Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

• Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης • Ειδικός σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακί-δης • Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάν-νη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρο-μπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

• Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος των «Μητροπολιτικών Ιστοριών»

με τίτλο “Unemployed”.

Το ενδέκατο τεύχος ασχολείται με το «φλέγον» θέμα της ανεργίας των νέων,

μέσα από δέκα διηγήματα, δέκα πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις που αποτυπώ-

νουν αυτή την αβεβαιότητα στην οποία ζούμε.

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στην ιστοσελίδα μας:

www.metropolispress.gr.

Εκεί που κάποτε έγραφε ιστορία η χρυσή νεο-λαία (και οι 50άρηδες, δεν λέω...) του “Rock ’n’ Roll”, τριγυρνούν πλέον μιλιούνια οι Πα-κιστανοί! Οχι για λόγους ψυχαγωγικούς, αλλά διότι η πρεσβεία της χώρας τους βρίσκεται στο νούμερο 6 της οδού Λουκιανού, πλάι στον πά-λαι ποτέ ναό της αθηναϊκής διασκέδασης. Τι να κάνουν λοιπόν οι άνθρωποι, στέκονται με τις ώρες στην ουρά και στα απέναντι πεζοδρόμια για τα σχετικά πιστοποιητικά, δικαιολογητικά, διαβατηριακά και λοιπά χαρτικά της εποχής και της ανάγκης. Στην Υψηλάντου μάλιστα, λίγο πιο κει, άνοιξε και πακιστανικό φωτοτυπάδικο, που προσφέρει κάθε είδους γραφειοκρατικές διευ-κολύνσεις στους παρακείμενους ξεροσταλιάζο-ντες. Ενίοτε τους βάζει και μυαλό, όπως τις προ-άλλες, όταν ένας έξαλλος μετανάστης απειλούσε θεούς και δαίμονες διά λόγους άγνωστους προς τον υπογράφοντα.

Οπως καταλαβαίνετε, δεν έκατσα και πολύ να το διαλευκάνω το θέμα. Σε τέτοιες περιπτώ-σεις με έχουν μάθει οι γονείς μου και οι πε-ριστάσεις να κόβω λάσπη για να μην μπλέκω ασκόπως. Κι όπως ανέβαινα την Υψηλάντου με ελαφρά πηδηματάκια, άρχισαν να κάνουν τα μά-τια μου πουλάκια! Οχι, δεν έπεσα θύμα απρόσε-κτου ποδηλάτου. Απλώς ήρθα μούρη με μούρη με το μοναδικό δείγμα χιούμορ στο κατά τα άλλα παντελώς άχαρο κτίριο της βρετανικής πρεσβεί-ας. Εκεί λοιπόν στον πλαϊνό τοίχο, φιλοξενού-νταν μια σειρά από πινακιδούλες με τη φιγούρα ενός σκύλου κλεισμένη μέσα σε ένα απαγορευ-τικό σήμα. Ενός σκύλου που ενεργείτο, για να είμαι ακριβής, αλλά δεν ήταν αυτό που έβγαζε γέλιο. Ηταν η μίνι επιγραφή-εντολή ακριβώς

από κάτω: “No fouling”. Εκ του “foul play” σαν να λέμε, της διαβολιάς, της βρομιάς, της απα-τεωνιάς. Παιγνιώδες αναμφισβήτητα και ολίγον βικτωριανό, ωσάν τα σχόλια γνωστού Φαληρέως αρθρογράφου.

Μια και μιλάω όμως για τους σκύλους και τα απορρίμματά τους, δεν μπορώ παρά να στα-θώ σε ένα ενδιαφέρον στόρυ. Το οποίο έχει ως εξής: Μερικές εβδομάδες πριν από τις περα-σμένες δημοτικές εκλογές, ας πούμε ένα μήνα χονδρικώς, έκανe την εμφάνισή τhς στα πέριξ της πλατείας Μαβίλη (και αλλού ανά την Αθή-να, υποθέτω) μια σειρά από σιδηροκατασκευές. Ενας στύλος δηλαδή κι επάνω του κολλημένο ένα σπιτάκι με μια οπή. Κι από την οπή προεξεί-χαν γαντάκια πλαστικά, για να τα πάρει ο περα-στικός και να τυλίξει τα περιττώματα του σκύλου του. Στην επιφάνεια μάλιστα τη μεταλλική περι-λαμβάνονταν οι σχετικές οδηγίες χρήσης, μαζί με την προτροπή «τραβήξτε παρακαλώ».

Πράγμα το οποίο έμοιαζε πολύ ενδιαφέρον και πολιτισμένο και «μπράβο στον δήμαρχο Κα-κλαμάνη που μας έκανε μικρό Παρίσι». Κι ύστε-ρα ήρθαν οι εκλογές, ύστερα ήρθε ο Καμίνης, ύστερα ήρθε η λήθη, όπως συμβαίνει πάντοτε με αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα. Οι σιδηρο-κατασκευές εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους να ρημάξουν και στις οπές τους μπαζώνονται πάσης φύσεως σκουπίδια και σκουπιδάκια. Οπου να ’ναι, υποπτεύομαι ότι θα μπουν στον πειρασμό οι Πακιστανοί που τριγυρνούν στις γειτονιές με τα καροτσάκια ανακύκλωσης μετάλλου και θα τις ξηλώσουν ολοσούμπιτες. “Fouling” αναμφιβό-λως, αν και λιγότερο από προεκλογική παραγγε-λία της κακιάς ώρας.

Πέθανε την περασμένη εβδομάδα η κόρη του Ιωσήφ Στάλιν. Η Σβετλάνα Αλιλούγιεβα άφησε την τελευταία της πνοή στη φτώχεια και την αφάνεια σε κάποιο γηροκομείο της Αμερικής, όπου είχε ζητήσει πολιτικό άσυλο πριν από χρόνια. Είχε αποκηρύξει την ιδεολογία του πατέρα της και είχε ασπαστεί το φιλελευθερι-σμό. Οσο και αν προσπάθησε να απαλλαγεί, το όνομα «Στάλιν» την ακολούθησε σαν φάντασμα παντού. Στα απομνημονεύματά της περιγράφει την ευφυΐα και την παράνοια του πατέρα της. Ανάμεσα στα άλλα, διηγείται με λεπτομέρεια τη σκηνή του θανάτου του Στάλιν, όπου ήταν πα-ρούσα. «Το πρόσωπό του είχε χάσει το χρώμα του. Τα χαρακτηριστικά του έγιναν αγνώριστα. Στην κυριολεξία πνιγόταν την ώρα που εμείς βλέπαμε. Η αγωνία του θανάτου ήταν φρικτή. Την τελευταία στιγμή άνοιξε τα μάτια του. Ηταν ένα τρομερό βλέμμα, τρελό ή οργισμένο και γεμάτο από το φόβο του θανάτου. Ξαφνικά οι ρυθμοί της αναπνοής του άλλαξαν. Σήκωσε το αριστερό του χέρι. Μια νοσοκόμα το εξέλαβε ως χαιρετισμό. Ηταν σαν να έδειχνε κάπου προς τα πάνω ή σαν να μας απειλούσε όλους. Το επόμενο λεπτό, το πνεύμα του, έπειτα από μια τελευταία προσπάθεια, ξεριζώθηκε από το σώμα του. Τα χαρακτηριστικά του έγιναν χλο-μά, γαλήνια, όμορφα, ατάραχα».

Το τέλος ενός τυράννου που είναι υπεύθυ-νος για το θάνατο 20 εκατομμυρίων ανθρώπων και τον εκτοπισμό 28 εκατομμυρίων άλλων, από τους οποίους 18 εκατομμύρια φυλακί-στηκαν στα γκουλάγκ. Στη βαριά κρίση που περνάμε, κάποιοι αρχίζουν και αναρωτιούνται εάν μπορεί να εμφανιστούν στην Ευρώπη ξανά παρανοϊκοί τύραννοι, όπως εκείνοι του περασμένου αιώνα. Εάν η Ευρώπη καταρρεύ-σει και επικρατήσει το χάος και η εξαθλίωση, σίγουρα θα υπάρξει υπερπροσφορά «σωτή-ρων». Αγροίκοι ή αστοί, γραφικοί και «σοβα-ροί», ρομαντικοί και παρανοϊκοί, αριστεροί και δεξιοί, επαγγελματίες της επικοινωνίας και ερασιτέχνες στρατηγοί, θα απευθυνθούν στα φοβισμένα πλήθη, στο όνομα του λαού, του περιούσιου έθνους ή της τάξης. Θα πουλάνε σε τιμή ευκαιρίας εχθρούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς, θα υποσχεθούν λύσεις ριζικές, απλές, γρήγορες, πεντακάθαρες. Οι «σωτήρες» γνωρίζουν ότι είναι πιο εύκολο να κάνεις τους ανθρώπους να παραλογίζονται παρά να σκεφτούν νηφάλια, να μισούν παρά να συμβιώνουν. Ξαναδιαβάζοντας την ευρωπαϊκή ιστορία του περασμένου αιώνα, βλέπεις ότι τύραννοι και τυραννίσκοι γεννιούνται σχετικά εύκολα, αλλά ξεψυχάνε πολύ δύσκολα...

6

Πώς και από ποιες ανάγκες προέκυψε η διοργά-νωση του 1ου Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών;Από χρόνια φλέρταρα με την ιδέα να δημιουργήσει το ΕΚΕΒΙ κάποια στιγμή ένα τέτοιο φεστιβάλ στην Ελλάδα, γιατί τα τελευταία χρόνια έχω εντυπωσιαστεί από το ταλέντο και την ωριμότητα της νέας γενιάς. Ελειπε όμως ένα πλαίσιο. Είχα την τύχη ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Παύλος Γερουλάνος να εντάξει το φεστιβάλ στη νέα πολιτική βιβλίου...

Ηταν δύσκολο σε μια περίοδο κρίσης γενικότερα, αλλά και ειδικά στο χώρο του βιβλίου να διοργα-νωθεί το φεστιβάλ; Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε;Ακριβώς το αντίθετο, ήταν πολύ εύκολο. Συναντήσαμε μόνον ενθουσιασμό. Σε μια περίοδο που δυστυχώς ακούμε από το πρωί ως το βράδυ δυσάρεστα νέα, το φεστιβάλ ήρθε στην κατάλληλη στιγμή για να μας δώσει με τη φρεσκάδα του μια γερή ανάσα οξυγόνου.

Το 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών έχει κάτι να ζηλέψει από τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά φεστιβάλ; Δεν έτυχε να βρεθώ ποτέ σε τέτοιο φεστιβάλ για να μπορώ να κάνω συγκρίσεις. Σίγουρα όμως θα έχουμε

πολλά να μάθουμε στη συνέχεια από ανάλογες διορ-γανώσεις. Από φέτος, πάντως, είμαστε σε στενή επα-φή με παρόμοια φεστιβάλ της Μάντοβας, του Βερολί-νου και της Ουαλίας και ευελπιστούμε ότι στο μέλλον θα εντάξουν το δικό μας στο ευρωπαϊκό δίκτυο που έχουν δημιουργήσει. Πέρα από αυτά, πιστεύω ότι το δικό μας φεστιβάλ έχει ήδη βρει το δρόμο του. Εχει ήδη βρει το δυναμισμό του.

Πιστεύετε ότι η γενιά νέων λογοτεχνών που συμ-μετέχει στο φεστιβάλ θα μπορέσει στο μέλλον να αποτελέσει ένα νέο ρεύμα στη λογοτεχνία;Αναμφίβολα η νέα γενιά είναι πολλά υποσχόμενη. Εχει δημιουργικό ταλέντο και φαντασία. Ισως αυτές τις μέρες γεννηθεί η «γενιά του ’10»!

Με ποιους τρόπους πιστεύετε ότι θα μπορούσε να ενισχυθεί η πρωτοβουλία των νέων συγγραφέων;Το ότι 40 νέοι συγγραφείς θα συμμετάσχουν επί-σημα στο πρόγραμμα του φεστιβάλ είναι ένα πρώτο βήμα για την αναγνώριση. Το ότι τους επέλεξαν τα λογοτεχνικά περιοδικά είναι πολύ σημαντικό. Το ότι το φεστιβάλ θα δώσει επίσης σε τρεις που θα δι-

ακριθούν από ειδική επιτροπή (αποτελούμενη από την Ερση Σωτηροπούλου, τη Λίνα Πανταλέων και τον Σπύρο Γιανναρά) εξαμηνιαίες υποτροφίες ως εν-θάρρυνση για τα επόμενα δημιουργικά βήματά τους και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Θα μπορούν να απασχοληθούν αποκλειστικά με το συγγραφικό τους έργο. Το φεστιβάλ επίσης θα λειτουργήσει ως δί-αυλος επικοινωνίας μεταξύ τους, αλλά και με τους ξένους ομολόγους τους.

Στο πρόγραμμα του φεστιβάλ συναντάμε μια πλη-θώρα άλλων τεχνών. Πώς συνδέονται με τη λο-γοτεχνία;Η λογοτεχνία εμπνέει πάντα τις άλλες τέχνες, όπως τη μουσική, το χορό, το θέατρο, τον κινηματογράφο ή τα εικαστικά. Εχει ενδιαφέρον να στήσουμε ένα διάλογο ανάμεσα στα νέα, «φρέσκα» ταλέντα μας.

Πιστεύετε ότι ο θεσμός του Φεστιβάλ Νέων Λογο-τεχνών θα μπορέσει να καθιερωθεί;Σίγουρα θα γίνει θεσμός, αν η κρίση δεν μας «κατα-πιεί» - που δεν θα μας «καταπιεί». Οπότε κλείνουμε από τώρα ραντεβού για του χρόνου τέτοια εποχή.

’10«Οι νέοι συγγραφείς, οι ποιητές και οι πεζογράφοι μας εκφράζουν το διαφορετικό απέναντι στην επικαιρότητα, έχουν άποψη και τη

δηλώνουν. Συνομιλούν με τους αποδέκτες του έργου τους, τους αναγνώστες που ζουν στο παρόν και ατενίζουν το μέλλον με ερω-τήματα και απαντήσεις». Με αυτά τα λόγια η Κατρίν Βελισσάρη,

διευθύντρια του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, περιέγραψε το 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών. Για πρώτη φορά, λοιπόν, στη χώρας μας δίνεται η σκυτάλη στην πρωτότυπη δημιουργία μέσα από τη

γραφή και τη σκέψη. Την συναντήσαμε λίγο πριν από την έναρξη του φεστιβάλ και μιλήσαμε μαζί της -μεταξύ άλλων- για τη στή-

ριξη στους νέους δημιουργούς .

WWW.METROPOLISNEWS.GR

Οι καιροί είναι χαλεποί. Ενα το κρατούμενο. Μήπως όμως στα δύ-σκολα χρόνια, όπως θα έλεγε και ο Κάρολος Ντίκενς, ψάχνουμε ξανά για ιστορίες αληθινές μακριά από τα φώτα της «γκλαμουριάς»; Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) με σύνθη-μα «Eχουμε πολλά να πούμε. Να διαβάσουμε, να ανακαλύψουμε, να δούμε...» διοργανώνει ένα διήμερο, ένα φεστιβάλ για της νέες φωνές της χώρας - αυτές που λένε ιστορίες.

Σήμερα και αύριο στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης το μείζον θέμα είναι το βιβλίο. Και μάλιστα η «καινούργια μέρα» του. Τα δρώ-μενα, οι δράσεις και οι εκδηλώσεις πολλές. Συζητήσεις με θέμα την κρίση, όπου οι «νέοι» συνομιλούν με τους «παλιούς» (Νάνο Βαλαω-ρίτη, Νίκο Παναγιωτόπουλο, Αμά-ντα Μιχαλοπούλου), άλλες για το “bookcrossing” και τις διαστάσεις που αυτό παίρνει, dj set από το γνωστό «λογοτεχνίζoν» συγκρότη-μα Snob, workshop, κόμικς συν λογοτεχνία και προβολές ταινιών μικρού μήκους βασισμένες σε βι-βλία. Ενα πρόγραμμα πραγματικά γεμάτο, όπου οι τέχνες συνομιλούν μεταξύ τους. Σαράντα οκτώ ώρες αφιερωμένες σε οτιδήποτε σχετίζε-ται -ή συνδιαλέγεται- με τη γραφή.

Η “Metropolis” και το «πνευ-ματικό» της λογοτεχνικό παιδί, το περιοδικό «Μητροπολιτικές Ιστο-ρίες» θα είναι εκεί. Μέσα από τα ονόματα που έχει φιλοξενήσει, αλλά και με τρεις διαφορετικές δράσεις. Με μια ανοιχτή συζήτηση για τον τρόπο με τον οποίο μπο-ρούν τα new media να προαγά-γουν τη λογοτεχνία, με τους γνω-στούς δημοσιογράφους Ηλία Κα-νέλλη, Νίκο Βατόπουλο και Κώ-στα Τσαούση. Με τρεις θεατρικές περφόρμανς εμπνευσμένες από ιστορίες γραμμένες για το τελευ-ταίο τεύχος των «Μητροπολιτικών Ιστοριών», αλλά και με ένα μαρα-

θώνιο γραφής διηγήματος. Μέσα σε οκτώ ώρες, πρωτοεμφανιζό-μενοι συγγραφείς θα κληθούν να γράψουν μια ιστορία. Ο γνωστός συγγραφέας Χρήστος Οικονόμου θα βρίσκεται μαζί με την επιτελική ομάδα του περιοδικού στη θέση της κριτικής επιτροπής.

Το σημαντικότερο όμως γεγο-νός του διημέρου δεν είναι ο μα-ραθώνιος γραφής, αλλά ένας άλλος μαραθώνιος, αυτός της ανάγνωσης. Πάνω από 40 Ελληνες πολλά υπο-σχόμενοι συγγραφείς, ποιητές και πεζογράφοι, θα συμμετάσχουν στο φεστιβάλ. Δημιουργοί που αποτε-λούν το νέο αίμα στα ελληνικά γράμ-ματα. Μέσα στο λίγο χρόνο που θα δοθεί στον καθένα, καλούνται να διαβάσουν ένα χαρακτηριστικό τους απόσπασμα και να απαντήσουν στις καυτές ερωτήσεις που θα θέσουν οι τύποις «παλιές καραβάνες» Λώρη Κέζα και Αύγουστος Κορτώ. Και η ανάγνωση αυτή δεν θα είναι δίχως έπαθλο, δίχως αντίκρισμα. Αντίθε-τα, θα δοθούν σημαντικές υποτρο-φίες σε τρεις διακριθέντες για να συνεχίσουν με αμείωτη ένταση και περισσότερα εφόδια τα καλλιτεχνικά τους βήματα.

Τελικά, το πλέον σημαντικό γεγονός είναι πως αυτό το διή-μερο μπορεί να αποτελέσει έναν τόπο συνάντησης των σημαντι-κότερων εκπροσώπων της νέας αυτής λογοτεχνικής γενιάς. Μιας γενιάς ακμαίας, που ελπίζουμε και ευχόμαστε -μέσα από τις πολλές και διαφορετικές της ματιές- να δημιουργήσει ρεύμα, «σχολή» αν προτιμάτε. Οι εκδηλώσεις του 1ου Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών εί-ναι η καλύτερη ευκαιρία για τους αναγνώστες να γνωρίσουν τους ανθρώπους που τους χαρίζουν ιστορίες μιας -πραγματικής- νέας ελληνικής λογοτεχνίας και για τους νέους δημιουργούς να γνωρίσουν από κοντά το κοινό τους.

Ο Ντέιβιντ Ντένμπι, αρθρογράφος του “New Yorker” και ένας από τους πλέον καταξιωμένους σινεκριτικούς στις ΗΠΑ, βρέθηκε προ ημερών να είναι το κέντρο μιας μεγάλης συζή-τησης στο χώρο των μίντια. Ο Ντένμπι έγραψε μια κριτική για το “Girl with the dragon tattoo”, κάτι που προκάλεσε την οργή της εταιρείας παραγωγής της ταινίας, με τους ανθρώπους της Sony Pictures Entertainment να στέλνουν μια καταγγελτι-κή επιστολή εναντίον του. Το πρόβλημα ήταν (υποτίθεται) ότι είχε συμφωνηθεί να τηρηθεί σιγή ιχθύος για την ταινία μέχρι τις 14 Δεκεμβρίου, την ημέρα δηλαδή της πρεμιέρας στις ΗΠΑ. Ο Ντένμπι έσπασε τη σιωπή του λίγες μέρες νωρίτερα και η Sony έγινε έξαλλη. Το ερώτημα που τίθεται από πολλά μέσα είναι κατά πόσο όφειλε ο δημοσιογράφος να τηρήσει τη συμφωνία, κατά πόσο έπρεπε δηλαδή ο Τύπος να κάνει το χατίρι στο στούντιο για να γίνει το παιχνίδι σωστά. Από τη μεριά της η Sony υποστήριξε ότι «ήταν θέμα αρχής» και ότι «η παραβίαση του ‘New Yorker’ θίγει την εμπιστοσύνη και υπο-νομεύει ένα σύστημα που σχεδιάστηκε για να βοηθήσει τους δημοσιογράφους να κάνουν τη δουλειά τους και να υπηρετή-σουν τους αναγνώστες τους». Σας νιώθω που γελάτε. Γελάστε περισσότερο: η κριτική του Ντένμπι στην πολυαναμενόμενη ταινία του Φίντσερ ήταν απόλυτα θετική.

Χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο, το ηλεκτρονικό περιοδικό “Flavorwire” παραθέτει 40 φράσεις από (αρκετά) γνωστούς συγγραφείς με θέμα το βιβλίο και το διάβασμα, τη σημασία του και τις ευεργετικές του ιδιότητες. Τις διάβασα ευχάριστα, ίσως λόγω εποχής, καθώς, παρά τον ήλιο που κυριαρχεί αυτές τις μέρες στην Αθήνα, υπάρχει πάντα η προσμονή των Χριστουγέννων: καθιστός στον καναπέ δίπλα στο στολισμένο δέντρο, με μια κουβέρτα κι ένα βιβλίο. Παραθέτω τρεις από τις 40 που έχουν το περισσό-τερο ενδιαφέρον.

― Ο μόνος τρόπος να αντέξεις την ύπαρξη είναι να αφήσεις τον εαυτό σου στη λογοτεχνία σαν σε ένα διαρκές όργιο

Γκουστάβ Φλομπέρ

― Δεν υπάρχουν μέρες της παιδικής μας ηλικίας τόσο γεμάτες όσο αυτές που πιστεύαμε ότι αφήσαμε χωρίς να τις έχουμε ζήσει, αυτές που περάσαμε παρέα με ένα αγαπημένο βιβλίο

Μαρσέλ Προυστ

― «Γνωρίζοντας ότι έχεις κάτι καλό να διαβάσεις πριν κοιμηθείς είναι μία από τις πιο ευχάριστες αισθήσεις»

Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ

Για δεύτερο συνεχόμενο τεύ-χος το βρετανικό περιοδικό ‘‘NewStatesman’’ καταπιάνεται με το ζήτημα της γερμανοφοβίας. Κι αν στο προηγούμενο τεύχος το κύριο άρθρο του περιστρεφόταν γύρω από τη συ-ζήτηση για ένα επικείμενο γερμανικό Δ΄ Ράιχ οικονομικού χαρακτήρα και αφορούσε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση, στο παρόν τεύχος η συζήτηση που ανοίγει ο -ειδικός επί της ελληνι-κής, αλλά και της εθνικοσοσιαλιστικής ιστορίας- Μαρκ Μαζόβερ, έχει καθαρά ελληνικό χρώμα.Αραδιάζοντας μια νοητή αλυσίδα προσώπων και καταστάσεων (με κρίκους μεταξύ άλλων τους Γερμανούς φιλέλληνες το 1821, τον βασιλιά Οθωνα, τον Αδόλφο Χίτλερ, τους Ελ-ληνες μετανάστες, τον Οτο Ρεχάγκελ, το γερμανικό Τύπο και την Αγκελα

Μέρκελ), ο αρθρογράφος συνθέτει το ελληνογερμανικό ιστορικό μωσαϊκό, το οποίο -όπως και ο ίδιος παραδέχε-ται- κινδυνεύει πλέον με ανεπανόρ-θωτο ράγισμα. Ωστόσο, ο πολύπειρος Μαζόβερ, απαντάει σε όλους εκείνους που θεωρούν ότι η Μέρκελ απεργά-ζεται μια νέα (οικονομικής μορφής) Κατοχή της Ελλάδας, με το λιτό και ξεκάθαρο τίτλο του άρθρου του: «Πα-λεύοντας με τα φαντάσματα». Καλεί τους πάντες να αφήσουν τα ιστορικά γεγονότα εκεί που ανήκουν, δηλαδή στο παρελθόν και να αναζητήσουν τα αληθινά αίτια των προβλημάτων. Ο ίδιος πιστεύει ότι αυτά «προκαλούνται από έναν εθισμό: αυτόν για φτηνό δανεισμό. Τον τάισαν οι καταναλωτές, οι ψηφοφόροι και οι πολιτικοί. Τον σιγόνταραν οι αχόρταγοι τραπεζίτες». Κάποιος που να διαφωνεί;

Την περασμένη Τρίτη, στις 6 Δεκεμβρίου, συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από την ημέρα της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγο-ρόπουλου, γεγονός που, φαντάζομαι, είναι γνωστό στους πε-ρισσότερους από εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο τώρα, όχι όμως από όλους, καθώς σε αντίθεση με την περσινή και ακόμα περισσότερο την προπέρσινη επέτειο, η φετινή ακούστηκε σαν ψίθυρος στην πόλη και όχι σαν κραυγή. Δεν το γράφω αυτό επειδή κατέβηκε λιγότερος κόσμος στο κέντρο της Αθήνας, (για μία ακόμα φορά) δεν είναι ποσοτικό το θέμα. Ούτε επειδή η τηλεόραση άφησε το θέμα να περάσει ως ουρά στις οικονομικές εξελίξεις της Ευρώπης. Το αναφέρω επειδή σε επίπεδο συνανα-στροφών, συζητήσεων και αντίληψης, το θέμα φέτος ήταν πολύ λιγότερο φορτισμένο, χωρίς το συναισθηματισμό των προηγού-μενων ετών και η ημέρα πήρε τη μορφή (όπως συχνά συμβαίνει και με την επέτειο της 17ης Νοεμβρίου) μιας έκφρασης της γε-νικότερης ενόχλησης των Ελλήνων για οτιδήποτε κυβερνητικό. Είτε αυτό είναι η δράση της Αστυνομίας, είτε είναι τα μέτρα λι-τότητας, είτε είναι η εν γένει εσωτερική και εξωτερική πολιτική. Αυτό καθαυτό το γεγονός της δολοφονίας έμοιαζε φέτος να έχει πάρει τη θέση του στην ιστορία χωρίς να είναι πια νωπό. Το τέλος της μέρας βρήκε την Ελλάδα να σχολιάζει τη γαλλογερ-μανική συμμαχία με έναν πρωτότυπο χλευασμό, όπως αυτός προέκυψε από τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η ελληνική κουτοπονηριά χρέωσε τα αποτελέσματα του Τσάμπιονς Λιγκ σε ένα παραπολιτικό μαγείρεμα του Σαρκοζί και της Μέρκελ, λες και δεν έχουμε ξαναδεί τέτοια αποτελέσματα ποτέ στο ποδόσφαιρο, λες και δεν είδαμε και την επόμενη μέρα περίεργα πράγματα, με εμπλεκόμενους Γάλλους, Ολλανδούς και Κροάτες. Το παζλ της συνωμοσίας δεν δένει. Ωστόσο, αφορμής δοθείσης, να αναφέρω μια σκέψη, για αυτήν τη γαλλογερμανική συμμαχία - ανεξαρτήτως ποδοσφαίρου εννοώ. Γιατί το καταλα-βαίνω ότι τα συμφέροντα είναι υπεράνω της μνήμης, μόνο που φαντάζομαι ότι σε πολλά χωριά της γαλλικής επαρχίας, όσοι ήταν εν ζωή πριν από 70 χρόνια θα φιλοσοφούν μελαγχολικά με την τροπή που παίρνει καμιά φορά η ιστορία.

«Θέλω να πεθάνω ένα κυ-ριακάτικο απόγευμα, όταν η Κορίνθιανς θα κερδίζει το πρωτάθλημα». Αυτή είναι μία από τις ιστορικότερες ατάκες του Σόκρατες, την οποία αναπαρήγαν τα μέσα αυτές της μέρες, καθώς η επιθυμία του παλαίμαχου Βραζιλιάνου ποδοσφαιρι-στή επαληθεύτηκε τραγικά την περασμένη Κυριακή. Η αγαπημένη του ομάδα υποδέχτηκε την Παλμέιρας και κατέκτησε το πρωτάθλη-μα, με 40.000 ανθρώπους στο Εστάδιο Πακαεμπού να σηκώνουν ψηλά τη γροθιά τους ως φόρο τιμής στη χει-ρονομία-σήμα κατατεθέν του Σόκρατες από τον καιρό που έπαιζε μπάλα. Λίγες ώρες νωρίτερα είχε αφήσει την τελευταία του πνοή από ση-ψαιμικό σοκ στο νοσοκομείο «Αλμπερτ Αϊνστάιν» στο Σάο Πάολο, έχοντας υποφέρει χρό-νια από το αλκοόλ. Η προαναφερθείσα φράση του Σόκρατες ειπώθηκε στο περιθώριο μιας συνέντευξης προ διετίας στον δημοσιογράφο Μαουρίσιο Σαβαρέσε, ο οποίος τα θυμήθηκε όλα αυτά σε ένα επικήδειο κείμενό του για το συμπατριώτη του που δημοσιεύτηκε στο “Sabotage Times”. «Ο Σόκρα-τες ήταν θύμα του αλκοόλ. Μια εικόνα που ο ίδιος ποτέ δεν ήθελε να έχει. Κατά τη διάρκεια μιας συνάντησής μας σε ένα στέκι του -μια παμπ- είπε ότι τα ποτά ήταν απλώς συντροφιά για να μειώσει τη συστολή του. ‘Πίνω για να ζήσω’, είχε πει». Παλιότερα, όταν ήταν ακόμα εν ενεργεία ποδοσφαιριστής, είχε δηλώσει -κάτι σαν το μότο του- ότι «πίνω, καπνίζω και σκέφτομαι». Μια αντισυμβατική προσωπικότητα, αντικομ-φορμιστής, πολιτικοποιημένος, ένας επαγγελματίας ποδο-σφαιριστής που είχε σπουδάσει και γιατρός, με είδωλο τον Τσε Γκεβάρα και τον Τζον Λένον, με μακρύ μαλλί και μούσι, μια μυθική φιγούρα της δεκαετίας του ’80.

Στο Club του Σταυρού του Νότου (Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος) εμφανίζονται οι Klein Mein κάθε Τρίτη, κουβαλώντας διασκευ-ές από την ξένη και ελληνική ποπ κουλτούρα. Το παρεΐστικο κλίμα της μπάντας ανεβάζει εκτός από τη διάθεση των θεατών και ...τους ίδιους στη σκηνή. Με το Live Κaraoke δίνουν την ευκαιρία σε κάποιους τυχερούς να τρα-γουδήσουν μαζί τους και να μοιραστούν την τρέλα τους. Κάθε Τρίτη του Δεκεμβρίου μαζί με διαφορετικό special guest κάθε φορά. Αυτή την Τρίτη (13/12) θα τους συντροφεύσει ο Σπύρος Γραμμένος.

H Diane Schuur, με ένα επίθετο που αποπνέ-ει σιγουριά και με τη δύναμη της ενόρασης ενός τυφλού καλλιτέχνη, έρχεται στην Αθήνα για δύο εμφανίσεις στο Gazarte (Βουτάδων 32-34, Γκάζι) για να μας μεταφέρει μέσα από τις τζαζ ερμηνείες της όλη τη θετική της ενέργεια. Αν σε αυτό προ-σθέσεις και τις αναμνήσεις της από καλλιτέχνες με τους οποίους έχει συνεργαστεί, όπως οι Κούιν-σι Τζόουνς, Σταν Γκετζ, B.B. King, Ρέι Τσαρλς και Στίβι Γουόντερ, τότε περιμένεις μια μαγική νύχτα. Τζαζ διαμάντια ή τραγούδια με τζαζ αίσθημα, γιατί όλο αυτό που ζούμε είναι τζαζ! All that jazz.

Κρυμμένοι θησαυροί, ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις της Amy Winehouse συγκε-ντρωμένες στο νέο άλμπουμ “Lioness: Hidden Treasures”, που κυκλοφόρησε αυτή την εβδο-μάδα και φέρνει τη φωνή της Amy ξανά δίπλα μας. Μια συλλογή από έξι νέα τραγούδια και άλλες τόσες διασκευές. Το πρώτο τραγούδι που κυκλοφορεί είναι το “Our day will come”, διασκευή σε τραγούδι του 1963, και διαθέτει το «ρομαντικό χαρακτήρα των γιορτινών ημερών». Οι παραγωγοί του άλμπουμ είχαν ξεκαθαρίσει πως σε καμία περίπτωση δεν είναι το επόμενο άλμπουμ μετά το κλασικό πλέον “Back to Black”. Και καλό θα ήταν έτσι να το ακούσουμε.

«Οι άνθρωποι που ακούν Xaxakes ανα-ζητούν τη ζωή. Είναι αυτοί που έχουν φάει τα μούτρα τους. Μόνο οι έντονοι άνθρωποι ακούν Xaxakes. Είναι οι άνθρωποι που δεν φοβούνται να πέσουν, ούτε σε μεγάλο σκοτάδι, ούτε σε με-γάλη χαρά. Δεν φοβούνται να βάλουν ένα ωραίο ρούχο και να μπουν σε ένα κωλορόκ μπαρ». Αυτά τα λόγια σε ιντριγκάρουν να απολαύσεις για άλλη μία φορά τον Γιάννη Νάστα και την μπάντα του σε μια ρομαντική συνάντηση με έγ-χορδα και μελωδίες, που θα εκτροχιαστεί σε ένα rock ’n’ roll πάρτι. Στο Gagarin (Λιοσίων 205) το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου.

ή

Με τη φράση «γαμώ το σόι μου» ασχολείται ο Σαμ Λέ-βινσον στην ταινία του «Αλλη μια... χαρούμενη μέρα», η οποία έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ του Σάντανς. Η Λιν (Ελεν Μπάρκιν) έρχεται αντιμέτωπη με όλο της το σόι με αφορμή ένα γάμο. Στο κοκτέιλ που πρέπει να πιει η Λιν για ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο προσθέστε τα εξής: τη μάνα της, τις αδερφές της, τον πατέρα της, τα παιδιά της, τον πρώην άντρα της με τη νυν σύζυγό του και γενικά όλους τους συγγε-νείς. Προσθέστε επίσης γερές δόσεις πικρόχολων και καυστι-κών σχολίων, καθώς και πολύ αλκοόλ. Σερβίρεται σκέτο.

Μία ακόμη σκηνοθεσία για τον δημοφιλή ηθοποιό Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Η ταινία «Υποπτη συνομωσίας» μας μεταφέρει στην Ουάσιν-γκτον, όπου ένας δικηγόρος αναλαμβάνει να υπερασπιστεί τη μοναδική γυναίκα που κατηγο-ρήθηκε για τη δολοφονία του Αβραάμ Λίν-κολν. Με τους δικούς του ανθρώπους να τον εγκαταλείπουν, αλλά με τη βοήθεια της κόρης της κατηγορούμενης, βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη αποκάλυψη για τον πραγματικό ένοχο.

Υστερα από εκλογές, το διοικητικό συμβούλιο της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου άλλαξε χέρια. Πρόεδρος είναι η σκηνοθέτιδα Κατερίνα Ευαγγελάκου («Ωρες κοινής ησυχίας», «Θα το μετανοιώσεις» κά.), που αντικαθιστά τον Τάσο Μπουλ-μέτη, ενώ το υπόλοιπο διοικητικό συμπληρώνουν οι: Θάνος Αναστόπουλος (σκηνοθέτης, παραγωγός), Πάνος Παπαχατζής (παραγωγός), Αντουανέττα Αγγελίδη (σκηνοθέτιδα), Ηλίας Αδάμης (διευθυντής φωτογραφίας), Αντώνης Καφετζόπουλος (ηθοποιός), Κωνσταντίνος Μωριάτης (παραγωγός), Ολγα Μα-λέα (σκηνοθέτιδα) και Δημήτρης Αθανίτης (σκηνοθέτης).

Ναι! Το ρολόι αντίστροφης μέτρησης δείχνει 16 μέρες για τα Χριστούγεννα. Ερχονται! Επιτέλους κουραμπιέδες, δώρα, Βανδή, μελομακάρονα, φωτάκια, Ημισκούμπρια, ουίσκια, πάλι Βανδή ρεμιξαρισμένη από Nivo, δέντρα και ταινίες... πολλές ταινίες. «Ο γιος του Αϊ-Βασίλη» λέ-γεται το έργο κινουμένων σχεδίων που θα σύρει φέτος το χορό! Οι Μπαρι Κουκ και Σάρα Σμιθ σκηνοθετούν μια κωμωδία για παιδιά και όχι μόνο. Ο Αρθουρ, ο οποίος έχει την τύχη να είναι ο γιος του Αϊ-Βασίλη, θα έρθει αντιμέτωπος με την πιο μεγάλη πρόκληση της ζωής του: Πρέπει να δώσει το δώρο σε ένα παιδί που ξεχάστηκε, πριν φτάσουν τα φετινά Χριστούγεννα! Αντε τρέχα τώρα...

Η μικρή, ασήμαντη ιστορία μου διαδραματί-ζεται στο κέντρο της Αθήνας πριν από περί-που τρία χρόνια. Χωρίς να θυμάμαι πια τι ακριβώς έκανα, από πού γυρνούσα και πού πήγαινα, βγήκα από την οδό Κολοκοτρώνη στη Σταδίου. Στο ύψος λοιπόν του Συντάγμα-τος, στα τελευταία φανάρια της οδού Σταδίου, έπεσα πάνω σε γύρισμα. Ενας νεαρός λέει κάτι σε μια νεαρή μαυροντυμένη κοπέλα και φιλιούνται. Ολα αυτά στη διάβαση, ενώ το φανάρι είναι πράσινο για τους πεζούς και τα αμάξια αναμένουν να φύγουν. Ενας άνθρω-πος του συνεργείου πίσω από την κάμερα με-τρούσε φωναχτά αντίστροφα τα δευτερόλεπτα που απέμεναν για να ανάψει ξανά το πράσι-νο για τα αυτοκίνητα. Εφυγα από το σημείο προσπαθώντας να κρατήσω στο μυαλό μου τη σκηνή, σε περίπτωση που τη δω κάπου. Εξάλλου δεν ήξερα αν ήταν διαφημιστικό, ταινία, σειρά ή βιντεοκλίπ.Ετσι, όταν πριν από λίγες μέρες είδα την ταινία «Μόλις χώρισα» (2008) του Βασίλη Μυριανθόπουλου, μια ευχάριστη έκπληξη με περίμενε στο τέλος. Το τοπίο έγινε ξεκάθαρο: ο νεαρός ήταν ο Γιάννης Τσιμιτσέλης και η μαυροντυμένη νέα η Ζέτα Μακρυπούλια, τους οποίους δεν αναγνώρισα τότε βλέποντάς τους από μακριά. Η ταινία αποτελεί διασκευή του επιτυχημένου ομότιτλου θεατρικού έργου του σκηνοθέτη και εστιάζει στην Ηλέκτρα, η οποία την ημέρα των γενεθλίων της παίρνει ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή από τον καλό της, ο οποίος θέλει να χωρίσουν. Το ακούνε μόνο οι φίλοι της, οι οποίοι προσπαθούν να της το πουν με τρόπο. Πέρα από το πρωταγω-νιστικό ντουέτο, παίζουν οι: Αννα Μονογιού, Μαρία Λεκάκη, Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, Γιώργος Καραμίχος, Πέτρος Ρούσσος, Ιωσήφ Πολυζωίδης. Τη μουσική υπογράφουν οι ΜΙΚRO, δίνοντας κάποιες εξαιρετικές δια-σκευές τραγουδιών περασμένων δεκαετιών.

Στο μεγάλο Φεστιβάλ του Σάντανς (Sundance Film Festival) της ερχόμενης χρονιάς θα κάνει την πρεμιέρα της η πολυαναμενόμενη ταινία του Μπάμπη Μακρίδη “L”. Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη, ο οποίος έχει βραβευτεί από το Φεστιβάλ της Δράμας για την ταινία του «Ο τελευταίος φακίρης». Η υπόθεση αφορά κάποιον σε έναν άνθρωπο που ζει στο αυτοκίνητό του και μπλέκεται σε έναν ακήρυχτο πόλεμο μεταξύ μιας συμμορίας μοτοσικλετιστών και οδηγών αυτοκινήτου. Το σενάριο υπογράφει ο σκηνοθέτης μαζί με τον Ευθύμη Φιλίππου και πρωταγωνιστούν οι: Αρης Σερβετάλης, Μάκης Παπαδημητρίου, Λευτέρης Ματθαί-ου, Νότα Τσερνιάφσκι και Σταύρος Ράπτης. Το φεστιβάλ θα διεξαχθεί από τις 19 έως τις 29 Ιανουαρίου.

Ενας γυάλινος φράχτης τοποθετήθηκε πλέον μπροστά από τον τάφο του Ιρλανδού μυθιστοριογράφου που βρί-σκεται στο νεκροταφείο Περ Λασέζ στο Παρίσι. Ο λόγος; Ο τάφος δεν αντέχει άλλα φιλιά! Από τη δεκαετία του ’90, όταν ξεκίνησε αυτό το παράξενο «έθιμο», πολλές γυ-ναίκες που επισκέπτονταν τον τάφο του Οσκαρ Ουάιλντ άφηναν το αποτύπωμά τους βάφοντας τα χείλη τους και αφήνοντας ένα φιλί στον τάφο. Το αποτέλεσμα, όπως δηλώνει και ο εγγονός του συγγραφέα Μέρλιν Χόλαντ, είναι ο τάφος να κοντεύει να καταστραφεί, εφόσον κάθε φορά η πέτρα χρειάζεται όλο και πιο βαθύ καθαρισμό. Ας ελπίσουμε ότι το γυάλινο πλέγμα δεν θα καλυφθεί ολόκληρο από φιλιά και ότι οι επισκέπτες θα καταφέρνουν να διακρίνουν τον τάφο πίσω από το γυάλινο τείχος!

Το βιβλίο «Στη φωλιά του Κούκου», το οποίο επανεκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Anubis, αποτελεί το μοναδικό έργο του Κεν Κέσεϊ. Το βιβλίο ενέπνευσε την ομότιτλη ταινία των πέντε Οσκαρ και συμπεριλήφθηκε στη λίστα του περιοδικού Time με τα 100 κορυφαία μυθιστορήματα της αγγλικής γλώσσας που γράφτηκαν τον 20ό αιώνα. Ο Κέσεϊ γεννήθηκε στο Ορεγκον το 1935. Το 1959 δούλευε στη βραδινή βράδια του Νοσοκο-μείου Βετεράνων Μάνλο Παρκ, συμμετέχοντας σε

ένα επιδοτούμενο πειραματικό πρόγραμμα για την επίδραση παραισθησιογόνων ουσιών. Ο Κέσεϊ περνούσε αρκετό χρόνο με τους ασθενείς και πίστευε πως δεν ήταν παράφρονες, αλλά φυσιολογικοί άνθρωποι τους οποίους η κοινωνία είχε παραγκωνίσει επειδή δεν συμπεριφέρο-νταν με τον τρόπο που εκείνη απαιτούσε. Οι εμπειρίες του από αυτό το διάστημα

τον ενέπνευσαν να γράψει το έργο «Στη φωλιά του κούκου», το οποίο εκδόθηκε το 1962. Στη μεγάλη οθόνη μεταφέρθηκε το 1975.

«Με τρόπο μυστικό συμβαίνουν τα πράγματα, κι εμείς για να μπορέσουμε ασταμάτητα να είμαστε ερωτικοί, όπως μας το ζητά η ζωή, πρέπει να αναπλάθουμε στη μνήμη και στη φαντασία μας εκείνο το άρωμα που άφησε πίσω της η συνάντησή μας με τη φύση, τον έρωτα, τη χαρά της ζωής».Πριν από λίγο καιρό έλαβα μία πρό-σκληση για την παρουσίαση του λευ-κώματος «Μ’ έναν τρόπο μυστικό», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καλει-δοσκόπιο. Από την πρώτη στιγμή αυτή η δουλειά μού φάνηκε ιδιαίτερη. Η εκδήλωση γινόταν στην οικία Κατακου-ζηνού, ένα σπίτι-μουσείο στο κέντρο της Αθήνας, που σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να επισκεφτείτε με την πρώτη ευκαιρία. Μέσα σε ατμόσφαιρα ιδιαιτέρως κατα-νυκτική, αυτό που μου έκανε τη μεγα-λύτερη εντύπωση ήταν η ποιότητα της δουλειάς όλων όσοι εργάστηκαν γι’ αυτή την έκδοση. Διανύοντας μια περίοδο κρίσης, η οποία έχει προσβάλει έντονα το χώρο του βιβλίου, κάποιοι άνθρωποι δεν δίστασαν να επενδύσουν στις ιδέες τους, χωρίς να κάνουν καμία έκπτωση στην ποιότητα της δουλειάς τους και να φτιάξουν ένα λεύκωμα που παντρεύει πολλές τέχνες: τη ζωγραφική, την ποίη-ση, τη μουσική. Η πιο πρόσφατη ζωγρα-φική δουλειά του Χρήστου Κεχαγιόγλου συναντά τα καινούργια τραγούδια της Τατιάνας Ζωγράφου. Οπως διαβάζουμε και στο δελτίο Τύπου: «Η συνάντησή τους αυτή δίνει εικόνα στη μουσική και ήχο στη ζωγραφική». Δεκαεπτά ποιή-ματα σύγχρονων Ελλήνων ποιητών (Ι. Ηλιοπούλου, Γ. Χρονά, Μ. Μπακοπού-λου κά.) μελοποιούνται από την Τατιά-να Ζωγράφου και τραγουδιούνται από εκλεκτούς ερμηνευτές, όπως ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η Σοφία Παπάζογλου, ο Αργύρης Μπακιρτζής, ο Τάσος Αποστό-λου και άλλοι. Το αποτέλεσμα είναι μια καλαίσθητη έκδοση, η οποία αποτελείται από μία κομψή θήκη-αναλόγιο, 17 έργα του Χρήστου Κεχαγιόγλου τυπωμένα σε ειδικό χαρτί, το CD με τα τραγούδια της Τατιάνας Ζωγράφου, ένα βιβλίο με τα ποιήματα που μελοποιήθηκαν, συνο-δευτικά κείμενα και φωτογραφικό υλικό από τις ηχογραφήσεις.

Από το 1992 μέχρι σήμερα έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια. Και ο αγαπη-μένος «ψυχοθεραυ-πετής» των βιβλιοφά-γων καταφέρνει να αποτελεί λογοτεχνική είδηση όποτε εκδίδει κάτι νέο. Ο Ιρβιν Ντ. Γιάλομ θεωρεί-ται ένας από τους σημαντικότερους, εν ζωή, εκπροσώπους της υπαρξιακής σχολής στην ψυχιατρική. Επειδή όμως αυτό δεν του αρκούσε, κατάφερε να αποτελεί και αγαπημένο μυθιστοριο-γράφο για χιλιάδες αναγνώστες. Εδώ, αφήνοντας πίσω τα δάκρυα του Νίτσε, καταπιάνεται ξανά με ένα σημαντικό φιλόσοφο: τον Μπαρούχ Σπινόζα. Ενα μυθιστόρημα που «σκαλίζει» την έλξη που άσκησαν τα διδάγματά του στον περιβόητο ναζί Αλφρεντ Ρόζεν-μπεργκ, διατρέχοντας τις ζωές και των δύο αντρών. Εμεις φανταζόμαστε ότι το «Πρόβλημα Σπινόζα» (εκδ. Αγρα), πάει για best-seller!

2.569 ψήφοι αναγνω-στών ανέδειξαν πρώτο το βιβλίο «Aνεμώλια» του Ισί-δωρου Ζουργού, τιμώντας το με το Βραβείο Αναγνω-στών 2011. Δεύτερο στην ψηφοφορία ήρθε το βιβλίο «Τα σακιά» (εκδ. Καστανιώ-τη) της Ιωάννας Καρυστιάνη και τρίτο το «Για μια χούφτα βινύλια» (εκδ. Μεταίχμιο) της Χίλντας Παπαδημητρίου. Το Βραβείο Αναγνωστών που διοργανώνεται από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) σε συνεργασία με την ΕΡΤ απονέμεται για έβδομη χρονιά. Οι αναγνώστες καλούνται να ψηφίσουν το αγαπημένο ελληνικό μυθιστό-ρημα της χρονιάς. Αρχικά ψηφίζουν τα μέλη των Λεσχών Ανάγνωσης για τη «βραχεία λί-στα», δίνοντας στη συνέχεια τη σκυτάλη στους βιβλιόφιλους που αποφασίζουν με sms. Ση-μειωτέον ότι με την ψήφο τους οι αναγνώστες συμμετείχαν κατά 50% στο τελικό αποτέλεσμα, ενώ το υπόλοιπο 50% βγήκε από τις ψήφους που έχουν ήδη δώσει τα μέλη Λεσχών Ανά-γνωσης που λειτουργούν σε όλη την Ελλάδα.

ένγομήάπ

Η διεθνούς φήμης ομάδα χορού DV8 και ο χορογράφος Λόιντ Νιούσον επισκέπτονται για πρώτη φορά την Ελλάδα με τη νέα τους δουλειά “Can we talk about this?”, που πραγματεύεται τα θέματα της πολυπολιτισμικότητας και της ελευθερίας της έκφρασης. Το έργο έκανε πρεμιέρα το περασμένο κα-λοκαίρι στην Αυστραλία και έρχεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση (Συγγρού 107-109) έως την Κυριακή (11/12). Από το κάψιμο των αντιτύπων του βιβλίου του Σαλμάν Ρούσντι «Σατανικοί Στίχοι» έως τη δολοφονία του σκηνοθέτη Τέο Βαν Γκογκ και τη μεγάλη δημόσια αντιπαράθεση που προκάλεσε η δημοσίευση των σατιρικών σκίτσων του Μωάμεθ το 2005, η παράσταση εξετάζει κατά ποιον τρόπο αυτά τα γεγονότα έχουν αντανάκλαση και επίδραση στις πολυπολιτισμικές πολιτικές, στην ελευθερία του Τύπου και στην καλλιτεχνική λογοκρισία.

Το Θέατρο Σημείο (Χαρ. Τρικούπη 10, Καλλιθέα) παρουσιάζει από σήμερα (9/12) ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του Χ. Πίντερ, την «Προδοσία». Ενα έργο που μελετά τον έρωτα, την αγάπη αλλά και την απιστία, γραμμένο το 1978. Μια ιστορία που εξελίσσεται κρυφά, παράνομα και παράλληλα με την καθημερινότητα των ηρώων. Η σχέση τριών ανθρώπων, της Εμμας, του Τζέρρυ και του Ρόμπερτ, παρουσιάζε-ται αντίστροφα, ξεκινώντας από το τέλος και τελειώνοντας με το πρώτο παράνομο φιλί. Μια προδοσία σε πολλά διαφορετικά επίπεδα, που αφήνει το κοινό να δει μέσα από μικρά ψέματα το σύνολο της απιστί-ας. Σκηνοθεσία: Νίκος Διαμαντής, παίζουν: Ιωάννα Μακρή, Γεράσιμος Δεστούνης και Αυγουστίνος Ρεμούνδος.

Το έργο του Ντέιβιντ Χένρι Χου-άνγκ “M.Butterfly” παρουσιάζεται στο Θέατρο Προσκήνιο (Καπνο-κοπτηρίου 8 & Στουρνάρη) σε σκηνοθεσία Αντώνη Λουδάρου από τη Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου. Το έργο βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Γάλλου διπλωμάτη Μπερνάρ Μπουρσικό ο οποίος κατηγορήθηκε ότι παρέδιδε απόρρητες πληροφο-ρίες στην Κίνα, διατηρώντας ερωτι-κή σχέση με μια ντίβα της κινέζικης όπερας (Shi Pei Pu) επί 20 ολό-κληρα χρόνια. Η ιστορία του Μπουρσικό, αλλά και η ομώνυμη όπερα του Πουτσίνι, αποτέλεσαν την έμπνευση του συγγραφέα για τη δημιουργία του θεατρικού έργου. Παίζουν: Δημήτρης Γιώτης, Γιώργος Κροντήρης, Γιάννης Δρίτσας, Ειρήνη Χρηστίδη, Αθηνά Αλεξοπούλου, Ινώ Στεφανή.

Πέντε καλλιτέχνες, δύο κείμενα, μια χορογραφία, τρεις performances. Αυτό είναι το “Being”, μια σκηνική σύνθεση τριών performances που παρουσιάζονται ως ενιαία παράσταση υπό την ομπρέλα των υπαρξιακών αναζητήσεων. Ο Μάρκος Σαρρής σκηνοθετεί τον Μπάμπη Γαλιατσάτο, η Ζωή Ξανθοπούλου καθοδηγεί με χιούμορ τον Κωνσταντίνο Σπυρόπου-λο και το υπαρξιακό παζλ συμπληρώ-

νει η χορευτική performance της Γιώτας Πεκλάρη, κι όλες μαζί προσπα-θούν να γεφυρώσουν το χάσμα που προκαλούν διαχρονικά αναπάντητα ερωτήματα. Ολα αυτά θα παρουσιαστούν στο Nixon Screening Room (Αγησιλάου 61, Κεραμεικός) μέχρι τις 25 Ιανουαρίου.

Η ομάδα Σημείο Μηδέν επαναλαμβάνει για δεύτερη χρονιά το θεατρικό έργο του Αλμπέρ Καμύ «Οι Δίκαιοι». Μετά την παρουσίαση του έργου στο Χώρο Ιστορικής Μνήμης ’41-’44, η παράστα-ση συνεχίζεται στην Knot gallery από τις 11 Δεκεμ-βρίου. Ο Καμύ διερευνά τα κίνητρα και τις εσωτερικές συγκρούσεις μιας ομάδας επαναστατών, οι οποίοι σχεδιάζουν και πραγ-ματοποιούν τη δολοφονία του μεγάλου Δούκα Σέργιου, θείου του Τσά-ρου. Μέσα σε αυτό τον παράλογα σκληρό κόσμο που γεννά τη βία και τη βαρβαρότητα, τίθεται το θεμελιώδες ερώτημα: Δικαιούται ο εξεγερμένος να σκοτώνει; Τεκμηριώνονται ηθικά οι πράξεις του; Ή οφείλει να περάσει σε μια εξέγερση της ίδιας της ηθικής και να επαναστατήσει, εν τέλει, ενάντια στο πεπρωμένο του με γνώμονα την αγάπη στον άνθρωπο και τη ζωή; Αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει ο Σάββας Στρούμπος, που έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία. Παίζουν: Μαρία Αθηναίου, Ελεάνα Γεωρ-γούλη, Ρόζα Προδρόμου, Σάββας Στρούμπος, Μιλτιάδης Φιορέντζης.

Στο πλαίσιο του Μονόδρομου, της 3ης Μπιενάλε της Αθήνας, η ομάδα KERNEL (Πέγκυ Ζάλη, Πέτρος Μώ-ρης, Θεόδωρος Γιαννάκης) επιμελήθηκε το project “WORD OF MOUTH”, ένα πρόγραμμα εγκαταστάσεων, διαδικτυακών έργων και ζωντανών δρώμενων. Λίγο πριν από τη λήξη της Μπιενάλε, μιλήσαμε μαζί τους για το πώς ξεκίνησε η δράση τους ως ομάδα: «Αρχίσαμε να δουλεύουμε ως KERNEL το 2009, ορίζοντας με έναν περισσότερο συγκεκριμένο τρόπο τη συνεργασία που διατηρούμε μεταξύ μας τα τελευταία πέντε χρόνια. Πραγ-ματοποιώντας τα πρώτα μας project κατά την περίοδο που φοιτούσαμε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και στην Αρχιτεκτονική Σχολή της Αθήνας αντίστοιχα, συνεχίζουμε μια δραστηριότητα που αφορά στην καλλι-τεχνική παραγωγή, έρευνα και επιμέλεια».

Τι ακριβώς είναι το “WORD OF MOUTH” που εί-δαμε στη φετινή Μπιενάλε; «Μέσα από ένα σύνολο καλ-λιτεχνών και ομάδων από την Ελλάδα και το εξωτερικό, δημιουργήσαμε ένα δίκτυο συνεργασιών και προτείνα-με ένα πρόγραμμα που αφορά το διάλογο μεταξύ διαδι-κτυακών project, μιας σειράς event και ενός συνόλου εγκαταστάσεων στον εκθεσιακό χώρο της Μπιενάλε. Το γεγονός ότι δουλέψαμε εντατικά στη συγκεκριμένη κοι-νωνικοοικονομική συνθήκη της Αθήνας, και ιδιαίτερα με τους όρους και τις πρακτικές εμπλοκής που επιλέ-ξαμε, προσέφερε τη δυνατότητα να δοκιμαστεί και να διευρυνθεί ουσιαστικά η πρακτική μας. Ταυτόχρονα, όμως, κατέστησε ορατά τα όρια και τις προβληματικές πάνω στα οποία πρέπει να στοχαστούμε, τα οποία κα-λούμαστε να διαχειριστούμε κριτικά».

Σχεδιάζουν κάτι μετά την ολοκλήρωση του “WORD OF MOUTH”; «Βλέπουμε το τελευταίο αυτό project μας ως συνέχεια μιας συνολικότερης παραγωγής και δρα-στηριότητας. Ετσι, θεωρούμε ότι υπάρχουν ακόμα αρκε-τές πτυχές του που θα μας ενδιέφερε να διερευνήσουμε περαιτέρω, μέσω διαφορετικών format και πλαισίων. Βασική μας πρόθεση είναι να συνεχίσουμε το διάλο-γο και τη συνεργασία με καλλιτέχνες και ομάδες που εμπλέξαμε στην επιμέλειά μας». Ως μέρος της δρασης των KERNEL, o Αριστείδης Αντονάς θα παρουσιάσει μια νέα έκδοση του «Εκκρεμές κειμένου» στο ισόγειο της Διπλαρείου από τις 9 μέχρι τις 11 Δεκεμβρίου, ενώ το Floater Magazine θα παρουσιάσει τη διαδικτυακή έκ-δοση “Athens Audiograms” στις 10 και 11 Δεκεμβρίου. Τέλος, την Κυριακή 9 Δεκεμβρίου στις 7:00 μμ. θα πα-ρουσιαστεί ο «Γεννήτωρ φαντασιακής πλοκής», το υβρι-δικό έργο του Αγγελου Πλέσσα, που αποτελεί και αυτό μέρος του “WORD OF MOUTH” σε επιμέλεια KERNEL.

� Μια σειρά διαλέξεων και δράσεων πλαισιώσει το Μονόδρο-μο, την 3η Μπιενάλε της Αθήνας λίγο πριν από το κλείσιμό της. Σήμερα (9/12) η δράση Αναμονές παρουσιάζει στο ισόγειο της Διπλαρείου Σχολής (Πλατεία Θεάτρου 3, Αθήνα) μια in situ performance, ενώ την ίδια μέρα στο υπόγειο oι Mohammad (Ilios, Coti K και Νίκος Βελιώτης) θα παρουσιάσουν το ηχητικό project «Ασε με να φύγω». Αύριο, Σάββατο, ο Νίκος Χαραλαμπίδης, στο πλαίσιο των παράλληλων εκδηλώσεων της σπονδυλωτής εγκα-τάστασής του «Καρναβαλική Παύση», πραγματοποιεί ημερίδα με προβολές και ομιλίες σχετικές με τη συγκεκριμένη δουλειά του, αλλά και το ευρύτερο έργο του στην αίθουσα εκδηλώσεων της Διπλαρείου Σχολής. Στη συνέχεια, στον ίδιο χώρο, ο Ντέιβιντ Αντλερ θα δώσει ομιλία με θέμα «Οι κρίσεις: Στις τέχνες, την οικονομία, και τη φυλακή».

� Στις 15 Δεκεμβρίου το Taf (Νορμανού 5, Μοναστηράκι) παρουσιάζει την έκθεση “LOL” της ομάδας Provo Principles. Οι Provo Principles δημιουργήθηκαν το 2011 και πρόκειται για τους εικαστικούς Γιώργο Καραγιώργο, Κωνσταντίνο Πά-τσιο, Νίκο Σεπετζόγλου και Γιώργο Τσεριώνη. Στο πλαίσιο της δράσης τους ως Provo Principles, δραστηριοποιούνται σε έναν κόσμο διαρκών μεταβάσεων, προσκαλώντας καλλι-τέχνες και θεωρητικούς σε site-specific project. Η έκθεση “LOL” είναι το πρώτο εγχείρημά τους και ο τίτλος αποτελεί αναφορά στο διαδικτυακό αρκτικόλεξο lol, μια σύντμηση του “Laughing Out Loud”, η οποία χρησιμοποιείται για να υπο-δηλώσει πως ο χρήστης κρίνει κάτι ως εξαιρετικά αστείο. Η έκθεση πραγματεύεται ζητήματα σχετικά με τις σύγχρονες γλωσσικές συμβάσεις και το πώς έχουν διαμεσολαβήσει τα ηλεκτρονικά μέσα στη διαμόρφωση της καθημερινής επι-κοινωνίας. Θα ολοκληρωθεί στις 8 Ιανουαρίου.

� Την Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011, στην Αίθουσα Τέχνης «Αστρολάβος-Δεξαμενή» (Ξαν-θίππου 11, Κολωνάκι), στο πλαίσιο της ομαδικής έκθεσης με τίτλο “Xmas Highlights 2011”, θα παρουσιαστούν ζωγραφικά έργα, φωτογρα-φίες και κατασκευές 30 σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών. Από το Σουρεαλισμό και το Σύγ-χρονο Ρεαλισμό μέχρι την αφαίρεση τα έργα αυτά αποτελούν χαρακτηριστικά δείγματα δι-αφορετικής γραφής, ύφους και μέσου και θα φιλοξενούνται στο χώρο μέχρι τις 14 Ιανου-αρίου. Οι καλλιτέχνες οι οποίοι συμμετέχουν είναι οι: Γ. Γκολφίνος, Γ. Γκρεμούτη, Ε. Ηλι-ακοπούλου, Γ. Λαζόγκας, Γ. Λασηθιωτάκης, Μ. Μαρουδή, Λ. Ολύμπιος, Τ. Πατρασκίδης, Φ. Πατρικαλάκις, Μ. Χάρος, Μ. Αγγελέτου, Π. Αλεξίου, Σ. Ανδρεάδη, Ν. Βανδώρος, Κ. Βαρβάκη, Ε. Γρίβα, Ε. Καλλιμάχου, Α. Κατσαμπάνη, Δ. Κωνσταντίνου, Σ. Μελετοπούλου, Ε. Μήταλα, Ν. Mπλιάτκας, Δ. Πανουργιά, Ε. Παπαδημητρίου, Α. Παπαδόπουλος, Σ. Παρασκευο-πούλου, Σ. Πεχλιβανίδης, Φ. Πεχλιβανίδης, K. Ρίστικ, Ε. Σουρούνη, Κ. Τσακιρίδη, Ε. Χρύση.

� Από τις 8 Δεκεμβρίου έως τις 14 Δεκεμβρίου το Beton7 (Πύδ-νας 7, Βοτανικός) φιλοξενεί το πρόγραμμα προβολών “After the rage”, το οποίο διοργανώνεται από την ελληνική αστική, μη κερδοσκοπική εταιρεία Lo and Behold. Κατά τη διάρκεια του “After the rage” θα προβληθούν βίντεο 12 καλλιτεχνών από τις αραβικές χώρες της Βόρειας Αφρικής και της διασποράς. Με την επιλογή των καλλιτεχνών αυτών, το project επικεντρώνεται περισσότερο στη γεω-πολιτισμική συνθήκη που έχει δημιουρ-

γηθεί τον τελευταίο χρόνο στις περιοχές αυτές παρά στην εύρεση εθνικών και θρησκευτικών στερεοτύπων ή στην ανακάλυψη των σχέσεων εξουσίας που αναπτύσσονται.

Αυτές τις ώρες βρίσκεται σε εξέλιξη μια μάχη. Ανάμεσα στους ισχυρούς του γαλλογερμανικού άξονα και στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Είναι η πρώτη φορά που οι Ευρωπαίοι ηγέτες συναντώνται σε μια τόσο πιεστική και εν τέλει ζοφερή για το μέλλον συγκυ-ρία. Απογυμνωμένη από το μανδύα της ελπίδας που την περιέβαλλε για παραπάνω από μισό αιώνα, η Ευρώ-πη μοιάζει να βυθίζεται στον ιστορικό εφιάλτη της: την ανάδυση των εθνικών στρατηγικών έναντι του κοινού οράμα-τος. Φωνές, όπως εκείνες των φεντερα-λιστών της ομάδας Spinelli, καλούν από χθες τους ηγέτες των μικρότερων χωρών «να μην υποκύψουν στον πειρασμό του γαλλογερμανικού πραξι-κοπήματος». Ο γηραιός Χέλμουτ Σμιτ περιέγραψε γλαφυρά την κατάσταση από το βήμα του συνεδρίου των Γερμα-νών σοσιαλιστών. Η Αγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί δείχνουν να μην υποκύπτουν στις πιέσεις και περπα-τούν πάνω στην πορεία που θεωρούν κατάλληλη, η οποία συνοψίζεται ως εξής: «Οσοι μπορούν ακολουθούν, οι υπόλοιποι ας μείνουν πίσω». Και αν για τη Μέρκελ είναι στρατηγική, για τον Σαρκοζί είναι ο μοναχικός δρόμος του κατά πάσα πιθανότητα χαμένου των προεδρικών εκλογών της άνοιξης. Αυτή η πρόταση επίλυσης που ετοιμάζει το ζεύγος «Μερκοζί» θυμίζει τη γραμμή Μαζινό: γραμμές άμυνας, πολυβολεία, πυροβόλα, λαγούμια, χαρακώματα και πέτρινοι τοίχοι. Οπως τότε, έτσι και σήμερα, οι γραμμές αυτές δεν εξυπηρε-τούν κανέναν πρακτικό σκοπό. Οπως το 1941 τα γερμανικά πάντσερ έκαναν «περίπατο» ως το Παρίσι μέσω των Κάτω Χωρών, απλά παρακάμπτοντας τη γραμμή Μαζινό, έτσι και οι αγορές σήμερα έχουν αποδειχθεί περισσότερο ευέλικτες από την ΕΕ. Σε αυτό το περιβάλλον είναι σαφές ότι η Ελλάδα λίγα πράγματα μπορεί να κάνει. Ισως όμως είναι και μια ευκαι-ρία να ασχοληθούμε σοβαρά με την ανάταξη της κοινωνίας και την ανασύ-νταξη της οικονομίας, να δούμε δηλα-δή κι εμείς τον εθνικό στόχο, δίχως να μετατρέπουμε κάθε φορά τη δύσκολη κατάσταση της χώρας σε άλλοθι για τους εταίρους μας. Αυτό -για αρχή- μπορούμε να το πετύχουμε.

Πού είναι το πράσινο παπάκι, οέο; Είδατε τον Γιώργο Παπανδρέου στο συνέδριο των «Πρασίνων» στη Γερ-μανία να φιγουράρει χαζοχαρούμενα με το πλαστικό παπάκι και θέλετε οπωσδήποτε να αποκτήσετε το... αγχολυτικό αυτό αξεσουάρ; Δεν έχετε παρά να επισκεφτείτε πασίγνωστη αλυσίδα παιχνιδιών ή κάποιο κατά-στημα με είδη μπάνιου και να το κάνετε ολόδικό σας με μόνο τρία ευρώ! Αν μη τι άλλο, τζάμπα πράγμα για την εξασφάλιση της απόλυτης... νιρβά-νας. Μπορείτε, επίσης, να το βρείτε online και σε γιγαντιαία έκδοση -για ακόμα μεγαλύτερη χαρά- με μόλις 20 ευρώ, ενώ μερικά site μπορούν να μετατρέψουν το παπάκι σε ό,τι χωράει ο νους σας.Προτείνουμε ανεπιφύλακτα την έκδοση «πρώην πρωθυπουργός που έκα-νε την πάπια»...

22

Τι συνέβη όταν το 2005 η θεατρική ομάδα «Οχι παίζουμε» αποφάσισε να βάλει μπρο-στά το UrbanDig Project της και να σκαλίσει τις αθηναϊκές λογοτεχνικές -και όχι μόνο- μνήμες; Ηταν η αρχή ενός ταξιδιού από γραφή σε γραφή και από τοίχο σε τοίχο. «Ολο αυτό δεν είναι καθόλου μια προσω-πική υπόθεση και αυτό είναι το σημαντι-κό», λέει ο σκηνοθέτης της ομάδας Γιώργος Σαχίνης, για να καταλήξει στο ότι «η ανα-ζήτηση του παρελθόντος, η σύνδεση με το παρόν και τα ερωτήματα για το μέλλον είναι μόνο αφορμές. Το πιο σημαντικό σε όλο αυτό είναι πως υπάρχουν άνθρωποι που συνδημιουργούν». Ο Γιώργος, πέρα από τη διαδικασία της αναζήτησης ριζών στο πα-ρελθόν αυτού του τόπου, βλέπει την πιο δυ-νατή ρίζα στην ιδέα του UrbanDig Project. «Ακόμα κι αν κάποτε τα χάσουμε όλα, θα έχουμε αυτό». Η ομάδα «Οχι Παίζουμε» με τις παραστάσεις της εξερευνά συγγραφείς και κτίρια του παρελθόντος, αρχιτεκτονικές και φαντάσματα, ενώ ταυτόχρονα κάνει το βήμα της προς το μέλλον. Πρόκειται για ένα project διαρκώς εξελισσόμενο και μεταβαλ-λόμενο, ένα στόχο τον οποίο ακολουθούν με συνέπεια εδώ και έξι χρόνια.

Το παρελθόν δεν είναι ποτέ νεκρόΓια την ακρίβεια, σύμφωνα με τον Φόκνερ δεν είναι καν παρελθόν. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο νομίζω πως εξελίσσεται ο δι-άλογος της «Οχι παίζουμε» με τον τόπο, το χρόνο και τους συγγραφείς. «Το θέατρο είναι όμορφο, γιατί γεννιέται και πεθαί-νει», λέει χαμογελώντας ο Γιώργος, καθώς αναλογιζόμαστε τις δυσκολίες που αντιμε-τωπίζουν όσοι θέλουν να κάνουν θέατρο στην Ελλάδα. «Σίγουρα το χρηματικό έπα-

θλο είναι σημαντικό, ιδιαίτερα σε αυτούς τους καιρούς, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι 1.500 άνθρωποι επιβραβεύουν την ιδέα σου, τη συνολική σου προσπάθεια, τη διαδρομή σου και όχι απλώς μία παρά-σταση». Η ομάδα αναζητούσε πάντα για τις παραστάσεις της χώρους που να μπορούν να πετύχουν τη σύνδεση -τόσο τη δική της όσο και τη δική μας, των θεατών- με το πα-ρελθόν και την πόλη, αρχικά με αφορμή «καταραμένους» λογοτέχνες. Σιγά σιγά το ενδιαφέρον στράφηκε κυρίως στην εμπει-ρία του χώρου, που απέκτησε τελικά και την πρωταρχική σημασία, αλλά η λογοτε-χνία είναι πάντα το όχημα. Ο Γιώργος ανα-φέρει για την πορεία τους ότι: «Ξέρουμε πως θα είμαστε εδώ του χρόνου και θα κά-νουμε κάτι άλλο και στη διαδρομή αυτή θα μας έχει οδηγήσει αυτό που ζήσαμε στην προηγούμενη παράσταση».

Το Φεβρουάριο θα παρουσιαστεί ξανά το «Ελπίς», στο κτίριο όπου στεγάστηκε το πρώτο νοσοκομείο της χώρας (Δημοτικό Νοσοκομείο «Η Ελπίς», νυν Πνευματικό Κέντρο Αθηνών στην οδό Ακαδημίας) και το Μάρτιο θα ξεκινήσει η επόμενη σειρά παραστάσεων με τίτλο «Λεπίς», στο πρώτο βρεφοκομείο της χώρας (Δημοτικό Βρε-φοκομείο Αθηνών, πλατεία Κουμουνδού-ρου). «Το ζητούμενο είναι να σταματήσου-με να τρέχουμε. Να κόψουμε λίγο ταχύτητα και να αφουγκραστούμε τους τοίχους αυ-τής της πόλης, την ενέργεια που φέρουν οι χώροι αυτοί και την αισθητική που επικοι-νωνούν», μας προτρέπει ο Γιώργος κλείνο-ντας τη συζήτηση.

24

Πέρυσι τον είδαμε να χορεύει σαν επαγ-γελματίας και να κερδίζει την πρώτη θέση στην εκπομπή “Dancing with the stars”, φέτος τον βρίσκουμε να τραγου-δάει σε μουσική σκηνή και να καταφέρ-νει να εντυπωσιάσει το κοινό. Παλιότερα τα έκανε και τα δύο στο πλαίσιο μουσι-κών παραστάσεων στις οποίες συμμετεί-χε. Ο Αργύρης Αγγέλου, όμως, είναι επαγ-γελματίας ηθοποιός και αυτό δεν θα το άλ-λαζε με τίποτα. Εκτός από τη συμμετοχή του στη μουσική παράσταση «Ψύχραιμα» μαζί με την Ηρώ, πρωταγωνιστεί και στο «Σεσουάρ για δολοφόνους», που παίζε-ται για 13η χρονιά. Αν και έχουν περάσει ήδη έξι χρόνια από το πρώτο επεισόδιο του «Παρά Πέντε», παραδέχεται ότι το κοι-νό τον έχει ταυτίσει με το ρόλο του Φώτη με το τσουλούφι, που προσπαθεί να κά-νει τα νούμερα τηλεθέασης του Τηλεβόα να... ανέβουν.

Ευγενικός και χαμογελαστός, αναζη-τά τρόπους για να παραμένει ψύχραιμος στη δύσκολη οικονομική συγκυρία στην οποία ζούμε. «Πρέπει να πιέζω τον εαυτό μου συνέχεια να μην με παίρνει από κάτω», λέει χαρακτηριστικά ο Αργύρης. Τι γίνε-ται όμως στο θέατρο; Η κρίση διαμορφώ-νει καινούργιες νοοτροπίες και συμπερι-φορές; «Υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής και αυτός είναι η μιζέρια. Την εισπράττου-με πολύ έντονα από τον κόσμο που έρχεται

στο θέατρο. Υπάρχουν μέρες που το κοινό έρ-χεται, όχι απλώς χωρίς να έχει όρεξη να γε-λάσει, αλλά με νεύρα επειδή βρίσκεται εκεί. Αυτό είναι κάτι που δεν έχω ξαναζήσει. Συ-νήθως αντιλαμβάνεσαι κάποιους να δυσανα-σχετούν, αλλά όχι ως γενικό φαινόμενο, ως διάθεση. Συμβαίνει βέβαια και το αντίθετο. Υπάρχουν μέρες και παραστάσεις όπου βλέ-πεις κόσμο να είναι αφύσικα χαρούμενος. Τόσο πρόθυμος να γελάσει, που ακόμα και αν είχε μπει κατά λάθος σε ένα δράμα, πάλι θα γελούσε. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και στο μαγαζί με την Ηρώ». Οι έντονες αλλαγές δι-άθεσης δεν περιορίζονται όμως μόνο στο κοινό. Και οι ηθοποιοί έχουν έντονη ανα-σφάλεια, κυρίως οικονομική. «Συνήθως όλοι γύρω μου είναι πιο αισιόδοξοι από εμέ-να. Αλλά όλοι περνάμε δύσκολα. Είναι ένα πολύ ανασφαλές επάγγελμα από τη φύση του και τώρα είναι χειρότερα. Εγώ είμαι από τους τυχερούς, δεν έχω να συντηρήσω οικογένεια και παιδιά, αλλά όλοι ανοιχτήκαμε το τελευ-ταίο διάστημα. Αν θέλεις να είσαι συνεπής πολίτης πια, πρέπει να τρέχεις πολύ».

Η κρίση λένε ότι συχνά γεννά ση-μαντικά πράγματα στην τέχνη. Ο Αργύ-ρης φαίνεται λίγο επιφυλακτικός. «Το εύ-χομαι», λέει χαρακτηριστικά. «Δεν το έχω διακρίνει ακόμα, ίσως γιατί είναι πολύ νω-ρίς. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Θέλω να πιστεύω όμως ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Είναι κρίμα να μην

βγει κάτι καλό από όλο αυτό». Οσον αφορά τις εργασιακές του επι-

λογές, ο Αργύρης είναι επαγγελματίας και έχει ξεκάθαρη άποψη για τα πράγματα. «Εδώ και 13 χρόνια που δουλεύω δεν έχω επιλέξει ένα συγκεκριμένο προφίλ. Στο θέα-τρο μου έχουν δοθεί ευκαιρίες να κάνω αρ-κετά διαφορετικά πράγματα. Και αυτό γιατί είμαι ανοιχτός στα πάντα, οποιαδήποτε στιγ-μή με ρωτήσεις. Δεν έχω κόμπλεξ ούτε να πάω σε ένα τηλεοπτικό σόου, ούτε να πάω σε μια εκπομπή όπου μπορεί να τσαλακωθώ. Δεν με νοιάζει. Από τις επιλογές μου αποδει-κνύεται ότι δεν έχω στεγανά, ούτε φοβάμαι αν θα εκτεθώ, παραδείγματος χάριν, για τη φωνή μου ή τις ικανότητές μου στο χορό». Και όπως φάνηκε από τις τελευταίες του εμφανίσεις, ο Αργύρης κάνει πολύ καλά και τολμάει, γιατί τα καταφέρνει και όταν χρειάζεται να τραγουδήσει, αλλά και να χορέψει. «Τα αγαπώ όλα αυτά και πιστεύω ότι ένας ηθοποιός μπορεί και πρέπει να τα κάνει όλα. Μακάρι να είχαμε την παιδεία στην Ελλάδα να τα κάνουμε όλα και καλά. Αλλά είμαι ηθοποιός και ξεχωρίζω το θέα-τρο. Δεν κάνω ούτε μαθήματα φωνητικής, ούτε χορού. Προσαρμόζομαι στις απαιτήσεις της δεδομένης στιγμής».

Φέτος μοιράζει το πρόγραμμά του ανάμεσα στη σκηνή του TAS Stage στο Γκάζι και στο Θέατρο Αποθήκη. «Περνάω πολύ καλά με την Ηρώ, παρόλο που στην

25

αρχή φοβόμουν και μου πήρε καιρό να το ξε-περάσω. Εχω τραγουδήσει σε παραστάσεις, αλλά είναι πολύ διαφορετικό όταν παίρνεις το μικρόφωνο και εκτίθεσαι μπροστά στο κοινό», αναφέρει ο ίδιος για τη συνερ-γασία του με την ταλαντούχα τραγουδί-στρια. Οσον αφορά το «Σεσουάρ για δο-λοφόνους», τονίζει: «Εμείς το αντιμετωπί-σαμε σαν καινούργια παράσταση. Ο κόσμος βέβαια έχει αποδείξει ότι το αγαπάει και το εμπιστεύεται. Ερχεται και ξέρει ότι θα πε-ράσει καλά. Το interactive στοιχείο του εί-ναι αυτό που το έκανε να ξεχωρίσει από τον πρώτο χρόνο. Τώρα το βλέπεις σε πολλές πα-ραστάσεις».

Κλείνοντας, η συζήτηση έρχεται σε απωθημένα. Ρόλους και συνεργασίες. «Θέλω παρά πολύ να παίξω με τη Μίρκα Πα-πακωνσταντίνου, που ήταν καθηγήτριά μου στη σχολή, αλλά και με άλλους συναδέλ-φους της γενιάς μου. Με τη Μαρία Σολω-μού, τη Σμαράγδα Καρύδη και τον Γιώργο Καπουτζίδη, με τους οποίους έχουμε συνα-ντηθεί μόνο μία φορά στο θέατρο». Από ρό-λους και έργα δεν έχω κάποιο απωθημένο, ούτε είχα ποτέ. Εχω ταξιδέψει αρκετά και έχω κάποια πράγματα στο μυαλό μου. Εχω βάλει στο μάτι ένα έργο που είδα στη Νέα Υόρκη στην πρώτη πρεμιέρα του και θα ήθε-λα να το ανεβάσω στην Ελλάδα», αναφέρει ο Αργύρης και του ευχόμαστε ολόψυχα να τα καταφέρει!

Προς αποφυγήν παρεξη-γήσεων και άλλων δυσά-ρεστων καταστάσεων για την ψυχική μας διάθεση, θα πρέπει εξαρχής να ομο-λογήσω ότι με τον Αργύρη Αγγέλου με συνδέει συγ-γένεια. Ο παππούς του ο Χρήστος (από την πλευ-ρά του πατέρα του) και η γιαγιά μου η Φωτούλα (από την πλευρά της μά-νας μου) -μακαρίτες και οι δύο από χρόνια- ήταν δύο αγαπημένα αδέλφια που γεννήθηκαν λίγο έξω από τη Χαλκίδα (στην περιοχή της Αγίας Ελεούσας), εκεί μεγάλωσαν και στα μέρη αυτά έφτιαξαν τα σπιτικά και τις οικογένειές τους.

Αρα, ξαδέλφια και αυτό δεν αλλάζει. Οπως δεν αλλάζει και η εκτίμησή μου στο πρόσωπό του. Ο λόγος απλός: O Αργύρης, που γεννήθηκε και μεγά-λωσε στη Χαλκίδα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, που οι Τέχνες δεν ήταν δα και η πρώτη του προτε-ραιότητα, είναι ένας πραγ-ματικός, χωρίς προσθα-φαιρέσεις και εκπτώσεις, επαγγελματίας της αγοράς του θεάματος - της εγχώ-ριας αγοράς του θεάματος. Το ίδιο ήταν και πριν από την κρίση, το ίδιο είναι και τώρα εν μέσω κρίσης...

Τον εκτιμώ γιατί βρί-σκεται με τα δυο του πόδια σταθερά βαλμένα στο έδα-φος της πραγματικότητας. Αποφεύγει να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορ-δέλες, δεν τα πάει καλά με τις ταμπέλες και τους δια-χωρισμούς, δηλώνει απλά ηθοποιός που δουλεύει σκληρά για να τα φέρει πέρα και συνεχίζει να κυ-νηγάει τις δουλειές με το πάθος και την αγωνία του νεοφερμένου στο χώρο.

Γι’ αυτό ο Αργύρης -και πολλοί άλλοι συνά-δελφοί του- έχει τη θέση του στην εφημερίδα μας.

«H Σπείρα Σπείρα θα κάνει μιούζικαλ», μου έλεγε ο Σταμάτης Κραουνάκης το καλοκαίρι. Γιατί τόσο καιρό τι έκανε; Και μουσική και θέατρο και τραγούδια και πρόζα. Αν και είναι φύσει ταγμένη στο μιούζικαλ, ως τώρα η σχέση ήταν εξ αγχιστείας. Τώρα γίνεται πρώτου βαθμού και δεσμού «αίματος». Κρίση; «Σιγά τα αίματα!»

«Είναι μια τρελή κωμωδία βα-σισμένη στο μύθο των Ατρειδών, με αναφορές στην ιστορία της Ελλάδας που καταδεικνύουν τα κοινά στοιχεία με τη σημερινή Ελλάδα. Στην ουσία όμως είναι μια νεοελληνική κωμωδία», αναφέρει ο Χρήστος Μουστάκας, από τα πιο παλιά μέλη της Σπείρας μαζί με τον Γιώργο Στιβανάκη. Τους συνάντη-σα λίγο πριν από την παράστασή τους στην Αθηναΐδα και μιλήσαμε για το έργο, αλλά και την ελληνική πραγμα-τικότητα. «Είναι ένα έργο γραμμένο για τη Σπείρα από τον Ακη Δήμου. Πάντα θέλαμε να κάνουμε μια τέτοια παρά-σταση», τονίζει ο Γιώργος και ο Χρή-στος προστέσει: «Αυτός ήταν ο στόχος της Σπείρας από τότε που λειτούργησε ως ομάδα και είναι πιο κοντά σε αυτό που ήθελε πάντα να κάνει».

Μα γίνεται να γελάσεις με τραγω-δία; Και όχι μία, αλλά τέσσερις τραγω-δίες σε συσκευασία δίωρης παρωδίας με τους άντρες να παίζουν όλους τους ρόλους, όπως στο αρχαίο ελληνικό θέατρο. Κι όμως γίνεται. Και με γού-στο. Οχι δήθεν, με τύπου σκηνοθετικά ευρήματα και προσπάθειες εντυπωσι-ασμού. Το εγχείρημα βοηθάει και μια περίεργη σύμβαση στην οποία μπαίνει ο θεατής. Γιατί παρακολουθεί τις πρό-βες ενός θιάσου ηθοποιών που θέλει να ανεβάσει μια παράσταση και να την κάνει επιτυχία. Και η παράσταση αυτή είναι τραγωδία! «Το έργο είναι πολύ σουρεάλ. Εχει τρομερές καφρίλες για το θέατρο, τον Αισχύλο και την πολιτι-κή. Είναι ένα λυτρωτικό έργο. Το γέλιο του, το κλάμα του, αλλά και το πολιτικό του σχόλιο», αναφέρει ο Γιώργος ή, αν προτιμάτε, η Κασσάνδρα της παράστα-σης. Η δε Κλυταιμνήστρα, δηλαδή ο Χρήστος, επισημαίνει: «Αυτό που με χαροποιεί από τα σχόλια όσων έχουν δει την παράσταση είναι ότι υπάρχει ένας καλός λόγος για τον κάθε ηθο-ποιό. Και σε αυτό έχει συμβάλει η σκηνοθέτις Αθανασία Καραγιαννοπού-λου, που ανέδειξε τα καλά στοιχεία του καθενός μας». Τους ρωτάω αν ζήλεψε

ο Σταμάτης που για πρώτη φορά δεν ανέλαβε τη σκηνοθεσία και μου απα-ντούν πως ήταν ένα υπέροχο πλάσμα κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας και ότι αφέθηκε στα χέρια της Αθανασίας.

Η παράσταση ξεκίνησε πριν από σχεδόν ένα μήνα. Δυο μέρες νωρίτερα ο Παπανδρέου μίλησε για δημοψή-φισμα. Στην πρεμιέρα, όταν στο έργο έγινε αναφορά στο δημοψήφισμα της πρώτης Εθνοσυνέλευσης, το αίσθημα που σου δημιουργούσε το επίκαιρο σχόλιο της παράστασης ήταν σοκαρι-στικό. Τους λέω πως αναρωτιόμουν αν είχε γραφτεί την προηγούμενη μέρα το κείμενο. «Επρεπε να δεις την αντί-δραση των θεατών τη μέρα που απο-φασίστηκε η κυβέρνηση συνεργασίας. Κοκάλωσαν. Ακουγες ακόμη και τους αναστεναγμούς τους».

Εχουμε παγώσει βλέποντας όλο το έργο που παίζεται μπροστά μας; «Δεν έχω αφεθεί να παγώσω. Συνεχίζω και ζω όπως ζούσα, όσο αυτό είναι εφικτό. Δεν βγάζει πουθενά η εσωστρέφεια και η κατάθλιψη. Πρέπει να εκτονωθεί», απαντάει ο Χρήστος και υπενθυμίζει πως η Ελλάδα ποτέ δεν έπαψε να λει-τουργεί μικρο-οικονομικά. «Εμείς πά-ντοτε βοηθούσαμε μια γειτόνισσα που είχε πρόβλημα. Ή μαζεύαμε χρήματα στο σχολείο για την καθαρίστρια. Σε μικρή κλίμακα αυτά πάντα γίνονταν. Απλά τώρα έχει παραλύσει η μεγάλη κλίμακα», εξηγεί.

Μήπως πρέπει να πούμε «Σιγά τα αίματα» και να συνεχίσουμε; Ο Γιώργος θα θυμηθεί κάτι που είπε ο Σταμάτης: «Είναι σαν το κακομαθημένο παιδάκι που φοβάται, έπεσε με το ποδήλατο και του είπε η μάνα του: ‘Σιγά τα αί-ματα. Θα κλείσει η πληγή, θα ξαναχτυ-πήσεις κάποια στιγμή. Σήκω, πάρε το ποδήλατο και τρέχα!’» Ή, όπως λέει και το τραγούδι της παράστασης: «Ελα, έλα, έχω κι άλλο, δυο δάχτυλα πληγή, θέλω κάτι να σου βγάλω, για να αντέ-ξεις τη σφαγή».

Ο Χρήστος Μουστάκας και ο Γιώργος Στιβα-νάκης, από τα παλαιότερα μέλη της ομάδας

Σπείρα Σπείρα, μας μίλησαν για το μύθο των Ατρειδών που έγινε μιούζικαλ με τον τίτλο

«Σιγά τα αίματα» και μοιάζει πιο επίκαιρος από ποτέ.

H Eλισσάβετ Κωνσταντινίδου εξομολογήθηκε πως πλήρωσε με μεγάλο

ψυχικό τίμημα τη δημοσιότητά της από το «Παρά Πέντε». Τώρα πια που

δεν υπάρχουν σίριαλ και τα θέατρα είναι άδεια, θα μπορέσει επιτέλους να

αναρρώσει. Ο Ηλίας Ψινάκης αποχώρησε από το Fab 5, γιατί ο Τρύφωνας του

έκανε «μαλλιά». Η Κατερίνα Παπουτσάκη δήλωσε πως στις σχέσεις της

είναι δούλα και κυρά. Αν ήταν δούλα στη μία σχέση και κυρά στην άλλη

σχέση, μένει αναπάντητο το ερώτημα τι ρόλο έπαιζε στις υπόλοιπες τρεις

τέσσερις σχέσεις της που είδαν το φως της δημοσιότητας την τελευταία

τριετία. Με ποια ιδιότητα επιτίθεται ο Σωτήρης Καλυβάτσης στους πρώην

συντρόφους του «Ράδιο Αρβύλα»; Προφανώς αυτή του τραγωδού. Ο Χρήστος

Φερεντίνος παραπονιέται για το πρωινό ξύπνημα που αναγκάζεται να έχει

λόγω του πρωινού στον ANT1. Ολοι οι υπόλοιποι τον ευγνωμονούμε,

γιατί με αυτήν τη θυσία του εκείνη την ώρα μπορούμε να συνεχίσουμε να

κοιμόμαστε. Η Σίσσυ Χρηστίδου δηλώνει πως πηγαίνει κάθε Κυριακή στην

εκκλησία. Επειδή τις υπόλοιπες μέρες λόγω δουλειάς δεν προλαβαίνει να αγοράσει

ψωμί, παίρνει προμήθειες ορμώντας στα αντίδωρα. Η Αντζελα Δημητρίου

ηχογράφησε χριστουγεννιάτικο τραγούδι. Τη ζεϊμπεκιά του ταράνδου. Η

Κατερίνα Καινούργιου ρωτάει τους «ακόλουθούς» της στο Τwitter τι πρέπει να κάνει

για να της περάσει ο στομαχόπονος, γιατί, όταν ρώτησε το γιατρό της, αυτός της

απάντησε από συνήθεια «πλαστική» χωρίς να την ακούσει. Για να φημολογείται

ότι επιστρέφει το «Κους Κους» στην τηλεόραση, σημαίνει ότι η Κατερίνα

Καραβάτου αισθάνεται έτοιμη να ξαναμείνει έγκυος. «Μα γι’ αυτό τον

συλλάβανε;», θα σκέφτηκε η Ρούλα Κορομηλά για τον Λάκη Γαβαλά, όταν εκείνος

αποκάλυψε ότι βάφει τα νύχια των ποδιών του μοβ, αφού είναι γνωστό πως η ξανθιά

παρουσιάστρια θεωρεί το συγκεκριμένο χρώμα γρουσουζιά. Η Ελενα Παπαρίζου

ζει μια εντελώς βαρετή ζωή. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι η αυτοβιογραφία της,

που πρόκειται να εκδοθεί με το νέο της CD, θα είναι μόνο 80 σελίδες. Η

Eλενα Παπαβασιλείου αισθάνθηκε ότι έγινε ρεζίλι μια φορά που σκόνταψε σε ένα

εστιατόριο, πέφτοντας κάτω μαζί με το δίσκο του φαγητού της. Αν ήταν ντυμένη

με τα μίνι, όπως έβγαινε στην τηλεόραση, είναι λογικό. Οταν ο Πάνος Κιάμος

αναρωτιέται: «Πού πηγαίνουν τα χρήματά μας;» γιατί κανείς από το κοινό του

δεν απαντάει το προφανές, που είναι: «Σε γαρύφαλλα»;

«Μα γι’ αυτό τον συλλάβανε;», θα

σκέφτηκε η Ρούλα Κορομηλά για τον

Λάκη Γαβαλά, όταν εκείνος αποκάλυψε

ότι βάφει τα νύχια των ποδιών του

μοβ, αφού είναι γνωστό πως η ξανθιά

παρουσιάστρια θεωρεί το συγκεκριμένο

χρώμα γρουσουζιά.

τα μηνύματα της εβδομάδας

Η Μαρίνα Πολυμέρη και η Ανατολή

Αθανασιάδου κάθε Δευτέρα και Τρίτη

βράδυ θέτουν το καυτό ζήτημα της αγάπης

στο κοινό που παρακολουθεί τη διαδραστι-

κή performance «Αγάπη Είναι», στο φουαγιέ

του THEATROVICTORIA. Παίζουν και χορεύουν

σε μία από τις απολαυστικότερες παραστάσεις

της Αθήνας με δικά τους κείμενα και σκηνοθεσία,

εισπράττοντας θερμότατο χειροκρότημα, αλλά και απα-

ντήσεις στο τι είναι τελικά ο έρωτας. Απίστευτες!

Θυμάστε όταν πρωτομπήκαν στη ζωή μας τα κινητά τηλέφωνα (εκείνα τα τεράστια με τις κεραίες!) που η μόνη χρήση ήταν η φωνητική κλήση; Θυμάστε μετά πόσο «χάι» και «σούπερ τέκνο» μας φάνηκαν οι διαφημίσεις που έδειχναν πως μπο-ρούσαμε όχι μόνο να μιλάμε, αλλά και να γράφουμε σύντομα μηνυματάκια;

Τα sms έγιναν πολύ γρήγορα ο πιο συχνός τρόπος επικοινωνίας με τους γύρω μας. Μάθαμε να γράφουμε γρήγορα, να συντομεύουμε φράσεις, να στέλνουμε γε-λάκια και απορημένα κεφαλάκια. Κλεί-ναμε ραντεβού επαγγελματικά, στέλναμε ερωτικά μηνύματα, σχολιάζαμε κάτι που βλέπαμε στην τηλεόραση και... και...

Οποιος έχει περάσει φάση μεγάλου έρωτα, ξέρει ότι ο ήχος του εισερχόμε-νου sms (που ελπίζεις να έρχεται από το πρόσωπο...) είναι κάτι αντίστοιχο με μια μεγάλη γουλιά νερό όταν ξεροψή-νεσαι από τον ήλιο στην παραλία!

Τι με έπιασε τώρα και γράφω αυτές τις αμπελοφιλοσοφίες περί κινητών τηλεφώνων και γραπτών μηνυμάτων; Μα, δεν ξέρω αν το έχετε συνειδητοποιήσει, αλλά τελευταία με τα sms πάει να γίνει ό,τι έγινε με το mailbox μας. Για πότε γέμισε κι αυτό με junk mail και διαφημιστικά, ούτε το πήραμε είδηση. Ε, λοιπόν, προς τα εκεί οδεύει και η γραπτή επικοινωνία μέσω sms. Πώς το κάναμε αυτό το λάθος και δώσαμε το κινητό μας σε κατα-στήματα όπου ψωνίζαμε, σε εστιατόρια όπου τρώγαμε, σε αεροπορικές εταιρείες και ούτω καθεξής; Οχι ότι τους ήταν και πολύ δύσκο-λο να το βρουν από μόνοι τους δηλαδη... Κι έτσι, χτες, καλοί μου φίλοι, έλαβα δυο sms από μαγαζιά που έχουν μεγάλες εκπτώσεις, ένα από έναν παλιό μου κουρέα, που έριξε τις τιμές, δυο από εστιατόρια που οργανώ-νουν ειδικές βραδιές, ένα από εταιρεία κινη-τής που μου προτείνει να φύγω από τη δική μου και να πάω σε αυτήν (!) και ένα τελευ-ταίο, που με ενημερώνει ότι μπήκα σε κλή-ρωση για ένα iΡhone. Μόνο από το «πρόσω-πο» δεν έλαβα το πολυπόθητο sms. Τζάμπα πεταγόμουν σαν να με χτυπούσε ηλεκτρικό ρεύμα με κάθε δόνηση και γκλιν-γκλιν του κινητού... Ετσι μου ήρθε στο τέλος να απαντήσω στο ένα εστιατόριο: «Με ποιον να έρθω να φάω το ειδικό μενού σας με έκπτω-ση 50%; Αφού το μωρό μου δε με θέλει!»

Δύο καλοί φίλοι, ο Δημήτρης

Παπαϊωάννου και ο Ευριπί-

δης Λασκαρίδης στην ταράτσα του

«Χώρου 12Α».

Εδώ και καιρό η Αθήνα σιγοσβήνει. Μια πόλη που προσπαθούσε ήδη με νύχια και με δόντια να διασώσει τον τίτλο της ως ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και μάλιστα ιστορική, έχει δεχτεί τέτοιο χαστούκι εξαιτίας της κρίσης, που έχει χάσει τη γη κάτω από τα πόδια της.

Τα φώτα της, οι υπηρεσίες, οι υπο-δομές, οι διαθέσεις, οι επιχειρήσεις, όλα σιγοσβήνουν. Πριν ακόμα πέσει το σκοτάδι, οι μεγάλοι κεντρικοί δρόμοι του Κέντρου (πόσω μάλλον οι μικρότεροι) ερημώνουν από ανθρώπους και κίνη-ση. Με τη νύχτα, η εικόνα μιας αστικής Σαχάρας έχει ολοκληρωθεί. Ούτε ψυχή! Μόνο ζητιάνοι και άστεγοι στριμώχνο-νται μέσα σε χαρτοκιβώτια στις εισόδους των κτιρίων και στα σκοτεινά σοκάκια. Τα μπαράκια μισοάδεια (στην καλύτερη των περιπτώσεων) προσποιούνται ότι η ζωή συνεχίζεται και ότι χρειαζόμαστε ένα ποτό για να ξεχάσουμε τον ντουβρουτζά που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας.

Η πρωτοφανής απουσία αυτοκινή-των δεν με χαλάει καθόλου, αλλά δίνει και αυτή έναν τόνο ξεπεσμού και απο-σύνθεσης. Τα μαγαζιά, όσα από αυτά δεν έχουν βάλει λουκέτο, είναι άδεια από πελάτες. Με τα Χριστούγεννα προ των πυλών, τα πράγματα μόνο χειροτερεύ-ουν: οι ελάχιστοι στολισμοί είναι πιο θλιβεροί από ποτέ, κάνοντας εκείνους των προηγούμενων ετών να μοιάζουν στη μνήμη μας με φωτισμένο Λας Βέγκας.

Ουρές κόσμου βλέπει κανείς πλέ-ον μόνο έξω από τα ταμεία της ΔΕΗ, των ΔΟΥ και στις στάσεις των ΜΜΜ. Μετρημένα πράγματα. Ούτε στα σουπερ-μάρκετ, ούτε στα θέατρα ή στα σινεμά, πλην ολίγων μόνο εξαιρέσεων. Μόνο τις Κυριακές, όταν έχει καλό καιρό, συνα-ντάς πλήθος κόσμου έξω. Για βόλτα και μόνο. Οι ρακές που έρεαν είναι μετρη-μένες, τα κρασιά και οι μπίρες επίσης. Πού και πού μια παρέα τα δίνει όλα, ή τουλάχιστον όσα της έχουν απομείνει.

Φοβάμαι, λυπάμαι, την πόλη που αγαπώ. Γι’ αυτό ψάχνω κάτι από τον παλιό της εαυτό στους δρόμους της, όπου μπορώ. Ελπίζω σύντομα πάλι να την ξαναβρώ. Μου λείπει.

Μια εντυπωσιακή έκθεση με τον τίτλο “ImagINation” παρουσιάζει το Εργαστήριο Φωτογραφίας της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών σε συνεργασία με το περιοδικό «Μητροπολιτικές Ιστορίες» στην αίθουσα της Εταιρείας Πολιτισμού ΧΩΡΟΣ 12Α στο Μοσχάτο. Οκτώ βιντεο-προβολές φωτογραφικών εικόνων από διαφορετικές θεματικές δημιουργούν μια κινηματογραφική αφήγηση που καταγράφει τις σχέσεις του ανθρώπου με την καθη-μερινή πραγματικότητα και το πολεοδομικό και φυσικό περιβάλλον στο οποίο ζει. Η επιμέλεια είναι του ανα-πληρωτή καθηγητή Φωτογραφίας Μανώλη Μπαμπούση, ενώ στα εγκαίνια παρενέβη μουσικά ο Αγγελος Στράλης. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 14 Ιανουαρίου 2012.

Πώς φαίνεται σήμερα η ζωή, η Ελλάδα και η Αθή-να σε μία νέα δικηγόρο; Η Σοφία Ιωάννα Ελένη Μόσχου πήρε το πτυχίο της από τη Νομική Σχολή το 2010 και από τότε ασκείται σε δικηγορικό γρα-φείο προετοιμάζοντας τον εαυτό της για το επόμενο επαγγελματικό βήμα, δηλαδή την καταξίωσή της στο δύσκολο αυτό χώρο. Εκανε την επιλογή της πολύ νωρίς, από τη Γ΄ Δημοτικού, όταν έπαιζε με τις φίλες της παριστάνοντας ...τη δικηγόρο. «Ο παππούς μου, δικηγόρος και εκείνος, μου ‘κόλλη-σε’ το μικρόβιο του επαγγέλματος», εξηγεί. «Μου άρεσε και το status αυτής της δουλειάς, κάτι όμως που τώρα έχω απομυθοποιήσει, τουλάχιστον εν μέ-ρει. Για να φτάσεις στο σημείο που προβάλλεται στο σινεμά και στην τηλεόραση, δηλαδή να αγορεύεις σε υψηλόβαθμα δικαστήρια, έχει πολύ δρόμο».

Στον ελεύθερο χρόνο της θέλει να κάνει βόλ-τες στο κέντρο της πόλης, αθλείται στο κολυμβητήριο και τώρα κάνει ποδήλατο. «Ποδήλατο έμαθα πρό-σφατα, όσο και αν ακού-γεται αστείο, και γουστάρω πολύ», λέει χαμογελώντας. «Μου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας, όπως όταν κοιτάς τον ουρανό κολυ-μπώντας». Μέσα από βιβλία μαθαίνει για τη ζωή άλλων λαών (είναι Κριός, αλλά δεν είναι σίγουρη για τον ωροσκόπο της), της αρέ-σουν τα ταξίδια και θέλει να ταξιδέψει όσο περισσότερο μπορεί. Αγαπημένο της μέ-ρος, το Παρίσι. Θεωρεί ότι το κέντρο της Αθήνας είναι

ωραιότερο στη διάρκεια διαδηλώσεων, όταν δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα!

Πώς φαντάζεται τη ζωή της δέκα χρόνια μετά; Να είναι ακόμα τόσο ερωτευμένη όσο σήμερα, να έχει κάνει παιδί, να έχει ζήσει στο εξωτερικό, να έχει καταξιωθεί επαγγελματικά και να έχει σπίτι ή γραφείο σε νεοκλασικό κτίριο. Η 24χρονη προ-σπαθεί να παραμένει αισιόδοξη για την κατάσταση στην Ελλάδα και εύχεται να πάνε όλα καλά. «Ακό-μα και μέσα από την κρίση μπορείς να έχεις μια ποιότητα ζωής, εκτός και αν... καταρρεύσουν τα πάντα», διευκρινίζει. Αγαπημένη της μουσική είναι η ντίσκο και για τον έρωτα πιστεύει ότι «σε αναζω-ογονεί και δίνει νόημα στη ζωή και στο περιβάλλον σου, αρκεί να έχει ένταση και δράση!» Τι μήνυμα στέλνει στους πολιτικούς; «Εχετε δέκα δευτερόλεπτα για να φύγετε από τη Βουλή!»

ακ«σγπ«εκμμλδωστμρτ

Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση κλείνει ένα χρόνο λειτουργίας και το γιορτάζει με όλο το προσωπικό της σε μια «οικογενειακή» φωτογραφία.

Ακούω δεξιά κι αριστερά διάφορα λόγια της απελπισίας και της μιζέριας που ενοχοποιούν την Αθήνα για μύρια όσα. «Είναι μια άσχημη πόλη», άκουγα τις προάλλες δημοφιλή ηθοποιό να λέει σε μια τηλεοπτική του συνέντευξη και πρόσθεσε ότι όνειρό του είναι να γυρίσει στο χωριό του και να στήσει ένα θίασο ή κάτι τέτοιο. Στο καλό. Θα κάνει και έργο θεάρεστο.

Στο καλό να πάνε και όλοι εκείνοι τους οποίους αίφνης ακούω να εφευρίσκουν διάφορα εναντίον της πόλης των Αθηνών για να καλύψουν τη δική τους τάση φυγής από τα δύσκολα. Θέλουν να την εγκαταλείψουν λες και θα αφήσουν πίσω τον κακό εαυτό τους. Κάπως έτσι έφυγαν κάποτε και από τα χωριά τους. Τρέχοντας. Για να ζήσουν το πρωτευουσιάνικο παραμύθι τους.

Στοιβάχτηκαν σε πολυκατοικίες χτισμένες ακόμη και σε ρέματα για να τους χωρέσει. Πήραν οι περισσότεροι δυο τρία αυτοκίνητα να γεμίσει ο τόπος ρόδα και καυσαέριο και ρίχτηκαν στην τρελή κατανάλωση της... πόλης. Των χώρων της, της ατμόσφαιράς της, της ιστορίας της, της λάμψης της, των θεάτρων της, των ξενυχτάδικών της. Ηταν η πόλη των ευκαιριών απέναντι από μια μίζερη επαρχία, εγκαταλειμμένη από το κράτος είναι αλή-θεια, αλλά και από τους κατοίκους της.

Το πρωτευουσιάνικο όνειρο είχε πολλή χρυ-σόσκονη τότε, τη δεκαετία του ’50, όταν κατέβηκαν μαζικά στην Αθήνα οι φυλές της περιφέρειας, αλλά είχε και σκόνη από χωματόδρομους και λάσπες από φτωχογειτονιές. Οι περισσότεροι προσγειώ-θηκαν γρήγορα. Φαίνεται ότι πολλοί εξ αυτών δεν κατάφεραν, ωστόσο, ποτέ να εγκλιματιστούν. Πα-ρέμειναν τράνζιτ σε έναν τόπο που δεν αγάπησαν.

Και δυστυχώς η Αθήνα, αν έχει ασκήμιες, είναι αυτές ενός τόπου για περαστικούς. Γι’ αυτό και δεν κρατά τα σημάδια της ιστορίας της. Εύκολα αφανίστηκαν πρώτα οι πανύψηλοι φοίνικές της, ξεριζωμένοι για να μην θυμίζουν «ανατολίτικο τοπίο». Γι’ αυτούς έγραφε η Αμαλία στον πατέρα της Παύλο Φρειδερίκο το 1842: «Από χθες φυτεύω φοίνικες, είναι ωραίο δέντρο, λεπτό, κομψό, όχι μελαγχολικό, ψηλό, αλλά προπαντός όχι μελαγχο-λικό». Αυτοί οι «όχι μελαγχολικοί» φοίνικες των Αθηνών θυσιάστηκαν στην αντίληψη ότι η Αθή-να δεν πρέπει να θυμίζει Ανατολή. Μήπως δεν ξεριζώθηκαν και οι αθηναϊκές ιστορίες πίσω από τις βιτρίνες «του Ορφανού» και από το βάθος της στοάς του Απότσου; Λες και είναι σχέδιο σκο-τεινό να μην κρατάει τη μνήμη της αυτή η πόλη. Την κρατούν όμως οι κάτοικοί της. Αυτοί που θα μείνουν πίσω και θα μετρηθούν τη δύσκολη ώρα και θα βρεθούν τόσοι, όσοι χρειάζονται για να αρχίσουν να φτιάχνουν την πόλη από την αρχή. Οι υπόλοιποι στο καλό.

Η Σμαράγδα Καρύδη, η Μαρία Κωνσταντάκη και η Ντορέττα Παπαδημητρίου ήταν μερικοί από τους φίλους του Αντίνοου Αλμπάνη και του Γιώργου Παπαγεωργίου που βρέθηκαν τη Δευτέρα

στο Θέατρο Θησείον για να απολαύσουν την επίσημη πρεμιέρα της παράσταση “I will Survive”.

Μέχρι σήμερα το μεσημέρι ήθελα να γράψω για την εκδήλωση των εγκαινίων της έκθεσης “ImagiNation” - όπου η εγκατάσταση στον 6οο τμ. και πλέον ενιαίο πρώην βιοτεχνικό χώρο κάτω από τα γραφεία της “Μetropolis” έδενε γάντι με τις ηλεκτρικές μουσικές παρεμβάσεις του Αγγελου Στράλη και διαμόρφωνε με έναν τρόπο απαράμιλλα αυθεντικό την αφήγηση μιας νέας και φρέσκιας Μητροπολιτικής Ιστορίας.

Ηθελα να γράψω για τον Μανώλη Μπαμπού-ση, την ψυχή και την καρδιά του Εργαστηρίου, για την αιώνια εφήβη Μαρία Βασιλείου, για τον παλαιό σύντροφο και φίλο Πάνο Χαραλάμπους, για τον Πρύτανη και τη φίλη μου τη Βίκη, για τον «πάντα δίπλα μας» Ευριπίδη Λασκαρίδη, για τον Δημήτρη Παπαϊωάννου που μας έκανε την τιμή να έρθει στο «φτωχικό» μας και για εκατοντάδες άλλους που πέ-ρασαν, είδαν, ήπιαν ένα ποτήρι κρασί και χάρηκαν μια αθηναϊκή πραγματικότητα με άρωμα μητρο-πολιτικό...

Είχα ήδη αποθηκεύσει και ένα μικρό από-σπασμα από το δελτίο Τύπου της έκθεσης, εκείνο που ανέφερε ότι «η προσέγγιση των φοιτητών με τα μέσα της φωτογραφίας επιχειρεί να καταγράψει τις αντιφάσεις και την πολυπλοκότητα της πραγμα-τικότητας, μας δίνει εικόνες άλλοτε με χιούμορ ή ειρωνεία, με ανατρεπτική διάθεση ή με αποστασι-οποιημένη ματιά, αλλά και με τρυφερότητα», έχο-ντας επισημάνει εκ των προτέρων την πρόκληση/πρόσκληση που είχε σχεδιάσει ο ακούραστος Μα-νώλης με τους λίγους αλλά πιστούς συνεργάτες του: «Η έκθεση μας καλεί να φαντασθούμε μητροπολιτι-κές ιστορίες, την εικόνα μιας ευρύτερης κοινότητας, με ευρηματικότητα και φαντασία...»

Μετά το μεσημέρι, ήθελα να γράψω κάτι άλλο - παίρνοντας αφορμή από τα λόγια του επικεφαλής του ΟΤΕ Μιχάλη Τσαμάζ στην εκδήλωση για τις υπο-τροφίες προς νέα παιδιά από την περιφέρεια που πέρασαν με το σπαθί τους στα πανεπιστήμια και προ-έρχονται από οικογένειες που θέλουν στήριξη και βοήθεια για να τα βγάλουν πέρα. Εκείνη την ώρα σκέφτηκα ότι έτσι γράφονται οι διαφορετικές Μητρο-πολιτικές Ιστορίες, που μπορεί να μην έχουν άμεση σχέση με την Τέχνη, αλλά διακρίνονται από την αν-θρωπιά τους. Ετσι προέκυψε αυτό το κείμενο!

Αυτές τις μέρες, η ομάδα του Θεατρι-

κού Οργανισμού «Πρώτες Υλες»

ετοιμάζεται πυρετω-δώς για την παρά-σταση «Γράφημα»

του Ρομπέρ Λεπάζ, που θα ανέβει στις 21 Δεκεμβρίου στο MCF BarResto του

Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Ο

Χρήστος Λύγκας, που υπογράφει και

τη σκηνοθεσία, η Ηλέκτρα Νικολούζου και ο Τάσος Πυργιέ-

ρης θα μας οδηγή-σουν σε ένα μετα-

φυσικό θρίλερ που είναι ταυτόχρονα και

μια συναρπαστική ερωτική ιστορία.

Η είδηση μεταδό-θηκε από κινη-τό σε κινητό: το γνωστό εστιατόριο Mamaca’s, το πρώτο που άνοιξε στο Γκάζι όταν ακόμα η περιοχή ήταν υποβαθμισμένη και άγνωστη στους κο-σμικούς Αθηναίους και σηματοδότησε την αναγέννησή της, έκλεισε, ή, όπως τουλάχιστον γράφει μια ταμπέλα στην πόρτα του, θα λειτουργήσει πάλι «σύντομα υπό νέα διεύθυνση». Ιδωμεν...

35

Οπερα για μικρούς και μεγάλους. Οπερα σύγχρονη και με πολύ μεράκι. Η όμαδα Οπερα Τσέπης προσπαθεί να φέρει ξανά στο προσκή-νιο το λυρικό θέατρο σε μια μορφή ππροσιτή για το κοινό.

Οι τριανδρίες, βλέπε Ρώμη και Ιούλιο Καίσαρα, είχαν πάντοτε μια κάποια ιδιαίτερη γοητεία. Οι Μιχάλης Γλη-νιαδάκης (συνθέτης), Βαγγέλης Γκίοκας (εικαστικός) και Φώτης Χρονόπουλος (συγγραφέας) μοιράζονται ένα κοινό πάθος: την κλασική μουσική. Συνισταμένη και των τριών η χρόνια «τριβή» τους με τις νότες. Αποτέλε-σμα της συνεργασίας τους, η ομάδα Οπερα Τσέπης και σκοπός της η διάδοση, πρωτίστως, της όπερας στις νε-ότερες γενιές. Δύσκολος δρόμος εν Ελλάδι, μα γοητευ-τικός.

Καθίσαμε για έναν καφέ στη Στοά Κοραή. Ο Φώ-της Χρονόπουλος ήταν σαφής ως προς τον τρόπο με τον οποίο «συρρικνώνουν» την όπερα. «Οι παραστάσεις δίνονται με ζωντανή ορχήστρα και όχι με προηχογρα-φημένη μουσική», είπε, τονίζοντας πως ό,τι κάνουν, το κάνουν δίχως εκπτώσεις, αφού οι εκπτώσεις θα κατα-κτούσαν την προσπάθειά τους δίχως νόημα. Ζητούμε-νό τους, το ελάχιστο σύνολο που μπορεί να σου δώσει μια αίσθηση κλασικής μουσικής. Οι ανθρώπινες μονά-δες είναι παραπάνω από σημαντικές. Αλλωστε, «στην πρόβα είσαι ένα όργανο, στην παράσταση όμως είσαι ο εαυτός σου».

Η συζήτηση μας πήγε κάμποσους μήνες νωρίτε-ρα. Τότε που το σκιαθίτικο διήγημα «Ο Αμερικάνος» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη παρουσιάστηκε σε μορφή καντάτας στην αίθουσα AULA της Φιλοσοφικής. Σε μια προσπάθεια να αναδειχθεί και όχι να υποκατασταθεί ο λόγος του «Κοσμοκαλόγερου». Η ανταπόκριση του νέου κόσμου ήταν πολύ μεγαλύτερη από όσο περίμεναν. Αυτό τους έδωσε κουράγιο και όρεξη για να πάει η ομά-δα ένα βήμα παρακάτω. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, τα πράγματα είναι «πιο επαγγελματικά». Ως προς την ποι-ότητα και τις ώρες που ασχολούνται και όχι ως προς τα

ανύπαρκτα κέρδη προφανώς. «Κακά τα ψέματα, οι και-ροί είναι δύσκολοι», μας είπε χαρακτηριστικά ο Φώτης.

Αυτή τη σεζόν η ομάδα θα παρουσιάσει δύο παραγωγές. Τον «Αμερικάνο», μια σύγχρονη όπερα όπου το τραγού-δι αναδεικνύει το κείμενο που μόλις ακούστηκε από τον αφηγητή, και «Το μυστήριο της χαμένης παρτιτούρας». Ενα πρωτότυπο έργο, σε λιμπρέτο του Φώτη και μουσική του Μιχάλη Γληνιαδάκη, με «παιδευτικό χαρακτήρα» για τις πιο νεαρές ηλικίες. Ενα μάθημα μουσικής επί σκηνής!

Για τον Φώτη η παράστασή τους είναι ένα σκηνοθε-τημένο μάθημα μουσικής, όπου, «έχοντας και λίγο παι-χνίδι μέσα, τα κερδίζεις τα παιδιά». Αυτός είναι και ο βασικός σκοπός τους, να φέρουν έστω και ένα παιδάκι στα ακούσματά τους. Τον τρόπο τον γνωρίζουν και μέσα από τη χρόνια εμπειρία των άλλων δύο στην εκπαίδευ-ση. «Ο Μιχάλης (Γληνιαδάκης) έχει διαπιστώσει πως, εάν του δώσεις του παιδιού με κάποιο τρόπο τη μουσι-κή, μπορεί να κάτσει να ακούσει μέχρι και τοκάτα και φούγκα του Μπαχ», τόνισε ο Φώτης χαμογελώντας. Για να συμπληρώσει πως γι’ αυτούς το όλο πόνημα αποτε-λεί ψυχοθεραπεία. Προσπαθούν να τελειώνουν με τις δουλειές τους, για να πάνε στο ωδείο και να ασχολη-θούν με το πάθος τους.

Πρόσφατα το έργο έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο ΑΡΓΩ (Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο). Οι παραστάσεις της ομάδας θα ξεκινήσουν ξανά εντός του Δεκεμβρίου, ο «Αμερικάνος» θα ανέβει στο εν λόγω θέατρο στις 22 Δεκεμβρίου. Τους μικρούς αλλά και τους μεγάλους φί-λους της ζωντανής -και όχι προηχογραφημένης- όπε-ρας. Γιατί, όπως είπε και ο Φώτης, «στην τέχνη είναι όλα ψέματα, στην παράσταση όμως όλα είναι αλήθεια».

Από τότε που το ηλεκτρονικό βιβλίο και οι συσκευές ηλεκτρονικής ανάγνωσης άρχισαν να παίζουν ενεργό ρόλο στη ζωή μας, ο Ηλεκτρονικός Αναγνώστης έγινε αναπόσπαστο κομμάτι τους. Και, λέγοντας Ηλεκτρονικός Αναγνώστης, δεν εννοώ τον κάθε αναγνώστη που ξεκίνησε να διαβάζει ηλεκτρονικά βι-βλία, αλλά τον Μιχάλη Καλαμαρά, τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από το elektronikosanagnostis.blogspot.com, τον πιο ενημερωμένο ελληνόφωνο ιστότο-πο για το ηλεκτρονικό βιβλίο.

Κάθε φορά που ήθελα να μάθω κάποιο νέο για τα ebook ή για τις εξελί-ξεις στο χώρο αυτόν, ανέτρεχα στο site του και η απορία μου λυνόταν αυτο-στιγμεί, εφόσον δεν προλάβαινε να κυ-κλοφορήσει μια νέα συσκευή ανάγνω-σης ή ένα νέο ebook στα ελληνικά και ο Ηλεκτρονικός Αναγνώστης το είχε ήδη αναρτήσει στο blog του.

Από κάποιο σημείο και μετά άρχι-σα να αναρωτιέμαι ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος, με τι ασχολείται και ποια είναι η σχέση του με τα ηλεκτρονικά βιβλία. Οταν στην τηλεφωνική επι-κοινωνία που είχαμε μου είπε ότι ζει μόνιμα στα Γιάννενα, ότι το επάγγελμά του είναι η επιμέλεια κειμένων και ότι το blog δεν είναι παρά το χόμπι του, ομολογουμένως παραξενεύτηκα. Φα-νταζόμουν έναν άνθρωπο που θα είχε κάνει το χόμπι του επάγγελμα και ότι θα ζούσε από αυτό μέσω των διαφημί-σεων. Είχα πέσει τελείως έξω και μαζί με εμένα όλοι αυτοί που σε συζητήσεις μας υποστήριζαν κάτι τέτοιο.

Ο Μιχάλης ξεκίνησε τον Ηλεκτρο-νικό Αναγνώστη το 2008. Αρχισε όμως να ανανεώνει τακτικά το blog τον Ιούλιο του 2010, όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα ελληνικά ηλεκτρονικά βιβλία και οι συ-σκευές ανάγνωσης άρχισαν να γίνονται πιο προσιτές οικονομικά. Μέχρι σήμε-ρα αριθμεί γύρω στα 850 post με θέμα-τα που καλύπτουν οτιδήποτε συμβαίνει στο χώρο: παρουσιάσεις νέων συσκευ-ών ανάγνωσης, ενημέρωση για τις νέες

κυκλοφορίες ελληνικών ηλεκτρονικών βιβλίων και για τα ηλεκτρονικά βιβλι-οπωλεία τα οποία τα διακινούν, ημερί-δες, εκδηλώσεις κοκ.

Ο ίδιος εξακολουθεί να έχει πε-ρισσότερα έντυπα βιβλία παρά ηλε-κτρονικά, αλλά αυτό είναι ένα θέμα πρακτικής φύσεως: «Τα περισσότερα βιβλία δεν κυκλοφορούν σε ηλεκτρονι-κή μορφή. Χονδρικά στα ελληνικά κυ-κλοφορούν 2.600 ηλεκτρονικά βιβλία, τη στιγμή που τα τελευταία δέκα χρό-νια εκδίδονται 9.000-10.000 βιβλία ετησίως». Οσον αφορά πάντως συναι-σθηματισμούς, όπως είναι η μυρωδιά του χαρτιού στα έντυπα βιβλία και η αίσθηση της αφής, ο Μιχάλης δεν έχει τέτοια προβλήματα, μια και εστιάζει καθαρά στη χρηστικότητα: «Ενας από τους λόγους που πέρασα στο ηλεκτρο-νικό βιβλίο είναι ότι έχω πάρα πολλά έντυπα βιβλία. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται πρόβλημα σε περί-πτωση μετακόμισης, αλλά και στο να μπορέσεις να τα διαχειριστείς και να τα τακτοποιήσεις. Πολύ σημαντικό, επίσης, είναι να θέλεις να διαβάσεις ένα βιβλίο 400-500 σελίδων και να μπορείς να το έχεις μαζί σου σε μια συσκευή που ζυγίζει 100-200 γραμ. ή ακόμη και να έχεις μια ολόκληρη βιβλιοθήκη στον υπολογιστή ή στη συσκευή σου. Το ηλεκτρονικό βιβλίο έχει και άλλα πλεονεκτήματα, όπως το ενσωματωμένο λεξικό της συσκευής, όπου μπορείς κατευθείαν να βρεις την ερμηνεία μιας λέξης. Εχεις επίσης τη δυνατότητα να σημειώσεις ή να υπο-γραμμίσεις και στη συνέχεια να έχεις τις σημειώσεις στον υπολογιστή σου».

Οσον αφορά τις συσκευές ηλε-κτρονικής ανάγνωσης, ο ίδιος προτι-μάει το Κindle: «Εχει τη φυσικότητα του χαρτιού, γιατί δεν χρησιμοποι-εί τεχνητό φωτισμό αλλά το φως της μέρας και η μπαταρία του μπορεί να διαρκέσει και ένα μήνα χωρίς να κιν-δυνεύεις να σε αφήσει στη μέση της ανάγνωσης!»

Αν είστε από τους φα-νατικούς των ebook,

σίγουρα θα έχετε συμ-βουλευτεί τον ιστότοπο elektronikosanagnostis.

blogspot.com. Ο Μιχάλης Καλαμαράς μάς

μίλησε από τα Γιάννενα για το blog του, τα έντυπα

βιβλία και τα προβλήμα-τα που δημιουργούνται σε

μια... μετακόμιση!.

37

DIGITAL...

Ο ηλεκτρονικός βοηθός περιπτέρου που ονο-μάζεται i-kiosk και κάνει θραύση στον κλά-

δο δεν είναι εφεύρεση κάποιας μεγάλης πολυ-εθνικής εταιρείας. Αποτελεί δημιούργημα τρι-ών νέων, οι οποίοι τόλμησαν να επιχειρήσουν

και μέχρι στιγμής τα πάνε περίφημα.

Ακριβώς μία μέρα μετά την επίσημη έλευση του ΔΝΤ στην Ελλάδα, τρεις φίλοι αποφάσιζαν να ιδρύσουν τη δική τους εταιρεία και να δοκιμά-σουν τις δυνάμεις τους. Ο Φάνης Κουτουβέλης, 26 ετών, ο Κωνσταντίνος Καζανής, 25 ετών, και ο Ορέστης Τζανετής, 29 ετών, δημιούργησαν το i-kiosk και δεν άργησαν να δικαιωθούν για την επιλογή τους.

Πρόκειται για ένα πρόγραμμα το οποίο απευ-θύνεται σε περίπτερα και mini-market και ορ-γανώνει όλο το κατάστημα εκμεταλλευόμενο το barcode των προϊόντων. «Τα καταστήματα αυτά έχουν απίστευτες δυσκολίες στη διαχείρισή τους. Μπορεί, για παράδειγμα, να έχουν 4.000 διαφο-ρετικά προϊόντα, να εξυπηρετούν πάνω από 1.000 πελάτες ημερησίως και ταυ-τόχρονα να έχουν παραλα-βές και επιστροφές αποθέμα-τος. Και όλα αυτά μέσα σε 2-3 τμ. χώρου και σε 24ωρη πολ-λές φορές λειτουργία», εξηγεί ο Φάνης Κουτουβέλης. Χάρη στο i-kiosk οι πωλήσεις γί-νονται γρήγορα, οι αποδεί-ξεις τυπώνονται αυτόματα, οι παραγγελίες αποθέματος γί-νονται online και η απογρα-φή και ο έλεγχος των οικονο-μικών είναι στη διάθεση του χρήστη με ένα άγγιγμα στην οθόνη αφής.

Οι ευκολίες που προ-σφέρει είναι εξάλλου αυτές που συνέβαλαν στην επιτυ-χία του. Μέσα σε πολύ σύ-

ντομο χρονικό διάστημα έγινε ιδιαίτερα δημοφι-λές στον κλάδο, με εγκαταστάσεις σε περισσότε-ρους από 20 νομούς της χώρας. «Η εταιρεία μας είναι κερδοφόρα από το πρώτο κιόλας έτος λει-τουργίας, έχουμε καταφέρει να δημιουργήσου-με νέες θέσεις εργασίας και το ότι κάναμε την επίσημη αρχή μία μέρα αφού ήρθε το ΔΝΤ στη χώρα μας δείχνει ότι η συλλογική μας προσπά-θεια αποδίδει», υποστηρίζει.

Επόμενος στόχος των παιδιών είναι να ανα-πτύξουν περισσότερο τις ψηφιακές υπηρεσί-ες που βασίζονται στο λογισμικό, ώστε να απευ-θυνθούν και σε εταιρικούς πελάτες. Παράλληλα, σχεδιάζουν τη σταδιακή εξαγωγή του προϊόντος σε αγορές όπως της Τουρκίας, των Βαλκανίων

και της Μέσης Ανατολής, οι οποίες έχουν πολλά μικροκαταστήματα σαν την Ελλάδα. «Βέβαια», το-νίζει ο Φάνης, «για να γίνει κάτι τέτοιο με επιτυ-χία πρέπει να βρεθεί και η απαραίτητη χρηματο-δότηση, γι’ αυτό και είμαστε σε αρχικές συζητή-σεις με εξωτερικούς επενδυτές».

Τα προβλήματα πάντως δεν λείπουν από την αγορά. Ο Φάνης δεν «μασάει» τα λόγια του και υποστηρίζει ότι οι νέοι επιχειρηματίες θα έπρεπε να ενθαρρύνονται πολύ περισσότερο στα πρώτα τους βήματα. «Οι κρατικές επιδοτήσεις και τα προ-γράμματα του ΕΣΠΑ έχουν καταντήσει φαγοπότι ευρωπαϊκού χρήματος, χωρίς συνήθως να συνο-δεύονται από ποιοτικές επενδύσεις και πραγμα-τική ανάπτυξη», δηλώνει και συνεχίζει: «Οι νέες,

πραγματικά καινοτόμες επιχειρηματικές προ-σπάθειες πρέπει να προστατευτούν από το ελ-ληνικό κράτος και να αποκτήσουν πρόσβαση σε ιδιωτικές επενδυτικές κινήσεις. Με ουσια-στικές φοροαπαλλαγές, απλοποιημένες διαδι-κασίες και διευκολύνσεις, το κράτος θα πρέπει να δημιουργήσει ευνοϊκό περιβάλλον, προκει-μένου να κρατήσει τις νέες startup εταιρείες, αντί αυτές να ξενιτεύονται σε κράτη όπως η

Ιρλανδία και η Κύπρος, που πα-ρέχουν πολύ πιο ευνοϊκές φορο-λογικές και επιχειρηματικές συν-θήκες».

Εάν όλα αυτά σας κίνη-σαν την περιέργεια, δεν έχε-τε παρά να επισκεφτείτε την ηλεκτρονική τους διεύθυν-ση (www.i-kiosk). Ιδιαίτερα αν είστε ιδιοκτήτης mini-market.

ύν πάνω από 1.000 σε αγορές όπως της Τουρκίας, των Βαλκανίων τική ανάπτυξη», δηλώνπραγματικά καινοτόμσπάθειες πρέπει να πληνικό κράτος και νσε ιδιωτικές επενδυτστικές φοροαπαλλαγκασίες και διευκολύννα δημιουργήσει ευνμένου να κρατήσει ταντί αυτές να ξενιτε

Ιρλανδίαρέχουνλογικέςθήκες»

Εσαν τε πηλεσηαm

Το επιδραστικότερο ποδηλατικό φε-στιβάλ στον κόσμο, το Bicycle Film Festival (BFF), επιστρέφει για δεύτε-ρη φορά στην Αθήνα από τις 8 έως τις 11 Δεκεμβρίου, στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας του για το 2011. Το φεστιβάλ, που ξεκίνησε πριν από 11 χρόνια στη Νέα Υόρκη θέλοντας να γιορτάσει την αναδυ-όμενη τότε ποδηλατική κουλτούρα μέσα από τη μουσική, την τέχνη και φυσικά τον κινηματογράφο, ταξιδεύ-ει πλέον σε περισσότερες από 30 χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο και επισκέπτεται την πόλη μας με την υποστήριξη της Πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα.

Το εξαιρετικά ενδιαφέρον αθη-ναϊκό του πρόγραμμα για φέτος πε-ριλαμβάνει μια εικαστική έκθεση με τη συμμετοχή ανερχόμενων αλλά και καταξιωμένων δημιουργών στον πολυχώρο Six D.o.g.s, ποδηλατο-βόλτες, επιδείξεις BMX, αγώνες και ποδηλατικό οικοτουρισμό με το Cycling4wine.

Το βάρος βέβαια του φεστιβάλ πέ-φτει στο εκλεκτικό πρόγραμμα των προβολών του, που μας προσκαλεί σε ένα κινηματογραφικό ταξίδι από τις πίστες keirin της Ιαπωνίας μέχρι τις κορυφές των Ανδεων και από τους χωμάτινους δρόμους της Γκά-νας στην Αφρική μέχρι τους λόφους του Σαν Φρανσίσκο.

Ανάμεσα στις ταινίες που ξεχωρίζουν για φέτος συμπεριλαμ-βάνονται το ‘‘With my own two wheels’’, ένα συγκινητικό ντοκιμα-ντέρ με ήρωες πέντε διαφορετικούς ανθρώπους στη Ζάμπια, την Ινδία, την Γκάνα, τη Γουατεμάλα και την Καλιφόρνια των οποίων η ζωή άλ-λαξε για πάντα χάρη στο ποδήλατο, το ‘‘Of Steel’’, για τον θρυλικό Ιταλό κατασκευαστή Ντάριο Πεγκορέτι, το ‘‘Trans Andes Challenge’’, ένα μαγευτικό ποδηλατικό οδοιπορικό στα βουνά της Χιλής και της Πατα-γονίας και το ‘’Racing Towards Red Hook’’, ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο

στον πιο διάσημο ανεπίσημο αγώνα fixed gear στον κό-σμο, το Red Hook Criterium της Νέας Υόρκης.

Δείτε ακόμα πρωτότυπα animation, μουσικά βίντεο καιένα best of αφιέρωμα στον Λούκας Μπρουνέλ. Μάθετε για την ανέλπιστα εντυπωσιακή σκηνή fixed gear της Τζακάρτας στην Ινδονησία και την εξέλιξη του freestyle στην Γκάνα.Το BFF αγκαλιάζει όλες τις μορφές ποδηλασίας: κούρσες, ΒΜΧ, fixed gear, cyclocross, touring, downhill, mountain, όλα βρίσκουν θέση στο πρό-γραμμά του. Ως φεστιβάλ υποστηρίζει την αστική ποδηλατική «φυλή» και μεγαλώνει παράλληλα μαζί της. Για περισ-σότερες πληροφορίες επισκεφτείτε την ιστο-σελίδα του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης: www.mcf.gr.

αγώνασμο, ττης Νέ

ΔanimaκαιένστονΜάθεντυπgearΙνδοτου Το Bτις κούgeadoβργρυππμμσεσ

w

40

--

-

Σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο, όπως αυτή που διανύουμε, οι Υποτρο-φίες ΟΤΕ-COSMOTE για το ακαδημαϊ- κό έτος 2011-2012 προσφέρουν ση-μαντική ανακούφιση σε 42 πρωτοετείς φοιτητές Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων από την ελληνική περιφέ-ρεια, αλλά και στις οικογένειές τους.

Η απονομή πραγματοποιήθηκε χθες, Πέμπτη, στο Διοικητικό Μέγαρο του ΟΤΕ, παρουσία του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου του ΟΤΕ κ. Μιχάλη Τσαμάζ και του ειδικού γραμ-ματέα Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθ-μιας Εκπαίδευσης κ. Μιχάλη Κοντο-γιάννη.

Ο θεσμός συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια, έχουν απονεμηθεί συνο-λικά 106 υποτροφίες και 231 τιμητικές διακρίσεις, η αξία των οποίων υπερ-βαίνει το 1,6 εκατ. ευρώ.

Μικρά και μεγάλα μυστικά που θα σε βοηθήσουν να επιλέξεις την ταμπλέτα που ταιριάζει περισσότερο στις επιθυμίες σου.

Το πιο ποθητό γκάτζετ αυτή την περίοδο είναι δίχως άλλο οι υπολογιστές-ταμπλέτες. Φορητότητα, κομψότητα και ευχρηστία τις έχουν ανεβάσει στην κορυφή των προτιμήσεων των καταναλωτών, πολλές φορές πιο πάνω ακόμα και από

τα laptop. Πριν αγοράσεις, ωστόσο, ένα tablet PC θα πρέπει καταρχάς να γνωρίζεις τη χρήση για την οποία το προορίζεις. Είναι λόγου χάρη ιδανικό για να μπαίνεις στο ίντερνετ, να παίζεις παιχνίδια και να βλέπεις ταινίες, μπορεί να σε δυσκολέψει όμως στο να ερ-

γαστείς ή να γράψεις μεγάλα κείμενα. Επίσης θα εκπλαγείς με το πόσο αστείο και ταυτόχρονα ενδιαφέρον φαίνεται στα μικρά παιδιά και για το σκοπό αυτό έχουν κυκλοφορήσει πάρα πολλές εκπαιδευτικές εφαρμογές. Εχοντας αυτά κατά νου, θα πρέπει να προσέξεις πρώτον την ποιότητα της

οθόνης, δεύτερον την ισχύ του επεξεργαστή και τρίτον τον αποθηκευτικό χώρο. Σε κάθε περίπτωση επιβάλλεται να περάσεις από κάποιο κατάστημα και να δοκιμάσεις live όλες τις συσκευές για να δεις ποια σου αρέσει περισσότερο.

Ξεκινώντας με το μέγεθος των 8,9 ιντσών, συναντάμε το iPad 2 της Apple, το οποίο πωλείται σε έκδοση μόνο με Wi-Fi ή σε συνδυασμό με 3G και δια-θέτει χωρητικότητα 16, 32 και 64 GB. Οι τιμή αρχίζει από 450 ευρώ και φτάνει μέχρι 710 ευρώ για το πιο μεγάλο μοντέλο, ενώ σημαντικό πλεονέκτημά του είναι το λειτουργικό του σύστημα με τη σταθερότητα και τις χιλιάδες εφαρμογές που προσφέρει. Στις ίδιες ίντσες υπάρχει και το LG Optimus Pad

V900 με μνήμη 32 GB, ανάλυση 1280x768 και δυνατότητα λήψης 3D video 720p. Με λίγη έρευνα στο ίντερνετ (όπως και στις υπόλοιπες τιμές που αναφέρονται) θα το βρεις κοντά στα 475 ευρώ.

Ανεβαίνοντας στις 10,1 ίντσες έχεις τη δυνατότητα να αγοράσεις το Samsung Galaxy Tab P7500 με διπύρηνο επεξεργαστή Tegra 2 στο 1 GHz, μνήμη 16 GB και ανάλυση 1280x800. Κοστίζει κάτι παραπάνω από 500 ευρώ, τιμή παρόμοια με αυτή του Xoom της

Motorola. Η συσκευή της αμερικανικής εταιρείας έχει επίσης διπύρηνο επεξεργαστή Tegra 2 στο 1 GHz και οθόνη με ανάλυ-ση 1280x800, με τη μνήμη να φτάνει τα 32 GB.

Τέλος, θα πρέπει να αναφερθεί πως και εδώ υπάρχουν «ανώνυμα» tablet, τα οποία εισάγουν μεγάλες εταιρείες λιανικής με σαφώς χαμηλότερες τιμές και αξιόλογα τεχνικά χαρακτηριστικά. Χρει-

άζονται πάντως μεγάλη προσοχή και οπωσδήποτε δοκιμή πριν από την αγορά τους.

Καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, όλοι μας ονειρευόμαστε και από κάτι, πιστεύοντας βα-θιά μέσα μας ότι θα πραγματοποιηθεί. Εμείς οι λίγοι πιστοί της ΑΕΚ και του Αϊ-Βασίλη, λοιπόν, κάνουμε πέρα τις φήμες εκείνες που λένε ότι ο άγιος φοράει κάτω από την ερυθρό-λευκη στολή του την εμφάνιση του Μιραλάς και του ζητάμε να δούμε την ΑΕΚ πρωταθλή-τρια. Δεν το πολυφωνάζουμε όμως, για να μην ξυπνήσουμε τους άλλους δύο τους ακατο-νόμαστους που μας έχουν ξεγραμμένους.

Στα αγωνιστικά τώρα. Επειτα από τέσσερις συνεχόμενες νίκες υποδεχόμαστε τον ΠΑΣ Γιάννινα. Οι απουσίες είναι πολλές και το παι-χνίδι δεν είναι τόσο εύκολο όσο δείχνει. Ελ-πίζουμε στο τρίποντο και στην ευστοχία του... Μπέλεκ.

Οι ποδοσφαιριστές, όντας απλήρωτοι έως και δέκα μήνες, κρατούν την ομάδα πρώ-τη πέρα από κάθε πρόβλεψη και προσδοκία. Εβγαλαν μάλιστα και ανακοίνωση στην οποία λένε ότι πάνω από όλα βάζουν την ομάδα και γι’ αυτό δεν προχωρούν σε προσφυγές. Τους αξίζουν συγχαρητήρια για τη στάση τους αυτή, ενώ τους αξίζει και το πρώτο βραβείο αφέλει-ας για το γεγονός ότι είναι οι μόνοι που πι-στεύουν ακόμα ότι η συγκεκριμένη διοίκηση θα κάνει κάτι καλό για την ομάδα και για τους ίδιους. Τους αξίζει τέλος και το χειροκρότημά μας, γι’ αυτό καλό θα είναι το Σάββατο να ανη-φορίσουμε προς το ΟΑΚΑ για να τους το απο-δώσουμε. Μας αρκεί και το μισό μηδέν για να συνεχίσουμε να ελπίζουμε. Αφήστε τους άλλους να δουν το el clasico στην Iσπανία, εμείς που ξέρουμε να εκτιμάμε το πραγματικό θέαμα θα είμαστε εκεί.

Πριν από δύο εβδομάδες γράφαμε πως είτε εύκολα είτε δύσκολα η Μά-ντσεστερ Γιουνάιτεντ θα πάρει έστω ένα βαθμό απέναντι στη Βασιλεία και θα περάσει στην επόμενη φάση του Champions League. Εμείς διαψευστή-καμε πανηγυρικά, το σύνολο του σερ Αλεξ Φέργκιουσον θα συνεχίσει στο Europa League.

Εχουμε δει πράγματα και... θαύματα να συμ-

βαίνουν στο Champions League. Τα επτά γκολ

όμως της Λιόν επί της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, με έξι από αυτά να σημει-

ώνονται μέσα σε 30 λεπτά (!), είναι σίγουρα από τα πιο περίεργα. Η άμυνα δε των Κροατών

έδινε την εντύπωση πως λίγο ακόμα και θα έβαζε μερικά αυτογκόλ

για να διευκολύνει την... κατάσταση.

Ποιο είναι το φαβορί για την κατάκτηση του Champions League αυτή τη στιγμή; Πολ-λοί θα έλεγαν την Μπαρτσε-λόνα, μερικοί άλλοι την Μπά-γερν Μονάχου. Την καλύτερη εικόνα όμως την έχει προς το παρόν η Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Μάιος βέβαια είναι ακόμα πολύ μακριά και τα δεδομένα ανατρέπονται εύκολα, αλλά, αν η ομάδα του Μουρίνιο συνεχίσει έτσι, τότε μάλλον θα γίνει ξανά η Βασίλισσα της Ευρώπης.

Το πρώτο σύμπτωμα της τρέλας; Αρχίζεις να πιστεύεις τα δελτία Τύπου! Και μάλιστα τα δελτία Τύπου τα δικά σου. Εγγλέζικο είναι το γνωμικό και φυσικό είναι να διακατέχεται από το δολοφονικό χιούμορ της νήσου. Αλλά τα έχει τα δίκια του. Το είδαμε αυτό πριν από πέντε μέρες στου Χαριλάου, όταν οι παίκτες του Παναθηναϊκού μπήκαν στο γήπεδο πε-πεισμένοι για το καταπληκτικόν του παιγνίου τους. Ο Λέτο σίγουρος ότι είναι ανώτερος του Σισέ, ο Κουίνσι σίγουρος ότι δεν χρειάζεται να μαρκά-ρει, ο Κατσουράνης σίγουρος ότι δεν χρειάζεται να τρέξει, ο Κλέιτον σίγουρος ότι δεν αποτελεί μετριότητα, ο Σιμάο σίγουρος ότι μπορεί να βγάλει παιχνίδι. Κι έφαγαν τα μούτρα τους! Γιατί; Διότι πίστεψαν ένα μύθο υπό διαμόρφωση αντί να αγωνιστούν. Χαρακτηριστικό ση-μείο η ισοφάριση με τους πανηγυρισμούς που είχαν προβα-ριστεί από πριν. Αυτό τους ένοιαζε, το φαίνεσθαι, το «δελτίο Τύπου» προς τις εξέδρες και τους φανατικούς...Τα γράφω όλα αυτά υπό το κράτος του βρασμού ψυχής. Δεν είναι που έχασε ο Παναθηναϊκός, είναι που άφησε την τελευταία του πνοή ο Σώκρατες, ο άρχοντας εκείνης της καταπληκτικής Βραζι-λίας με τα πέντε «δεκάρια»: Σώκρατες, Ζίκο, Ζούνιορ, Φαλκάο, Σερέζο. Μια εθνική ομάδα που ξανάχτισε το θρύλο των καριόκας, κι ας μην κέρδισε παγκόσμιο τρόπαιο. Τότε πίστευαν στο θεό του ποδοσφαίρου και όχι στα δελτία Τύπου.

Τετάρτη, 30 Νοεμβρίου. Η Τότεναμ φιλοξενεί τον ΠΑΟΚ στο White Hart Lane για την 5η αγω-νιστική του Europa League. Οι Θεσσαλονικείς έχουν οκτώ βαθμούς και οι Αγγλοι ένα λιγότερο. Τα Aγγλάκια πίνουν τις πρώτες μπίρες στα μπαρ και ετοιμάζονται για ένα όμορφο βράδυ. Λίγη ώρα πριν από την έναρξη μπαίνουν στο γήπε-δο. Φασαρία. Τα πρώτα ερωτήματα κάνουν την εμφάνισή τους: «Τι τραγουδάνε αυτοί απέναντι; Πάνε καλά; Είναι γυμνοί και δεν έχουν πεθάνει ακόμα από το κρύο;»

Το ματς αρχίζει. Μερικοί προσπαθούν να συγκεντρωθούν στον αγώνα, όμως οι απένα-ντι συνεχίζουν και φωνάζουν. Και ξαφνικά, ΓΚΟΟΟΟΛ. Οι απέναντι χοροπηδάνε σαν τρελοί! Αλλά ακόμα η ελπίδα δεν έχει χαθεί. «Ελληνική ομάδα είναι. Θα το γυρίσουμε», εί-ναι το κυρίαρχο συναίσθημα. Ομως λίγα λε-πτά μετά μπαίνει κι άλλο. Οι απέναντι πλέον έχουν χάσει κάθε έλεγχο και το τραγούδι κι ο χορός μετατρέπονται σε κλίμα τρομοκρατίας. Η κατάσταση διορθώνεται προς στιγμήν όταν η Τότεναμ μειώνει με πέναλτι δώρο κι επιπλέ-ον δώρο μια αποβολή. Τα Αγγλάκια πλέον πε-ριμένουν την ώρα της ισοφάρισης. Αυτή όμως δεν έρχεται ποτέ.

Τρίτη, 6 Δεκεμβρίου. Μια άλλη ομάδα του Λονδίνου, η Αρσεναλ, επισκέπτεται τον Ολυμπιακό με στόχο να τελειώσει αήττητη τη

φάση των ομίλων του Champions League. Στο «Καραϊσκάκης», το σκηνικό είναι ίδιο και οι Αγγλοι απορούν πώς κάποιοι άνθρωποι βρί-σκονται σε ποδοσφαιρικό αγώνα και τραγου-δάνε αντί να βαράνε παλαμάκια. Οι απέναντι μάλιστα είναι πιο πολλοί, οπότε το βάσανο μεγαλύτερο. Το πραγματικό βάσανο όμως εί-ναι και πάλι στο γήπεδο, εκεί που ο Ολυμπι-ακός φιλοδωρεί με τρία τεμάχια την Αρσεναλ. Δεύτερη ήττα της μεγάλης των Αγγλων σχολής από τους καθόλου σεμνούς και καθόλου τα-πεινούς Ελληνες.

Λίγες μέρες μετά στην Αγγλία, αφού τα τα-μπλόιντ έκραξαν, όπως συνηθίζουν, τα πάντα έχουν επανέλθει στην προηγούμενη κατάστα-ση. Οι συζητήσεις για το ποδόσφαιρο δεν πε-ριέχουν πια τη λέξη ΠΑΟΚ ή Ολυμπιακός και οι Βρετανοί μεθούν χωρίς λόγο. Στο Channel 4 οι δίκες για την προβολή του πανέξυπνου ριάλιτι καλά κρατούν, όμως, επειδή τα παιδιά είναι τσακάλια, αποφασίζουν να αντιστρέψουν το κλίμα. Ετσι, στο “Go greek for a week” το σενάριο αλλάζει και οι διαγωνιζόμενοι θα νιώ-σουν από πρώτο χέρι τι πάει να πει ποδοσφαι-ρική φιλοξενία, σεμινάρια αντεπίθεσης και παιχνίδι ψυχής και πάθους. Η απάντηση έχει δοθεί με τον καλύτερο τρόπο. Αν θες να μάθεις κι εσύ μπαλίτσα, GO GREEK FOR A WEEK...

Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ δίδαξαν στους Αγγλους τι σημαίνει να... γίνεσαι Ελληνας για μία εβδομάδα.

Αγαπημένε μου Μισέλ,Μια και ξέρω ότι είσαι φανατικός αναγνώστης μου, θα ήθελα

να σου δώσω τα συγχαρητήριά μου που δύο ομάδες από τη χώρα σου κατάφεραν και προκρίθηκαν στην επόμενη φάση του ΧΡΥΣΟΦΟΡΟΥ Τσάμπιονς Λιγκ! Η επική ανατροπή της Μαρσέιγ επί μιας λυσσασμέ-νης Ντόρτμουντ και το καταλυτικό ποδόσφαιρο της Λιόν μέσα στην Κροατία συγκλόνισαν ολόκληρη την Ευρώπη!

Ακόμα περισσότερο όμως συγκλόνισαν εμάς εδώ στο κατατρεγ-μένο και διψασμένο για ποδόσφαιρο Ελλαδιστάν. Εμάς εδώ που οι διάφορες μαφίες μας στερούν τη χαρά του ωραίου και αγνού πο-

δοσφαίρου, στήνοντας παιχνίδια και προδικάζοντας αποτελέσματα. Οταν μπορείς, ρε συ Μισέλ, πέρνα μια βολτίτσα για να ξεκινήσεις εκείνη την κάθαρση που υποσχέθηκες το καλοκαιράκι! Αν πάλι δεν μπορείς γιατί έχεις τρεξίματα με το... στήσιμο της επιχείρησής σου, δεν σου κακιώνω.

ΥΓ: Εμαθα ότι τώρα τελευταία το έχεις ρίξει και στο... μαγείρεμα. Χαρά στο κουράγιο σου, ρε μπαγασάκο... ΦΤΟΥ ΣΟΥ!

Ρωμαίος Γκίγκλης

Ρε Κριέ, είναι τώρα αυτά θέματα που σε απασχολούν; Και η αγάπη γύρω σου είναι, και τα τρεχάματά σου τα έχεις για να μην βαριέ-σαι, και το παστίτσιο το πετυχαίνεις. Μα την πίστη μου, αν ξαναγκρινιάξεις για τη μαγει-ρική σου, θα πάρω δίκαννο από τον Θανάση στη Μητροπόλεως.

Οι σχέσεις σου είναι παθιασμένες τε-λευταία, Ταύρε, στα όρια του να αρχίσουν τα έκτροπα. Κράτα το έτσι, αν σε ενδιαφέρει μόνο το ζιμπλαφόν. Αν θέλεις όμως να λες και κα-μιά κουβεντούλα με το ταίρι σου, καλό είναι να βρεις έναν τρόπο συμφιλίωσης. Και όχι από το ίντερνετ!

Βγάλε το κερί από το αφτάκι, Δίδυμε, και ξεκίνα να ακούς τι λένε οι άλλοι. Δεν είναι ότι δεν έχεις κεραίες, είναι ότι απλά αρνείσαι να ακούσεις. Αν το σήμα έφτανε, θα είχες την ικανότητα να το επεξεργαστείς. Αλλά η κοσμά-ρα είναι ωραίο πράμα, ε Δίδυμε;

Οι τουρμπίνες του μυαλού σου βάζουν μπρος, Καρκίνε, και αρχίζεις να ζαλίζεσαι από το πόσο γρήγορα σκέφτεσαι. Ούτε στάση στα Καμμένα Βούρλα του μυαλού σου δεν κά-νεις. Αλλά πρέπει, μα τον Οσιρι. Γιατί ούτε τη διαδρομή θα προλάβεις να απολαύσεις, ούτε το καφεδάκι του μυαλού σου με θέα πίνεις.

Κι εσύ, Λέοντα, μια από τα ίδια. Πήρες την πρώτη αμαξοστοιχία με προορισμό το magnum opus και πηγαίνεις σαν παλαβός. Εχεις λίγες καθυστερήσεις σε σχέση με τον Καρκίνο, αλλά θα σου βγουν σε καλό: Θα σε βοηθήσουν, ώστε να ωριμάσει μέσα σου ο σκοπός, αλλά και τα αγιασμένα μέσα.

Κάνουμε λαθάκια, Παρθένε, αρκετά αυτό τον καιρό, αλλά ας μην το πάρουμε βαριά, με-ρικά θα βγουν σε καλό. Σαν να στρίβεις νω-ρίτερα στη Σταδίου και να βγαίνεις Εξάρχεια αντί για Κολωνάκι, αλλά τελικά καταλήγεις να ανακαλύπτεις το ινδικό σουβλάκι.

Ερχονται ρομάντζα από τον ορίζοντα προς το μέρος σου, Ζυγέ. Προετοιμάσου. Ταμπου-

ρώσου στο σπίτι, κλείδωσε πόρτες, πάρε δο-κάρια και ασφάλισε τα παράθυρα. Αγόρασε κονσέρβες, πολλές κονσέρβες. Γέμισε τους τοίχους σου με σκόρδα και ξύλινα παλούκια σε σχήμα σταυρού.

Να είσαι προσεχτικός με τις αγορές σου, Σκορπιέ, γιατί έχεις μια τάση τελευταία να παραείσαι γενναιόδωρος με τον εαυτό σου. Με άλλα λόγια, όταν πηγαίνεις σουπερμάρ-κετ, σταμάτα να παίρνεις κρέας, ρίχ’ το στα όσπρια, πάρε το φτηνό το γάλα και ίσως στο τέλος του μήνα σού μείνουν λεφτά να πάρεις και καμιά σοκολάτα.

Μπορεί να σου φαίνεται ότι η μάχη που δίνεις είναι χαμένη, Τοξότη, αλλά εσύ θα εί-σαι αυτός που θα έχει την τελευταία κουβέ-ντα. Χρησιμοποίησε το χρόνο σου σωστά, σαν γκραντ-σεφ, και θα υπερισχύσεις. Κι αν ούτε αυτό λειτουργήσει, κάνε τον ουρανό να βρέξει ζάμπες. Μπορείς.

Βάλε ό,τι βρεις μπροστά σου, βγες από το σπίτι και ξεκίνα να τρέχεις προς το Σύνταγ-μα. Εκεί θα συναντήσεις κάποιον ή κάτι ανα-πάντεχο, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να ξέρεις ποιος, τι, πότε ή γιατί. Το σίγουρο είναι ότι θα περάσει από την πλατεία, οπότε στήσου εκεί να το πετύχεις, Αιγόκερε.

Μην χάνεσαι στη μετάφραση, ρε Υδρο-χόε, στην Αθήνα είσαι εξάλλου, όχι στο Τόκιο. Χάνεις σιγά σιγά την ικανότητα να μεταφρά-ζεις τις υπέροχες ιδέες σου σε πράξη. Μην το παίρνεις τόσο προσωπικά, βρε κουτό, δεν ξέρω αν το κατάλαβες, αλλά παίζει μια γενική αρτηριοσκλήρωση τελευταία.

Κάτι πρέπει να αλλάξει, Ιχθύ, και γρήγο-ρα. Η βαρεμάρα είναι βάρος στην ψυχή, που κανείς δεν θα έπρεπε να υφίσταται. Η υπερ-διέγερση σε μουδιάζει συνεχώς, αλλά μείνε αυτός που είσαι, δεν θα θέλαμε να είσαι κα-θόλου διαφορετικός. Ολοι μας, εμείς, εσύ, ο κόσμος.

45

Πάνω από 60.000 προφυλακτικά αποφάσισε να προσφέρει η Durex για να υποστηρίξει τις δράσεις του ΚΕΕΛΠΝΟ και των ΜΚΟ PRAKSIS και Κέντρο Ζωής, καθώς και άλλων οργανώσεων με στόχο την πρόληψη, την πληροφόρηση, αλλά και την ευαισθητοποίηση των πολιτών σχετικά με τους κινδύνους μόλυνσης από τον ιό HIV/AIDS. Παράλληλα θα δια-νείμει ενημερωτικό υλικό σε όλη την Ελλάδα. Οι διανομές θα πραγματο-ποιηθούν από τις ΜΚΟ και το ΚΕΕΛΠΝΟ σε καφέ, μπαρ, νυχτερινά κέ-ντρα, ενώ στις δράσεις συμμετέχει και μια σειρά καταστημάτων σε ολό-κληρη τη χώρα (Μασούτης, Carrefour, Hondos Center κά.) σε συνεργα-σία πάντα με την Durex. Στο πλαίσιο τέλος των ενεργειών θα πραγματο-ποιηθούν διαλέξεις, αλλά και ενημερωτικές συναντήσεις.

Τα καταστήματα Wind για φέτος τα Χριστούγεννα προτείνουν το ιδανικό δώρο για όλους. Smartphones σε smart τιμές μέσα από μια πλήρη γκάμα επιλογής και επιπλέον απίθανα δώρα για όλους, όπως δωροεπιταγές έως 100 ευρώ, τηλεοράσεις, αλλά και ταξίδια για δύο τυχερούς στη Νέα Υόρκη. Επιπλέον, ειδι-κά για το Δεκέμβριο, στα καταστήματα WIND σε όλη την Ελλά-δα υπάρχει πλειάδα μοναδικών προσφορών, όπως κινητό, στα-θερό και ίντερνετ μόνο με 35 ευρώ το μήνα και δώρο το νέο Smartphone ZTE Carl, για ολοκληρωμένη οικονομική επικοι-νωνία σε ένα λογαριασμό. Και στους συνδρομητές καρτοκινητής όμως προσφέρονται 500 MΒ για να είναι online όλες τις γιορ-τές μόνο με 5 ευρώ.

Τα φετινά Χριστούγεννα η Cosmote εύχεται “Happy Free Year” και σου προσφέρει την ευκαιρία να κερδί-σεις δωρεάν τα πάγιά σου για έναν ολόκληρο χρόνο ή χιλιάδες απίθανα δώρα. Κάνοντας νέα σύνδεση ή με-τατρέποντας το καρτοκινητό σου σε σύνδεση, μπορείς να γίνεις ένας από τους 200 τυχερούς συνδρομητές που θα κερδίσουν τα πάγια του προγράμ-ματος που επέλεξαν για έναν ολό-κληρο χρόνο. Επιπλέον, μοναδικά δώρα, όπως ποδήλατα, PS3, κινη-τά τηλέφωνα, φωτογραφικές μηχα-νές, ψηφιακές κορνίζες και πολλές άλλες εκπλήξεις περιμένουν όλους τους υπόλοιπους τυχερούς συνδρο-μητές. Για περισσότερες πληροφο-ρίες και για τους όρους συμμετοχής κάνε κλικ στο: www.cosmote.gr.

Μια διοργάνωση διαφορετική από τις άλλες, 15 ορ-γανισμοί και σωματεία φιλανθρωπικού χαρακτή-ρα και εκατοντάδες παιδιά που έχουν ανάγκη από τη φροντίδα όλων μας σκιαγραφούν την ταυτότητα του «Ταμιευτηρίου Αγάπης», του bazaar που τείνει να εξελιχθεί σε θεσμό για το Ταχυδρομικό Ταμιευτή-ριο. Χριστουγεννιάτικα στολίδια, κάρτες, παιχνίδια, χειροποίητα και μη αντικείμενα των ΜΚΟ που θα συμμετάσχουν πρόκειται να διατεθούν προς πώλη-ση κατά τις 12, 13 και 14 Δεκεμβρίου από τις 10:00 πμ. έως και τις 5:00 μμ., στην αίθουσα του Παλαιού Χρηματιστηρίου (Πεσμαζόγλου 1).

Ελιές, έλατα και πολύχρωμα λουλούδια σε σχέδια και μοτίβα από ελληνικά κε-ντήματα της λαογραφικής συλλογής του Μουσείου Μπενάκη μπορεί να βρει κα-νείς στην καινούργια σειρά της Fleria. Οι τιμές παραμένουν προσιτές, από 15 έως 35 ευρώ, καθιστώντας τα έτσι ιδα-νικά δώρα ενόψει των γιορτών. Θα τα βρεις στα καταστήματα Fleria στο Κο-λωνάκι (Πατριάρχου Ιωακείμ 35), στην Ερυθραία (Λεωφ. Κηφισίας 363) και στο Νέο Ψυχικό (Δημ. Βασιλείου 18). Είναι επίσης διαθέσιμα στα πωλητήρια του Μουσείου Μπενάκη (Κουμπάρη 1 & Βασ. Σοφίας, καθώς και Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου). Περισσότερες πληρο-φορίες στη σελίδα: www.fleria.gr.

Τη φράση μου «Ποιος κάνει τόση φασαρία» προς τη διπλανή μου το προηγούμενο Σάββα-το στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Είχαμε πάει να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Ολοι χορεύουν βαλς» και είχαμε δει ήδη το πρώτο -και πιο κλασικό- μέρος. Είχε τελειώσει και το διάλειμμα και μόλις είχε αρχίσει το πιο μοντέρνο κομμάτι. Προβολή που θύμιζε Αφρική, ιδιαίτερος ήχος και φυσικά μοντέρνος χορός. Ακρως ενδιαφέρον για τα δικά μου γούστα, όχι όμως και για τις κυρίας που καθόταν λίγα καθίσματα πιο πέρα. Στην αρχή υπήρχε απλώς μια βαβούρα γιατί ενοχλούσε τους γύρω της με προσβλητικά σχόλια για την επιλογή τόσο της μουσικής όσο και της χορογραφίας. Την ώρα που άρχισα να αναρωτιέμαι για την τόση φασαρία, με διέκοψε φωνάζοντας δυνατά «Ντροπή» στο μαέστρο και την παραγωγή. Οπως καταλαβαίνετε, επικράτησε πανικός για λίγο, μέχρι η κυρία να ησυχάσει και εμείς να προσπαθήσουμε να συγκεντρωθούμε και πάλι. Δέκα λεπτά μετά σηκώθηκε να φύγει υπο-βασταζόμενη και φωνάζοντας. Αφου δεν σου άρεσε, κυρία μου, γιατί δεν έφευγες από την αρχή; Εμείς τι σου φταίμε να μας χαλάσεις τη βραδιά;

Το πρωινό μου χουζούρι χθες το πρωί. Στην αρχή αντιλήφθηκα μόνο μερικούς κτύπους στο διαμέρισμα από πάνω, που διέκοψαν τον ύπνο μου. Εντάξει, είχε πάει και οχτώ η ώρα, δεν μπορούσα να έχω και πολ-λές απαιτήσεις. Ο Παναγιώτης δίπλα μου υπέθεσε ότι κάποιος αποφάσισε να σκουπίσει πρωί πρωί και μέσα στον ύπνο μου συμφώνησα. Στη συνέχεια η υπόθεση άλλαξε και το ενδεχόμενο μετακόμισης φάνηκε πιο πι-θανό. Και είχαμε δίκιο. Οι ένοικοι του διαμερίσματος επέλεξαν να μετακομίσουν για άγνωστες σε εμάς αιτίες και μάλιστα χρησιμοποιώντας γερανό. Ετσι το πρωινό μας εμπλουτίστηκε με το θέαμα επίπλων και ηλεκτρι-κών συσκευών να πηγαινοέρχονται μπροστά από το μπαλκόνι μας. Λίγο αργότερα πέσανε και τα στοιχήμα-τα. Βιβλιοθήκη ή πλυντήριο πιάτων; Κρεβάτι ή κανα-πές; Δυστυχώς στα περισσότερα πέσαμε έξω!

Την επιστημονική είδηση της εβδομάδας. Το διαστη-μικό τηλεσκόπιο Hubble έπειτα από 21 χρόνια συνε-χών παρατηρήσεων έφτασε το ορόσημο των 10.000 επιστημονικών δημοσιεύσε-ων. Σύμφωνα με τη ΝΑSA χιλιάδες επιστήμονες από 35 χώρες έχουν χρησιμοποιή-σει στις έρευνές τους εικόνες που έχει συλλάβει το Hubble έξω από το παραμορφωτικό πέπλο της γήινης ατμόσφαι-ρας. Εντάξει, πόση επιστήμη να αντέξω η άσχετη; Προ-σπάθησα λίγο, αλλά εγκα-τέλειψα γρήγορα. Επόμενη είδηση παρακαλώ...

Το θετικό μου σχόλιο για τις επιδόσεις του Κωνσταντίνου Χριστοφόρου στο “Dancing on ice”. Εκεί που δήλωνα εντυπωσιασμένη και φαν του πρώην μέλους των One, εκείνος έφαγε την πρώτη τούμπα του σόου. Και στη συνέχεια ακολούθησε και ο Γιώργος Χειμωνέτος. Από τη μία στεναχωρήθηκα για τις πτώσεις και τα αίματα που φάνηκαν σε κάποια στιγμή, αλλά κυρίως στεναχωρήθηκα για την απώλεια της περι-γραφής από τον Αλέξη Κωστάλα. Οπως και να το κάνεις, όταν έχουμε συνηθίσει κάθε επιτυχία, λουπ, άξελ, αλλά και... πτώση να την περιγράφει ο κ. Κωστάλας, δεν μπο-ρούμε εύκολα να το ξεχάσουμε. Για παράδειγμα, στην περίπτωση του Χριστοφόρου ο κ. Κωστάλας θα έλεγε: «Κρίμα, κρίμα! Και πήγαινε τόσο καλά!»