the republic of cyprus at gunpoint: the euroatlanticists’ plans for the dissolution of the...

8/9/2019 The Republic Of Cyprus At Gunpoint: The Euroatlanticists’ Plans for the Dissolution of the Republic of Cyprus, from …

1/8

1

The Private Intelligence Company

THE REPUBLIC OF CYPRUS AT GUNPOINT:

The Euroatlanticists’ Plans for the Dissolution of the Republic of Cyprus,

from the Trilateral Commission to the Oxford University Seminars

Dr Nicolas LaosPartner (Expert in Geopolitics and World Security), R-Techno private intelligence

company http://r-techno.org

Summary: In the present essay, we inform our Greek speaking readers about the following

facts:1.

In 1971, in Lisbon, at the summit of the Foreign Ministers of the NATO member

states, it was decided by the participants, including the Greek Foreign Minister and

the Turkish Foreign Minister, that the Republic of Cyprus should be deconstructed

and divided into two separate states (a Greek-Cypriot one and a TurkishCypriot

one).2.

The Trilateral Commission played a strategic role in the implementation of the

aforementioned NATO decision. The Euroatlanticists’ plan for the dissolution of the

Republic of Cyprus included the coup against the Cypriot government of ArchbishopMakarios and the Turkish military invasion in Cyprus (1974).

3. Leading Greek political figures, including Constantinos Karamanlis (the first GreekPrime Minister after the fall of the CIA-controlled Greek military junta, in 1974) and

Andreas Papandreou (who became the Prime Minister of Greece in 1981), under the

influence of the CIA and the NSA, agreed with the Euroatlanticist establishment to

silently accept the status quo that was created in Cyprus after the overthrow of the

Cypriot government of Archbishop Makarios and the Turkish military invasion in

Cyprus (1974) in exchange for the Euroatlanticists’ support for the regime that was

established in Greece after the fall of the junta in 1974.

4. The overthrow of the Cypriot government of Archbishop Makarios and the Turkishmilitary invasion in Cyprus (1974) signal the implementation of the military aspect of

NATO’s and the Trilateral Commission’s plan for Cyprus. However, the politicalaspect of NATO’s and the Trilateral Commission’s plan for Cyprus has not been fully

implemented, yet.

5. The first attempt of the Euroatlanticist elites to fully implement the political aspect of

their plan for the dissolution of the Republic of Cyprus was the Annan Plan for

Cyprus (originally proposed in 2002). However, in 2004, through a referendum, the

Annan Plan was rejected by 76% of Greek Cypriots. In October 2003, at OxfordUniversity, a group of pro NATO experts (diplomats and university professors), after

special invitations, participated in a seminar entitled “Getting to Yes: Suggestions forEmbellishment of the Annan Plan for Cyprus”. That Oxford seminar, whose purpose

was to lobby for the Annan Plan, was organized by SEESOX (South East European

Studies at Oxford) supported by Oxford University’s Programme on Contemporary

Turkey and sponsored by USAID (a well-known U.S. institution for the promotion of

the U.S. foreign policy in the developing world) and by UNDP through UNOPS.

Among the participants in the aforementioned seminar were the British diplomat

Dominick Chilcott, the UN diplomat Alvaro De Soto, and Dr Nikos Kotzias (then

Professor of Political Theories of International and European Studies at


2/8

2


the University of Piraeus), who became the Foreign Minister of Greece in February2015.

6. In May 2007, at Oxford University, a new seminar on Cyprus was organized by

SEESOX; this time the seminar’s title was: “Cyprus after the Accession: Getting past

‘No’?”. Dr Nikos Kotzias participated in that seminar, too, and that time, he was aProfessor at St Antony’s College, Oxford. During that seminar, the participants

studied and discussed the involvement of the EU in the Cyprus Question in order to

promote a new variant of the Annan Plan through the so-called “Europeanization”

process. In that seminar, Dr Kotzias, in his paper entitled “Contradictions, Conflictsand Paradoxes - A Framework for a Solution”, summarized the options as follows: “A

future solution for Cyprus could be based on four different models, The first possiblesolution might be a ‘velvet divorce’, based on the Czechoslovak model. The second

option is the consolidation of the status quo, which could lead to a situation similar to

Taiwan. The third option, which is largely the Annan Plan option, can be referred to

as the Bosnian model. Finally, the fourth option, which contains elements from the

Belgian model and other similar arrangements can be described as the ‘modernfederation’ model. Up to now, discussions have been geared more towards the first

three models and less towards the fourth model”. Dr Kotzias continued as follows:

“The ‘modern federation’, in my view, would maximise opportunities for Cyprus as awhole as well as for both communities on the island. Nevertheless, if the ‘modern

federation’ solution is not acceptable to the relevant actors, the first solution, that ofthe velvet divorce, appears the most realistic option and preferable to the status quo”.

In the same paper, Dr Kotzias proposed a “Post-modern Federation”, which he

described as follows: “the creation of a common federal state shared by both Greek

and Turkish-Cypriots (and whoever else is willing to participate), beyond the creation

of two territorially separate states. This federated state could be established in the city

of Nicosia, with equal participation by both communities, not only in numbers but

also in practice […] As the vital capital of the Republic of Cyprus, Nicosia could play

a similar role to that of Brussels in Belgium. As a result, the domestic policies of the Nicosia entity would increasingly reflect the various political and social identities of

its residents, not just their ethnic identity. The EU and the United Nations mustrecognise that the citizens of Nicosia cannot be defined exclusively in terms of the

ethnic community to which they belong […] The third factor is the establishment of

three or four regions within the two constituent entities/states of the federation, which

would operate both as sub-systems of the authorities of the federal states/entities from

the Republic of Cyprus as well as from other independent bodies […] Below the

federal level, a system of regions could be created. These regions, possibly eight orten altogether (plus two from Nicosia) could reserve the right to take action within

their constituent state with relative autonomy, provided they are in accordance withthe federal constitution”. In other words, Dr Kotzias’s “Post-modern Federation”

consists in substituting the Republic of Cyprus by “two constituent entities/states of

the federation”, each of which would be further subdivided into autonomous regions,

plus a third constituent entity, i.e. Nicosia. In this way, the Republic of Cyprus would

be degraded into a complex political entity easily and completely manipulated and

controlled by the Euroatlanticist elites, thus signaling the full implementation of

NATO’s and the Trilateral Commission’s plan for Cyprus. Furthermore, intimately

related to the previous plans for Cyprus is an attempt to change people’s ethnocultural


3/8

3


identities (in the context of “Europeanization”) in order to comply with theEuroatlanticist elites’ plans and broader geostrategic goals.

The volume of the proceedings of the 2007 Oxford Seminar on the Cyprus Question,promoting NATO’s and the Trilateral Commission’s plans for the essential dissolution

of the Republic of Cyprus and the degradation of Cyprus into a geopolitical andgeoeconomic base of the Euroatlantic bloc in the S.E. Mediterranean and into a political

instrument for the imposition and maintenance of ARAMCO’s, or the petrodollar’s,

“Pax” in the region.


4/8

4


Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:

Τα σχέδια των ευρωατλαντιστών για τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, από την

Τριμερή Επιτροπή μέχρι τα Σεμινάρια της Οξφόρδης

Νικόλαος Λάος

Εταίρος της R Techno private intelligence company

http://r-techno.org

Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΔΙΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΤΩΝ

ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΠΡΟ ΤΟ 1974Την 3

η και 4

η Ιουνίου 1971, στη Σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ που έλαβε

χώρα στη Λισαβόνα, οι υπουργοί Εξωτερικών της Ελλάδας και της Τουρκίας, Παλαμάς καιΟλτζάι, αντιστοίχως, παρουσίασαν σχέδιο συμφωνίας για την Κύπρο που προέβλεπε τη

διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τον διαμελισμό της Κύπρου μεταξύ της Ελλάδαςκαι της Τουρκίας. Οι υπουργοί Εξωτερικών των χωρών μελών του ΝΑΤΟ ομοφώνως

αποδέχθηκαν το προαναφερθέν σχέδιο ελληνοτουρκικής συμφωνίας για το ΚυπριακόΖήτημα. Την 20ή Απριλίου 1974, στη Μεζέβ της Γαλλίας, η Τριμερής Επιτροπή (Trilateral

Commission) αποφάσισε τον τρόπο υλοποίησης της προαναφερθείσας συμφωνίας των

ΝΑΤΟϊκών υπουργών Εξωτερικών για τη διάλυση και διχοτόμηση της Κυπριακής

Δημοκρατίας. Ο τρόπος της Τριμερούς Επιτροπής συνίστατο στην «ανατροπή και τον

θάνατο του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου με πραξικόπημα το οποίο θα εκτελούσε η χούντα των

Αθηνών και τουρκική απόβαση για τη διχοτόμηση της Κύπρου» (βλ. Παντελάκης Πανταζής,

Αντιστράτηγος ε.α., Το Οδοιπορικό μιας Μοιρασμένης Πατρίδας , Λάρνακα: Negresco, 2007,σελ. 223).

Σχετικά με την Τριμερή Επιτροπή (Trilateral Commission), πρέπει να επισημάνουμε ότι

είναι μια μη κυβερνητική οργάνωση η οποία ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 1973 από τον γνωστόΑμερικανό τραπεζίτη και επιχειρηματία του πετρελαίου Ντέιβιντ Ροκφέλερ (David

Rockefeller) με σκοπό να προωθήσει τη στενότερη συνεργασία μεταξύ της Βόρειας

Αμερικής, της Δυτικής Ευρώπης και της Ιαπωνίας (εξ ου και «τριμερής»). Η ιδεολογία και η

γεωστρατηγική της Τριμερούς Επιτροπής βασίζονται στη φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση

(liberal globalism), συνδυασμένη με τη γεωπολιτική σκέψη του Χάλφορντ Μάκιντερ

(Halford Mackinder) και του Νίκολας Σπάικμαν (Nicholas J. Spykman). Χαρακτηριστικοί

εκφραστές και πρωτεργάτες της Τριμερούς Επιτροπής είναι, μεταξύ άλλων, οι εξής:

Ζμπίγκνιεβ Μπρζεζίνσκι (Zbigniew Brzezinski), σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας τουΑμερικανού προέδρου Τζίμι Κάρτερ, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Johns Hopkins

University και στενός συνεργάτης του Ντέιβιντ Ροκφέλερ,Χένρι Όουεν (Henry D. Owen), πρώην διευθυντής Μελετών Εξωτερικής Πολιτικής του

Brookings Institution, διπλωμάτης (United States Ambassador at Large για τις οικονομικές

συνόδους κορυφής από το 1977 έως το 1981) και μέλος του συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας

των ΗΠΑ,

Ρόμπερτ Μπάουι (Robert Richardson Bowie), διπλωμάτης, επικεφαλής αξιωματικός Εθνικής

Κατασκοπείας της CIA από το 1977 έως το 1979, και πρώην διευθυντής του Κέντρου

Διεθνών Υποθέσεων του Χάρβαρντ ( Harvard Center for International Affairs),


5/8

5


Τζέραρντ Σμιθ (Gerard C. Smith), διαπραγματευτής της συμφωνίας SALT 1 και πρώτοςπρόεδρος του βορειοαμερικανικού τομέα της Τριμερούς Επιτροπής,

Έντουιν Ρεϊσάουερ (Edwin Oldfather Reischauer), καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ

και πρέσβης των ΗΠΑ στην Ιαπωνία από το 1961 έως το 1966,

Μαξ Κόνσταμ (Max Kohnstamm), Ολλανδός ιστορικός και διπλωμάτης του European PolicyCentre,

Ταντάσι Γιαμαμότο (Tadashi Yamamoto), κορυφαίος Ιάπωνας βιομήχανος, ιδρυτής του

Japan Center for International Exchange και πρωτοπόρος των προσπαθειών για την ενίσχυση

των μη κυβερνητικών δεσμών μεταξύ της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ, ώστε να ενισχυθεί ηενσωμάτωση της Ιαπωνίας στο ευρωατλαντικό μοντέλο παγκοσμιοποίησης.

Η επίσημη ιστοσελίδα της Τριμερούς Επιτροπής είναι η εξής:http://trilateral.org/

Η Τριμερής Επιτροπή έχει στενούς δεσμούς με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες CIA

(εδρεύουσα στο Λάνγκλεϊ της Βιρτζίνια) και NSA (εδρεύουσα στο Φορτ Μιντ του

Μέρυλαντ).

Αξίζει να σημειωθεί ότι, ήδη το 1959, οι Αρχές τις Σοβιετικής Ένωσης εξέδωσαν μιααποκαλυπτική μονογραφία για τον Ντέιβιντ Ροκφέλερ και την οικονομική αυτοκρατορία

του. Μια αγγλική μετάφραση εκείνης της σοβιετικής μονογραφίας εκδόθηκε από το Τμήμα

Εξωτερικών Αρχείων (Foreign Documents Division) της CIA με ημερομηνία 16 Δεκεμβρίου1959 και τίτλο «About Those Who Are Against Peace». Σε αυτή τη σοβιετική μονογραφία

για τον Ντέιβιντ Ροκφέλερ, διαβάζουμε ότι: «το 1957, η ολιγαρχία των πετρελαϊκώνβιομηχάνων των Ροκφέλερ ήλεγχε κεφάλαιο 61,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων», αλλά «το

ακριβές μέγεθος της περιουσίας των Ροκφέλερ είναι κρατικό μυστικό στις ΗΠΑ». Επιπλέον

της ηγετικής θέσης των Ροκφέλερ στην πετρελαϊκή βιομηχανία, ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ

κατέκτησε ηγετική θέση και στον τραπεζικό κλάδο μέσω της τράπεζας Chase Manhattan,

ενώ ο Νέλσον Ροκφέλερ (Nelson Aldrich Rockefeller) έγινε ο 41ος αντιπρόεδρος των ΗΠΑ

(1974-1977) υπό τον πρόεδρο Τζέραλντ Φορντ (Gerald Ford, Jr.) και ο 49ος κυβερνήτης της

Νέας Υόρκης (1959-1973). Μάλιστα, στην προαναφερθείσα σοβιετική μονογραφία,

διαβάζουμε τα εξής για τον Νέλσον Ροκφέλερ: «Οι Ροκφέλερ έχουν επί μακρόν εκθρέψειμια ακατανίκητη έλξη για τις χώρες της Λατινικής Αμερικής: η προκλητική οσμή του

πετρελαίου φθάνει σ’ αυτούς από την ήπειρο της Νότιας Αμερικής. Εξ ου και ο ΝέλσονΡοκφέλερ, ο οποίος επί μακρόν είχε προσπαθήσει να μετατρέψει τη Νότια Αμερική σε

οικόπεδο της οικογένειάς του, είχε κάποτε τοποθετηθεί επικεφαλής του λεγόμενου

“Γραφείου Δια-Αμερικανικών Υποθέσεων” (Bureau of Inter-American Affairs)». Επίσης,

όπως επισημαίνεται στην ίδια σοβιετική μονογραφία, οι δεσμοί των Ροκφέλερ με τη CIA και

την ισραηλινή Mossad είναι ισχυροί: οι Ροκφέλερ χρηματοδοτούσαν με χρήματα της

ARAMCO (Arabian-American oil company) τη Σχολή Ανατολικών Σπουδών τηςΙερουσαλήμ (School of Eastern Studies in Jerusalem), η οποία ελεγχόταν από τις

αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες σε συνεννόηση με τη Mossad και εκπαίδευε Αμερικανούςαξιωματικούς για να διεξάγουν κατασκοπεία σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.

Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά στο Κυπριακό Ζήτημα, η στρατηγική της Τριμερούς Επιτροπής

και γενικότερα του ευρωατλαντικού συνασπισμού στη δεκαετία του 1970 αποσκοπούσε στο

να πλήξει καίρια τη νομική και ηθική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ώστε αφενός

να ανατραπεί η κυβέρνηση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, αφετέρου να εξασφαλιστεί για

τον ευρωατλαντικό συνασπισμό η πλήρης εναρμόνιση της κυπριακής πολιτικής με τους

γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Σε στρατιωτικό επίπεδο, αυτός ο σχεδιασμός των

ευρωατλαντιστών για την Κύπρο πραγματοποιήθηκε με την πραξικοπηματική ανατροπή της


6/8

6


κυβέρνησης του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου από την ελεγχόμενη από τη CIA χούντα τηςΕλλάδας και με την τουρκική στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο το 1974.

Ο Παντελάκης Πανταζής, Αντιστράτηγος ε.α., αρχηγός της Προεδρικής Φρουράς του

Κυπρίου προέδρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, γράφει επίσης: «Την 9η Ιουνίου 1974, ο

Ανδρέας Παπανδρέου στο Λονδίνο ενημερώνεται από τον Φρανκ Καρλούτσι, στηνπαρουσία του Β. Γουώλτερ και άλλων, πως θα πέσει η χούντα στην Ελλάδα και θα αναλάβει

Πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αφού προηγουμένως εκδηλωθεί πραξικόπημα

στην Κύπρο από τη χούντα και στη συνέχεια θα διενεργηθεί απόβαση από τους Τούρκους.

Το στόμα του, για το καλό του, θα έπρεπε να μείνει κλειστό. Έκλεισαν νέο ραντεβού για 22Ιουλίου 1974 στο Φορτ Μιντ (NSA), στο Μέρυλαντ για περαιτέρω οδηγίες. Την 14η Ιουνίου

1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στο διαμέρισμά του στο Παρίσι και στην παρουσία τουφίλου του, Παναγιώτη Λαμπρία, υποδέχεται τον Ρόμπερτ Μος και τον Έλληνα επιχειρηματία

Γκέρτσο. Σκοπός της επίσκεψής τους ήταν η ενημέρωση του Καραμανλή για την

πρωθυπουργία της Ελλάδας με την πτώση της χούντας, αφού προηγηθεί πραξικόπημα κατά

του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου από την χούντα και ακολουθήσει Τουρκική εισβολή.

Περαιτέρω οδηγίες θα ελάμβανε με την επίσκεψή του στη Νέα Υόρκη στις 1 Ιουλίου 1974»(βλ. Παντελάκης Πανταζής, Αντιστράτηγος ε.α., Το Οδοιπορικό μιας Μοιρασμένης

Πατρίδας , Λάρνακα: Negresco, 2007, σελ. 223).

Η «ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΟΞΦΟΡΔΗΣ»: Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ ΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΤΩΝ ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ

ΚΥΠΡΟ ΣΤΙΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΤΟΥ 2000 ΚΑΙ 2010Το 1974, με την πραξικοπηματική ανατροπή της κυβέρνησης του Αρχιεπισκόπου

Μακαρίου και με την τουρκική στρατιωτική εισβολή, ολοκληρώθηκε η στρατιωτική

διάσταση του σχεδίου των ευρωατλαντιστών για την αποδυνάμωση της νομικής και ηθικής

υπόστασης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στη συνέχεια, οι ευρωατλαντιστές επεδίωκαν την

ολοκλήρωση και της πολιτικής διάστασης του σχεδίου τους για την αποδυνάμωση της

νομικής και ηθικής υπόστασης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό, σε πρώτη φάση,

επιδιώχθηκε και επιτεύχθηκε με το να πείσουν οι ΗΠΑ τη μεταδικτατορική πολιτική ελίτ τηςΕλλάδας (Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου) να ανταλλάξουν τα νομικά

και τα γεωστρατηγικά αιτήματα της Κύπρου με την ευστάθεια του καθεστώτος τηςελλαδικής «μεταπολίτευσης». Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ εκβίασαν και έπεισαν τη

μεταδικτατορική πολιτική ελίτ της Ελλάδας (Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ανδρέα

Παπανδρέου) να αποδεχθεί σιωπηρώς και de facto τα στρατιωτικά τετελεσμένα των

ευρωατλαντιστών στην Κύπρο με αντάλλαγμα την εξασφάλιση της ευστάθειας του

πολιτικού καθεστώτος που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα μετά από την πτώση της

δικτατορίας, το 1974.Ωστόσο, στο πλαίσιο και λόγω των αυξανόμενων γεωστρατηγικών και

οικονομικών/ενεργειακών ανταγωνισμών στην Ανατολική Μεσόγειο, ειδικά από το 2000 καιμετά, ο ευρωατλαντικός συνασπισμός επιδιώκει την πλήρη πολιτική αποδόμηση της

Κυπριακής Δημοκρατίας, προκειμένου η Κύπρος να αποβεί μια γεωπολιτική βάση για την

εφαρμογή των σχεδίων των ευρωατλαντιστών στην Ανατολική Μεσόγειο, γενικότερα στη

Μέση Ανατολή, καθώς και για την ολοκληρωτική επιβολή μιας «ειρήνης» της ARAMCO, ή

του πετροδολαρίου, στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, με συνεπακόλουθο

αποκλεισμό της Ρωσίας από αυτήν τη γεωπολιτικά και γεωοικονομικά κρίσιμης σημασίας

περιοχή.

Η πρώτη απόπειρα των ευρωατλαντιστών για την πλήρη πολιτική αποδόμηση, διάλυση,

της Κυπριακής Δημοκρατίας ήταν το Σχέδιο Ανάν. Το Σχέδιο Ανάν ήταν σχέδιο που


7/8

7


διαμορφώθηκε από τον τότε γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, για την επίλυσητου Κυπριακού προβλήματος. Η αρχική του μορφή (το αποκαλούμενο σήμερα σχέδιο Ανάν

Ι) παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 11 Νοεμβρίου 2002 και αφορούσε στη μετατροπή

της Κυπριακής Δημοκρατίας σε μια ένωση δύο ομοσπόνδων κρατιδίων, ενός

ελληνοκυπριακού και ενός τουρκοκυπριακού, ενώ προέβλεπε επίσης οι μισθωμένες από τηνΚυπριακή κυβέρνηση στη Μεγάλη Βρετανία βάσεις να γινουν ιδιόκτητο Βρετανικό έδαφος

με υφαλοκρηπίδα μέχρι την Αίγυπτο, ώστε η Μεγάλη Βρετανία να ασκεί στρατηγικό έλεγχο

στα ενεργειακά κοιτάσματα της Κύπρου. Το 2004, με δημοψήφισμα, οι Ελληνοκύπριοι

απέρριψαν το Σχέδιο Ανάν με ποσοστό 76%.Το 2003, μια ομάδα διεθνολόγ`ων κλήθηκε και παρευρέθηκε σε ειδικό σεμινάριο στο

Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, 3-4 Οκτωβρίου 2003 (τα πρακτικά εκδόθηκαν το Φεβρουάριοτου 2004), όπου προβλήθηκαν τα επιχειρήματα που έπρεπε να χρησιμοποιηθούν υπέρ του

Σχεδίου Ανάν. Τίτλος εκείνου του σεμιναρίου: «Getting to Yes: Suggestions for

Embellishment of the Annan Plan for Cyprus» (Φθάνοντας στο Ναι: Προτάσεις για την

Ωραιοποίηση του Σχεδίου Ανάν για την Κύπρο). Το προαναφερθέν σεμινάριο διοργανώθηκε

από το SEESOX, δηλαδή τον τομέα Μελετών Νοτιοανατολικής Ευρώπης στην Οξφόρδη(South East European Studies at Oxford), που είναι κομμάτι του Κέντρου Ευρωπαϊκών

Σπουδών (European Studies Centre) του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης (στο Steering

Committee του SEESOX συμμετέχει και ο πρώην Ύπατος Αρμοστής της Βρετανίας στηνΚύπρο, Ντέιβιντ Μάττεν), με την υποστήριξη του Προγράμματος Σύγχρονης Τουρκίας

(Programme on Contemporary Turkey) του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και τουΔικοινοτικού Αναπτυξιακού Προγράμματος που εχρηματοδοτείτο από την

αμερικανική USAID (υπηρεσία των ΗΠΑ γνωστή για τη χρηματοδότηση προγραμμάτων

χειραγώγησης/ανατροπής κυβερνήσεων στον αναπτυσσόμενο κόσμο) και από τον ΟΗΕ

(συγκεκριμένα, UNDP) μέσω της UNOPS. Διοργανωτές του προαναφερθέντος σεμιναρίου

ήταν οι εξής: Όθων Αναστασάκης, Καλυψώ Νικολαίδου, Giles Bertrand. Μεταξύ

των παρευρεθέντων στο εν λόγω σεμινάριο ήταν οι εξής: ο διπλωμάτης Dominick

Chilcott του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών (Φόρειν Όφις), ο διπλωμάτης Alvaro De

Soto του ΟΗΕ και ο καθηγητής Νίκος Κοτζιάς (καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιά, οοποίος, τον Φεβρουάριο του 2015, ορκίστηκε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας στην

κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα).Το Μάιο του 2007, διοργανώθηκε στην Οξφόρδη και δεύτερο σεμινάριο, πάλι από το

SEESOX, αυτή τη φορά με τίτλο «Cyprus after the Accession: Getting past ‘No’?» (Η

Κύπρος μετά από την Ένταξη: Ξεπερνάται το ‘ΟΧΙ’;), όπου μελετήθηκαν τρόποι λύσης,

μεταξύ των οποίων και η αναγνώριση δύο κρατών. Ο καθηγητής Ν. Κοτζιάς έλαβε μέρος

και σ’αυτό το σεμινάριο, αυτή τη φορά ως καθηγητής στο ίδιο το St. Antony’s College (ενώ

το 2003 ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά) και μια από τις επτά εισηγήσεις για λύσηήταν δική του. Εκεί μελετήθηκε και η εμπλοκή της ΕΕ για λύση (δηλαδή για

ένα ανανεωμένο Σχέδιο Ανάν) με τη λεγόμενη “Europeanization” (εξευρωπαϊσμό) καισυζητήθηκαν επιλογές λύσεων, όπως οι εξής: (α) βελούδινο διαζύγιο, (β) σταθεροποίηση

του status quo που οδηγεί σε λύση Ταϊβάν, (γ) λύση Βοσνιακού τύπου (ουσιαστικά

λύση Ανάν), και (δ) η λύση Βελγικού μοντέλου ως «μετά-μοντέρνα ομοσπονδία», όπως

χαρακτηρίστηκε. Ο Κοτζιάς εισηγήθηκε ως πρώτη του επιλογή τη «μετα-μοντέρνα

ομοσπονδία», αλλά, εάν αυτή (ως μια διαφοροποιημένη Διζωνική Δικοινοτική βασισμένη

στο Βελγικό μοντέλο και άλλα στοιχεία) δεν επιτευχθεί, ως καλύτερη δεύτερη επιλογή

υποστήριξε το «βελούδινο διαζύγιο όπου οι περιοχές ανταλλάσσονται με αναγνώριση και

εξασφαλίζεται και Ευρωπαϊκό μέλλον για τους Τουρκοκύπριους». Τη λύση του

«βελούδινου διαζυγίου» βάσισε στο Τσεχοσλοβακικό μοντέλο, το οποίο όμως κατέρρευσε


8/8

8


παταγωδώς τον Ιανουάριο του 1993. Το δε Βελγικό μοντέλο, επί του οποίου εδράζεται τοσχέδιο για «μετα-μοντέρνα ομοσπονδία», βρίσκεται ήδη σε σοβαρή κρίση.

Στο προαναφερθέν Οξφορδιανό σεμινάριο του 2007, συμμετείχε και πάλι εκπρόσωπος του

βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών (Φόρειν Όφις). Επίσης, σε αυτό το σεμινάριο,

συμμετείχε και ο καθηγητής Άγγελος Συρίγος του Πάντειου Πανεπιστημίου, ο οποίος, στις30 Μαρτίου 2014, υποστήριξε λύση δύο κρατών, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Ο

Φιλελεύθερος , μιλώντας στη δημοσιογράφο Αντιγόνη Δρουσιώτη.

Στο προαναφερθέν Οξφορδιανό σεμινάριο του 2007, ο καθηγητής Κοτζιάς, στην εισήγησή

του με τίτλο «Contradictions, Conflicts and Paradoxes: A Framework for a Solution», υποστήριξε τη δημιουργία διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, η οποία θα στηρίζεται «σε

δυο συνιστώντα κράτη-οντότητες, μια για κάθε Κοινότητα, διά των οποίων θα λειτουργούνοι μηχανισμοί του κεντρικού κράτους και θα αναγνωρίζεται η ισότητα των Ελληνοκυπρίων

και των Τουρκοκυπρίων». Επιπλέον, στην ίδια εισήγησή του, υποστήριξε τα εξής: «Πέραν

της δημιουργίας των δυο χωριστών κρατών, θα δημιουργηθεί ένα κοινό ομοσπονδιακό

κράτος, το οποίο θα μοιράζονται Έλληνες και Τούρκοι Κύπριοι - και οποιοσδήποτε άλλος

θέλει να συμμετάσχει». Αυτή η τρίτη πολιτική οντότητα, εξήγησε ο Κοτζιάς, θαδημιουργηθεί στη Λευκωσία, κατ’ αναλογίαν, όπως ισχυρίστηκε, προς το καθεστώς των

Βρυξελλών. Και πρόσθεσε διευκρινιστικώς: «Οι κάτοικοι της πρωτεύουσας -του τρίτου

δηλαδή κράτους- θα ανέπτυσσαν ισχυρή διπλή κυπριακή και ευρωπαϊκή ταυτότητα. Η Ε.Ε.και τα Ηνωμένα Έθνη πρέπει να αναγνωρίσουν ότι οι κάτοικοι της Λευκωσίας δεν θα

καθορίζονται αποκλειστικά με τους όρους της εθνοτικής κοινότητας στην οποία ανήκουν».Με άλλα λόγια, προτείνεται όχι μόνο η κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και η

μεταβολή της ίδιας της υπαρξιακής ταυτότητας των Κυπρίων, προς πλήρη ολοκλήρωση της

πολιτικής διάστασης του σχεδίου των ευρωατλαντιστών για την Κύπρο. Επιπλέον,

διευκρινίζεται ότι τα δύο συνιστώντα κράτη θα υποδιαιρούνται σε οκτώ με εννέα περιοχές

(regions), πέραν της Λευκωσίας, η οποία, όπως προαναφέρθηκε, σύμφωνα με αυτό το

σχέδιο, θα αποτελεί τρίτο πολιτικό υποκείμενο και θα υποδιαιρείται σε δυο υποσυστήματα.

Στο έργο της μαζικής επικοινωνιακής διάχυσης και προώθησης του σχεδίου των

ευρωατλαντιστών για την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την προώθηση τηςευρωατλαντικής θεωρίας των περιοχών (regions) ως υποκαταστάτου των εθνών-κρατών,

πρωταγωνιστούν ο δημοσιογράφος Σταύρος Λυγερός, ο οποίος, στο βιβλίο του Κυπριακό: Η

Αιρετική Λύση (Εκδόσεις Πατάκη, 2014), υποστηρίζει τη νομική και πολιτική επικύρωση της

διχοτόμησης της Κύπρου, σύμφωνα με τα σχέδια του ΝΑΤΟ για την Κύπρο, καθώς και ο

αμφιλεγόμενος (για τον ακριβή ρόλο του) παράγοντας του μεταπολιτευτικού

αντιεξουσιαστικού χώρου Γιώργος Καραμπελιάς (εκδότης των περιοδικών Άρδην και Ρήξη),

ο οποίος, μέσω μιας περίτεχνης σύνθεσης μεταξύ τροτσκισμού, αριστερισμού και

πατριωτισμού, προωθεί ένα «πατριωτικό» μοντέλο απολύτως προσαρμοσμένο στιςστρατηγικές σκοπιμότητες του ΝΑΤΟ, καθώς αποκλείει τη στρατηγική συνεργασία μεταξύ

της Ελλάδας και της Ρωσίας (ως εναλλακτική στρατηγική επιλογή προς ΝΑΤΟ και ΕΕ) και υποστηρίζει και αυτός τη νομική και πολιτική επικύρωση της διχοτόμησης της Κύπρου,

κινούμενος στο πλαίσιο των προαναφερθέντων σχεδίων της Τριμερούς Επιτροπής και της

Οξφόρδης.

Τέλος, επισημαίνουμε ότι τα ανωτέρω σεμινάρια/ερευνητικά προγράμματα της Οξφόρδης

για το Κυπριακό Ζήτημα είχαν ως χορηγούς (sponsors), μεταξύ άλλων, τους εξής:

το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαική Κομισιόν, το UNOPS, το Open Society Foundation, το Foreign

and Commonwealth Office, το A. G. Leventis Foundation, την Κεντρική Τράπεζα της

Αλβανίας, την Credit Suisse, την Ελληνική Δημοκρατία, το ελληνικό υπουργείο Παιδείας, το

υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας και την Κεντρική Τράπεζα της Βοσνίας.