DEDE BESTEBESTE GEDICHTENGEDICHTEN OOITOOIT

DDieie bestenbesten GedichteGedichte –– LosLos mejoresmejores poemaspoemas –– LesLes meilleursmeilleurs poèmespoèmes

BESTBEST POEMSPOEMS EVEREVER

2

INDEXINDEX

ACQUAINTED WITH THE NIGHT

ROBERT LEE FROST

A DREAM WITHIN A DREAM

EDGAR ALLAN POE

A DRINKING SONG

WILLIAM BUTLER YEATS

ALS DIE NAZIS DIE KOMMUNISTEN HOLTEN

MARTIN NIEMÖLLER

BALLADE VAN DE DINGEN DIE NIET OVERGAAN

WERUMEUS BUNING

BALLADE VAN DEN BOER

WERUMEUS BUNING

BEAR IN THERE

SHEL SILVERSTEIN

BELOOF JEZELF

CHRISTIAN D. LANSON

CANTARES

JOAN MANUEL SERRAT

CHANSON D'AUTOMNE

PAUL VERLAINE3

CORAZÓN CORAZA

MARIO BENEDETTI

DE BEVRIJDE EROS (FRAGMENT)

JEF LAST

DE DODEN ZIJN NIET DOOD

BIRAGO DIOP

DE GEVELS VAN DE HUIZEN

H. TOLLENS CZ

DE HOEDER VAN KUDDEN

ALBERTO CAEIRO

DE MENS

H.A. SPANDAW

DE MOEDER

GEERTEN GOSSAERT

DE PRUIMENBOOM

HIERONYMUS VAN ALPHEN

DE SCHADUWEN

RENE DE CLERCQ

DE SPIN

ANNA BLAMAN

4

DE TUINMAN EN DE DOOD

P.N. VAN EYCK

DE WEG GAAT VERDER

TOLKIEN

DIE GEDANKEN SIND FREI

ONBEKEND

DIEN AVOND EN DIE ROOZE

GUIDO GEZELLE

DO NOT STAND AT MY GRAVE AND WEEP

MARY FRYE

DO YOU HEAR THE PEOPLE SING

LES MISERABLES (NAAR VICTOR HUGO)

DUIZEND SOLDATEN

WILLEM VERMANDERE

EEN OUD LIEDEKEN

VICTOR DE LA MONGAGNE

EEN VRIEND

TOON HERMANS

EL BRINDIS DEL BOHEMIO

GUILLERMO AGUIRRE Y FIERRO

5

EPITAPHS

TIM BURTON

ERLKÔNIG

JOHANN WOLFGANG VON GOETHE

FOR A FIVE YEAR OLD

FLEUR ADCOCK

GEZIELTES SPIELZEUG

ERICH FRIED

GHEQUETST BEN IC VAN BINNEN

ONBEKEND – MIDDELEEUWS

GRAFSCHRIFTEN

J.A. ALBERDINGK THIJM

HASTA SIEMPRE COMANDANTE

CARLOS PUEBLA

HET KAMELEON

A.C.W. STARING

HET NIEUWS DEELDE MEE

ONBEKEND

HOMBRES NUEVOS

PIET DECLERCQ

6

HOW DO I LOVE THEE (LET ME COUNT THE WAYS)

ELISABETH BROWNING

IF

RUDYARD KIPLING

IK BEN EEN GOD (SONNET)

WILLEM KLOOS

I KNOW WHY THE CAGED BIRD SINGS

MAYA ANGELOU

IK ZAL NIET GELOVEN

ONBEKEND (UIT KWB LEIDING)

IN FLANDERS FIELDS

JOHN MCCRAE

IN OHNMACHT GEFALLEN

GUENTER GRASS

INDIEN IK JE DRAGEN KON

MARCEL WEEMAES

JE SUIS COMME JE SUIS

JACQUES PREVERT

JONG ZIJN

DOUGLAS MAC ARTHUR

7

LA GRASSE MATINEE

JACQUES PREVERT

L'ALBATROS

CHARLES BAUDELAIRE

LA MORT ET LE BÛCHERON

JEAN DE LA FONTAINE

LA NUIT DE DECEMBRE

ALFRED DE MUSSET

LA POESIA ES UNA ARMA CARGADA DE FUTURO

GABRIEL CELAYA

LAS CASAS DE CARTON

PIET DECLERCQ

LEER ME HUILEN

HERMAN DE CONINCK

LIFE IS FINE

LANGSTON HUGHES

LITTLE BOXES

MELVINA REYNOLDS

MARC GROET'S MORGENS DE DINGEN

PAUL VAN OSTAYEN

8

MELOPEE

PAUL VAN OSTAYEN

MONDNACHT

JOSEPH VON EICHENDORFF

NIET MORGEN

ALFONSO MURRIAGUI

ON BEING TOLD OF TORTURE

KOFI AWOONOR

ONRUST (KWATRIJN)

JACOB ISRAEL DE HAAN

ONS HEER EN DE JODEN

ONBEKEND

OZYMANDIAS

PERCY BYSSHE SHELLEY

PROBEER TE VERGEVEN

CYRIEL VAN ISENHEIM

ROADS GO EVER ON AND ON

TOLKIEN

ROMANCE DE CIEGO

ALVADOR DE MAARIAGA

9

SI TÚ ME OLVIDAS

PABLO NERUDA

SÓLO LE PIDO A DIOS

VARIOS

SONNET

WILLEM KLOOS

TE QUIERO

MARIO BENEDETTI

THE MOUNTAINS OF MOURNE

PERCY FRENCH

THE RAVEN

EDGAR ALLAN POE

THE ROAD NOT TAKEN

ROBERT FROST

THE SHELL

MOLLY DRAKE

‘T IS GOED IN ‘T EIGEN HERT TE KIJKEN

ALICE NAHON

10

‘T KRUISKE

GUIDO GEZELLE

TO MY WIFE

OSCAR WILE

VOOR DE VREDE

ANTON VAN WILDERODE

VOOR EEN DAG VAN MORGEN

HANS ANDREUS

VOOR LATER

R. DEKKER

VOOR WIE IK LIEFHEB WIL IK HETEN

NEELTJE MARIA MIN

ZIE JE, IK HOU VAN JE

HERMAN GORTER

ZWERVERSLIEFDE

ADRIAAN ROLAND HOLST

11

ADRIAENS FAM.

12

E

ACQUAINTED WITH THE NIGHTROBERT LEE FROST

I have been one acquainted with the night.I have walked out in rain -- and back in rain.I have outwalked the furthest city light.

I have looked down the saddest city lane.I have passed by the watchman on his beatAnd dropped my eyes, unwilling to explain.

I have stood still and stopped the sound of feetWhen far away an interrupted cryCame over houses from another street,

But not to call me back or say good-bye;And further still at an unearthly height,A luminary clock against the sky

Proclaimed the time was neither wrong nor right.I have been one acquainted with the night.

13

E

A DREAM WITHIN A DREAMEDGAR ALLAN POE

Take this kiss upon the brow!And, in parting from you now,Thus much let me avow--You are not wrong, who deemThat my days have been a dream;Yet if hope has flown awayIn a night, or in a day,In a vision, or in none,Is it therefore the less gone?All that we see or seemIs but a dream within a dream.

I stand amid the roarOf a surf-tormented shore,And I hold within my handGrains of the golden sand--How few! yet how they creepThrough my fingers to the deep,While I weep--while I weep!O God! can I not graspThem with a tighter clasp?O God! can I not saveOne from the pitiless wave?Is all that we see or seemBut a dream within a dream?

14

E

A DRINKING SONGWILLIAM BUTLER YEATS

Wine comes in at the mouthAnd love comes in at the eye;That’s all we shall know for truthBefore we grow old and die.I lift the glass to my mouth,I look at you, and I sigh.

Peter & David

15

D

ALS DIE NAZIS DIE KOMMUNISTEN HOLTENMARTIN NIEMÖLLER

Als die Nazis die Kommunisten holten,habe ich geschwiegen;ich war ja kein Kommunist.

Als sie die Sozialdemokraten einsperrten,habe ich geschwiegen;ich war ja kein Sozialdemokrat.

Als sie die Gewerkschafter holten,habe ich nicht protestiert;ich war ja kein Gewerkschafter.

Als sie die Juden holten,habe ich nicht protestiert;ich war ja kein Jude.

Als sie mich holten,gab es keinen mehr, der protestieren könnte.

16

V

BALLADE VAN DE DINGEN DIE NIET OVERGAANWERUMEUS BUNING

De geur van diepe bossen na den regen,De geur van water en van roestbruin hout,De geur van 't paard dat men het liefst mag rijdenEn van het donker haar waarvan men houdt,Duister en licht, in 't witte bed gelegen,En wat het beste is in dit bestaan,Te slapen met de liefste aan zijn zijdeEn dat dit zo zal zijn in alle tijden :Dit zijn de dingen die niet overgaan.

De kracht van stieren in de voorjaarsweide,De glans van tranen en van witte zijdeEn parelen om een slanke hals gedaan,de macht van armen om een hals geslagen,De nacht van zoete antwoorden en vragen,De pijn der vrouwen, die in 't kraambed gaanDe pijn, die men om zijn vriendin moet lijdenEn dat dit zo zal zijn in alle tijden :Dit zijn de dingen die niet overgaan.

17

Geluid van water dat van rotsen storten van een kerk waarin gezongen wordt,En van zwaar weer, dat niet wil overgaan,Van slagregens in slapeloze nachtDat men verlaten ligt en niet meer wacht.Het lege witte bed, beschenen door de maanDe liefde die verkeert in 't lange lijdenEn dat dit zo zal zijn in alle tijden :Dit zijn de dingen die niet overgaan.

De stank van drek, rot vlees en rottend graan't Gezicht der liefste die is uit haar lijdenDe aasvlieg die daarop te gast wil gaan,De huichelaars die uw gelijk benijden ...De straf, dat men gestraft wordt door zijn vriendenTerwijl 's lands vijanden slechts straf verdienden,Het onrecht in de naam van 't recht gedaanEn dat dit zo zal zijn in alle tijden,Dit zijn de dingen die niet overgaan.

Prince:Princes Marie, Maria Magdalena,Mij meer vertrouwd als bittere zondaresWier donker haar door Gods licht werd beschenendan God en Jezus zelf, leer mij de lesom in het leed een beter weg te gaan.Vervloekt en ongezegend is het lijdenTotdat men leert onder het kruis te staan.En dat dit zo zal zijn in alle tijden,Dit zijn de dingen die niet overgaan.

18

V

BALLADE VAN DEN BOERJ.W.F. WERUMEUS BUNING

Er stonden drie kruisen op Golgotha,Maar de boer, hij ploegde voort.Magdalena, Maria, Veronica,Maar de boer, hij ploegde voort,En toen zijn akker ten einde was,Toen keerde de boer den ploegEn hij knielde naast zijn ploeg in het gras,En de boer, hij werd verhoord.

Zo menigeen had een schonen droom,Maar de boer, hij ploegde voort,Thermophylae, Troja, Salamis,Maar de boer, hij ploegde voort,Het jonge graan werd altijd groen,De sterren altijd licht,Gods Woord streed in de wereld voortEn de boer heeft het gehoord.

Men heeft den boer zijn hof verbrand,Zijn vrouw en os vermoord;Dan spande de boer zichzelf voor den ploeg,Maar de boer, hij ploegde voort.Napoleon ging de Alpen opEn hij zag den boer aan 't werk,Hij ging voor Sint Helena aan boordEn de boer, hij ploegde voort.

19

En wie is er beter dan een boer,Die van de wereld hoort,En hij ploegt niet, wat er al geschiedtOp dezen akker voort.Zo menigeen lei den ploegstaart om,En deed het werk niet voort,Maar de leeuwerik zong hetzelfde liedEn de boer, hij ploegde voort.

Heer God ! De boer lag in het gras,Toen droomde hij dezen droom :Dat er eindelijk een rustdag wasNaar apostel Johannes' woord.En de kwaden gingen hem links voorbijEn de goeden rechts voorbij,Maar de boer had zijn naam nog niet gehoordEn de boer, hij ploegde voort.

Eerst toen de boer dien hemel zagZo vol van lichten schijn,Toen spande hij zijn ploegpaard af,En hij veegde het zweet van zijn aanschijn af,En hij knielde naast zijn stilstaand paard,En hij wachtte op Gods Woord.Een stem sprak tot aarde, hemel en zeeEn de boer heeft haar gehoord :- "Ter wille van den boer die ploegtBesta de wereld voort !"

20

E

BEAR IN THERESHEL SILVERSTEIN

There's a Polar BearIn our Frigidaire--He likes it 'cause it's cold in there.With his seat in the meatAnd his face in the fishAnd his big hairy pawsIn the buttery dish,He's nibbling the noodles,He's munching the rice,He's slurping the soda,He's licking the ice.And he lets out a roarIf you open the door.And it gives me a scareTo know he's in there--That Polary BearIn our Fridgitydaire.

21

V

BELOOF JEZELFCHRISTIAN D. LANSON

Beloof jezelf zo sterk te zijn,Dat niets de vrede van uw hart kan storen;Vreugde en blijdschap te gevenAan elke mens die je ontmoet;Je vrienden te laten ervarenDat zij tot grote dingen in staat zijn;De zonkant van het leven te zoekenEn steeds optimistisch te blijven.

Beloof jezelf alleen aan de goede dingen te denken,Alleen daarvoor te werken en altijd het beste te hopen;Je evenzeer te verheugen over het succes van anderenAls over de vorderingen van jezelf;Je fouten van gisteren te vergetenEn je volledig te richten op de dingen van morgen;Een rustige zelfbeheersing te bewarenEn te glimlachen naar alles en iedereen.

Beloof jezelf zoveel tijd aan je eigen vooruitgang te bestedenDat de kans je ontbreekt om anderen te bekritiseren;Te groot te zijn om zorgen te makenEn te edel om wrevelig te worden;Te sterk om angstig te zijnEn te gelukkig om onvrede toe te laten in je hart.

22

S

CANTARESJOAN MANUEL SERRAT

Todo pasa y todo queda,pero lo nuestro es pasar,pasar haciendo caminos,caminos sobre el mar.

Nunca perseguí la gloria,ni dejar en la memoriade los hombres mi canción;yo amo los mundos sutiles,ingrávidos y gentiles,como pompas de jabón.

Me gusta verlos pintarsede sol y grana, volarbajo el cielo azul, temblarsúbitamente y quebrarse...Nunca perseguí la gloria.

Caminante, son tus huellasel camino y nada más;caminante, no hay camino,se hace camino al andar.

Al andar se hace caminoy al volver la vista atrásse ve la senda que nuncase ha de volver a pisar.

23

Caminante no hay caminosino estelas en la mar...

Hace algún tiempo en ese lugardonde hoy los bosques se visten de espinosse oyó la voz de un poeta gritar:"Caminante no hay camino,se hace camino al andar..."

Golpe a golpe, verso a verso...

Murió el poeta lejos del hogar.Le cubre el polvo de un país vecino.Al alejarse, le vieron llorar."Caminante no hay camino,se hace camino al andar..."

Golpe a golpe, verso a verso...

Cuando el jilguero no puede cantar.Cuando el poeta es un peregrino,cuando de nada nos sirve rezar."Caminante no hay camino,se hace camino al andar..."

Golpe a golpe, verso a verso.

24

F

CHANSON D'AUTOMNEPAUL VERLAINE

Les sanglots longsDes violonsDe l'automneBlessent mon coeurD'une langueurMonotone. Tout suffocantEt blême, quandSonne l'heure, Je me souviensDes jours anciensEt je pleureEt je m'en vaisAu vent mauvaisQui m'emporteDeçà, delà, Pareil à laFeuille morte.

25

S

CORAZÓN CORAZAMARIO BENEDETTI

Porque te tengo y noporque te piensoporque la noche está de ojos abiertosporque la noche pasa y digo amorporque has venido a recoger tu imageny eres mejor que todas tus imágenesporque eres linda desde el pie hasta el almaporque eres buena desde el alma a míporque te escondes dulce en el orgullopequeña y dulcecorazón corazaporque eres míaporque no eres míaporque te miro y mueroy peor que muerosi no te miro amorsi no te miroporque tú siempre existes dondequierapero existes mejor donde te quieroporque tu boca es sangrey tienes fríotengo que amarte amortengo que amarteaunque esta herida duela como dosaunque te busque y no te encuentrey aunquela noche pase y yo te tengay no.

26

V

DE SPINANNA BLAMAN

Die zilveren deinende schoot,mijn liefste, dit maagdelijk gave net,dit gruwelijk schone huwelijksbed,dit vangzeil van de dood -ik heb het gesponnen tussen de bomenen tussen de zon en de aardeen al waar ik ontwaardeje zoet-zoemende dolersdromen.Ik vang je op in mijn wiegelend bedO wond in mijn maagdelijk netO liefste verloren in mijn schootO worsteling in liefdesnood -ik wikkel je in mijn zijden geweldik houd je met duizend armen omkneldik verstik je in een cocon van gloedik drink je zachte blanke bloeddat rinnend gulpt en schreit -

en volgedronken op het kruisvan mijn geschonden dodenhuisik lig gebroken en bevrijd.

27

V

DE BEVRIJDE EROS (fragment)JEF LAST

Vergeef me dat ik rijker ben dan gij.Ik heb de bergen lief, niet minder dan de vlakte,De zee is mij niet beter dan de duinen,Ik heb de helling waar de distel groeitNiet minder lief dan 't ruisen van de malse regenEn wat mijn ogen aan de vaarten schonkenOnthield ik niet aan 't stof der witte wegen.Vergeef me dat ik rijker ben dan gij !

Vergeef me als ik rijker ben dan gij.Ik heb de mannen lief, niet minder dan de vrouwen,De maagden zijn niet beter dan de knapen.Tot kussen biedt zich even mild de mondAls boven 't oog het welvend rond der slapen.Ik min de borsten rijpend als een vruchtMaar ook de tengere streling van de handenEn waar mijn lippen te beminnen vondenWeerhield mij nooit de dreiging van de schande.Vergeef me als ik rijker ben dan gij !

28

Vergeef me zo ik rijker ben dan gij.Ik heb mijn schatten niet van U gestolen.Waar mijn schip vaart, zouden uw schepen zinken,Waar ik mijn weg vond, zou uw kudde dolen.Ik dronk het water dat gij niet durft drinken,Ik heb de wereld lief en niet uw geld,De handen en de monden en de ogen.Mijn rijkdom is wat gij verworpen hebt.Ik heb U om uw schatten niet bedrogen.Vergeef me zo ik rijker ben dan gij !

Walter

29

V

DE DODEN ZIJN NIET DOODBIRAGO DIOP

Hoor het wezen in de dingen,Hoor het zingen in het vuur,Hoor het manen in het water,En luister naar de wind :Het zuchten in het kreupelhoutIs de adem van onze voorouders.

De overledenen zijn nimmer verdwenen,Zij zijn in de lichte plek in de schaduw,En in de schaduw die dichter wordt.Zij zijn in de boom die dreunt,en in de boom die steunt.Zij zijn in het stromend water,En in het water dat slapend de ogen sluit.Zij zijn in de hut, zij zijn in de boot :De doden, Zij zijn niet dood.

De overledenen zijn nimmer heengegaan,Zij zijn in de borsten van de vrouw,Zij zijn in het kind in haar lichaam,Zij zijn in de oplaaiende strijd,Zij zijn niet onder de grond :Zij zijn in het uitgaande vuur,Zij zijn in het wenende gras,Zij zijn in de brommende rotsen,Zij zijn in het bos, in het huis, in de boot :De doden, Zij zijn niet dood.

30

V

DE GEVELS VAN DE HUIZENH. TOLLENS CZ

Slaat zulk een blik van deernis nietnaar gindse stulp van leem en riet,gij, die er langs rijdt, stedelingen !

Laat, schone jonkvrouw uit de stadgeen tranen in uw oogjes dringen,omdat de schaamlen niet ontvingendan zulk een waglend huis als dat.

't Is waar, 't gevoel komt pijnlijk op,als wij daarginds die heuveltop -die schitterende witte wanden naken :('t Is Nellesteins gepleisterd graf)en als we, langs de glooiing af,aan d'andere zij die biezen daken,die hutten zien van stro en klei,daar neergezet in zand en heid :

dan, ja ! dan wordt ons bij 't aanschouwenhet heerlijk landschap droef en naar;dan zien we vragende op elkaaren de uitroep laat zich niet weerhouên :Voor Doden Gindse Praalgebouwen,Voor Levenden Die Kluizen Daar !!

31

Doch 't is een spotprent op haarzelf,Dat hoog en schitterend grafgewelf,dat zich de trotsheid op deed rijzen :daar staat het, op die top gebouwd,als om van ver reeds aan te wijzen,wat eens de hoogmoed overhoudt....

Gedenk aan 't graf van Nellestein :'t Is buiten schoner dan van binnen.Neen, jonkvrouw, die uit spelen rijdt !Zucht, ween niet om die schaamle kluizen.

En dorper, die de stad doorschrijdt :Schat naar de gevels van de huizen't Geluk er binnen niet altijd !

Mieke

32

V

DE HOEDER VAN KUDDEN ALBERTO CAEIRO (=FERNANDO PESSOA, PORTUGAL)

De Taag is mooier dan de rivier die door mijn dorp stroomtMaar de Taag is niet mooier dan de rivier die door mijn dorp stroomtWant de Taag is niet de rivier die door mijn dorp stroomt.

De Taag heeft grote schepenEn op haar water vaart nog steedsVoor degenen die in alles zien wat er niet is,De herinnering aan de galjoenen.

De Taag ontspringt in SpanjeEn de Taag mondt uit in zee in PortugalDat weet iedereen.Weinigen weten echter welke de rivier is van mijn dorpEn waarheen zij gaatEn vanwaar zij komt,En daarom, omdat zij minder mensen toebehoort,Is vrijer en groter de rivier van mijn dorp.

De Taag is een weg naar de Wereld.Voorbij de Taag ligt AmerikaEn het fortuin van hen die het vinden.Niemand heeft ooit gedacht aan wat er ligtVoorbij de rivier van mijn dorp.De rivier van mijn dorp doet aan niets denken,Wie aan haar over staat, staat enkel aan haar oever.

33

V

DE MENSH.A. SPANDAW

Wat is de mens ?Zie hem in volle overvloed van aards geluk :Zijn borst zal steeds onrustig zwoegen,De toekomst, die hem vleit en zijn verbeelding voedt,Vertoont nog hoger heil, belooft hem meer genoegen.Zijn aanzien stijgt ten top - zijn wens blijft onvoldaan;Zijn roem, luid klinkend, heeft zijn eerzucht niet bevredigd;Hij hijgt naar zinvermaak - de wellust lacht hem aan ...En met een enkle teug heeft hij de kelk geledigd.Hij streeft naar nieuw genot - en walgt, als hij 't ontvangt;Hij dorst naar schatten - geeuwt wanneer ze 't oog verblinden;Hij hoopt en droomt en zwoegt en reikhalst en verlangt ...Totdat hij in de groeve in 't einde de rust mag vinden.Ontneem hem hoop en droom, begoocheling en schijn,En hij houdt op, een mens te zijn !

34

V

DE MOEDERGEERTEN GOSSAERT

Hij sprak en zeideIn 't zaêl zich wendend :Vaarwel, O moeder,Nooit keer ik weêr ...En door de lanenZag zij hem gaan enSprak geen vervloekingMaar weende zeer.

Sprak geen vervloeking ...Doch, bijna blijde,Beval de maegden :Laat immermeerDe zetels staan enDe lampen aan enDe poort geöpend,De slotbrug neer.

En toen, na jaren,Melaats, een zwerverTer poorte klaagde :Uw zóón keert weer ...Zij zag hem aan enVond gene tranen,Voor zoveel vreugdeGeen tranen meer.

35

V

DE PRUIMENBOOMHIERONYMUS VAN ALPHEN

Jantje zag eens pruimen hangen,O ! áls eieren zo groot !'t Scheen dat Jantje wou gaan plukken,Schoon vader 't hem verbood.Hier is, zei hij, noch mijn vader,Noch de tuinman, die het ziet :Aan een boom, zo vol geladen,Mist men vijf zes pruimen niet..Maar ik wil gehoorzaam wezenEn niet plukkenn : ik loop heen.Zou ik om een handvol pruimenOngehoorzaam wezen ? Neen !

Voort ging Jantje;Maar zijn vader -Die hem stil beluisterd had,Kwam hem in het lopen tegenVooraan op het middelpad.Kom mijn Jantje, zei de vader,Kom mijn hartedief !Nu zal ik U pruimen plukken;Nu heeft vader Jantje lief.Daarop ging papa aan 't schudden,Jantje raapte schielijk op;Jantje kreeg zijn hoed vol pruimenEn liep heen op een galop.

36

V

DE SCHADUWENRENE DE CLERCQ

Gij die maar duldend durft te streven,Die strijdende niet strijdend zijt,Gij die maar halveling kunt levenEn in uw lijdzaamheid niet lijdt.

Gij baart het goede, noch het slechte,noch de gedachte, noch de daad;Gij zijt de schaduw van het echte,Die uitgewist geen sporen laat.

En gij ligt laag, ligt voor de voetenVan al wie sterk in 't leven staan.De schaduwen willen niet, zij moeten !En waar wij treden, zùlt gij gaan !

Soms is het nacht of mist of regen,Dan schijnt gij ver en heen te zijn;Doch duidelijk tekent gij de wegen,Als 't helder wordt en zonneschijn.

37

V

DE TUINMAN EN DE DOODP.N. VAN EYCK

Een Perzisch Edelman :Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrikMijn woning in : "Heer, Heer, één ogenblik !

Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,Toen kijk ik achter mij. Daar stond de Dood.

Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.

Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaanVoor de avond nog bereik ik Ispahaan !"

Van middag (lang reeds was hij heengespoed)Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.

"Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,"Hebt gij van morgen voreg mijn knecht bedreigd ?"

Glimlachend antwoordt hij : "Geen dreiging was 't,Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,

Toen ik 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."

38

V

DE WEG GAAT VERDERTOLKIEN

De weg gaat verder, eindeloosvanaf de deur waar hij begon.Ik moet hem volgen, rusteloos.Tot ver achter de horizon.

Met rappe voeten tot hij aaneen grotere weg raakt in 't verschiet.Kruispunt van komen en van gaan.En waarheen dan? Ik weet het niet.

Johan

39

D

DIE GEDANKEN SIND FREIAUTOR UNBEKANNT

Die Gedanken sind frei, wer kann sie erraten,sie fliegen vorbei, wie nächtliche Schatten.Kein Mensch kann sie wissen, kein Jäger erschießen.Es bleibet dabei: Die Gedanken sind frei!

Ich denk' was ich will und was mich beglückt,doch alles in der Still', und wie es sich schicket.Mein Wunsch, mein Begehren kann niemand verwehren,es bleibet dabei: Die Gedanken sind frei!

Ich liebe den Wein, mein Mädchen vor allen,sie tut mir allein am besten gefallen.Ich bin nicht alleine bei meinem Glas Weine,mein Mädchen dabei: Die Gedanken sind frei!

Und sperrt man mich ein in finstere Kerker,das alles, das sind vergebliche Werke.Denn meine Gedanken zerreißen die Schrankenund Mauern entzwei, die Gedanken sind frei!

Drum will ich auf immer den Sorgen entsagenund will mich auch nimmer mit Grillen mehr plagen.Man kann ja im Herzen stetz lachen und scherzenund denken dabei: Die Gedanken sind frei!

40

V

DIEN AVOND EN DIE ROOZEGUIDO GEZELLE

'k Heb menig, menig uur bij U gesleten en genoten,En nooit en heeft een uur met U me een enklen stond verdroten.'k Heb menig, menig blom voor U gelezen en geschonken,En, lijk een bie, met U, met U, er honing uit gedronken;Maar nooit een uur zoo lief met U, zoo lang zij duren koste,Maar nooit een uur zoo droef om U, wanneer ik scheiden moste,Als 't uur wanneer ik dicht bij U, dien avond, neêrgezeten,U spreken hoorde, en sprak tot U, wat onze zielen weten.Noch nooit een blom zoo schoon van U gezocht, geplukt, gelezen,Als die dien avond blonk op U, en mocht de mijne wezen !Ofschoon, zoo wel voor mij als U -wie zal dit kwaad genezen ?-Een uur bij mij, een uur bij U niet lang een uur mag wezen;Ofschoon voor mij, ofschoon voor U, zo lief en uitgelezen,Die rooze, al was 't een roos van U,Niet lang een roos mocht wezen,,Toch lang bewaart, dit zeg ik U, 't en ware ik 't al verlore,Mijn hert drie dierbre beelden :U, dien avond - en - die rooze !

41

E

DO NOT STAND AT MY GRAVE AND WEEP

MARY FRYE

Do not stand at my grave and weepI am not there; I do not sleep.I am a thousand winds that blow,I am the softly falling snow.I am the gentle showers of rain.I am the morning hush,I am in the graceful rushOf beautiful birds in circling flight,I am the starshine of the night.I am in the flowers that bloom,I am in a quiet room.I am in the birds that sing,I am in each lovely thing.I am the soft stars that shine at night. Do not stand at my grave and cry, I am not there; I did not die.

42

E

DO YOU HEAR THE PEOPLE SINGLES MISERABLES

NAAR VICTOR HUGO

Do you hear the people sing?Singing the song of angry men?This is the music of a people who will not be slaves again!When the beating of your heartEchoes the beating of the drumsThere is a life about to start When tomorrow comes!

Will you join in our crusade? Who will be strong en stand with me?(somewhere) beyond the barricadesIs there a world you long to see?Then join in the fight That will give you the right to be free!

Do you hear the people sing?Singing the song of angry men?This is the music of a people Who will not be slaves again!When the beating of your heartEchoes the beating of the drumsThere is a life about to start When tomorrow comes!

43

Will you give all you can giveSo that our bannor may advanceSome will fall and some will liveWill you stand up and take a chance?The blood of the martyrsWill water the meadows of France!

Do you hear the people sing?Singing the song of angry men?This is the music of a people Who will not be slaves againWhen the beating of your heartEchoes the beating of the drumsThere is a life about to start When tomorrow comes!

Peter en Monica

44

V

DUIZEND SOLDATENWILLEM VERMANDERE

als ge van ze leven in de westhoek passeertdeur regen en noorderwindenkeert omme den tied als g' alhier passeertden oorlog ga j' hier were vinden

ja 't is den oorlog da 'j hier were vindten 't graf van duizend soldoatenaltied iemands voader altied iemands kindnu doodstille en godverlaten

laat de bom'n nu maar zwieg'n en dat 't gras niets vertelden de wind moet 't ook maar nie zing'ndat julder'n dood tot niets hè getelddat woaren al te schrik'lijke dingen

zeg 't goat al goed der is welvaart in 't landen de vrede ligt vast in de wettenwe maken wel woapens maar met veel meer verstandmaar just om den oorlog te beletten

en grote raketten atoom in den topwe meugen toch experimenterenwe mikken wel ne keer naar mekaar zijne kopmaar just om ons 't amuseren

45

als ge van ze leven in de westhoek passeertdeur regen en noorderwindenkeert omme den tied als g' alhier passeertden oorlog ga j' hier were vinden

ja 't is den oorlog da 'j hier were vindten 't graf van duizend soldoatenaltijd iemands voader altijd iemands kindduizend en duizend soldoatenduizend en duizend soldoatenduizend en duizend soldoaten.

Linda, Marlies, Marleen, Mieke

46

V

EEN OUD LIEDEKENVICTOR DE LA MONGAGNE (NAAR JEAN RICHEPIN)

Tsagh eens een cnape stervensgeernEene valsche, vreede, boose deern

Sei totten cnape "hael mie terstontDin moeders herte voor minen hont"

Hi gingh en sloech sin moeder dootEn vluchtet mettet herte root

Mer twijl hi loopt stuict oppen steenEn valt, - dat erme hert meteen

Al botsen op de harde baenVingh plots dat hert te spreeken aen

Al weenen vinghet te spreeken aenOch, Jonghe, hebs di seer gedaen ?"

47

V

EEN VRIENDTOON HERMANS

Je hebt iemand nodig, stil en oprecht.Die als het er op aankomt, voor je bidt en voor je vecht.Pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient,Dan kan je zeggen:“Ik heb een vriend”.

Ilse

48

S

EL BRINDIS DEL BOHEMIO GUILLERMO AGUIRRE Y FIERRO

En torno de una mesa de cantina,una noche de invierno,regocijadamente departíanseis alegres bohemios.

Los ecos de sus risas escapabany de aquel barrio quietoiban a interrumpir el imponentey profundo silencio.

El humo de olorosos cigarrillosen espirales se elevaba al cielo,simbolizando al resolverse en nada,la vida de los sueños.

Pero en todos los labios había risas,inspiración en todos los cerebros,y, repartidas en la mesa, copaspletóricas de ron, whisky o ajenjo.

Era curioso ver aquel conjunto,aquel grupo bohemio,del que brotaba la palabra chusca,la que vierte veneno,lo mismo que, melosa y delicada,la música de un verso.

49

A cada nueva libación, las penashallábanse más lejos del grupo,y nueva inspiración llegabaa todos los cerebros,con el idilio roto que veníaen alas del recuerdo.

Olvidaba decir que aquella noche,aquel grupo bohemiocelebraba entre risas, libaciones,chascarrillos y versos,la agonía de un año que amargurasdejó en todos los pechos,y la llegada, consecuencia lógica,del”feliz año Nuevo”…

Una voz varonil dijo de pronto:-Las doce, compañeros;Digamos el “requiéscat” por el añoque ha pasado a formar entre los muertos.¡Brindemos por el año que comienza!Porque nos traiga ensueños;porque no sea su equipaje un cúmulode amargos desconsuelos…

-Brindo, dijo otra voz, por la esperanzaque a la vida nos lanza,de vencer los rigores del destino,por la esperanza, nuestra dulce amiga,que las penas mitigay convierte en vergel nuestro camino.

50

Brindo porque ya hubiese a mi existenciapuesto fin con violenciaesgrimiendo en mi frente mi venganza;si en mi cielo de tul limpio y divinono alumbrara mi sinouna pálida estrella: Mi esperanza.

-¡Bravo! Dijeron todos, inspiradoesta noche has estadoy hablaste bueno, breve y sustancioso.El turno es de Raúl; alce su copaY brinde por ….Europa,Ya que su extranjerismo es delicioso….

-Bebo y brindo, clamó el interpelado;brindo por mi pasado,que fue de luz, de amor y de alegría,y en el que hubo mujeres seductorasy frentes soñadorasque se juntaron con la frente mía…

Brindo por el ayer que en la amarguraque hoy cubre de negrurami corazón, esparce sus consuelostrayendo hasta mi mente las dulzurasde goces, de ternuras,de dichas, de deliquios, de desvelos.

51

-Yo brindo, dijo Juan, porque en mi mentebrote un torrentede inspiración divina y seductora,porque vibre en las cuerdas de mi lirael verso que suspira,que sonríe, que canta y que enamora.

Brindo porque mis versos cual saetasLleguen hasta las grietasFormadas de metal y de granitoDel corazón de la mujer ingrataQue a desdenes me mata…¡pero que tiene un cuerpo muy bonito!

Porque a su corazón llegue mi canto,porque enjuguen mi llantosus manos que me causan embelesos;porque con creces mi pasión me pague…¡vamos!, porque me embriaguecon el divino néctar de sus besos.

Siguió la tempestad de frases vanas,de aquellas tan humanasque hallan en todas partes acomodo,y en cada frase de entusiasmo ardiente,hubo ovación creciente,y libaciones y reír y todo.

52

Se brindó por la Patria, por las flores,por los castos amoresque hacen un valladar de una ventana,y por esas pasiones voluptuosasque el fango del placer llena de rosasy hacen de la mujer la cortesana.

Sólo faltaba un brindis, el de Arturo.El del bohemio puro,De noble corazón y gran cabeza;Aquél que sin ambages declarabaQue solo ambicionabaRobarle inspiración a la tristeza.

Por todos estrechado, alzó la copaFrente a la alegre tropaDesbordante de risas y de contento;Los inundó en la luz de una Mirada,Sacudió su melena alborotadaY dijo así, con inspirado acento:

-Brindo por la mujer, mas no por ésaen la que halláis consuelo en la tristeza,rescoldo del placer ¡desventurados!;no por esa que os brinda sus hechizoscuando besáis sus rizosartificiosamente perfumados.

53

Yo no brindo por ella, compañeros,siento por esta vez no complaceros.Brindo por la mujer, pero por una,por la que me brindó sus embelesosy me envolvió en sus besos:por la mujer que me arrulló en la cuna.

Por la mujer que me enseño de niñolo que vale el cariñoexquisito, profundo y verdadero;por la mujer que me arrulló en sus brazosy que me dio en pedazos,uno por uno, el corazón entero.

¡Por mi Madre! Bohemios, por la ancianaque piensa en el mañanacomo en algo muy dulce y muy deseado,porque sueña tal vez, que mi destinome señala el caminopor el que volveré pronto a su lado.

Por la anciana adorada y bendecida,por la que con su sangre me dio vida,y ternura y cariño;por la que fue la luz del alma mía,y lloró de alegría,sintiendo mi cabeza en su corpiño.

54

Por esa brindo yo, dejad que llore,que en lágrimas desfloreesta pena letal que me asesina;dejad que brinde por mi madre ausente,por la que llora y sienteque mi ausencia es un fuego que calcina.

Por la anciana infeliz que sufre y lloray que del cielo imploraque vuelva yo muy pronto a estar con ella;por mi Madre, bohemios, que es dulzuravertida en mi amarguray en esta noche de mi vida, estrella…

El bohemio calló; ningún acentoprofanó el sentimientonacido del dolor y la ternura,y pareció que sobre aquel ambienteflotaba inmensamenteun poema de amor y de amargura.

55

EEPITAPHS

Come blooming youths, as you pass by ,

And on these lines do cast an eye.

As you are now, so once was I;

As I am now, so must you be;

Prepare for death and follow me.

PLEASE REMEMBER METIM BURTON

He whispersPlease remember me

When I am gone from hereHe whispers

Please remember meBut not with tears

Remember I was always trueRemember that I always tried

Remember I loved only youRemember me

And smileFor it's better to forgetThan to remember me

And cry

56

D

ERLKÔNIGJOHANN WOLFGANG VON GOETHE

Wer reitet so spät durch Nacht und Wind?Es ist der Vater mit seinem Kind.Er hat den Knaben wohl in dem Arm,Er faßt ihn sicher, er hält ihn warm.

Mein Sohn, was birgst du so bang dein Gesicht?Siehst Vater, du den Erlkönig nicht!Den Erlenkönig mit Kron' und Schweif?Mein Sohn, es ist ein Nebelstreif.

Du liebes Kind, komm geh' mit mir!Gar schöne Spiele, spiel ich mit dir,Manch bunte Blumen sind an dem Strand,Meine Mutter hat manch gülden Gewand.

Mein Vater, mein Vater, und hörest du nicht,Was Erlenkönig mir leise verspricht?Sei ruhig, bleibe ruhig, mein Kind,In dürren Blättern säuselt der Wind.

Willst feiner Knabe du mit mir geh'n?Meine Töchter sollen dich warten schön,Meine Töchter führen den nächtlichen ReihnUnd wiegen und tanzen und singen dich ein.

Mein Vater, mein Vater, und siehst du nicht dortErlkönigs Töchter am düsteren Ort?

57

Mein Sohn, mein Sohn, ich seh'es genau:Es scheinen die alten Weiden so grau.

Ich lieb dich, mich reizt deine schöne Gestalt,Und bist du nicht willig, so brauch ich Gewalt!Mein Vater, mein Vater, jetzt faßt er mich an,Erlkönig hat mir ein Leids getan.

Dem Vater grauset's, er reitet geschwind,Er hält in den Armen das ächzende Kind,Erreicht den Hof mit Mühe und Not,In seinen Armen das Kind war tot.

Eddy

58

E

FOR A FIVE YEAR OLDFLEUR ADCOCK

A snail is climbing up the window-sillInto your room, after a night of rain.You call me in to see, and I explainThat it would be unkind to leave it there:It might crawl to the floo; we must take careThat no one squashes it. You understand,And carry it outside, with careful hand,To eat a daffodil.

I see, then, that a kind of faith prevails:Your gentleness is moulded still by words from me,Who has trapped mice and shot wild birds,From me, who drowned your kittens,Who betrayed your closest relativesAnd who purveyed the harshest kind of truth to many otherBut that is how things are: I am your mother,And we are kind to snails.

59

D

GEZIELTES SPIELZEUGERICH FRIED

-1-Abwurf von Spielzeug statt BombenZum Fest der KinderSagten die MarktforscherDas macht zweifellos großen EindruckEs hat sehr großen Eindruck gemachtAuf die ganze Welt

-2-Hätte das Flugzeug lieber vor vierzehn TagenSpielzeug heruntergeworfen und jetzt erst die Bomben,Hätten meine zwei Kinder noch vierzehn TageDurch eure Güte etwas zum spielen gehabt

==================================Zum vietnamesischen 'Fest der Kinder' warfen U.S.-Flugezeuge Spielzeug ab, auch auf Dörfer, in denen ihre Bomben noch Kurz zuvor Kinder getötet hatten. (1971)==================================

60

V

GHEQUETST BEN IC VAN BINNENOnbekend - middeleeuws gedicht

Ghequetst ben ic van binnenDoorwont min hert so seer,Van uwer ganscher minnenGhequetst, so lanc, so meer.

Waer ic mi wend, waer ic mi keer,Ic en can gehrusten, dach noch nachte;Waer ic mi wend, waer ic mi keer,Ghi sijt alleen in mijn gedachte.

Marlies

61

V

GRAFSCHRIFTENJ.A. ALBERDINGK THIJM

Wandelaar die me hier begraven zietAls 't sterven 'n kunst was,Dan lag ik hier niet !

De man die hier begraven leit,Stak uit in onuitstekendheid.

Onder dit steentje,Ligt ’n fenomeentje

Iets geniaals heeft toch Piet Prul in 't eind bedreven :Wat hij nooit bezat, hij heeft de geest gegeven.

62

S

HASTA SIEMPRE COMANDANTECARLOS PUEBLA

Aprendimos a querertedesde la histórica alturadonde el sol de tu bravurale puso cerco a la muerte.Estribillo:

Aquí se queda la clara,la entrañable transparencia,de tu querida presenciaComandante Che Guevara.

Tu mano gloriosa y fuertesobre la historia disparacuando todo Santa Clarase despierta para verte.Estribillo

Vienes quemando la brisacon soles de primaverapara plantar la banderacon la luz de tu sonrisa.

Estribillo

63

Tu amor revolucionariote conduce a nueva empresadonde esperan la firmezade tu brazo libertario.

Estribillo

Seguiremos adelantecomo junto a ti seguimosy con Fidel te decimos:!Hasta siempre, Comandante!

Estribillo

Patrick en Marlies

64

V

HET KAMELEONA.C.W. STARING

"THINK OTHERS SEE, AS WELL AS YOU" (Merrick)

Een vreemdling wandelde aan de kust,Waar de as van 't groot Carthago rust.Daar kwam een tweede hem te moet,Als landsman kenlijk, bij zijn groet.

Men zet zich neer, en 't lijdt niet lang,Of 't reisverhaal is drok te gang :Elk brengt wilvaardig voor de dag,Wat raars of schoons hij zwervend zag.

Tot A. begint : "het koddigst dier,Mij ooit bejegend, huisvest hier :Van maaksel schier een hagedis;Zijn staart - lang tien duim, naar ik gis,De tong voor mug en vlieg te gauwEn nu de kleur? - Denk ! hemelsblauw !

"Blauw, blauw ?!" smuilt B."'ik herken uw beest;Maar, vriend, dat is nooit blauw geweest !Men heet het een kameleon.Ik vond het, schuilend voor de zonIn 't lommer van een dadelbos;Daar kroop het, net zo groen als 't mos !"

65

"Noch boom, noch struik, een mijl in 't rond,Waar ik het mijne kruipen vond :Ginds; aan die naakte puinhooptop;Het volle daglicht scheen er op;Geen mooglijkheid tot oogbedrog;En 't beest was blauw; dat zeg ik nog !

"Groen ! groen ! geloof mij !" "Ik zég U : blauw !""Groen !" "Blauw !" Zo gaat het, snauw op snauw.Men stampvoet, blikoogt, vloekt en zweert :De vriendschap was in grim verkeerd !

Als, zie, een derde wandlaar kwam,Die reeds van ver hun twist vernam !Zijn woord is : "Heren, heren, kiest in mijUw scheidsman ! ik hoor tot geen partij.Bij 't lamplicht ving ik, heden nacht,Het dier, dat U aan 't kijven bracht,En draag 't, in dit servet geknoopt,Naar Tunis, of 't er iemand koopt.Ik weet nauwkeurig wat ik ving :Zwart ! gitzwart is het lelijk ding !Is 't blauw, of groen, dan sta ik klaar,En eet het op, met huid en haar !

66

Hier slaakt hij 't, en, voor zwart als git,Vertoont zich 't arme schepsel : WIT !! –

Géén sprak er, dan 't kameleon,Juist van een ras dat spreken kon.Het sprak : "Goê Luidjes, hoort hoe 't is :Elk had gelijk, en elk had mis !De kleur, bij dieren van mijn slag,Verwisselt wel zesmaal op een dag.Doch laat mij nu in vrede gaan !Ik bied U een raad, als losgeld aan :

SCHIJNT ANDREN WAT U KROM SCHEEN, RECHT,HEET NIEMAND DAADLIJK DOM OF SLECHT !

Linda

67

V

HET NIEUWS DEELDE MEEOnbekend

Het nieuws deelde mee: Er werd honger geledenHet brood stond gesneden voor jou en voor mij.Toen sprak je geweten : je wilde verbetenDat elk kind zijn eten naar dàt land brengen zou.

Ik zag in een droom van duizenden kinderenDuizenden kinderen zingend gaan naar heilige streken :Gods wil was gebleken !Jaren verstreken, maar géén kwam ooit aan.

Toen jij mij kwam vragen : "Hoe kan men verdragenDat een volk wordt geslagen, van vrijheid beroofd ?Gevangenen creperen, je moét protesteren !Ga op straat demonstreren !"toen boog ik het hoofd.

Ik zag in een droom van duizenden herenDuizenden heren, machtige heren, zindelijk en schoon;Ze zaten te knikken, me braaf toe te knikkenMaar deden geen flikker, geen flikker, mijn zoon.

Jij zei dat de kerken teveel marchanderenMet hen die regeren, met rijken alom.Zij prediken al jaren van vrede op aarde,Maar geen smeedt de zwaarden tot ploegscharen om.

68

Ik zag in een droom van duizenden kerkenDuizenden kerken, statig en leeg.Groen lag het brood op de zilveren schalen,In de bokalen, de wijn vaal en leeg.

Maar ik wacht op de uren dat jij de structuren,De ziekelijke structuren van heel ons bestelTotaal om zal keren, totaal zal saneren.Aan jou is het : aan jou als rebel.

Maar zoon, sluit dan niet één keer je ogen,Niet één keer je ogen, ook al ben je vermoeid,Want anders word je net zo bedrogen als ik,Die met dromen mijn tijd heb verknoeid.

Jeffrey en Sam

69

S

HOMBRES NUEVOSHET VOLK VAN EL SALVADOR, PIET DECLERCQ

Danos un corazón grande para amarDanos un corazón fuerte para lucharHombres nuevos creadores de la historia,Constructores de nueva humanidad,Hombres nuevos que viven la existenciaComo riesgo de un largo caminar.Hombres nuevos luchando en esperanza,Caminantes sedientos de verdad.Hombres nuevos, sin frenos ni cadenas,Hombres libres, que exigen libertad.Hombres nuevos, amando sin fronteras,Por encima de razas y lugar.Hombres nuevos, al lado de los pobres,Compartiendo con ellos techo y pan.

70

E

HOW DO I LOVE THEE? LET ME COUNT THE WAYS(SONNET 43)ELIZABETH BARRETT BROWNING

How do I love thee? Let me count the ways.I love thee to the depth and breadth and heightMy soul can reach, when feeling out of sightFor the ends of Being and ideal Grace.I love thee to the level of everyday'sMost quiet need, by sun and candle-light.I love thee freely, as men strive for Right;I love thee purely, as they turn from Praise.I love thee with a passion put to useIn my old griefs, and with my childhood's faith.I love thee with a love I seemed to loseWith my lost saints, --- I love thee with the breath,Smiles, tears, of all my life! --- and, if God choose,I shall but love thee better after death.

71

E

IFRUDYARD KIPLING

IF you can keep your head when all about you Are losing theirs and blaming it on you,If you can trust yourself when all men doubt you,But make allowance for their doubting too;

If you can wait and not be tired by waiting,Or being lied about, don't deal in lies,Or being hated, don't give way to hating,And yet don't look too good, nor talk too wise:

If you can dream - and not make dreams your master;If you can think - and not make thoughts your aim;If you can meet with Triumph and DisasterAnd treat those two impostors just the same;

If you can bear to hear the truth you've spokenTwisted by knaves to make a trap for fools,Or watch the things you gave your life to, broken,And stoop and build 'em up with worn-out tools:

If you can make one heap of all your winnings And risk it on one turn of pitch-and-toss,And lose, and start again at your beginningsAnd never breathe a word about your loss;

72

If you can force your heart and nerve and sinewTo serve your turn long after they are gone,And so hold on when there is nothing in youExcept the Will which says to them: 'Hold on!'

If you can talk with crowds and keep your virtue,' Or walk with Kings - nor lose the common touch,if neither foes nor loving friends can hurt you,If all men count with you, but none too much;

If you can fill the unforgiving minuteWith sixty seconds' worth of distance run,Yours is the Earth and everything that's in it,And - which is more - you'll be a Man, my son!

73

VIK BEN EEN GOD (sonnet)WILLEM KLOOS

Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten,En zit in 't binnenst van mijn ziel ten troonOver mij zelf en 't al, naar rijksgeboônVan eigen strijd en zege, uit eigen krachten.

En als een heir van donkerwilde machtenJoelt aan mij op en valt terug, gevloônVoor 't heffen van mijn hand en heldere kroon:Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten.

-- En tóch, zo eindloos smacht ik soms om rondÚw overdierb're leên den arm te slaan,En, luid uitsnikkende, met al mijn gloed

En trots en kalme glorie te vergaanOp úwe lippen in een wilden vloedVan kussen, waar 'k niet langer woorden vond.

74

SI KNOW WHY THE CAGED BIRD SINGS MAYA ANGELOU

A free bird leaps on the backOf the wind and floats downstream Till the current ends and dips his wing In the orange suns raysAnd dares to claim the sky.

But a BIRD that stalks down his narrow cageCan seldom see through his bars of rageHis wings are clipped and his feet are tiedSo he opens his throat to sing.

The caged bird sings with a fearful trillOf things unknown but longed for stillAnd his tune is heard on the distant hill forThe caged bird sings of freedom.

The free bird thinks of another breezeAnd the trade winds soft throughThe sighing treesAnd the fat worms waiting on a dawn-brightLawn and he names the sky his own.

But a caged BIRD stands on the grave of dreamsHis shadow shouts on a nightmare screamHis wings are clipped and his feet are tiedSo he opens his throat to sing.

75

The caged bird sings withA fearful trill of things unknownBut longed for still and hisTune is heard on the distant hillFor the caged bird sings of freedom.

Marleen

76

V

IK ZAL NIET GELOVENonbekend (uit KWB leiding 12/1977)

Ik zal niet gelovenIn het recht van de sterksteIn de taal van de wapensIn de macht van de machtigenMaar ik wil gelovenIn het recht van de mensIn de open handIn de macht der geweldloosheid.

Ik zal niet gelovenIn ras of rijkdomIn voorrechtenIn de gevestigde ordeMaar ik wil gelovenDat alle mensen mensen zijnDat de orde van de macht en het onrechtWanorde is.

Ik zal niet gelovenDat ik niets te maken hebMet wat ver van hier gebeurtMaar ik wil gelovenDat de hele wereld mijn huis isen het veld dat ik bezaai,Dat allen oogstenVan wat allen gezaaid hebben.

77

Ik zal niet gelovenDat ik verdrukking dààr kan bestrijdenAls ik onrecht hier laat bestaanMaar ik wil gelovenDat recht één is, hier én daarDat ik niet vrij benZolang nog één mens slaaf is.

Ik zal niet gelovendat oorlog en honger onvermijdelijk zijnen vrede onbereikbaarMaar ik wil geloven in de kleine daadIn de schijnbaar machteloze liefdeIn de vrede op aarde.Ik zal niet gelovendat alle moeite vergeefs is.

Ik zal niet gelovenDat de droom van de mensheidEen droom zal blijven,Dat de dood het einde zal zijnMaar ik durf gelovenAltijd en ondanks allesIn de nieuwe mens.Ik durf gelovenIn Gods eigen droom:Een nieuwe hemel, een nieuwe aarde,Waar gerechtigheid zal wonen.

78

E

IN FLANDERS FIELDSJOHN MCCRAE

In Flanders fields the poppies blowBetween the crosses, row on rowThat mark our place; and in the skyThe larks, still bravely singing, flyScarce heard amid the guns below.

We are the dead. Short days agoWe lived, felt dawn, saw sunset glowLoved, and were loved, and now we lieIn Flanders fields.

Take up our quarrel with the foe:To you from failing hands we throwThe torch; be yours to hold it high.If ye break faith with us who dieWe shall not sleep, though poppies growIn Flanders fields.

79

D

IN OHNMACHT GEFALLENGUENTER GRASS

Wir lesen Napalm und stellen Napalm uns vor.Da wir uns Napalm nicht vorstellen können,Lesen wir über Napalm, bis wir uns mehrUnter Napalm vorstellen können.Jetzt protestieren wir gegen Napalm.

Nach dem Frühstück, stumm,Auf Fotos sehen wir, was Napalm vermag.Wir zeigen uns grobe Raster und sagen:Siehst du, Napalm.Bald wird es preiswerte BildbändeMit besseren Fotos geben, auf denen deutlicher wirdWas Napalm vermag.

Wir kauen Nägel und schreiben Proteste.Aber es gibt, so lesen wir,Schlimmeres als NapalmSchnell protestieren wir gegen Schlimmeres.Unsere berechtigten Proteste, die wir jederzeitVerfassen, falten, frankieren dürfen, schlagen zu Buch.

Ohnmacht, an Gummifassaden erprobtOhnmacht legt Platten auf: ohnmächtige Songs.Aber feinmaschig und gelassenWirkt sich draußen die Macht aus.

Ausgefragt

Hermann Luchterhand Verlag 1967Penguin German Reader 1970

80

V

INDIEN IK JE DRAGEN KONMARCEL WEEMAES

Indien ik je dragen konOver de diepe grachtenVan je gesukkel en je angsten heen,Dan droeg ik je, uren en dagen lang.

Indien ik de woorden kendeDie antwoord geven op je duizend vragenOver leven, over jezelf,Over liefhebben en gelukkig worden,Dan praatte ik met je, uren en dagen lang.

Indien ik vrede in je hart kon plantenDoor geduldig te wachten en te hopenTot het zaad van vrede in je openbrak,Dan wachtte ik, uren en dagen lang.

Indien ik genezen kon, wat omgaat in je hartAan onmacht, ontevredenheidEn onverwerkt verdriet,Dan bleef ik naast je staan, uren en dagen lang.

Maar ik ben niet groter, niet sterker dan jijEn ik weet niet alles en kan niet zoveel,Ik ben maar een vriend op je weg,Al uren en dagen lang.

En ik kan alleen maar hopen dat je dit weet :Je hoeft nooit alleen te vechten of te huilenAls je een vriend hebt,Voor uren en dagen lang.

81

F

JE SUIS COMME JE SUISJACQUES PREVERT

Je suis comme je suisJe suis faite comme çaQuand j’ai envie de rireOui je ris aux éclatsJ’aime celui qui m'aimeEst-ce ma faute à moiSi ce n’est pas le mêmeQue j’aime chaque foisJe suis comme je suisJe suis faite comme çaQue voulez-vous de plusQue voulez-vous de moi

Je suis faite pour plaireEt n’y puis rien changerMes talons sont trop hautsMa taille trop cambréeMes seins beaucoup trop dursEt mes yeux trop cernésEt puis aprèsQu’est-ce que ça peut vous faireJe suis comme je suisJe plais à qui je plaisQu’est-ce que ça peut vous faire

82

Ce qui m’est arrivéOui j’ai aimé quelqu’unOui quelqu’un m’a aiméComme les enfants qui s’aimentSimplement savent aimerAimer aimer...Pourquoi me questionnerJe suis là pour vous plaireEt n’y puis rien changer.

Eva, Sarah en Marc

83

V

JONG ZIJNDOUGLAS MAC ARTHUR

De jeugd is geen periode in het leven,Het is een geestesgesteldheid,Een resultaat van de wil,Een eigenschap van de verbeelding,Een emotionele intensiteit.De jeugd betekent een overwinningVan de moed op de verlegenheid,Van de zin voor avontuur op de gemakzucht.

Men wordt niet oud omdat menEen zeker aantal jaren geleefd heeft :Men wordt oud omdat men zijn ideaal verloochend heeft.De jaren rimpelen de huid,Zijn ideaal verloochenen rimpelt de ziel.Beslommeringen, twijfels, angsten en wanhoopZijn vijanden die ons langzaam ter aarde doen buigenEn tot stof doen worden voor de dood.

Jong is hij die zich nog kan verbazen en verwonderen.Als een onverzadigbaar kind, vraagt hij : En Daarna ?Hij daagt de gebeurtenissen uitEn vindt vreugde in het spel van het leven..

84

U bent zo jong als uw geloof en zo oud als uw twijfel.Zo jong als uw vertrouwen in Uzelf, Zo jong als uw hoop,Zo oud als uw moedeloosheid.

U zal net zo lang jong blijven als U ontvankelijk blijft.Ontvankelijk voor al wat mooi, goed en groot is.Ontvankelijk voor de boodschappen van de natuur,Van de mens en van het oneindige.

Als, op een dag, uw hart aangevreten wordtDoor pessimisme en cynisme,Moge God dan medelijden hebben met uw ziel van grijsaard.

Tamara

85

F

LA GRASSE MATINEEJACQUES PREVERT

Il est terriblele petit bruit de l'œuf cassé sur un comptoir d'étainil est terrible ce bruitquand il remue dans la mémoire de l'homme qui a faimelle est terrible aussi la tête de l'hommela tête de l'homme qui a faimquand il se regarde à six heures du matindans la glace du grand magasinune tête couleur de poussièrece n'est pas sa tête pourtant qu'il regardedans la vitrine de chez Potinil s'en fout de sa tête l'hommeil n'y pense pasil songeil imagine une autre têteune tête de veau par exempleavec une sauce de vinaigreou une tête de n'importe quoi qui se mangeet il remue doucement la mâchoiredoucementet il grince les dents doucementcar le monde se paie sa têteet il ne peut rien contre ce mondeet il compte sur ces doigtsun deux trois

86

cela fait trois jours qu'il n'a pas mangéet il a beau se répéter depuis trois joursça ne peut pas durerça duretrois jourstrois nuitssans mangeret derrière ces vitresces pâtés ces bouteilles ces conservespoissons morts protégés par des boîtesboîtes protégées par les vitresvitres protégées par les flicsflics protégés par la crainteque de barricades pour six malheureuses sardines ...un peu plus loin le bistrocafé-crème et croissants chaudsl'homme titubeet dans l'intérieur de sa têteun brouillard de motsun brouillard de motssardines à mangerœuf dur café-crèmecafé arrosé rhumcafé-crèmecafé-crèmecafé-crime arrosé sang ! ...Un homme très estimé dans son quartiera été égorgé en plein jourl'assassin le vagabond lui a volédeux francs

87

F

L'ALBATROSCHARLES BAUDELAIRE

Souvent, pour s'amuser, les hommes d'équipagePrennent des albatros, vastes oiseaux des mers,Qui suivent, indolents compagnons de voyage,Le navire glissant sur les gouffres amers.À peine les ont-ils déposés sur les planches,Que ces rois de l'azur, maladroits et honteux,Laissent piteusement leurs grandes ailes blanchesComme des avirons traîner à côté d'eux.Ce voyageur ailé, comme il est gauche et veule!Lui, naguère si beau, qu'il est comique et laid!L'un agace son bec avec un brûle-gueule,L'autre mime, en boitant, l'infirme qui volait!Le Poète est semblable au prince des nuéesQui hante la tempête et se rit de l'archer;Exilé sur le sol au milieu des huées,Ses ailes de géant l'empêchent de marcher.

88

F

LA MORT ET LE BÛCHERONJEAN DE LA FONTAINE

Un pauvre Bûcheron, tout couvert de ramée,Sous le faix du fagot aussi bien que des ansGémissant et courbé, marchait à pas pesants,Et tâchait de gagner sa chaumine enfumée.Enfin, n'en pouvant plus d'effort et de douleur,Il met bas son fagot, il songe à son malheur.Quel plaisir a-t-il eu depuis qu'il est au monde ?En est-il un plus pauvre en la machine ronde ?Point de pain quelquefois, et jamais de repos.Sa femme, ses enfants, les soldats, les impôts,Le créancier, et la corvéeLui font d'un malheureux la peinture achevée.

Il appelle la Mort. Elle vient sans tarder,Lui demande ce qu'il faut faire"C'est, dit-il, afin de m'aiderÀ recharger ce bois ; tu ne tarderas guère."Le trépas vient tout guérir ;Mais ne bougeons d'où nous sommes:Plutôt souffrir que mourir,C'est la devise des hommes.

89

F

LA NUIT DE DECEMBREALFRED DE MUSSET

Du temps que j'étais écolier,Je restais un soir à veillerDans notre salle solitaire.Devant ma table vint s'asseoirUn pauvre enfant vêtu de noir,qui me ressemblait comme un frère.

Son visage était triste et beauA la lueur de mon flambeau.Dans mon livre ouvert il vint lire.Il pencha son front sur ma main,Et resta jusqu'au lendemain,Pensif, avec un doux sourire.

Comme j'allais avoir quinze ans,Je marchais un jour, à pas lentsDans un bois, sur une bruyère.Au pied d'un arbre vint s'asseoirUn jeune homme vêtu de noir,Qui me ressemblait comme un frère.

90

Je lui demandai mon cheminIl tenait un luth d'une main,de l'autre un bouquet d'églantines.Il me fit un salut d'amiEt, se détournant à demi,Me montra du doigt la colline

A l'âge où l'on croit à l'amour,J'étais seul dans ma chambre un jour,Pleurant ma première misère.Au coin de mon feu vint s'asseoirUn étranger vêtu de noir,Qui me ressemblait comme un frère.

Il était morne et soucieux.D'une main il montrait les cieux,Et de l'autre il tenait un glaiveDe ma peine il semblait souffrir,Mais il ne poussa qu'un soupir,Et s'évanouit comme un rêve.

A l'âge où l'on est libertin,Pour boire un toast et un festin;Un jour je soulevais mon verre.En face de moi vint s'asseoirUn convive vêtu de noirQui me ressemblait comme un frère.

91

Il secouait sous son manteauUn haillon de pourpre en lambeauSur sa tête un myrte stérile.Un bras maigre cherchait le mien,Et mon verre, en touchant le sien,Se brisa dans ma main débile.

Un an après, il était nuit,J'étais à genoux près du litOù venait de mourir mon père.Au chevet du lit vint s'asseoirUn orphelin vêtu de noir,Qui me ressemblait comme un frère.

Ses yeux étaient noyés de pleurs;Comme les anges de douleursIl était couronné d'épine;Son luth à terre était gisant,Sa rose pourpre de couleur de sangEt son glaive dans sa poitrine.

Je m'en suis si bien souvenu,Que je l'ai toujours reconnuA tous les instants de ma vie.C'est une étrange vision,Et cependant, ange ou démon,J'ai vu partout cette ombre amie. (...)

92

Partout où j'ai voulu dormir,Partout où j'ai voulu mourir,Partout où j'ai touché la terreSur ma route est venu s'asseoirUn malheureux vêtu de noir,Qui me ressemblait comme un frère ...

Qui donc es-tu, spectre de ma jeunesse,Pèlerin que rien n'a lassé ?Dis-moi pourquoi je te trouve sans cesseAssis dans l'ombre où j'ai passé.Qui donc es-tu, visiteur solitaire,Hôte assidu de mes douleurs ?

Qu'as-tu donc fait pour me suivre sur terre ?Qui donc es-tu, qui donc es-tu, mon frère,Qui n’apparaît qu'au jour des pleurs ?

LA VISION:

Ami, notre père est le tien.Je ne suis ni l'ange gardien,Ni le mauvais destin des hommes.Ceux que j'aime, je ne sais pasDe quel côté s'en vont leurs pasSur ce peu de fange où nous sommes.

93

Je ne suis ni dieux, ni démonEt tu m'as nommé par mon nomQuand tu m'as appelé ton frère.Où tu vas, j'y serais toujours;Jusques au dernier de tes joursOù j'irai m'asseoir sur ta pierre.Le ciel m'a confié ton cœur.

Quand tu seras dans la douleur,Viens à moi sans inquiétude.Je te suivrai sur le chemin;Mais je ne puis toucher ta main.Ami, je suis La Solitude.

Arlette

94

S

LA POESÍA ES UN ARMA CARGADA DE FUTUROGABRIEL CELAYA

Cuando ya nada se espera personalmente exaltante, mas se palpita y se sigue más acá de la conciencia, fieramente existiendo, ciegamente afirmado, como un pulso que golpea las tinieblas,

cuando se miran de frente los vertiginosos ojos claros de la muerte, se dicen las verdades: las bárbaras, terribles, amorosas crueldades.

Se dicen los poemas que ensanchan los pulmones de cuantos, asfixiados, piden ser, piden ritmo, piden ley para aquello que sienten excesivo.

Con la velocidad del instinto, con el rayo del prodigio, como mágica evidencia, lo real se nos convierte en lo idéntico a sí mismo.

Poesía para el pobre, poesía necesaria como el pan de cada día, como el aire que exigimos trece veces por minuto, para ser y en tanto somos dar un sí que glorifica.

Porque vivimos a golpes, porque apenas si nos dejan decir que somos quien somos, nuestros cantares no pueden ser sin pecado un adorno. Estamos tocando el fondo.

95

Maldigo la poesía concebida como un lujo cultural por los neutrales que, lavándose las manos, se desentienden y evaden. Maldigo la poesía de quien no toma partido hasta mancharse.

Hago mías las faltas. Siento en mí a cuantos sufren y canto respirando. Canto, y canto, y cantando más allá de mis penas personales, me ensancho.

Quisiera daros vida, provocar nuevos actos, y calculo por eso con técnica qué puedo. Me siento un ingeniero del verso y un obrero que trabaja con otros a España en sus aceros.

Tal es mi poesía: poesía-herramienta a la vez que latido de lo unánime y ciego. Tal es, arma cargada de futuro expansivo con que te apunto al pecho.

No es una poesía gota a gota pensada. No es un bello producto. No es un fruto perfecto. Es algo como el aire que todos respiramos y es el canto que espacia cuanto dentro llevamos.

Son palabras que todos repetimos sintiendo como nuestras, y vuelan. Son más que lo mentado. Son lo más necesario: lo que no tiene nombre. Son gritos en el cielo, y en la tierra son actos.

96

S

LAS CASAS DE CARTóNHET VOLK VAN EL SALVADOR, PIET DECLERCQ

Qué triste se oye lluvia en los techos de cartón.Qué triste vive mi gente en las casas de cartón.Viene bajando el obrero casi arrastrando sus pasesCon el peso de sufrir.Mira que mucho ha sufrido. Mira qué pesa el sufrir.Arriba deja la mujer preñada,Abajo está la cuidad y se pierde en su maraña.Hoy es lo mismo que ayer, es un mundo sin mañana.

Qué triste se oye la lluvia en los techos de cartón.Qué triste vive mi gente en las casas de cartón.Niños color de mi terra, con sus mismas cicatrices,Millonaries de lombrices.Y por eso: qué tristes viven los niños en las casas de cartón.

Qué alegros viven los perros en la casa del explotador.Usted no lo va a creer, pero hay escuelas de perrosY les dan educación pa'que no muerdan los diarios.Pero el patrón hace años, muchos años,Que está mordiendo al orbrero.

Qué triste se oya la lluvia en los techos de cartón.Qué lejos pasa la esperanza en las casas de cartón.

97

V

LEER ME HUILENHERMAN DE CONINCK

O, ik weet het niet, maar besta, wees mooi, zeg iets.Zeg: kijk, een vogel, en leer me de vogel zien.Zeg: het leven is een brood om in te bijtenen de appels zien rood van plezier en nog, en nog.Zeg iets.Leer me huilen. En als ik huil, leer me zeggen:het is niets.

Natasha en Thomas

98

E

LIFE IS FINE LANGSTON HUGHES

I went down to the river,I set down on the bank.I tried to think but couldn't,So I jumped in and sank.

I came up once and hollered!I came up twice and cried!If that water hadn't a-been so coldI might've sunk and died.

But it was Cold in that water! It was cold!

I took the elevatorSixteen floors above the ground.I thought about my babyAnd thought I would jump down.

I stood there and I hollered!I stood there and I cried!If it hadn't a-been so highI might've jumped and died.

But it was High up there! It was high!

99

So since I'm still here livin',I guess I will live on.I could've died for love--But for livin' I was born

Though you may hear me holler,And you may see me cry--I'll be dogged, sweet baby,If you gonna see me die.

Life is fine! Fine as wine! Life is fine!

Peter, Marlies, Eddy

100

E

LITTLE BOXESMELVINA REYNOLDS

Little boxes on the hill-sideLittle boxes made of ticky tacky:Little boxes on the hill-side,Little boxes all the same.There's a green one, and a pink one,And a blue one, and a yellow one:and they're all made out of ticky tacky,And they all look just the same.

And the people in the houses,All go to the university:and they all get put in the boxes,Little boxes all the same.There's doctors, and there's lawyersAnd bus'ness executives:And they're all made out of ticky tacky,And they all look just the same.

101

And they all play on the golf course.And drink their martinis dry:And they all have pretty children.And the children go to school.And the children go to summer camp,And then to the university:And they all get put in boxes,And they all come out the same.And the boys go into business,And marry and raise a family:And they all get put in boxes,Little boxes all the same,

There's a green one, and a pink one;And a blue one, and a yellow one;And they're all made out of ticky tackyAnd they all look just the same.

102

V

MARC GROET'S MORGENS DE DINGENPAUL VAN OSTAYEN

Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem ploem ploemDag stoel naast de tafelDag brood op de tafelDag visserke-vis met de pijpEnDag visserke-vis met de petPet en pijpVan het visserke-visGoeiendagDaa-ag visDag lieve visDag kleine visselijn mijn

103

V

MELOPEEPAUL VAN OSTAYEN

Onder de maan schuift de lange rivierOver de lange rivier schuift moede de maanOnder de maan op de lange rivier schuift de kano naar zee

Langs het hoogrietLangs de laagweiSchuift de kano naar zeeSchuift met de schuivende maan de kano naar zeeZe zijn gezellen naar zee de kano de maan en de manWaarom schuiven de maan en de man getweeën gedwee naar de zee

Deborah

104

D

MONDNACHTJOSEPH VON EICHENDORFF

Es war, als hätt der HimmelDie Erde still geküßt,Daß sie im BlütenschimmerVon ihm nun träumen müßt.

Die Luft ging durch die Felder,Die Ähren wogten sacht,Es rauschten leis die Wälder,So sternklar war die Nacht.

Und meine Seele spannteWeit ihre Flügel aus,Flog durch die stillen Lande,Als flöge sie nach Haus.

105

V

NIET MORGENALFONSO MURRIAGUI

Niet morgen, nee,Dan zullen ze ons hebben verminkt.Nú moet het gebeuren.Zeg aan iedereenDat het nu moet gebeuren.Zonder handen :Hoe zouden wij morgen slaan ?Zonder tong :Hoe zouden wij morgen schreeuwen ?Nú moet het gebeuren !Niet morgen, nee !Zeg aan iedereenDat het nu moet gebeuren.Nú.Nú.

106

E

ON BEING TOLD OF TORTUREKOFI AWOONOR

For each hair on man, there is a ledgerIn which the account will be written.Time is not measured by the hourglass,But by the rivulets of blood shedAnd will be shedEven though our bones crunch,Our spirits will not breakUntil we make a reckoning in the red bright book,History.

He said he saw him lying on the floorIn his own bloodUnconsciousDelirium was his refuge from pain.In that state, my mother will bear armsAnd urge me to topple a governmentBut, no matter what,There is still a tree blossomingNow this New Year there is goodwill on earthChildren still laugh,Lovers hold hands in dark corners,And the moon is new on all of us.

107

Weep not, my love, for as all die, so shall weBut it is not the dying that should pain us,It is the waiting, the intermission when we cannot act,When our will is shackled by tyranny.That hurts.Yet somehow, I know the miracle of the worldWill be wrought again,The space will be filled in spite of the hurtBy the immensity of love that will defy dying and deathGood night, my love

Marlies

108

V

ONRUST (kwatrijn)JACOB ISRAEL DE HAAN

Die te Amsterdam vaak zei : "Jeruzalem"En naar Jeruzalem gedreven kwam,Hij zegt met een mijmrende stem :"Amsterdam. Amsterdam."

Eva en Sarah

109

V

ONS HEER EN DE JODENONBEKEND

Ons Heer, toen hij nog leefde op aarde,Was eens op reis gegaanHij kwam door het oude VlaanderlandEn zag daar Joden staan. De Joden lachten in hun baard en spraken tot elkaar:"Zeg, mannen bak die vent een pert,Je hebt de kans nu klaarEn tonen we dat de arme zoon van Betlehems timmermanNiet meer en weet dan de eerste boer En ook niet meer en kan."

Eén van hen, de slimste, ja,Kroop haastig in een tonDe anderen riepen Jezus toeOf hij goed raden kon:"Hé, Meester, gij die alles weet,Wat zit er in die ton?"

110

De Heiland lachte in zijn baard,Bleef stille staan, verzon.En toen, de hand op het vat gelegd:"Mijn vrienden, 't is een zwijn, Ik hoor het aan zijn knorren.Ja, het kan niets anders zijn."

Het vat werd omgekeerd,En zie: een varken lang gesnuitMet borstels grof en kronkelstaartLiep snel de bierton uit!

De Joden keken stom in ’t rondEn Jezus ging zijn weg.Het varken liep de weide in …Wie was de slimste, Zeg!

Sinds eet de Jood geen varkensvlees,Want gruwel: ieder zwijnZou van de zwijn geworden broederFamilie kunnen zijn!

(Gedichtje ca 1933 in Denderhoutem op school onderwezen)

111

E

OZYMANDIASPERCY BYSSHE SHELLEY

I met a traveller from an antique landWho said: Two vast and trunkless legs of stoneStand in the desert…. Near them, on the sand,Half sunk, a shattered visage lies, whose frown,And wrinkled lip, and sneer of cold command,Tell that its sculptor well those passions readWhich yet survive, stamped on these lifeless things,The hand that mocked them, and the heart that fed:And on the pedestal these words appear:'My name is Ozymandias, king of kings:Look on my works, ye Mighty, and despair!'Nothing beside remains. Round the decayOf that colossal wreck, boundless and bareThe lone and level sands stretch far away.

112

V

PROBEER TE VERGEVENCYR VAN ISENHEIM

Er zijn in mijn leven zo weinig,Och, bijna geen mensen geweest,Door wie ik geen pijn ondervond.Er zijn in mijn leven zo weinig,Och, bijna geen mensen geweest,Die 'k zelve nooit pijn heb gedaan.

Probeer te vergevenZoals ik het jou ook deedEn weet dat van 't leven't Volmaakte verstaanAlleen het besefVan 't onvolmaakt-zijn is

113

E

ROADS GO EVER ON AND ONTOLKIEN

Roads go ever on and onOver rock and under stoneBy caves where never sun has shoneBy streams that never find the seaOver snow by winter sownAnd through the merry flowers of juneOver grass and over stoneAnd under mountains in the moon

Roads go ever on and onUnder clud and under starYet feet that wandering have goneTurn at last to home afarEyes that fire and sword have seenAnd horror in the halls of stoneLook at last on meadows greenAnd trees and hills they long have known

The road goes ever on and onDown from the door where it beganHow far ahead the road has goneAnd I must follow, if I can.Pusuing it with eager feetUntil it joins some larger wayWhere many paths and errands meetAnd wither then? I cannot say.

114

The Road goes ever on and on Out from the door where it began. Now far ahead the Road has gone, Let others follow it who can! Let them a journey new begin, But I at last with weary feet Will turn towards the lighted inn, My evening-rest and sleep to meet.

Marc

115

SROMANCE DE CIEGO SALVADOR DE MAARIAGA

Jinete en caballo blanco,Sale el caballero un día.Sale a luchar en empresaDe noble caballería.Lleva una cruz en el pecho,Signo es de su hidalguía.

Va a combatir por el débilY contra la tiranía.La justicia es su bandera,El desinterés su guía.La nobleza de su causaDale orgullo y alegría.

En esto siente en la nucaInmóvil mirada fría.Vuélvese el buen caballeroY a grupas de su caballoVió que el Diablo venía.

El Malo le mira fijoCon gran socarronería.De su hombro, en bandolera,Cuelga una bolsa vacía.

116

Pregúntale el caballeroQuien es y por qué venía.Contéstale : "Tu criado,Tu sombra y tu compañía.

Voy a ayudarte en tu empresaDe noble caballería.Para el botín que saquemosLlevo esta bolsa vacía.

Tu rostro dice sorpresaDe ver que yo te seguía.Tu sorpresa no la creo,Que tu alma lo sabía."

Sonrójase el caballeroAl oír lo que decía;Los ojos clava en la tierra,La rienda al caballo fía.

Un momento, cabizbajo,Consigo lucha y porfía.Vuelve grupas al caballoY hacia su casa le guía;La barba hundida en el pecho,Sumido en melancolía.

117

S

SI TÚ ME OLVIDASPABLO NERUDA

Quiero que sepas una cosa

Tú sabes cómo es esto:si mirola luna de cristal, la rama roja del lento otoño en mi ventana, si tocojunto al fuego la impalpable cenizao el arrugado cuerpo de la leña, todo me lleva a ti, como si todo lo que existe, aromas, luz, metales, fueran pequeños barcos que navegan hacia las islas tuyas que me aguardan.

Ahora bien, si poco a poco dejas de querermedejaré de quererte poco a poco.

Si de prontome olvidasno me busques,que ya te habré olvidado.

118

Si consideras largo y loco el viento de banderas que pasa por mi vida y te decidesa dejarme a la orilladel corazón en que tengo raíces,piensaque en ese día,a esa horalevantaré los brazosy saldrán mis raícesa buscar otra tierra.

Perosi cada día, cada horasientes que a mí estás destinada con dulzura implacable.Si cada día sube una flor a tus labios a buscarme, ay amor mío, ay mía, en mí todo ese fuego se repite, en mí nada se apaga ni se olvida, mi amor se nutre de tu amor, amada, y mientras vivas estará en tus brazos sin salir de los míos.

119

S

SÓLO LE PIDO A DIOS

La letra de canción de Sólo Le Pido A Dios es una transcripción de la canción original realizada por colaboradores de Coveralia. Entre los interpretadores destacan: Leon Gieco, Mercedes Sosa, Ana Belén y Shakira

Sólo le pido a Diosque la guerra no me sea indiferente, es un monstruo grande y pisa fuertetoda la pobre inocencia de la gente.

Sólo le pido a Diosque el dolor no me sea indiferente, que la reseca muerte no me encuentrevacío y solo sin haber hecho lo suficiente.

Sólo le pido a Diosque lo injusto no me sea indiferente, que no me abofeteen la otra mejilladespués que una garra me arañó esta suerte.

Sólo le pido a Diosque el engaño no me sea indiferentesi un traidor puede más que unos cuantos, que esos cuantos no lo olviden fácilmente.Si un traidor puede más que unos cuantos, que esos cuantos no lo olviden fácilmente.

120

Sólo le pido a Diosque el futuro no me sea indiferente, desahuciado está el que tiene que marcharsea vivir una cultura diferente.

Sólo le pido a Diosque la guerra no me sea indiferente, es un monstruo grande y pisa fuertetoda la pobre inocencia de la gente.Es un monstruo grande y pisa fuertetoda la pobre inocencia de la gente.

Jan en Tamara

121

V

SONNETWILLEM KLOOS

Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten,En zit in 't binnenst van mijn ziel ten troonOver mijzelf en 't al, naar rijks-geboônVan eigen strijd en zege, uit eigen krachten,-

En als een heir van donker-wilde machtenJoelt aan mij op, en valt terug, gevloônVoor 't heffen van mijn hand en heldre kroon:Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten.

En tóch, zo eind'loos smacht ik soms om rondUw overdierbre leên den arm te slaan,En, luid uitsnikkende, met al mijn gloedEn trots en kalme glorie, te vergaanOp uwe lippen in een wilden vloedVan kussen, waar 'k niet langer woorden vond.

122

V

SONNETWILLEM KLOOS

Ik ween om bloemen, in den knop gebrokenEn vóór den uchtend van haar bloei vergaan,Ik ween om liefde, die niet is ontloken,En om mijn harte dat niet werd verstaan :

Gij kwaamt, en 'k wist - gij zijt weer heengegaan ...Ik hetb het nauw gezien, geen woord gesproken :Ik zat weer roerloos, nà dien korten waan,In d'eeuwge schaduw van mijn smart gedoken :

Zo als een vogel in den stillen nachtOp ééns ontwaakt, omdat de hemel gloeitEn denkt, 't is dag, en heft het kopje en fluit,Maar éér 't zijn vaakrige oogjes gans ontsluit,Is het weer donker, en slechts droevig vloeitDoor 't sluimerend geblaârte een zwakke klacht.

123

S

TE QUIEROMARIO BENEDETTI

Tus manos son mi caricia mis acordes cotidianos te quiero porque tus manos trabajan por la justicia

si te quiero es porque sos mi amor mi cómplice y todo y en la calle codo a codo somos mucho más que dos

tus ojos son mi conjuro contra la mala jornada te quiero por tu mirada que mira y siembra futuro

tu boca que es tuya y mía tu boca no se equivoca te quiero porque tu boca sabe gritar rebeldía

si te quiero es porque sos mi amor mi cómplice y todo y en la calle codo a codo somos mucho más que dos

124

y por tu rostro sincero y tu paso vagabundo y tu llanto por el mundo porque sos pueblo te quiero

y porque amor no es aureola ni cándida moraleja y porque somos pareja que sabe que no está sola

te quiero en mi paraíso es decir que en mi país la gente viva feliz aunque no tenga permiso

si te quiero es porque sos mi amor mi cómplice y todo y en la calle codo a codo somos mucho más que dos.

125

E

THE MOUNTAINS OF MOURNEPERCY FRENCH

Oh, Mary, this London's a wonderful sight,With people all working by day and by night.Sure they don't sow potatoes, nor barley, nor wheat,But there's gangs of them digging for gold in the street.At least when I asked them that's what I was told,So I just took a hand at this digging for gold,But for all that I found there I might as well beWhere the Mountains of Mourne sweep down to the sea.

I believe that when writing a wish you expressedAs to know how the fine ladies in London were dressed,Well if you'll believe me, when asked to a ball,They don't wear no top to their dresses at all,Oh I've seen them meself and you could not in truth,Say that if they were bound for a ball or a bath.Don't be starting such fashions, now, Mary Macree,Where the Mountains of Mourne sweep down to the sea.

I've seen England's king from the top of a busAnd I've never known him, but he means to know us.And tho' by the Saxon we once were oppressed,Still I cheered, God forgive me, I cheered with the rest.And now that he's visited Erin's green shoreWe'll be much better friends than we've been heretoforeWhen we've got all we want, we're as quiet as can be

126

Where the mountains of Mourne sweep down to the sea.

You remember young Peter O'Loughlin, of course,Well, now he is here at the head of the force.I met him today, I was crossing the Strand,And he stopped the whole street with a wave of his hand.And there we stood talkin' of days that are gone,While the whole population of London looked on.But for all these great powers he's wishful like me,To be back where the dark Mourne sweeps down to the sea.

There's beautiful girls here, oh never you mind,With beautiful shapes nature never designed,And lovely complexions all roses and cream,But let me remark with regard to the same:That if of those roses you venture to sip,The colours might all come away on your lip,So I'll wait for the wild rose that's waiting for meIn the place where the dark Mourne sweeps down to the sea.

127

E

THE RAVENEDGAR ALLAN POE

Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and weary,Over many a quaint and curious volume of forgotten lore,While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.`'Tis some visitor,' I muttered, `tapping at my chamber door - Only this, and nothing more.'

Ah, distinctly I remember it was in the bleak December,And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.Eagerly I wished the morrow; - vainly I had sought to borrowFrom my books surcease of sorrow - sorrow for the lost Lenore -For the rare and radiant maiden whom the angels named Lenore - Nameless here for evermore.

And the silken sad uncertain rustling of each purple curtainThrilled me - filled me with fantastic terrors never felt before;

128

So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating`'Tis some visitor entreating entrance at my chamber door - Some late visitor entreating entrance at my chamber door; - This it is, and nothing more,'

Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,`Sir,' said I, `or Madam, truly your forgiveness I implore;But the fact is I was napping, and so gently you came rapping,And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,That I scarce was sure I heard you' - here I opened wide the door; - Darkness there, and nothing more.

Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before;But the silence was unbroken, and the darkness gave no token,And the only word there spoken was the whispered word, `Lenore!'This I whispered, and an echo murmured back the word, `Lenore!' - Merely this and nothing more.

Back into the chamber turning, all my soul within me burning,

129

Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.`Surely,' said I, `surely that is something at my window lattice;Let me see then, what thereat is, and this mystery explore -Let my heart be still a moment and this mystery explore; -'Tis the wind and nothing more!'

Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,In there stepped a stately raven of the saintly days of yore.Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he;But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door -Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door - Perched, and sat, and nothing more.

Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,By the grave and stern decorum of the countenance it wore,`Though thy crest be shorn and shaven, thou,' I said, `art sure no craven.Ghastly grim and ancient raven wandering from the nightly shore -Tell me what thy lordly name is on the Night's Plutonian shore!'Quoth the raven, `Nevermore.'

130

Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,Though its answer little meaning - little relevancy bore;For we cannot help agreeing that no living human beingEver yet was blessed with seeing bird above his chamber door -Bird or beast above the sculptured bust above his chamber door, With such name as `Nevermore.'

But the raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only,That one word, as if his soul in that one word he did outpour.Nothing further then he uttered - not a feather then he fluttered -Till I scarcely more than muttered `Other friends have flown before -On the morrow he will leave me, as my hopes have flown before.'Then the bird said, `Nevermore.'

Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken,`Doubtless,' said I, `what it utters is its only stock and store,Caught from some unhappy master whom unmerciful disasterFollowed fast and followed faster till his songs one burden bore -Till the dirges of his hope that melancholy burden boreOf "Never-nevermore."'

131

But the raven still beguiling all my sad soul into smiling,Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird and bust and door;Then, upon the velvet sinking, I betook myself to linkingFancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore -What this grim, ungainly, ghastly, gaunt, and ominous bird of yore meant in croaking `Nevermore.'

This I sat engaged in guessing, but no syllable expressingTo the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom's core;This and more I sat divining, with my head at ease recliningOn the cushion's velvet lining that the lamp-light gloated o'er,But whose velvet violet lining with the lamp-light gloating o'er, she shall press, ah, nevermore!

Then, methought, the air grew denser, perfumed from an unseen censerSwung by Seraphim whose foot-falls tinkled on the tufted floor.`Wretch,' I cried, `thy God hath lent thee - by these angels he has sent theeRespite - respite and nepenthe from thy memories of Lenore!Quaff, oh quaff this kind nepenthe, and forget this lost Lenore!'Quoth the raven, `Nevermore.'

132

`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if bird or devil! -Whether tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted -On this home by horror haunted - tell me truly, I implore -Is there - is there balm in Gilead? - tell me - tell me, I implore!'Quoth the raven, `Nevermore.'

`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if bird or devil!By that Heaven that bends above us - by that God we both adore -Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,It shall clasp a sainted maiden whom the angels named Lenore -Clasp a rare and radiant maiden, whom the angels named Lenore?'Quoth the raven, `Nevermore.'

`Be that word our sign of parting, bird or fiend!' I shrieked upstarting -`Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore!Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!

133

Leave my loneliness unbroken! - quit the bust above my door!Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!'Quoth the raven, `Nevermore.'

And the raven, never flitting, still is sitting, still is sittingOn the pallid bust of Pallas just above my chamber door;And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,And the lamp-light o'er him streaming throws his shadow on the floor;And my soul from out that shadow that lies floating on the floor shall be lifted - nevermore!

Peter en de wolf

134

E

THE ROAD NOT TAKENROBERT FROST

Two roads diverged in a yellow wood,And sorry I could not travel bothAnd be one traveler, long I stoodAnd looked down one as far as I couldTo where it bent in the undergrowth;Then took the other, as just as fair,And having perhaps the better claim,Because it was grassy and wanted wear;Though as for that the passing thereHad worn them really about the same,And both that morning equally layIn leaves no step had trodden black.Oh, I kept the first for another day!Yet knowing how way leads on to way,I doubted if I should ever come back.I shall be telling this with a sighSomewhere ages and ages hence:Two roads diverged in a wood, and I-I took the one less traveled by,And that has made all the difference.

135

E

THE SHELLMOLLY DRAKE

Living grows round us like a skinTo shut away the outer desolationFor if we clearly mark the furthest deepWe should be dead long years before the grave.But turning around within the homely shellOf worry, discontent, and narrow joyWe grow and flourishAnd rarely see the outside darkThat would confound our eyes.

Some break the shell.

I think that there are thoseWho push their fingers throughThe brittle wallsAnd make a hole.And through this cruel slitStare out across the cinders of the worldWith naked eyes.They look both out and inKnowing themselvesAnd too much else besides.

136

V

‘T IS GOED IN ‘T EIGEN HERT TE KIJKENALICE NAHON

‘t is goed in ‘t eigen hert te kijken Nog even voor het slapen gaan Of ik van dageraad tot avond Geen enkel hert heb zeer gedaan.

Of ik geen ogen heb doen schreien Geen weemoed op een wezen lei Of ik aan liefdeloze mensen een woordeke van liefde zei.

En vind ik in het huis mijns herten Dat ik één droefenis genas Dat ik mijn armen heb gewonden Rondom één hoofd, dat eenzaam was...

Dan voel ik, op mijn jonge lippen Die goedheid lijk een avond-zoen... ‘t is goed in ‘t eigen hert te kijken en zo z’n ogen toe te doen.

137

V

'T KRUISKEGUIDO GEZELLE

‘t Eerste dat mij moeder vragenleerde, in lang verleden dagen,als ik hakkelde, ongeriefdnog van woorden, ‘t was, te gaderbei mijn' handtjes doende: "Vader,geeft me 'en kruisken, als ‘t u belieft!"

‘k Heb een kruiske dan gekregen,menig keer, en wierd geslegenop mijn' kake, zacht en zoet...Ach, ge zijt mij, bei te gader,afgestorven, moeder, vader,‘t geen mij nu nog leedschap doet!

Maar, dat kruiske, ‘t is geschrevendiep mij in den kop gebleven,teeken van mijn erfgebied:die den schedel mij aan schervensloege, en hiete ‘t kruisken derven,nog en hadd' hij ‘t kruisken niet.

138

E

TO MY WIFEOSCAR WILDE

I can write no stately proemAs a prelude to my lay;From a poet to a poemI would dare to say.

For if of these fallen petalsOne to you seem fair,Love will waft it till it settlesOn your hair.

And when wind and winter hardenAll the loveless land,It will whisper of the garden,You will understand.

139

V

VOOR DE VREDEANTON VAN WILDERODE

Mannen, maakt gij uw wereldnu echt tot een woonhuis voor morgen,tot een zachtere plek om te leven ?Het eerste recht van de vrouwenis het recht om gelukkig te zijn.En geluk is een roepnaam voor vrede.

En vrede is lachen en lopendoor weiden die wit zijn als hagel,is brood en melk op de tafel,is voorjaar, een dak van vogels.

En vrede is zonder verbazingde bloemen volwassen zien worden,het koren hard in de aren,de kinderen teer voor de toekomst.De angst, een vertelsel van vroeger.

En vrede is vrienden begroetenin het wijde dal van de wereld,de landen niet langer meer kennenals slagveld of haarden van honger,als machten zonder genade,geharnast en ingegraven.

140

En vrede is diep mogen slapenals de dag tot de laatste droppelgelijk een wijn is gedronken,is fel in de morgen ontwakenvoor de zuivere duur van het zonlicht.

En vrede is werkzaam voltooien,de deinende steigers bestijgen,de aarde van in den beginnegestreeld door de handen van minnaars,is zonder verbijstering neerzienop al wat de anderen deden.

En vrede is nooit weer een kerkhofvan kinderlijke gehelmden,is nooit meer de leugen van leuzenwaarmee zich de levenden paaien,is nooit meer een dansend dun doektot lijkwa gestrekt en gestreken.

En vrede is ademhalen en jong zijn en zachtjes vergrijzen,een dorp vol verrukkelijk waaien,een stad met geruchten van water,een eindeloos land dat bestaat.O mannen, maakt gij uw wereldnu echt tot een woonhuis voor morgen,tot een zachtere plek om te leven ?

141

V

VOOR EEN DAG VAN MORGENHANS ANDREUS

Wanneer ik morgen doodga,vertel dan aan de bomenhoeveel ik van je hield.Vertel het aan de wind,die in de bomen klimtof uit de takken valt,hoeveel ik van je hield.Vertel het aan een kind,dat jong genoeg is om het te begrijpen.Vertel het aan een dier,misschien alleen door het aan te kijken.Vertel het aan de huizen van steen,vertel het aan de stad,hoe lief ik je had.

Maar zeg het aan geen mens.Ze zouden je niet geloven.Ze zouden niet willen gelovendat alleen maar een man alleen maar een vrouwdat een mens een mens zo liefhadals ik jou.

142

V

VOOR LATERR. DEKKER

Herinner meAls je oud genoeg bentOm het te wetenEn ik oud genoegOm zoietsTe kunnen vergeten,Dat ik je verteldeVan een vogeljongDat de bekWijd opengesperdKrijste om eten.

(je hoeft daarbij niet te vertellen dat ik,in een poging om je moeder natuur te evenarenmeer morste in je nek en ogen dat jij kon vreten)

Herinner me alleen maarDat ik toen zei:Jij - Bent onze toekomst, jongenEn wij - Een klein stukjeVan jouw verleden.

143

V

VOOR WIE IK LIEFHEB WIL IK HETENNEELTJE MARIA MIN

mijn moeder is mijn naam vergeten, mijn kind weet nog niet hoe ik heet. Hoe moet ik mij geborgen weten?

Noem mij, bevestig mijn bestaan, laat mijn naam zijn als een keten. Noem mij, noem mij, spreek mij aan, o, noem mij bij mijn diepste naam.

Voor wie ik liefheb, wil ik heten.

144

V

ZIE JE, IK HOU VAN JEHERMAN GORTER

Ik vin je zoo lief en zoo licht –je oogen zijn zoo vol licht,ik hou van je, ik hou van je.

En je neus en je mond en je haaren je oogen en je hals waarje kraagje zit en je oormet je haar er voor.

Zie je ik wou graag zijnjou, maar het kan niet zijn,het licht is om je, je bentnu toch wat je eenmaal bent.

O ja, ik hou van je,ik hou zoo vrees’lijk van je,ik wou het helemaal zeggen –Maar ik kan het toch niet zeggen.

145

V

ZWERVERSLIEFDEADRIAAN ROLAND HOLST

Laten wij zacht zijn voor elkander, kind,Want, O de maatloze verlatenhedenDie over onze moe gezworven ledenOnder de sterren waaien in de oude wind.

O, laten wij maar zacht zijn en maar nietHet trotse, hoge woord van liefde spreken,Want hoeveel harten moesten daarom brekenOnder de wind, in hulpeloos verdriet.

Wij zijn maar als de blaren in de wind,Ritselend langs de zoom van oude wonden.Alles is onzeker, hoe zouden wij weten,Weten wat alleen de wind weet, kind -

Laten wij, omdat wij eenzaam zijn,Nu onze hoofden bij elkander neigen,En wijl wij samen in 't oude waaien zwijgenBinnen een laatste droom gemeenzaam zijn.

Veel liefde ging verloren in de windEn wat de wind wil, zullen wij nooit weten;Daarom - voor we elkander weer vergeten -Laten wij zacht zijn voor elkander, kind.

146

“Waarde Landgenoten …”

147

148