Van Ali Cronin zijn verschenen:

*LUO�Ɔ�%R\

1 Zomerliefde

2 Gezocht: lief meisje

3 Mijn valentijn

Ali Cronin

*LUO�Ɔ�%R\

Vergeet me niet

Vertaald door Betty Klaasse

Uitgeverij Luitingh-Sijthoff

© 2013 Penguin Books Ltd.

All rights reserved

© 2013 Uitgeverij Luitingh-Sijthoff B.V., Amsterdam

Alle rechten voorbehouden

Oorspronkelijke titel: Girl Heart Boy – Forget Me Not

Vertaling: Betty Klaasse

Omslagontwerp: Studio Marlies Visser

NUR 285

www.girlheartboy.com

www.lsamsterdam.nl

www.boekenwereld.com

www.watleesjij.nu

Mijn moeder stak haar hoofd om het hoekje van de deur. ‘O mooi, je bent

wakker. Ik ga naar mijn werk, lieverd...’ Ze stopte midden in haar zin terwijl ze

de, laten we zeggen ‘zeer bewoonde’ staat van mijn kamer in zich opnam. Ik

wist al precies wat er ging komen. Een diepe zucht, wanhopig knipperen met

haar wimpers voor ze haar ogen sloot, en dan: ‘Sarah, even serieus. Hoe vaak

moet ik nog vragen of je je kamer opruimt?’

En ja hoor: precies volgens het script. Ik strekte me uit onder mijn

dekbed. ‘Kijk dan gewoon niet,’ zei ik vlak. ‘Ik vind het leuk zo.’

Mijn moeder keek me spottend aan. ‘Dat betwijfel ik... Maar hoe dan ook,

dit is mijn huis, en ik vind het helemaal niet leuk dat je kamer een zwijnenstal is.

En je vader ook niet.’ Ze schudde afkeurend haar hoofd, keek op haar horloge

en wees met haar vinger in mijn richting. ‘Ruim je kamer op. Ik meen het,

Sarah. Als het nog niet opgeruimd is als ik uit mijn werk kom, ga je niet mee

naar Spanje. En ik maak geen grapje.’ En met een laatste doordringende blik

liep ze weg.

Ik rolde met mijn ogen. De vakantie was al geboekt. We zouden de

volgende ochtend vertrekken. Het had mijn ouders een dik uur gekost om me

over te halen mee te gaan op hun modelfamilievakantie. In de categorie ‘loze

dreigementen’ scoorde haar opmerking wel heel hoog.

Maar toen ik eens goed keek naar alle kleren op de vloer, de stapels

zooi op het bureau en de planken, en de lading ondefinieerbare spullen die

onder mijn bed vandaan staken, dacht ik aan de slaapkamer van mijn beste

vriendin Cass, met de kraakheldere, witte lakens, aanlokkelijke boekenplanken

en sfeerlichtjes. Haar kamer was een vrouwenslaapkamer. Die van mij een

gezellige schoolmeisjeskamer. Niet echt het imago dat ik wilde uitstralen, al

helemaal niet nu we over een paar weken naar de eindexamenklas gingen. Ik

moest trouwens mijn tas nog pakken voor Spanje, en ik had mijn oude,

favoriete strandslippers al in geen eeuwen meer gezien. Ze moesten érgens

zijn.

Ik stapte uit bed, trok mijn spijkerbroek van gisteren aan over het voor-

mijn-broertjes-ogen-veel-te-korte-pyjamabroekje en rende de trap af. Ik liep

langs de woonkamer en zag dat Dan (eerdergenoemd broertje) voor de tv met

een zakje chips naar een of andere ontbijtshow zat te kijken. Ik zei niets, liep

naar de keuken, roosterde brood en zette thee, scheurde drie vuilniszakken van

de rol in het gootsteenkastje en nam alles mee naar mijn kamer. Uit de berg

cd’s op de vloer viste ik er een van Amy Winehouse (arme Amy... Ik kon nog

steeds niet bevatten dat ze dood was. Ashley had zelfs gehuild toen ze het

hoorde) en zette die hard aan.

Oké. Waar te beginnen? Het bureau. Ik staarde naar de berg boeken,

aantekeningen, cd’s, kapotte koptelefoons, USB-sticks zonder dopje, lege

pennen, foto’s, printjes en oude toegangskaartjes, waar mijn computer dapper

bovenuit torende, en zuchtte. Dit was een gigantische klus. Ik schudde een

vuilniszak open en begon er papieren in te proppen. Aantekeningen voor

werkstukken, pagina’s vol tekeningetjes, oude tijdschriften, H&M-catalogussen,

een Oxfam-kerstcatalogus van vorig jaar (mijn ouders geven aan Goede

Doelen)... Het verdween allemaal de vuilniszak in. Enigszins aangemoedigd nu

er door de rommel zowaar een stukje van het bureaublad te zien was, pakte ik

een andere vuilniszak en stouwde die vol met niet-papieren troep. Twintig

minuten later was het bureau min of meer opgeruimd. Mijn blik viel op de

balpenvlekken en kleverige kringen van glazen en kopjes, maar ik besloot het

schoonmaken voor het laatst te bewaren. Eén ding tegelijk.

En toen... pfff... het prikbord. Met mijn laatste restje zin, waarvan ik niet

wist dat ik het in me had, trok ik alles eraf en ik spreidde de hele zooi uit op mijn

bureau. Terug bij af, maar op een positieve manier, een beetje van ‘een stap

achteruit, twee vooruit’. Vlug selecteerde ik alles wat weg kon, stopte het in de

vuilniszak met het papier, en prikte daarna alles wat ik wilde bewaren weer op

het bord. Een paar kaarten uit een boek met citaten van beroemde vrouwen dat

ik vorig jaar voor mijn verjaardag van mijn tante had gekregen, wat oude

toegangskaartjes (Girls Aloud, Twilight, Marina and the Diamonds, het eindfeest

van de vierde klas, Glastonbury 2011) en foto’s. Ik koos er een uit van ons

allemaal – Cass, Ashley, Donna, Rich, Ollie, Jack en ik – op een bankje voor

het natuurkundelokaal in de brugklas.

Plotseling nostalgisch plofte ik op mijn stoel neer. We zagen er zo anders

uit. De jongens leken belachelijk jong, met vlassige snorretjes en knokige

schouders. Ik keek lachend in de camera, mijn pony zat naar achteren

vastgestoken met een gigantische speld. Het stond idioot, maar ik kon er niet

tegen als mijn haar in mijn ogen hing. Naast me zat Cass, haar arm door die

van mij en haar hoofd op mijn schouder. Ze gaf haar speciale Fotoglimlach ten

beste: mond gesloten, kuiltjes in haar wangen, twinkelende ogen. Op elke foto

van na 2006 staat ze met zo’n glimlach (ze had zich er in januari van dat jaar in

bekwaamd, na de zoveelste kerstfoto waarop ze, ik citeer, ‘achterlijk’ leek). Ash

stak haar middelvinger op naar de camera, maar ze lachte. Het was de zomer

voor ze haar haar begon te verven, dus ze zag er nog vrij normaal uit. Donna

leek wel een vrouw tussen allemaal meisjes, ze torende hoog boven ons uit en

haar borsten waren zo enorm dat haar bloes bij de knoopjes spande. Niet

alléén de schuld van de natuur, want ze kocht haar bloesjes exact om die reden

altijd een maat te klein. Ze deed alsof ze in haar neus peuterde. Altijd een

dame. Jack zat er ongemakkelijk bij, Ollie had zoals gewoonlijk een irritante

grijns op zijn gezicht en Rich keek zogenaamd gechoqueerd en walgend naar

wat Donna aan het doen was. Ik glimlachte. Het was een geweldige foto. Ik wist

het nog precies. Het was de laatste dag voor de zomervakantie, en ik had

iemand – ik weet niet meer wie – gevraagd om ons op de foto te zetten voor

ons nageslacht. Ik geloof dat het mijn plan was om elk jaar op precies die plek

een foto te maken, maar dat hadden we natuurlijk nooit gedaan. Ik prikte hem

op het bord en nam me voor om volgend jaar juli weer zo’n foto te maken

voordat we allemaal de wijde wereld introkken.

Ernaast hing ik een strook fotootjes die Cass, Ashley, Donna en ik een

paar zomers geleden hadden gemaakt in een fotohokje. We zaten dicht op

elkaar gepropt en lachten hysterisch. Ik weet het: ontzettend cliché

meisjesachtig, maar op dat moment leek het ons het grappigste idee allertijden.

Ik geloof dat Ashley van de kruk was gegleden of zo.

En er was een foto van de anderen op het festival in Glastonbury vorig

jaar. Eerlijk gezegd vond ik er niet veel aan – ik kreeg nogal de zenuwen van

mensenmassa’s, kamperen, puinhoop en dixi’s – maar ik had dat vrij goed

weten te verbergen. Ondanks alles was ik blij dat ik erbij was geweest, vooral

omdat ik niet als enige wilde thuisblijven. Dat was een recept voor

roddelpartijen, en ik vond het vreselijk als ze het over me hadden. Ook dit was

een fantastische foto, al zeg ik het zelf. Ik had ze zover gekregen dat ze

bovenop elkaar in de tent gingen liggen met hun hoofd uit de opening. Iedereen

lacht, behalve Ashley, die woedend kijkt omdat er net iemand op haar voet was

gaan staan.

Daarna hing ik wat uitgeprinte foto’s op van avondjes uit van de

afgelopen jaren.. Op elke foto stond Ash met een andere jongen, Donna was

soms met een jongen, soms niet, Cass zat altijd vastgeplakt aan haar (*hoest*

eikel van een *hoest*) vriend Adam, en ik was in mijn eentje. Zo ging het nu

eenmaal. Ik vond de foto’s waarop we alleen met elkaar stonden het leukst,

zonder een of andere random, naamloze jongen erbij.

Ik prikte de laatste foto op het bord (een zwart-witexemplaar van mij en

mijn moeder toen ik nog maar een paar minuten oud was), en deed een pas

naar achteren om mijn creatie te bewonderen: prachtig. Daarna draaide ik me

om naar de rest van mijn kamer: minder prachtig. Mijn keurige bureau en

prikbord leken alleen maar te benadrukken in wat voor een ongelooflijke

puinbak ik leefde. Ik ging op mijn knieën zitten en tuurde onder het bed. Als ik

dit grondig wilde opruimen kon ik net zo goed alle troep op het kleed leggen en

de hele boel in één keer aanpakken. Als je iets doet, moet je het goed doen, en

zo. In het duister zag ik de contouren van oude tijdschriften, boeken met een

kapotte kaft en chocoladereeppapiertjes, alles onder een dikke laag stof en

pluis. Bah!

Er stond ook een doos. Huh? Ik strekte mijn arm onder het bed en trok

de doos eronder vandaan. Uit het etiket maakte ik op dat er ooit schoenen in

maat 39 van Marks & Spencer in hadden gezeten. Vast van mijn moeder

gekregen. Ik maakte de doos open en zuchtte hardop terwijl ik er een witte

schoolbloes uit haalde, volgeklad met namen en berichtjes. Het was de bloes

van mijn schooluniform op de laatste dag van de basisschool. Even aaide ik de

stof, god weet waarom. Niet dat ik graag weer twaalf wilde zijn. Maar ik

herinnerde me die tijd nog zo levendig – het voelde vreemd dat het voor altijd

voorbij was. Ik zou nooit meer worden zoals toen: nog een kind, totaal

onschuldig, opgewonden over de middelbare school. In die tijd kon ik me

nauwelijks voorstellen hoe het was om zeventien te zijn, maar nu was ik het.

Yay.

Ik las wat er op de bloes geschreven stond. De meeste berichtjes waren

niet meer te ontcijferen en de mensen van wie ze waren herinnerde ik me niet

meer, maar dat van Ollie was nog goed leesbaar.

Saartje van me, ik zal je niet missen want ik blijf bij je!! Liefs xx Ollie

Hij had nooit dat ongemakkelijke gehad dat veel jongens hebben in het

bijzijn van meisjes, wat waarschijnlijk ook de reden was dat hij nu zo goed bij de

dames lag. Iedereen was dol op Ollie, inclusief ikzelf. Hij was een goede vriend.

Ik had hem voorgesteld aan Donna, Cass en Ashley nadat we vriendinnen

werden bij natuurkunde aan het begin van de brugklas, en hij had me

voorgesteld aan Jack en Rich, al bleek later dat Rich, Jack en Cass elkaar al

jaren kenden.

Onder de bloes lagen een paar mapjes. Op het etiket van het bovenste

stond: ‘Sarah Millar, 3F.’ En daaronder: ‘Charlotte Bronte’. Het was mijn

werkstuk ‘Wie inspireert me’ voor Engels uit de derde. Ik wist nog dat ik het heel

leuk vond om te schrijven. Ik had net Jane Eyre uit, en was helemaal verliefd op

Jane en de schrijfster. Dat ben ik nog steeds. De map eronder was het

werkstuk van Cass, geen idee waarom dat onder mijn bed lag. Kun je nagaan.

Het ging over Nelson Mandela. Echt een onderwerp voor Cass. Cass en ik

waren altijd de meest toegewijde werkstukmakers van de klas, zelfs in de

derde, toen alle anderen de kantjes ervan af liepen. In het begin had iedereen

ons ermee geplaagd, ons nerds genoemd. Maar in de vierde was iedereen er

aan gewend.

Mijn god, die eerste tijd. Ik dacht terug aan de eerste dag op Woodside

High, toen ik in de schoolbus heen en weer schuifelde op mijn stoel in mijn

keurige marineblauwe bloes die zo synthetisch was dat de vonken er vanaf

vlogen. Alle anderen leken elkaar te kennen. Er werd hard gelachen en

iedereen maakte inside-jokes. Die hele eerste dag had ik grote ogen van angst-

slash-opwinding. Niet dat ik bang was, maar die dag was doodeng, als je

begrijpt wat ik bedoel. Er kon van alles misgaan, en het was vreemd om niet

samen met mijn beste vriendin Megan te zijn, die net naar Australië was

geëmigreerd. Ik weet nog dat Donna achter me aan liep naar de aula. Ik kon

het gewoon niet geloven toen ze naast me kwam zitten in de rij voor de

brugklassers; ik dacht dat ze minstens in de derde zat. Ik was zwaar onder de

indruk van haar uitstraling en uiterlijk, en van het feit dat ze haar kauwgom

keihard liet knallen terwijl het hoofd van de school, mevrouw Carr, aan het

woord was.

Maar als ik al bang was voor Donna, dan was dat niets vergeleken bij de

angst die ik voelde voor Ashley, met haar permanent boze blik, voortdurende

gescheld en haar gewoonte om met één opgetrokken wenkbrauw de leraren

heel kalm een grote mond te geven. Maar toen ik haar beter leerde kennen,

kwam ik er achter hoe lief, loyaal en grappig ze was, en hoe onzeker.

En paar weken later waren ze mijn twee beste vriendinnen. Grappig hoe

dingen kunnen lopen.

Het volgende dat ik uit de doos haalde was een envelop met foto’s van

Red Nose Day uit de vierde. Ik draaide me om en ging met mijn rug tegen mijn

bed zitten om ze te bekijken. We waren allemaal verkleed. Ashley was als

vampier, Rich had een gemaskerd-bal-uitdossing aan, inclusief griezelig masker

en zwierige fluwelen cape, Ollie droeg een clownspak, Jack zijn voetbaloutfit,

Cass was als Monica van Friends (glanzende bruine pruik, nette broek, in haar

ene hand een fles Jif en in de andere een stoffer, en om haar nek een bordje

met ‘Monica’), en Donna was als St. Trinian-kostschoolmeisje. Ik had me

verkleed als Mrs. Pankhurst, vooral vanwege de hoed. De outfits waren ons op

het lijf geschreven. Als je een halfuurtje met ons omging, zou je vast precies

dezelfde pakjes voor ons hebben bedacht.

Ik legde de envelop naast me neer, zette de doos op mijn schoot en

keek wat er verder nog in lag. Alleen een stapeltje opschrijfboekjes, die met

zo’n harde kaft en een spiraal. Mijn oude dagboeken. Ik kromp al ineen bij de

gedachte van wat ik zou aantreffen, en sloeg het bovenste boekje open.

‘Het geheime dagboek van Sarah Grace Millar, twaalf jaar, AFBLIJVEN!!!!!’

stond er op de binnenkant van het omslag geschreven. Daarna volgde een

hoop gebazel over hoe irritant Daniel was (wat dat betreft was er dus niets

veranderd), dat ik me zooooo schaamde voor mijn ouders, dat ik dacht dat

[voeg naam vriendin in] boos op me was en dat ik niet snapte waarom, dat ik

[voeg naam vriendin in] stom vond omdat ze [voeg onzinnige reden in] – en een

paar regels verder hoe aardig [voeg naam van weer dezelfde vriendin in] was,

over de gedenkwaardige momenten dat ik mijn eerste bh kreeg en voor het

eerst ongesteld werd (‘Van mama moest ik tampons proberen. Ik doe het nooit

meer! OVERAL bloed!’ Zelf in je eigen dagboek kan er sprake zijn van too much

information)... Je kent het wel.

Mijn dagboeken uit de tweede en de derde waren niet veel anders, al

werd mijn handschrift minder rond en kinderachtig en het taalgebruik wat

wijsneuzeriger. Maar zelfs terwijl ik de pagina’s maar vluchtig doorlas, zag ik dat

de vrienden die ik had gemaakt toen ik op Woodside High begon, blijvertjes

waren. Steeds kwamen dezelfde namen voor. Ik had echt geluk gehad. Ik had

de leukste vrienden ter wereld.

Het geluid van een sms’je op mijn mobiel deed me opschrikken uit mijn

dagdroom. Ik knipperde, een beetje gedesoriënteerd nu ik me ineens weer in

2012 bevond, en keek om me heen naar de bende die nog altijd door mijn

kamer verspreid lag. Shit. Ik deed alles terug in de doos (no way dat ik dit weg

ging gooien) en wilde hem net terug onder mijn bed schuiven toen mijn oog

ergens op viel. Ik stak mijn arm uit door de stofpluizen en trok mijn slippers

tevoorschijn! Hoera! Ik gooide ze op mijn bed zodat ze regelrecht mijn koffer in

konden, en ging weer op mijn hurken zitten. Hmm. Nu ik ze gevonden had, had

ik geen zin meer om mijn kamer verder op te ruimen. Het kon op zijn minst wel

even wachten. Tijd voor een thee-met-chocoladekoekjes-pauze.

Ik wilde net de chaos achter me laten toen de sms me te binnen schoot.

Mijn telefoon lag op zijn vaste plek, aan de oplader in het stopcontact naast

mijn bed. Ik trok het snoertje los en klikte naar het bericht. Het was van Ollie.

Hoi allemaal, veel te lang geen kroegenavond gehouden. Wie gaat er mee? Xx

Ik glimlachte. Succes, Olletje. Hij was elke keer degene die voorstelde om naar

een feest of uit te gaan, maar het was een helse taak om iedereen mee te

krijgen. Jack was altijd een of andere competitieve sport aan het beoefenen,

Ash moest steevast werken in de bruidsboetiek van haar moeder, Donna was

vaak bij haar moeder en Cass was altijd bij Adam. Rich was de enige die er

altijd wel voor te porren was om mee te gaan. Ik glimlachte en sms’te terug:

Ik ben erbij! Xx

Bij het idee dat Ollie al zo lang een vriend van me was, werd ik helemaal

sentimenteel. Hij was zo cool. Ik wist niet wat mijn ouders ervan zouden vinden

dat ik uitging op de avond voordat we voor dag en dauw op moesten om het

vliegtuig naar Spanje te halen, maar ik bedacht dat als mijn kamer opgeruimd

was en koffer ingepakt, ze niet veel bezwaar konden maken.

En wie weet? Misschien werd vanavond wel de grote avond waarop ik

iemand ontmoette die mijn liefde waardig was – en die mij ook, je weet wel, leuk

vond. Op een dag zouden er foto’s zijn van mij met een jongen samen. En als ik

mijn grote liefde vanavond niet tegenkwam, had ik altijd nog Ollie, en

waarschijnlijk Rich, en misschien ook mijn andere vrienden, en dat gezelschap

was het beste recept voor een geweldige avond. Ik was een gelukkig meisje.

*RHG�YHUKDDO"�/HHV�DOOH�ERHNHQ�YDQ�$OL�&URQLQ��