VW: Happy Family?

Generaties:1. Nel

2. Jeffrey x Carlijn

3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc

4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët

5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron

6. Laura, Frank, Michelle (honger), baby, Eric (geest), Merel, Vincent, Melvin x Celine, Kim x André

7. Esther, Steven, Lisa, Sander, (Robert), Mariëlle, Bas, Melissa, Alfons

x

De vorige keer

- Roos stierf aan ouderdom

- Laura, Merel en Esther stierven in een brand

- Esther werd weer tot leven gewekt

- Lisa stierf van de honger

- Robert werd meegenomen door de kinderbescherming

- Frank werd oudere

- Vincent werd volwassen

Hoe zullen de sims deze ramp verwerken?

Sinds Lisa’s dood deed Bas geen oog meer dicht. Nu zou hij dus nooit verkering met haar krijgen…

Hij miste haar. Hoewel ze een echte Romantieksim was en hij haar dus nooit helemaal voor zichzelf gehad zou hebben, hoopte hij stiekem ooit een relatie met haar te krijgen.

2 dagen kijken familie Ma

Nu kon dat niet meer. Nooit meer.

Ook Mariëlle was kapot van de rampzalige gebeurtenissen in de grote villa.

Zoveel mensen gestorven in één nacht…

De dagen gingen langzaam voorbij en het verdriet hing zwaar in het kleine appartement.

Ook Kim was kapot van alles wat Frank was overkomen. Ze voelde zich grieperig en vergat van verdriet te eten.

Mariëlle deed alles om er maar voor haar vader, Esther en Sander te zijn. Ze gaf veel om haar familie.

Vaak belde ze ze gewoon even op, om hun stem te horen, of om wat te babbelen zodat hun gedachten even afgeleid werden.

Vooral met haar hartsvriendin Esther belde Mariëlle veel. Ze spraken ook wel eens af, maar dat was erg heftig. Meestal liep dat uit op urenlang huilen. Daarom besloten ze voorlopig maar telefonisch contact te houden, tot het ergste verdriet verwerkt was.

Mariëlle begreep het, en ze deed alles wat ze maar kon om hen te steunen.

Iedereen probeerde zijn normale leventje weer op te pakken. Voor de één was dat makkelijker dan voor de ander.

Kim had al veel meegemaakt in haar leven, maar dit trof haar toch ook weer diep. Zoveel mensen in 1 nacht gestorven…

Toch maakte ze promotie op haar werk, wat haar zelfvertrouwen een enorme boost gaf.

En het prachtige, kleine sportwagentje dat de volgende dag de straat in reed, maakte helemaal dat Kims dag niet meer stuk kon!

Bas was blij voor zijn moeder, hij hoopte echt dat ze ooit de top van haar danscarrière bereikte. Maar voor hemzelf was er weinig vrolijks in zijn leven. Hij miste Lisa vreselijk, en bleef maar aan haar denken.

Wat als ze nog geleefd had? Zouden ze dan verkering hebben?

De huisbaas van het appartement zette een pizza voor de deur neer.

‘Bedankt. Net wat ik nodig had.’ zei Bas hongerig en hij werkte dankbaar een stuk naar binnen.

‘Ik weet wel wat mijn bewoners nodig hebben.’ glimlachte de vrouw terwijl ze de bloembedden ging verzorgen. ‘Ik wil nooit horen dat ik een slechte huisbaas ben!’

Ook Mariëlle had de pizza inmiddels opgemerkt en snel stilde ze haar honger met een grote punt.

‘Ooit moet je het verleden achter je laten, Bas.’ zei ze wijs, met een blik op haar broertje. Die reageerde niet.

Zijn verdriet was nog te vers.

Maar haar woorden hadden hem wel degelijk aan het denken gezet. Toen hij even later zijn buurmeisje Melissa tegenkwam, sprak hij haar aan.

‘Melissa, jij vindt Sander toch leuk? Beloof me dat je snel in actie komt. Laat hem weten wat je voor hem voelt. Voor je het weet, is het te laat.’

‘Eh – okee, bedankt.’ stamelde Melissa, die niet goed wist hoe ze moest reageren.

Maar toen Melissa de volgende ochtend wakker werd, begreep ze Bas’ woorden ineens. Hij had gelijk. Voor je het wist, was het te laat.

Bas was Lisa verloren. Zou zij ooit…Sander verliezen? Melissa moest er niet aan denken.

2 dagen kijken familie Meadow

Het was herfst geworden en ondanks het drama dat in de villa gebeurd was, ging iedereen door met zijn leven.

Celine klom steeds hoger op de carrièreladder van het leger. Ze was nu zelfs al kapitein!

Melissa ging naar school, maakte haar huiswerk en speelde met haar honden. Vooral Olly gaf ze veel aandacht, met hem kon ze lekker stoeien terwijl ze met de kleine Cookie meer kon knuffelen.

Maar toch verveelden de honden haar soms. Melissa plofte op haar bed neer en keek de kamer eens rond. Het was een mooie kamer, ze had niets te klagen.

En toch… Ineens kreeg ze een idee. Ze wilde iets.

‘Pap! Mag ik een cavia? Ik wil een cavia!’

Melissa wist dat ze haar zin zou krijgen, hoe dan ook.

En inderdaad. Het duurde even om haar vader te overtuigen, maar het lukte.

Tevreden stopte Melissa haar nieuwe huisdier in zijn kooitje. Olly keek van een afstandje toe. Was hij jaloers?

‘Ik noem je Jack.’ glimlachte Melissa.

Die avond groeide Celine op tot oudere. Ze vond het vreselijk – ze zag zichzelf nog helemaal niet als bejaarde.

‘Mooie kleren, mam!’ giechelde Melissa – en dat maakte alles alleen maar erger.

‘Hou jij je mond nu maar.’ bromde Celine.

Zo snel ze kon haastte Celine zich naar boven, om zichzelf op te knappen. Toen ze zichzelf even later in de spiegel bekeek, kon ze opgelucht ademhalen.

Ze was weer de oude. Oei, verkeerde woordkeuze – ze was weer zichzelf.

Ook voor Melvin brak een nieuwe periode in zijn leven aan.

Baby, peuter, kind, tiener, volwassene – hij had het allemaal meegemaakt, en nu kwam onvermijdelijk de laatste periode. Oudere.

‘Nou, niet slecht. Helemaal niet slecht.’ knikte Melvin even later.

‘Sander vroeg naar je!’

De volgende morgen kwam Melissa haar buurmeisje bij de deur tegen. Ze vond haar aardig, maar vond het vooral handig dat Mariëlle Sander kende.

‘Vroeg hij naar me? Wanneer? Vertel!’ Gretig stapte Melissa naar voren.

‘Gisteravond op msn. Hij wilde van alles over je weten. Is het goed als ik hem je adres geef? Of je telefoonnummer?’ vroeg Mariëlle aarzelend. Stiekem had ze die twee dingen allang gedaan – ze wilde Sander en Melissa gewoon een duwtje in de goede richting geven. Ze mocht ze toch wel helpen?

‘Natuurlijk! Gaaf, bedankt!’ Melissa straalde.

Die avond, toen Melissa op het punt stond in bed te stappen, belde Sander haar. Blozend en met bonzend hart nam ze op.

Het gesprek begon een beetje ongemakkelijk, maar al gauw ging het beter en voelde Melissa zich meer op haar gemak.

En met ieder woord dat Melissa hoorde, werd het sprankje hoop in haar hart groter.

Sander…

Hij vond haar ook leuk!

Het was een koude winter en het hele dorp werd bedekt door een laag sneeuw. Esther en Steven hadden na school in het parkje afgesproken, om even wat te ‘chillen’, zoals Steven het noemde.

‘Ik heb wel een vriend meegenomen,’ zei Steven toen ze elkaar begroetten.

‘Okay, gezellig!’

HOOFDHUIS

3 dagen besturen

Ze ploften op een bankje neer, en de vriend van Steven ging op het bankje tegenover hen zitten. Hij stelde zich voor als ‘Leon’ maar zei verder niet veel.

Hij en Steven kenden elkaar van school. Esther knikte, en kon haar ogen niet van hem af houden. Niet omdat ze hem leuk vond – welnee, ze had Steven – maar omdat hij haar fascineerde.

Deze jongen… was gewoon de perfecte match voor haar vriendin Mariëlle! Hoe hij zich kleedde, praatte, zijn hele houding… Perfect!

Steven trok haar tegen zich aan en ze begonnen een beetje te zoenen.

‘Steef,’ pruttelde Esther uiteindelijk. ‘Niet nu. Niet waar Leon bij is.’

Vanuit haar ooghoek had ze gezien dat Leon voorover leunde, alsof het hem allemaal niks kon schelen – maar Esther zag al meteen dat het hem wél kon schelen.

Er hing een zweem van eenzaamheid om hem heen.

‘Sorry.’ glimlachte Esther en ze duwde Steven van zich af.

‘O, maak je om mij maar geen zorgen.’ zei Leon kortaf en snel nam hij een overdreven zelfverzekerde houding aan.

‘Heb jij eigenlijk een vriendin?’ viel Esther met de deur in huis.

Even was het stil.

Toen zuchtte Leon diep – heel diep.

En hij stond op.

Zijn voetstappen kraakten in de sneeuw toen hij weg liep.

‘Leon! Wacht nou!’ riep Steven hem nog na.

Leon reageerde niet, stak alleen nog even zijn hand op bij wijze van groet.

Toen Leon uit het zicht was, keek Esther haar vriend bezorgd aan.

‘Heb ik iets verkeerd gezegd?’

‘Je had niet over die vriendin moeten beginnen, denk ik. Leon is nogal onzeker wat de liefde betreft, al probeert hij dat heel goed te verbergen.’ zei Steven.

Esther raakte even in gedachten verzonken, en van die mogelijkheid maakte Steven slim gebruik.

Ineens raakte een ijskoude sneeuwbal Esther met kracht midden in haar gezicht.

‘Héé!’ gilde ze.

‘Die krijg je terug, jongen.’ hijgde ze terwijl ze de natte restjes sneeuw van haar gezicht veegde.

‘Okee, dan is het oorlog…’

‘Reken maar, o, reken maar, ventje!’ gniffelde Esther terwijl ze de grootste sneeuwbal maakte die ze ooit gemaakt had.

Met kracht mikte ze de bal in zijn richting, en ze bleek goed gericht te hebben.

Proestend en hoestend veegde Steven de sneeuw van zich af.

‘Ik moet toegeven, die was goed raak.’ lachte hij.

‘Ja? En déze dan?’

Nog voor Steven op kon kijken, werd hij vol in zijn maag getroffen door een tweede sneeuwbal. Hij hapte naar adem, verloor zijn evenwicht en kwam vol in de sneeuw terecht.

Hijgend greep hij de uitgestoken hand van zijn vriendin, die hem overeind hielp.

‘Ik geef me over.’ stamelde Steven, rillend van de kou.

‘Mooi.’ Esther sloeg haar armen om hem heen, en kuste hem op zijn neus. ‘Ik hou van je.’

‘Ik van jou, Es.’

Steven gaf Esther de kracht om door te gaan met haar leven. Het verdriet om alle gestorven familieleden was een stuk makkelijker te dragen doordat ze hem had.

Esther was sterk. Ze zorgde voor haar familie. Ze was nu de enige vrouw in huis. Ze voelde het als haar plicht om voor haar vader, broertje en Vincent te zorgen.

Frank was in korte tijd veranderd van een levendige vent in een uitgebluste, sombere oudere.

Hij miste zijn vrouw, zijn dochter, zijn zoontje. Het leven had hem al zo veel verdriet bezorgd.

Esther diende het avondeten op, maar Vincent kon niet blijven zitten.

‘Ik heb mijn besluit genomen,’ zei hij. Esther wist niet waar hun gesprek over gegaan was, maar Frank knikte.

‘Succes.’ zei de oude man.

‘Bedankt.’ glimlachte Vincent. Hij leek blij. Waarom?

Vincent pakte de telefoon en even later hoorde Esther hem praten.

‘Ik zou graag een kind adopteren. Ja, er is hier een jongen weggehaald. Kan ik die…nee? Niet? Maar… O. Een ander kind dan? Mag ik een ander kind adopteren?’

Het bleef heel lang stil. Toen knikte Vincent langzaam.

‘Okee, dat is ook goed. Dankuwel.’

Jammer genoeg mocht Vincent niet Robert adopteren, maar wél een ander kind. Iedereen was verdrietig en blij tegelijk. De kinderkamer werd in orde gemaakt voor de komst van het nieuwe kind.

Het jongetje of meisje zou over twee dagen komen. De volgende dag was de schoonmaakster druk in de weer om de ravage van de brand op te ruimen. Niemand dacht eraan haar te helpen – hier hadden ze haar toch voor ingehuurd? Om op te ruimen?

Het was zaterdag en Esther had een plannetje. Ze bleef maar aan die vriend van Steven, Leon, denken. Hij was zó gemaakt voor Mariëlle. Ze zouden zo’n leuk stelletje zijn… Ze nodigde Steven uit, en vroeg of hij Leon mee wilde nemen.

Daarna nodigde ze Mariëlle uit, en die nam Bas mee, voor de gezelligheid.

‘Hey, lekkere meid van me!’ lachte Steven even later uitbundig.

‘Hey, sexy!’ lachte Esther terug. Vanuit haar ooghoek zag ze de andere gasten al aankomen.

Snel vertelde ze Steven van haar plannetje.

‘Ik hoop dat Leon en Mariëlle aan de praat raken. Denk je ook niet dat ze het wel met elkaar kunnen vinden? Ik vind dat ze super goed bij elkaar passen.’

‘Esther de koppelaarster… Je hebt het alweer helemaal uitgedacht, of niet?’ lachte Steven hoofdschuddend.

Esther draaide zich om om de anderen te begroeten. Maar net toen ze een stap in hun richting wilde doen, verstijfde ze.

Leon en Mariëlle stonden te praten. En geen ongemakkelijk gesprek, zoals bij de meeste mensen die elkaar voor het eerst ontmoeten.

Nee, ze praatten alsof ze elkaar al eeuwen kenden.

Esther kon niet verstaan wat ze zeiden, maar af en toe ving ze wat enthousiaste kreten op, uitgeschreeuwde woorden, hysterisch gelach en vreemde geluiden die uit het niets leken te komen.

Typisch Mariëlle. En, blijkbaar, ook typisch Leon.

Ze had gelijk gehad.

‘Je bent een natuurtalent, Es. Die twee zijn nu al smoorverliefd op elkaar.’ klonk het achter haar, en Esther voelde Stevens armen om haar middel.

Ze glimlachte en voelde zich ineens dolgelukkig.

‘Het is gelukt,’ glimlachte ze, en Steven kuste haar.

Het kostte Esther nog bijzonder veel moeite om Mariëlle en Leon mee naar binnen te krijgen voor het eten. Ze bleven veel liever buiten staan praten.

Toen ze aan tafel zaten, keek Esther tevreden in het rond. Eindelijk was de hele keuken weer gevuld met gezelligheid en gepraat. Dat was lang geleden.

Leon hoorde een tijdje hun gesprekken aan, en stelde toen aarzelend een vraag.

‘Hoe zit het nou eigenlijk? Wie is hier familie?’

‘O, dat is wel ingewikkeld, ja…’ giechelde Mariëlle. ‘Goed, hier komt ie. Zit je goed? Ik ben een dochter van Frank en Kim, Esther en Sander hier zijn ook kinderen van Frank, maar met een andere vrouw.’

‘En ik ben Mariëlle’s broertje,’ zei Bas. ‘Van Kim en André.’

Frank schoot in de lach.

‘Maak het nog ingewikkelder!’

‘Snap je het nog, Leon?’

‘Ongeveer. Denk ik.’ gniffelde de jongen en hij veegde een haarlok uit zijn gezicht. Hij beet op zijn lip en liet zijn grijze ogen de tafel rond gaan.

‘Dus Mariëlle is het halfzusje van Esther, Sander en Bas?’

‘Very good! Tien punten voor Leon!’ lachte Mariëlle en ze klapte in haar handen.

‘Maar Bas is dan weer geen familie van Esther en Sander. Die is alleen mijn halfbroertje.’

‘Eh, ja.’ stamelde Leon, die snel verder at.

‘Volgens mij snapt hij er nu niks meer van.’ giechelde Esther vrolijk.

Ineens besefte ze zich dat dit de eerste gezellige maaltijd was sinds die rampnacht. De maaltijden daarna waren in stilzwijgen verlopen, met z’n viertjes, alleen zij, Frank, Sander en Vincent.

Nu was het anders. Bijna weer…zoals vroeger.

Even later pakte Esther een mok en goot die tot de rand toe vol met koffie. Ze plofte weer aan tafel neer.

‘En, zenuwachtig voor morgen?’ vroeg ze aan Vincent, die nog wat met zijn eten zat te spelen.

Hij knikte.

‘Ik heb er wel heel veel zin in, natuurlijk.’ zei hij, en er brak een brede glimlach door op zijn gezicht. ‘Zal het een jongen of een meisje zijn, watvoor karakter heeft het, hoe ziet het kind eruit? Ik kan gewoon niet wachten! Ik doe vast geen oog dicht, vannacht.’

Esther glimlachte en nam nog een slok van haar koffie.

‘Maar…’ zei Vincent ineens. ‘Ik ben ook wel onzeker. Stel dat ik geen goede vader ben?’

‘Maak je daar maar geen zorgen over. Dat komt wel goed. En anders ben ik er ook nog, om je te helpen.’

Vincent keek Esther dankbaar aan.

Intussen waren de andere tieners naar boven gegaan, naar de nieuwe kinderkamer. Ze hadden de cd-speler gevonden, en nu was er een soort spontane dance-party losgebarsten.

‘En, gaan jullie trouwen?’ riep Mariëlle boven de muziek uit naar Steven.

‘Wat?’

‘Jij en Esther, jullie gaan toch wel trouwen?’

‘Ooit, ja!’

Mariëlle opende haar mond om meer te zeggen, maar zodra Leon binnen kwam had ze totaal geen oog meer voor Steven. Al haar aandacht ging naar Leon.

Wow.

Ze was verliefd. Ze wist het zeker. Dit was hém…de jongen van haar dromen!

Esther kwam ook naar boven, en ze barstte van de energie. Dat had ze altijd, als ze koffie op had. Helemaal hyper wurmde ze zich tussen de dansers door, en begon als een gek te bewegen.

‘Gezellig!’ grijnsde ze. Ze keek naar Leon, en naar Mariëlle. Ze stonden lachend met elkaar te dansen. ‘Yes!’ lachte ze in zichzelf.

x

Die avond vroeg Esther aan haar vader of ze uit mocht gaan met Steven.

Frank knikte.

‘Ga maar, meisje. Ik ben blij dat jullie je leven weer opgepakt hebben. En ik moet eerlijk zeggen dat al die gezelligheid in huis mij ook goed doet. Bedankt, Es.’

Esther glimlachte. ‘Jij ook bedankt, papa.’

Even later reed Steven de straat in, in een vervallen oude roestbak.

Dat kon Esther niks schelen, en snel stapte ze in.

‘We gaan er een lange nacht van maken!’ lachte Steven, en Esther joelde van plezier.

Sander was bezig met serieuzere zaken. Hij besloot eens aan zijn levenswens te gaan werken. Hij wilde de top van de carrière avonturier bereiken. En op internet vond hij zijn droombaan! Snel ging hij meteen aan de slag met zijn vaardigheden.

Om 3 uur ‘s nachts kwam Esther thuis, helemaal giechelig en dolgelukkig. Ze had niet veel gedronken, maar door de uitgelaten sfeer in de kroeg was ze toch helemaal melig geworden.

Voor ze in bed stapte, besefte ze zich dat dit haar laatste nacht als tiener zou zijn.

De volgende morgen was Vincent druk bezig het huis op orde te maken. De schoonmaakster was er nog niet, en hij wilde toch dat alles er tiptop uit zag als de kinderbescherming zou arriveren.

Ineens hoorde hij het geluid van auto’s op de weg, en snel stond hij op.

Ja, daar was het blauwe busje… met daarin zijn adoptiekind!

De achterdeur schoof open en er verscheen een lichtbruin jongetje met rood haar. Energiek liet hij zich van de achterbank glijden en sprong op het asfalt.

Toen hij de villa zag, lichtten zijn ogen op van verbazing.

‘Ga ik hier wonen?’ mompelde hij vol bewondering.

‘En ben jij mijn nieuwe papa?’

Het enthousiasme in zijn stem deed Vincent smelten. En hij werd al helemaal week van binnen toen het jongetje zonder enige aarzeling zijn armen om hem heen sloeg.

‘Ja, ik ben Vincent, je papa. Hoe heet jij?’

‘Alfons! Ik ben Alfons!’

‘Opa!!!’ jubelde Alfons toen hij een oude man in de woonkamer aantrof. Meteen rende hij ook op hem af, en omhelsde hem uitbundig.

‘Hey, jongen.’ lachte Frank. ‘Eigenlijk ben ik niet…’ begon hij, maar toen haalde hij zijn schouders op. Wat maakte het ook uit. Als dat kind hem als opa wilde zien, mocht dat.

‘Fons, kom je mee naar je kamer?’ vroeg Vincent. Samen gingen ze naar boven, waar hij de jongen ook nieuwe kleren gaf.

Alfons bleef maar lachen van blijdschap en de bewonderende blik verdween niet uit zijn ogen.

‘Ik vind het hier nu al geweldig,’ mompelde hij ongelovig.

Toen Esther thuis kwam, rende ze naar binnen om het nieuwe kind te begroeten.

‘Een jongen!’ lachte ze. ‘Hoi, wie ben jij?’

Het ventje stak met twinkelende ogen zijn hand uit, en Esther wilde hem pakken. Maar toen trok hij zijn hand snel weg.

‘Gefopt!’ schaterde hij plagerig.

‘O, ben jij er zo eentje?’ gniffelde Esther. ‘Een grappenmaker!’

Het jongetje moest lachen om haar opmerking en Esther voelde meteen al dat het klikte.

‘Maar hoe heet je nou? Ik ben Esther.’

‘Hoi Esther! Ik ben Alfons. Mijn papa is Vincent.’

‘Dat weet ik, ja.’ knikte Esther. De deur ging open en Sander kwam binnen. Hij stak zijn hand op en kreeg toen het nieuwe jongetje in de gaten.

‘Ben jij het zoontje van Vincent?’ vroeg hij onder het lopen. ‘Welkom in de familie!’

‘Aangenaam kennis te maken, meneer.’ sprak Alfons serieus en hij stak zijn hand uit.

Esther zag meteen al dat hij met haar broertje precies hetzelfde grapje zou uithalen, dat hij met haar gedaan had.

En Sander, die trapte er ook in.

Net toen hij het jongetje de hand wilde schudden, trok die zijn hand weg en barstte in lachen uit.

‘Gefopt!’

‘O! Ja, daar had je me te pakken!’ De twee jongens schaterden van het lachen en sloegen elkaar op de schouder.

Alfons bracht weer nieuwe vrolijkheid in huis. Zo kon de familie langzaam, heel langzaam, het verlies verwerken.

Die avond vierde Esther haar verjaardag. Al haar vrienden en vriendinnen waren uitgenodigd voor het feest.

Er waren ballonnen, slingers, taart en muziek – alle ingrediënten om er een knalfeest van te maken.

Na veel gedoe waren eindelijk alle kaarsjes op de taart aangestoken, en mocht Esther ze uitblazen.

Snel deed ze een wens.

Aangemoedigd door al haar vrienden en familieleden, door alle mensen van wie ze hield, groeide Esther de Beer op tot een volwassen vrouw.

Ze gooiden handenvol confetti over haar heen, en Esther kon maar niet stoppen met lachen.

Ze bekeek zichzelf. Wat was ze ineens gegroeid! Ze was nu zo…volwassen!

Alleen die kleren, dat vond ze niks. Snel trok ze wat anders aan.

Ze voelde zich anders. Minder kinds, minder naïef, minder onschuldig. Ze was nu een zelfbewuste vrouw die wist wat ze wilde. Een jonge vrouw die aan het begin stond van een nieuw leven.

In de hal vond ze Steven, die inmiddels ook opgegroeid was.

‘Hey, lief.’ fluisterde ze zacht en hij nam haar in zijn armen. Ze zoenden.

Met een schok besefte Esther dat haar gevoelens voor Steven ook veranderd waren. Van een kinderlijke verliefdheid was het veranderd in een houden van, en ze kreeg ineens ook…nieuwe verlangens.

Na nog wat gezoen duwde Esther zich van hem af.

‘Vanavond.’ knipoogde ze, met kriebels in haar buik.

Ze gingen terug naar de woonkamer en mengden zich weer in de feestdrukte.

Sander en Melissa hadden elkaar ook weer gevonden.

De hele avond praatten ze met niemand anders – alleen maar met elkaar.

Ze dansten, lachten, praatten, en flirtten zelfs een beetje.

Frank zag alles met een warm gevoel van binnen aan. Feesten zoals deze, die maakte hem blij. Hij had mensen om zich heen nodig. Stilte maakte hem gek. Hij kon niet tegen alleen zijn.

Het was fijn om zijn kinderen zo gelukkig te zien.

Ineens zag hij hoe Steven door de knieën ging voor zijn dochter Esther.

Iedereen hield vol verwachting de adem in.

‘Lieve, lieve Esther. Het is misschien een beetje vroeg, we zijn nog maar net volwassen, maar ik kan gewoon niet langer wachten. Wil je met me trouwen?’

Met grote ogen keek Esther naar de verlovingsring die in het doosje lag te glinsteren. Met tranen in haar ogen van geluk pakte ze de ring en schoof hem om haar vinger.

‘O, Steven,’ stamelde ze hoofdschuddend, voor ze zich in zijn armen wierp.

‘Ik wil niets liever dan met jou trouwen!’

x

En zo trok Steven ook meteen bij de familie in.

Weer een nieuw gezinslid erbij!

De oude slaapkamer van Roos werd vernieuwd, en werd nu de slaapkamer van Esther en Steven.

Het feest was voorbij.

Esther had zich omgekleed en wachtte nu in de slaapkamer tot Steven naar boven kwam. Met bonzend hart luisterde ze naar zijn voetstappen op de trap.

Zodra hij de deur achter zich gesloten had, sprong ze op zijn rug en sloeg haar armen om hem heen.

Hij liep naar het bed en Esther liet zich van hem af glijden. Samen gingen ze op de dekens liggen.

Moe strekte Steven zich uit.

‘Geven jullie altijd zulke feestjes? Heftig, hoor. Ik ben kapot.’

Esther glimlachte.

Ze luisterde eigenlijk nauwelijks naar wat hij zei. Met haar hand streelde ze zijn gezicht.

Eindelijk, eindelijk waren ze samen in hun kamer. Op hun eigen bed.

Hier had ze zo lang op gewacht…

Langzaam liet ze zich naast hem zakken. Hij sloeg zijn armen om haar heen. Zijn hand voelde warm aan op de blote huid van haar buik.

‘Ik hou van je, Steef.’ fluisterde Esther.

Hij bewoog zijn hand nog wat hoger onder haar hemdje.

‘Ik van jou, Es.’

Het werd stil. Geen ongemakkelijke stilte, maar een spannende, afwachtende stilte. Er ging iets gebeuren.

Ze wisten allebei wat.

Steven drukte zijn voorhoofd tegen dat van Esther aan, en kriebelde met zijn neus langs de hare.

‘Steef,’ zei Esther zacht, en keek hem verlangend in de ogen. Meer hoefde ze niet te zeggen.

Ze hadden allebei geen idee gehad van hoe het zou zijn – hun eerste keer.

Maar het was geweldig.

‘Nog een keer?’ giechelde Esther, en ze knipoogde.

‘Pff,’ zuchtte Steven plagerig, maar toen lachte hij ondeugend. ‘Okee dan!’

De volgende ochtend was Esther al heel vroeg weer wakker. Ze voelde zich zó gelukkig en vol energie dat ze gewoon niet stil kon blijven zitten.

Ze liep het hele huis door.

In de kamer waar eerst de tweede keuken had gezeten, op de eerste verdieping, was nu een speelruimte gekomen, met muziek, een tv, en een flipperkast.

Uiteindelijk kleedde Esther zich aan en ging naar beneden.

Haar geliefde viool had ze nu in de woonkamer neergezet.

En voor het eerst sinds lange tijd begon ze er weer op te spelen. Geen treurige muziek, maar eindelijk weer eens een vrolijk, zorgeloos melodietje.

Sander probeerde zijn huiswerk te maken, maar hij kon zich gewoon niet concentreren.

Bij alles wat hij deed, dwaalde Melissa door zijn gedachten.

Hij was tot over zijn oren verliefd op haar…

Hij dacht aan de woorden van Lisa, zijn tweelingzusje, die ze had gesproken voor ze stierf. Volgens haar vond Melissa hem ook leuk, en zouden ze een leuk stel vormen.

Sander knikte vastberaden. Lisa had gelijk gehad. Hij moest in actie komen.

Hij nodigde Melissa uit en omhelsde haar spontaan.

‘Ik moest je gewoon even zien.’ gaf hij verlegen toe.

Melissa schoot in de lach en kleurde rood. Ze schuifelde met haar voeten.

‘Ik… heb jou ook best gemist.’

‘Melissa, ik vind je echt heel aardig. Misschien wel…’

‘Misschien wel meer dan gewoon aardig.’ zei Sander zacht, en hij bracht zijn hand naar haar gezicht. Zachtjes aaide hij over haar wang. Het begon te sneeuwen.

‘Melissa, zou je… wil je met mij…’

TOET TOET!

Een luid getoeter van een auto verstoorde hun momentje.

‘Shit. M’n carpool.’ stamelde Sander met een rood hoofd.

‘O-okee. Zal ik anders vanavond weer langskomen?’ vroeg Melissa.

‘Graag. Heel graag. Super.’ knikte Sander en snel sprong hij de auto in.

Hij baalde. Waarom moest zijn werk hun moment nou verstoren? Hij stond op het punt om haar verkering te vragen! Hij zuchtte. Vanavond dan maar.

Vanavond, dan ging hij haar vragen.

‘Opa, wat is het nou? Ik wil het zien!’ riep Alfons en hij rende achter Frank aan de tuin in.

‘Het is een verrassing.’ zei Frank. Toen haalde hij het cadeau achter zijn rug vandaan.

‘Een helikopter! Wauw, gaaf!’ riep Alfons ademloos. ‘Dankjewel, opa!!’

Frank en Alfons speelden tot het donker werd.

‘Ik krijg het wel een beetje koud,’ gaf Alfons uiteindelijk toe. ‘En ik heb honger.’

‘Kom, dan zal opa wat koekjes pakken. Morgen spelen we verder.’ zei Frank.

In de warme keuken ploften ze naast elkaar neer en vielen aan op hun zak chocoladekoekjes.

Het was stil, maar ze voelden zich allebei vrolijk en bij elkaar op hun gemak.

‘Gezellig hè, opa.’ zei Alfons zachtjes.

‘Ja, jongen.’ glimlachte Frank gelukkig.

Blij kwam Sander uit zijn werk. Hij had nu al promotie gemaakt! De hoop om ooit zijn levenswens te bereiken, was nu stukken gegroeid.

Melissa was er weer en Sander stelde voor om in de nieuwe jacuzzi te gaan zitten.

‘Wauw, wat is het hier mooi zeg.’ fluisterde Melissa vol bewondering.

‘Net nieuw. Eerst stond hier een ander bubbelbad.’ vertelde Sander.

Zo zaten ze een tijdje te praten, over hun baantjes, over school, over hun vrienden.

Het water was lekker warm en klotste met een rustgevend geluid tegen de wanden.

Ineens kon Sander zich niet meer inhouden, en sloeg zijn arm om het meisje heen.

Ze rilde onder zijn aanraking, maar niet van afschuw. Nee, ze sloeg zelfs haar armen ook om hem heen.

Sander keek Melissa met grote ogen aan.

‘Ik vind je leuk, Sander.’ zei Melissa heel zacht.

Haar stem gaf Sander vlinders in zijn buik.

‘Ik…ik jou ook. Al heel lang. Je bent echt een heel bijzonder meisje, Melissa.’

Ze pakte zijn hand en verstrengelde haar vingers met de zijne.

Heel lang keken ze elkaar in de ogen, en genoten van elkaars aanwezigheid.

Toen het tijd was om afscheid te nemen, pakte Sander Melissa voorzichtig bij haar kin. Gewillig stapte ze dichter naar hem toe en bracht haar lippen al dichter naar de zijne.

Sanders hart ratelde in zijn keel.

Nu ging het gebeuren…

Vanuit het bos klonk de roep van een uil. Boven hun hoofden flonkerde de sterrenhemel, en het licht van de maan deed Melissa’s ogen glanzen.

Ze zoenden elkaar. Hun eerste keer.

‘Melissa, wil je verkering met me?’

Melissa knikte. ‘Heel graag. Supergraag, Sander.’

x