internity - wordpress.com · Με το iot (internet of things) συνδέονται οι...

INTERNITY(Internet of Meanings)

Συλλογή 2020

By SearchingTheMeaningOfLife

PROLOGUE Regardless of whether you approve it or not, technology came in between us. To join us or to divide us. We decide on how to use it.

IoP (Internet of People) connects people with people, with social media.IoT (Internet of Things) connects people with things and things with things.People and things are growing and it is definitely our business to organize them neatly.What will be done with the precious but neglected meanings?

Before even discovering the writing, the man had realized that his charisma and difference from the other creatures was in mind, intellect and meaning. He secretly hid them in myths, stored them in the immortal(;) constellations and spread them with the art of memory to the next generations until they were recorded in stones, papyrus, papers and digital media ...They knew that the meanings are the only way to evolve our species.

We are searching for the hidden meanings in the arts: books, cinema, plays, paintings, poetry and more, and since 2011 we have started publishing them publicly on the Internet, specifically SearchingTheMeaningOfLife.wordpress.com and other related websites. First ourselfs, let us have a point of reference and review, and then whoever, other active seeker, is interested.

All this research, of course, through perception, has led to ideas and thoughts for new meanings. Somewhat like this began the creation of verses, since the arts never ceased to be the best hiding place. By living in the meanings man is constantly evolving. If he wishes to become more widely understood, art is the medium. From art begins and in the art ends the search and the transmission of meanings.

We stopped storing in stars, stones and papyrus. Also books are converted into ebook and the internet is the fastest media transmission of the era ...

Internity (Internet of Meanings)... Come to organize with ebooks, apps, websites and all available ways, knowledge of the past, of nowadays and of the future. To connect man with the meanings. The meanings with the meanings.

The most appropriate language for the substance is Greek. It is the only active primordial language that attributes every function of the ever-evolving brain. Its dictionary is constantly being recreated and growing up, with new words that show their significance on their own. Greek language is philosophy, conscious or unconscious, and only her speech. In every attempt to translate it, valuable elements of meaning are lost, but the effort is also worthwhile, for what remains.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ Ανεξάρτητα με το αν το εγκρίνετε ή όχι, η τεχνολογία μπήκε ανάμεσά μας. Για να μας ενώσει ή για να μας χωρίσει. Εμείς το αποφασίζουμε με τον τρόπο χρήσης της.

Με το IoP (Internet of People) συνδέονται οι άνθρωποι με ανθρώπους, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Με το IoT (Internet of Things) συνδέονται οι άνθρωποι με τα πράγματα και τα πράγματα με τα πράγματα.Οι άνθρωποι και τα πράγματα όλο και αυξάνονται και σίγουρα μας αφορά το να τα οργανώσουμε τακτοποιημένα.Τί θα γίνει όμως με τα πολύτιμα αλλά παραμελημένα νοήματα;

Πριν ακόμα ανακαλύψει την γραφή ο άνθρωπος είχε καταλάβει ότι το χάρισμα και η διαφορά του από τα άλλα πλάσματα βρισκόταν στο νου, τη νόηση και τα νοήματα. Τα έκρυψε μέσα σε μύθους έντεχνα, τα αποθήκευσε στους αθάνατους (;) αστερισμούς και τα διέδωσε με την τέχνη της μνήμης στις επόμενες γενιές, ωσότου καταγραφηθούν σε πέτρες, πάπυρους, χαρτιά και ψηφιακά μέσα… Εκείνοι ήξεραν ότι στα νοήματα βρίσκεται ο μόνος τρόπος να εξελιχθεί το είδος μας.

Ψάχνουμε τα κρυμμένα νοήματα μέσα στις τέχνες: βιβλία, κινηματογράφο, θεατρικά έργα, πίνακες ζωγραφικής, ποίηση και πολλά άλλα και από το 2011 ξεκινήσαμε να τα καταγράφουμε δημόσια στο διαδίκτυο και συγκεκριμένα στο SearchingTheMeaningOfLife.wordpress.com και σε άλλες σχετικές ιστοσελίδες. Πρώτα για να έχουμε εμείς ένα σημείο αναφοράς και ανασκόπησης και στη συνέχεια όποιος άλλος ενεργός αναζητητής ενδιαφέρεται.

Όλη αυτή η έρευνα βέβαια, μέσω της αντίληψης, οδήγησε σε ιδέες και σκέψεις για νέα νοήματα. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η δημιουργία στίχων, μιας και οι τέχνες δεν έπαψαν ποτέ να αποτελούν την καλύτερη κρυψώνα. Ζώντας μέσα στα νοήματα ο άνθρωπος είναι συνεχώς εξελισσόμενος. Αν θέλει να γίνει ευρύτερα κατανοητός η τέχνη είναι το μέσο. Από την τέχνη ξεκινά και στην τέχνη καταλήγει η αναζήτηση και η μετάδοση νοημάτων.

Σταματήσαμε να αποθηκεύουμε σε αστέρια, σε πέτρες και παπύρους. Επίσης τα βιβλία μετατρέπονται σε ebook και το διαδίκτυο είναι το ταχύτερο μέσο μετάδοσης της εποχής…

Internity (Internet of Meanings)… Ελάτε να οργανώσουμε με ebooks, apps, websites και όλους τους διαθέσιμους τρόπους, την γνώση του παρελθόντος, του τώρα και του μέλλοντος. Να συνδέσουμε τον άνθρωπο με τα νοήματα. Τα νοήματα με τα νοήματα.

Η καταλληλότερη γλώσσα απόδοσης ουσίας είναι η ελληνική. Είναι η μόνη ενεργή αρχέγονη γλώσσα που αποδίδει κάθε λειτουργία του συνεχώς εξελισσόμενου εγκεφάλου. Το λεξικό της συνεχώς αναδημιουργείται και μεγαλώνει, με νέες λέξεις που δείχνουν τη σημασία τους από μόνες τους. Αποτελεί φιλοσοφία, συνειδητή ή ασυνείδητη, και μόνο η ομιλία της. Σε κάθε προσπάθεια μετάφρασής της χάνονται πολύτιμα στοιχεία νοήματος αλλά αξίζει η προσπάθεια και για αυτά που απομένουν.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

κλεψύδρα

{Φυγή της φυγής}{Άρωμα Αγάπης}{Παρατηρώ Ζωή στους αρμούς}{Έλα στο ναό της Αγάπης}{Όλοι Έλληνες}{Σπασμένο γυαλί}{Τέχνης Δημιουργία}{Αντάξιοι Εραστές}{Φώς Αγάπης}{Όνειρα Ολόκληρα}{Συγνώμη ή Σιωπή}{Προετοιμάσου}{Ξεκίνα}{Μαζί φως}{Χωρίς βαρκάδα}{Η ψείρα}{Γεροί απόγονοι}{Μάταιη Πάλη}{Αναπροσανατολισμοί}{Δες ψηλά}{Πολικός αστέρας}{Πνευματικά Δικαιώματα}{Ακατάληπτη ευτυχία}{Καλύτερη η απόσταση}{Μαρτύριο η ζωή στον κήπο}{Γεννάς Εαυτούς}{Γητευτής νους}{Γυρεύοντας Οδυσσέα}{Αντίο θλίψη... Καλημέρα αγάπη}{Άτιτλο}{Ακόμα λείπει}{Μάτια Παράθυρα}{Μουσική ελπίδα}{Αστρικό μωρό}{Χωρίς οίκτο}{Πότε τα νεόκτιστα;}{Ο αστρο Άνθρωπος}{Εγκληματικό Ραντεβού}{Δακρυσμένες Μήτρες}{Ταραχή}{Χαιρέτα τον ξένο}{Ένα ρόδο στον καθένα}{Άπειρο νόημα}

{Αρχοντικό ονειροδρόμειο}{Σε θαλπωρή}{Εξιλέωση}{Με μάτια κλειστά}{Ανακούφιση}{Θύμα του μέλλοντος}

ονειροπαγίδα

{Είσαι}{Κουτί συμφορών}{Θάνατος όπως Άνοιξη}{Πεθαίνεις για Αγάπη}{Σε ανθοδοχείο}{Αγάπης θησαυρός}{Ιδιοκτησιακό Καθεστώς}{Αφόρετο θρίλερ}{Ούτε ένας}{Φίλοι Απείρου}{Μοναξιά}{Θερμή Ψυχής Ομορφιά}{Κρίση οικονομική?}{Απρόσωπη παγίδα}{Βασική προϋπόθεση}{Υπεύθυνος σαφήνειας κόσμου}{Αγάπης συναίσθημα}{Πρόσωπο ποίησης}{Τόπος Αιτίας Άρνησης}{Καλλιτέχνης}{Αντιλεγόμενο}{Τροπικό κλίμα}{Όνειρο πραγματικό}{Το διαμάντι}{Ευχαριστώ Ζωή!}{Χαρτογραφημένοι λαβύρινθοι}{αστυ παρά νομος}{Ομολογία τέχνης}{Ανόητοι και Ακατανόητοι}{Μούστος ψυχής}{Φεγγάρι}{Για τα όνειρα}{Με τη Δύναμη των άστρων}{Ταράζεις Θεό}{Υπεύθυνος κανείς;}{Κόβω το κάπνισμα}{Ζωηρή Ζωή}{Καρδιά αγκινάρα}

{Πλήξης λύση}{Εικονικά φιλιά στα παιδιά}{Προς την Αγάπη}{Ο Καλλιτέχνης}{Καμιά αγάπη}{Το πουλί και το ρόδο}{Πέτα το καπέλο}{Καρφίτσες}

ασυνείδητα

(36 άτιτλες δημιουργίες)

“Ό,τι είναι για τα άστρα οι μύθοιΕίναι τα όνειρα για τον άνθρωπο

Καλά κρυμμένες αιώνιες Αλήθειες”

κλεψύδρα

{Φυγή της φυγής}

Έθεσα την ελπίδα στο αύριοΚατάντησα ανούσιο το σήμεραΛιποτάκτησα στο αύριοΝοστάλγησα το χθεςΗ νοσταλγία νίκησε Τον πόθο για ελευθερίαΗ φυγή της φυγής είναι η λύσηΗ φυγή απ' τον εαυτόΚατανοεί κάθε κόκκοΤης κλεψύδρας

Περιεχόμενα

{Άρωμα Αγάπης}

Μαζί με τα σύννεφαη αγάπη σου έφυγεμε τις φευγαλέες ηδονέςκαι τους εφήμερους έρωτεςψάχνεις καταφύγιογια τον πόνοπου ο άνεμος ξανά σε παρέσυρεΑν σταγόνα θλίψης δε στάξειο σπόρος της καρδιάςμε άρωμα το σύμπανπώς να μοσχοβολήσει;Τα πέταλα της Αγάπηςστον Ήλιο πως να δείξει;Σε σπηλιάς καταφύγιο σκοτεινόαπό μαρασμό θα καταλήξει.


{Παρατηρώ Ζωή στους αρμούς}

Εκεί που το μπλε της θάλασσας ενώνεται με το μπεζ της άμμουΕκεί που το πράσινο δάσος συναντά το γαλάζιο τ' ουρανούΕκεί που το λευκό χιόνι τελειώνει κι αρχίζει το γκριζωπό βουνόΕκεί που το κατάρτι σχίζει το σύννεφο Εκεί που η λαλιά ανατρέπει τη σιωπήΕκεί που η μοσχοβολιά της φύσης καλύπτει τον αέρα Εκεί συναντώ την ΑλήθειαΕκεί συναντώ τη ΖωήΣτη διεύρυνση και την υποχώρηση των αρμώνΠαρατηρείς και γράφεις στο τετραδιάκι σουΤο ρυθμό της καρδιάς να χορεύειΆφοβα γιατί Αγαπάς


{Έλα στο ναό της Αγάπης}

Εισήλθα στο μικρό ναόΠροσκύνησα τις εικόνεςΠροσευχήθηκα στο ΙερόΜετάλαβα σώμα και αίμαΑνέβηκα στη σκεπήΑγκάλιασα το σταυρόΆγγιξα με δάκρυα τον ουρανόΚαι έκρουσα την καμπάναΝα εισέλθετε όλοιΣτο μεγάλο ναό της αιώνιας ΚαρδιάςΜα προτιμήσατε το μαρασμόΣε βολικό καταφύγιο


{Όλοι Έλληνες}

Όταν καθαρίζει ο ουρανός από φύλλακαι ο νους από σκέψειςΑρχίζουν να μιλούνε τα αστέριαγια την Ελληνική καταγωγή όλωνΑυτή γέμισε ουλές, ρυτίδες και σημάδιατο πρόσωπο της χώραςΜε τη βαριά ιστορία που κρύβουν τα κλαδιάτης βελανιδιάς, της ελιάς, του αμπελιούΤην ανάγκη για προφητείες και ελπίδααπό τα φύλλα της δάφνηςΓια ομορφιά από αντανακλάσεις του Ήλιουστο καθρέφτισμα των άστρων, στην ουράνια γαλήνη


{Σπασμένο γυαλί}

Καρδιά ευαίσθητη. Σε άλλους δυνατή!Αγνή και διάφανη. Σε όλα αληθινή!Την ποδοπάτησαν. Το 'σπασαν το γυαλί.Εγώ τους άφησα. Η ευθύνη ολική!

Νόμισα μόνα τους τα μάτια θα μιλήσουνΆφησα εύκολα τα πάντα να κυλήσουνΠίστεψα θαύματα θα γίνουν να τα λύσουνΤα χρόνια πέρασαν. Δε λένε να γυρίσουν!

Το σώμα πάγωσε στην τόση υποκρισίαΣαν το ελάφι που απ' τα φώτα έχει σαστίσειΠοιός θα το σώσει; Τώρα έχει παραλύσειΈρχεται η ρόδα. Φωνάζω να σταματήσει

Μόνο η θέληση το σπρώχνει για να ζήσειΠοιό είναι και από πού έχει ξεκινήσειΓια που κίνησε και ποιον να συναντήσειΖωή ή θάνατο; Τώρα ν'αποφασίσει.

[Εμπνευσμένο από το θεατρικό "Το σπασμένο γυαλί" του Άρθουρ Μίλερ]


{Τέχνης Δημιουργία}

Πώς φυλάκισες τη φύση σε μια πένα;Στα πινέλα του ζωγράφου θα τη βρεις;Πόσους ήχους να χωρέσεις στη χορδή;Είναι κόσμημα ο κόσμος Ομορφιάς.Ναός είναι! Μα του θόλου τα αστέρια μη μετράς…Λαμπάδα ο Ήλιος. Στην καρδιά να τον κρατάς.Συμπαραστάτες εκεί έξω: Κλαδιά, πουλιάΣχήματα, χρώματα, αρώματα σε αισθήσεις σεβαστάΜε τέχνη όρισε μια νέα ΔημιουργίαΜικρό κομμάτι να οξύνει φαντασίαΝα πλάθει όνειρα στης νόησης τα΄αρχείαΝέα Φύση με της Τέχνης τα εργαλείαΝερό στη χούφτα που το έκανες ποτάμιΜε λίγο φως την πλάση έχεις γλυκάνειΜε τρία χρώματα ζωγράφισες λιμάνιΆκου τον ψίθυρο… Λυγμός που τραγουδάει!


{Αντάξιοι Εραστές}

Θα μπορούσα να ελευθερώσωΤον ευάλωτο εαυτόΣτα χέρια θαυμαστώνΑλλά τότεΘα γινόμουν μια εύκολη περίπτωσηΧήραςΣαν αυτές που αρέσουνΜόνο σε υποκριτές παντρεμένουςΠροτιμώ να επιλέγειΗ καρδιάΑνάμεσα στην αντάξιαΠοικιλία θαυμαστώνΤης Αλήθειας


{Φώς Αγάπης}

Ένωσα τα χείλη σε φιλί και με φίλησες Βάδισα στη βροχή δίχως ομπρέλες προστασίαςΨηλάφισα και τα σκοτεινά σημεία. Εντόπισα τα τείχη.Στα υγρά βάθη ανακάλυψα το κλειδί της φυλακήςΜεταφέρομαι εκτός σε στιγμές ανάγκηςΚαι όλο τα όρια επεκτείνω μέχρι να τα σπάσωΜε θεσμούς κατά της ασχήμιας και υπέρ της ομορφιάςΚατά της αδικίας που εδραίωσαν τα ψέματα Των προνομιούχων για να διατηρήσουν προνόμιαΚαι φίμωσαν τις κραυγές των "γιατί;"Των βάναυσα καταπατημένων ανθρώπινων ψυχώνΜε το κλειδί της Αγάπης πλέον ακούωΤις βουβές κραυγές που δειλά τρεμοσβήνουνΤις δυνατές φωνές που με αγώνα κρατήθηκανΚαι γίνομαι φαναράκι, να σώσω το Φώς, την Ανάσταση


{Όνειρα Ολόκληρα}Καίω τα όνειρα που άφησα μισάΤσιγάρο ατέλειωτο τον πόνο δεν σκορπάΠαιδί φιλόδοξο... μου κόψαν τα φτεράΓονιού νευρώσεις που το τέλειο ζητά(Κι ανολοκλήρωτη όλο μένει η χαρά)Μίσος χαράκωσε όποιον χαμογελάΌποιον στο δρόμο μου κουνάει τα φτεράΔένω γερά με αλυσίδες και σχοινιάΚαι κάπως έτσι όλο φθίνει η γενιάΕσύ πώς μπόρεσες και λύθηκες φονιά;Το σχέδιο χάλασες κι ο φθόνος με τρυπάΈγινες τέχνης εσύ δημιουργόςΕνώ θα ήσουνα της φούστας μου ο γιόςΣτα μάτια δίστασα να είμαι ημιτελήςΏσπου το άριστο στο τέλος να φανείΌλα τα βλέμματα είναι για μένανε εχθροίΌνειρα Ολόκληρα να έχεις στη ζωή!

[Εμπνευσμένο από την ταινία "Λάρα" του είδαμε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 2019, σε σενάριο Blaž Kutin και σκηνοθεσία Jan-Ole Gerster ]


{Συγνώμη ή Σιωπή}

Τί να την κάνω την συγνώμη; Έχεις γνώμη;Πέρασαν χρόνοι! Επιβίωσα απ' τον πόνοΈχω αλλάξει και είσαι άλλος από τότεΞένος κι αδιάφορος είσαι στο τώρα

Άξια στην ώρα της... της λέξης η ουσίαΣτη σχέση θα 'δινε μια νέα σημασίαΜα η "σιωπή" διατάσσει αντίθετη πορείαΔυο μοναξιές βρίσκουν σε άλλα ευτυχίαΠότε νοιάστηκες να μην κάνεις κακό;Τότε ή τώρα; Κάνε λογαριασμό.Κι ας είσαι μες στη σκέψη σου πιστόςΆλλον πρόδωσες σ' άλλον ζητάς "συγγνώμη"


{Προετοιμάσου}

ΠροετοιμάσουΣτου κατακλυσμού τη μέραΈνα με τη ροή να 'σαιΣτο κατάστρωμα της κιβωτούΣτη νηνεμία να κοιμάσαι Στου άφιλτρου κόσμου την πνοήΦίλτρο λύτρωσης να είσαιΌ,τι θαύμασες να το θυμάσαιΣτου σκότους τον τρόμοΣπίθα φωτός Ελπίδα θα 'ναι Γίνε πλήρης Οντότητα ΑγάπηςΠροετοιμάσου


{Ξεκίνα}

Έσμιξες με την οθόνη και αναθάρρησεςΠέφτοντας έσμιξες με το θάνατο και αναγεννήθηκεςΈζησες κάποτε και ξέρεις την οδό επανόδου


{Μαζί φως}

ΕρωτεύτηκαΤη θέλησή ΣουΓια ΦωςΛίγο μικρότερη να 'τανΚαι θα 'λλαζεΗ όψη του κόσμου


{Χωρίς βαρκάδα}

Ξέρεις κάτι;Έπαψα να επιθυμώΒαρκάδαΚι εκεί!Παρείσακτα μάτια κι αυτιάΟι νέες ικανότητές σουΜε φρίκαρανΠουθενά μόνοι;Πουθενά ελεύθεροι;Σιγά μη νοήσεις το σφάλμα σουΚαρδιές μόνες ασφυκτιούνΣε "πρέπει" άλλωνΜαραίνονται... Χάνονται...Χωρίς βαρκάδα


{Η ψείρα}

Μια ψείρα είσαι, του χρυσομάλλη ΉλιουΌπου σου πρέπει, έχεις αράξει σε φωλιάΏσπου ο Ήλιος την χαίτη να κουρέψειΉ την τινάξει, να μαγέψει μια καρδιά


{Γεροί απόγονοι}

Κάθε που σκύβω να δω τις αδύναμες ρίζεςΔάκρυ τις ποτίζω μα ανώριμες παραμένουνΉλιο συνθέτουν τα φύλλαΛιπαίνουν τα κλαδιά, τα ερωτευμένα πουλιάΒρέχουν το χώμα τα πονεμένα σύννεφαΑνέλπιδες παραφυάδες τσακίζει ο άνεμος οργήςΔυναμώνουν στη γη τα νέα κλαδιά


{Μάταιη Πάλη}

Μάταιη πάληΜε απουσίεςΧωρίς αγγίγματαΧωρίς ακούσματαΧωρίς βλέμματαΧωρίς ανατριχίλαΣτο δέρμαΣτο στομάχιΣτην καρδιάΧωρίς ανταπόκρισηΧωρίς μια στεναχώριαΓια να μπει σε χαρτίΧωρίς επαφήΜε παρουσίεςΜάταιη πάλη


{Αναπροσανατολισμοί}

Νύφη χωρίς νιόνυφα όνειραΚι ακόμα νυμφευμένη με τέσσερις εποχές!Με πολύχρωμες μελωδίες καφενέδωνΣτεφανάκι στις ξανθές ανταύγειεςΈρανε τα χαμομήλια της ο ήλιοςΛάμψη καρδιάςΝα καθρεφτίζεται στα μάτιαΈπλυναν, στράγγιξαν ματωμένα μυστικάΛευκά ανεμίζουν στα σχοινιάΠαρέσυραν κάθε εντόσθιοΞεπερασμένοι έρωτεςΘα θηλάσουν πλέονΣτήθος αληθινής μητέρας


{Δες ψηλά}

Δες ψηλάΤα σύννεφα διαλύονταιΠώς να ονειρευτείς Νέα αρχήΜε 'μένα μακριά σου;Όπως και να 'χειΒελτιώθηκε η ορατότηταΞεκίνα!Είμαι εδώΝα νοιάζομαι, να κατανοώΤα φαντάσματα ν' αγκαλιάζωΤα δικά σου, τα δικά μου...Αλλάζουμε, μεταμορφωνόμαστεΣε πρόσωπαΑυτόνομα, αυτάξια, ελεύθεραΚι αν πάλι σύννεφα μυριστείςΜίλα!Με τέσσερις και πλέον φτερούγεςΔες ψηλάΤα σύννεφα πώς διαλύονται!Με Αγάπη ψυχής.


{Πολικός αστέρας}

Μαμά είμαι της μάνας μουΣτο άστρο της πλανιέμαιΣτη θλίψη της τη θλίψη μουΔιώχνω για ν' αγαπιέμαι

Εκλείφθηκε η ρίζα τηςΚαι πάλι δεν τ' αρνιέταιΣτη βολική κατήφεια τηςΜόνο καλά κρατιέται

Κάθε άστρο και μάνα μουΣυνέχεια να φωτίζωΤον πολικό αστέρα μουΕντός μου μη μαυρίζω

Στη λαίμαργη φαντασία σαςΜειώνω επιθυμίαΣτο πάρε δώσε τ' ήλιου μαςΝα φέρω ισορροπία


{Πνευματικά Δικαιώματα}

Καμία κτητικότηταΑκόμα και την ψυχήΘα την παραδώσωΕκεί που τη δανείστηκαΜε πολλές επιπλέον πλευρέςΣχεδόν σφαιρικήΑφήνοντας πίσωΠολλά παρακλάδιαΝα εξελίξουνΤην επιθυμία Της


{Ακατάληπτη ευτυχία}

Αύριο θα πωαν ζω ευτυχέστερατώρα από ποτέ


{Καλύτερη η απόσταση}

Γλυκύτερη ημνήμη και η ελπίδααπό χαράς στιγμή


{Μαρτύριο η ζωή στον κήπο}

Αρουραίοι τσάκισαν τη ρίζα, κατασκευάζοντας σπίτιΜέλισσες ρούφηξαν την προσοχή διψώντας για νέκταρΚάμπιες ροκάνισαν άνθη και φύλλα πεινώντας Μυρμήγκια, κουνούπια, μύγες, σαλιγκάρια κακοποίησαν την ήδη πληγωμένη φλούδαΣκουλήκια γεύτηκαν τους τροφαντούς καρπούςΑκραία ζέστη και κρύο, φως και σκιάΑπό θαύμα υπάρχει κορμός ακόμαΜαρτύριο η ζωή στον κήποΜόνο ο κηπουρός νοιάζεται ως νοσοκόμοςΤελικά πιο αξιοθρήνητα τα νοσοκομεία από τα νεκροταφεία


{Γεννάς Εαυτούς}

Δρέπεις τους καρπούςΤων επιλογών σουΑπό τις πολλαπλές αντιλήψεις Της στιγμήςΤαυτόχρονα παντούΑπροσδόκητες σοφές εμπειρίεςΤα λάθη σε δίδαξανΠρος την αίγληΕσύ γέννησεςΤους επόμενους εαυτούςΧωρίς σκοπόΜόνο με συμπτώσεις


{Γητευτής νους}

Εν μέσω συμφωνικής τζιτζικιώνΣταμάτησε ο νουςΣαν αράχνηΈκανε στάσηΓλιστρώντας στον ιστόΚατοπτρίστηκε Στις πλευρές του διαμαντιούΓια να θυμηθεί Την Ομορφότερη οπτική τουΔιαφορετική απ' του καθρέφτηΓιατί να αφήσειΤην ελευθερία που έχειΓια την ελευθερία που του παραχωρείς;Γιατί να αφεθεί τεμπέλικα στην τύχηΕνός κάλπικου νομίσματος;


{Γυρεύοντας Οδυσσέα}

Καμία πώλησηΚαμία αντιπαροχήΚαμία κατάθεσηΚανένας τόκος φθοράςΓια ιδία απόλαυσηΓια τέρψη αισθήσεωνΜια υπεραξία Στην ολική ΟμορφιάΑυτό το "κάτι"Το πολύ παραπάνω Απ'το τίποταΤο ελάχιστα παρακάτωΑπ' το "πολύ"Χωρίς επιτηδευμένη πρόκλησηΠροκάλεσε:Ενοχικά όνειρα στον ΎπνοΦαντασίες επικίνδυνες την ΗμέραΤάσεις δολοφονίας δειλώνΚαρτέρια θαυμασμού σε σκιερές γωνίεςΣφυρίγματα, ευφυολογίες, χαιρετισμούς θαρραλέωνΠοιός άγριος και ποιός άγιος;Ωσότου συμπέσει το πρώτο φιλίΜε το πρώτο ποίημαΠλέω με ανοιχτά πανιάΚαι σηκωμένες άγκυρεςΝτυμένη τη σάρκα της νιότηςΩσότου να αλλάξω τον κόσμοΩσότου δω τα λάγνα μάτιαΝα γίνονται αγνάΚαι συμπλεύσω με τον ΟδυσσέαΣταματώντας το χρόνο


{Αντίο θλίψη... Καλημέρα αγάπη}

Έλα στο δρομάκι με τις ελιές. Να περπατήσεις πλάι.Όλοι χωράμε! Κοίτα! Δες! Έχει η πορεία χάρη!Έλα ν'ακούσουμε πουλιά. Χωρίς χρόνο και σκέψη.Έλα να νιώσεις τα φιλιά, στου κύματος την πλέξη.Άλλη εγώ, άλλος εσύ ( ; )... Όλοι μαζί αριστείο."Πρέπει" και "θέλω" μακριά, στη θλίψη λέμε "αντίο"


{Άτιτλο}

Είσαι στο κέντρο του αυγούΠολύτιμη ενέργεια εκτονωμένηΣε έπλασαν με περίσσεια θέρμηΑπό Αγάπη ωριμάζεις κι ομορφαίνειςΣπάς το τσόφλι για να βλέπειςΠολλά κέντρα πως υπάρχουνΈνα ήσουνα κι εσύΜε γνώση άγνοιας στη σοφία σπέρνειςΔράσε κι η ενέργεια αυγαταίνειΔώσε αγάπη κι Αγάπη θα βρειςΡίζα στο άπειρο τη θρέφειΣτερεύει μόνο αν δε ζεις


{Ακόμα λείπει}

Ένα ζήτησα Και αυτό λείπειΌταν το απέκτησαΉθελα το ελάχιστοΚαι τιμωρήθηκα με το πολύΑπό εσένα Που χελώνα δεν τάισεςΑλλά κελαηδάς ποιήματαΚαμιά σανίδα σωτηρίαςΑπ' τον κυκλώνα Του Δεν και του ΑδύνατουΑκόμα κολυμπώ κόντραΜε χαρά ανέμουΆραγε σου δάνεισαν όνειραΜε εγγυητή μια ελπίδα;Λέξη δε βγαίνειΥπερασπίζομαι Την αξιοπρέπεια Με σιωπή Ακόμα λείπει


{Μάτια Παράθυρα}Ο παφλασμός των κυμάτων σωπαίνει στα βράχιαΑλλά εσύ δεν τον ακούςΟ ήλιος ματωμένος δύει στον ορίζονταΑλλά εσύ δεν τον βλέπειςΤα γιασεμιά μοσχοβολούν κάτω από το παράθυροΑλλά εσύ δεν τα μυρίζειςΗ απαλή γάτα λιάζει το τρίχωμα στο περβάζιΑλλά εσύ δεν την αγγίζειςΤο ανοιχτό παράθυρο όλα τα αισθάνθηκεΑλλά εσύ δεν πήγες στο παράθυροΆκου όσο έχεις αυτιάΚοίτα όσο έχεις μάτιαΜύριζε όσο έχεις μύτηΦίλα όσο έχεις χείλη


{Μουσική ελπίδα}

Δε σταμάτησα να ακούω μουσικήΑκούω μουσικήΚαι θα ακούω μουσικήΓιατί η μουσική θα υπάρχειΣε όλες τις μορφές της ύπαρξηςΜιλάει ακατάπαυσταΣτην παιδική μοναξιάΣτη ναρκισσιστική εφηβείαΣτην πολυμήχανη νεότηταΣτην πολύβουη μέση ηλικίαΣτη γαλήνη των γηρατειώνΌταν κλείνω το ράδιοΕπιστρέφουν τα πουλιάΌταν σωπαίνουν τα πουλιάΞεκινούν τα τριζόνιαΌταν σωπαίνουν τα τριζόνιαΑρχίζουν οι κουκουβάγιεςΝα έχει παρέα το φεγγάριΜιας και λιγόστεψαν τα μάτιαΦυλακίστηκαν στα διαμερίσματαΑποφεύγουν και το αχνό φωςΚύκλωσαν τους φόβους σαν κόρηΌταν τα ανοίγουν πετάνε ξυράφιαΌταν τα κλείνουν γεμίζουν αίματαΠληθαίνουν λίγο τον ΑύγουστοΜα ξεχνιούνται τον υπόλοιπο χρόνοΚαμιά συνάντηση παρηγοριάΜόνο η μουσική μένειΓια μένα και για κάθε φεγγάριΗ μόνη ελπίδα Χαράς


{Αστρικό μωρό}

Ξέρεις; Καμαρώνω για τα ασημένια μαλλιά. Χρυσίζουν στο φεγγαρόφωςΣε μια εποχή που τα κρύβουν όλοιΧωρίς αυταπάτες σεβασμούΣε μια εποχή που θεωρούν μαγκιά την αγένειαΉρθαν στην ώρα τους! Στην μέση ηλικίαΣε μια εποχή που το οξυζενέ γκριζάρει και παιδιάΔίχως απόπειρα βαφής: Κάθε άσπρη τρίχα και πίκραΚάθε πίκρα ακολούθησε και μια χαράΌλο το παιχνίδι δικό μου. Ηττήθηκα, νίκησα…Έπαιξα!Χωρίς αστρική σκόνη. Χωρίς μαύρες τρύπεςΠαλεύω για κάθε όνειροΌλο και φθίνουν καθώς υλοποιούνταιΆχρηστη η ονειροπαγίδαΜε μάτια ανοιχτά ή κλειστάΔεν έχασα το χαμόγελο μωρού


{Χωρίς οίκτο}

Αγαπώ το ρόδοκι ας τρυπήθηκε από ζηλιάρες κάμπιες


{Πότε τα νεόκτιστα;}

Κληρονομική και διατηρητέα η σοβαρότηταΈβαλες το χαμόγελο στη ναφθαλίνη και αμέλησες να αλλάξεις εποχήΚαμία ευτυχία!


{Ο αστρο Άνθρωπος}

Ηλιακή μου καταιγίδαΕνέργεια αέρια ρευστήΎλη, αντιύλη αγκαλιαστήκανΑυτόφωτη φωτός πηγή

Φυσάω δυνατό αέραΣκόνη παλιά ν'αφανιστείΣκορπάω όλες τις φοβίεςΦως με σκιά ν'αγαπηθεί

Ακαταμάχητη η έλξηΕίναι βελόνα μαγνητικήΤο τόξο του Έρωτα στοχεύειΈχει τον πόλο του ξαναβρεί


{Εγκληματικό Ραντεβού}

Ξενύχτησα να μετρώΤις στάλες της βροχήςΆπειρες σταγόνεςΣε τετελεσμένο χρόνοΑκόμα τις μετρώΚαι στο ραντεβούΤης μνήμης με το αύριοΧάνω το τώρα


{Δακρυσμένες Μήτρες}

Οι μήτρες της σκέψης σου άκαμπτεςλάγνες εικόνες νοσηρής φαντασίαςτεντωμένες χορδές ψυχής: ΖουρλομανδύαςΈξεις δέσαν τα χέρια πίσω: Καμία δημιουργία

Ούτε στάλα δάκρυ αποκλειστικόΓρασάρει της χορδές κάθε ψυχήςΕύκαμπτες μήτρες γλυκιάς αρμονίαςΚακία ή οίκτος; Περιέργειας σιγή.

Οι Κανόνες της Φύσης αιώνια ίδιοιΕφαρμόζονται σε μήτρες επιλογώνΆκαμπτες, εύκαμπτες ή συνεργασίαςΓελάει με τις σκέψεις σου ο Δημιουργός


{Ταραχή}

Χθες γύρισα και με κοίταξαΑμφέβαλα για την ορθότηταΤου ονόματος που εκφώνησαΑυτή τη φορά δε λάθεψα Έχασα την εμπιστοσύνη στις λέξειςΌταν παρατήρησα τις ασύμβατες πράξειςΌλο και βυθίζομαι στη σιωπήΠράγμα που ταράζει τη συναναστροφήΚανένα μπουκέτο δελεαστικό πιαΕλπίδα η αλλαγή κλεψύδρας


{Χαιρέτα τον ξένο}

Ο νέος μας χαιρέτησε προς άσπαστο μνήμα. Άδικα ( ; )Ήταν νωρίς και δε νοιάστηκε. Εσύ έμεινες εκεί:Στη φθορά του χρόνου, για χρόνια σάπιζες εσωτερικά.Ώσπου συνάντησες την άχρονη που φόρεσε μαργαριτάρια οδύνης σου μαζί με πέπλο υπομονήςκαι χαμόγελο. Την ακολούθησες! Μέχρι το κύμανα φτάσει στην ακτή, η καρδιά σου αποκάλυψετην δεύτερή σου ύπαρξη. Την καλύτερη!Έναν σπόρο που εκτείνει κλαδιά, ανθίζει και καρπίζει.Ατέρμονα μέσα στους αιώνες για όλους μας.Τον νέο εναπόθεσες σε αστερισμό και τον ονομάτισες.Εκεί βρήκες ασφαλή χώρο. Εδώ πουθενά ασφάλεια...Μόνο οικειότητα. Για ανθρώπους και ζώα.Κοίταξες πίσω και χαιρέτησες τον άλλο... Τον ξένο


{Ένα ρόδο στον καθένα}

Πέρα από τη σάρκα, αίμα και οστάΗ Ιδέα που Είμαι συνεχώς Σ'αναζητάΔίχως αγγίγματα, μελωδία ή οπτικήΣε νιώθω Υπέροχα στη στάλα της βροχήςΕίσαι πατέρας! Είσαι μάνα! Είσαι γιός!Όσα Αγάπησα στο βλέμμα Σου μετρώΛίγες Αλήθειες με τέχνης ψέματα θα πωΚαι το ανέφικτο αν γράψω, ειν' εφικτόΌ,τι φοβάσαι να εκτινάξω στο λεπτόΓια μιαν ελπίδα να αποκτήσουμε σκοπόΦόβος θανάτου μας στερεί ελευθερίαΠονά το σώμα και παθαίνεις υστερίαΕπανάσταση σ'άδικους τρόμους ξεκινώΣτροβιλίζομαι στης πνοής Σου το χορόΚόκκινο ρόδο η καρδιά Σου ευωδιαστό

[Εμπνευσμένο από την ταινία "V for Vendetta"]


{Άπειρο νόημα}

Κάθε που ερευνώ τα αίτιαΠροσθέτω άλλο έναΚάθε που γυρεύω τους σκοπούςΠροσθέτω άλλον έναΗ φύση υπερβαίνειΤις δυνατότητες της ανθρώπινης κατανόησηςΔίχως τελικό σκοπόΚανένα αληθινό νόημα"Το νόημα υπάρχει δυνάμει...Ενεργεία νόημα δεν μπορεί να υπάρξει"Αν και πεπερασμένοι οι κόκκοιΩς το άπειρο η κλεψύδρα γυρνά( ; )

[Ο Αριστοτέλης ο Σταγειρήτης είπε: "Το άπειρο υπάρχει δυνάμει... Ενεργεία άπειρο δεν μπορεί να υπάρξει"]


{Αρχοντικό ονειροδρόμειο}

Στο σκοτάδι ψηλαφώ το μπρούτζινο χέριΧωρίς να το κρούσω (Να μην ενοχλώ)Αναζητώ τον σκουριασμένο μάνταλοΑνοίγω την ξύλινη πόρτα της αυλήςΕισρέει η μοσχοβολιά των λουλουδιώνΚαι των δέντρων στα ρουθούνιαΠροσέχω μην πατήσω τις χελώνεςΏσπου να φτάσω να αγκαλιάσω τους κορμούςΤου λωτού, της φουντουκιάς και της κερασιάςΑνεβαίνω τα σιδερένια σκαλιά ελαφροπατώνταςΑνοίγω την είσοδο και μπαίνω στο σαλόνιΜε την μισοκαμένη σκεπή π'αναδεικνύει τ'άστρα(Επίδοξοι κατακτητές την έκαψαν κάποτε για να ζεσταθούν)Από τους τοίχους με κοιτούν γαλήνια τα πορτρέτα προγόνωνΈπιπλα και μπιμπελό, όλα στη θέση τους σκονισμέναΚανένας νεκρός στο πάτωμα ή στο κρεβάτιΜυρωδιά καφέ αναδύει η κουζίνα και θερμαίνει την καρδιάΤα χνώτα των ζωντανών απουσιάζουν από τον κάτω όροφοΣιωπή γύρω, με εξαίρεση την κραυγή της κουκουβάγιαςΊδια η θέα από το παράθυρο. Λείπουν οι πλανόδιοι, τα παιδιά και οι αρκουδιάρηδεςΣκαρφαλώνω και πηδώ στον πάνω δρόμο του ονείρου


{Σε θαλπωρή}

Σε προφύλαξαστο θερμότερο χτύποτης καρδιάςΟύτε όταν κενωθεί η κλεψύδρααπό κόκκουςΔε θα κρυώσεις


{Εξιλέωση}

11 Πυροβολισμός αφέτη4 Ο τελευταίος Σου χτύπος5 Ήλιε ανεξιλέωτε5 Η τροχιά ξεκίνησε5 Γύρω απ' το ζενίθ Σου9 Πιστός δορυφόρος1 Αειφανής κόκκος8 Ουράνιας κλεψύδρας9 Ως την εξιλέωση7 Των θυμάτων θυμού13 Από Ανατολή σε Δύση5 Ξέφτισμα ηθικών πόνων ;


{Με μάτια κλειστά}

Το μέλλον πάνωΗ ιστορία κάτωΚόκκοι πέφτουν, έπεσαν, θα πέσουνΧρόνοι ρημάτων διευθετούνΤο μονοθέσιο ιδιωτικό κόσμοΜε τον εγκέφαλο σε παύσηΣτο ρυθμό μελωδίας της κοινωνίαςΚι όταν οι φόβοι αυξηθούνΕπιβιώνουν οι άτρωτοι πια ψυχοπαθείςΟι διαισθητικοί τυφλοίΠου μπορούν με μάτια κλειστά να πλοηγηθούνΓια να γυρίσει η κλεψύδραΓια όσους τη λύση στο αίνιγμα αγνοούν Ελάχιστοι οι υγιείς με μάτια ανοιχτάΘέτουν αινίγματα


{Ανακούφιση}

Με δέσατε σε βάθροΣαν τα αρχαία αγάλματαΠροστάτιδα των τέκνωνΤης αιώνιας ζωήςΝα περι γράφω για σαςΑυξήσατε τους φυσικούς πόνουςΟι ηθικοί είναι όλοι δικοί μουΚαι στο έσχατο γύρισμα της κλεψύδρας Ανακουφίζομαι


{Θύμα του μέλλοντος}

Γυρνώ, ξαναγυρνώ την κλεψύδραΣτον κόμπο της αρνούμαι να σταθώΏσπου να ξεσφηνώσει απ'τα ανέφικταΑπατηλά όνειρα, θα ελπίζω το αδιανόητοΚι ας είναι το επόμενο βιβλίο έσχατοΚι εγώ θύμα του μέλλοντός μου


ονειροπαγίδα

{Είσαι}Σ' αυτό το ασανσέρ να μπαίνεις μόνοςΈχει για σένα μονάχα ένα κουμπίΑυτό της έναρξης. Τα υπόλοιπα τα ξέρειΔιαβάζει κίνηση σε σώμα και ψυχήΣε πάει εκεί που επιθυμεί τ' αστέριΔεν είσαι εσύ γιατρός ή νοσοκόμαΕίσαι απ' όλα και όλα πάλι αλλιώς


{Κουτί συμφορών}Ένα βήμα προς τα πάνωΣτη δική Σου κορυφήΕίναι η σκάλα Σου μεγάληΠοιος ο λόγος να φθονείς;

Για Αδάμ, για ΠρομυθέαΜάζεψες όλη την οργή!Στης Πανδώρας το κουτί...Η επανάσταση ενοχλεί;

Είναι η έπαρση μεγάλη;Είναι άτιμη η τροπή;Είναι η γνώση η μισή;Κινδυνεύω από εμένα...

Και ανοίγεις το κουτί.


{Θάνατος όπως Άνοιξη}Λάμψεις άστρωνχρόνια ξεψυχισμένωνΟι σπινθήρες στα μάτιαόταν συναντηθούνΣτον ασώματο κόσμοΜόνο για τότε ελπίζουν

Η Άνοιξη Σε φέρνειΓια όσο μια πεταλούδακάθεται σε λουλούδιΚαι η καληνύχταΞάφνουΤο πιο σημαντικό στον κόσμο

Ως τότεΤο πάτημα στη γη ελαφρόΤης καρδιάς το χρώμα πορφυρόΕντός πεταρίζουν χελιδόνιαΚαι όλα ευωδιάζουνΑπό Εσένα


{Πεθαίνεις για Αγάπη}Όλα τα όμορφα αισθάνομαι εντός σαςαυτά που κρύβουν και από εσάς τα σκοτεινάΜε ρόλους φύσης μπαίνετε στα όνειρά μουκι είναι τα όνειρα με όλους σας κοινάΣτα μάτια βλέπετε την επιείκειακι ακατανόητη σας μοιάζει ειλικρινάΣώματα μάθατε να γεύεστε για λίγοκι εδώ η ψυχή σας ερωτοτροπείΨυχή και σώμαΤα πυροδοτεί!


{Σε ανθοδοχείο}Το μίσχο μου πριν κόψει η ελπίδατο άνθος γέλαγε σαν μικρό παιδίΖωγράφιζα τον ουρανό με πέναστα μάτια έμενε η φλόγα ζωντανή

Τώρα ταξίδια κάνω μόνο σε μια γυάλαμε επιείκεια σε όλα χαμογελώΌνειρα που έκανα κοιτώ σε μάτια άλλαμέσα από γράμματα μαθαίνω(;) πια να ζω

Τις νύχτες με φαντάζομαι με ρίζεςτη γη να ενώνω με τον ουρανόΜε λέξεις υψώνω τη ματιά μουΤη γη ποτίζω με βροχής νερό


{Αγάπης θησαυρός}Κλείνω τα βλέφαρα. Λεπταίνω όλα τα πέπλαΜπαίνω σε κόσμους αιώνια ιδανικούςΕκεί που όλοι οι χρόνοι γίνονται έναΚαι η καρδιά χτυπά με μαγικούς παλμούς

Γίνομαι το άβαταρ που θες να συναντήσειςΓίνεσαι η ύπαρξη η συναισθηματικήΌποιον εχθρό κι αν αντιμετωπίσειςΘα εκτιναχθεί από τη δική μου τη βολή

Τo μέσα βγάζει τεθλασμούς πυρακτωμένουςΧτυπά κατάστηθα όσους σε απειλούνΏσπου ν' ανοίξουν τα μάτια απ' τον ύπνοΚαι στα φτερά μας, όλα τα όνειρα αγκαλιαστούν

Τα όνειρα, σκέψεις πιο γρήγορες απ' τα φώταΤην νύχτα ζούνε στον άχρονο ρυθμόΚαρδιές ενώνουνε να αντέχουνε τη μέραΕκπέμπουν έναν, τεράστιας δύναμης σπαραγμό


{Ιδιοκτησιακό Καθεστώς}ΙδιοκτήτηςΣυλλέκτηςΣύζυγοςΚαταναλωτήςΕραστής δεσμώνΛάτρης κτήσεωνΥπάκουος φυλακισμένοςΚαταργεί ελευθερίεςΚοπανάει γλάρουςΚρατώντας απ'το φτερόΣαπίζει το σώμαΜε της ψυχήςΤον υγρό λυγμόΚανένα φάρο δεν ανάβειΚανενός πλοίουΙκανός οδηγός


{Αφόρετο θρίλερ}Με απομονώσατε Όπως τα ηωσινόφυλα διώχνουν τα μικρόβια Απ' την ιονόσφαιραΜε βάλατε στη μέση και με βομβαρδίσατε με ερωτήσεις και πληροφορίεςΚαμία ερώτηση δεν κατάλαβα πλήρωςΜια απάντηση είχαν όλες: ΑγάπηΌσο για το δώρο σαςΣαν να έπεσε μυστηριωδώς στο συρτάρι μουΑπό άλλο πλανήτηΈμεινε αφόρετο


{Ούτε ένας}Ακόμα περιμένω Να βγάλει κάποιος φτεράΜια κουβέντα να ανταλλάσσουνΤα μάτιαΓια τα ΌμορφαΤα αχώρετα στις λέξειςΤα ικανά Να σε χαρακτηρίσουν τρελόΝα σε φυλακίσουν στην πέτραΓιατί χωράς απ' τα κάγκελαΌταν σε βρωΝα σε αγκαλιάσω σφιχτάΝα γίνω ένα με τα όριά σουΝα χαθώΝα λιώσω Το κορμί μου στο κορμί σουΠαρασυρμένοιΣτην ατέλειωτη νύχτα του ακατόρθωτου


{Φίλοι Απείρου}Δε με αγγίζειςΚι όλο χάνομαιΜέσα στον κόσμο της σιωπήςΓνώση επίγνωσηςΑισθάνομαιΘλίψη Απ' τα βάθη της δομήςΓελώ!Και όλο ελευθερώνομαιΤα όρια μετακινώΤις αναμνήσεις τις ξεσκόνισαΣκουπίζω όλα τα "Εγώ"Χώρο να έχω για το άπειροΝα μείνει ό,τι ΑγαπώΡέει στα μάτιαΗ ενέργειαΧορό χορεύει η αλώΚι εσύ θαυμάζεις το λαμπρό(;)Όσο εσύ απομακρύνεσαιΜοιάζω φιγούρα μυθικήΜα όσο οδεύω προς το θάνατοΠοιοτικότερη η ζωήΝόμιζα τρέχω χιλιόμετραΚαι δεν κουνιέμαι εκατοστόΝόμιζα φεύγουνε οι μέρεςΚαι χώρεσαν σ' ένα λεπτόΜα τί ωραία καθρεφτίζεσαι!Απέναντί σου το "Εγώ"Και τώρα που όλα πια τα έκρινεςΔεν έχω πια να προσδοκώΣε γαλήνη πράξεων περιμένωΌσα είναι να' ρθουνΚι αγνοώΣε βλέπω μέσα μου να βλέπειςΕσένα αγγίζω! Φίλε, δυνατό σε νοώ.[Έμπνευση από το βιβλίο του Carlos Castaneda “Η ενεργός πλευρά του απείρου”]


{Μοναξιά}Ποιός να καθρεφτιστείστο σιωπηλό βάθοςΩκεάνιου καθρέφτη;Όσο κι αν ξέρειπως η αλήθεια που κρύβειείναι απίστευτης ΟμορφιάςΦοβάταιτις λάμψεις αντικατοπτρισμούΨυχής


{Θερμή Ψυχής Ομορφιά}Όλο αλλάζανε σχήμα και όνομαΤώρα βλέπω τα χρώματα πιο καθαράΉτανε δέντρα, πουλιά, αυτοκίνηταΈβλεπα στον τοίχο του κόσμου σκιά

Χάρηκα, γέλασα σα να 'βλεπα θέατροΚούρνιασα μόνη στο σκοτεινό θεωρείοΘα υπάρχει φως για να κάνει σκιά!Είδα τα μάτια σας και βγήκα απ' το κρύο

Αυτά παραμόρφωναν των όντων χροιάΜε μάτια κλειστά τις λάμψεις μου είδαΑνακάλυψα δώρο: Φωτιά απ' τα παλιάΣε λέξεις δεν κλείνεται η τόση Ομορφιά


{Κρίση οικονομική?}Με ορθοσωμική Προσδοκώ ανάστημαΝα γεμίσει τα κενά:Ανοίκιαστα καταστήματαΡάφια τροφίμωνΤραπεζικών λογαριασμώνΕλλιπών μισθώνΚρεβάτια αυτοκτονούντωνΒασανισμένων καρδιών...

Μόνιμα επιβεβλημέναΑπό αόρατο πόλεμοΠου συμμετέχουμεΔίχως ερώτησηΔίχως συγκατάθεσηΔίχως σεβασμό σε ανθρώπουςΔίχως έλεοςΔίχως τέλοςΜε θεό το χρήμα

Από δουλέμπορους επιχειρηματίεςΕγχώριους και μη

Προς εθνικούς δείκτες ανεβασμένουςΜε ατομικούς δείκτες γονατισμένους

Με ορθοσωμικήΣώματος και εγκεφάλουΜε υπερόπλο πανίσχυροΑποκλειστικόΤo ελληνικό αίματης γλώσσας και του κυττάρουΠροσδοκώ ανάστημα

(Συλλογικές διεκδικήσειςΑπό ατομικά θαύματα)


{Απρόσωπη παγίδα}Θύματα συνένοχα της κατάστασηςΠαζάρι ανίερο ανθρώπινων ψυχώνΠαραδομένη κούραση σε παίγνιο αριθμώνΠοιος διάολος αγόρασε ψυχές αντί μισθών;Ζητούσαν θέρμη στης σιωπής τη θαλπωρήΈλαβαν νέκρα στης φασαρίας τη ντροπή

[Εμπνευσμένο από της Simone Weil "Το πρόσωπο και το ιερό"]


{Βασική προϋπόθεση}Με νερό, αλεύρι, αλάτιΖύμωσες τη φαντασίαΧωρίς το μικρό κομμάτι μαγιάςΔηλαδή πραγματικότηταςΜην περιμένεις να:Φουσκώσει, ψηθεί, φαγωθείΜόνο διαποτισμένη όλη με μαγιάΓίνεται η ζύμη ψωμίΜόνο διαποτισμένη όλη με πραγματικότηταΓίνεται η φαντασία ζωή


{Υπεύθυνος σαφήνειας κόσμου}Μετανιώνεις ένοχα για το παρελθόνΠαραδέξου ότι από αδυναμία έκανες λάθηΜόνος άναψες φλόγες με πρόθεσηΣε αυτές τις φλόγες με έσπρωξεςΜόνο έτσι κάνεις κόσμο το χάοςΜόνο έτσι κάνεις σαφή την ασάφειαΓυρίζω και σε κοιτώ που και που"Μήπως και κατάλαβα λάθος"


{ Αγάπης συναίσθημα }Δίχως ανθρώπους το συναίσθημα ανάξιοΓιατί να κλαίω, να γελάω, ν' αλυχτώ;Αν σε ό,τι νιώθω παραμένεις απαθής;Χαμογελώ! Έχει επικρατήσει η λογική.Κυβερνημένο, μα κενό, η αγάπη τρένοΤο δάκρυ ενώνω με τις στάλες στο ποτάμιΓελάω στο δάσος αγκαλιάζοντας κορμούςΚραυγή με αντίλαλο στέλνω στα ουράνιαΜε ήλιο μόνο πλέον συνομιλώΜέχρι τη στάση στον επόμενο σταθμόΝα θυμηθώ, εκεί μονάχα να χαμογελώ


{Πρόσωπο ποίησης}Φυσικά και έχει πρόσωπο η ποίηση:Του αναγνώστη τη στιγμή αντίληψης μεταποιητικής ουσίας


{Τόπος Αιτίας Άρνησης}Εκεί που τελειώνει το "δε μπορώ"Εκεί που αρχίζει το "δε θέλω"Βαθύτερα στη σχισμή σώματος και νουΒρίσκεται η αιτία κάθε άρνησηςΚαι η Ομορφότερη μοναξιά


{Καλλιτέχνης}Κύριος και ιπποκόμοςΤου ίδιου ανανεωμένου κόσμου


{Αντιλεγόμενο}Αν το κεφάλι εξέχειΕνώ τα πόδια πατάν σαν όλους στην γηΕίσαι αύταστος στην αρετήΑξεπέραστος στην διαφθορά


{Τροπικό κλίμα}Οι έξω καιροίσημασία μικρήΟι μέσα καιροίμορφώνουν τη γηΜια σταγόνα καρδιάςένα ηφαίστειο σπυρίΑπό εντόσθια ξηράμιας ρυτίδας ρωγμήΜε παγωμένα μυαλάσπασμών αρχίζουν σεισμοίΟι έξω καιροί σημασία μικρή


{Όνειρο πραγματικό}Όνειρα σε μπαουλοντίβανο σκληρόΙδέες κι από παράσιτα πιο δυνατέςΠαιδί αθώο, από αναμνήσεις καθαρόΣχέδια νου για δράσεις φανταστικέςΣε πιο επίπεδο στο σήμερα τα ζω;Με σβούρας τοτέμ τσεκάρω στιγμέςΧωρίς βαρύτητα, σπρώχνεις, μα είμαι εδώ!Βγες απ' το όνειρο. Δε σε φυλάκισα εγώ.


{Το διαμάντι}Είδα τα μάτια Σου να λάμπουνε σε άβυσσοΒρήκε το Σύμπαν τρόπο να εκφραστείΔιαμάντι σπάνιο, εκθαμβωτικά εξαίρετοΕίσαι η ελπίδα που είχα φανταστεί

Σκόνταψα πάνω του σ' έρημο απέραντηΚι είπα: "Θαυμάσιο σ'αυτή τη Γη να ζεις!"Τύχης λαχνός! Πολύχρωμη σαπουνόφουσκα!Μοιάζει αδύνατο, όσο κι αν θέλεις, να κρυφτείς.


{Ευχαριστώ Ζωή!}Σαβανωμένη ευτυχία. Δάνειο μιας λίγης ζωής.


{Χαρτογραφημένοι λαβύρινθοι}ΠεριπλανήθηκαΧωρίς χάρτηΣτο λαβύρινθοΤου αυτιούΤου εγκεφάλουΤης γλώσσαςΤων βιβλίωνΤων πόλεωνΓια να μη χάσω Τα ΌμορφαΚοιτώντας το χάρτη


{αστυ παρά νομος}Πώς να περιοριστώ;Ανέκαθεν δραπέτευαΜε ένα σάλτο έξω:Από το παράθυροΑπό τον εαυτόΑπό τα μάτια…Από τον ονειρευτή μου


{Ομολογία τέχνης}Μάρτυρας του κόσμου τουΚανένας δε νογείταιΤο είναι του κυρίευσαιΣτην τέχνη του αρκείται!Κανένας τρόπος να εξηγείΤο ασυνείδητό τουΚι αν τον δικάσετε μπορείΜόνο να ομολογήσειΤην δράση του την έκανεΗ μνήμη όμως αρνείταιΜια ανάλυση ακριβήΤων πράξεων να δείτεΜυστήριο μένει άλυτοΤης δημιουργίας η λήψηΕιν' ευτυχία τραγικήΘεός να την αρνείται


{Ανόητοι και Ακατανόητοι}Μάρτυρας σύλληψης κανείς;Μιας δημιουργίας θεϊκήςΜιας μελωδίας του ΜπετόβενΜιας εικόνας του ΜαγκρίτΜιας γραφής απ' τον ΚαβάφηΜιας εφεύρεσης Τέσλα, Ντα ΒίντσιΜιας μορφής σπλάχνου ψυχήςΠώς να νοήσεις το ακατανόητο;Της γέννησης του κόσμου μας;Τελέστηκαν εντός μαςΣε μέρη απρόσιτα στη φαντασίαΚαι η λογική δίνει αριστείαΗ αναπαράσταση μοιάζει γελοία!Άφθαρτα φύσης μυστικάΣτις αισθήσεις αποκαλύπτονταιΣτην φθαρτή φύση μας, θαύματα γίνονται!Από ανθρώπους που φαίνονται μονάχοιΜα από μόνους δεν ευωδιάζει η γηΜυρίσανε τους βασιλικούςΚόκκινα όνειρα γέννησε ο νουςΓια ιστορίες που όσοι κοινώνησαν(Μέσα ανύπαρκτα να εκφραστούν)Ευθύς οι ανίδεοι τους δολοφόνησανΜα παραμείναν ζωντανοί!Άρωμα Ανθρώπου να 'χει η Γη.


{Μούστος ψυχής}Δύναμη αφυδάτωσε τα μάτιαΠλημμύρισε δάκρυ την καρδιάΤην τελευταία αμαρτία συγχώρεσαΣτο σώμα ξανά πάλι χώρεσαΤην αυριανή όμως δεν μπόρεσαΣε δρόμο μοναξιάς προχώρησαΝα βελτιώσει ανόητους, ποιος μπορεί;Αδιαφόρησα!Βυθίστηκα σε σιωπή ακατανόητηΚοκκίνισα με όνειρα την ανθρωπότηταΧελώνες και δέντρα συμπόνεσανΆλλους δεν καταπόνησαΑντέχω σε δίχτυα να πιάνομαιΑπ' τα κενά να γλιστρώ και να χάνομαιΏσπου τα σταφύλια στοργήςΝ' αποστάξουνε μούστο ψυχήςΘα σκίζω σελίδες κακίας αταίριαστηςΝα ξεφτίζουν τα κρόσσια της μνήμηςΑπό συναντήσεις με ακατοίκητα σώματαΣτύλος ακλόνητοςΟι πράσινες αναμνήσεις δροσιάςΚι άλλες ώρες αγάπης, ν' αγαπηθούν


{Φεγγάρι}Πάνω απ' τα όρη κι ουρανόΜονάχο σου πλανιέσαιΛίγοι πλέον σε θωρούν Μα μην παραπονιέσαιΆξια παρέα σε νοούνΣτο νήμα τους κρατιέσαιΕίναι η μόνη ΔύναμηΝα λάμπεις! Μη ξεχνιέσαι...

Οι άλλοι ας παρανοούνΓεννούν τις αρρυθμίεςΌσο οθόνες θα κοιτούνΘα 'χουν αδυναμίεςΑνάξιοι, ανέραστοιΑστείοι αισθηματίεςΣτου σκοταδιού τις ομορφιέςΤυφλοί εγκληματίες


{Για τα όνειρα}Κι αν σβήσει ο Ήλιος, μ' ένα σπίρτο θαφωτίσω τ' άστρα


{Με τη Δύναμη των άστρων}Συνομιλώ με τα άστρα του ουρανού χωρίς ντροπήΑκούω τους μύθους τους, να ανακαλύψωΑρετές ικανές να κατοικήσουμε την ΑφροδίτηΚάθε λουλούδι στο χέρι μας, τη μαραίνειΑδύναμοι ναρκισσιστικοί έρωτες την πεθαίνουνΤέρατα κρύβονται στις παιδικές κουβέρτες ενηλίκων και την τρομάζουν


{Ταράζεις Θεό}Έσκυψα ξεδιάντροπα να δω από το τζάμιΤράβηξα, απότομα τα φύλα από ντροπήΞόρκιζες τα δαιμόνια του νου, κατασπαράζονταςΑπό το ένα θύμα στο άλλο, ορμούσες μουγκρίζονταςΆλλαζες σαν ρούχα, θάνατο και ζωήΤώρα νομίζεις γιατρεύτηκες αλλά ερωτεύτηκεςΕσένα π' Αγάπησες τον κόσμο... σαν ψέμα!


{Υπεύθυνος κανείς;}Άλλο, σωτήραΠώς να βρει ο δυνατός;Είναι αδύνατοΣε φαντασίες να ελπίζειΕίναι κατώτερηΗ πραγματικότητα π' ορίζειΕίναι μεγάλοΝα υποφέρει το κενόΜε πόση δύναμη Μπορεί να συνεχίζει;


{Κόβω το κάπνισμα}Η λάμψη καύτραςΠροδίδει τα μυστικάΤου βλέμματός σου


{Ζωηρή Ζωή}

Σε φαντάστηκα και κίνησα τα μέσαΜέγας στόχος, να αξίζει πια να ζωΕλπίδα του αύριο, η πιο μοιραίαΑιτία δράσης...γι αυτήν δημιουργώ!

Στο τώρα πλάθω της ανάμνησης τα ωραίαΜνήμη χαράς στο αύριο προσδοκώΓια όσα επέλεξε η καρδιά, καμιά μετάνοιαΚι ας είχε πόνο της φύσης το γιατρικό

Σαν τη μαμά σου τρυφερά να με κοιτάζειςΚάθε γυναίκα ίσως μάνα να γενείΤα παιδιά του κόσμου ειν' όλα δικά μαςΚάθε γέννηση το είδος συντηρεί!

Νομίζεις πως υπάρχεις για ευτυχίαΌμως μόνο τη ζωή εξυπηρετείςΧωρίς εσένα; Τέλος στης φύσης τις οδύνεςΚι εσύ γυρεύεις την υπέρτατη ηδονή :-(

Αγάπα εσένα! Επιδίωξε ευτυχία!Είναι ο τρόπος ζωηρή να 'χεις ζωή (Στις σφαλιάρες να μπορείς να σηκωθείς)


{Καρδιά αγκινάρα}Με υπομονή ροκανίζεις τα φύλλα της αγκινάρας... Σου εύχομαι να υπάρχει καρδιά όταν φτάσεις!


{Πλήξης λύση}Μπήκες στο ρούτερ και είδες το φωςΣου δείχνω Παράδεισο αλλά όλα είναι αλλιώςΗ ίδια η Κόλαση σε περιμένει, εκεί που είδες φωςΑν μια ελπίδα δεν συγκινεί, ο εκφοβισμός ταρακουνείΖήσε το τώρα, Αγάπα εσένα και η ευτυχία είναι εκείΕκεί που τώρα αφόρητα πλήττεις Εκεί που μάταια επιθυμείςΕκεί που γύρω από το μηδέν γυρίζεις


{Εικονικά φιλιά στα παιδιά}

Εικονική μου αγκαλιά και τρυφερά λογάκιαΑισθήματα απέραντα στο χρόνο παγιώνειςΔίχως οδύνη ηδονή στο άπειρο μορφώνεις

Ατόφια ιστορία μου βιώματα του πόνουΤο σύντομο κάθε χαράς σε λιώνει από μόνοΜια πεταλούδα χαρωπή αρνείται την απόχηΈτσι αλλόκοσμα γελά η ανέφικτη ελπίδα

Ζήσε τα όνειρα στη γη, με παιδιού φαντασίαΠραγματικό χαμόγελο ν'αλλάξει την ουσίαΕσύ είσαι η Ραπουνζέλ, ο Σούπερμαν, ο ΜάιλοΆλλο κόσμο "Μάινκραφτ" δημιουργείς με θάρρος

Απ' το μηδέν τον σύστησες, χαρούμενος να υπάρχειςΚαι στις οδύνες λογικής με δύναμη να άρχεις


{Προς την Αγάπη}Άλλος εικόναΆλλος λόγιαΆλλος συμπεριφοράΜόνο η Αγάπη Όλα σε Ένα τα συναντάΓόνος μόνοςΕπιμένει δεν ξεχνάΤην αγάπη Του να θρέφειΚι ας πονά


{Ο Καλλιτέχνης}Υπογραμμίζουνοι κορυφογραμμές Σουτα Ουράνια


{Καμιά αγάπη}Χάρηκα που έφυγες. Ανέφικτο για 'μένα.Είδα το μίσος σου! Ξέφευγα κλονισμένα.Είναι η αγάπη σου από μίσος γεννημένη.Είναι μάταιο την Αγάπη να προσμένει.Όποιος το 'νιωσε να ηρεμήσει καταφέρνει;Κανένα δάκρυ την αγάπη σου δε φέρνει.Καμιά Αγάπη από μίσος αναδυμένη.Μείνε εκεί με την αλήθεια σου δεμένοι.


{Το πουλί και το ρόδο}Ήρθες τόσο κοντά στα πέταλά Κινήθηκες διακριτικά στα κλαδιάΡάμφισες τις φυλλωσιέςΟσμίστηκες!Θαύμασα τα όμορφα χρώματαΘαύμασα τη σιωπή Καμία λέξη, καμία αμαρτίαΙσορροπείς χάρη και στα δυο φτερά Με σεβασμό στα ηλεκτρόνια του νουΑνεξαρτήτως του ανύπαρκτου χρόνουΕσύ γνωρίζεις να χαίρεσαι, να πικραίνεσαι και πότεΠαρατηρείς τα όνειρα, αφαιρείς το νουΔιυλίζεις την Αλήθεια!Δρας δεν αντιδράς!Άρα ζεις με επίγνωση:Αναγεννιέσαι διαρκώς και δεν πεθαίνειςΧωρίς να αισθάνεσαι τα αγκάθια:Η μια ψυχή τα κάνει τριαντάφυλλαΣυνάντηση νου, σε δύο σώματα, στη μια ΨυχήΟ αποχωρισμός και η αντάμωση αμοιβαία επιλογή Στις συνειδητές υπάρξεις


{Πέτα το καπέλο}Σαν φεγγάρι γύρευα μια ΓήΝα καμαρώνω σαν κομμάτι τη που ζειΜα ούτε Δία συνάντησα ούτε άστροΣτη ζεμπεκιά του να χειροκροτώ ν΄ανάβωΑνέτειλαν, βασίλεψαν πλανήτεςΌταν σβουρίζομαι ζαλίζονται κι αλήτεςΣτο φως του ήλιου δίνω φως περίσσιοΚι εσύ φοράς το καπέλο σου με γείσο


{Καρφίτσες}Μία μία βγάζω τις καρφίτσες του πόνουαπό τη φτέρνα. Καμία δεν έφτασε στην καρδιά!Ό,τι φοβόμουν περισσότερο συνέβη ήδηΑπολαυστικό το στάδιο ανακούφισηςΜε αφοσιωμένη προσήλωση στο στόχο το κατάφερα!


ασυνείδητα

Με πόση έπαρση σβήνουνε τ'αστέρια;Με πόση απάτη μαυρίζει ο ουρανός;Χάνεται ο ύπνος ξαφνικά... Ένοχη μέρα!Μένεις προδότης, βασιλιά μου, μοναχός.Οι μοίρες ξέραν από πριν την ιστορίαΑυτές σου πλέξανε μανδύα βασιλικό!Στενή η κορώνα και σου φέρνει αγωνίαΕχθρό εσύ βλέπεις τον κάθε αυλικό

Πατάς με φόρα ν' ανεβείς στο άλογό σουΧωρίς σπιρούνια, και πώς να γαντζωθείς!Όλο σε βρίσκουμε στη γη από την άλληΈχει η χώρα από σε καταστραφείΛες φταίνε οι μοίρες. Μα σου δώσαν λάμψη!Εσύ τις διέταξες να κάνουν φονικόΕίχες τη βιάση ν'αναλάβεις τα ηνίαΤώρα τους ρίχνεις την ευθύνη. Βολικό;

[Έμπνευση από το θεατρικό έργο του Σέξπιρ 'Μάκβεθ']


Ήρθες απρόσκλητα σκιά του φεγγαριούΜέσα κρύφτηκες στην πιο βαθιά γωνίαΕίναι δικοί σου φόβοι οι περιορισμοίΑν σε φωτίσω, τελειώνει η αγωνία

Ρουφάς ελπίδες εκλεκτής σοδιάςΟίνο ζωής αιώνια να γυρνάςΜικρά λάθη σου δίνουν ευκαιρίαΕμένα σκιάχτηκες όμως μην το ξεχνάς!

Άφοβος θάνατος σου φέρνει δυσφορίαΚαι ερωτεύτηκες με τόλμη τη δειλίαΜια εμμονή στου κρασιού τον εθισμόΟι αδυναμίες σου, σου φέρνουν μαρασμό

Σε ποιο καθρέφτη να κοιτάξεις την αλήθεια;Βλέπεις υπέρβαση να βγαίνει απ' τα στήθια

[Έμπνευση από την ταινία 'Dracula']


Πνοή αέραΕυωδίασε τη μέραΡόδου άρωμα:Ψίθυρος Ζωής


Σκέψεις τραβάνετα σωθικά. Άρα:Σε νοιάζομαι!


Μέτρησα τους ανθρώπουςμε κάλπικα σταθμάΑξίες ξεχασμένεςστων νόμων τα χαρτιά


Μπήκε η άνοιξηΝα φορέσω κάτι καινούργιοΚάτι όμορφο και λουλουδάτοΚάτι να τραβάει τις μέλισσεςΚαι να εμπνέει τους κηπουρούς


Ένα γυάλισμα ψυχήςΈνα άγγιγμα στιγμήςΣε ευθεία τα όνειρά μαςΤα εμπόδια μη σκεφτεί

Ήρθες όπου φανταζόσουνΌπου η Αγάπη σε καλείΚόντρα χάιδεμα στη γούναΣτο καθρέφτισμα ζωή

Όλα μοιάζουνε μ' αστέριαΘλίψεις, γέλια τα κρατούνΣυναισθήματα μοιραίαΣυγκρατούν γερά τη γη


Με κληρονομιά ένα δοξάριΚαι σώμα λίρα ποντιακήΡίχτηκα με άγνοια στον κόσμοΝα γρατζουνάω το κορμί

Έμαθα νότες, μελωδίεςΜε αγώνα, πόνο, υπομονήΝοιάστηκα για το δοξάριΚληροδοτώ ένα βιολί


Μια ψευδαίσθηση να δίνει ελπίδαΜια του ήλιου, θερμή ηλιαχτίδαΠλάσμα ανύπαρκτο για ν' αγκαλιάσωΜια αγωνία για να ξεπεράσωΟ φόβος του τίποτα νόημα δεν έχειΦεύγω επειγόντως όσο η τόλμη αντέχειΓυρίζω ξανά της γης την κλεψύδραΦροντίζω της ύπαρξης την στοργική καταιγίδα


Πλέον το μήλο δεν το δαγκώνωΣε σένα το λέω μαύρη σκιάΤο νου αρνούμαι να κοιμίσωΑπό κανένα πρίγκιπα Δεν περιμένω φιλιάΟι νάνοι μου δίνουνΌσα θέλω απ' αυτά


Ξένη πνοήΔίχως πνοήΠώς να επηρεάσει;Είναι σε σκέψεις βουλιαγμένηΤο νοώ!Είναι μεγάλο το ναυάγιοΠώς να αντέξει;Νύχτα μέρα το τραβάει ζωντανόΈνα μπαλόνι έφυγε κάποτε απ' το χέριΚι έμεινε εκείΝα κοιτάει τον ουρανό


Εντός το άπειροΚαι στους αρμούς τουΣυναρθρώνεταιΗ πολυπλοκότηταΤου έξω κόσμου


Αμέλησες να ευχαριστήσειςΤελείωσε ο χρόνοςΌ,τι σχεδίαζες το έπραξες (;)Χωρίς αίσθηση πιαΚαι για τους δυοΑπό υπερβάλλοντα προσχεδιασμόΑπό αλλαγή απλάΟ καιρός αλλάζει ανθρώπουςΟ καιρός αλλάζει ανάγκεςΑνεπαρκές το φιλί Να καλύψει τα κενάΤης έλλειψης, της τρυφερότητας, της καλοσύνης ...Καλύφθηκαν αλλιώςΤο μόνο που έμεινε Είναι οι αναμνήσειςΈχεις (;)Για να ευχαριστήσεις


Αναπληρώτρια, συμβιβασμένηΣε συζύγου καρδιά η παντρεμένηΣε άλλες καρδιές έχει πρωτείαΤου χρόνου τριβή αλλάζει ιστορίαΌπου τα όνειρα απλώνουν φτεράΠόθοι και πάθη σε άλλη αγκαλιάΌσο του νου παραμένει ταξίδιΔίνει ελπίδα στης Γης το παιχνίδιΕίτε είσαι δεύτερη ή τελευταίοιΠρώτη ήσουν κάποτε στου νου του τα ωραία


Όταν απαλλαγείς απ' τα δεσμά του σώματοςΘ' αντιληφθείς το μεγαλείο της Δημιουργίας ΣουΕσύ η ικανή να θρέψεις με το λώρο ΣουΜα τόσο αδύναμη για ν'αγαπήσειςΜα τί λέω; Αφού δε γεννήθηκα κ' είμαι Αθάνατη!Είμαι Ελεύθερη ν'Αγαπώ ατελείωταΤην Ομορφιά κάθε φωτεινής ή σκιερής γωνίαςΚαι πώς να σχετιστώ με τόση Αλήθεια αδερφέ;Η σχέση είναι αιμομικτική και σπάει καθρέφτεςΑνύπαρκτα όρια και δεσμά: Προϊόντα Φαντασίας


Κι όμως τα όνειρά μαςΜας ΔημιούργησανΚι αν η ΑγάπηΔεν ήταν μόνο επιθυμίας πάθοςΑλλά ΌνειροΘα είχαμεΌμορφη σχέσηΟνειρέψου!


Αυτή η πρόστυχηΕλευθερία στο μάτιΈλκειΑνεπιτήδευτα.ΣυνέπειαΣυμπτωματικών γεγονότωνΤου παρελθόντος.Θάνατος εντόςΌσων αγαπήθηκαν.


Όσα τα νεύματαΆλλα τόσα τα φιλιά ΣουΤι να τα κάνω τα χείλη;


Δίχως γράμματα και λέξειςΡώτησαΦτερούγισες στο μισάνοιχτο Παράθυρό μουΠνοή φύσηξε! Σε πήρε μακριά...Απάντησε!Κάθε π' ΑγαπώΔημιουργώ κόσμους Μέσα στον κόσμοΔίχως περιγραφές


Όσο κι αν τα μίσησεςΔεν κατάφερες να τα σκοτώσειςΤα μάτια αυτά σε κοιτάν κατάματα


Μένεις ακίνητοςΠεριμένεις να σε κουνήσωΣαν τα παιχνίδια μας δηλαδήΟύτε απ' το χέρι με πιάνειςΚαμιά βόλτα μαζίΌσο δίνεις σημασία τα μάτιαΌσο μ' αυτά κοιτάς τα όριαΠου ούτε ξέρω ότι υπάρχουνΜην ελπίζεις στα εικοσιτέσσερα γράμματαΟύτε στους δέκα αριθμούςΟύτε καν σε νότεςΤο αίμα με αίμα δεν ξεπλένεταιΜόνο με νερόΝερό γίνεΚουνήσου


Όταν συμφωνούν:Η ροή του νερούΤο δρόσισμα του ανέμουΗ φωνή της κουκουβάγιαςΤο χρώμα του ουρανούΤο περπάτημα του ζουζουνιούΣτην καρδιά του μπουμπουκιούΤο βλέμμα του κόρακαΤο πλησίασμα της χελώναςΤο σάλεμα των φύλλωνΟ Λόγος στοχεύει στη ρίζα του νουΚαι το ανατρίχιασμα είναι αναπόφευκτο


Παντρεμένες μοναξιές φουρνίζουν ψέματαΣε παγκάκι μιας αυλής ψηφιακήςΚαίγονται, χάνονται, εξατμίζονται στο χρόνοΠαρασέρνουν αλήθειες ζωής πραγματικήςΜε πόσα ψέματα αλλάζεις μια αλήθειαΣκέψου και πάνε στο παγκάκι της αυλής


ΕυαισθησίαΑίσθηση έντονηΑντιλαμβάνεται πρόωραΠότε ενοχλείΠότε είναι ανεπιθύμητηΑποχωρεί εγκαίρωςΜαζί με το πιο πολύτιμοΠου έδωσε υπερθετικάΤον εαυτό όλο


Χωρίς κτήματα βαδίζωΑνήκεις σε άλλη γυναίκαΑνήκεις σε άλλον άντραΑνήκεις σε άλλο παιδίΚακώς γυρεύεις κτητικότητα σε 'μέναΕίμαι στη σκέψη και στις αισθήσεις σουΣτα πρόσωπα, στα αγγίγματα, στις φωνές περαστικώνΑλλά θες να ανήκειςΚαι ανήκεις αλλούΔεν είναι η ψυχή υποκείμενοΔεν είναι η ψυχή αντικείμενοΔεν είναι η ψυχή κτήμαΌπως κι αν λέγεσαι βρομάς Όπως κι αν λέγομαι βρομάωΕνώ οι ψυχή μας μοσχοβολάΕίναι συνεχώς εδώΚι όσο εμείς απουσιάζουμε Μακριά από συλλέκτες ψυχώνΧωρίς κτήματα πορεύομαι


Κλείνω τα βλέφαραΜε τα χέριαΣτο σκοτάδιΚι ακόμαΕίσαι ΕκείΦως ατελείωτοΆφταστοΑπό κάθε έργο ανθρώπουΑπό κάθε ΤέχνηΑκόμα και απ' της Ποίησης


Με κομμένη πνοήΣυγκρατώ στο στήθοςΊδια με της μάνας ΣουΤην αίσθηση αποκοιμιέσαιΚλείνουν τα μάτια με εφησυχασμένο χαμόγελοΗρεμούν οι τελευταίοι σπασμοί του σώματοςΑπελευθερώνονται οι εναπομείναντες αλαλαγμοίΥποτάσεις στο τέλος και τον ίδιο το θάνατοΑθόρυβα το δικό μου σώμα νιώθω ν' αγκαλιάζει το κορμίΕνώ ο Ύπνος το αρπάζειΚαι δεμένοι ξυπνάμεΣτην πιο γλυκιά πραγματικότηταΏσπου ν'αφεθώ όπως ΕσύΣτην κομμένη πνοή της αθόρυβης φύσηςΣτη μόνη Ελπίδα για Μητέρα


Όσο δε με πιστεύεις, όλο χάνομαιΚαρδιά αγνότητας με θέα ομορφιάςΌσα δε φτάνεις συκοφαντείς, δεν πιάνεσαιΚι εγκληματούν με τη χυδαία τους ματιάΤην πολύ "αγάπη" σου διάστρεψες σε μίσοςΠότε θα μάθεις επιτέλους ν' Αγαπάς;Βαθιά έχεις ρύπανση με οπτική χαράς


Θεοί πολλοί κρύβονται στην ΑθήναΜα το Θεό φοβάμαι που κρύβεται απ' την ΑθήναΚρύφτηκε και μείναν οι θρησκείες


Στα μάτια σου να φαίνομαι μικρήΌσο το ανάστημα που έχεις καμωμένοΣτα χείλη σου κι ας φέρνω το φιλίΈπαψα κάτι από 'σένα να προσμένω


Σημα ν τικό: Κι όταν δεν βρήκα στήριγμαΤο φαντάστηκαΚαι πάλι κούνησα τη γη


Περνάτε από μπροστά μουΣαν σύννεφαΣε όλες τις αποχρώσεις του γκριΜε γκρίνιες, παράπονα, προβλήματαΒολικά εξιστορημέναΚάπως έτσι νιώθωΤην μοναξιά


Πίνω ατάραχα έναν καφέ ακόμαΜέσα σε τρίγωνο χαράς ισοσκελέςΓνώση κι Αγάπη μ' αναζήτηση Ομορφιάς

Όσο ονειρεύεται ο ημίτραγος ο ΠανΤο σύμπαν φέρνει μπρος στα πόδια προσφοράΚι όλα μοιάζουνε στα μάτια μου μικρά

Είναι που ο Έρως τόξευσε τα μάτιαΚαι βύθισε το βέλος στην καρδιά


Κάπου, κάπουΜου χαρίζω μια μέραΝα κουκουλώσω τρυφεράΤη βαθύτερη μοναξιάΜε απελπισμένη εμπιστοσύνηΣτην ψυχήΝα συνεχίσω να έχωΓια να συνεχίσω να δίνω


Η αγάπη Σου φορτίο ευγενέςΤης καρδιάς γλυκό χτύπο αφήνειΤί κι αν δε σε γνώρισα χθεςΣτη ματιά Σου το σύμπαν μου σβήνει


Έπαψες να αποπλανείς!Συνέχισα να γοητεύω"Όταν ωριμάσουν τα φρούτα..." είπεςΚαι στα μάτια μου σε αγκάλιασεΗ αληθινή μητέραΓινωμένα φρούταΟύτε αποπλανούν, ούτε γοητεύουνΚανένας έρωταςΈγινες του δέντρου φθονερή σκιάΝα τρως ό,τι σαπίζειςΌταν ο ουρανός αγκαλιάσει τη γηΤότε θα βλέπουμε μόνο σκοτάδιΠλανημένοι από ΈρωταΣυνέχισε να γοητεύεις!


Έγινες ήλιος και γυρνάςΤα όνειρα φωτίζειςΤ' αστέρια σε χρειάζονταιΣτο θαύμα μην κολλήσεις


internity - wordpress.com · Με το iot (internet of things) συνδέονται οι...

Documents