[xxakanexx] the last neon

8/10/2019 [Xxakanexx] the Last Neon

1/120

The Last NeonPROLOGUE

"I love you babe, always and forever and ever..."

Everyday before I open my eyes, I was silently praying that I'll hear those words again... Those words that came from the lips of the woman I love so much. My Angel. My love. My wife...

I could still hear her. It's been a year and yet I could still hear her, I couldstill feel her and maybe it's weird but sometimes, I talk to her like she neverleft.

A year of living without my heart. I feel like a zombie. I still miss her, at hanggang ngayon, mali man, pero hinihintay ko ang pagkakataon kung kailan pwede kona siyang makasama.

I knew that she wanted me to be happy.

Those were her last words...

"Be happy, Trey..."

But how could I be happy if she's not with me anymore? How could I be happy if the emptiness in my heart drowns my whole being? Hanggang ngayon ay hindi pa rinmatanggap ng puso ko ang pagkawala ni Angelika.

Hanggang ngayon ay nakakulong pa rin ako sa mga alaalang iniwan niya sa akin. maybe I'm stupid, but I don't wanna forget her. I want to be stuck with her memories forever. I don't want to move. I want to be in that exact same spot where sheleft me.

Masyado kong mahal si Angelika para basta na lamang kalimutan ang pagmamahal nanararamdaman ko sa kanya. I had built my world around her. She's my sun, the source of my life.

I thought we had forever, but I was wrong because that fateful day came and it took her away from me. Iniwan niya ako. At kahit na gaano pa karaming luha ang iiyak ko, alam kong hindi na babalik sa akin si Angelika.

But where ever she is right now, I knew that she's watching me... she's waitingfor me... and i'm just gonna wait for that day when I can be with her to that place where forever is possible...

The Last Neon (ONE)"Bakit ba hindi umuusad ang pila?" bulong ko. Tumingkayad ako at pilit na pinapa

haba ang leeg ko upang makita ko ang unahan ng mahabang pilang iyon.

Sa lahat ng ayoko iyong naghihintay sa mahabang pila. Kaya nga noong college ako, kapag magababayad ng tuition sa cashier, five' o clock pa lang ng umaga gisingna ako para bago mag six thirthy nasa harap na ako ng opisina nila. Sadyang minalas lang ako ngayon dahil bukod sa tinanghali na ako ng gising, na-traffic pa ako.

Kainis. Bakit kasi hindi ko naisip na mag-MRT na lang?


2/120

"Number one hundred forty three." namuo ang excitement sa utak ko nang marinig ko ang numerong hawak ko.

"Ako iyon!" hindi ko maiwasan ang hindi mapapalakpak. "Ako ho iyon!" pakiramdamko natawag ako sa eat bulaga.

"Ikaw pala iyon eh di lumapit ka na dito!" sigaw pa ng masungit na babae sa tapat ng mic. Napangiwi ako. Ang taray, siguro kulang sa kembelar ang babaeng ito. "Pumasok ka sa loob tapos ibigay mo iyang resume mo sa babaeng naka-green, pagkatapos umupo ka doon sa lalaking naka-kulay asul." napatango na lang ako saka sinunod ang lahat ng sinabi niya.

Medyo matagal ang proseso at naiinip ako. Pero kung hindi ako magtitiis dito sajob fair na ito, hindi ako magkakaroon ng trabaho.

Nakakainis naman kasi. Kung hindi kasi ako pinagtripan nung maniac na principaldoon sa dating school na pinagta-trabahuhan ko, eh di sana hindi ko kailangan maghanap ng trabaho ngayon.

Naalala ko pa ang nakakapangilabot na indicent proposal niya sa akin.

"If you give me what I want, your life will be better..."

Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin makalimutan ang nakakasulasok na ngisi sa kan

yang bibig habang nasa mga tuhod ko ang kamay niya. Sa sobrang pandidiri ko sa kanya noon, nasipa ko siya sa mukha. Iyon, nagkaroon ng injury sa ilong. Buti ngasa kanya, maniac kasi siya.

Akala ko nga titigil na siya dahil binigyan ko na siya ng baling ilong pero nagkamali naman ako, hayun nagsampa ng reklamo sa akin. Kesyo may ka-student affairdaw ako, ang masama pa, naniwala sa kanya ang mga mga school official at nasesante ako.

Ngayon, wala na akong pera, wala pa akong trabaho at hindi pa ako pwedeng mag-apply sa ibang schools dahil sa paninirang ginawa ng maniac na principal na iyon!

"Miss Salaveria..." ngumiti ako sa lalaking naka-asul. "Graduate ka ng education

?"

"Yes sir. Filipino major, but I can also speak english." ngumiti ang lalaki sa akin.

"I see. I was just wondering, why do you want to work as a call center agent? Why did you resigned?" napangiwi ako. Iyon na namang tanong na iyon. Bakit ba sa halos lahat ng pinag-apply-an ko tinatanong nila iyon.

"Hindi po ako nag-resign, sir." Ipinaliwanag ko sa kanya ang nangyari panaka-naka ay tumatango siya. Sa huli, sinabi na lang niya sa akin na tatawagan nila akokapag training na. Kahit paano ay napasaya ako sa sinabi ni kuyang nakakulay blue. Kahit hindi pa sigurado ang sagot nila, ayos na sa akin, at least pwede na. P

wede na akong umasa.

Naglalakad na ako palabas nang mall. Nagmumuni- muni. Hanggang sa mapatingin akosa kaliwang direksyon ko. There, I saw a woman wearing a gray casual dress, walking around the mall like she owns everything inside it. I smiled. I was watching her, and in my head I was thinking that I want to be like her. I want to be aspretty as her.

Pero parang imposible kasi hindi naman ako maganda. Ang liit-liit kaya ng mga mata ko, sabi nga ng mga friends ko, ako lang daw ang taong gising na eh nakapikit


3/120

pa rin.

Dinedma ko na ang babaeng magada, lalabas na talaga ako ng mall nang biglang maysumigaw ng...

"Dammit! Iyong bag ko!"

Kitang-kita ko na may dumaklot sa bag ng magadang babaeng kanina ay pinagmamasdan ko. Mabilis akong kumilos at saka tumakbo papapunta sa kabilang direksyon ng mall. Nakita ko ang gunggong na magnanakaw na iyon, nagtago ako at nang malapit na siya sa akin, inlabas ko ng bahagya ang paa ko para matalisod siya.

Natawa naman ako ng malakas ng makita kong nakipag-face to face ang kumag na snatcher sa matigas na sahig ng mall.

"Guard! Guard! Siya iyong kumuha noong bag nung babaeng maganda!" nagtititili ako roon, kulang na lang lumabas ang ngala-ngala ko sa kakasigaw.

Maya-maya ay nakita kong lumapit na sa akin ang guard pati na rin ang magandangbabae. Dinampot ni Kuyang Guard si Manong na snatcher. Bahagayang ngumiti pa siKuyang Guard kay Ateng Maganda - halatang nagpapa-cute, habang si Ateng Magandaay nakatitig sa akin..

Marahil nagagadahan din siya sa akin..

"Miss, heto na iyong bag mo..." inabot ko sa kanya ang bag niya. Ngumiti naman siya sa akin.

"Thank you, uh.. Miss?"

"Salaveria, Jenny Salaveria." tumango siya.

"Okay Jenny. I'm Rika. Rika Perz - Abella. Nice meeting you..." kinamayan niya ako. Ang lambot ng mga palad niya. "Hey, do you wanna have coffee with me? Sige na, pumayag ka na. This is my way of thanking you.."

Kape? Hindi ako nagkakape pero baka juice meron doon o kaya man ice cream.

"Sige ba, hindi ako tumatanggi sa libre..." nakangiting sagot ko.

"Good. Halika na..." nagpatiuna na sa akin ang babaeng nagpakilala bilang Rika Abella - Perez. Hindi ko alam pero parang nakita ko na siya noon. Hindi ko lang talaga matandaan kung saan pero pamilyar siya...

__________

Rika and I ended up having coffee in a library/coffee shop. The place looked so1920's it creeps me to see a wax figure of Manilyn Monroe.

"Thank you so much for doing what you did, kanina. Jenny..." nakangiting sabi ni

ya. Humahanga talaga ako sa ganda ng babaeng ito. Wala siyang kapeklat-peklat sabalat at hindi uso sa mukha niya ang black heads o kaya man pimples.

"Okay lan iyon, Miss Rika. Kahit kanino mangyari iyon, gagawin ko pa rin."

"Anyways, Ayokong maging tsismosa, pero ano iyang nasa brown envelop mo?" tanongniya. Napatingin din ako sa envelop ko.

"Ah eto? Resume po. Nag-aaply kasi ako ng trabaho diyan sa job fair eh..." tumaas ang kilay niya. Humigop naman ako ng tea. Ewan ko ba pero sa tingin kong ekspr


4/120

esyon ng mukha niya ayb parang gumana ang radar sa magkabilang tainga niya.

"A job? Bakit?"

"Eh kasi ho, kailangan kong kumita ng pera, tatalong buwan na ho akong walang trabaho at nauubos na ang ipon ko." nakadama ako ng hiya.

"Really?" she said in a very myterious tone. She smiled. "Then what if I tell you that I can give you a job?" muntik ko ng hindi malunok ang tsaang nasa bibig ko. Trabaho? Bibigyan niya ako ng trabaho? As in iyong may sweldo? Iyong may benefits?

"Ho?"

"And let say na interview mo na ngayon. Okay ba iyon, Jenny?" Okay? Nababaliw nayata ang babaeng ito. Hindi naman niya ako ganoon kakilala pero bakit ganyan siya magsalita? Sigurado ba siya na bibigyan niya ako ng trabaho? Eh kakikilala palang namin kanina!

"First question. Do you have any criminal records?"

"Wala! Wala po.." mabilis na sagot ko. Bigla tuloy akong naintriga, ano kayang klase ng trabaho ang ibibigay sa akin ng babaeng ito?

"Okay. I can have someone look at that. Hope you don't mind. Are you single? married or annuled?"

"Single and very much available, Miss Rika.."

"Good. Last question..." napatitig ako sa kanya. Last question? Hay naku. Nagbibiro lang yata ang babaeng ito. Biro mo, interview ko raw ngayon pero tatlong tanong lang ang binitiwan niya sa akin? Ano ba ito? Iba talaga ang mayayaman kapagnaiinip.

"Who's your favorite Neon?" kumunot ang noo ko. Nagkaroon ng question mark sa mga mata ko. Neon? Anong Neon?

"Ho? Anong neon? Ano iyon? Ilaw ba iyon?" nanlaki ang mga mata niya at hindi mapaniwalang tumitig sa akin. She even took my hand and pulled me closer.

"You don't know Neon?!" tila naeeskandalong tanong niya.

"Ilaw iyon diba? Neon Lights... "

"Oh my god..." napahawak siya sa dibdib niya. "Am I losing my magic?" tanong niya sa kanyang sarili. "Are you telling me that you don't know anything about Neon?"

Neon. Ang alam ko talaga, ilaw iyong Neon. Iyon yata iyong nilalagay sa mga light saber para nagkakulay sila. Iyon ang alam kong Neon. Pero bakit parang litong-

lito na si Miss Rika ngayon?

"Okay. Do you know Trey Emilio?" she asked me again. I shook my head. "Zach Laundrize?" again I shook my head. "Ali Katigbak? James Maxcardo? Anton Perez or Robi Santos?!"

"Sorry talaga pero hindi ko sila kilala. Hahabol ho ba silang Presidente o Congressman?" clueless na tanong ko. To my surprise, Rika laughed.

"You are so qualified for this job!" nakangiting sabi niya. "And did I mention n


5/120

a ikaw ang kauna-unang babaeng nakilala ko na hindi kilala ang Neon. Nakakatuwaka!"

"Mawalang galang na ho ah.. Ano po ba iyong Neon?" nakakunot ang noo ko.

"Sabihin na lang natin na parte sila ng magiging trabaho mo if ever na tatanggapin mo ang inaalok ko."

"Ho? Seryoso ho talaga kayo?" napangiti siya. May kinuha siya sa bag niya at saka ibinigay sa akin iyon. "I have to go, Jenny, but I would like to hear from you. Tawagan mo ako kapag handa ka ng tanggapin ang alok kong trabaho at kapag kilala mo na ang Neon." tumingin ako sa mga palad ko. Isang puting tarheta ang nakita ko roon.

Rika Abella - PerezZenith Productions09478804343

"I have to go, Jenny. Call me if you already know what or who Neon is..." nakangiting pahayag niya. Tumayo na siya at saka tinungo ang exit ng coffee shop.. kunot noong sinundan ko siya ng tingin.

Neon. Neon. Neon.

Ano nga kaya ang Neon na iyon? At anong trabaho ang ibibigay sa akin ng magandang babaeng walang pimples at blackheads na may kinalaman sa Neon?The Last Neon (TWO)"Are you happy?"

A smile formed on her face, she turned to me and kissed my lips.

"The happiest. Thank you, Trey. I love you." Those were the sweetest melody I'veever heard. Everytime she says I love you, my heart beat fast like theres no tomorrow.

"I love you more, Angelika." I kissed her forehead. I never realized that marryi

ng the woman of my dreams will lead me to the path of un-ending happiness. Ang saya-saya ko. Sa bawat araw na lumilipas na kasama ko siya, lalo ko siyang minamahal.

I cab still remeber that day when I realized that I want to spend my life with her. It was raining then, and we were having a petty fight. I walked out, she followed me. Nakaabot kami sa park ng villege, she was still yelling at me, but when I turned around, nawala ang lahat ng galit ko. She was soaking wet, and she was also crying. I was just standing infront of her and all I could think of is how I wanted to change her bad rainy day memory.

"I love you, Kai. Marry me..." her mouth fell open and she blushed. Her eyes widened with surprise.

"Wag ka ngang ganyan? Alam mo ba kung gaano ka ka-wrong timing? Nag-aaway tayo tapos aayain mo ako magpakasal?" malumanya ngunit naiiyak na pahayag niya.

"We can fight later, but answer me first. Will you marry me?"

"Yes!"

That's the happiest day of my life. I thought that I'll be happy forever, Kai ismy source of happiness, but when that fateful day came.. It changed everything.


6/120

.

"Trey? Are you even listening to me?" nakatitig lamang ako sa mukha ni Rika habang nagsasalita siya sa harapan. Titig na titig ang mga mata niya sa akin. Noon ko lang naisip na sa akin pala siya nakatingin at ako pala ang tinatanong niya.

"Trey.... please tell me that you were listening..." I just smiled at her. Iyonang problema ko. Hindi ako nakikinig sa kanya. Ni hindi ko alam kung bakit ipinatawag ni Rika ang meeting na ito. I was away, my mind was resting on that placei made up inside my dreams where I can still be with my wife.

"Alright. Meeting adjourned." tila nanghihinayang na sabi niya. Anton sighed. Ilooked at him. He was staring at his wife.

"Look at her, she's so tired." pagkatapos noon ay saka niya ako binalingan. "Please tell me you were listening."

"I'm not..." bulong ko. Tumayo ako at saka nagpaalam na kay Rika. I apologixed for being absent minded, she said it was okay, kahit na alam kong it was the other way around.

"Trey..." I didn't realize that Anton followed me. "Dude, seriuosly. How long doyou plan to live like this? Nag-aalala kami sa'yo. Even Rika's worried about you. Trey naman..."

I'm grieving. Bakit ba hindi ila maintindihan iyon? Bakit ba hindi nila makita na kailangan kong maging malungkot dahil nasasaktan ako.

It's hard to be surrounded by happy couples. Sa tuwing nakikita ko sila, naaalala ko lang that I was once like them. I was once in a couple. Actually, I was thefirst one to be married, pero hindi ko alam na ako rin pala ang mauunang mawawalan.

"I'm okay Anton. Wala naman dapat ipag-alala." Why is everubody worried about me? I'm okay. Theres no need to fuss about it. I'm fine ------- we'll except for that aching part of my heart, okay na okay naman ako.

"Hindi mo naman kami masisi, Trey eh..." napatitig ako sa kanya.

"Oh yeah?" sarkastikong tanong ko sa kanya. "Is that why James declared the Treywatch?" halatang nagulat siya sa sinabi ko. Napailing naman ako. "Dammit, Anton. Don't look so surprised. I know what you're up to and I'm not happy about it.Do not snoop around my house like I'm some kind of criminal." huminga ako ng malalim.

"My wife died. When I buried her, I buried half of my heart with her." namataankong papalapit na rin sa amin si Ali at si James. "At wala kayong magagawa kunghabambuhay kong gustong maging malungkot. Buhay ko ito. Ako ang masusunod. Walakayong karapatan na pakialaman ako."

"Hey, easy Trey. We're just trying to be a friend to you."

"Pwes ayoko ng mga kaibigang pakielamero. Just stay away from me. Let me grieve.Let me drown myslef with loneliness."

"But it's been a year." Ali whispered. Inirapan ko siya.

"So? Kung isang taon na hindi na ako pwedeng magluksa? She's my wife. Not just my girlfriend but my wife. And I love her with all my heart, at kung habambuhay man akong magluksa dahil sa pagkawala niya, wala kayong pakialam, palibasa hindi


7/120

ninyo alam ang nararamdaman ko." inis na sabi ko. Tinitigan ko sila isa-isa... then I shook my head. No one in this room knows how it feels to lose their hearts...

We'll except for Robi... but that was another story...

Tinalikuran ko silangh lahat. Wala akong pakialam kung na-offend ko man ang kahit kanino sa kanila. I'm to hurt to even care.

"Trey." nakasalubong ko si Robi sa may parking lot, tulad ko naiinis rin siya kina Anton dahil sa ginagawa nilang Ian watch.

"Wanna drink?" I asked him. Robi sighed.

"Yeah... let's go..."

Sa ngayon, iyon muna ang alam kong tanging paraan para saglit na makalimutan nawala na si Kai sa aking piling. Sa ngayon, pagkakasyahin ko na lamang ang sariliko sa mga panaginip at imahinasyon na siya ang kasama ko...

_________

"Salamat talaga sa pagpapatuloy mo sa akin ha?" Ngiti lang ang isinagot sa akinni Maria Shany Magracia. Kanina pagkatapos akong palayasin ng land lady ko, si S

hany ang tinawagan ko. Matagal naman na niya kasi akong kinukumbinsi na timira sa bahay niyang malaki kasama niya, ang ampon nilang si Letlet at si Bling.

Nahihiya lang ako sa kanya noon, at saka isa pa, malayo kasi ang bahay niya sa school na pinagta-trabahuhan ko kaya hindi ako sumasama sa kanya, pero ngaon, matapos akong palayasin ng landlady ko, wala na akong ibang matatakbuhan kung hindisiya lang. Matagal ko naman ng kakilala si Shany. Kaklase ko siya noong collegeat isa rin siya sa mga malalapit kong kaibigan. Kaya nga malaki ang pasasalamatko na sinundo niya ako dahil kung hindi, malamang maglalakad ako papunta rito.

Wala na rin kasi akong pera, kahapon, noong iniligtas ko ang babaeng walang black heads at pimples, akala ko siya lang ang nanakawan, iyon pala, ako din. Pagsakay ko ng dyip, noon ko lang nakita na may laslas na ang bag na dala ko, mabuti n

a lang at may singkwenta pesos ako sa bulsa kundi, hindi na ako makakauwi.

Malas talaga ako. Kapag nagsimula na ang kamalasan ko sa buhay, nagkakanda sunod-sunod na iyon. Ngayon, wala na akong pero, homeless pa ako. mabuti na lang at nadyan si Shany kung hindi sa bangketa ako pupulutin.

"Ano ka ba? Okay lang iyon. Ikaw na ang bahala ha? May tatlo pang kwarto sa taas, mamili ka na lang kung saan mo gustong matulog. Tapos, ilapag mo na lang iyonggamit mo saka kumain ka na.. May ulam pa sa kusina." napasinghot ako. Natawa naman siya.

"Jen, umiiyak ka ba?" pasimpleng pinahid ko ang mga luha ko.

"Hindi ko mapigilan eh.. salamat Shasha ha? Ang bait-bait mo... alam mo naman ang sitwasyon ko, ayokong umiwi sa probinsya ng walang dala... pangako, makahanaplang ako ng pamasahe at makaipon lang ako ng kaunti, babaik na ako sa amin."

"Uy, may drama. Ano ito MMK?" tuluyang napalis ang mga luha ko ng marinig kong magsalita si Bling. Kanina pa yata siya nakaupo sa may sofa, nanonood ng T.V. atkumakain ng cereals.

"Anong pinapanood mo?' tanong ni Shany. Lumipat siya kay Bling at saka naupo. "Penge bebe..."


8/120

"T.V. Patrol. Bading pala si Boy Abunda noh?" humagalpak ng tawa si Shany at saka binatukan si Bling. Lumabas mula sa ilong niya ang gatas na nilulon niya. "Anong nakakatawa? Ngayon ko lang nalam,an na bading siya." lumapit ako sa kanilangdalawa. Niyakap ko si Bling.

"Salamat ah... promise kapag nagkatrabaho ako, bibili ko kayo ng chocolate."

"Pwedeng lalaki na lang sa akin?" nakangising tanong ni Shany.

"Makakabili kaya si Jenny ng lalaking tanggap ka kahit naghihilik ka?" nang-aasar na tanong ni Bling.

"Bakit bibili pa? Nadyan naman si Domeng?" hinatak ni Shany ang buhok ko... natawa ako. Kahit paano ay magaan na ang pakiramdam ko.

"Musta na iyong job fair mo?" tanong ni Bling.

"Ayon, sa tingin ko pinapaasa lang nila ako. Hindi naman talaga nila ako bibigyan ng trabaho..." bigla kong naalala ang babaeng walang black heads at pimples. Dumiretso ako ng upo.

"O bakit?"

"May babae akong niligtas kahapon.. sabi niya, bibigyan niya ako ng trabaho...""O tapos?" sabay na tanong nila.

"Bibigyan niya ako ng trabaho kapag alam ko na daw iyong Neon."

"HINDI MO ALAM KUNG ANO ANG NEON????"

Nalunod ako sa lakas ng boses ng dalawang babaeng katabi ko. Bahagyang napangiwipa ako pero agad rin akong natawa ng makita ko ang hitsura ni Bling.

"Eww, may bangas ka sa cheeks..." maarteng sabi ko.

"Design yan, wag kang magulo." muli ay sumubo siya ng cereal mula sa bowl.

"Hindi mo alam ang Neon?" hindi maka-move on na tanong ni Shany.

"Ano ba iyon? Alam ko kasi ilaw iyon." humagikgik si Bling.

"Grabeh. Kahit si Bling na walang hilig sa ganoon, alam niya ikaw pa? Puri kasosuper junior iyang nasa utak mo samatalang ang hot hot ni James. " kumunot laloang noo ko. Natatandaan kong may binaggit na James ang babaeng walang pimples.

"Ahh.. si James? James Mascara?" lalaong natawa si Bling. Kulang na lang ay ibuga niya sa mukha ko ang kinakain niya.

"Maxcardo! Jeez!"

"Teka.. ano ba kasi iyang Neon na iyan? Party List baga iyan?"

"Hindi! Banda sila! The most wanted and the hottest pinoy band in the music industry, and they are bigger than that stupid korean boy band!"

"Super Junior is not Stupid!" ganting sigaw ko.

"That's not the point!" sigaw ni Shany. "The point is, mas may sense ang kanta n


9/120

ila kesa sa Super Junior mo na puro nuga, nuga, nuga, nuga iyong nasa kanta. Eeww!"

Banda iyong Neon? Teka, bakit hindi ko sila kilala? Napaisip ako.

Call me if you already know what or who Neon is...

"Tapos ano pang alam mo sa kanila, Shasha?" interesanteng tanong ko. May posibilidad na magkatrabaho na ako kapag nalaman ko na ang lahat tungkol sa Neon na iyan.

"We'll may pito na member ang Neon. Si James, lead guitars, si Zach, vocalist, si Anton, base guitar at si Robi sa drums. Tapos iyong remaining two members, substitute sila, habang si Ali, siya ang song writer nila. Ian --- the only girl istheir stylist/ drummer at si Trey, drummer din siya."

"Bakit madaming drummer? Ano ba iyang banda nila? marching band?" natawa ako sasarili kong joke.

"Eh bakit labing tatlo ang super junior? Wala namang ginagawa iyong iba?" binelatan ko si Shany. Tinaasan niya ako ng kilay.

"Wait!" biglang sumigaw si Bling. Nagulat ako, sabay kaming napatingin ni Shanysa kanya.

"Bakit?" sabay na tanong namin. Tahimik lamang si Bling. Nakatingin lamang siyasa T.V, subo niya ang kutsarang kanina pa niya hawak. Ano bang problema?

"Nauutot ako." biglang sabi niya. Hinampas ni Shany si Bling ng unan sa mukha,.ako naman napailing.

"Kung gusto mong malaman ang neon, magsearch ka na lang sa google." nakangitingsabi ni Sha... timingin ako sa kanya... search pa ba? Napaisip ako... sapat na ba ang impormasyong alam ko? Pero teka,.. paano kung tanungin pa ako ni Ms. Rikatungkol sa kanila tapos wala akong maisagot?

Ah, bahala na.. hindi naman siguro niya ako papahirapan. Saka isa pa, kailangan

ko ng trabaho. Tatawagan ko muna si Ms. Rika, tapos magse-search ako tungkol saNeon na iyan.. tapos.. tapos... bahala na si Batman..

Tumayo ako at saka naglakad patungo sa silid ni Bling. Doon,. pinakialaman ko naang laptop niya at saka tumingin-tingin ng kung anu-ano tungkol sa Neon.

Kinuha ko na rin mula sa wallet ko ang calling card ni Ms. Rika at saka idinayalang number niya... sana talaga tama iyong sinabi niya kahapon na qualified akosa trabahong iyon.

"Hello, Rika Perez, speaking.." napahinga ako ng malalim.

" Uhm, Miss Rika.. si Jenny po ito. Jenny Salaveria..." narinig ko ang mahina ni

yang pagtawa.

"Hello, Jenny. So you know Neon?" she asked. I smiled to myself.

"Yes, Ms. Rika." kumabog ang dibdib ko.

"Good. Then I want you in my office tomorrow morning at exactly 8 am. Okay?" Kahit hindi niya ako nakikita ay napatango ako.

"Yes! Yes po!" ibinaba na niya ang telepono. Ako naman ay tuwang-tuwang nagtatat


10/120

alon s akami ni Bling.

"Blingerz baby! Shany boy! May trabaho na ako?!!!!!" humahangos na pumasok sinaShany at Bling sa kwartong iyon.

"May trabaho ka na?" tanong ni Shany.

"OO!!" sumampa rin sila sa kama at nagtatalon. "Ang saya-saya naman! May trabahona--" hindi ko naituloy ang sasabihin ko dahil bigla akong may narinig na...

Pruuttt

Napangiwi ako.

"Ewwww! Umutot si Jenny Salaveria... kadiri!" kung gaano kabilis na pumasok silasa kwarto, ganoon rin kabilis na lumbas sila. Napakagat-labi ako... Masama bangumutot?

At least umutot ako ng may trabaho na ako...

"Keri lang, bakit ba..."

The Last Neon (Three)

"Are we having a meeting again?" I couldn't help but ask Rika that. She smiled at me, she looked as if she was going to yell at me or something. Alam ko naman na matagl-tagal nang pinagtitiisan ni Rika ang topak ko. I knew that sonner or later she would burst and yell at me or worse, punch me in the face. Naalala ko, she used to tell me that I'm her favorite Neon, but I guess that changed now.

"No Trey, we're not. May mga announcements lang ako, and after that you can leave." mahinahong pahayag niya. I was sort of worried about her, mula noong sinabiko sa kanila ang nangyari kay Angelika habang nasa New York kami, si Rika ang pinaka-nag-alala sa akin. She did almost everything just to make me feel better. Kulang na lang sabihin niya sa akin na tumira muna ako sa kanila so that she could look after me. Naiintindihan ko naman siya, Rika loved Kai too... she treatedher like her little sister, and maybe the reason wahy she's looking after me is

because of that.

"Wait, Ako muna..." Zach called our attention. "Magiging ninong na kayo!" biglang sigaw niya. Nahigit ko ang aking hininga. Another happy moment... I don't knowwhy, but it seems that happiness breaks my heart.

Ayokong maging masaya, ni ayaw kong ngumiti. Mali man pero mas gusto kong magpakalunod na lamang basta sa kalungkutang bumabalot sa buo kong pagkatao. Paano paako magiging masaya kung iyong nagpapasaya sa akin hindi ko na makikita kailanman?

"After two years, finally you got your wife pregnant, dude." nakatawang wika niJames. Inaasar na naman niya si Zach... but I guess the man was too happy to eve

n care... Just like me.... I'm too sad tro even care about others.

"Congrats.." I mumbled. Zach nodded at me. I sighed. I couldn't bear the happiness that's beaming around me. Imbes na mapagaan niyon ang nararadaman ko, lalo lamang akong nalulungkot. All I could see are happy people, it saddens me becauseeverytime I see them I couldn't help but to feel terribly sad for my loss.

"Ninong kayong lahat ah... hindi pwedeng tumanggi, first baby ko ito..." nakitakong ngimiti si Rika.


11/120

"O sige na.. sino pa ang may sasabihin?" no one raised their hands, so Rika continued.

"First of all, good job boys. Your new single is number one again... I love it when that happens, at dahil natutuwa ako... you're all getting a week vacation."nakangiti pa rin si Rika.

"One week lang?" tanong ni Anton. Rika turned to him.

"Bakit honey? May angal ka?"

"Wala... naman..." Anton just smiled. I heard Ali mumbled the word "UNDER afterthat I saw James and Ali laughing...

"Another one is about The Pastels... sa Monday na ang audition nila kasama ang mga producers, I want James and Ali with me there on Monday. Tapos si Ian, if youmust know, she will be the stylist of Caleb's band too..." Robi stiffened, I knew because I'm sitting next to him. He gritted his teeth.

"Why? I mean Ian is Neon's official stylist. Wala pa siyang ibang band na binihisan!"

"Are we having this argument again, Robin?" Rika looked at him. I don't know about these guys but everytime Rika looked like gthat, she freaks me out.

"BUT -----"

"No buts! I know you love her but this is work Robi, so just let it slip..." shesaid calmly... I was just watching them... Rika remained calm while I could seeRobi palpitating... I nudged him. Mainitin talaga ang ulo ng taong ito.... andIan is the only person that can calm him down....

Kung tutuusin, pareho lang naman kami ni Robi, pareho kaming naiwangmag-isa, pareho naming hinihintay ang mga mahal namin, ang pagkakaiba lang, Ianis here habang si Angelika, hindi ko na mahawakan.

"Ang lungkot-lungkot ko, at sa tuwing nakapalibot sa akin ang mga taong ito, lal

o ko lang nararamdaman na nag-iisa na talaga ako...

"And lastly..." Rika eyed me. Nagtatakang tumitig rin ako sa kanya. What the hell is wrong? Heto na ba iyon? Is she gonna burst now? Is she gonna yell at me forisolating myself from everybody? "Trey gets to have a new P.A." kumunot ang nooko.

"Sweet. We have a P.A." Ali nudged James. Rika looked at him.

"I said TREY, Ali. Not NEON..." Rika smiled. Ali's forehead wrinkled.

"But that's unfair. Trey has a P.A.? Hindi naman siya sumasama sa mga gigs eh..."

"Sasama lang siya kapag may drinking session sila ni Robin Hood..." dagdag pa nin Zach.

"Whatever... adjourned na tayo. Trey, follow me. Ipapakilala kita sa P.A. mo." AP.A. Bakit may P.A. ako? I'm not Neon's drummer now, Robi took Ian's place which made me the substitute again. But why do I get to have my own personal assistant? I followed Rika as she walk towards the door. What will I do with my assistant? Rika knows that I want to be alone. I need to be alone because I want to bewith Kai. I'd rather die ith loneliness than live forever with my heart.


12/120

"Rika, I don't need this." bulong ko.

"Of course you do! Lagi ka na lang mag-isa. Ayaw mong sinasamahan ka nila, so kung hindi ka mababantayan ng mga kumag na, naghanap ako ng magbabantay sa'yo." weheaded to the waiting area. Hindi na ako nakapagsalita. Rika just kept on walking. I was silently praying na sana, lalaki ang kinihang assistant niya para sa akin.

But when I saw that girl sitting on the green chair, looking at the glass window, I knew that I'm screwed. I smirked while I was looking at her. She looks weird. She's wearing a pair of faded blue skinny jeans, a plain black shirt that hugsher body just right and a pair of black skate shoes... great I'm stuck with this... this. I don't even know how to describe her... to top her look, she's wearing a green cap... hindi ko tuloy makita ang mukha niya.

"Jenny..." Rika called her. Agad naman siyang tumingin sa direksyon namin at saka tumayo. Inalis niya ang sumbrero niya at saka ngumiti.

"Good morning, Miss Rika.." she flased her friendliest smile ----- I think.

"Sorry to keep you waiting, miniting ko pa kasi sila. Anyways, this is Trey ----Santiago Emilio III, and you're gonna be working with him...." ibinaling niya sa akin ang kanyang tingin. Her eyes were so little, it made me think kung Filipi

na lang ba siya o may halo.. for her eyes we're so chinky, I couldn't even tellif she's awake or asleep.

"Hello po, Sir Trey? Nice to meet you po..." inilahad niya ang kaliwang kamy niya. Nakipagkamay naman ako sa kanya.

"Oh paano, iiwan ko muna kayo. You can interview her if you want to Trey.. I have to go.."Rika left.. I was waiting until I couldn't hear jer heels anymore... Then I looked at Jenny.. She was playing with the ends of her hair... that gave me the impression that she didn't know that I was looking at her.

"Ang dami kong split ends.. grabeh.." bulong niya, nakanguso pa siya habang nakatingin sa buhok niya.

Jenny.... what a weird girl...

"Hey.." I called her. Agad naman siyang nag-angat ng ulo.

"PO? Bakit, Sir?" her pronounciatuion of SIR sounded more like "SERR"

"Do you wanna keep you job?" I asked her. Napangiti siya.

"Oo naman, yes, Sir.." her tone was light as if she was just playing with an eight year old kid.

"Good. Then STAY AWAY FROM ME." binigyan ko ng diin ang mga katagang sinabi ko.

Hindi agad siya nakakibo. She just stood there like her feet was glued on the floor. I looked nat her again... then I turned away.

Bakit ba hindi maintindihan ng mga tao sa paligid ko na gusto kong mapag-isa?

_____________

Stay away from me? Nakakabigla naman ang unang sentence na binitiwan sa akin ngbago kong boss. Hindi ako agad nakakibo, at mas lalong hindi agad ako nakagalawdahil ang sungit-sungit ng dating niya. Sinundan ko siya ng tingin. Stay away fr


13/120

om me? Inglisherong palaka din pala ang isang ito... Napapailing na sumigaw ako.

"Sir! Teka ka lang!" sigaw ko. Kinuha ko ang bag ko na nakapatoong sa isang upuan sa tabi ko. Habang tumatakbo ay isinukbit ko iyon sa balikat ako at walang humpay na sumigaw ako ng.. "Sir, sandali!"

Ang bilis naman maglakad ng kumag na iyon. Ano kayang masamang elemento ang nasautak niya? Bakit kaya pinapalayo niya ako sa kanya? Ang wirdo.... kung hindi lang siya gwapo malamang mapagkakamalan siyang emo sa sobrang lungkot ng mga mataniya.

Kanina habang nakatitig ako sa kanya, ang mga malulungkot na mga mata agad niyaang napansin ko. Para bang walang kalaman-laman iyon. It lacks of emotion. Puroyelo ang nakita ko.... Sayang ang ganda pa naman ng mga mata niya.

"Sir! Wait lang, ang bilis ninyo maglakad!" lumiko siya at saka tinunton ang hagdan. Parang wala siyang naririnig. "Ay ayos, naghandan pa siya. Pinagti-tripan yata ako nito eh..." inis na sabi ko, hindi ko napansin na huminto pala siya at saka tumitig sa akin.

"Trip? Pinagti-tripan? I told you to stay away from me. I'm your boss, I get tostate the rules." matapang na sabi niya. Tumaas ang kilay ko.

"Ay sorry, Sir. As far as I know, si Miss Rika ang boss ko dahil siya ang nagbigay ng trabaho sa akin at siya rin ang magpapasweldo sa akin noh... Sorry ka..."pumipilantik ang nguso ko. Ang sungit ng taong ito, akala yata niya siya ang pinakagwapong nilalang na ginawa ng Diyos dito sa ibabaw ng mundo. Nagpi-feeling gwapo eh mas gwapo pa sa kanya si Dong Hea ko!

"What did you just said?" humakbang muli siya sa itaas. Nakaramdam ako ng kaba,pero hindi ako papatalo sa kanya.

"Ang sabi ko ho, si Ms. Rika ang boss ko hindi kayo." saglit na natigilan ang masungit na kumag sa aking harapan. Ang akala niya yata miinitmidate niya ako. Ha!Pwes nagkakamali siya. Tatlo ang kapatid kong lalaki at sanay na sanay na ako sa tantrums nila kaya ang pagsusungit ng kumag na Trey na ito, walang-wala lang.

"You do realize that I can tell Rika things that will change her mind..." may diin ang bawat katagang binitiwan niya. Napanganga ako. Bakit ako kinakabahan? Hindi ako dapat kabahan dahil unang-una, hindi ako dapat magpatalo sa kanya. Ano bang akala niya sa sarili niya. Humalukipkip ako at saka taas noo ko siyang tinitigan.

"Eh di sabihin ninyo. Akala mo takot ako sa'yo?" nanghahamong banat ko. Hindi agad siya nakakibo. Yehey! Two - Zero na..

"God! I'm starting to hate you!" sigaw niya sa akin. Ngumuso ako. Ngayon lang ako nakakita ng lalaking maarte. Grabe, daig niya pa si Shany kung magsalita.

"Waw! I hate you din, Sir. Pero wala naman tayong magagawa. I need this job to earn money, and Ms. Rika said you need someone to be with you. Ako iyong instantcompanion mo. Ako ang personal alalay mo.." napangiwi rin ako sa huling sinabi ko. Alalaya... ano kayang sasabihin ng mga naging estudyante ko kapag nalaman nila na naging alalay na lang si Ma'am Salaveria ngayon? Ang masama, alalay ng isang masungit na nilalang. May gawd! Pero wala akong magagawa, mas gugustuhin ko pang maging alalay ng taong ito kesa ang magutom... mas gugustuhin ko na ang makisama sa lalaking may masamang ugali kaysa ibenta ko ang katawan at puri kong sigurado naman akong walang bibili.


14/120

"Kahit na kamuhian ninyo ako kaisa ng lahat ng kawal ni Gerard Butler sa pelikulang 300, wes akes careness! Basta magtatrabaho ako, and there's nothing you cando about it. Are we clear on that, Sir?" nakatitig lamang siya sa akin. Hindi kumikibo, hanggang sa makita kong ipinilig niya ang kanyang ulo.

"Uulitin ko, Sir, there's nothing you can do about it... okay?" I smiled at him."See you tomorrow, Sir!" I waved him goodbye, pagkatapos ay tinalikuran ko na siya. Ang akala yata ng lalaking iyon ay kaya niya akong takutin. Nagkakamali talaga siya... napapailing ako.. maling-mali siya ng pader na tinatahulan...

Teka... parang mali... uhhhhh... let me get to that thought again...

Maling-mali siya ng pader na tinitibag...

There, that sounded much better.

"Hindi niya ako matitibag... nag-cobra yata ako.." tinahak ko ang daan palabas ng building na iyon. Uuwi muna ako sa ngayon. Magpapahinga ako agt sigurado bukas, magtutuos na naman kami ng lalaking iyon. At hinding - hindi ako papatalo...

Tumayo ako sa bus stop. May nakita akong babaeng nakatayo rin roon. May hawak siyang mga shopping bags at saka nakatingin sa papalapit na bus. Mukha namang hindi siya sasakyan, bakit kaya siya nandoon? Binukan ng konduktor ang pinto ng bus...

"Kuyang konduktor, pasakay ako." nakangiting sabi ko. The girl on my left turnedher back and walked towards the Revert records building. Napangiwi ako, bakit kaya ang daming taong may malulungkot na mata sa lugar na iyon?

Weird day...

__________

Kinabukasan, maaga akong umalis para simulan na ang official first day ko sa trabaho. Hindi ako excited tulad ng iba. Sa tuwing naiisip ko kasi ang klase ng ugali ng taong makakasama ko sa buong araw na iyon, nauuta ako, para akong manlalata na nasusuka.. in short, para akong magkakasakit.

"Hay nakoo.... kay gwapong lalaki, kasama-sama ng ugali..." mahinang bulong ko habang hinihintay kong bumukas ang elevator na iyon. Akala ko talaga noong nakitako siya kahapon, mabait siya. Pero noong ibuka niya ang bibig niya, nawala lahat ng akala ko. Aba'y pagkasama-sama ng ugali. Hindi ako makapaniwalang nabuhay pa sa mundo ang taong ganoon. Biro mo, handa niya akong siraan para lang mawala ako sa buhay niya? Kalalaking to kung umasta akala mo walang pakialam sa mundo.

Sa bagay, ganoon naman talaga ang halos lahat ng mga lalaki. Pero bakit ganoon?Parang gusto kong maniwala na hindi talaga ganoon ang ugali ni Sir Trey? Noong makita ko siya, una ko agad napansin ang mga mata niyang kahit yata ngmuti siya ay maiiwang malungkot.

His eyes were full of sadness. And the thing that scared me yesterday was that his eyes were empty too. Wala ng kaemo-emosyon nang mga mata niya, at kahit na noong nakikipag-usap ako sa kanya ng pabalang, naiinis lang siya pero hindi iyon nakarehistro sa mga mata niya.

It's like he won't allow himself to feel anything, which made him not human at all.

"Ikaw si.... uh...iyong P.A. ni Trey noh?" napatigil ako sa paglalakad ng masalubong ko ang isang lalaking matangkad. Siya lang ang matangkad na lalaking mukhan


15/120

g totoy na nakita ko.

"Jenny ho, Sir.." ngumiti siya. Bigla ay nagbago ang hitsura niya, he looked younger when he smile like that.

"Ako naman si Ali. Wag mo na akong i-sir. Ali na lang.. Kung hinahanap mo si Santiago, malamang nandoon iyon sa rooftop. Akyatin mo na lang.."

"Ano hong ginagawa niya doon?" hindi ko maiwasan ang magtaka. Ano naman kayang gagawin ng lalaking masungit na iyon sa itaas ng building na ito?

"Oh, I don't know, he just like to go up there every morning and think..."

"Ahhh.... nag-e-emo..." napapatangong sabi ko.

"What?" kunot-noong tanong niya. Inirapan ko siya.

"Wala ho, sige diyan ka na..." nilagpasan ko siya. Mukhang mabait naman iyong Ali na iyon. Mukha nga siyang harmless eh... mukha siyang masayahing tao, mukhangkng magtatagal ako dito ---- ay mali pala ---- kung matatagalan ko ang ugali ngTrey na iyon, makakasundo ko siya.

Umakyat ako sa hagdan patungo sa itaas ng building.

"Waw, ang sosyal naka-glass door..." saglit na inipit ko sa kili-kili ko ang dyaryong hawak ko pagkatapos ay inilapag ko ang basok ng kape, saka ko itinulak angpinto. Sumalubong sa akin ang malakas na hangin... nilapad niyon ang sumbrero ko kaya sumabog ang buhok ko... natatawang pinulot ko ang dyaryo at kapeng kaninaay hawak ko. Hinayaan ko na lang muna na tangayin ng hangin ang buhok ko.

"Sir? Sir?" nagpalinga-linga ako habang hinahanap ko ang pamilyar na bulto ng lalaking masungit. Napasigaw ako nang makita ko siyang katayo sa dulo ng rooftop at nakatitig sa ibaba..

"O my patatas na ginisa sa magic sarap at may kasamang argentina! Anong ginagawamo diyan?! Umurong ka ng kaunti! Baka may magbiro sa inyo, malaglag ka diyan!"sigaw ko sa kanya. He turned his lonely empty eyes on me...

"Leave me alone!" he said. My mouth fell open, my head was throbbing, my mind was racing. Magpapakamatay ba siya? Is that his last words? He said life is a bigjoke.

"Ayoko po!." nanginginig ang tinig na pahayag ko. Kahit kailan ay hindi pa ako naka-encounter ng taong ganito. Bakit? Balak niya ba talagang magpamakamatay? Atbakit gagawin niya iyon, ngayon pa na nandito ako.

Pinagpawisan ang kili-kili ko. Kailangan kong mag-isip ng gagawin, baka mamaya maisipan niyang tumalon doon!

"Ahh..." tumingin ako sa kanya. Lumapit. Lalong lumalakas ang hangin. He was wea

ring a black suit and a black tie. Mukha siyang super junior sa suot niya kaya lang hindi siya marunong kumanta ng korean.

"Alam mo ba na ang sarap ng umami aay nakakatulong sa ating katawan? Kaya halikana, bumili tayo ng maraming vetsin at sabay nating papakin!" napangiwi ako. Bigla kong naisip na kung hindi man siya mamatay sa pagtalon sa building mamamataynaman kami parehas sa high blood! He didn't move. Nakatayo pa rin siya doon, kapagkuway ay inalis niya sa pagkakatapak ang paa niya sa kinatatayuan niya at inalawit iyon kung saan hindi na abot ng railings.


16/120

Lalo akong kinabahan. Nasa 30th floor kami. Kapag nalaglaga siya diyan, kung hindi siya mamamatay, magiging parang gulay naman siya habambuhay.

"If I die... I'll be with her.." he said in a low voice. Hindi ko siya maintidihan. Naiiyak na ako. Napakagat-labi ako nang maramdaman ko ang pag-iinit ng mga mata ko. Hala! Bakit ba ako naiiyak para sa kanya? Bakit ba ako nag-aalala samantalang kahapon ko lang siya nakilala.. Bakit ang lakas ng kabog ng dibdib ko...

"Parang awa ninyo na, Sir Trey, bumaba ka na diyan.." hindi pa rin siya tumitingin sa akin. He closed his eyes, that scared the hell out of me.

"I miss her..." he whispered... Oh god.. was he going to jump? Hindi. Hindi siyapwedeng mamatay, hindi siya pwedeng magpakamatay. Huminga muna ako ng malalim-lalim bago ako lumapit sa kanya at hinatak ang kamay niya. I pulled his arm so hard I thought it's gonna break. At sa sobrang lakas ng force na inilaan ko, nahatak ko nga siya, napaupo ganoon rin siya.

He looked at me, anger was written all over his face, excpet for his eyes.. kahit na galit na galit na ang hitsura niya, malungkot pa rin ang kanyang mga mata.

"Why the hell did you do that?!" galit na tanong niya. Naiyak pa rin ako. Noon lang ako natakot ng ganoon. Hinawi ko ang buhok na tumabing sa aking mukha, pagkatapos noon ay tiningnan ko siya. Nanghihina ako, kahit nanginginig ang tuhod aytumayo ako.

"I-kaw na nga iyong ... iyong niligtas ko, tapos ikaw pa iyong galit." humihikbing sabi ko. He stared at me. Tila ba hindi siya makapaniwalang umiiyak ako. "Ba-bakit? Ngayon ka lang nakakita ng taong umiiyak?"

He stood up, the he looked away. I stared at him. Napahagulgol ako. I realized there and then that Trey is one lonely man and that he wanted to die because he wa thinking that's it's his shorcut to happiness.

"Bakit ka ba umiiyak?" asar na asar na tanong niya. Lalo akong humagulgol. Paanokaya ito? Parang damang-dama ko kasi ang sakit niya... Not only his eyes were empty but also his heart.

He's not letting himself feel anything cause his heart was in so much pain, thathe just wanted to be numb, even for a while. Yumuko ako, napahawak ako sa tapatng puso ko. Hindi ko alam kung bakit ako ngumangalngal ng ganito, pero ang sakit sakit ng puso ko... at dahil iyon sa lalaking nakatayo sa harapan ko...

He's hurt... he's wounded.. and I just want to make the pain go away... but how?He wouldn't even let me in...

"Ka-kasi.. uh... ang sakit-sakit..." tumitig ako sa kanya. His eyes looked moreempty now.... I just couldn't bear seeing that. Inilang hakbang ko ang distansyasa pagitan naming dalawa. Wala na akong pakialam kung magmukha akong tanga ngayong araw... nang tuluyan akong makalapit sa kanya, niyakap ko siya ng mahigpit...

"Jenny!" pilit niya akong tinutulak...

"Ang lungkot-lungkot mo, Sir Trey..." humahagulgol na sabi ko... kung pwede ko lang tunawin lahat ng lungkot na nararamdaman niya at ipunin sa isang glass globeang sakit na nararamdaman niya, gagawin ko.. ayoko lang talagang makita siyangganito...The Last Neon (Four)


17/120

Namumugto pa rin ang mga mata ko, kaninaa hirap na hirap akong pigilin ang pag-iyak ko. Hindi ko nga alam kung bakit eh, pero noong makita ko kung gaano kalungkot si Sir Trey, affected na affected naman ako.

Hidden ability ko yata kasi talaga ang ganoon. Noong college ako, madalas sabihin sa akin ng prof ko na, isa akong interpesonal na tao. Parang ang nais niyang iparating ay madali para sa akin ang makisimpatya at bigyang halaga ang nararamdaman ng ibang tao. Hindi ko rin naman kayang ipaliwanag ang mga bagay-bagay na madalas mangyari sa akin, pero ganoon yata talaga ako.

Hindi ko rin maintidihan kung bakit naisipan kong yakapin si Sir Trey kanina. Damang-dama ko kasi ang sakit sa puso niya. I just thought that if I embrace him,it might help him feel better, pero lalo lang yata siyang naasar.

Tinitigan ko ang sarili ko sa salamin. Namumula pa rin ang singkit kong mga mata. Ano kayang nangyari kay Sir Trey Bakit ganoon siya kalungkot? Sobrang lungkotna gusto niyang wakasan ang sarili niyang buhay.

"Life is a big joke, Jenny.."

Bakit kaya niya sinabi iyon? Kung sakaling hindi siya hinatak pababa, tatalon nga kaya siya? Pero bakit?

"Ikaw si...." napatingin ako nang may marinig akong magsalita. Isang lalaking ma

pakanindig balahibo ang kagwapuhan ang nakatayo sa harap ko. He smiled."J-jenny po.."

"Right... Trey's P.A. I'm Anton. Rika's husband.." inilahad niya ang kamay niyasa akin.

"Mawalang galang na Sir, ah.. Kagagaling ninyo lang ho ba ng CR?" tanong ko. Tumango naman siya. Napangiwi ako.

"Ahh.. eh di hinsi kayo ma-o-offend kapag hindi ko kaya kinamayan..." saglit nanatiglan siya. Tila nag-iisip. sa huli napatango na lang siya at ibinaba ang kanyang kamay.

"Sorry.. nakalimutan ko eh..." natatawang sabi niya.

"Okay lang ho..." mahinang sagot ko... Tumayo siya sa tabi ko at tulad ko, itinuon rin niya ang pansin sa salamin na nasa aming harapan.

"Rika said you're one tough girl. And that made you so qualified for this job."nagyuko ako ng ulo. Pero sa tingin ko napansin na rin niya ang pamumugto ng akong mga mata. "Trey is one lonely man, Jenny. He needs someone like you... kaya sana intindihin mo siya... Be strong for him, kasi alam mo, nagpapanggap lang siyang kaya niya pero alam naming hindi."

"Mawalang galang ho ulit, Sir Anton..." tumingin ako sa kanya. "Hindi... ano..."

huminga ako ng malalim. Paano ko ba itatanong sa kanya kung anong sapak ng kaibigan niya? He gave me a sad smile...

"His wife died a year ago..." biglang tugon niya. He just shrugged. "Rika, toldme that you don't know anything about Neon so I figured that you don't know about that too.."

Napatango ako. That explains everything. His empty eyes, his sadness, his disgust with life... everything. That's why he said that ig he die, he'll be with her... Pinahid ko ang mga luha kong gusto na namang mag-running pababa sa aking mga


18/120


19/120

" napapalatak pa ako. "Ano bang pangalan ni Shia doon? Ah basta, kayo na iyong lalaki, at kahit anong mangyari, hindi pwedeng iwan ni Bumblebee si Shia kasi..."napakamot ako ng ulo.

"Kasi ano?" biglang tanong niya. Huminga ako ng malalim.

"Ewan ko. Nakatulog ako noon sa sinehan, tulo laway pa nga ako eh..." I was trying to make him smile but all I got was a simple smirk.

"Nalulungkot pa rin ho ba kayo?" muling tanong ko. Sumandal siya at inilapat angkanyang ulo sa pader.

"That's the under statement of the year, Jenny. I'm not sad. I'm grieving and asthe days passed by, I'm slowly falling to pieces." ayan na naman... nararamdaman ko na naman ang sakit sa dibdib niya. Umupo ako sa kanyang tabi at ginaya angposisyon niya.

"Bibili na lang ho ako ng super glue..." mahinang sambit ko. Napatitig siya sa akin, nagtatatanong ang kanyang mga mata. Tila hindi niya maintidihan ang ibig kong iparating. Nagkibit-balikat ako.

"You're falling to piecese diba ho? Kaya bibili ako ng super glue, pagkatapos, pupulutin kita isa-isa at ididikit ang bawat piraso mo, para hindi ka na mag-fallto pieces... "

I looked at him again. Somehow, I wanted to believe that the smirk on his face was a simple smile. He's just to shy to let me see that....

__________

Please be strong Jenny. Iyon kasi ang kailangan ni Trey sa ngayon, isang taong mapaghuhugutan niya ng lakas.."

Iyon ang ibinilin sa akin ni Miss rika, bago niya tapusin ang usapan naming dalawa. Hindi nga ako makapaniwala na ang babaeng walang black heads ay nakikiusap sa akin na maging malakas para kay Trey. Kung anu-ano pa ang sinabi niya sa akinkanina, ayon sa kanya, hindi naman daw talaga ganoon si Sir Trey.

Masayahin daw itong tao at mapagbiro. Sa katunayan daw ay si Trey ang pinakamakulit sa lahat... but i guess that changed when his wife died. Tahimik na lumabasako sa kanyang opisina at naglakad patungo kung saan para hanapin na naman ang alaga ko. Iyong kumag na iyon, kung saan-saan nagpupunta. Tumingin ako sa aking relo, mag-a-alas kwatro na pala ng hapon.. Nasaan na kaya ang kumag na iyon?

Naghintay ako sa lobby ng building, nagbabakasakali na makita ko si Sir Trey, pero nainip lang ako wala pa rin siya... Sa sobrang inip ko, naisipan kong ipasakna lang sa tainga ko ang I-pod na lagi ko namang dala-dala.. iginalaw-galaw ko pa ang aking ulo..

"Yeah... bounce to you, bounce to you..." ipinikit ko ang aking mga mata.. Iniim

agine ko si KYU HUN habang sumasayaw ng Bonamana... ihh, ang gwapo niya talaga...

Napamulat ako ng biglang may humatak ng isang headset ko.

"Anak naman ng mga magulang oh! Muntik mo ng tanggalin iyong headset ko eh..." tiningala ko ang taong nakatayo sa harapan ko. Ang naka-kunot na noo ni Trey angsumalubong sa akin.

"You look stupid." he said. Ngumiwi ako.


20/120

"Stupid? Ikaw Adik." tumayo ako. Nakakainis, sa imagination ko, malapit na naming matapos ni Dong Hea ang dance of love namin tapos eeksena ang gunggong na ito.

"Eksena bells ka masyado..." bulong ko. Isinukbit ko ang bag ko sa aking balikat. "Sabi ni Miss. Rika, um-attend ho daw sa gig ninyo."

"What are you listening to?" he asked. Nakakunot pa rin ang noo niya.

"Wala ho... halika na ho. Kailangan nating magpunta dun sa gig nila." tatalikodna sana ako ng bigla niyang pigilan ang kamay ko. Tumaas ang kilay ko. "Bakit hoba?"

"Dito kasi iyong daan hindi diyan." agad rin naman niyang binitiwan ang kamay ko. Naglakad kami patungo sa parking lot ng building. Lingon ako ng lingon, hinahanap ko ang kotse niya pero hindi ko naman makita. Napansin ko na lang na humintosiya sa tapat ng isang big bike.

"Diyan tayo sasakay?" tanong ko.

"Oo, bakit takot ka sa motorbike?" he asked me. Wala pa ring emosyon ang mga mata niya.

"Hindi ho." bakit naman ako matatakot doon? Adik yata talaga ito. Inabot niya saakin ang extra helmet, isiuot ko iyon habang in-start na niya ang makina ng motor. Walang kaabog-abog na umangkas ako sa likod niya at saka ipinatong ang mga kamay ko sa balikat niya.

I felt his stiffnes, tila naninibago ang katawan niya sa haplos ko. Ngumuso ako.

"Ang arte..." bulong o pa. Muling ibinaba ko ang aking kamay.

"Bakit mo inalis? do you wanna die?" he asked sarcastically.

"Eh sorry... akala ko ho kasi nag-iinarte kayo." ibinalik ko ang kamay ko sa kan

yang balikat. Hindi na niya pinansin ang huli kong sinabi. Pinatakbo na niya angmotor bike... maya-maya ay lumalabas na kami ng building...

Nakakatuwa... ngayon na lang ulit ako naka-back ride... Ngiting-ngiti ako habangtinatahak namin ang malawak na kalsada ng siyudad. I love the feel of the windon my hair. Sobrang natutuwa ako, tuwang-tuwa na hindi ko napansin na lumagpas na pala kami sa dapat naming destinasyon.

"Hoy! Hoy! lagpas na tayo.." Pilit kong hinahatak ang balikat niya. Hindi ko kasi alam kung naririnig niya ba ako o hindi. Lumiko siya sa isang kanto, hindi parin niya ako pinapansin.

"Hoy! Ungas toh! Lagpas na nga tayo eh!"

"Alam ko. Sinabi ko bang doon tayo pupunta?" kumunot ang noo ko. Ibig sabihin nagoyo lang niya ako? ibig sabihin wala talaga siyang balak magpunta doon? Hay naku.. kasarap batuklan ng taong ito...

Muling kaming lumiko. Napansin ko na pataas ng pataas ang daan na tinatahak namin. Saan ba pupupunta ang mokong na ito? Nasagot ang tanong ko nang huminto kami.Agad kong inalis ang helmet sa ulo ko at saka bumaba... Mula sa kinatatayuan koay nakikita ko na ang buong siyudad... Pagabi na noon at unti-unti nang lumiliwanag ang mga ilaw ng bawat building... napangiti ako... maliit na ilaw... mumunt


21/120

ing mga bituin.. ang ganda...

"Nasaan tayo?" nagtatakang tanong ko. Nakita kong may kinuha siya mula sa secretcomparment ng motor niya.

"Hindi ko alam. At ayokong alamin." he looked at me. "I come here every night just to drink." Hinagis niya sa akin ang isang lat ng beer. Nasalo ko naman iyon.

"Ang lakas naman ng trip mo." napapailing na sabi ko. Binuksan ko ang beer at saka nilagok iyon. Hindi ko maiwasan ang tingnan siya. Hanggang ngayon ay nakikitako pa rin ang lungkot sa kanyang mga mata.

Naalala ko tuloy iyong sinabi ni Ms. Rika. Sana talaga noon ko na lang siya nakilala.

"Kilala mo ba si Doreamon?" tanong ko sa kanya. Sumalampak si Trey sa damuhan.

'He's that guy who has a little pocket that holds a lot of things..." malungkotang kanyang tinig.

"Tama!" Tumabi ako sa kanya.

"Do you know my wife?" natigilan ako. Hindi ko inaasahan na tatanungin niya iyonsa akin.

"Hi-hindi po..." nagyuko ako ng ulo. Naramdaman kong nakatingin siya sa akin.

"Really? Bakit? Hindi ka nanonood ng t.v. o nagbabasa man lang ng tabloids?" umiling ako. "Are you for real?"

"Kahit naman ho hindi ko siya nakilala, alam kong mabait siya. Alam kong espesyal siya sa inyo at alam kong mahal a mahal ninyo siya." muli akong binigyan ni Trey ng lata ng beer. Binuksan ko ulit iyon. Silence filled the distance between us. Hindi na siya nagsalita, hindi na rin ako kumibo. Nagpatuloy lang ako sa pag-inom, ganoon rin naman siya.

Again, I felt his sadness.

"Why did you pulled me that day?" biglang tanong niya. "Naawa ka sa akin?" damako ang pait sa kanyang tinig.

"Hindi... hindi ninyo naman kailangan ng awa, diba? I pulled you down because Idon't want you to die. I pulled you down kasi naniniwala ako na may pag-asa ka pang maging masaya. Ginawa ko iyon kasi ayaw kitang mamatay, hindi dahil sa naaawa ako sa'yo."

"Good..." nilamutak niya ang lata ng beer na para bang papel lamang iyon. He sighed. Nagbukas ulit siya ng isa pang lata at saka tinungga iyon... Tahimik na pinapanood ko siya. Nag-iisip.

Ano kayang pwede kong sabihin para mawala ang lungkot niya kahit ngayong gabi lamang... Paano ko kaya siya mapapangiti.

"Sir..." untag ko sa kanya.

"Shut up, Jenny. Ayoko ng maingay kapag umiinom ako." maangas na sabi niya, I sighed. Kainis naman... magjo-joke pa naman sana ako.

Minutes have passed.. nililibang ko na lang ang sarili ko, sa tuwing mauubos koang binibigay na alak sa akin ni Trey ay inaabutan ulit niya ako ng bago..


22/120

Ilan kaya ang stars sa universe? Tanong ko sa sarili ko...

The minutes turned to hours...

Kakausapin pa kaya ako ng kumag na ito? Pasimpleng tiningnan ko siya. Nakatingala siya sa kalangitan... tila nag-iisip... parang binibilang rin niya ang mga bituin... Napamulagat ako ng bigla siyang sumigaw.

"Ibibigay ko lahat ng kayamanan ko, makita lang kita uli!" Ibinato niya kung saan ang hawak niyang lata. Nag-init naman ang mga mata ko.

Hayaan na naman ang kalungkutan niya... nararamdaman ko na naman ang bawat sad molecules sa katawan niya.

"I'm stupid.." he said. I shook my head.

"No.. you're not stupid." You just love her so much... gustung-gusto kong sabihin iyon, pero hindi ko magawa. Matamang tumitig ako sa kanya.

"Hayaan ninyo, Sir... hahanapin ko ho si Doreamon, tapos kapag nakita ko siya, hihiramin ko iyong time machine niya tapos sasamahan ko ho kayong magpunta doon sa oras kung saan maari ninyo pa siyang makasama muli..."

Dahan-dahan niya akong nilingon. Napapapikit ako... nakakaramdam ng kaba dahil baka mamaya, hindi niya nagustuhan iyong sinabi ko...

But when I saw that faint smile on his face... I couldn't help but to feel good.And then, things got more better wwhen he said,

"Thanks, Jenny..."

Habang nakatitig ako sa kanya... bigla kong naisip kung ano ba talaga ang gustokong gawin habang magkasama kaming dalawa...

Naisip ko, habang magkasama pa kami, gagawin ko ang lahat para lumaki ang ngiting iyon... para marinig ko ang halakhak niya... para bumalik ang dating Trey na s

inasabi ni Ms. Rika...

Tama! Keri bells iyon..

I'll do everything just to heal his wounded heart....

The Last Neon (Five)"Kamusta iyong boss mo, Jenny? Masungit pa rin ba?"

Sumubo muna ako ng pandesal bago ko tinitigan si Shany. Tulad ko ay nakataas rinang paa niya at nagpapalaman ng tinapay.

"Bakit ang panget mo kapag umaga?" biglang tanong ko. Inirapan niya ako pagkatapos ay inilayo niya sa akin ang supot ng pandesal.

"Huwag kang kakain ah! Diet ka ngayon!" gigil na sabi niya. natawa ako. "kinakausap ka ng maayos tapos babanatan mo ako ng ganyan? Nakakainis ka!"

"Hindi na siya masungit." natatawang sabi ko. Pasimpleng inabot ko ang pandesalmula sa kanya. "Medyo parang kahit papaano ay tanggap na niya na I'm here to stay and that he couldn't get rid of me that easy."


23/120

Halos isang buwan na rin akong nagtatrabaho bilang P.A. ng kumag na iyon at kahit papaano, masasabi ko na nagkakasundo na kami.

Madali lang naman siyang pakisamahan. Tahimik siyang tao kapag nasa silent modesiya, ayaw niya ng maingay. Ang ayoko lang sa kanya ay ang pagiging topakin niyaat ang gabi-gabi niyang pag-iinom. Pero sabagay, hindi ko rin naman siya masisi, one time, I heard him say that drowning himself with alcohol was the only wayfor him to fall asleep.

Naisip ko, kung hindi niya gagawin iyon mas mahihirapan siya, baka kasi sa pagtulog lang niya panandaliang nakakalimutan ang sakit at hapdi na nararamdaman niyasa kanyang puso.

"Mabait na?" muling tanong ni Shasha.

"Hindi. Pero hindi na siya nagsusungit tulad noon." may sapak pa rin siya pero ayos na. Nakakatuwa nga dahil kahit papaano ay naaaninag ko ang Trey noon sa Treyngayon. Nakikita ko ang aninong iyon, nakatago sa likod ng malulungkot niyang mata.

One time, he gave me half smile... kalahati pa lang iyon, pero natutuwa ako dahil kahit paano ay may pagbabago na sa kanya. Kahit half smile lang, nakita ko sakanyang mukha.. kahit na hindi noon naabot ang mga mata niya, ayos na sa akin.

I always thought that if he smile, he'll be more good looking. Gwapo naman talaga si Sir Trey - sa totoo lang, sa tuwing tinititigan ko siya, hindi ko maiwasanang hindi humanga. Tulad kasi ni Ms. Rika, wala rin siyang black heads at pimples.

Plus, I really like his eyes. Kahit na malungkot ang mga iyon. I like looking athis eyes, somehow when he was staring at me, it makes me feel really special. May tingin kasi siyang kakaiba, iyong tipong kapag tumitig siya sa iyo, pakiramdam mo ikaw na lang ang nag-iisang babae sa mundo.

Hindi pa rin nagbabago ang misyon ko. Gusto ko pa ring ibalik ang mga ngiti sa kanyang labi. Gusto kong makita ang kislap ng kaligayahan sa kanyang mga mata...Gusto kong makilala ang Trey na sinasabi ni Ms. Rika. At kahit parang imposible,

gagawin ko, basta gusto kong makita ang mga ngiti niya.

"Akitin mo kaya, baka kulang sa kembelar..." ngingisi-ngising suhestiyon ni Shany. Nanlaki ang mga mata ko. Bigla akong nakadama ng pagka-uta.

Kahit kailan hindi ko maisip ang sarili ko na nang-aakit ng lalaki. Kahit sigurokatapusan na ng mundo, at iyon na lang ang nag-iisang paraan para masagip ang buong kaluluwa ko, hindi ko gagawin!

Trey was like a delicate white flower that needed to be sheltered. He was too fragile and I'm scared that if I move him too much, he might break. Ewan ko nga bakung bakit bigla akong tinubuan ng pakialam sa nilalang na iyon.

Maybe I'm just overwhelmed by the fact that he's the saddest person I've ever known. And I want to change that. I wanna make him smile.

"Sinong kulang sa kembelar?" naghihikab na lumapit sa amin si Bling. Bagong gising lang siya, gulo-gulo ag buhok at ni hindi pa naghihilamos.

"Ikaw..." sabay na sagot namin ni Shany. Nagtawanan kaming dalawa, habang si Bling hindi kami pinapansin at nagtuloy-tuloy na lamang basta sa kusina.

"How can I make him smile?" I said outloud. Shasha grinned.


24/120

"Seduce him..." sinabayan niya pa iyon ng pagtawa. Napailing ako.

"Oo, utak mo iyan, malantong ka kasi." naiinis na sabi ko. Paano ko nga kaya papangitiin si Sir Trey? Noong isang araw, binilhan ko siya ng Chocalate Gold Coins, nagpasalamat naman siya pero wala man lang siyang karea-reaksyon. Tapos madalas ko pa ring marinig mula sa kanya na "I'm falling to pieces..."

It saddens me that I'm this close to him and yet I couldn't do anything. Kung pwede lang na hatakin ko palabas sa katawan niya ang lahat ng kalungkutan niya, gagawin ko. Makita ko lang siyang masaya.

Kung totoo nga lang si Doreamon, talagang hahanapin ko siya para humiram ng timemachine.. ibabalik ko ang panahon kung saan kasama pa ni Sir Trey ang asawa niya.

"Si Ate Dian?" tanong ni Bling ng bumalik siya.

"May date, ako rin may date. Kaya ikaw langa ng maiiwan dito sa bahay kasama niKulet." pahayag ni Shany. Binalingan ko ni Bling.

"May pasok ka, Bebang?" napangiwi ako nang tawagin niya ako sa pangalang iyon.

"Oo, may gig sila. Kailangan ko ulit pilitin si Sir Trey na magpunta doon.." hum

igop ako ng kape."Linggo ngayon. Wala ka bang off?" napaisip ako. May off nga kaya ako?

"Meron yata... Anong oras na ba?" muntik ko ng maibuga ang kape sa bibig ko nangmakita ang ayos ni Bling. Kamukha niya iyong nanay nung bata sa The Grudge. "magsuklay ka nga!"

"Mamaya na, tinatamad pa ako..."

"Tita Bling!" natuon ang atensyon naming lahat ng sumigaw si Letlet. Makalipas lang ang ilang sandali ay nakatayo na siya s amay hapag, at pilit na hinahatak ang bestidang suot niya...

"Bakit?" tanong ni Bling...

"May naghahanap po sa'yo..." nakangusong sagot niya. Kahit ayoko ay napanguso rin ako...

"Sino Kulet?" may narinig akong mga yabag, a moment later, isang lalaking naka-coat and tie at may taglay na makalaglag upuang kagwapuhan ang pumarada sa harapan namin.

"Hi... Good Morning..." hindi ko maiwasan ang mapangiti.

"Ahahay... M.H. na ako dito... halika na Kulet..." tumayo si Shany at saka hinat

ak si Letlet, nakaramdam din naman ako. Nagyuko ako ng ulo at saka um-exit na rin.

"Sino iyon?" bulong ko kay Shasha nang nasa may front door na kami.

"Iyon si Agui... gusto mo kwentuhan kita?" bulong pa rin niya. Napangiwi ako, gusto ko pa sanang makinig sa kwento niya pero nang muli kong tingnan ang oras nadismaya ako.

"Maya na lang, male-late ako... geh, bye!" Lumabas na ako ng bahay at naglakad p


25/120

apunta sa paradahan ng dyip. Noon ko naramadaman ang panginginig ng cellphone kong kaunti na lang ay mamamaalam na. Sabi ng 3310 ko, one message recieved.

"Uy may nagtext sa akin!" sigaw ko. Iyong tipong pinaparinig ko sa buong mundo na may nagtext nga sa akin. Galing ang mensahe ko kay Ms. Rika at ayon sa kanya kailangan kong puntahan si Sir Trey sa bahay nito dahil as usual nag-aalala na naman siya.

"Grabe, di kaya naglason na iyon?" mahinang bulong ko. Nakadama ako ng kaba. "Hindi! Huwag! Hindi ako mag-iisip ng ganoon!"

"Miss, okay ka lang?" tanong sa akin ng barker ng dyip. Ngumiwi ako.

"Oo kuya, okay lang ako, ikaw okay ka ba?" sigaw ko sa kanya. Nadistort ang mukha ni Kuyang Barker ng dyip. Akala yata niya galit ako. Tumalikod ako para maghintay ng taxi. Agad na pinara ko ang paparating.

"Saan tayo Ate?" tanong ng driver. Grabe.. naki-ate pa...

"Dito sa address na ito, manong." Ipinabasa ko sa kanya ang address na sinend niMs. Rika sa number ko.

"Bagung-bago iyang cellphone mo, Ate ah may scotch tape pa..." aktong hahawakanniya ang cellphone ko ng hampasin ko ang kamay niya.

"Huwag mong hawakan. Decepticon iyang cellphone ko. Magta-transform siya tapos hihigupin niya iyang utak mo." Hindi na nagsalita si Kuyang Taxi Driver, Pinasibad niya ang sasakyan at maya-maya ay tinatahak na namin ang daan patungo sa bahayni Sir Trey.

Saglit na pumikit muna ako, ma-traffic kasi. Iimaginin mo muna si Kyu Hun - perobakit ganoon? Imbes na si Kyu HUn ang makita ko, nakikita ko ang nakangiting mukha ni Sir Trey. In my head, he was smiling, in my head he was laughing with me.Sa isipan ko, wala siyang pangamba at sakit. Sa imahinasyon ko masaya siya at walang bahid ng kalungkutan.

Too bad dahil ang lahat ng iyon, sa isipan ko lamang.

"Miss, eto na iyon oh..." mula sa loob ng taxi ay sinilip ko ang bahay sa amingharapan. Iyon pala ang bahay ni Sir Trey. Dumukot ako ng pera mula sa aking bulsa.

"Magkano ba kuya?" tanong ko habang nagbibilang ng barya.

"Sixty..." napasimangot ako. Tiningnan ko ang metro ng taxi. Inabutan ko siya ngsingkwenta pesos.

"Tawad na iyong sampu. Thank you kuya!" agad na bumaba ako ng taxi. Alam kong hihirit pa si kuya kaya pumasok agad ako sa gate ni Sir Trey... walang nagawa angtaxi kaya ayun, umalis na lang siya. Huminga ako ng malalim. Tinitigan ko muna a

ng bahay ni Sir Trey bago ako nagsimulang maglakad papunta sa main door.

Pinakikiramdaman ko ang buong bahay. Napakatamihik niyon. Morbid images startedflooding my brain.. napapangiwi ako. Paano kung naglason si Sir Trey? Paano kungnaglalas siya o kaya man nagbigti? Magagawa niya kaya iyon? Eh teka... muntik na nga siyang tumalon sa 30th floor ng building, malamang magagawa niya iyon? Paano kung gusto niya talagang mamatay? Paano kung hanggang ngayon naiisip niya nakapag namatay siya magiging masaya na siya?

"OhemGiee!" natatarantang tumakbo ako. Kabang-kaba ako. Anong mangyayari kapag n


26/120

akita ko siyang nakabulagta doon, walang malay at duguaan? Grabe.. takot ako sadugo at hindi ako kumakain ng dinuguan! Kakatok sana ako nang mapansin kong nakaawang ang pinto.. dahan-dahan kong binuksan iyon... ipinasok ko ang aking ulo atnagmasid-masid... Nang tuluyan na akong makapasok, sumalubong sa akin ang mas nakakbinging katahimikan.

"Sir Trey?! Yuhu?" sigaw ko. Walang sumasagot. Nasaan na kaya iyon? "Aray!" natapilok ako nang may maapakan akong bote ng alak. "Grabe! Nag-iinom pa rin siya?"napapalatak na tumayo ako. Buti na lang hindi napuruhan ang sakong ko. Nagtuloy-tuloy ako sa sala. Tumambad sa akin ang isang katutak na kalat.

"Grabe naman, nalipat yata dito ang waste land..." bulong ko. Nagkalat ang iba't-ibang plastic ng pagkain, alak at mga instant noodles... pero hindi talaga akomaka-move on sa alak... hay... I guess I should be happy dahil kumakain pa rin siya habang umiinom. Napapailing ako.

"Nasaan na ba siya?" Di kaya natabunan iyon ng basura? Naglakad-lakad pa ulit ako... nagpapalinga-linga, hinahanap ang lalaking may malungkot na mga mata... Atnang yumuko ako para tingnan siya sa likod ng couch na nakalagaya sa gitna ng sala... nakita ko siya.

Wala siyang malay, malamang nakataulog sa kalasingan ang kumag. Napasimangot ako. Bakit ba ginagawa niya ito sa sarili niya? Umikot aako para malapit ko siya. Umupo ako sa tapat niya at saka pinakatitigan siya. Ilang araw na kayang ganito s

i Sir Trey? Dalawang araw ko siyang hindi nakita... hindi ko rin siya nakakausapsa mga panahon iyon...

Napabuntong hininga ako. I just stared at him. May five o' clock shadow na siya,tapos hapis na hapis pa ang kanyang mukha... it was a paniful sight...

"Hindi kita kayang buhatin kaya diyan ka na lang... lilinisin ko na lang muna itong bahay mo..." bulong ko. Tumayo ako para umabot ng throw pillow, bahagyang inangat ko ang kanyang ulo at saka ko inilagay ang unan...

Nakakalungkot ang ganitong sitwasyon. Kanina, mdeyo masaya pa ang disposisyon kosa buhay, pero ngayon, nalulungkot na naman ako. Isa-isa kong pinulot ang mga kalat na iyon at nilagay sa trash bag na nakita ko sa kusina...

"Bakit mo ba kasi ito ginagawa sa sarili mo?" tanong ko sa kanya. Naroon pa rinsiya sa likod ng couch... "Sa tuwing ganyan ka hindi ko maiwasan ang hindi masaktan... naiinis na nga ako sa'yo eh... puro ka na lang negative..." malakas langang loob kong sabihin iyon dahil alam kong tulog siya, pero malamang kapag gising ang kumag, hindi ako makakapagsalita.

siya, pero malamang kapag gising ang kumag, hindi ako makakapagsalita.

Ayoko lang naman kasi ng ginagawa niya... masakit sa mata... nakakainis.

Super pulot ako ng mga basura niya. Hindi maiwasang malukot ng ilong ko sa masangsang na amoy na dala ng mga bote ng alak. Ang baho... paano kaya siya nakakatag

al. Kumuha ako ng walis para maalis ang maliliit na cornik at mani... habang ginagawa ko iyon, may napansin akong mga lukot na papel na nasa ilalim ng coffee table... pinulot ko iyon...

Ano kaya ito? Bigla na namang nabuhay ang pagiging usisera ko. Dahan-dahan kongbinuksan ang papel na iyon... napasinghap ako ng mabasa ko ang naroon..

How am I supposed to move on if I don't want to run away?All I could think of is that day when you promised me that you'll stay...It's like I'm stuck in a situation I don't know how to escape.


27/120

Please comeback to me, I wanna breathe again...

I think he was trying to write a song. A song for his wife..

My tears were falling down, and I couldn't help but to feel this unwanted pain in my chest. Obviuos naman na hanggang ngayon, he was still hoping that his wifewould come back. Somehow in a twisted way, I found that romantic. And yet everytime I think of reality, hindi ko maiwasan ang malungkot para sa kanya.

The Last Neon (Six)I couldn't tell if I was dreaming or not. I keep on hearing voices. To be more specific, I keep on hearing Jenny's voice. I opened my eyes. Am I dreaming? Maybe. Paano naman mapupunta si Jenny sa bahay ko. I sighed. Again, my head was killing me, hanggang ngayon ay hindi pa rin ako sanay sa sakit ng ulo na dala sa akinng pag-inom. I really don't want to drink, but if I don't do that, I won't be able to fall asleep.

And falling asleep was my only way out from the sad reality of my life.

Kumirot ang kaliwang bahagi ng sentido ko. Bakit amoy buwang ang bahay ko?I stood up. My eyes widened when I saw a clean living room. No spots, no dirt, and itsmelled like roses...

"What the?" kahit masakit ang ulo ay nagalakd-lakad ako. Paano nangyari ito? Didmy house clean itself? Kumunot ang noo ko, maybe Rika came over and saw me passed out.. Jeez.. that woman can be sneaky at times. I went to the kitchen to getsomething to drink...

Ang sakit ng ulo ko. I hate hang overs... kaya nga hindi ako umiinom, pero walanaman akong magagawa.

"Wahhhh!

Napasigaw ako nang makakita ko si Jenny na nakaupo sa dining chair. Nakatitig siya sa akin. Ikinakunot ng noo ko ang pamumula ng mga mata niya. Did she cry?

"What the hell are you doing here?" my head throbbed as I speak. "Aww."

Tumayo siya at kinuha ang coffee maker. Kumuha rin siya ng tasa at saka nilagyaniyon ng kape.

"Magkape ka muna, Sir. Para kilabutan at kabahan ka sa pinaggagawa mo." halata sa tono ng pananalita niya ang pagkainis. Kinuha ko ang tasa.

"Hindi mo pa sinasagot ang tanong ko. Anong ginagawa mo dito?" Umupo rin ako. Jenny sighed.

"Pinapunta ho ako ni Ms. Rika dito. Nag-aalala siya sa inyo kasi dalawang araw na raw niya kayong di nakikita. Iyon pala, nahimatay ka na sa sobrang kalasingan.

" nakasimangot na pahayag niya.

Rika... of course Rika's behind all of these, sa aming dalawa siya lang naman ang may gusto na magkaroon ako ng assistant. I don't need assistance, I don't Jenny but because I love and respect Rika, I accepted her offer. I knew that she's just worried about me... and I don';t want to burden her anymore. It's just that,I prefer to be alone..

And whenever Jenny's with me, imposibleng mangyari iyon.


28/120

I looked at her, nakayuko siya at pinaglalaruan ang singsing na nasa kanyang hinalalaki.

I like Jenny.. at kung naiba lang ang pagkakaton nang pagkakakilala namin, malamang naging magkaibigan kaming dalawa.

Jenny is that person who loves to take care of everybody. She makes the people around her special and her beaming happiness reflects. Para siyang full moon sa isang madilim na gabi. She gives light and warmth.

Ganoon si Jenny. And I really like her but I just couldn't let her in my life...

Jenny doesn't belong to my world, she was too shiny, she was too happy and if Ilet her in. She might drown in darkness and sadness and anger.

"Did you cry?" hindi maiwasang tanong ko. Humanga muna siya bago siya tumingin sa akin.

"Hindi ho. Napuwing lang ako. Nagugutom ka na ho ba? Nagluto ho ako ng adobo atsaka sinangag. Pagpasensyahan ninyo na lang ho kasi iyon lang ang alam kong lutuin." bigla siyang napahikbi. "Sorry rin ho kasi nilinis ko iyong bahay ninyo. Sorry rin ho kasi nilagyan ko kayo ng unan kanina..." napanganga ako. Makalipas ang ilang saglit, iyong hikbi ni Jenny, nauwi na sa paghagulgol. Itinakip niya sa

kanyang mukha ang kanyang mga palad."Why the fuck are you crying?" I asked her, a bit worried.

"Hin-di nga h-ho a-ako u-umi-ii-ya-k. Na-pu-wi-ng la-ang ho -a-ako... wahhhhhh..." her tears awere all over her face.. she was trying to hide her tears from me,pero huli na kasi kitang-kita ko na.

Umaalog-alog pa ang mga balikat niya. Nag-angat siya ng mukha at tinitigan ako.Hilam na nang mga luha ang kanyang mga mata. Sa tingin ko pa nga, lalong sumingkit ang mga mata niyang singkit na. Namumula na ang kanyang ilong pati na rin angkanyang mga pisngi. Parang kaunti na lang, lalabas na ang sipon niya.

"Jenny..." lalo siyang humagulgol. Napangiwi naman ako. What the hell is happening with this woman? All of a sudden I remembered Rapah ----------- James' sister, she used to do this all the time. Kumbaga sa bata, may tantrums siya, but looking at Jenny right now, I can say that it's not just a simple tantrum... it's something else and somehow... I can hear the pain and sadness in her every whimp.

"Sir, bakit ganoon?" humihikbing tanong niya.

"Bakit ano?" I was starting to be worried. Is she losing her mind? Lumuwag na baang tornilyo sa utak niya? Why is she crying like she was in pain... She just lookes so ...

HURT..

The thing with Jenny is that she's so emotional and carefree. Kapag may dinaramdam siya, kitang-kita iyon sa kanya. I've been with her for like a moth and a half pero sa ngayon, masasabi ko na huli ko na ang ugali niya.

"Ang sakit ho...ang sakit-sakit..." lumapit ako sa kanya. I wanted to touch her,pull her closer and hug her, but I was having second thoughts..

"Alin ang masakit?"


29/120

"Iyong ingrown ko po..." What the? I pulled away. I stared at her. Was she trying to make me laugh or was she trying to piss me off?

"Sorry ho, ah. Hindi ko lang kasi mapigilan.." sa pagkakataong iyon aay pinapahid na niya ang kanyang mga luha...

I looked at her. Somehow my lonely heart was telling me that she didn't cry because of her hurting ingrown... at hindi rin naman ako naniniwala. I knew for a fact that she's crying because of something else.... someone else...

Umiiyak siya dahil sa akin.

Naalala ko pa noong hinatak niya ako sa rooftop ng Revert Records, umiyak rin siya noon, ako ang dahilan. Nararamdaman niya ang sakit ko... nararamdaman niya ang hapdi ng kawalan sa puso ko. Nahahawahan siya ng kalungkutan ko, and maybe umiiyak siya ngayon dahil sa parehong dahilan.

I took a deep breath. Bakit ba kailangan pumasok ng babaeng ito sa buhay ko?

"Fix yourself, Jenny. We're going to Rika's house.." muli ay napabuntong hiningaako. Tumayo ako at sak tinalikuran siya. Pasimpleng tinapunan ko siya ng tingin. I sighed again. She was wiping her tears and she was trying to fix her hair.

I couldn't help it.. Jenny was one of a kind, She's unique.. she's a wonderful p

erson, and maybe.. those were the reasons why I let her hang around me... for whenever I'm with her, I don't feel so alone...

guso ko. Mag-a-alas tres na noon ng hapon, mainit, nakakapaso ng bumbunan.

"You do realize that I can still hear you even when you are whispering..." natigilan ako. Itinaas ko na lang ang dalawang daliri ko saka ngumiti.

"Peace, Sir..." natatawang wika ko. Trey shook his head and continued walking, ako naman sumunod sa kanya habang inaayos ko pagkasukbit ng body bag ko.

"What's inside your bag?" out of nowhere he asked. Ikinagulat ko iyon. He's trying to start a conversation.

"Ah ito?" binuksan ko ang zipper ng bag ko. "Ito lang, wallet, novena, rosary, masking tape, scotch tape, electrical tape, double tape, tape, candy, iyong cellphone kong decepticon, extra panyo saka baby powder..." nang muli kong balingan si Sir Trey ay kunot na kunot ang noo niya.

"Why do you have tape on you bag?" nagtatakang tanong niya, lumiko siya sa may oangalawang kanto, sumunod pa rin ako.

"Kasi noong bata pa ako, tinapalan ako ng teacher ko ng masking tape sa bibig kasi sobrang daldal ko. Tapos tatanggalin lang niya iyon kapag nakabunot ako sa ulo niya ng isang uban sa pamamagitan ng dalawang pisong pinagdikit. Mula noon, inisip ko na maghihiganti rin ako sa kanya! Kaya may dala akong masking tape at ku

ng anu-ano pang tape lagi kasi baka makasalubong ko siya papaulanan ko siya ng tape!"

Sa tuwing naiisip ko nang mabangis na teacher na iyon, parang nararamdam ko pa rin ang sakit ng masking tape sa bibig ko.

"Nakapaghiganti ka?" alam kong nagbibiro lang siya sa tanong niya iyon pero hindi ko naman maiwasan ang madisappoint. Nagbibiro siya pero malungkot pa rin ang mga mata niya.


30/120

"Hindi. Nag-retire na kasi. Masyado ng thunders kaya ayon. Force retirement. Uy,alam mo ba? teacher din ako." nakangiting sabi ko. Trey turned to me.

"Hindi halata..." biglang sabi niya. Napanguso ako. Sabagay alam ko na iyon, atalam kong binibiro niya lang ako pero hindi pa rin siya ngumingiti."Ih, kainis ka!" sinuntok ko ang balikat niya. He looked at me with that ridiculous look on his face.

"We're here." huminto kami sa tapat ng isang malaking bahay. Parang naliligaw nga yata ako. Puro malalaki ang bahay sa village ni Sir Trey, iyong tipong bawal ang mahirap. Kung nandito lang si Tatay, matutuwa iyon, frustration kasi noon angmaging architect. Binuksan ni Sir Trey ang gate, walang kaabog-abog na nagtuloy-tuloy kami papasok sa main door ng bahay.

Pagpasok namin sa loob, may narinig akong kumakanta...

"All I wanna do is find a way back into love..."

"Rapah's singing again.." bulong niya. Rapah.. saan ko ba narinig ang pangalangiyon? Asawa yata siya noong matangkad na lalaking mukhang totoy.

"Wow, muntik nang maiwala..." natatawang sabi ko.

"Ang alin?" nagkibit balikat ako.

"Muntik na ho niyang maiwala iyong tono." inismiran ako ni Sir Trey, tinungo namin ang malaking dining area... Nakakalula... Napatingala ako. Wow! May chandelier sa itaas.. Sigurado ako na mas mahal pa iyon kesa sa buhay ko. At kapag nalag;ag iyon, mas gugustuhin ko pang saluhin iyon kesa iligtas ang buhay ko.

"Look who's here! It's our long lost brother!" napuno ng kantyaw ang buong dining hall. Nakatayo lang ako doon at pinagmamasda sila. Ito ang unang pagkakataon na nakita kong kasama ni Sir Trey ang mga bandmates niya... pati na rin ang mga asaw nila.

"Hi Jenny..." bati sa akin ni Ms. Rika.

"Good afternoon po..." magalang na sabi ko. Ngumiti siya sa akin.

"Have you met the wives? This is Audrina, Zach's wife, Rapah, Ali's wife and James' little sister and that's Irish, James wife." I smiled at them... napapatangaako, wala rin silang pimples.

"Ang cute naman ng mata mo..." nakangiting sabi ni Audrina.

"Ay, salamat po..." natatawang sabi ko. Pinaupo ako ni Ms. Rika sa isa sa mga silya roon. Sumunod naman ako. Pinagmamasdan ko si Sir Trey at ang mga lalaking nagtatagalay ng makalalag pusong kagwapuhan.

"Kulang pa sila niyan, wala pa si Robi eh..." untag sa akin ni Irish. I looked a

t her, she's so beautiful.. "Ang gwapo nilang lahat noh? Pero siyempre pinakagwapo si James ko..."

Napangiti ako... Ms. Irish looked so in love with her husband. And she looked sohappy too..

"O ayan na pala si Robi.." sigaw ni Sir Anton. Napatingin ako may entrada ng dining hall. Napangiwi ako, ganoon ba talaga ang mga tao sa mundo ng Neon? Puro malulungkot? Isa pa itong malungkot, kasing lungkot niya iyong babaeng nakita ko sabus stop noong isang buwan.


31/120

"Hey guys? Alam ninyo ba? When I first met Jenny, hindi niya kayo kilala..." natatawang pahayag ni Ms. Rika. Namula naman ang mukha ko. They Neon guys turned tome with a comical look on their faces.. even Sir Trey's face looked funny..

"You don't know Neon?" naeeskandalong tanong sa akin ni Sir Ali.

"Hi-hindo ho eh..."

"What?! Eh anong kilala mong banda?" tanong ni Sir zach.

"Super Junior po..."

"That Stupid Korean BoyBand?" nanlaki ang mga mata ko.

"Super Junior is not stupid, Sir... ah... ano hong pangalan ninyo?" tanong ko salalaking nagsalita. They all laughed... we'll except for Sir Trey..

"His name is James, Jenny.. kumain na tayo..." nakangiting sabi ni Ms. Rika.

I just sighed. Naku-culture shock ako sa mga taong ito.

We ate that delicious food Ms. Rika prepared, after eating nagsimula na ang couples game.. tahimik lang akong nakamasid sa kanila, ganoon din si Sir Trey at iyo

ng lalaking Robi daw iyong pangalan.I was staring at the both of them, they both have empty eyes and sad faces... pero mas malungkot si Trey, walang duda iyon..

Naiinip ako... wala naman kasing gustong magsalita sa kanila. Tumayo ako at nagpasyang maglibot-libot sa kabahayan...

Iyon na yata ang pinakamalaking bahay na napuntahan ko, lahat yata ng gamit doon, mas mahal pa sa buhay ko. Kung nandito si Bling at si Shany may kasama akong tatanga sa mga gamit nila dito...

Lumabas ako sa garden... may swimming pool doon, ang sosyal talaga nila... Sa ka

bila ng swimming pool ay may isang malaking silid. At dahil usisera ako, pinuntahan ko iyon para tingnan. Bukas ang pinto kaya pumasok ako. Recording studio pala iyon. Humanga na naman ako.

Sa loob noon ay mag mga instrumento, may gitara, piano, drum set at nagtataka ako, peromay tamborine din. Pumasok ako at naupo sa couch. Ngayon lang ako nakakita ng ganito. Nakangiting inabot ko ang gitarang kulay berde.

"You play?" nag-angat ako ng tingin ng marinig ko ang boses ni Sir Trey. Pumasokna rin siya at naupo sa tabi ko.

"Oho.. tinuruan ako ng tatay ko, ayun sa sobrang galing ko isang kanta lang angkaya kong tugtugin."

"Anong kanta?" natawa naman ako, nakaramdam ako ng hiya.

"Wag na Sir, baka humanga ka sa akin..."

"Sige na.. tumugtog ka na..." napangiwi ako, posible pala talaga sa tao ang magsalita ng walang emosyon.

"Sige na nga, pero secret lang ito ah..." ngumiti muna ako bago ko simulang kapain ang mga strings sa gitarang iyon... pumikit pa ako, pagkatapos ay nagsimula n


32/120

a akong kumanta..

"I love you, you love me, we are happy family, with a great big hug and a kiss from me to you, won't you say you love me too..."

Itutuloy ko pa sana ang pagtugtog, balak ko kasing buuin ang kantang iyon ni Barney, pero na-amaze ako nang makita kong nakangiti si Sir Trey...

Nanlaki ang mga mata ko...

Ang lapad ng mga ngiti niya. Ngayon ko lang nakita ang ngipin niya.. nakakatuwa,nag-init ang sulok ng mga mata ko. Ngiting-ngiti siya, hanggang ang mga ngiti niya ay nauwi sa halakhak...

Trey is laughing out loud... as in. The crisp of his laugh makes my heart flutter...

Si Barney lang pala ang magpapatawa sa kanya ng ganoon, kung alam ko lang eh disana noon ko pa ginawa.

Naluha ako, sa ikalawang pagkakataon ngayong araw na ito humagulgol ako, pero ngayon, dala na ito ng kasiyahan.

I made him laugh... Pero natigilan siya nang marinig niya akong humahagulgol.

"O bakit na naman?" he even cupped my face, then he wiped my tears away.

"Tumawa ka..." humikhikbing sabi ko.

"Yes, I did. It's because your funny.." muli na naman siyang natawa. Itinakip koang mga palad ko sa aking mukha.

Tumatawa siya... he laughed and it's all because of me. I didn't know that making him laugh would mean the whole world to me. I'm just so happy that I made himlaugh.

I stared at him, my tears were still falling.

I made him laugh.

The sadness in his eyes, was gone... and it's all because he is laughing, his eyes, doesn't look that empty..

He's laughing... and in my head all I could think about is how good looking he is when he's laughing.

"Jenny, huwag ka ng umiyak." natatawang sabi niya.

"Hindi ko ho mapigilan, ang saya-saya ko, tumatawa na ho kayo.. kahit alam kongtemporary lang iyan, kahit alam kong pagkatapos, malulungkot ka ulit, at least n

akita kong tumawa ka na.." humihikbing sabi ko.

To my surprise, I felt his hand on the top of my head. Napayuko ako, I was stillcrying, then all of a sudden, I felt a force that's pulling me closer to me...

Trey embraced me... My cheeks were flushed. He embraced me...

Kanina tumatawa na siya ngayon, he's embracing me...

Bigla tuloy akong nakadama ng pagkalito..


33/120

Bakit nga ba ako masaya? Dahil ba sa tumawa na siya o dahil sa init ng mga yakapniya...

Bakit nga ba?The Last Neon (Seven)"Bakit ba may taong nagpapa-mowhawk? Manong kung gusto nilang kalbo sila, magpakalbo na lang sila." inis na ibinalik ko sa estante ang magazine na hawak ko, kunot na kunot ang noo ko habang nakikipagtitigan ako sa drummer ng bandang iyon namay mowhawk.

"Hindi mo pa ba nakikita iyang mga iyan?" tanong sa akin ni Shasha. Nasa loob kami ng isang book store, tumitingin si Shany ng bagong libro na pwede raw niyangbasahin at ibahagi sa klase niya.

"Kapag ba nakita ko sila, magkakapera ako?" tanong ko sa kanya. Sa halip na sumagot ay binatukan niya ako.

"They are called The Pastels, Bebang. At sila ang bagong brother band ng Neon."Brother band? Napabuntong hininga ako.

"Kahit sister band pa sila, mapangit pa rin siya, akala yata niya maganda iyongganyang buhok. Kung ako sa kanya, nagpakalbo na lang

[xxakanexx] the last neon

Documents