie toch een schitterend land!” complimenteerde ik ze. Zonder ook maar een seconde te aarzelen verbeterden drie van hen met verheven stem me enigszins verbouwereerd: “ONS land. Het is ook van jou. Jij woont nu toch bij ons?” Kijk, zo maak je Bassie blij. Het is typerend voor het gevoel dat de mensen ons hier weten te geven. We voelen dat gelukkig alle vier zo. Ja, het is goed vol te houden hier. De schoolrapporten van Lune en Mare van het eerste trimester zijn inmiddels opgemaakt. Met mijn anarchistische inslag zal ik natuurlijk nooit enkel afgaan op hun schoolresultaten om hun succes in het leven te peilen, maar in dit geval acht ik het toch vermeldenswaardig. Na drie maanden zijn die twee kabouters er in geslaagd om beiden een uitstekend rapport te oogsten! Op alle onderdelen, ook bijvoorbeeld Taal, dat bestaat uit Engels en Spaans. Tijdens het Kerstontbijt dat ook hier in Spanje op school genuttigd wordt, met het verschil dat tevens de ouders daarbij welkom zijn, schieten diverse leerkrachten me aan om hun waardering uit te spreken over het aanpassing vermogen en het verworven nivo van Lune en Mare. Voor deze ene keer laat ik het bij het louter vermelden van hun maatschappelijke succes...

War Child werkt aan een vreedzame toekomst voor oorlogskinderen. Kinderen die opgroeien in een veilige, stabiele omgeving waar hun rechten niet worden geschonden, krijgen een grotere kans zich te ontwikkelen tot evenwichtige volwassenen dan kinderen uit (voormalige) oorlogsgebieden. Hoe meer kinderen opgroeien tot evenwichtige volwassenen, hoe groter de kans dat de samenleving waarin zij leven later ook vreedzaam zal zijn.