Works by Ginastera, Berio, Carter, Britten

Yannis Petridis

Late 20th century Music for Guitar

Yannis Petridis studied the guitar at the Na-tional Conservatoire of Athens with Evan-gelos Assimakopoulos and Liza Zoe and graduated with first prize and distinction. He carried on his studies at the Royal Northern College of Music, Manchester, UK, taking a postgraduate degree in musical performance with Gordon Crosskey. In addition, Yannis Petridis holds a Doctorate degree from Stony Brook University, New York, USA, where he was the recipient of full scholarship, under

Yannis Petridis Classical Guitar

Doctor of Musical Arts (DMA), SUNY Stony Brook University, Stony Brook, NY, USA

Post Graduate Diploma on Musical Performance (PGDip), Royal Northern College of Music, Manchester (RNCM), Great Britain

Diploma of Soloist, National Conservatory of Music, Athens, Greece

www.alexandrayannis.comwww.yannispetridis.com

Professor Jerry Willard. He is awarded in Greek and international guitar competitions.

For more than twenty years Yannis has been performing as soloist and as a duo, with his wife and fellow guitarist Alexandra Christod-imou, in major concert halls, guitar festivals, various educational institutions - including Yale University - in USA, Canada, G. Britain, Germany, France, Cyprus, Hungary, Morocco and of course Greece and have broadcast and performed for the Greek Radio Television and the Radio Organization of Cyprus. They have toured with the Cyprus State Orchestra and have performed at the 3rd International Guitar Festival at the Athens Music Hall and at the Greek Presidential Palace.

Among their interests, throughout their career, has been to enrich the guitar duo repertoire by transcribing for two guitars works such as George Gershwin’s “Rhap-sody in blue” and Johann Sebastian Bach’s “Italian Concerto”, as well as to give out Greek music: works by Greek composers are almost permanently performed in their concerts, some of which dedicated to them (Th. Antoniou, K. Grigoreas, D. Minakakis, G. Hatzimichelakis) while, recently, Yannis gave a lecture at Yale University illuminat-

ing the topic: “Ancient, traditional, popular and modern Greek traces in the music for two guitars by T. Antoniou, P. Koukos, K. Giorginakis, K. Grigoreas, V. Tenidis”. It is worth mentioning their arrangement of Manos Hadjidakis’ “For a little white sea-shell”- a milestone in Modern Greek music - which is included in the CD “Master Class, Half a Century of Greek Guitarists”.

Their CDs have been received with very complimentary comments and excellent critiques by Greek and International Press while, at the moment, a new CD with music for two guitars by Greek composers is being recorded.

With their interpretation, Alexandra and Yannis have gained very flattering comments by important personalities of the Greek and International Guitar World.

Yannis Petridis was among the faculty of Nakas Conservatory and the National Con-servatory of Athens (1989 - 2008). Today, after working at SUNY Stony Brook, USA, he teaches at the American College of Greece - DEREE and at the National Conservatoire of Athens. Since 2011, Yannis is the artistic director of the Palaio Faliro Guitar Festival in Athens, Greece.

«Good... things come in threes»

The presence of the Spanish guitarist and maestro Andrés Segovia in the mu-sical forefront, shortly after the beginning of the 20th century, was to change completely and decisively the fate of the classical guitar. His contribution and personality can unhesitatingly be considered as catalytic. The guitar was relieved from the characterization of «folk» and was established as a musical instrument equivalent to those of the symphonic orchestra and the concert hall, i.e. those taught in conservatories. The presence of Andrés Segovia (1893-1987) was multi-beneficial for the classical guitar and its musical “universe”. In two fields, however, it proved really invaluable. It created “legions” of new guitarists on the one hand, and on the other, it triggered creative alertness of many contemporary composers, who otherwise would not have been interested in enriching its repertoire. And all this was just the beginning. At the time, the guitar world acquired a particular glamour, which was never lost. On the contrary, this glamour became stronger with time transforming the ancient saying attributed to Sophocles «Bad things come in threes» into «Good things come in threes».

The seed germinated and the shoots bore fruit. Many notable young guitar-ists appeared, and many composers, moved by their “charisma”, composed works which they devoted to them. The post-Segovia era was equally crea-tive. The recording in hand focuses on this era. It is based on four separate works, created in the second half of the 20th century by four composers from four different countries. The “footprints” left in the 20th century “scholar” music by all those four composers are undoubtedly intense. Simple but es-sential note: all four composed their works in their maturity period.

During the whole of his creative course, the Argentinian Alberto Gi-nastera has constantly focused on the popular music of his homeland. In some of his works, mostly those written after the 12tone system, these traces are not clear to find. This is not the case of his Sonata for guitar, op. 47, a work composed in 1976. Although this is an atonal piece, made during the last creative period of the composer’s life, characterized by a new-expressionism approach, this work is clearly built on folk idioms, rhythmic, melodic and harmonic. The Sonata is in four movements and has very little in common with the typical sonata form. The rhythmical pattern of the movements is slow- fast -slow-fast. The 1st movement, Esordio (Prologue) is written in a ritual aesthetics. The 2nd movement, full of sound-acoustic effects (ras-gueado, glissando, Bartók pizzicato etc) is an unconventional Scherzo which the composer characterizes “Fantastico” and demands it to be performed “as fast as possible”. The 3rd movement, Canto (Song) with the indication «Rapsodico» is mostly improvisational. One part of it, somewhere in the middle, sort of a scherzo’s trio or minuet, is “labeled” “piu lento e poetico”.The last part, Finale, imposing and fast, “presto e forgoso”, emphasizes, from the very beginning, on the rhythm. It is the only work for guitar written by Ginastera and was dedicated to the Brazilian guitarist Carlos Barbosa - Lima who first performed it in Washington on November 27, 1976.

From 1958 to 2002 the pioneer Italian Luciano Berio composed a se-ries of fourteen works, each one for a different instrument, usually hav-ing, in mind a specific performer. These works were named “Sequen-za” - Sequence. In these compositions, Berio does not hesitate to push the virtuosity of the performer to the edge. Sequenza XI, composed in 1988, is dedicated to the guitar. It is extremely extensive and its

interpretation could be a real achievement. Its development is based firstly on a dialogue between the idiomatic harmony of the guitar’s tuning and a contradictory, transcendental harmony and secondly on the exploration of the contrasts between the flamenco and classical guitar tecnique. This combination creates a highly impressive result. Sequenza XI is dedicated to the American guitarist Eliot Fisk who first performed it (Teatro Zandonai di Rovereto, 20.4.1988).

Extravagant and creative almost till the end of his long, fruitful life, at the age of 104, the American composer and pedagogue Elliott Carter became interested in the guitar after meeting in the early 1980s his fellow countryman, guitarist David Starobin. It was he who motivated Carter to compose for the guitar. The piece created in the summer of 1983, Changes, is full of extreme contrasts in character and mood, unique, due to its rhythmic and harmonic structure. The sound patterns that appear in the development of the composition remind us of the changes during the procedure of bell ringing. Changes was first performed by David Starobin on December 11, 1983 in New York, in a concert celebrating the composer’s 57th birthday.

The most famous and beloved of the works in this recording is, beyond any doubt, Nocturnal, op. 70, by the emblematic British composer Benjamin Britten. Britten’s affection for the old English song was well known. In 1963, he listened to the great guitarist and compatriot, Julian Bream, accompanying the tenor Peter Pears, close friend of the composer, singing songs by John Dowland. It was then, that he decided to compose a work for the guitarist inspired by the melancholic music of Dowland. This is how “Nocturnal after John Dowland” was born - this is the original title - which was meant to

Sound Engineer: Themis ZafeiropoulosMastering - Editing: Themis Zafeiropoulos (Location Sound), Yannis Christodoulatos (Sweetspot Productions), Nicholas YannakopoulosEditing: Katerina Papada (Sweetspot Productions), Yannis PetridisMusic notes: Yorgos V. MonemvassitisPhotos: Spyridoula MitsopoulouRecorded: Philippos Nakas Centre of Musical EducationCover design: Panagiotis VgenopoulosProducer: Yannis Petridisemail: ypetridis@yahoo.com, info@alexandrayannis.comweb pages: www.alexandrayannis.com, www.yannispetridis.com

Yannis Petridis performs with guitar made by Nicholas Ioannou

become one of the most popular works for guitar of the 20th century. In Nocturnal, Britten combines with full imagination the modern idiom - in the variations - with the traditional - the Dowland’s song, using melodies disarmingly plain. The work consists of eight short variations - the 8th of them, Passacaglia, is more developed and lengthy - and the theme, Dowland’s song «Come, heavy sleep». Unconventionally, Britten chose an unorthodox structure: the varia-tions are preceding and the work ends by the exposure of the theme. It was of course Julian Bream who gave the first performance, on June 12, 1964, at Aldeburgh, which is located close to the region of the composer’s birthplace.

Nea Penteli, October 2016Υorgos V. MonemvassitisMusic Critic & Historian

Ενός ... καλού μύρια έπονται

Η εμφάνιση στο μουσικό προσκήνιο του Ισπανού κιθαριστή και δάσκαλου Andrés Segovia, λίγο μετά τις αρχές του 20ου αιώνα, έμελλε να αλλάξει ολοκληρωτικά και καθοριστικά τη μοίρα της κλασικής κιθάρας. Η προσφορά και η προσωπικότητα του μπορούν ανενδοίαστα να χαρακτηριστούν καταλυτικές. Την απάλλαξαν από το συμπλεγματικό χαρακτηρισμό του «λαϊκού» και την καθιέρωσαν ως όργανο ισότιμο με αυτά της συμφωνικής ορχήστρας και της αίθουσας συναυλιών, αυτά δηλαδή τα οποία διδάσκονταν στα ωδεία. Η παρουσία του Andrés Segovia (1893-1987) υπήρξε πολυεπίπεδα ευεργετική για την κιθάρα και το μουσικό της σύμπαν. Σε δυο πεδία, ωστόσο, ήταν πραγματικά ανεκτίμητη. Αφενός μεν δημιούργησε στρατιές νέων κιθαριστών, αφετέρου δε προκάλεσε τη δημιουργική εγρήγορση πολλών σύγχρονών του μουσουργών, οι οποίοι αλλιώς ουδόλως θα είχαν ενδια-φερθεί για τον εμπλουτισμό του ρεπερτορίου της. Και αυτά ήσαν βεβαίως μόνον η αρχή. Ο αστερισμός της κιθάρας απόκτησε τότε μιαν ιδιαίτερη λάμψη, την οποία ουδέποτε έχασε. Τουναντίον γινόταν συνεχώς εντονότερη μετατρέποντας την αρ-χαιοελληνική ρήση «Ενός κακού μύρια έπονται» - στον Σοφοκλή αποδίδεται - σε «Ενός καλού μύρια έπονται».

Ο σπόρος είχε βλαστήσει και οι βλαστοί κάρπισαν. Εμφανίστηκαν πολλοί νέοι άξιοι κιθαριστές. Πολλοί ήσαν και οι συνθέτες που συγκινημένοι από τα χαρί-σματά τους έπλασαν έργα τα οποία τους αφιέρωσαν. Η μετά Segovia εποχή ήταν και είναι εξίσου δημιουργική. Εστιασμένο σε αυτή την εποχή είναι το πρόγραμμα ακρόασης του παρόντος ηχογραφήματος. Δομήθηκε με τέσσερα ξεχωριστά έργα, που πλάστηκαν στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, από τέσσερις ξεχωριστούς συν-θέτες, που προέρχονται από τέσσερις διαφορετικές χώρες. Αναμφίβολα τα χνάρια που άφησαν και οι τέσσερίς τους στη λόγια μουσική του 20ου αιώνα είναι έντονα. Απλή αλλά ουσιαστική διαπίστωση: και οι τέσσερις συνέθεσαν τα έργα τους αυτά σε περιόδους ωριμότητας.

Σε όλη τη δημιουργική πορεία του ο Αργεντινός Alberto Ginastera είχε εστιασμένο το βλέμμα στη λαϊκή μουσική της πατρώας γης. Σε μερικά, κυρίως δωδεκάφθογγα έργα του, τα στοιχεία της δεν είναι φανερά. Όχι όμως στη Σονάτα για κιθάρα, έργο 47, την οποία συνέθεσε το 1976. Μο-λονότι έργο ατονικό, πλασμένο στην τελευταία δημιουργική περίοδο του συνθέτη που χαρακτηρίζεται από νεοεξπρεσιονιστική αισθητική, είναι θεμελιωμένο πάνω σε λαϊκά ρυθμικά, μελωδικά και αρμονικά ιδιώματα. Η Σονάτα είναι τετραμερής και αναπτύσσεται με τρόπο που ελάχιστη σχέση έχει με την παραδοσιακή φόρμα σονάτας. Από άποψη ρυθμού τα μέρη της έχουν τη σχηματική μορφή αργό-γρήγορο-αργό-γρήγορο. Το πρώτο, Esordio (Πρόλογος), έχει τελετουργικό χαρακτήρα. Το δεύ-τερο, το οποίο βρίθει από ηχητικά τεχνάσματα (rasgueado, glissando, Bartók pizzicato κ.α.) είναι ένα ιδιόμορφο Scherzo το οποίο ο συνθέτης χαρακτηρίζει «Fantastico» και απαιτεί την όσο το δυνατόν πιο γρήγορη ερμηνεία του. Το τρίτο, Canto (Τραγούδι), έχει την ένδειξη «Rapsodico», και μάλλον αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα. Ένα μεσαίο τμήμα του, κάτι σαν trio ενός scherzo ή μενουέτου, έχει την ένδειξη «piu lento e poetico». Το τελευταίο μέρος, Finale, μεγαλόπρεπο και ταχύρυθμο – presto e fogoso, το θέλει ο πλαστουργός του – δίνει έμφαση, από την πρώτη του φράση στο ρυθμό. Είναι το μοναδικό έργο για κλασική κιθάρα που συνέθεσε ο Ginastera. Το αφιέρωσε στο Βραζιλιάνο κιθαριστή Carlos Barbosa-Lima, ο οποίος πραγματοποίησε την πρώτη ερμηνεία του (Washington, 27.11.1976).

Από το 1958 έως το 2002 ο πρωτοπόρος Ιταλός Luciano Berio συνέθεσε μια σειρά δεκατεσσάρων έργων, για διαφορετικό όργανο το καθένα και έχοντας, τις περισσότερες φορές, κατά νουν ένα συγκεκριμένο ερμη-νευτή, τα οποία ονόμασε Sequenza (Ακολουθία). Στα έργα του αυτά ο Berio δεν διστάζει να ωθήσει στα άκρα τις δεξιοτεχνικές ικανότητες του ερμηνευτή. Το ενδέκατο από αυτά, το οποίο συνέθεσε το 1987 και ονομάζει Sequenza XI, είναι αφιερωμένο στην κιθάρα. Είναι εξαιρετικά

εκτεταμένο και η ερμηνεία του αποτελεί πραγματική δοκιμασία. Η ανάπτυξή του βασίζεται αφενός μεν σε ένα διάλογο ανάμεσα στην ιδιωματική αρμονία του κουρδίσματος της κιθάρας και μιας άλλης υπερβατικής αρμονίας, αφετέρου δε στην εξερεύνηση των αντιθέσεων της τεχνικής ανάμεσα στην κιθάρα φλαμένκο και την κλασική κιθάρα. Ο συνδυασμός τους δημιουργεί ένα άκρως εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Το έργο είναι αφιερωμένο στον Αμερικανό κιθαριστή Eliot Fisk και αυτός πραγματοποίησε την πρώτη ερμηνεία του (Teatro Zandonai di Rovereto, 20.4.1988).

Θαλερός και δημιουργικός μέχρι την τελευταία σχεδόν ημέρα της μακριάς και καρποφόρας ζωής του – έζησε 104 χρόνια – ο Αμερικανός συνθέτης και παιδαγωγός Elliott Carter άρχισε να ενδιαφέρεται για την κιθάρα μετά τη γνωριμία του, στις αρχές της δεκαετίας 1980-90, με τον συμπατριώτη του κιθαριστή David Starobin. Ήταν ο κιθαριστής αυτός ο οποίος τον προέτρεψε να συνθέσει ένα έργο για κλασική κιθά-ρα. Το έργο που γεννήθηκε το καλοκαίρι του 1983, το Changes, είναι γεμάτο έντονες αντιθέσεις χαρακτήρα και διάθεσης, που τις καθιστά μοναδικές η ρυθμική και αρμονική δομή του. Τα ηχητικά σχήματα τα οποία εμφανίζονται στην ανάπτυξή του θυμίζουν τις διαφορές που εμφανίζονται στις αλλαγές των κωδωνοκρουσιών. Το πρωτοερμήνευ-σε φυσικά ο David Starobin, στη συναυλία που πραγματοποιήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1983 στη Νέα Υόρκη, για να γιορταστούν τα 75α γενέθλια του μουσουργού.

Το πλέον γνωστό και αγαπητό από τα έργα της έκδοσης είναι ασφα-λώς το Nocturnal, έργο 70, του εμβληματικού Βρετανού μουσουργού Benjamin Britten. Η αγάπη του Britten για το παλιό αγγλικό τρα-γούδι ήταν δεδομένη. Έτσι όταν άκουσε το σπουδαίο συμπατριώτη του κιθαριστή Julian Bream να συνοδεύει, το 1963, τον τενόρο Peter Pears, που ήταν και στενός φίλος του συνθέτη, στην ερμηνεία κά-ποιων τραγουδιών του John Dowland, αποφάσισε να συνθέσει ένα

Ηχοληψία: Θέμης ΖαφειρόπουλοςΨηφιακή επεξεργασία: Θέμης Ζαφειρόπουλος (Location Sound), Γιάννης Χριστοδουλάτος (Sweetspot Productions), Νικόλας ΓιαννακόπουλοςEditing: Κατερίνα Παπαδά (Sweetspot Productions), Γιάννης ΠετρίδηςΜουσικές Σημειώσεις: Γιώργος Β. ΜονεμβασίτηςΦωτογραφίες: Σπυριδούλα ΜητσοπούλουΗχογράφηση: Κέντρο Μουσικών Σπουδών “Φίλιππος Νάκας”Εξώφυλλο: Παναγιώτης ΒγενόπουλοςΠαραγωγός: Γιάννης ΠετρίδηςΗλεκτρονική Διεύθυνση: ypetridis@yahoo.comΙστοσελίδα: www.alexandrayannis.com, www.yannispetridis.com

Ο Γιάννης Πετρίδης παίζει με κιθάρα κατασκευής Νίκου Ιωάννου

έργο για τον κιθαριστή εμπνευσμένο από τη μελαγχολική μουσική του Dowland. Έτσι γεννήθηκε το Nocturnal after John Dowland – αυτός είναι ο πρωτότυπος τίτλος του – το οποίο έμελλε να αναδειχθεί σε ένα από τα δημοφιλέστερα έργα για κιθάρα του 20ου αιώνα. Στο Nocturnal ο Britten συνδυάζει ευφάνταστα το σύγχρονο – παραλλαγές – με το πα-ραδοσιακό – τραγούδι, με μελωδία αφοπλιστικά απλή. Αποτελείται από οκτώ σύντομες παραλλαγές – η 8η μόνον, Passacaglia, είναι περισσό-τερο αναπτυγμένη – και το θέμα του τραγουδιού “Come, heavy sleep” (Έλα, ύπνε βαριέ). Πρωτοτυπώντας ο Britten θέλησε ανορθόδοξη τη δομή του: προηγούνται οι παραλλαγές και το έργο ολοκληρώνεται με την έκθεση του θέματος. Ήταν βεβαίως ο Julian Bream αυτός που το πρωτοερμήνευσε στις 12 Ιουνίου 1964, στο Aldeburgh, το οποίο βρί-σκεται στην ευρύτερη περιοχή της γενέτειρας του συνθέτη.

Νέα Πεντέλη, Οκτώβριος 2016 Γιώργος Β. Μονεμβασίτης

Κριτικός και Ιστορικός Μουσικής

Ο Γιάννης Πετρίδης, ξεκίνησε τις μουσικές του σπουδές στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών με τον Ευάγγελο Ασημακόπουλο και τη Λίζα Ζώη από όπου πήρε το δίπλωμά του με Ά βραβείο και Αριστείο Εξαιρετικής Επίδοσης. Στη συνέχεια, παρακολούθησε το μεταπτυ-χιακό τμήμα στο Royal Northern College of Music της Μ. Βρετανίας με τον Gordon Crosskey. Επιπλέον, είναι κάτοχος Διδακτορικού Διπλώματος από το Πανεπιστή-μιο του Stony Brook της Νέας Υόρκης, όπου σπούδασε με υποτροφία του Πανεπιστημίου, υπό την επίβλεψη του καθηγητή Jerry Willard. Έχει επίσης βραβευθεί σε διαγωνισμούς στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ο Γιάννης Πετρίδης για περισσότερο από είκοσι χρόνια εμφανίζεται σαν ντούο κιθάρας με την Αλεξάν-δρα Χριστοδήμου και μαζί έχουν καθιερωθεί σαν ένα από τα πιο ξεχωριστά κιθαριστικά ντούο της εποχής μας. Σαν σολίστ και μαζί με την Αλεξάνδρα έχει στο ενεργητικό του πολυάριθμες εμφανίσεις στην Aθήνα και άλλες πόλεις της Eλλάδας, συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών καθώς και στο Προεδρικό Μέγαρο, περιοδεία με την Κρατική Ορχήστρα της Κύπρου. Έχει εμφανισθεί και διδάξει σε master-classes στο εξωτε-ρικό - ΗΠΑ, Καναδά, Mεγάλη Bρετανία, Γερμανία, Γαλλία, Kύπρο, Μαρόκο, Ουγγαρία - σε αίθουσες συ-ναυλιών, κολέγια, πανεπιστήμια και φεστιβάλ κιθάρας.

Στη διάρκεια της καριέρας τους έχουν παρουσιάσει μεγάλο αριθμό έργων για δύο κιθάρες κινούμενοι με άνεση σε ένα ευρύ φάσμα στιλ και εποχών από μουσική early baroque έως και έργα σύγχρονης μουσικής. Έχουν επιδείξει σημαντικό ενδιαφέρον για τον εμπλουτισμό του ρεπερτορίου της κιθάρας μεταγράφοντας, μεταξύ άλλων, για τις δύο κιθάρες, έργα όπως «Rhapsody in

blue” του G. Gershwin και «Italian Concerto» του J. S. Bach. Η συνεισφορά τους στη διάδοση της Ελληνικής μουσικής για δύο κιθάρες είναι σημαντική. Έργα Ελλή-νων συνθετών, περιλαμβάνονται πάντα στο πρόγραμ-μα των εμφανίσεών τους, πολλά από αυτά αφιερωμένα στους ίδιους (Θ. Αντωνίου, Κ. Γρηγορέας, Δ. Μηνα-κάκης, Γ. Χατζημιχελάκης). Πρόσφατα, ο Γιάννης Πε-τρίδης έδωσε διάλεξη στο Πανεπιστήμιο του Yale με θέμα «Ίχνη και επιρροές από την αρχαία, παραδοσιακή, λαϊκή και σύγχρονη ελληνική μουσική στα έργα για δύο κιθάρες των Θ. Αντωνίου, Π. Κούκου, Β. Τενίδη, Κ. Τζωρτζινάκη και Κ. Γρηγορέα». Άξια αναφοράς εί-ναι, επίσης, η μεταγραφή που εκπόνησαν στο έργο «Για μία μικρή λευκή αχιβάδα» του Μάνου Χατζιδάκη, ηχο-γράφηση του οποίου περιλαμβάνεται στο CD «Master Class, Μισός Αιώνας Έλληνες Κιθαρίστες».

Τα CD τους έχουν γίνει δεκτά με ενθουσιώδεις κρι-τικές από τον ελληνικό και διεθνή τύπο. Επίσης μία σειρά από CDs με έργα για μία και δύο κιθάρες είναι έτοιμα να κυκλοφορήσουν όπως επίσης και CD με έργα Ελλήνων συνθετών για δύο κιθάρες που οι καλ-λιτέχνες ηχογραφούν αυτήν την εποχή.

Ο Γιάννης Πετρίδης έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο του Stony Brook της Νέας Υόρκης, σαν βοηθός καθη-γητή κιθάρας. Υπήρξε για σειρά ετών καθηγητής στο Κέντρο Μουσικών Σπουδών «Φίλιππος Νάκας» και στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών και Παλαιού Φαλήρου. Σή-μερα είναι καθηγητής στο American College of Greece - DEREE και στο Εθνικό Ωδείο Παλαιού Φαλήρου. Από το 2011, είναι καλλιτεχνικός διευθυντής - μαζί με την Αλεξάνδρα - του Φεστιβάλ Κιθάρας στο Παλαιό Φάληρο.

Γιάννης Πετρίδης