tiredness from self-cognition

0 Игор Поп Трајков УМОР ОД СЕБЕСПОЗНАВАЊЕ

Scribd

Игор Поп Трајков Igor Pop Trajkov

поема poem

УМОР ОД СЕБЕСПОЗНАВАЊЕ TIREDNESS FROM SELF-COGNITION

27.XI.2015

Dear Readers, I applied with this poem for the contest “Prlichevi besedi” and I have to say that

and this one, like the many previous ones was not realized by the rules or by the law. For e.g. in

the previous contests we say that were elected texts that were already staged or old (though in the

regulations was underlined that they have to be entirely new), than some of the members of the

jury are (were) people that we know are involved in certain plagiary and corruption. Though by

the law the Ministry of Culture is obliged to give the names of the members of the jury before

the contest- they never do so. For e.g. for this one we know (this was published yesterday) that

its member was Branko Cvetkovski but we don’t know about the rest of the jury. Mr. Cvetkoski

you know I know you are with corruption! I think the international PEN should react about this.

We said that many times before this the PEN did not always react and we are happy that now

there is a new director, so we expect that she will react on this. We (the writers from RM that are

not members of any state owned body) think that PEN should publish a protest letter against this

government for installing its political interest and marketing in the literature and the cultural

bodies. It seems only our corrupted “colleagues” were willing to collaborate with this

government on anything. Once again big thanks to Scribd for letting me publish this. The

copyright in this country is so expensive so nobody could afford it. We saw many times how the

works of art (including literature and including mine) were plagiarized, here and abroad, and

nobody did anything about this. In other words the criminals are free.


п о е м а

УМОР ОД СЕБЕСПОЗНАВАЊЕ

♀

Се раѓам, излегувам, мајка мила, на грб

Лежи, без стрaв, со сета сила, нанадвор

Притиска, ова срце, пусто, на цел раствор

Животен уште долго ќе трае, чука, беснее

Живее над сè. Оти животот бајка не е.

Колку уште несреќи, животни, пцости

Растенија, храни небесни голтее, оти

Севишен суд да постои требе, но не

Само лага тоа било, лицемерие бедно

Нема хуманост на светот овој, сеедно

Е секому за другому. Хипокризија една

Планетата ја проголта, моето детство

Сви, раната младост истотака, но нема,

Немало и не ќе има кој да нè слушне. Во

Оваа вселена осамена, долама од души

Намачени набрана. За омразата не е брана.

Ниту за лагата, ниту кражбата, суетата

Важна, тук` за љубовта тажна. Деветтата

Симфонија на Бетовен, да ја долови само

Може. По кобност која поени кобни бира

Дека љубовта, сласта единствена душевна

Лагата ја задуши. Ја нема веќе. Сивост,

Трње, модро цвеќе, црно смеќе; когаш

Веќе, детство-радост, полет-радост, ќе

Осети? Но сети, сети, сети се ти, на она

Сонце миловно. Kуклата (не ти) даде да се

Присетиш кога и тоа сонце, и тоа место,

И тоа моме сегашно, убаво, и тоа дете

Опуштено, да со среќа, чистота здивот

Ти го наполни. Пријателки лажовни, мис-

Ли лицемерни, Има ли по јасновни? Тук`

Само деца чемерни. Тела млади младо

Пропаднати. Поглед замрзнат, столче

Со дете седнато. Здив смрднат, го мирисам

На седнатиот, седнатата, до мене. Жив ил

Мртов, дал тој, таа е; сеедно ми е. Ни тој,


Ни таа, мил, мила не ми е. Ниту пак самата

Јас, пеам со цел глас, туку стисната, разочарана

В девета симфонија, хор несреќен, млад

Крај, чекам. Крај без почеток. Кој е до мене

Реков, дал е жив ил мртов сеедно ми е. И

Јас сум како сите веќе. Ни жива ни мртва,

Ни маж ни жена, ни стара ни млада.Туку

Секогаш мртва клада, живот-омраза. Пчела

Без нектар, глуварче без ветар. Месечино,

Сило здивеана! песно ненадпеана!! јас сум

Твојот вампир вечен!!! Од нечиј врат шмукам

Сок згрутчен. Моите песјаци се остри, нокти

Шилести, очите ми кон твоите белини ноќ-

Ни ширно ококорени. Овие мои бедра без-

Детни, клупите ученички ги отчекоруваат.

Кон животот иден зачекоруваат. Месечино!

Јас сум твоето дете единствено, а не мајка,

А не татко, а не брат, ни сестра, туку ти-

Месечино! Го локам твојто вино студено

На манастирски камен крепеено. Таква, месечи-

На! ми треба. Месечино, сестро, во тебе нема

Ништо умовно, туку сè е стално, постојано,

Сигурно, само вака ми е полесно. Дур ова

Утро сиво, црн џемпер, од црни гаврани,

Црни пердуви соплетено. Давани добрини,

Мисли бакарни, младости јасновни, зар и

Јас на улицата без професија и се препуштам?

Здивот на егзистенијата го дишам. Без многу

Да мислам, веќе и на курот се препуштам. Бес

Посебен, кон сопругот ме однесе, и мојата

Работа, хигиеничарка во трговски да бидам.

А тој со фирма силна, јас пак две дечиња му

Родив. Ќерка милна, и син, фигура силна,

Тој барем нема да биде како мене. Маж ми

Дома доцкан се враќа, дење уморен најчесто е.

Но добро ми е. Не се жалам, за разлика од

Случаи други, на сосетки мои, не тепа деца,

Парата не го допира, внимателен е, в црква

Стално свеќа пали, за кавга туѓ е, на мене

Рака не дига. Но животот само од ова ли се


Состои, О месечино, друшке единствена?

Во преградите на пуcтошот, во есапите,

Во празнините, консумираме, постоиме.

Спиеме, се будиме, децата на школо ги

Носиме. Јадиме, работиме-работо, не

Замори ме, од погледите на другите се

Заморивме. Сите дома се враќаме, дре-

Миме, и еден за друг се сетивме. Какаме,

Се миеме, ебени сме, потоа пак спиеме.

Зошто!? колкупати дневно заборавивме

Да се запрашаме?? Зарем не смее на овој

Свет простран, да постои за постоењето

Наше повисок смисол. Нишан секој секому

Е, во ловот, во бескрајот на овој беcсмисол!

Го гледам девојчето кога си игра, и таа ли како

Мене по ливади трева ќе жолтее? Наместо

Градски, живот селски в град ќе живее.

Без достоинство, но со лага; без иднина,

Но со стагнација. А потоа тој замор, умор,

Неспокој, од грмотевици животни, в миг,

В деној, в месеци цели, да ја прогони.

Раѓам, исфрлам, на грб лежам, во води

Облевам, мајка сум, посветувам, овој

Жезол животен нека просуди, колку сум

Добра, или лоша, рисјанка ил сатанка,

Ни самата не знам. Давам, празнам, земам.

В осама чекам, правам, работам, не се

Жалам. Имам и кога немам, никому ништо

Не му земам, а кога сосема ништо немам

За тебе месечино постојам, зашто не крадам,

А ми крадат, а немам каде да обжалам, на

Балканот закон нема, туку крадба; прогрес

Без надградба. Лага без вистина, и лагата

Тука е лажна, во оваа дупка на светот,

Од неправди тажна. Животот на еднодневката

Овде на секој е сличен. Телото умира, но

Не и душата, таа тука отсекогаш и била

Мртва. Јасната мисла не постои само зароб

На надежта, заќут од корупцијата, бездна

На јавноста. Детето мое и сечие наивно,


Со лице згрчено, бледо обравче, порцелан

На месечева светлина. Овој мој текст читан

Проколнат од секој нормален ќе биде

Дека воопшто во вакви услови деца сум

Сакала да имам. Но простете читатели

И јас сум сакала помали порези и бројни

Кредити, поволности да имам. Себична ил

Не, таква сум. Горда со својата лошотија

Кон бескрајот гледам, коњи небесни, на

Заднина вжарена, месечината ми прати.

Сама секој самрак ги гледам, на тебе мис-

Лам, месечино, во оваа злоба се храбрам.

Сега кога синчето на експерименти лекарски

Го продавам. На мажот се разбира ништо

Не му кажувам. И јас сакам од оваа бедна

Област во која живееме, да се извлечам,

А ако детето умре, ново ќе си направам.

Како и сите тука впрочем, не дрочам,

Туку за својта иднина работам, во огра-

Нок на ОН не верувам, ниту било какви

Хуманитарни организации. Туку во егои-

Зам, себичноста само ме крепи. Мојата

Крепка душа сакана, од неправди саката

На секој доручек детенцето полусакато

Го гледам. Ќерка ми златна на мама сè

Разбира, ама ништо не кажува. Таа ќе

Биде успешна навистина, во светот на

Пустошења, насилства, ујдурми, курви,

Душевни проституции. Каква гадотија, ин-

Дигнација, но зарем и ти читателу вака

Не би направил во оваа ситуација? Мрак

На очите наместо очила темни; јак

Брич преку зениците, во чиј метал

Заслепувачки отсјај. Никој да не писнал!

Лошо ти е, ама дали би сакал

Од глад да умреш. Од страв костреш

Чувствуваш кон детето полуживо.

И маж ми ме праша: „Зошто е килаво?

И друг доктор дали праша? Ако сакаш

Јас дотаму со авто ќе те однесам.“


„Не“, велам јас , „И со транспорт

Јавен можам себе и детето да ги

Пренесам.“ И се успокојува и тој, како

И јас. Чувствува белки некаков неред,

Заговор, мој и твој, месечино, но беден

Е моралот негов, од обилни оброци со

Многу месо уценет. За дете пцоисано

Пола не се прави „биланс преценет“, зар

Бедник гаден дека е пред мене да признае!?

И тој е папучар, ќе прави онака како се

Исплати. Оти јас сум негова, тој е мој,

А секој од нас е човек свој; сам е и тој,

Сама сум и јас, па што. Во светот на

Суровост, сè е така, ништо не е без

Мака, и за мене и за тебе, затоа секоја

Само себе се сака. Прилагодба треба

Да знаеш да направиш човеку, од мака

Среќа да направиш. Како и јас, во

Оваа алхемија чудна, кога искашлувањата

На син ми ги слушам, не се плашам,

Туку пресреќна сум, од небото кое

Тие пари кон мене ги фрла. „Моето

Раче ме боли, зошто ми ја ставаат

Оваа инекција кога веќе не сум болен?“,

Ме прашува малиот, а јас па му одговарам:

„За твое добро е сето тоа, превенција некак-

Ва. Секогаш на мајка своја верувај, како

И секој друг. Мајка за чедо свое никогаш

Зло не мисли!“ Му велам, а шипци зад

Грб држам, зашто кога иглата во тоа

Раче мало се зарива, јас само светка-

Вици од пари гледам. И среќна!, среќна!!

Станувам, кога на пари, а не на

Хуманост мислам. Парата ме расипува,

Парата ме бендисува, парата ме курдисува,

За да со својот сјај златен во темната ми

Ноќ дрочи, а потоа повторно, покајнички

Ме лечи. Насмевка со неа имам, наместо

Солза здоболена; парата таа дрога најголема.

А малиот дали ќе живее или умре, тоа


Важно не е, за ова сонце сиво, умор,

Затемнување на самата мене ми носи.

А потоа проси! проси!! за пак нешто

Дома да ми носи, да имаме, да не сме

Боси. Во овој круг затворен кој со

Природните закони се коси, морам

Многу внимателна да бидам докол-

Ку не сакам сè да загубам. Смрт ил

Живот; вистина ил лага ; од овие опции

Две, втората секогаш е моја на оваа вага.

Сега се сомнева нешто работникот наш,

Плаќачот на сметки, ми се погоди баш.

Не ми се губи ова спокојство и комфор,

Тогаш сигурно се прашувате зошто една

Мисла-курва отровна ме турка кон бездна?

И јас почитувани, копнеам по простран-

Ства убави; убав кварт демнеам, двор

Куќа пристојна. Соседи интелектни, сре-

Дина угледна, за моите деца светла иднина,

За нас тогаш веќе само двајца - старост

Достоинствена. А не се секогаш мажите

Во право. Ми кажува тој „тука било многу

Убаво?“, но „зар со соседи дилери со дроги,

Пруга до дворот на куќата за децата рис-

Кантна, возови секоја ноќ бучат, а пак

Светлата им ноќем ѕидовите на детните соби

Ни ги осветлуваат. Како наште деца спијат!?

Како си играат!? Во ова место кабает, крај

На градот, настрадаат, од законот далеку;

Со соседи сомнителни, со по не една, не

Две, а и уште некоја лична карта, а 1 име?

Дај да бегаме, децата од адов да ги спасиме?“

- како и секогаш само во себе помислив, а не

Гласно пред него, или било кој друг. Месе-

Чино сега и третото на пат е, спаси нè твојски,

Од овој ужас Македонски! Морам да бегам,

Затоа пријателке на овој мој план, не мислам-

Кој е таен, за жал не легален. Дал ако дознае

Тој ќе може да ме разведе, зашто тој бил праведен,

А јас крива? Прво, така би било кога сè тука


По закон би било, но напротив тука сè е обратно.

Второ и за него јас грешна, некои работи знам;

Може сето тоа да го употребам, иднината на

Децата нели нема цена. Толку ли сум грешна?,

За апчињата-дроги му знам, не сум вчерашна,

Во панталони, други, стално што ги носи.

Со сошиени, џебови тајни, ги продава, од 3

До 5 ноќем, а потоа мене за пиво ми проси,

Јас му велам: „Немам!“ , нека се носи.

Божем пиво му треба не му се спие,

Пари немал, а дилањето од мене го крие.

Како и парите на сметка тајна ги собира,

Ќе ме остави? ил што планира?; сигурно

Нема во своите птици несигурни да инвестира.

Дознав и јас курва некаква градска третира,

Запознав гатачка современа со таб шпиони-

Рав, и преку гатачката за овој , кажи ми ти

Читателе, зар не е грев? осој?? срамоти???

Откако на гатачката, за услугата за мене

Благопријатна (бидејќи за мојот злостор,

Оправдана причина дава; но всушност

Срамота е) платнени патики ѝ купив. Вмор

Дома се вратив, со студ-вода малку се смирив

Дур малку лицето го наплискав, а потоа и

Цигара запалив, иако на „третиот-та“ не ѝ

Е многу здрава. Но подобро ќе биде... Еве

Го гледам како се враќа, дворот кон мене

Го пречекорува, во дневната зачекорува.

Знае дека секој чекор негов го мерам,

Махинално кон детските ташни погледнува,

А погледот ми на џебовите му е фиксиран,

Оти тие панталони ги носи, а сега пиво проси.

Гест со прсти триење ми покажува и уста отвара,

На лице со брада дводневна, но ♀ не се дава!

Џебовите сега со нож да му ги расече сонувам!!

На дело да го фати, па потоа взатвор нека клати

Пивска фаца, со лажовни очи-„за пиво плати“!

Кај „градската“ ќе оди вечер, знам јас, знам јас,

Но не можам да кажам, жена сум, немам глас.

Би го убила вака бесна да го имав неговиот стас!


Но го немам, затоа знам да чекам, жена сум.

Кога слаб ќе е, на марифети ќе го подложам.

Сега силен е, чекам, треба да стравувам,

Дека и нему многу за децта не му е грижа

Не смеам ни да помислам, туку да одложам,

Новост кобна, трета, за уште едно дете.

Оти мажот тазе, подобро удри го меѓу нозе

Отколку по пара, така животот ќе ти е попара.

Ова е вистина стара, а ни јас не сум мала. Оваа

Душа недевствена не е наивна- ќе пребарува,

Заговара, злобува, мракува, сè дур она што му

Следува не го поседува. Сега иако е тука сам

И далечен, јас чуствувам, мразеам без да знам-

Вечерва другата не му дала, или така нешто,

Па ќе го смотам вешто. Да се потсетиме, сешто

Му кажав , но не и за детето трето. Тоа е важно,

Од зад, како кучка, пред да ме зграпчи снажно.

Со поглед познат му приоѓам, вешто кријам,

Намера за мене така корисна. Во оваа ноќ,

Молсковна, лажно-несносна, а саноќ

Од мене водена, планирана, полза добиена.

Како лавица од него се тријам, иако кријам

Тајни две, за дете и игла во рака од дете.

И јас крвник сум најсете, лоша сум , не

Сум цвете! Не за добро, за лошо постојам

Сум самостална, на свои нозе стојам.

Гривата лавицата ја наднесува, за до

Плен таинствен да дојде. Во мене сега

Гледа, пленот сеќа не смее да бега.

Не, сега, оти со канџа лицето ќе му го

Откорнам; за потоа: јас сум само слаба

Жена , така на судијата ќе речам. За

Рака ме фаќа, потоа пак ме пушта, ка-

Ко да нема душа, како да не сака да

Ме слуша. Машки образ блед, чело

-мрша, се сомнева, тенот бел, без цел.

Не слуша, не пушта, но мене ми се

Препушта, образот бел, мој е цел.

Јас сум една жена-два ѓавола. Пепел,

Жар, бездна мрачна, ме одвела, в не-


Врат ме завела. На каучот до пола

Гола, по прслук сум седнала. Одлучив,

Откако двете чеда во спална ги заклучив,

Сама во полутемнина, и на полутемнина,

Седната. Кон полуотворената врата глед-

Ната, сега и таа ќе биде тресната, од маж

Кој на нозе стои, и чинам само за ова

Постои. Да затвори, и заклучи, до пола

Се соблече, кон мене се привлече. Не

Сум му веќе девојка, да ме мува, сега

Нема срам од мене, в мене здивот го дува

Од пиво, а од снагата оддишува нешто

Сиво. Неумор, сака да каже тој го нема

Мојот умор. Кога со гладта за живот

Му загледувам, уште тогаш го победувам.

Јас сум вистинска, јас сум цела, така врела.

Не гладна, туку со цел, во мигот врел

Смртта гладнува, не јас. Гледам во неговиот

Сега гол гас, а не глава, на влакнеста става.

Свилениот шлафрок на кој седам, го трга

Божем да не го гледам, потоа хулахопките

Ми ги вади, дур нозете ми ги глади. И сè

Со така, божем ме сака. Многу е за ова

Достоен, мислам така, дур му го дишам

Здивот смрден. Ова не ме погаѓа оти мора

Да ми се допаѓа. Потоа јазикот студен лиже

Држејќи го тој дел од мене везден гневен буден.

Многу е потресен, иако не е свесен- мислам

Кон прозорецот гледајќи го громот смирен.

Небото сега ѕвездено таму се покажува,

И ти луно, несреќо и среќо сè во едно,

Во ова поднебје бедно. Умор од сè ова

Ме фаќа, но тоа никој не го сфаќа оти

Никој не ме сака. Затоа сè ми е туку-така.

Одамна ја сфатив оваа цака, морам да сум

Јака. И сосем ме соблече, како и тој и ме

Фрли на леглото така. Месечарка сега

Сум, само на ова мислам. На стомак

Лежам, јачам, цвичам, со задникот

Кон делот негов страсен се прчам.


Многу сум всушност смирена, иако

Тој нема многу хигиена, на мушамот

Како и сите мажи остава петна кафени.

Сега кога нашите тела голи осветлени

Од ѕвезди, во просторот модар, кон

Страстен извор итаат, како деца изгубени

Низ жуборот скитаат, за барем за миг

Уморот да не го чувствуваат. Маника,

Глади ја, имај единка, што сè заговорувам,

А не чувствувам паника, оти така се

Заморувам, а не смеам, и сега живот

Свој живеам. Моето тело-Сахара-пејсаж,

Во него езерца од сол, жедна сум, така точно.

По грбот пак таа непобитна змија конечно

Ползи, во своето вообичаено, но не единствено

Гнездо да се вгнезди. Делот тој, мажу твој,

Сега мој, кога го правиш ова не си човек свој!

Со теч од простата, влажна сум целата,

На грбот, таа течност се собрала, езерца

Во таа живот-пустина оформила, мене

Ме раздробила, ако, сама сум секако.

Немам од ова што да изгубам; зошто

Да пазам? Ме опфаќаат тие пипци лигави,

По грбот ми се лизгаат, оставајќи траги мрсулави.

Овој октопод ме обмота, негова сум целата

Во езерцата ѕвездени на мојот грб самобендисано

Се огледува. Вмене влегува, па излегува.

Чудовиштето вмоја близина присна, со

Канџите свои ме стисна, главата на перница

Ми ја притисна, па задникот ми го кон пипци

Малку подигна. Потоа пивски ждригна.

Потоа пак лигаво влегува, па излегува, јас бедна

Му дадов дупче сега горно, оти имам не едно.

На грбот мој отслик ноќен, од ѕвезди, сочно

Ползат змии дебели, влажност-простата,

Пљунки ѕвездени. Сеуште не сум свршила,

Се прашувам мојот маж ил јас сум се дрогирала?

Тој нема каде да бега, барем сега не се дрогирал,

Тоа се гледа од тоа што оној дел не му дехидрирал.

Јас-вселенска прашинка; оргазмот-комета ме


Удри бела, со опаш дебел, таа и е мојта цел!

В утроба, гонг, не само дебел, а и долг

Е тој. Во овој опслик ноќен прекрасен,

Како што веќе ви реков сливник ѕвезден:

Моето тело, Сахара, во него езерца од

сол, жедна сум! „Што рече? Не те слушнав...“

-ме освести мажот. Сум се занела, помислив,

пред него в занес од уста глупост испуштив.

„Ништо важно“ реков. „Само купувачката,

За на пазар за себе ја премислив“ доодговорив,

Со поглед празен, беден, конечно утре е

Пазарен ден. Ох, морам да пазам везден.

Детето некако се снашло, врата отклучило

Низ неа глава протнало. Машко е, затоа не

Чекало. Ме виде вака, но веднаш се враќа

И заклучува. Знае каква сум, не дај боже да

Издаде што виде, носето, јас невесела,

Ќе му го смачкам со пегла врела.

Уф, уморна сум пак, мушамиве треба

Сега од диванов за престој да ги кревам

Оти нив ги подметнав во собава дневна;

Добро што се сетив, тоа е мака голема

Изгледа сè како некој наоколу да серел,

Кутра јас сега треба мушами да перам.

Но добро што не почнав, дека тој пак чинам

Истото го сака. Мислите ми се уморни, не

Знам дали треба така. Гол до мене стои,

Стопалата му векни големи, орангутан,

Со шепа како горила, нема веќе сила.

До мене седна, малку да одмори, за

Пак да почне да ме пипка. Ова ме мачи;

З`ш` не ми се смачи? Експлозија на

Содома ми е пичкава; да го гранатирам

Со бакнежи, ова пак ме разнежи. На ова,

А не на уморот ќе мислам. Пак му се

Препуштам, не мислејќи дали вака треба

Ил не. Ова сега го правам, ова ми е сè.

Мислата грешна ме разјадува, таква, ме кае.

Дали треба да сум ваква? Зар грев-онаква

Родителка треба секаква, мајка билокаква?


Згрешив, но тоа важно не е, дамна решив!

Ништо не треба да ме гнаси, мигот кобен

Од оваа прегратка лигава ме спаси, тој

Закон единствен за сите раси. Кој потребен

На мислата тешка се прогласил, од истата

Никогаш не се спасил. А пак ли? пак ли??

Пак ли???- тој нешто ќе стави. В умор

И тој заглави. На каучот седна тој гол;

Веројатно пак на работа нешто не му оди?

Нога преку нога прекрсти, ничкосано се скрсти,

Поглед тажен ми впери. Јас пак преку прсти

Негови ножни го гледам, бидејќи истотака во

перспектива кон него седам. Тешко стварно

Ова е, човек да одлучи не знае што е? Дал

Морал или гад? Жал ми е што е навлечен,

А вака се чини не му требам; но значи ли

Тоа дека треба апчињата да му ги фрлам?

„Уморен сум ми вели“- треба да му ги носам,

Далеку во панталоните зад два огромни

Стола раздалечени, милји стотини, уморни.

Мозокот не му мисли, туку има сега страсти

Само, кои се добри, тој мисли, оти не се

Себични, туку мисловни. Кон панталоните

Одам специјални, со оние џебови внатрешни.

Од таму апчињата му ги носам, а нему му

Спие мозокот, тој тоа сега ич не го крие.

Мисли за дрогата сите ние заедно сме,

И децата и јас и тој и овој диван сал.

Откако се вратив од зад двата стола,

Кои сега се како два километра, оти

Од дрогата и времето и просторот се

Менуваат, но не престануваат. Постои

Тогаш само моментот, а не и најсетне

Времето. И во другата шепа носам еден

Куп апчиња, ме мрзи пак ако треба да

Донесам. Но сега дур е мамурен сите в

Уста му ги пикам, а тој со конзерва од

Пиво ги проголтува. Види, види што сè

Тој може, да умре сега дај боже! Нек умре

Ќе го отрујам, како во филмот на Шаброл


Со Стефани Одран, децата од ова зло да

Ги спасам. А и детето ми машко веќе на оној

Експеримент медицински да не го продавам.

Синот многу ми се мурчи, оти рамото и вратот

Од инекциите му се згрутчи. На каучот голи

Седнавме, како кога дечко и девојка бевме;

Во парк на клупи, пак почнува да ме дупи.

Тогаш, но не и сега беа исти мислите наши.

Еј му се слоши! Осознавам јас, в овој час...

Тоа око седо ме пули бледо: ле-ле, ле-ле;

Надокрај пак е во мене- што после? што после??

Низ вратата кон дворот истрчува, излегува.

Јас со надеж дека смесата дрогерашка нема

Да ја поврати и потоа пак дома да се врати.

И дворот го напуштил, многу се оддалечил.

Умот од главата го изгубил. Јас пак сум се

Втренчила во надеж дека сум го отрула и

Од овој умор вечен сум се ослободила!?

Никогаш ваква неизвесност не сум очекувала...

Морам да спознаам, пред конечно сè за

Тајната на животот , за овој замор да дознаам.

♂

Излегувам низ водишта мајчини мрсни се

Слевам. Живот/смрт/живот, мислата послед-

На погана/доследна, до прераѓање наредно

Повторена. Главичка подизлезена, однапред

Од вулва предна, надвор ѕирка. Со ред сè е:

Прво за глава, вратче нанадвор ме влечат,

Потоа цревцето предно ми го сечат, очите

Едвај, ми гледаат, ме печат. Дали знаете

Дека всушност најдобро и никогаш да не

Ми прогледаат, да гледаат, свет нареден.

Поглед, пејсаж преден, но дрворед заден,

Така да се каже? Во овој свет во кој секој

Гледа да нè излаже. Каде всушност никој

Не нè пази, од ужас да нè спаси, овој некој

Свет за нормално место да го прогласи.

Омразата сè надгласи. Стравот, уценот

Не навјаса. Црвеноокиот наместо ангелот


Не престаса. На својот мрачен пример

Покажа, човештвото прелажа. Нас сега

Нас луѓето нè нема. Сè лошиот има, сè

Тој зема. За добрите ништо не преостана.

Господи само ти можеш да не спасиш,

Но твојта рака се чини е кратка, нам да

Ни ја врати вербата во човекот слатка.

Зар и негревот и желбата за него грев

Стана? Го носиме тој стремеж слатко/

Горчлив, од младоста ни рана. Детството,

Младоста преостана сè што преубаво е.

Друго е живеењето строго и ништо друго,

Не е и не ќе преостане. Дали човекот горд

Ќе стане? На нозе, на споменик заприличи,

На нешто хумано да заличи. Поскоро не

Само лошо нешто нè чека, нема радост,

Навистина во нашата младост. Таа дланка

Подадена кон возвишеното, нам ни бега,

Срце тажно стега. Како ништо друго да

Не е важно. Добрина срце будно чека, и

Кога влажно утро ден мрачен дека и не-

Го ќе го проголта. На ова ставам црта,

Го отфлам мракот тој, почнувам да живеам

Живот свој. Како така, не вака, не онака.

Не знам како, сам сум стално, но морам

Некако. Срце ми бие јако, сè нешто очекува

Иако сивота сал го пречекува, зад аголот

Верен не другар, секогаш душман ме начекува.

Јас ли сум за ова, сигурно не, но морам.

Така велат е со сите, взалудно е да се борам.

И за богатиот и за оној кој пита, затоа

Животот нема смисла, ни насока, притока,

На самосвест хумана прилика. Секој чиниш

Прави како сака, но всушност како мора,

Во животот-кошмар, ноќна мора. Стара

Е поговорка дека секој чесност, пара и

Љубов сака. Взалуд! Ова никој не дочека,

Јас најмалку кој сум сега на почеток,

Младост-детство, а потоа детство-старост?

Велат старецот како дете смелее, кога косата


Му белее, оти вредноста од детството му

Милее. Зашто кога на човека храброста

Му исчезнува, детето само му ја враќа вербата

Во она кое го нема - сега и никогаш не ни пос-

Тоело, детето кое на ивицата на понорот

Храбро стоело, во безденот на бурата црна

Брановите, молскавиците, валканиците везден

Ги гледало. И никогаш од ништо не се плашело,

Зашто ништо не ќе го заплашело. Тоа дете

Храбро, добро, со срце стамено и лице мермерно.

Со очи молскавици, веѓи пијавици, носе од

Орел клун - кој кога дождот остар лицето му

Го пече, ветрот и морскиот бран го сече.

Без никогаш! никогаш!! во страв да се повлече.

Иако на доброто од душа чиста испратено,

Секогаш со злоба му е вратено; тоа дете

Никогаш не фрли јадец, без да фати крапец.

И најбедните видоа, господе па ова дете е светец.

Му нема конкуренција, го чека само аудиенција

Небесна. Таму одлета на воздишката прелесна,

И господ рече: За него планетава е претесна,

Може да имаш сè, јас ќе ти дадам, во потера

По злото ќе се вдадам, сè што е лошо ќе истребам!

Биди добар, следи го својот повик, тој рајски клик.

Следи само ти мисла прелесна, за тебе и оваа песна

Е тесна. Вселенска маглина, господова светлина,

Смртна тишина, каков е овој живот, со оваа тежина

Животна неизмерна од која вистина животна

Целата кожа ми е наежена. Правилност недостижна,

Почетнино неостварена, ти казни ме! Не роди ме

Пак во оваа студенина неизмерна. Нека мојот

Дух, малина до прашинка смалена меѓу овој

И оној свет левитира; така направи и сè поправи.

Господ, спасител, даровен, за жал соновен, а не

Животен; во овој живот, гадости никогаш доста.

Пристојност? - сè е тоа перде од пцости.

Општеството никогаш ни не се променило,

Кон подобро. Цивилизацијата никогаш не

Ни постоела, ниту еволуирала; туку лицемера,

Хипокризија се зголемила; огромна станала,


Сè чесно надвладеала. Иако дете, тој умор

Го осеќам веќе, овој живот не е цвеќе.

Сепак маж сум, значи верник предан

Сум. Не се давам, верувам; кога задиран

Од птици грабливи, в мене построј мал,

На дете сал. Тие крвави канџи безмилосни

Во мене мал, безмилосно забивани. Свисни

Аждеру гладен, твојот пат од неправда послан

Е, а и ти ламја, со остри заби, очи-гламја, ноктите

Со крвта моја хранлива си ги лижеш. Џвакаш,

Мљацкаш, потоа пак го лижеш, капот крвен

Мој, на крлуштот твој. С здив животински,

Поглед гуштерски, глас аждерски, мене в

Лице ти ми кажа: „И твојата младост некој

Ја прокажа? Нема вредности заш` мајка

Родена те поткажа? Ми дојде за пари таа,

Ме разлажа дека добар слуга ќе си ни.“

Па на ламјата збор/заговор: „Ние сме животни земни,

Не лажи ме, на секое дете погледот темни

Кога пред нас. Секое дете чистота сака,

Верба, глас бистар, природна дарба. Знам

Дека нема да сака со нас да биде, туку

Ајде ако може некој од нас крв да му пие!“

„Немој змеју така“-рече мајка, „Детето ми

Е со здравје слабо. И јас многу сакав вам да

Ви побегнам, ама мамка е тоа. Вас да ве по-

Беди може никој. Јас само сакам како секој,

Од зла две, помалото за мојот син да е!“

Така рече мајка глупава и ме продаде на

Таа ламја тупава. Секој работен ден, змејот

За да е напраен, од крвта моја беше пијан.

Така ја замразев мојата мајка мила, зашто

На ова чудовиште ме продаде, без сила

Ме остави. Стално со вртоглавици младоста

Ми беше. Едвај по скали се качував, а иако

Учев и читав, главата празна ми беше секако.

Ни да помнам, ни во комјутер да гледам можев

Зашто така сакаше тој аждер на Балканот семожен.

Па дури и во странство кога на екскурзија одев

И таму беше многу моќен. Подароците од


Пријателите европски ми ги крадеше.

„Каде ти се“- понекогаш ќе ме прашаше

Пријателот европски, инаку не се мешаше.

Таква беше вистината му слатка, како и политика.

Сеште ги чувам од евро-пријателите пратките,

Писма и картички сакани, иако со сила од

Змејот ми беа скриени. И тие пак и не беа

Пријатели којзнае какви, штом ме препуштија

На непрвдите вакви? Но се прашувате ли чи-

Татели сакани, како ова го познав, и за

Пратките од змејот крвен ми крадени дознав.

Оти кога бев 18, тој заврши во соба 13

Од центарот за реанимација од дроги,

Само тој број им беше достапен, не соби други.

Оти таквите како него никој не ги сака, дури

Немаше кој изметот да му го изнесе кога покака

В креветот болнички. Сепак јас дојдов лопатата

Смрдена од под неговиот лег да ја изнесам.

Ама не оти сакав да го видам , туку убијам!

Додека на тон беше, јас празна инекција

А тој ни тон не испушти, кога јас му напикав

В рака распадната, која никогаш повеќе нема

Писма мои да краде, и на Европјаните

Некој наш чесен да издаде. Сега е мртов,

Не е веќе ни на тон. „Што правиш ти?“-

Не оти е со бон-тон праша медицинската

Сестра зад аголот од собата, колку да ме

Нервира, а потоа се скри зад ходникот ноктите

Да си ги лакира. Тука никој не може да ве фати,

Тоа секој треба да го сфати. Оти ова е држава

На лагата, а не законот. Тука кучката уличарка

Кутрињата бедни ги лиже, зарад лагата која ја

Опкружув везден миже. Кај аждерот дома се

Сместив, и мајка ми таму ја преместив. Од под

Креветот на крвникот умрен, писмата европски

Си ги зедов, заплакав, а потоа ги запалив. Се

Чини писмата мои му биле особено мили, во

Кутии скапи расчитани беа, со седефи, свили.

И нему кутриот изрод, нешто му требало, за

Да го чека наредниот гад, ни тоа не е лесно,


На земјата ова место неправедно, гнасно, а сласно.

Да дојде на негово место, да го подреди и прероди.

Брзо се снајдов, бизнисот шантрав го презедов,

Се збогатив, мајка в скапо руво облеков, богат

И фраер сигурен станав, оти знаев, потплатив

Каде треба. Сега сите ме гледаат како да сум којзнае

Што, а порано кога страдав и сиромашен бев,

Како ништо. Дури ни како да сум животни,

Оти зооните во Европа и од Балканите поголеми

Права од нас луѓето на Балканот имаат, оти од

Оваа држава, Шутка скапана, корумпирана, не зимаат.

Ете ви читатели, јас сум храбар, не отидов јабана,

Тука останав, со злото се преборив. Парите за

Хумани работи ги инвестирам, на младите им

Помагам. Забави, кафулиња, ноќни клубови им

Правам, да имат живот младешки, а не старешки.

А за радоста, дрогата-сласта, ако имаат ми плаќаат.

Ако не со услуги разни ми враќаат. Јас сум добар,

Оти имав живот храбар; сакам сечиј живот со жар

Да е , а не среден или беден. Ви реков дека рисјан

Сум, со лице светло, стамено тело, бистра мисла

Никогаш невесела. Оптимизмот!?-злото надвладува,

Но никогаш победува. Така и јас кон доброто се

Упатив, не затаив, правилно продолжив. За мајка

Ми се грижев, иако за продажбата ѝ не ѝ заборавив,

Ниту простив, не сум семожен. Тоа ниту го

Сакав ниту можев. Дека мајката моја родена

Ме имаше доведено, да в рака имам држено,

Не змејот нешто така големо, така срамно.

Љубовта кон родителот преовладува, но омра-

Зата, чуварката на сè нè надвладува најсетне.

Кога оди така крај мене, в кујна, в дневна,

Не со други, а сосем сама, ми се гледа како

Светица. Мене сама ме одгледала, без маж,

И никој свој, оваа жена мала, само мене ме

Има. Но чудни се жените тие, в срцето сè

Само тајна им се крие. Тоа уште од како дете

Кога бев ме страши, а неа се чини токму тоа

Ѝ е, мене везден да ме плаши; в тие очи во кои

Љубов со мраз превира, за јас никогаш да не


Знам дал ме сака, ил презира, а од сè најчесто

Успева да ме презира. А не да ме сака, оти како

Сите жени (мажи не) може сè со така; ни вака,

Ни онака, нејзиното срце стално така. Па се

Прашувам, дали кого било сака, дали било когаш

Љуби, или само мисли дека треба да губи? Тоа

Срце стамено, бесчувствително, студено; вкое

Никој страст човечка никогаш нема разбудено.

Да се жалам не можам никому, така судено

Ми било. А срцето мое кај се скрило? Смалено,

Срамно, со студенилото споено, деновите од

Детството го имаше изброено. Тешки од

Чекање на своите плеќи плетка исплетено од

Чемер оти не знае за среќа тоа дете заробено

Во плеќите на човекот возрасен; преродено

Со напорите на оној кој вознесен разумно

Од дамарите на животот едно по едно

Го прелистува житието чедно. А сеедно,

За тоа никому не му е гајле, воедно

И тебе и мене , на сите исто ни е судено

-а тоа е: да чекаме, храбро , уредно, не

Без страдање, да го издржиме векот уморно,

Без да имаме кај да прашаме, оти мораме

Со сиот тој умор да продолжиме. Гледаме

Дека сме сами, но и тоа е многу, за секој

Кој пази на гревот на опаш да му застани.

Кој ти брани , ама ај ако можеш и ти,

Во тие осами вечно да чекаш, без поглед

Мајчин да имаш да прашаш. Догледање

Мили мои, вие сте сега луѓе свои возрасни

Пред вас се дни прелесни; мислете на својата

Иднина, без многу филозовија- таа наука мртва.

Иднина чекај, а не барај ја. А кого- мајката

Моја која секој ден меѓу 2 и 3 крај пругата

Оди? Не да мислам вака, ова ми носи незгоди.

Не треба, но така е; она што го чувствувам

Тоа сè ми е. В кревет се врткам, не спијам,

Потоа дремам, па пак се будам. Не, лесно

Не ми е; овој свет за човек ил за животно

Само е. Пријатели немам, а не ни сакам да


Имам. Оти постапката од мајката разрана

По мојата душа вистина животна. Оти човек

Јас сум, а не стока, ѕвер ил друго животно.

Не само да постојам сакам, туку и да верувам.

Ми треба враќање кон вредноста. Но вистина е

-сè било плаќање, интерес. Тоа го знам веќе на

Своите осумнаесет. Така стварно е, но госпо-

Де еве ти ќе знаеш. Ми треба правда, јасно

Гледиште, а не жена осорна, мајка уморна.

Која со својот мозок трулен, ми направи

Лузна длабока, на душава ми стави

Ланец од коприви силен, кои со разран

Притаен на гради ад присилен врежан

Остварија. И никому ништо за тоа, ниту

Една исприка. Сега е добра прилика во

Ова ноќ мрачна, мајка ми да ја разбудам.

И со болка мачна, да ја прашам, зошто

Пред аждерот така ме постави, нели ме сака

И на душава чемер ми избразди. „Сè така

Требало да биде. Сите аскетски Македонци-

Децата требало да `ртат; од Спарта Лакедајмонци

Ветвата вистина да прогледаат уште од мали,

Дека сè со тешко е, така било и ќе биде!“

Така до сега сто пати ми кажа, затоа и не можам

Да се смирам. Еве апчиња за смирување барам.

Пак не ги наоѓам, сум заборавил да купам

И повтор од робата г`лтам; која веќе не ми

Се гади, знам оти веќе не ја повраќам. Туку

Само не можам да спијам. Почнал не сум

Ни да хлуцинирам. Така да јасно знам дека

Оваа жена која ја слушам, како дише дур

Спие не би сакал да ја разбудам. Истото

Сто пати ќе ми го одговори, без да ѝ е жал

Дека сè поголема рана ми отвори, која боли

И жари и во срцево мое умор прави. Мајка

И син, овие две глави заспани и засонувани,

Без никогаш со чувечност вреднувани да

Бидат, тргнале секоја на својот пат. Тој пат

Е стоички, така мајката реши, но според мене

Мора човечки да се изоди, а не животински.


Бидејќи сакам ко чоек, а не монструм да постојам,

Решив цврсто од мајката да се ослободам.

Жената како да се шетала, така ќе направам.

Погледот нејзин кон цвеќе од другата страна

На пругата се вперил. Зазбивтана на другана

Од пругана да претрча сакала, и така замаена

Возот кутрата ја премина. А всушност зачмаена

Неа преку пруга јас ќе ја фрлам, а претходно

Убијам. Оти доволно ми е од преќутување,

Сака моето постоење да е смисловно. „Ајде

На ручек брзо седни, супата ќе се олади.“-

Од кујната денес пладне ми викна таа, дур

Јас в џеб ја мотав јамката онаа. Со немир

Седнав, а таа чинам тој немир вмене го

Осети, па за недоофарбаната ограда од мене

Ме потсети. Така таа беше научена за себе

Со сите сè со строго везден, мисли, така требе,

А некој се противи ли, му упатува празен

Спокој. Од кој на соговорникот секогаш

Му стануваше претешко, дури и кога веќе

Му е многу тешко. Така без жал од ст. нејна

Продолжи разговоров овој, уште дваесетина

Минути, за потоа ние двајцата со дланки

Измиени, на прошетка пладневна крај пругана

Заминати, за часовите работни изминати втаа

Пустош од пејсаж, за дни изѕемнати, зборуваме.

Небаре постоењето наше е којзнае што, иако во

Мислењето не ни имаме било што, и тоа е нешто.

Додека од нашите дланки од сапунот се ширеше

Мирисот, доста евтин, кон таму каде возот минува

Или шините; обајцата се упативме, како и секогај

Со насмевка стамена, маска зелена. Божем сè е ОК

Вовој ужас кој нема крај. За новите летоци вред-

Носни ми прозбори, а потоа чудно кон мовот на ед-

Но дрво се заврти- со грбот кон мене; и прозбори

За тој талог вековен, кој во светот, во Јапонија го

Имаат за бесценен оти чесен; многу му се восхитуваат,

Па дури и го јадат. Од возот тогаш сирена чув јас,

Кон јамка в џеб посегнав, за смртта ова е добар час.

Таа пак неочекувано, кон мене се сврте, небаре


Осетила мисла моја лажовна, в очи ме погледна

Целата тажовна, со тие очи длабоки маслини

Ко северни мориња мајкини. А потоа пак кон

Мовта погледот го врати, како да сака маката

Да ми ја скрати. Ја грабнав така со јамката околу

Вратот, почна да прета, ика, со пљунки главата

И се облеа вета, а потоа од мене две педи од земја

Снага опушти сета. Свиркање од воз гласно слушнав,

Затоа побрзав. Мајката на пругата беше од еден џбун

Скришен фрлена. Возот веднаш преку трупката ѝ

Безживотна премина, при што главата ѝ беше отцепена.

Кон креветот се упатив во домот мрачен, кон кој

Зачудо станав многу приврзен и за ништо не би го

Сменил, веројатно бидејќи низ годините пријател

Еднинствен ми бил. Со глава кон перница бев легнал,

И набрзина покрил, мислејќи: Колку многу сум уморен,

Та јас би претпочитал да сум убиен. Затворив очи,

Брзо заспав, оти од сè ми се смачи. Како и секогаш

Кога ми е тешко ја сонував оваа куќарка бедна, домот

Мој, како палата една, со пријател свој. Поука вечна

Ова е: Оној кој во срце врзовно барем нешто има

Сака да го сонува поубаво, иако токму тоа го нема

Кое најмногу му е потребно. Всушност и мене

Постоењево ми е залог, и јас сум роб на една лага.

Кон неможното копнеам, не среќа, туку тага

Имам. А сепак мислам, и мене ми треба драга

Некоја, не секоја, доста се преправам. На око-

Линава многу не треба да ѝ верувам. Ми треба

Некоја која ќе ме сака, кога и посоењето нема да

Ми е којзнае како. Така решив, така и ќе направам,

Саканата морам да ја најдам. Иако нема да се одвојам

Никогаш од домов, светилиштево единствено, кое

Сега за мојов болен ум е врзано. И мене ми стана

Јасно, за среќа не предоцна, дека тука треба да се

Мисли дека се ќе тргне кон подобро(а), а всушност

Сè е со гадно; велат, така зборат, тоа било за да

Не ти е здодевно. Тогаш и јас така ќе се борам за

Ова да не ми е последно. Не ми се седи веќе сам,

Богат сум, не морам да се сторам камено цвеќе.

Ете. Решив. Почнав да барам по женски предели,


Ама секоја од нив сакаше од тук да се пресели;

Во друга држава или барем од оваа со жаби

Куќарка опкружена. И јас господе имам чувства,

Имам душа, срце некакво, сакам нормалност, дом,

Опкружување не секакво. Врзан сум реков за оваа

Куќа со камење и кал опкружена, оти во мојата

Душа засекогаш е срастена. Пак во себе се повлеков,

Од жени грубост таква не очекував. Ноќем тагував.

Дење се смеев, пред жени се преправав. А и тие

Не се толку глупи, како мислев. Една дури ми кажа

Дека една нејна пријателка во весник ѝ прокажа:

Читала дека мајка моја исчезнала и не била најдена.

Јас нормално не кажав дека мајката крај пругата

Ја закопав, за кучуњата да не ја корнат, лаат. Таа

Ме заинтересира, за разлика од другите не сака да

Ме нервира. Потоа ја запознав и мојата идна снаа,

Сестрата на таа. Ми треба нејзиниот поглед јасен,

Сега не сум така осамен, а дека сум многу опасен

Не знае се разбира, но знае дека сум амор страсен.

Тоа ѝ се допаѓа, мојата слика на другарките ја покажува,

За нашиот живот љубовен им раскажува; со кафето

Пред работа за она им блаботи, а потоа за метлата, за

Крпата се фаќа и вредно работи. Ангеле, на господа сине,

Ти од осамата ме спаси,овој умор/болка некој да заборави.

Ги развиори крилјата ангелот на осаменоста, разлетаа пердуви

Сребрени, на ангелот на осаменоста, но каде? каде??

Изчезна достоинственоста? Пак сум уморен или можеби

Оти си реков ја имам исцрпеноста стална таа категори-

Ја релативна. Но пак однекаде сила ми доаѓа; без дали

Да знам? тоа ни најмалку не ме погаѓа, бездруго

Од таа кич сила кон мене што надоаѓа; зависта,

Таа чудна особина хранитрелна, курва бездетна,

Вампир в ангел престорена. Зош` друг и жена

И дете да има, а јас само осама? В други гледам,

Не само седам. Ајнштајн не сум, ама спознавам

За среќата на другите дознавам. И си признавам

Дека истото го требам. Така на олтар стапнав

Со таа онаа на која снаа запознав идна. Така

Бракот бидна, а и две деца потоа за иднина

Да има сето тоа. Неа моето фраерство ѝ се


Свидна, а мене, како и на друг секој маж,

Дека е домаќинка вредна е и со убо газ.

А за другото извинавајте не сум сноб,

Важно ми е како јас на сето ова гледам, а

Не некој друг. Оној кој туѓо гледа грб

Му вртам, без да трепнам. Таа пак жена

Како и секоја друга. Знае да чека, пречека

И исчекува, само сè да ѝ е пријатно, а за

Сè останто ѝ е сеедно. Така ништо не ѝ

Смета ама престојот тука ѝ преседна. Иако

Сè она по дипломатски, еднаш кога седна

Со соседка една бивша да се жали систематски

Како во ова место немало народ братски,

Туку илегала, намќори , се така по аргатски.

Не ѝ е тесно вели, и пријатно ѝ е дури,

Но цврсто намислила, кога би можела нас

Би не преместила. Ама самата немала пари,

На сосетката ѝ вели, а мене за тоа ѝ е страв

Да ме праша, па е в каша. Некако би морала,

Би се снашла, оти како веќе им рече тука ова

Не ѝ е тесно, туку за децата опасно. Така

Нешто и со нив би ризикувала, па некаква

Необична помош парична побарала... Таква

Не ја знаев, но доволно зад џбунот се криев,

Дур они две зборуваа во дворот (таков зборот

Ми е). Од местото затскриено побегнав, отад

Дворот, за да не направам проблеми брачни.

Но почнаа сомнежи да ми идат, мисли мачни.

Не знам веќе што да мислам, ми иде да ѝ

Писнам, прашање остро, вриснам. Какви

Тоа експерименти она со децата планира,

За пари да збира, а потоа одовде ескивира?

Не знам што да мислам, но ако дознаам дека

Децата ги пипка ил рискува, ќе ја убијам.

Еве денес морам тоа да го разрешам, се враќам

Од работа важна. Не ми е до уморување, оти

Таму кај јас што работам, нема канцеларија

-место за седење, туку сè е со опасно играње

И гледање (како што знаете- и вие ангели не

Се преправајте!). Доаѓам уморен така јас дома,


А таа ме пречекува чудно податна, со праска

Црвена, чудно развратна, свиња заклана;

Мисла здрвена, подотворена, веројатно

Со евтин сапун замиена па инфицирана.

Пак е сè како секогаш во ваква прилика;

Послани мушами наоколу, децата клучалка

Ги чува. Чудна ми е некако, сè технички

Прави, како да не сака некој тоа да ѝ

Го стави. Ми се чини веројатно оти

Се мршти, но пак некако ѝ е пријатно.

Оти како и секогаш сум многу уморен,

Таа, хероина права, в уста апчињата ми

Ги става. Оди со километри зад два

Астала и душека, зад реката од пос-

Тела таа е лева притока. Ги голтам,

Со пиво пиам, иако од неа сеуште

Кријам, од што живеам. Таа пак оти

Многу ме сака, мене не ми прави така

Вистината стално ми ја кажува, ништо

Не крие, за разлика од мене кој за трговијата

Со апчиња ѝ немам кажано оти е илегална.

Така таа живее во вистина иреална и

Убава. Можеби зарад тоа не е како мене

Уморна постојано. Одамна немам стоено,

Ми се лоши кон вратата тргнувам, во дворот

Зачекорувам. Назаечки погледот не го

Насочувам, оти сега ќе повраќам. Жена

Ми се дере по мене, јас не ѝ се обраќам.

Од аповите многу ми се слоши, едвај одам,

Ми се паѓа. Свеста ми матна, ми се привиѓа.

Доволно се оддалечив, до шините се приближив.

Кога на сигурна далечина, можам сега да го

Исфрлам продуктот од моите цревиња (доне-

Каде и апчиња). Но нозете ми се стаписаа,

Два ѓавола ме сардисаа. Аждерот и мајка ми.

Едниот ме напаѓа, другиот го пади. Аждеру

Ти зини, јас ќе те убијам, моето дете ќе го

Спасам; ил ова сè само ми се чини. Змејот

Зинал со челуста гадна да ме лапне, а мајка

Ми со еден меч устата да му ја затне. Се подис-


Тави малку мајка, оти уморна е, а ламјата

Кон мене ја насочи својта муцка осорна.

„Мајко собери здив, спаси ме!“-крикнав

Јас во паника. Мајка ми со глава наведната

Покриена со коса седа, наеднаш се исправи

И здогледав лице на мртовец посивено, а

Потоа пропадна вземи, на аждерот ме препушти.

Оти не го напади, тој кон мене се упати

Со брзината своја цела, брзо! брзо!! како

Стрела. Од очите светла огној, рефлектори,

Ноздри раширени смрдливи, крик , свиреж

Испушта, пишталка страшна. Кон пругата

Побегнав, тој за со канџата да не ме замота,

Но само малку ме поткачи по грбот и веднаш

Го снема. Паднав од умор совладан и заспав.

Мајка зема да ме брани, а аждерот ме рани.

Кога се разбудив ден беше, ми се стоеше.

Пробав еднаш, двапати, взалуд- нозете ми

Откажале како и грбот. Викнав, жена ми

Дојде, почна да плаче и да се дере, оти

Целиот сум во крв. „Ова е“-вели „Казна

За твојот стрв.“ На носилка в болница ме

Однесоја, па ме вратија во куќата со која

Се гордеев, но никогаш повторно не проо-

Дев. Таа ноќ кобна, отпосле сознав што со

Мене се збидна. Фаровите на возот ме

Осветлиле, јас мислејќи змејот е токму

Кон него се ничкосав, за среќа/несреќа

Само квачилото ме закачило, не го смачкав

Целосно, тоа мое тело буновно. Не знам за

Некогаш, но сега жена ми само за тоа збори,

Дека веќе живеалиште ново не може да стори.

Иако непрестано само за тоа се бори и пари брои.

Да ви кажам и синчето ми е нешто млитаво,

Ама не смеам да прашам , оти со мене готово

Сè ќе е. И трето дете ќе ни се радува, жена

Ми ми призна, иако за тоа доцна се дозна.

Оти накрај сè спознав, ама ништо не дознав,

Оти немам веќе како, тоа е овој мој живот

Тажен, никому веќе не сум му важен.


Едвај чекам дете ново да се роди, малку

Да има кој да ми обрне в оваа куќа пуста

Внимание, каде секој гледа да ме одмине.

Жена ми мисли само на себе, конечно

Стариот сосед ја ебе, од малото ѝ претходно,

Угледно. Јас ни да писнам не смеам оти

Одма може да згаснам; и од него сакам сакат

Да се отресам- би рекла жена ми. Е каков бев

Кога тоа ѝ го давав, гласно крикнувам,

Млазно шприцнувам, непце сечам, в уста

Нејзина сега за мене скапана. Таа сега не

Сака ни да ме погледне, ни мрсул не

Би ми фрлила веќе. Навистина никој

Не е цвеќе. Во овој свет на умор и неспокој.

Туку не ми е гајле што не ја гледа мојата беда,

Сега си имам друго кредо: телевизија

Многу гледам, сега за стално сум легнал,

Конечно да се одморам.

tiredness from self-cognition

Documents