-

NOTEBOOK

2!

4 EDITO

MΟσοι μοιράστηκαν μαζί μας το άγχος αυτού του πρώτου τεύχους της νέας αρχής, αναρωτήθηκαν καλοπροαίρετα και με το δίκιο τους: «και άλλο free press;». Υπάρχουν δύο απαντήσεις. Από τη μια δεν μιλάμε για «ένα ακόμα free press», καθώς το παρόν τεύχος #1 που κρατάτε είναι η συνέχεια/μετε-ξέλιξη του ήδη επιτυχημένου Metropolis Weekend που κυκλοφορούσε εδώ και δύο χρόνια στην πόλη μας. Είναι η «τροποποίησή» του σε κάτι περισ-σότερο νεανικό και ευέλικτο μέσα στην καρδιά της Αθήνας, σε ένα έντυπο που θέλει να αναδείξει πράγματα που γίνονται (και δεν γίνονται), που θα εξετάσει τη ζωή από την πλευρά του αναγνώστη και όχι του ειδικού αναλυ-τή-παντογνώστη δημοσιογράφου.

Αυτή ακριβώς είναι και η δεύτερη απάντηση. Τα χαρακτηριστικά που μόλις ανέφερα είναι τα ιδεατά χαρακτηριστικά ενός εντύπου πόλης, όπως το οραματιστήκαμε. Αυτό το «ένα ακόμα free press» που θα κυκλοφορεί στο εξής κάθε Σάββατο απευθύνεται σε όλους τους αναγνώστες που προβλημα-τίζονται, όσο και απολαμβάνουν την αθηναϊκή καθημερινότητα. Σε όλους όσοι επιθυμούν να διαβάσουν μια άποψη που ίσως είχαν και οι ίδιοι σκε-φτεί, και θα ξεφυλλίσουν –θέλουμε να ελπίζουμε- καλαίσθητες σελίδες που αποτυπώνουν ρεαλιστικά εικόνες από όλη την εβδομάδα.

Αυτό το περιοδικό κυκλοφορεί, επειδή μας απασχολεί η νέα εποχή των σχέσεων στα κοινωνικά δίκτυα, επειδή μας άρεσε η ερμηνεία της Εφης Λογγίνου στα «45m2», επειδή μας έκανε εντύπωση η performance του Δημήτρη Αλειθινού στο MIR Festival του «δρόμου», επειδή διασκεδάζουμε με τις ταινίες του Γούντι Αλεν. Με άλλα λόγια, αυτό το «ένα ακόμα free press» αποτελεί την εξωτερίκευση όλων όσα παρατηρούμε και μας ενδιαφέρουν. Σας καλωσορίζουμε στις σελίδες

του πρώτου μας καινούργιου τεύχους με τις ευχές αυτή η πρώτη ανάγνω-

ση να αποτελέσει την αρχή μιας σταθερής σχέ-

σης.

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Εθνάρχου Μακαρίου & Δημητρίου Φα-ληρέως 2 Τ.Κ. 185 47 - Ν. Φάληρο Σύνταξη - Διαφήμιση: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 l Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης l Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μα-στοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς l Στην οργάνωση, παραγωγή και επιμέλεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Νικήτας Καραγιάννης, Λάμπρος Αραπάκος, Ανδρέας Γιαννόπου-λος, Σοφία Ζήττα, Ηλίας Κολοκούρης, Αλέκος Λιδωρίκης, Σταύρος Πετρόπουλος, Γιολά-ντα Περρή, Γιώργος Πολυμενέας, Ντίνος Ρητινιώτης, Γιώργος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Κων-σταντίνος Σινάτρα, Βάσια Τζανακάρη, Χρήστος Τσαπακίδης, Αλέξανδρος Χαντζής, Χρή-στος Χαντζής, Βαλασία Χαροντάκη l Δημιουργικό: Δημήτρης Στεργίου l Εμπορικός Διευ-θυντής: Πάνος Πατρίκης l Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη l Φω-

τογραφίες: Σταύρος Πετρόπουλος, ΑΠΕ-ΜΠΕ, Actionimages, AFP, ΕUROKINISSI Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

metropolis@metropolisnews.gr

INDEX 6

10

14

16

22

23

28

30

31

39

40

21

46

6

Στο πλαίσιο του MIR FESTIVAL 2010, τα «Συμ-βάντα» του Δημήτρη Αληθεινού ήταν ένα πρό-τζεκτ-πείραμα για τη σκληρή πλευρά της πόλης και των ανθρώπων της. Εμείς βρεθήκαμε την τε-λευταία ημέρα του φεστιβάλ στο κέντρο της Αθή-νας και καταγράψαμε τις αντιδράσεις των περα-στικών στη θέα του extreme εγχειρήματος.

Στην Αθήνα του 1973, ο καλλιτέχνης Δη-μήτρης Αληθεινός μετέτρεψε την καλλιτεχνικό κέντρο ΩΡΑ σε ένα μπουντρούμι αποτελούμενο από λευκά κελιά, φτιαγμένα από κουτιά. Μέσα στα κελιά κρέμονταν ανθρώπινα μέλη. Το έργο του, που λεγόταν «Ενα Συμβάν», αντισυμβατικό από κάθε άποψη, κατακρίθηκε έντονα από το κα-θεστώς, αλλά γνώρισε θερμή υποδοχή από τους κύκλους της νεολαίας.

Πριν από δύο εβδομάδες ο Δημήτρης Αλη-θεινός ένιωσε την ιστορία να επαναλαμβάνεται. Αυτή τη φορά σκηνοθέτησε τα «Συμβάντα», θά-βοντας κάτω από χώμα καλλιτέχνες και παρου-σιάζοντάς τους σε κεντρικά σημεία της πόλης (Σκουφά, Σταδίου, Αθηνάς). Ηθελε να καυτηρι-άσει με αυτόν τον τρόπο την άσκηση βίας, την περιφρόνηση και την καταπίεση του ανθρώπου. Το εγχείρημά του σόκαρε, προβλημάτισε και δί-χασε τους περαστικούς. Οταν τον πλησιάσαμε, μας είπε ότι: «Τις ανέμενα και τις επιθυμούσα τις έντονες αντιδράσεις, προκαλούν συγκίνηση. Είμαι ανοιχτός στη διαφωνία, αλλά όχι στην κα-κοήθεια. Προτιμώ τους ευαίσθητους από τους ανόητους ανθρώπους».

7

Αθάνατη ελληνική πραγματικότητα και από πού να αρχίσει κανείς να σχολιάζει τα όσα απίστευ-τα πλην αληθινά συμβαίνουν γύρω μας! Ενας κλάδος εργαζομένων -οι μεταφορείς εν προκει-μένω- κρατά ομήρους τους πάντες, από την κυ-βέρνηση που δεν ξέρει τι να κάνει, για να τους βάλει πάλι στη θέση του οδηγού, μέχρι την ανώ-νυμη νοικοκυρά που δεν βρίσκει πλέον αγαθά στο σούπερ-μάρκετ, και από τους εξαγωγείς, οι οποίοι κλαίνε, μέχρι τους αγρότες που βλέπουν τα προϊόντα τους να σαπίζουν, περιμένοντας το τρελό φορτηγό, το οποίο όμως δεν διακρίνεται πουθενά στον ορίζοντα.

Ερώτηση 1: Πόσους φορτηγατζήδες χωρούν τα σωφρονιστικά ιδρύματα της χώρας;

Ερώτηση 2: Αν μπουν πολλοί στη φυλα-κή, δεν πρέπει να υπάρχει και ένα plan B, ώστε να καλυφθούν τα κενά τιμόνια που θα αφήσουν πίσω τους; Για έναν περίεργο λόγο μου έρχεται

στο μυαλό η γνωστή ρήση για τους Ελλη-νες που λέει ότι «δεν με νοιάζει αν καεί το σπίτι μου, αρκεί να καεί και του γείτονα». Σύντροφοι, καλού-κακού λέω να πάρου-με έναν πυροσβεστή-ρα να μας βρίσκεται στο σπίτι, αφού στη χώρα του Ποτέ-Ποτέ που ζούμε δεν ξέρετε τι θα μας ξημερώσει.

Καθώς φαίνεται, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο τσουνάμι αποκαλύψεων που δεν έχει τελει-ωμό. Αυτές τις ημέρες ασχολούμαστε με το κύ-κλωμα των πλειστηριασμών στο οποίο φέρεται να εμπλέκεται κόσμος και κοσμάκης.

Ερώτηση 3: Αφού αυτή η ιστορία είναι παλιά (θυμάμαι να συζητιέται εδώ και μερικά χρόνια), πώς και οι αρμόδιες υπηρεσίες «ξεκου-νήθηκαν» τώρα; Και τα νεότερα του μνημονίου: προχθές μπήκα σε ταξί, για να πάω επειγόντως κάπου. «Θέλεις απόδειξη;», με ρώτησε ο πολλά βαρύς οδηγός. «Αν έχεις πρόβλημα, δεν με πει-ράζει, καθότι είναι κοντά», του απάντησα βιαστικά, επειδή είχα άλλα στο μυαλό μου. «Τότε δώσε μου 4 ευρώ και καθαρίσαμε», πρότεινε εκείνος. «Για την ελάχιστη διαδρομή που είναι 3,10 ευρώ;» τον ρώτησα φουρκισμένος. «Α, τόσο είναι; Εντάξει, τόσα δώσε μου, κανένα πρόβλημα. Για όλα φταίει αυτό το μνημόνιο. Αυτό μας κατάντησε έτσι, φίλε μου. Γι’ αυτό, όταν βλέπω να μπαίνει στο ταξί κα-νένα ωραίο τυπάκι σαν και σένα, κάνω την ερώτη-ση, κατάλαβες;». Βασικά, αυτό που κατάλαβα είναι ότι πρέπει να έχω φάτσα όχι «ωραίου τύπου» αλλά μεγάλου κορόιδου, εξ ου και η πρόταση-παγίδα. Ημουν όμως σε φάση που τον συγχώρησα ευθύς αμέσως. Στο κάτω-κάτω όπως είπε και η αείμνη-στη Δούκισσα: «άνθρωποι είμαστε»…

Κάθομαι στο σταθμό του Προαστιακού στα Μέγαρα και περιμένω το τρένο μαζί με καμιά τριανταριά άλλους ανθρώπους. Εχει καθυστε-ρήσει, αλλά πλέον κανείς δεν είναι διατεθει-μένος να διαταράξει με ένα εύλογο παράπονο ή με ένα λογύδριο γκρίνιας τη νοσηρή ηρεμία της φιλήσυχης αποβάθρας. Προ μηνών οι αρ-χικές ολιγόλεπτες καθυστερήσεις εξάντλησαν τα αποθέματα θυμού και τώρα που η «ταρίφα» της καθυστέρησης είναι στα 20 λεπτά, μόνο στωικότητα γεμίζει τα βλέμματα που στρέφο-νται αμήχανα προς τα αριστερά, για να δουν «μήπως έρχεται». Μάταια. Ο Προαστιακός ξε-κίνησε τα δρομολόγιά του μέσα στη φούσκα της ισχυρής Ελλάδας το 2004 και σήμερα σέρνεται σαν πατημένη τσίχλα, υπενθυμίζο-ντας καθημερινά σε όσους τον χρησιμοποι-ούν για ποιο λόγο όλη η σημερινή λειτουργία του ΟΣΕ είναι ένα τεράστιο λάθος. Αυτές τις ημέρες συζητείται το νομοσχέδιο για την εξυ-γίανση και αναδιάρθρωση του Οργανισμού. Με όρους όμως αντίστοιχους με τις υπηρεσί-ες που προσφέρει: τριτοκοσμικούς. Και αλα-ζονικούς. Οι συνδικαλιστές διαμαρτύρονται με πλακάτ και επιχείρημα το «ελευθερία ή θά-

νατος» που ήταν κεντημένο σε μερικά από τα λάβαρά τους. Πρόκει-

ται για την αλαζονεία να αρνείσαι

οποια-δήποτε αλλαγή και να περιχαρακώνεσαι σε ένα σύστημα γεμάτο αδυναμίες, αδικίες και φάλτσα. Σε ένα παρελθόν που έχει αποτύχει. «Πρέπει να διαγραφεί για πάντα η αντίληψη ότι εδώ μπορεί κάποιος να ζει χω-ρίς να εργάζεται». Δεν το είπαν ούτε πρόκειται να το πουν οι συνδικαλιστές, το είπε όμως ο Ραούλ Κάστρο ανακοινώνοντας το πρόγραμμα περικοπών του δημόσιου τομέα της Κούβας. Από την άλλη, η κυβερνητική αλαζονεία ανθεί στο επίπεδο της επικοινωνίας. Η αλαζονεία των παραθύρων των 20:00 πρώτα προέβαλ-λε ως μονόδρομο τη λύση του μνημονίου και τώρα αντιτίθεται σε κάθε διαμαρτυρία ή απερ-γία πριν καν αυτή συμβεί. Γιατί σημασία δεν έχει αν κάτι είναι αληθινό, αλλά αν προβάλ-λεται ως τέτοιο. Είναι η ίδια αυτή αλαζονεία που κατασκευάζει την εικόνα του κακού: την εικόνα του βυτιοφορέα που «στεγνώνει» την αγορά από καύσιμα ή την εικόνα του αισχρο-κερδούς πρατηριούχου που αλλάζει τις τιμές μες τη νύχτα. Και αν, όπως είδαμε παραπάνω, Κούβα και Ελλάδα χωρίζονται από χιλιάδες χιλιόμετρα απόστασης και (συνδικαλιστικής) σκέψης, η κυβερνητική προπαγάνδα γνωρίζει

πώς να εκμηδενίζει τις αποστάσεις. Τελικά, η Αθήνα δεν βρίσκεται από την

Πιονγιάνγκ τόσο μακριά όσο πιστεύουμε.

«Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι, θα ήταν παράνομες», γράφουν στους τοίχους οι αντιεξουσιαστές. «Κανέ-νας αποφασιστικός μετασχηματισμός σε μια χώρα δεν πετυχαίνει, αν εναποτεθεί στις εκλογές», γράφει στα δοκίμιά του ο Γάλλος φιλόσοφος Μπαντιού.

ΟΚ, μία πλευρά του εαυτού μου προσυπογρά-φει. Λέει (η πλευρά): «Στη χώρα που λέγεται Ελ-λάδα, οι αλλαγές που θα βελτιώσουν τις ζωές των πολιτών, δεν μπορούν να τελεστούν μέσω των δημοκρατικών θεσμών. Οι θεσμοί έχουν χάσει την ισχύ τους και αυτό δεν οφείλεται σε πεσμένες μπαταρίες. Ο μηχανισμός μέσα τους είναι χαλα-σμένος, έχει φθορές, έχει σκόνη. Ή (χειρότερα) οι θεσμοί είναι διακοσμητικές γλάστρες. Δεν υπάρ-χει μηχανισμός εντός τους και -για να σου πω την αλήθεια- δεν υπήρξε ποτέ». Και η πλευρά συμπλη-ρώνει: «Βέβαια, ακόμη και αν υποθέταμε πως οι θέσμοι ήταν ακμαίοι, εμείς, ως Ελληνες πολίτες, θα τους φτύναμε. Πιστεύοντας πως φέρουμε, λόγω του ένδοξου παρελθόντος, το γονίδιο της δημο-

κρατίας, είμαστε βαθιά αντιδημοκράτες. Αρα; Οι θεσμοί πρέπει να στηθούν από την αρχή. Να πε-θάνουν και να αναστηθούν. Οι πολίτες πρέπει να αλλάξουν μυαλά. Να υποστούμε ηλεκτροσόκ και να ξεχάσουμε πως υπήρξαμε παρτάκηδες. Πώς; Μέσω μιας εξέγερσης».

Το πρόβλημα, βέβαια, το εσωτερικό μου, είναι πως υπάρχει και η άλλη πλευρά. Αυτή που τεντώνει το δάχτυλο σαν αυστηρή καθηγήτρια και μου υπεν-θυμίζει τα σκληρότατα μέτρα της κυβέρνησης Ντε Γκωλ αμέσως μετά το Μάη του ’68. Την πολιτική «ασφυκτικής ασφάλειας» αμέσως μετά τα όσα έγι-ναν στην Αθήνα το Δεκέμβρη του ’08. Που τονίζει, γενικώς, πως οι σύγχρονες αστικές εξεγέρσεις που δεν απαιτούν συγκεκριμένες («μικρές» μα ουσιαστι-κές) πολιτικές αλλαγές, συχνά, το μόνο που κατορ-θώνουν είναι να γεννήσουν ασχημότερες συνθήκες διαβίωσης.

Μια μεγάλη συζήτηση είναι αυτή...

Οταν φέρνω στο μυαλό μου τον Ντούσαν Μπάγιεβιτς, τον σκέφτομαι με αυτό το κλασικό σοβαρό του ύφος. Τον θυμάμαι, επίσης, πολ-λές φορές απογοητευμένο. Συχνά θυμωμένο. Ποτέ, όμως, χαμογελαστό. Αλλά, όπως τον είδα την περασμένη εβδομάδα, δεν τον είχα ξαναδεί. Eμοιαζε να στερείται το κύρος της προσωπικότητάς του, να μην είναι ούτε πρί-γκιπας, ούτε βάτραχος, ούτε τίποτα. Μόνο φαι-νόταν σαν ένας κουρασμένος άνθρωπος που πήρε τη ζωή του λάθος. Σαν τελικά να τον κα-τέβαλε η εξαντλητική και πολυετής του κόντρα με τους οπαδούς, η μικρότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου και η ίδια η εσωστρέφειά του. Δύσκολοι καιροί για μία από τις πιο ενδιαφέ-ρουσες (ποδοσφαιρικές) προσωπικότητες των τελευταίων 20 ετών.

Ηρθε και κανείς δεν ήξερε πώς ακριβώς τον λένε. Τον είπαμε Εντιογιέ και τελικά Εντόι. Επαιξε και κανείς δεν κατάλαβε ποια θέση του ταίριαζε, σε τι είναι καλός και σε τι δεν είναι. Τον αφήσαμε να φύγει, επειδή δεν ξέραμε τι να τον κάνουμε. Επέστρεψε ως αντίπαλος και τελικά δεν ξέραμε πώς να τον μαρκάρουμε. Γενικώς, στο ελληνικό ποδόσφαιρο υπάρχουν περισσότερες απορίες παρά απαντήσεις. Η εμ-φάνιση του Παναθηναϊκού ήταν ένας θλιβε-ρός καθρέφτης.

Πριν από δύο χρόνια, δεν μπορούσα να πι-στέψω πώς κατάφερε η Βόλφσμπουργκ να κα-τακτήσει την Μπουντεσλίγκα. Φέτος έχω μείνει άφωνος με την Μάινζ -ναι, αυτό το μεγαθή-ριο- που έχει αρχίσει με 6Χ6 στο πρωτάθλημα και έχει αφήσει την Μπάγερν δέκα βαθμούς πίσω. Ας μου πει αν έχει καταλάβει κάποιος τι γίνεται τέλος πάντων στην Μπουντεσλίγκα. Και όταν λέω Μάινζ, εννοώ αυτό που καταλά-βατε. Την Μάινζ του Αντρέα Ιβανσιτς και του -θου, Κύριε- Αρούνα Μπαμπαγκίντα.

Ο Αντώνης Κέζος και ο Νίκος Κωνσταντό-πουλος είχαν μέχρι σήμερα εντελώς διαφορε-τική διαδρομή στη ζωή τους. Ξαφνικά βρέθη-καν να έχουν ένα κοινό...

10

Ολα ήταν στην εντέλεια από νωρίς το απόγευμα στην έπαυλη-ρεπλίκα του γαλλικού Chateau de Maisons-Laffitte του 17ου αιώνα. Οι κ. Bill Gates και Warren Buffett -nο 2 και 3 αντίστοιχα στη λί-στα του Forbes με τους πλουσιότερους ανθρώ-πους του κό-σμου, καθώς και προβεβλημένοι φιλάνθρωποι- ήταν έτοιμοι να υποδεχθούν 50 πλούσιους Κι-νέζους επιχει-ρηματίες, τους οποίους είχαν προσκαλέσει σε ένα δείπνο που θα είχε ως κύριο θέμα τη φιλανθρωπική δράση των τελευταίων.

Το λαμπερό γεγονός προσέλκυσε μεγάλη προσοχή διεθνώς τόσο γιατί εμπλέκονταν πρό-σωπα υψηλού οικονομικού προφίλ, όσο και για-τί οι Κινέζοι επιχειρηματίες έχουν αποκτήσει το στερεοτυπικό χαρακτηρισμό του… «τσιφούτη». Πράγματι, οι νεόπλουτοι της Κίνας επικρίνονται ότι προσπαθώντας να φουσκώσουν ακόμα περισ-σότερο τους λογαριασμούς τους, αμέλησαν τις ευ-θύνες τους απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.

Η Κίνα είναι -μετά τις ΗΠΑ- η χώρα με τους περισσότερους δισεκατομμυριούχους στον κόσμο (την ίδια ώρα που 210 εκατ. Κινέζοι ζουν με λιγό-τερο από ένα ευρώ ημερησίως). Ωστόσο, η επίδο-σή της στη φιλανθρωπία δεν ακολουθεί την αντί-στοιχη αμερικανική, και αυτό -σύμφωνα με τον Shawn Shieh, επισκέπτη καθηγητή στο Τμήμα Δι-εθνών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Πεκίνου- οφείλεται κυρί-ως στην εθνι-κοποίησή της από το Κομμου-νιστικό Κόμμα μετά το 1949. Με την υιοθέ-τηση ενός νέου πλαισίου για την ιδιωτική πρωτοβουλία μετά το 2004 τα πράγ-ματα άρχισαν να αλλάζουν. Οι 50 μεγαλύτεροι δωρητές έδωσαν φέτος δύο φορές περισσότερα χρήματα για φιλανθρωπικό έργο σε σύγκριση με έξι χρόνια πριν.

Τελικώς, όλα πήγαν καλά, σύμφωνα με τους κ. Gates και Buffett. Παρά το γεγονός ότι αρκε-τοί ειδοποίησαν ότι δεν θα παραστούν στο δεί-πνο, τα δύο τρίτα των προσκεκλημένων ήταν εκεί, και κάπου μεταξύ αστακού με τζίντζερ και τηγα-νητής μπανάνας συζήτησαν τις ιδέες τους για το ποια κατεύθυνση πρέπει να πάρει η κινεζική φι-λανθρωπία. Μάλιστα, ο Chen Guangbiao, 42χρο-νος επιχειρηματίας, εμπνευσμένος από την πρω-τοβουλία των Αμερικανών, δήλωσε ότι θα αφή-σει όλα του τα χρήματα σε φιλανθρωπικά ιδρύμα-τα μετά το θάνατό του. Οι συγγενείς του θα έχουν ένα λόγο παραπάνω να κλάψουν, όταν θα φτάσει εκείνη η στιγμή…

-

--

-

-

-

-

--

-

---

12

Κλασικός πριν από τους κλασικούςΓεννήθηκε σε μία εντελώς διαφορετική εποχή, στο μακρινό 1922 στη Νέα Υόρκη, και σταδια-κά μέσα από το έργο του ο Αρθουρ Πεν θεωρή-θηκε πρόδρομος των μεγάλων Αμερικανών σκη-νοθετών που ακολούθησαν. Στην καλύτερη στιγ-μή του σκηνοθέτησε ένα από τα πιο διάσημα ζευ-γάρια στην ιστορία (του σινεμά), σκεπάζοντάς τα με τη ρομαντική και ηρωική αύρα της ματιάς του: το “Bonnie and Clyde” έγινε κλασικό, ο Μπίτι και η Νταναγουεϊ το ίδιο και το όνομα του Πεν μπήκε στη λίστα των μεγάλων του κινηματογρά-φου. Πέθανε στις 28 του Σεπτέμβρη, έχοντας ζή-σει για 88 χρόνια και μία ημέρα μία γεμάτη κινη-ματογραφική ζωή. Η μέρα αποδείχτηκε κακή για το σινεμά συνολικά, καθώς λίγες ώρες αργότε-ρα ανακοινώθηκε και ο θάνατος ενός άλλου με-γάλου, του ηθοποιού Τόνι Κέρτις, στα 85 του, ο οποίος κάποτε το... προτιμούσε καυτό.

Πολυτεχνίτης και μάλιστα καλόςΕίναι ο πιο ταλαντούχος ποπ λογοτέχνης της Βρε-τανίας -ασχολείται με τη μουσική, τους νέους, την μπάλα, τον έρωτα. Τα βιβλία του γίνονται best-seller και μετά γίνονται ταινίες (ή το ανάποδο), και γενικώς, ο Νικ Χόρνμπι είναι από τους πιο δραστήριους και δημιουργικούς Βρετανούς: μετά τις επιτυχίες “Fever Pitch”, “About a Boy” και φυσικά το “High Fidelity”, ο 53χρονος συγγρα-φέας ανοίγει τα φτερά του και σε έναν άλλο κό-σμο. Σε δικούς του στίχους και μουσική του Μπεν Φολντς κυκλοφορεί ο δίσκος “Lovely Avenue”, ένα μείγμα της λογοτεχνικότητας του ενός και της μουσικής πολυπλοκότητας του άλλου. Το αποτέ-λεσμα είναι ένας γλυκός ποπ-φολκ ήχος που μαζί με το ενδιαφέρον μυθιστόρημα “Juliet Naked” (που κυκλοφορεί πλέον και στα ελληνικά) είναι μια πολύ καλή συγκομιδή σε μία χρονιά για τον πολυτάλαντο Νικ Χόρνμπι.

Σκανδαλίζοντας τους γονείςΗ νέα σταρ της ποπ, η οποία είναι γνωστή για την προτίμησή της στον ενδυματολογικό μινι-μαλισμό στις δημόσιες εμφανίσεις της, «έφα-γε πόρτα» από τη δημοφιλή παιδική εκπομπή “Sesame Street”. Το τρίλεπτης διάρκειας βιντε-άκι με την κ. Πέρι να παρακαλεί τον Elmo να παίξει μαζί της, την ίδια ώρα που τραγουδούσε το hit της “Hot ‘n’ Cold” συγκέντρωσε πληθώ-ρα παραπόνων από τους γονείς που το εντόπι-σαν στο Youtube, καθώς, όπως υποστήριξαν οι τελευταίοι, το φόρεμα της αοιδού ήταν εξαιρε-τικά αποκαλυπτικό. Η Κέιτι πάντως δεν πτοεί-ται: πρόκειται να συμμετάσχει σε επεισόδιο των Simpsons.

Μίλιμπαντ εναντίον ΜίλιμπαντΟ Εντ ήταν ο μεγάλος νικητής στον αγώνα διαδοχής του Γκόρντον Μπράουν στην ηγε-σία των Εργατικών, απέναντι στον κυριότε-ρο αντίπαλό του που δεν ήταν άλλος από το μεγαλύτερο αδελφό του, Ντέιβιντ. Σύμφωνα με τον Guardian, αυτή η επικράτηση ανέ-τρεψε έναν παραδοσιακό νόμο της οικογέ-νειας που αφορούσε στην πρωτοκαθεδρία του πρωτότοκου. Πρώτη του δύσκολη απο-στολή: να αποστασιοποιηθεί από το ιδεολο-γικό στίγμα που απέδωσε ο Τόνι Μπλερ στο κόμμα των Εργατικών, πείθοντας παράλ-ληλα τους Βρετανούς ψηφοφόρους ότι δεν «αριστερίζει».

14

Επίθετο γλωσσοδέτης, σωματοδομή πι-τσιρικά… Και όμως, ο «κοντορεβιθού-λης», που ακούει στο επίθετο Φετφατζίδης (το όνομά του -Γιάννης- έχει ακολουθήσει πιο… mainstream κατευθύνσεις), βρίσκε-ται εδώ και κάμποσο καιρό στα πρωτο-σέλιδα των αθλητικών εφημερίδων. Και βεβαίως-βεβαίως, στην 11άδα των ερυ-θρολεύκων. Ο «Φέτφα», όπως τον απο-καλούν οι συμπαίκτες του, γεννήθηκε στη Δράμα στις 21 Δεκεμβρίου του 1990. Δεν έχει συμπληρώσει, δηλαδή, ούτε καν 20 χρόνια ζωής. Αν ρίξετε μία ματιά στο προ-φίλ που διατηρεί στο Facebook, θα αντι-ληφθείτε άμεσα το (πολύ) νεαρό της ηλι-κίας του: αραγμένος, ημίγυμνος, στα βρά-χια δίπλα από την παραλία και φορώντας μόνο τα στιλάτα γυαλιά και το μαγιό του, ποζάρει με ύφος. Σίγουρα, εκείνη τη στιγ-μή σκεφτόταν πως αυτή η φωτογραφία πάει full για Facebook profile picture.

Ενας συνηθισμένος πιτσιρίκος; Μάλ-λον όχι. Ενας συνηθισμένος 19χρονος πιτσιρίκος δεν γίνεται τραγούδι στα χεί-λη του πιο απαιτητικού «πετάλου» της χώ-ρας, ένας συνηθισμένος πιτσιρίκος δεν «σκάει ποδιές» στο λευκό Πελέ (Ζίκο) κατά τη διάρκεια της προπόνησης. Ενας συνηθισμένος πιτσιρίκος της ηλικίας του αγχώνεται για τις σπουδές του και για το τι θα κάνει με το μέλλον του και όχι για το εάν θα καταφέρει να βγάλει κάθετη μπα-λιά στον Πάντελιτς.

Η κάθοδος του μικρού Γιάννη προς το λιμάνι του Πειραιά παραλίγο να «κολ-λήσει» στα στενά της Παιανίας. Και αυτό διότι πριν από 10 περίπου χρόνια ο Φέτ-φα δοκιμάστηκε στις ακαδημίες του Πα-ναθηναϊκού. Παρόλα αυτά, δεν «έδεσε με το τριφύλλι». Στη συνέχεια, «κατέθεσε τα πρωτόλειά του» στην ομάδα των Σουρμέ-νων και πολύ γρήγορα το τμήμα σκάου-τινγκ των ερυθρολεύκων πληροφορήθη-κε για το μικρόσωμο μεσοεπιθετικό και κανόνισε ένα φιλικό, για να τον τεστάρει. Ο 12χρονος τότε Φετφατζίδης σημειώνο-ντας χατ τρικ, υπέγραψε αμέσως δελτίο με την ομάδα του λιμανιού, έχοντας πεί-σει σχεδόν τους πάντες για τις δυνατότη-τές του. Και λέμε «σχεδόν», γιατί δεν ήταν λίγοι εκείνοι που παρέμεναν δύσπιστοι εξαιτίας του ύψους του νεαρού μπαλα-δόρου. «Κούνια που σας κούναγε», απα-

ντούσε στους άπιστους Θωμάδες ο προ-πονητής της ομάδας νέων, Αλέκος Αλε-ξανδρής, και συμπλήρωνε: «Ο Φετφατζί-δης είναι παικταράς! Κανονίστε να μην γίνει κανένα έγκλημα». Η προτροπή του Αλεξανδρή εισακούστηκε και το επιτελείο του Ρέντη έπεσε πάνω στο μικρό, παρέχο-ντάς του ειδική ορμονοθεραπεία, για να κερδίσει ύψος. Αυτή τη στιγμή βλέπει το έδαφος από τους 165 πόντους (πριν από τρία χρόνια ήταν 1,51) και υπολογίζεται πως θα κερδίσει μερικούς ακόμα.

«ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ… ΤΙΤΙΚΑ!»Εστω και έτσι, δεν θα γίνει ποτέ του «θη-ρίο». Ε και; Ο τρισμέγιστος Νίκος Αλέφα-ντος τον συμβουλεύει μέσα από συνέντευ-ξή του να μην «μασήσει»: «Δεν είσαι… Τι-τίκα, έχεις νεύρο. Πάρε, λοιπόν, τις φά-σεις πάνω σου και μπούκαρε! Θα καλύ-ψεις έτσι το μπόι που σου λείπει».

Ο Αλέφαντος έπεσε μέσα, ο Φετφα-τζίδης άρχισε τις… μπούκες, οδηγώντας πέρυσι τους νέους του ΟΣΦΠ στην κατά-κτηση του πρωταθλήματος και τον εαυτό του στην πρώτη ομάδα. Δεν είναι τυχαίο, μάλιστα, πως όσοι προπονητές πέρασαν από τον πάγκο μέσα σε ένα χρόνο (περίπου μισή ντουζίνα), εμπιστεύ-ονται το δεξιοπόδαρο πιτσιρικά και του δίνουν χρόνο συμμετοχής. Φέ-τος, μάλιστα, ο Ερνέστο Βαλβέρδε προτιμά να αφήνει στον πάγκο παί-κτες της κλάσης του Αριέλ Ιμπαγά-σα και του Ντένις Ρόμενταλ, προ-κειμένου να είναι… «εντεκαδάτος» ο Φετφατζίδης.

Η αναγνώριση του ταλέντου του επισφραγίζεται το καλοκαίρι με πε-νταετή επέκταση συμβολαίου. Ο Μα-ρινάκης «δένει» έτσι το μικρό μάγο και φωνάζει τρόπον τινά στους επί-δοξους αγοραστές «Μολών λαβέ τον Φέτφα με 12 εκατομμυριάκια». Τόση είναι η ρήτρα που προβλέπεται στο νέο του συμβόλαιο. Πλέον ο ασυνή-θιστος αυτός πιτσιρικάς παρκάρει τα πρωινά την Μερσεντές του στο πάρ-κινγκ του προπονητηρίου και εντός αυτού υπολογίζεται ως ισότιμο -των υπόλοιπων αστέρων- μέλος της ομά-δας.

-

-

16

Στο iΤunes έχουν «ανέβει» ήδη οι μουσικές από το πρώτο maxi single

της Αλεξάνδρας Κλάδη. Μια αφορμή για να μιλήσουμε μαζί της.

Ηταν πριν από 20 χρόνια, όταν ένας μικροπω-λητής πέρασε από το χωριό της Αλεξάνδρας στη Ζάκυνθο, πουλώντας διάφορα μαραφέτια. Το πρώτο της μουσικό όργανο, λοιπόν, ήταν ένα αρμονιάκι μιάμισης οκτάβας που στην πραγμα-τικότητα δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα πλαστικό παιχνίδι. Ενα χρόνο αργότερα ξεκίνησε τα πρώ-τα της μαθήματα, όταν η εκκλησία προσέλαβε μία μουσικό από την Πάτρα, για να κάνει δωρε-άν μαθήματα στα παιδιά του χωριού. Η δασκάλα την ξεχώρισε και ζήτησε από τον πατέρα της να της κάνει ιδιαίτερα μαθήματα. «Με το αρμόνιο μού είχε κολλήσει «Ο γλάρος» του Χατζιδάκι, θυμάμαι καθόμουν στο Δημοτικό στο θρανίο, και ενώ παρακολουθούσα το μάθημα έπαιζα με τα δάχτυλά μου το κομμάτι στο θρανίο».

Στη δευτέρα Γυμνασίου ένα αγόρι τής τρα-γούδησε το «Να μ’ αγαπας» του Παύλου Σιδη-

ρόπουλου. Την επόμενη ημέρα ζήτησε από τον πατέρα της να της πάρει κιθάρα. Κλείστηκε για ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην τουαλέτα για κα-λύτερη ακουστική και έμαθε κιθάρα. Στα 15 της άκουγε μανιωδώς Pink Floyd και με τους φί-λους της έφτιαξαν την πρώτη τους ροκ μπάντα: τους Pulsars. Το 1997 οι Pulsars έκαναν σαπόρτ σε συναυλία των Μπλε στη Ζάκυνθο. Η Αλεξάν-δρα ήθελε να γίνει φιλόλογος ή μαθηματικός, αλλά η γνωριμία της με τη μουσική τής επεφύ-λασσε ένα άλλο μονοπάτι.

«Θα μου άρεσε να ζω στα ’60ς, στο μπαμ της rock n’ roll μουσικής, στην εποχή της κοι-νωνικής απελευθέρωσης, στον Μάη του ’68. Θα ήθελα να είμαι εκεί και να ουρλιάζω και να κλαίω, την ώρα που έβγαιναν οι Beatles στη σκηνή». Ωστόσο, η 29χρονη Αλεξάνδρα Κλά-δη ζει στο 2010 και εδώ και 11 χρόνια είναι

*Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το μοναδικό πεζογράφημα του Διονυσίου Σολωμού, καθώς η Αλεξάνδρα Κλάδη κατάγεται από τη Ζάκυνθο.

17

κάτοικος Αθηνών. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν το απολαμβάνει. Αγαπά την πρωτεύου-σα και εμπνέεται από αυτήν. Της αρέσει να περ-πατάει στην Πλάκα και να χάνεται μέσα σε στε-νά, στα οποία δεν έχει ξαναβρεθεί. Αυτοαποκα-λείται “car girl”, καθώς περισσότερο από όλα απολαμβάνει να οδηγεί το αυτοκίνητό της στους δρόμους της Αθήνας, ενώ, όπως παραδέχεται, «τρώω συνέχεια κλήσεις για παρκάρισμα». Δεν την πτοεί η υπερβολική κίνηση και οι αποκλει-σμοί λόγω διαδηλώσεων, καθώς είναι πάντα εξοπλισμένη με τα απαραίτητα, φαγητό, ρού-χα, αν χρειαστεί να αλλάξει, cd για διασκέδα-ση είτε για μελέτη, ενώ το βλέπει και ως ευκαι-ρία, για να παρατηρεί τους ανθρώπους και τις κινήσεις τους μέσα στην πόλη. Πρόσφατα έγρα-ψε ένα κομμάτι για τις εμπειρίες της με το αυτο-κίνητο και το ονόμασε «Χαμός».

Οταν ήρθε στην Αθήνα, σπούδασε Μου-σικολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας, όπου πλέον διδάσκει, αλλά και ασχολείται με τη σύνθεση, την ενορ-χήστρωση και παραγωγή της δικής της μουσι-κής. Τον Οκτώβριο του 2008 συμμετείχε στο Φε-στιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης μαζί με τον Κωνσταντίνο Βούλγαρη, με το τραγούδι «Τόσα να πω».

Αυτές τις ημέρες κυκλοφορεί σε ηλεκτρο-νική μορφή στο iΤunes ένα maxi single με ποπ και ηλεκτρονικά στοιχεία και τίτλο «Στη χώρα της απέραντης γιορτής». Αισιόδοξο, ε; «Είναι μια αντανάκλαση της παιδικής μου αθωότητας για τον κόσμο, μου αρέσει να βλέπω τα πράγ-ματα αισιόδοξα και κόντρα σε αυτές τις δύσκο-λες ημέρες, ήθελα να κάνω μία δουλειά με τέ-τοιο ύφος».

18

Δεν αφήνουν κανέ-ναν αδιάφορο, κα-

θώς ένας θαυμα-στός καινούργιος

κόσμος διαμορφώ-νει, εν πολλοίς πλέ-

ον, τις σχέσεις των ανθρώπων.

Το δεχόμαστε;

«Οι υπηρεσίες κοινωνικών δικτύ-ων είναι μία διαδικτυακή υπηρε-σία, πλατφόρμα ή ιστοσελίδα, που επικεντρώνεται στο να χτίζει και να αντανακλά τα κοινωνικά δίκτυα ή τις κοινωνικές σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους», αυτολεξεί, αυτά είναι τα λόγια με τα οποία η Wikipedia εξηγεί τι είναι τα κοινωνικά δίκτυα, ενώ η καταληκτική φράση «σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους» περιέ-χει όλο το «ζουμί» αυτής της ιστορί-ας. Αλλωστε, το γεγονός ότι ο σύγ-χρονος άνθρωπος βαθμιαία περνάει όλη του την ημέρα μπροστά στην οθόνη ενός laptop ή ενός κινητού τηλεφώνου είναι μία αναπόφευκτη συνθήκη της εποχής, αλλά και η all time classic φράση «τα παιδιά αντί να παίζουν στους δρόμους κάθονται μπροστά σε μία οθόνη» θα σταματή-σει να ακούγεται μέσα στα επόμενα χρόνια.

Ωστόσο, μιλάμε για ένα δεύτε-ρο επίπεδο «ιντερνετικού σερφα-ρίσματος», μιλάμε για το επόμενο βήμα από το Google ή το Youtube, για το επόμενο βήμα της ενημέρω-σης, της διασκέδασης και του χαλα-ρού ξοδέματος χρόνου από γωνιά σε γωνιά του διαδικτύου. Μιλάμε για έναν ενεργητικό τρόπο ζωής. Μιλά-με για την εποχή, στην οποία η επερ-χόμενη γενιά είναι -σε pop κοινωνι-ολογικά λόγια- μία “native online generation”.

Οι ηλεκτρονικές σχέσεις, άλλω-στε, σε πολλούς τομείς εμφανίζουν εκπληκτική ομοιότητα με τις παρα-δοσιακές επαφές. Στο Twitter κά-ποιος που «τιτιβίζει» συνέχεια, θα γράψει ότι «πάω να φάω και έρ-χομαι σε λίγο», όπως αντιστοίχως στο Facebook κάποιος θα ανακοι-νώσει ευθαρσώς ότι “is now in a relationship” ή θα ποστάρει κάτι ση-μαντικό ή ασήμαντο στο status του. Οπως θα το έλεγε και σε ένα μπαρ, σηκώνοντας το ποτήρι του ή σε ένα εστιατόριο, μασώντας την πρώτη του μπουκιά. Στα κοινωνικά δίκτυα οι σχέσεις είναι εθιστικά συνεπείς. Μπορεί απλά αντί να συστηθείς ως Γιάννης Παπαδόπουλος, να είσαι γνωστός στον ιντερνετικό σου κύκλο ως John86 ή Johnpa ή Johnny Pap

ή οτιδήποτε άλλο. Μπορεί οι φίλοι σου να ξέρουν τα πάντα για σένα ή και τίποτα.

Αυτό σταδιακά γίνεται η ζωή μας. Κάποιοι (πολλοί) που απέχουν ακόμα από αυτό το επίπεδο ουρλιά-ζουν πόσο παθέτικ και θλιβερό εί-ναι όλο αυτό. Σταδιακά θα γίνει και η δική τους ζωή έτσι. Σταδιακά. Οταν για κάποιο λόγο θα αγοράσουν το iPhone, όταν θα χρειαστεί να ενσω-ματωθούν σε μία ομάδα (ακόμα και επαγγελματικά) στο Facebook, όταν θα θέλουν να ακούνε μουσική και θα απευθύνονται στο MySpace, όταν θα τους αρέσει κάποιος/κάποια και θα ακολουθούν τις φωτογραφίες, στις οποίες είναι tagαρισμένος/η, όταν θα γελάνε με τις εξυπνάδες κάποιου που ακολουθούν στο Twitter. Θα το καταλάβουν την πρώτη ημέρα μετά από καιρό που θα βρεθούν χωρίς internet.

Ετσι κι αλλιώς, δεν είναι τίπο-τα τραγικό. Η ζωή πάντα θα υπάρχει, γιατί η γοητεία και η ταχύτητα των νέων τεχνολογιών δεν θα μπορέσει να φτάσει ποτέ τη μαγεία της ύλης. Εντούτοις, δεν είναι καθόλου άσχη-μο να αρχίσουμε να αναπαυόμαστε στην αγκαλιά των καινούργιων αό-ρατων οικογενειών μας, να προσαρ-μοστούμε στις καινούργιες αόρατες παρέες μας και να ζήσουμε παράλ-ληλα μέσω της touch screen οθόνης μας στη νεόκτιστη αόρατη πόλη που δημιουργήσαμε.

---

-

19

«Ωχ, η Ιφιγένεια από το Δημοτικό πήγε διακο-πές στο Μεγανήσι! Μα καλά, πού πάνε και τα βρίσκουν αυτά τα νησιά;», αναφώνησα κάπου στις αρχές Σεπτέμβρη. Λίγα λεπτά πριν είχε αρ-χίσει η γνωστή συνήθεια του φθινοπώρου. Φί-λοι και φίλες από το Facebook «ανέβαζαν» με μανιώδεις ρυθμούς φωτογραφίες από το καλο-καίρι που μόλις τελείωσε. Και τις φωτογραφί-ες της «εναλλακτικής» Ιφιγένειας από το Με-γανήσι, ακολούθησαν αυτές της ερωτευμένης Μαρίας από τη Φολέγανδρο, του mainstream Γιάννη από την Πάρο, της «απελευθερωμένης» Μίνας από την Ιο, και ο κατάλογος συνεχίζεται επ’ αόριστον. Μέχρι τις 10 Σεπτέμβρη είχα μά-θει απέξω σχεδόν όλα τα ελληνικά νησιά, χω-ρίς, φυσικά, να καταφέρω να υποκύψω στον πειρασμό να «ανεβάσω» και εγώ τις δικές μου καλοκαιρινές επισκέψεις. Τα like (αληθινά και μη) «έδιναν και έπαιρναν» και μπορεί να μην θυμάμαι πώς λένε το γιο της Δήμητρας (που έχω να δω τουλάχιστον δύο χρόνια, και ας μέ-νουμε πολύ κοντά στην Αθήνα), αλλά ξέρω με κάθε λεπτομέρεια πού πήγε φέτος το καλο-καίρι, αν προτιμάει βουνό ή θάλασσα, χαλα-ρά μπαράκια ή club· αν τρώει καλαμαράκια ή χταπόδι. Οπως και εκείνη πιθανώς ξέρει πολύ καλά πόσο αγαπάω να πηγαίνω στο ίδιο μέρος κάθε καλοκαίρι και πόσο προσπαθώ να πετύ-χω την τέλεια φωτογραφία που να απεικονί-ζει την πανσέληνο. Α! Και την επόμενη φορά που θαυμάσετε τη φωτογραφία μιας φίλης σας, στην τέλεια πόζα που την αδυνατίζει, με το τέ-λειο χαμόγελο και το ποτό στο χέρι, μην «μα-σήσετε». Είναι απλώς μία από τις 50 που έβγα-λε στην ίδια στάση, για να επιλέξει την καλύτε-ρη για το Facebook. Ξέρετε εσείς!

Πριν από έξι περίπου χρόνια, ο φοιτητής Mark Zuckerberg, διαθέτοντας αρχικό κεφά-λαιο 120 δολάρια και καταναλώνοντας δεκά-δες Red Bull, περνούσε αμέτρητες ώρες στο δωμάτιό του στο Χάρβαρντ, «οικοδομώντας» την αρχική πλατφόρμα της υπηρεσίας. Δεν φανταζόταν, όμως, πως μερικά χρόνια αργό-τερα το δημιούργημά του θα προσέλκυε την περιέργεια εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τον κόσμο. Μία περιέργεια που με το πέρασμα του χρόνου θα εξελισσόταν σε εθισμό και θα άλλαζε άρδην την έννοια της κατ’ οίκον ψυ-χαγωγίας, όπως την γνωρίζαμε μέχρι σήμε-ρα. Ο οργουελικός απόγονος, προσφέροντας έναν οργασμό διαδικτυακής διαδραστικότη-τας στους χρήστες του και υπονομεύοντας ολί-γον τι τη σφαίρα της ιδιωτικότητάς τους, δι-αθέτει ήδη μισό δισ. ακολούθους παγκοσμί-ως. Το τρίτο μεγαλύτερο «κράτος» του κόσμου, μετά την Κίνα και την Ινδία, με ένα ιδιότυπο ΑΕΠ που ξεπερνάει τα 20 δισ. δολάρια, έχει μπει για τα καλά στις ζωές μας. Οι ιμπερια-λιστικές του τάσεις, ωστόσο, δεν έχουν προ-ηγούμενο, μιας και στοχεύει στην ενσωμάτω-ση ενός δισ. χρηστών στην επόμενη διετία. Η ιστορία, προφανώς, δεν θα αργούσε να περά-σει στη μεγάλη οθόνη και τελικά ήταν ο με-γάλος Ντέιβιντ Φίντσερ που έστησε μία ταινία γύρω από τη ζωή του νεότερου δισεκατομμυ-ριούχου όλων των εποχών, Mark Zuckerberg. Το “The Social Network” μόλις κυκλοφόρησε στις αμερικανικές αίθουσες, λογικά θα προκα-λέσει πανικό και άμα τη εμφανίσει του στην Ελλάδα.

«Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν», διαλαλού-σαν δεξιά και αριστερά οι αρχαίοι Σπαρτιά-τες, και 28 περίπου αιώνες αργότερα η ρήση αυτή φαίνεται πως βρήκε τους πιο φανατικούς οπαδούς της στα πρόσωπα των ιδρυτών του Twitter, που δημιούργησαν μία υπηρεσία στην οποία οι χρήστες μπορούν να «ανεβάζουν» λι-τές και σύντομες προτάσεις 140 χαρακτήρων. Φανταστείτε τους τιτανοτεράστιους αρχαίους κατοίκους της Λακεδαίμονος! Θα είχαν πάθει πλάκα με το Twitter! «Γύρνα πίσω, μωρή ξε-τσίπωτη» (Μενέλαος @ Ωραία Ελένη) ή «Τοί-χο-τοίχο, μην σε πετύχω» (Λεωνίδας @ Εφι-άλτη), θα αποτελούσαν σίγουρα μερικά από τα πιο δημοφιλή tweets της αρχαίας Σπάρτης. Το Twitter, τελικά, είναι λίγο από όλα: εργαλείο Micro-blogging, mega-chatroom, ερασιτεχνι-κό δημοσιογραφικό portal, όπου τα νέα «ανε-βαίνουν» στο τσακ-μπαμ, χρήσιμο εργαλείο για προώθηση προϊόντων, υπηρεσιών, αλλά και πολιτικών θέσεων (ρωτήστε τον Μπάρακ, αν τον πετύχετε πουθενά). Πρωτοεμφανίστηκε πριν από τρία χρόνια και έκτοτε 80 περίπου εκατ. χρήστες δημοσιεύουν τα νέα τους, πού βρίσκονται ανά πάσα στιγμή και τι κάνουν. Σήμερα, κατά μέσο όρο, μετριούνται 1,3 εκατ. tweets την ώρα. Παράλληλα, «ακολουθούν» τα νέα όσων επιθυμούν. Κάτι σαν μία μεγά-λη διαδικτυακή «κλειδαρότρυπα», δηλαδή. Το ανώτατο όριο στους επιτρεπόμενους χα-ρακτήρες έχει ωθήσει στην εφεύρεση ολοένα και περισσότερων συντομογραφιών που βοη-θούν τους χρήστες να «κερδίζουν» λέξεις (βλέ-πε: BTW = By The Way, LMK = Let Me Know, FTF = Face To Face, ΒR = Best Regards, b/c = because).

20

Ολα αυτά τα δίκτυα δεν φημίζονται για τη διακρι-τικότητά τους. Ενα αστείο περί τρομοκρατίας μπο-ρεί να φέρει όλο το FBI στο σπίτι σου. Δεν εί-ναι να παίζεις. Το ότι το internet λέγεται «παγκό-σμιο χωριό» δίνει έμφα-ση τόσο στο «παγκόσμιο»,

όσο και στο «χωριό». Ολοι τα ξέρουν όλα. Χαρα-κτηριστική περίπτωση αποτελεί ο νεαρός Αυστρα-λός Πιρς Ντέρλπιν που είχε όρεξη να κάτσει να βρει κενά στο σύστημα λειτουργίας του Twitter. Και βρήκε. Επιτήδειοι χάκερ μυρίστηκαν «ψωμί» από αυτήν την ιστορία και έσπευσαν να την εκ-μεταλλευτούν (μην με ρωτάτε πώς), καταφέρνο-ντας να παραπέμπουν τους χρήστες του Twitter σε πορνογραφικές ιστοσελίδες. Επικράτησε ένας παγκόσμιος πανικός και πολλά νοικοκυριά γέμι-σαν ιούς και «ακατάλληλες» εικόνες. Μεταξύ των νοικοκυριών και ο Λευκός Οίκος! Εν τω μεταξύ, ο Ντέρλπιν δήλωσε ότι απλά πειραματιζόταν και δεν είχε ιδέα τι μπορούσε να προκαλέσει. Οχι και άσχημα για ένα μαθητή Λυκείου.

Πόσους φίλους μπορείς να έχεις, όταν είσαι διά-σημος; Χιλιάδες, προφανώς, αφού όλοι θέλουν να σου μιλήσουν ή να πουν έστω ότι σε γνωρίζουν. Τι γίνεται, όμως, όταν υπάρχει όριο στον αριθ-μό τους, όπως, για παράδειγμα, στο Facebook, και δεν θες να απογοητεύσεις κανέναν; Ως γνωστόν, η περιβόητη υπηρεσία έχει βάλει «ταβάνι» στους 5.000 φίλους ανά προφίλ. Πώς ξεπερνούν αυτό το πρόβλημα τραγουδιστές, ηθοποιοί και λοιποί διάσημοι; Ανάλογα με τη δημοτικότητά τους, η πρώτη λύση στην οποία καταφεύγουν είναι αυτή των πολλαπλών προφίλ. Ετσι εξηγούνται, λό-γου χάρη, τα προφίλ Panos Mouzourakis, Panos Mouzourakis B, Panos Mouzourakis C, κοκ. Κάθε φορά που γεμίζει ένα, φτιάχνουν και ένα καινούρ-γιο, για να μην μείνει κανείς δυσαρεστημένος. Σε περίπτωση, βέβαια, που σε λένε Monica Bellucci και έχεις περίπου 950.000 friends requests, τότε τα πολλαπλά προφίλ (και τα γράμματα της αλφα-βήτας) δεν φτάνουν, όσους μάνατζερ και αν έχεις, για να τα διαχειρίζονται. Η λύση σε αυτήν την πε-ρίπτωση ακούει στο όνομα fangroup, και με ένα απλό like ξεμπέρδεψες. Ούτε απογοητεύεις κανέ-ναν, ούτε του λες «έλα στο D προφίλ μου, που εί-μαστε και πιο άνετα», ενώ τον κρατάς και ενήμερο για όσα θέλεις να μάθει, όπως για παράδειγμα την κυκλοφορία της νέας σου ταινίας.

Το MySpace εδώ και επτά χρόνια ανέβηκε στο «μεγάλο χωριό» και αριθμεί περίπου 130 εκατ. χρήστες. Οπως όλα τα κοινωνικά δίκτυα, δί-νει την ευκαιρία στους χρήστες του να αλληλεπι-δρούν με τα άλλα μέλη και να ποστάρουν ό,τι θέ-λουν. Η ειδοποιός διαφορά από τα υπόλοιπα δί-κτυα είναι ότι το MySpace αποτελεί έναν από τους πιο επιτυχημένους μάνατζερ της σύγχρονης μου-σικής βιομηχανίας. Το «τέκνο» του μεγιστάνα των ΜΜΕ, Rupert Murdoch, λειτούργησε ως το ιδανι-κό εφαλτήριο για περίπου οκτώ εκατ. νέους καλλι-τέχνες διεθνώς, οι οποίοι, δημοσιεύοντας τα προ-σωπικά τους δημιουργήματα σε μορφή mp3, έγι-ναν ευρέως γνωστοί μέσα από τη συγκεκριμένη πλατφόρμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η «δική μας» Μόνικα που είχε γίνει γνωστή και τα τραγούδια της έπαιζαν στα μπαράκια της πόλης, πριν καν κυκλοφορήσει το δίσκο της. Ηταν μια επίδειξη δύναμης της νέας εποχής.

Ακολουθεί χαρακτηριστική ατάκα user του Hi5: “LOL! HelLoΟο M@rAki mΟu…! Ti Knc?? 8a c DoYmE smr sTo P@rtY??? xxx :P”. Εάν δεν ανή-κετε στο ηλικιακό target-group 14-14,5 ή εάν δεν έχετε σπουδάσει αρχαιολογία με ειδίκευση στην αποκρυπτογράφηση ιερογλυφικών, το πλέον πι-θανό είναι να μην ενθουσιαστείτε από τη συγκε-κριμένη υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης. Η ορδή των 80 εκατ. πιτσιρικαραίων που το χρησιμοποιεί από το 2003 και έπειτα, λατρεύει τα ψευδώνυμα, φλερτάρει ασυστόλως και σκοτώνει την ώρα της στα online παιχνίδια της υπηρεσίας. Βασικό trend στο Hi5, οι φωτογραφίες των νεανίδων χρηστών. Στις 9 από τις 10, θα τις δείτε να αυτοφωτογρα-φίζονται μπροστά από τον καθρέπτη του μπάνιου τους. Το ακαλαίσθητο του όλου σκηνικού ενισχύ-εται, μάλιστα, από το πάντα παρόν χαρτί της τουα-λέτας στο background…

21

Ενας βασικός κανόνας του internet λέει το εξής: οποιαδήποτε σελίδα γνωρίζει τεράστια επιτυχία, αργά ή γρήγορα θα βρει μιμητές. Πάνω σε αυτήν τη λογική κινούνται και αρκετά ελληνικά sites, τα οποία είδαν την απήχηση που έχουν οι ιστοσελί-δες κοινωνικής δικτύωσης του εξωτερικού, και γι’ αυτό καταθέτουν τη δική τους πρόταση στο χώρο, γνωρίζοντας μάλιστα αξιόλογη επιτυχία. Δύο από αυτά είναι το www.zoo.gr και το www.me.gr, στα οποία μπορείς να δημιουργήσεις το προφίλ σου, να «ανεβάσεις» φωτογραφίες και βίντεό σου και να έρθεις σε επαφή με άλλους χρήστες. Το πρώτο μά-λιστα διαθέτει και υπηρεσία dating, για να βρεις το άλλο σου μισό (ή τα άλλα δύο σου μισά), ενώ και τα δύο έχουν τα δικά τους online παιχνίδια, όπως χαρτιά, τάβλι αλλά και pacman, για να περάσεις την ώρα σου. Αν, λοιπόν, το Facebook δεν σου εί-ναι αρκετό, ή προτιμάς να στηρίζεις τα... εγχώρια προϊόντα, τότε μία επίσκεψη θα σε πείσει.

Αν υπήρχε μία κοινωνική ομάδα που δεν περιμέ-ναμε ποτέ να δηλώσει ότι βαριέται το Facebook, θα ήταν αυτή των εφήβων. Και όμως, κόντρα στο στερεότυπο που θέλει τους σημερινούς 15άρη-δες να «λιώνουν» στην οθόνη τους, σαχλαμαρίζο-ντας στο Facebook, ήρθε μία αμερικανική έρευ-να που αποδεικνύει ότι οι έφηβοι το βαριούνται. Για την ακρίβεια, το βαρέθηκαν. Το εξάντλησαν. Δεν πιστεύουν ότι μπορεί να τους απασχολήσει άλλο. Λογικό, όταν το 20% (περίπου) των εφή-βων ασχολείται με το sexting (φωτογραφίζω τον εαυτό μου ημίγυμνο και τον στέλνω στη συμμαθή-τριά μου που μου αρέσει και εκείνη μου στέλνει μία αντίστοιχη δική της φωτογραφία). Οντως το Facebook μετά μοιάζει με ένα παππουδίστικο χό-μπι. Θα πρέπει να δεχτούμε ότι μεγάλος αριθμός ανθρώπων που χρησιμοποιεί τα κοινωνικά δί-κτυα, το κάνει για τη χαρά ενός αναίμακτου φλερτ και αν ο έφηβος βρει ότι το Hi5, για παράδειγ-μα, του εξασφαλίζει καλύτερες συνθήκες, ώστε να γνωρίσει κόσμο, τότε ναι, το Facebook είναι αυτό-ματα βαρετό.

Πατάω και δεν μπαίνει. Και ξαφνικά, το απόγευμα της προηγούμενης Πέμπτης (24/9) το Facebook «έπεσε» για δυόμισι περίπου ώρες. «Τα παιδιά μπορούν να σταματήσουν τα κλάματα και οι εργα-ζόμενοι να λουφάρουν ξανά», έγραψε στην ιστο-σελίδα του το περιοδικό Time αμέσως μετά την επαναφορά. Τεχνικά, η εν λόγω διακοπή κρί-θηκε από την ομάδα υποστήριξης ως ασήμα-ντη. Το πρόβλημα αναλύεται εκτενώς στο σχετι-κό μπλογκ (http://www.facebook.com/notes.php?id=9445547199). «Κοινωνικά», η δυσλει-τουργία κρίθηκε ως η πιο επιδραστική από κατα-βολής internet, δεδομένου του αριθμού χρηστών του υπερδημοφιλούς δικτύου. Οκ, δεν χάθηκε και ο κόσμος, θα σκέφτηκε ο Zuckerberg, όμως, από την άλλη, αν το Facebook βγει off για μία ολόκλη-ρη ημέρα, το παιχνίδι έχει χαθεί. Οι μαθητές θα ανακαλύψουν κάτι άλλο.

Αν πιστεύεις ότι με το να χρησιμοποιείς το Facebook και το Twitter δεν ενημερώνεις αρκε-τά τους φίλους και τους γνωστούς σου για οτιδή-ποτε κάνεις μέσα στην ημέρα, τότε το Foursquare θα σου λύσει τα χέρια. Πρόκειται για μία υπηρεσία geo-location, που δουλεύει ως εξής: κάθε φορά που επισκέπτεσαι ένα μπαρ, μία καφετέρια, ένα εστιατόριο, ένα μουσείο κλπ., συνδέεσαι με το κι-νητό σου στο internet και κάνεις check-in. Αυτό-ματα, το status σου στις σελίδες κοινωνικής δι-κτύωσης ενημερώνεται με ένα μήνυμα της μορ-φής “Giorgos just checked-in @...” και παράλληλα μαζεύεις «επισκέψεις». Αυτός που έχει τις περισ-σότερες σε μία τοποθεσία ανακηρύσσεται “Mayor” (δήμαρχός της), με πολλά μαγαζιά, κυρίως στο εξωτερικό, να προσφέρουν εκπτώσεις ή δωρεάν ποτά στους «ηγέτες» τους. Αν το δεις ως παιχνίδι, μπορεί να είναι αρκετά διασκεδαστικό, αλλά και συμφέρον για την τσέπη σου, σε περίπτωση που το μαγαζί συνεργάζεται με την εφαρμογή. Υπάρ-χει πάντως και ο κίνδυνος να... αναρωτηθούν οι γύρω σου για ποιο λόγο πρέπει να ξέρουν όλα όσα κάνεις κάθε ημέρα. Σε αυτήν την περίπτωση, μην απορήσεις αν τους δεις να μαθαίνουν τι κά-νουν τα κουμπιά ignore και delete...

22

«Τι θέλετε; Εχω βαρεθεί να πρέπει πάντα να λέω κάτι. Δεν θα με αφήσετε ήσυχο ούτε ψόφιο; Λοι-πόν, η Γιόκο αποφάσισε ότι πρέπει να βγάλει τους δίσκους μου ξανά, με καθαρισμένο ήχο, κλπ. Θα το ονομάσει ‘John Lennon Signature Box’, με την υπογραφή μου επάνω. Εγώ, πάντως, έχω να πιά-σω στυλό 30 χρόνια τώρα. Η αλήθεια είναι πως αυτό το παιδί, ο Σων, είναι εντελώς άφραγκος. Εγώ, σαν πατέρας, προσπάθησα να τον μάθω να ψαρεύει, να βγάζει κάπως το φαγητό του. Αυτό επέμενε να μάθει κιθάρα, έβγαλε κάτι δίσκους τε-λικά, αλλά πήγαν ‘άπατοι’. Και έτσι, τώρα πρέπει κάπως να ζήσει, γι’ αυτό και η επανέκδοση των δίσκων μου. Τι να πω; Τραβάτε αγοράστε τους. Δεν έχει και τίποτε καινούργιο μέσα. Εκανε, λέει, η Γιόκο νέα μείξη το ‘Double Fantasy’, τον τελευ-

ταίο μας δίσκο. Χαμήλωσε τα όργανα και έβαλε τη φωνή μου να ακούγεται πιο δυνατά, και το ονό-μασε ‘Double Fantasy Stripped Down’. Μάλιστα. Στριπτίζ, δηλαδή. Τώρα στα γεράματα στριπτίζ, ρε Γιόκο μου; Αγγελέ μου, μου λείπεις. Σε βλέπω, μην νομίζεις, έχεις κάνει και πλαστική και έχεις βάλει κάτι βυζιά τεράστια. Το στριπτίζ ήταν καλό τότε που βγάλαμε μαζί το ‘Two Virgins’, το 1968. Εσύ τα πέταξες όλα πρώτη, και εγώ ακολούθησα. Και ύστερα, βγήκε ο δίσκος και ντρέπονταν όλοι και τον έντυσαν με ένα καφέ χαρτί.

Τέλος πάντων, κάπου στο δίσκο, στο ‘Double Fantasy’, έχω βάλει κάτι μπουζούκια, το έχετε προσέξει; Στο τέλος του ‘Watching The Wheels’ αρχίζουν οι πενιές και μετά περνάει ένα άλογο. Μου άρεσε πολύ η αλληγορία του Σπηλαίου από τον Πλάτωνά σας. Αλλά με τσαντίζει ταυτόχρονα. Δεν γουστάρω, ρε φίλε. Προτιμώ να βλέπω τις σκιές στον τοίχο του Σπηλαίου, δεν θέλω να δω κάτι άλλο. ‘When I tell them that I’m doing fine watching shadows on the wall, don’t you miss the big time, boy you’re no longer on the ball?’. Ε, λοιπόν όχι, δεν μου λείπει που δεν είμαι πια μέσα στο χορό. Η Γιόκο είπε κάποια στιγμή ότι αν είχα ζήσει, θα είχα γίνει ράπερ. Και έχει δί-κιο. Με φαντάζεστε κοκκινοτρίχη, με φαρδιά πα-ντελόνια, αλυσίδες και στρογγυλά γυαλιά; Πάλι καλά, δηλαδή, που εκείνος ο άγιος άνθρωπος, ο Τσάπμαν, με καθάρισε στην ώρα μου και γλί-τωσα από το να δω την κατάντια. Και ο άλλος, ο έρμος ο Πωλ; Είναι τραγούδια αυτά που βγάζει; Κρίμα. Ο Τζόρτζι μπόι παραλίγο να σκοτωθεί και αυτός από μαχαιριά, αλλά τελικά πήγε από καρκί-νο. Πάντα πίστευα πως το ινδικό κάρυ δεν είναι υγιεινό. Ο Ρίνγκο εβδομηντάρισε και αυτός, θυ-μήθηκε την πατρίδα, είχε να πατήσει από το ’62, ‘Λίβερπουλ Πολιτιστική Πρωτεύουσα’, συναυλί-ες, μαγκιά του.

Τώρα εσείς, τι να κάνετε; Ελληνες. Working Class Heroes. Ντοπαρισμένοι με την τηλεορασού-λα σας, ξαφνικά ξυπνήσατε και έχετε αγχωθεί. Take it easy, παίδες. Στο Σπήλαιό του ο καθένας. Ζείτε μέρες περίεργες, κανείς δεν περίμενε κάτι τέτοιο. Θα βγείτε σε σύνταξη στα 70 σας. Λοι-πόν, εγώ, λίγο πριν εκείνος ο άγιος άνθρωπος, ο Τσάπμαν, με πυροβολήσει, είχα ηχογραφήσει το τραγουδάκι ‘Life Begins At Forty’. Και εκείνος με πυροβόλησε, όταν ήμουν 40 ετών και δύο μη-νών. Αλλά σε σύνταξη δεν βγήκα ποτέ. Βλέπετε, ακόμα και τώρα, στα 70 μου, βγάζω δίσκο. Η ζωή ξεκινά στα 70, παίδες. Take it easy, it’s gonna be alright. Imagine there’s no heaven, σας το λέω εγώ από εδώ. Τίποτα δεν υπάρχει».

-

-

Αν ζούσε αυτές τις ημέρες, θα έκλεινε τα 70 του και η Γιόκο Ονο αποφάσισε να το γιορτάσει, επανεκδίδοντας τους δίσκους του. Υποθέτουμε την αντίδρασή του.

«45m2»

«Στις μέρες μας οι νέοι άνθρωποι δεν φεύγουν εύ-κολα από τα σπίτια τους. Ανθρωποι 30-35 χρόνων μένουν με την οικογένειά τους, επειδή δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα -με το βασικό μισθό- να πιά-σουν ένα σπίτι και να μείνουν μόνοι τους.»

Eφη Λογγίνου

24

«Ο ρόλος που 23χρονης Χριστίνκές συνοικίες, ζειτελειώσει ένα ΤΕΙδουλειά στο ανττης. Ετσι, δουλεύντες. Κάποια στιγαπό το σπίτι της κτι στην Αχαρνώνέχει την οικονομτέτοιο. Στην ταινίπροσπάθεια αυτήβιώσει και να μπστη ζωή». Από ταεκτιμά πολύ το χται, καθώς το θάκότητά της δεν είσυχνά στη σύγχρο

--

« -»

-

---

--

---------

«««««4444444445mmmmmmmm2222»»»»

---------------

--

--

Συναντήσαμε την Εφη στο Θησείο και μας μίλησε για το πώς ταυτίστη-κε με την κοπέλα που υποδύθηκε και για το πόσο ωραίο και δύσκολο είναι να προσπαθείς να κάνεις στη ζωή σου αυτό που θέλεις.

25

υποδύομαι είναι της νας. Είναι από τις δυτι-ι με τη μητέρα της, έχει Ι και δεν μπορεί να βρει ικείμενο των σπουδών ει σε ένα μαγαζί με τσά-

γμή αποφασίζει να φύγει και να νοικιάσει ένα σπί-ν. Το νοικιάζει χωρίς να ική δυνατότητα για κάτι ία παρακολουθούμε την ής της κοπέλας να επι-πορέσει να αντεπεξέλθει α λόγια της υποθέτω ότι χαρακτήρα που υποδύε-ρρος και η αποφασιστι-ίναι κάτι που συναντάμε ονη Ελλάδα.

«Στις μέρες μας οι νέοι άνθρωποι δεν φεύγουν εύκολα από τα σπίτια τους. Αν-θρωποι 30-35 χρόνων μένουν με την οι-κογένειά τους, επειδή δεν έχουν την οι-κονομική δυνατότητα -με το βασικό μι-σθό- να πιάσουν ένα σπίτι και να μείνουν μόνοι τους. Η ταινία μιλάει για τους νέ-ους και αυτό που προτείνει είναι να μην φοβόμαστε να ακολουθήσουμε τα όνειρά μας, με όποιο κόστος. Η Χριστίνα εγκατα-λείπει την ασφάλεια του σπιτιού της μητέ-

ρας της και αποφασίζει να κάνει την επα-νάστασή της, να πάει να μείνει μόνη της -κάνοντας δύο δουλειές, για να τα βγά-λει πέρα- σε μία άλλη γειτονιά, και μά-λιστα σε μία περιοχή όπου μένουν μόνο μετανάστες. Λειτουργεί με την ανάγκη της να ελευθερωθεί, να βρει τον εαυτό της, να εξελιχθεί ως άνθρωπος, να φύγει από την παρέα των παιδικών της χρόνων και την υπερπροστατευτική μητέρα της (Ρά-νια Οικονομίδου)».

«Και εγώ σπούδαζα στα ΤΕΙ και λίγο πριν πάρω το πτυχίο μου, έφυγα από τη Λογι-στική και ήρθα στην Αθήνα, για να σπου-δάσω στη δραματική σχολή του Γιώργου Κιμούλη». Κατά κάποιο τρόπο παίζοντας την Χριστίνα, ένιωθε ότι παίζει ένα ρόλο παρεμφερή με τον εαυτό της. Και η ίδια εγκατέλειψε την ασφάλεια του σπιτιού της στην Πάτρα και είδε πολλά να αλλάζουν, όταν έμεινε μόνη της. «Τα πρώτα χρό-νια στην Αθήνα ήταν πολύ δύσκολα. Δεν ήξερα κανέναν. Δυσκολευόμουν να μεί-νω μόνη μου και δούλευα παράλληλα με τη σχολή. Παρόλο που έχω άριστη σχέ-ση με τους δικούς μου, όταν έμεινα μόνη μου, άλλαξαν πολλά πράγματα σε μένα. Εγινα πιο δυνατή. Το να σκέφτεσαι πώς θα πληρώσεις τους λογαριασμούς σου, πώς θα ζήσεις μόνος σου, πώς θα επι-βιώσεις, είναι προβληματισμοί που σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Υπάρχει και ένα μότο στην ταινία: ‘μην υποχωρείς μπροστά στη δυσκολία, αυτή δοκιμάζει το βαθμό της επιθυμίας σου’. Αυτό το μότο με ακολουθεί. Δεν μου ήρθαν εύκολα τα πράγματα. Οταν αντιμετωπίζω δυσκολίες στη ζωή μου, πεισμώνω. Δεν υποχωρώ. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που αν φοβηθώ, θα τα παρατήσω. Θα το παλέψω και ας ‘φάω τα μούτρα μου’».

26

«Υπήρξαν κάποια διαστήματα που δεν είχα δουλειά στο θέατρο ή στην τηλεό-ραση. Χρειάστηκε να δουλέψω σε καφέ και να ποζάρω σε ζωγράφους. Δεν αι-σθανόμουν άσχημα, ακόμα και όταν με αναγνώριζαν από δουλειές που έχω κά-νει στην τηλεόραση. Ηξερα ότι τα κάνω όλα για κάποιο ιερό σκοπό. Ακόμα συ-νεχίζω να ψάχνω δουλειά κάθε σαιζόν. Πηγαίνω σε casting, στέλνω βιογραφικά. Είναι ένας διαρκής αγώνας. Είναι ψυχο-φθόρα διαδικασία. Τα πρώτα χρόνια τρο-μάζεις, μετά ή συνηθίζεις ή κουράζεσαι. Εχω συμμαθητές από τη δραματική που τα παράτησαν, δεν άντεξαν. Η αβεβαιό-τητα του χώρου κουράζει». Οπως είναι λογικό, όταν βρίσκεσαι σε ένα χώρο με δυσκολίες, συγκροτείς το χαρακτήρα σου και καλλιεργείς την προσωπικότητά σου. «Δεν με ενδιαφέρει να κάνω κάτι, αν δεν είμαι ερωτευμένη με αυτό. Πιστεύω ότι ο έρωτας καθορίζει τα πάντα. Οι άνθρωποι που δεν είναι ερωτευμένοι με τη δουλειά τους, δεν είναι και ευτυχισμένοι. Από το να νιώθεις οικονομικά ασφαλής, κάνο-ντας κάτι που δεν αγαπάς, είναι προτι-μότερη η βιοποριστική αγωνία, κάνοντας μια δουλειά που, όμως, σε γεμίζει».

-« » -

-« »

Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στην Αχαρνών και γύρω από αυτήν, ενώ τώρα πηγαίνει κάθε μέρα στο «Θέατρο Αγγέ-λων Βήμα» που βρίσκεται πίσω από την Ομόνοια. Κυκλοφορεί, δηλαδή, σε τα-λαιπωρημένες γειτονιές της Αθήνας. «Με στεναχωρεί πολύ η κατάσταση που βιώ-νουν οι άνθρωποι στο κέντρο και η αδυ-ναμία του κράτους να τους προστατεύσει. Είμαι και εγώ παιδί μεταναστών. Και εγώ και η αδερφή μου γεννηθήκαμε στη Σου-ηδία. Τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετι-κά εκεί. Οι άνθρωποι είχαν την υποστή-ριξη του κράτους. Το κράτος οφείλει να έχει υποδομές και μέριμνα. Εχω δουλέ-ψει πολύ καιρό εκτός θεάτρου και έχω συναναστραφεί με ανθρώπους που ήταν καθηγητές Πανεπιστημίου στη χώρα τους και εδώ δουλεύουν ‘λάντζα’. Σίγουρα, με έχει επηρεάσει βαθιά η οικονομική στε-νότητα, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που υποφέρουν και ζουν πολύ χειρότε-ρα από μένα. Υπάρχουν μετανάστες που ζουν με άλλα 10 άτομα στο ίδιο σπίτι και δεν έχουν νερό να πλυθούν. Δεν γίνεται, όμως, να λυπόμαστε και μετά να γυρίζου-με το κεφάλι. Κάπως πρέπει να αντιδρά-σουμε, με όποιον τρόπο μπορεί ο καθέ-νας. Πιστεύω ότι μπορούμε να ζήσουμε όλοι αρμονικά, αν αρχίσουμε να νοιαζό-μαστε ο ένας για τον άλλον».

«Στο τελευταίο γύρισμα της ταινίας, έμει-να ολομόναχη σε ένα δωμάτιο μακριά από το συνεργείο και έκανα τον απολο-γισμό αυτής της εμπειρίας. Με συγκίνη-σε πολύ η σκέψη ότι από το τίποτα είχα-με στα χέρια μας μια ολοκληρωμένη ται-νία, ένα δημιούργημα που τώρα πια θα ταξιδέψει πέρα από εμάς. Ολη αυτή η δι-αδικασία καταγράφηκε στο μυαλό μου ως κάτι μαγικό, κάτι που μόνο μέσα από την τέχνη μπορεί να βιώσει κανείς. Πραγμα-τικά, δεν με ενδιαφέρει να γίνω αναγνω-ρίσιμη, αλλά να μου δίνεται πάντα η δυ-νατότητα να επιλέγω τις δουλειές μου».

28

Ο Γούντι Αλεν κάθεται αγκαλιά με την Νταϊάν Κίτον σε ένα παγκάκι με φόντο τη γέφυρα του Μπρούκλιν και λέει πως «ό,τι και να λένε μερικοί, αυτή η πόλη είναι συναρπαστική». Είναι η αφίσα της ταινίας «Μανχάταν» (1979) -της ταινίας που είναι, θα λέγαμε, τόσο Γούντι Αλεν, όσο καμία άλλη. Στο πρόσωπο της Νέας Υόρκης (και σπανι-ότερα άλλων πόλεων) ο Αλεν τοποθετεί τον άξο-να της μητρόπολης και περιστρέφει γύρω του μία ιστορία. Αυτός ο άξονας είναι σταθερός, απτός, αληθινός. Δεν αμφισβητείται, δεν ωραιοποιείται σκόπιμα, δεν παρεμβαίνει.

Το “You will meet a tall dark stranger” είναι η 40ή μεγάλου μήκους ταινία του που «ανεβαίνει» στις κινηματογραφικές αίθουσες. Εχοντας δει τις 39 προηγούμενες και δηλώνοντας πιστή οπαδός του, έχω κατασταλάξει ότι αυτό που με γοήτευε πάντα περισσότερο ήταν αυτός ο λεπτός συνδυα-σμός του ρεαλισμού με την απόλυτη μυθοπλασία. Στο Μανχάταν (το οποίο θα κρατήσουμε ως βα-σικό παράδειγμα) ο κεντρικός χαρακτήρας είναι ένας 42χρονος σεναριογράφος της τηλεόρασης/συγγραφέας, ονόματι Αϊζακ (Αλεν), και σε μία σκηνή της ταινίας βρίσκεται ξαπλωμένος με τη 17χρονη κοπέλα του, η οποία -εκτός του ότι τον περνάει ένα κεφάλι- είναι συνειδητά και παράλογα ερωτευμένη μαζί του και του ζητάει να συζητήσουν για το μέλλον της σχέσης τους. Ρεαλιστικό; Λίγο. Περισσότερο είναι μια σκηνή «τραβηγμένη από

τα μαλλιά», για να δοθεί μέσω της υπερβολής το αδιέξοδο μιας ερωτικής σχέσης. Την ίδια στιγμή, όμως, το περιβάλλον είναι απόλυτα ρεαλιστικό. Ο Αϊζακ έχει μόλις μετακομίσει σε φτηνότερο διαμέ-ρισμα, διαμαρτύρεται για ένα θόρυβο που ακούει και γκρινιάζει, επειδή το νερό της βρύσης βγαίνει καφετί από τους σκουριασμένους σωλήνες. Ετσι είναι τα σπίτια. Μπορεί να μην έχουν πάντα μια όμορφη αφοσιωμένη 17χρονη κοπέλα μέσα, αλλά θα έχουν πάντα ένα σκουριασμένο σωλήνα.

Οι ήρωές του ντύνονται με καθημερινά ρού-χα, έχουν φυσιολογικές κουζίνες και νορμάλ κρεβ-

-

-

-

-

Με αφορμή την 40ή μεγάλου μήκους ταινία

του Γούντι Αλεν ανατρέχουμε στο αστικό μοτίβο

που αυτός μας παρουσίασε και εμείς αγαπήσαμε.

29

βατοκάμαρες με ξέστρωτα κρεβάτια, τα σπίτια είναι συχνά ακατάστατα και τα απογεύματα κά-ποιος θέλει να κάτσει στον καναπέ και να δει baseball. Στο θέατρο ή το σινεμά ο χαρακτήρας περιμένει κανονικά στην ουρά για ένα εισιτή-ριο, στο εστιατόριο το φαγητό μπορεί να μην είναι και τόσο ωραίο, τα σκουπίδια μαζεύονται στις γωνίες και οι πορτοφολάδες παραφυλάνε στο σκοτάδι. Την ημέρα έχει ενοχλητική κίνηση και θόρυβο στο δρόμο, το βράδυ στο σπίτι όλοι υποφέρουν από τη μοναξιά. Από την άλλη, μία έκθεση σε κάποια γκαλερί αποδείχτηκε σπου-δαία, η ατμόσφαιρα στο μπαρ ήταν υπέροχη, τα χνώτα των ανθρώπων στο δρόμο αποδείκνυαν την ίδια τη ζωή και ένα τυχαίο συμβάν αναστα-τώνει τα πάντα.

Αυτές είναι οι πόλεις και σε αυτές δούλεψε ο Γούντι Αλεν στις (περισσότερες) ταινίες του. Δεν πρόκειται, βέβαια, για την πίστη του στο ρεαλισμό. Πρόκειται απλά για τη συγκινητική βεβαιότητά του ότι, για να γραφτεί με κεφαλαία ο σημερινός πολιτισμός, θα πρέπει πρώτα να αποτυπωθεί το μητροπολιτικό σκηνικό. Ως έχει. Και εκεί, με φόντο την αληθινή ζωή, δικαιούται να αραδιάσει ένα σωρό ψέματα, να πλάσει αλ-

λόκοτες συμπτώσεις, να καλλιεργήσει το κωμι-κό και το τραγικό στοιχείο και να το βάλει μέσα στην ιστορία του.

Ο Γούντι Αλεν εξέλιξε τον εαυτό του σε έναν αστικό μύθο, σε ένα πλάσμα που λατρεύει τα αρχετυπικά προνόμια της πόλης. «Η Νέα Υόρ-κη είναι μια πόλη που σε εμπνέει. Αν κάνω μία βόλτα το πρωί στη Μάντισον Αβενιου και κοιτά-ξω ανθρώπους που πηγαίνουν στη δουλειά τους και παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο, γεμίζω αμέσως ιδέες με ιστορίες που θέλω να γράψω για την πόλη». Ή αλλιώς, πάλι σε δικά του λό-για (σε τρίτο πρόσωπο), στη θρυλική αρχή του Μανχάταν, προσπαθώντας να ορίσει την πόλη του, είπε: «λάτρευε τη Νέα Υόρκη, αν και την θεωρούσε σύμβολο παρακμής του σύγχρονου πολιτισμού. Δύσκολο να ζει σε μια πόλη αναι-σθητοποιημένη από ναρκωτικά, δυνατή μουσι-κή, tv, έγκλημα, σκουπίδια… ήταν σκληρός και ρομαντικός, όπως η πόλη που αγαπούσε. Στο βλέμμα του κρυβόταν σεξουαλική δύναμη αί-λουρου, η Νέα Υόρκη ήταν, είναι και θα είναι πάντα η πόλη του».

30

@Συναντήσαμε τον Πάνο Σ. στην πλατεία Μαβίλη. Ενας άνθρωπος 28 χρόνων, που έχει τελειώσει τις σπουδές του και δουλεύει σε ιδιωτικό νοσοκομείο. Ντυμένος με έναν ιδιότυπο κυριλέ τρόπο, παραγ-γέλνει κρύο τσάι και αρχίζει να μας διηγείται την ιστορία του. Μας μιλάει για το βράδυ της Πέμπτης 2 του Δεκέμβρη, που δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Κάθε-ται μπροστά στο pc, μπαίνει στο site του ιντερνετι-κού καζίνο, βλέπει απέναντί του live τον κρουπιέ-ρη να ετοιμάζεται να γυρίσει για άλλη μία φορά τη ρουλέτα. Ακολουθεί τη μόνιμη τακτική του. Ποντά-ρει σταθερά στην ίδια τετράδα αριθμών και όσο χά-νει, αυξάνει σταδιακά το ποντάρισμα. Πέντε, δέκα, δεκαπέντε, είκοσι ευρώ, χάνει συνεχώς. Το μείον του έχει φτάσει τα 3.000 ευρώ. Δεν μπορεί, όπου να ’ναι, θα ’ρθει, και αν έρθει, θα ’ναι 12 επί... Το άγχος τού φέρνει δυσφορία, γεμίζει το δωμάτιο, «το κόβεις με μαχαίρι» που γράφουν και οι συγγραφείς. Ερχεται. «Συγχαρητήρια, κερδίσατε 4.500 ευρώ!». Η στιγμή είναι εκστατική, ουρλιάζει. Βγαίνει στο μπαλκόνι να ηρεμήσει. Σκέφτεται πως είναι φοβε-ρός, πως έβγαλε 1.500 ευρώ σε 30 λεπτά, πως «κά-νει παπάδες», πως ίσως να μπορεί να παίζει επαγ-γελματικά. Πέφτει στην παγίδα της απληστίας, κά-θεται ξανά στο pc, τα χάνει τελικά όλα. Κεφάλαιο και κέρδος.

Ο Πάνος παίζει στο ηλεκτρονικό καζίνο φανα-τικά για δυόμισι χρόνια. Πριν από τέσσερις μήνες σταμάτησε. «Δεν σταμάτησα, κάνω απλά διάλειμμα. Δεν υποσχέθηκα ποτέ στον εαυτό μου πως δεν θα ξαναπαίξω». Αποφάσισε να κάνει διάλειμμα, ενώ βρισκόταν στην οικονομική κατάσταση που στο

καζίνο αποκαλείται «πάτσι». «Δύσκολο κάτι τέτοιο, συνήθως ξεκόβεις, όταν τρομάξεις από την απώ-λεια χρημάτων και όχι όταν είσαι στα λεφτά σου». Πιστεύει πως είναι ανέφικτο να γίνεις εκατομμυρι-ούχος μέσω του ηλεκτρονικού τζόγου, μα εφικτό να καλύπτεις κάποια έξοδα, να βγάζεις ένα συμπλη-ρωματικό μισθό. Μας αναλύει την καθημερινότητά του, που είχε μετασχηματιστεί. «Το να γυρίσω σπίτι μετά τη δουλειά και να κάνω κάτι εποικοδομητικό, κάτι που δεν κάνει ο μέσος χρήστης internet, μου φαινόταν ιδιαίτερα δελεαστικό. Σίγουρα πολύ πιο δελεαστικό από το να βγω για ένα ποτό με φίλους». Εξάλλου, οι φίλοι του τον αντιμετώπιζαν με έναν τρόπο διπολικό. Ηταν θεός, όταν τους έλεγε πως κέρδισε και «θα σου δώσω να ποντάρεις και για μένα». Ηταν, όμως, κατεστραμμένος, όταν έχανε και «μην ‘καίγεσαι’ άλλο, ρε φίλε».

Ο Πάνος μας συμπάθησε και μας αποκαλύπτει τα μυστικά της επιτυχίας. Πρώτον, η άριστη γνώση των κανόνων. Δεύτερον, τα όρια. «Πρέπει να πεις: ‘παίζω μέχρι να βγάλω τόσα ευρώ ή παίζω μέχρι να περάσει τόση ώρα’ και να το τηρήσεις». Τρίτον, η διαίσθηση. Μας διηγείται την ιστορία μιας οικο-γενειακής Πρωτοχρονιάς. Η βασιλόπιτα κόβεται, τα κομμάτια μοιράζονται, μένει στο τέλος ένα με-γάλο «ανένταχτο». Πάνω του είναι γραμμένος με σαντιγί ο αριθμός 20 (κατάλοιπο του 2010). Πριν αρχίσουν να τρώνε και να ψάχνουν, φωνάζει: «Το φλουρί θα είναι στο 20 και το 20 θα είναι ο τυχερός μου αριθμός για φέτος». Twenty it is!

…του Πάνου Σ.

…του Ρέμπραντο οποίος πέθανε, σαν σήμερα (4/10/1669), έχοντας ολοκληρώσει περισσότερους από 300 πίνακες, μερικοί εκ των οποίων («Ο Ιούδας επιστρέφει τα τριάκοντα αργύρια», «Η νυχτερινή περίπολος» και «Η τύφλωση του Σαμψών») συγκαταλέγονται στους ση-μαντικότερους της ιστορίας της ζωγραφικής. Ο Ρέμπραντ Χάρμενσζον φαν Ράιν, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου του 1606 στο Λέιντεν της Ολ-λανδίας και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο Αμστερνταμ. Ο μεγάλος ζωγρά-φος και χαράκτης ήταν το λαμπρότερο πα-ράδειγμα της χρυσής εποχής της ζωγραφι-κής στην Ολλανδία και κατάφερε να διακρι-θεί και να εκτιμηθεί -πράγμα σπάνιο- όντας ακόμα εν ζωή. Ωστόσο, διάφορες περιπέτει-ες (ερωτικής-οικογενειακής) φύσης δεν του επέτρεψαν να είναι πάντα ξέγνοιαστος οικο-νομικά και έτσι έφτασε στο σημείο 13 χρό-νια πριν από το θάνατό του να δηλώσει πτώ-χευση: το σπίτι του και μέρος της συλλογής του δημοπρατήθηκαν. Ανένταχτος και διαρ-κώς ανήσυχος καλλιτεχνικά, ο Ρέμπραντ έχει μια θέση στο πάνθεον των μεγαλύτερων ζω-γράφων. Γιατί, όπως είπε πομπωδώς και ο Τζέισον Πάτρικ στην αμφιλεγόμενη ταινία “Incognito”, στην οποία υποδυόταν έναν τα-λαντούχο πλαστογράφο έργων τέχνης, «μό-νον ο Ρέμπραντ μπορεί να ζωγραφίσει έναν Ρέμπραντ».

ο οποίος, σαν σήμερα (3/10/1957), είδε το «Ουρλιαχτό» του να κερδίζει τη δίκη κατά της σεμνό-τητας και να καταφέρνει να βρει το δρόμο προς τη δημοσιότητα. Δεν ήταν απλή υπόθεση, καθώς οι προκλητικοί στίχοι του είχαν φέρει τη συντηρητική κοινωνία σε θέση άμυνας: ο Γκίνσμπεργκ αναφερόταν σε θέματα ταμπού, όπως το σεξ ή η ομοφυλοφιλία. Ευτυχώς, το δικαστήριο αποδεί-χτηκε λιγότερο εσωστρεφές από την εποχή του και επέτρεψε την ομαλή έκδοση του βιβλίο. Προ-κλητικό, πρωτοποριακό αλλά και καλλιτεχνικά σπουδαίο, το ποίημα του Γκίνσμπεργκ κέρδισε μια θέση στη λίστα με τα σπουδαιότερα μπιτ αναγνώσματα δίπλα από το “On the road” του Τζακ Κέ-ρουακ και το “Naked Lunch” του Ουίλιαμ Μπάροουζ. Η ιστορία της δίκης αναπαρίσταται στην ται-νία “Howl” του Ρομπ Επστάιν η οποία παίχτηκε ήδη στις Νύχτες Πρεμιέρας και αναμένεται στις ελληνικές αίθουσες.

31

NOTEBOOK

Υπάρχουν πολλά πράγματα για τα οποία δεν μιλάμε. Κυρίως για το σεξ. Ακόμα και σήμερα που συ-νηθίζουμε να λέμε πομπωδώς ότι η νέα γενιά είναι απελευθε-ρωμένη, το σεξ συνεχίζει να απο-τελεί ταμπού και να ορίζει τις ζωές μας. Με το «Δεν μιλάμε για αυτά», ο Κώστας Γάκης τρυπώνει στην κρεββατοκάμαρα και κάνει ακριβώς το αντίθετο: μιλάει για αυτά. Ετσι κι αλλιώς, ο Κώστας Γάκης μιλάει για πολλά πράγματα και η δράση του εδώ και χρόνια γεμίζει το Θέατρο του Νέου Κό-σμου, καθιστώντας τον έναν από τους πιο αγαπημένους θεατραν-θρώπους –ειδικά για το νεανικό κοινό.

32 NOTEBOOK

Τοπία μέσα σε τομές. Το λιμάνι των Χανίων πάνω στο αποτύπωμα ενός σπι-τιού στον Κεραμεικό και η παραλία του Κουτσουρά σε τοίχο στο Λυκαβηττό.

Πριν από δύο χρόνια η αρχιτέκτονας Μαρία Μπιρδιμήρη σκέφτηκε ότι έπρεπε να βρει έναν τρόπο, ώστε να αξιοποιήσει τις φωτογραφίες εγκαταλε-λειμμένων κτιρίων, ή καλύτερα τα «ίχνη» τους, που μανιωδώς αγαπούσε να φωτογραφίζει. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιδέα των “Section Stories”.

Τα απογεύματα, στις βόλτες τις Κυριακές, αλλά και στα ταξίδια η Μαρίνα φωτογράφιζε τα πάντα, και ακριβώς αυτά τα «πάντα» έντυσαν σημεία που πα-λιότερα ήταν ένα κτίριο, ένα σπίτι, μία ολόκληρη ζωή.

Ράφια, πλακάκια, το καρφί στο οποίο κρεμόταν το κάδρο ή ο καθρέπτης, πρίζες, διακόπτες, γύψινα, η θέση στην οποία βρισκόταν ο τοίχος, το πάτω-μα, η σκάλα, το φωτιστικό, τα υλικά, τα χρώματα και οτιδήποτε άλλο, μαρτυ-ρούσαν τη ζωή που υπήρχε εκεί. Ζωή που τώρα δόθηκε από άλλες εικόνες, αισθητικά συνδυασμένες.

Στην πρώτη της ατομική έκθεση στην Gallery 7, η Μαρίνα Μπιρδιμήρη καλεί τον καθένα να δει μέσα από αυτές τις τομές και να ονειρευτεί.

INFO‘‘Section Stories’’

Ο καλλιτέχνης, μετά από 30 χρό-νια προετοιμασίας, αισθάνεται τόσο ο ίδιος, όσο και το περιβάλλον στο οποίο ζει και δημιουργεί, πως έχει ωριμάσει αρκετά, ώστε να παρουσιάσει το θέμα του ‘‘Castrato’’, δηλαδή ευνουχισμέ-νος. Πόσο, πραγματικά, έχουμε συμ-φιλιωθεί με την έννοια αυτή;

Ο Παπαδημητρίου καταπιάνε-ται με ένα θέμα που αποτελεί ακό-μα ταμπού, αλλά το ανατρέπει, εξη-γώντας με τα έργα του ότι ο ευνου-χισμός πάει πολύ παραπέρα από τα συγκεκριμένα ιατρικά όριά του, δι-εισδύοντας στον πυρήνα του σύγχρο-νου τρόπου ζωής και αντίληψης. Πα-ραδοχή, προβληματισμός, ερωτήσεις και απαντήσεις. Ο καλλιτέχνης ση-μειώνει πάντως πως άξονας της έκ-θεσης αποτελεί και ο δίσκος 33 στρο-φών που ηχογραφήθηκε το 1988 με τίτλο «Τα τραγούδια, πρώτη επιλογή, μισός αιώνας ελληνική μουσική πα-ράδοση». Ο θεατής έρχεται αντιμέτω-πος με το γεγονός ότι η τέχνη απο-γυμνώνει χωρίς να έχει πρόθεση να σοκάρει. Με τη συμμετοχή του Ζήση Παπαζαχαρίου, ο οποίος εκθέτει στον ισόγειο χώρο της γκαλερί, παρουσι-άζεται μία πολύ ενδιαφέρουσα προ-σέγγιση σε έναν αρχέγονο φόβο μας για τους όρχεις… κατά πόσο δηλαδή μπορούμε τελικά να ζήσουμε με και χωρίς αυτούς.

‘‘Castrato’’

33

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος αγα-πάει την Αθήνα, το σινεμά και τα βιβλία. Πολύ λογικά γοη-τεύτηκε από τα «Οπωροφόρα της Αθήνας», το προ πενταετίας επιτυχημένο βιβλίο του Σωτή-ρη Δημητρίου και έκατσε και το δούλεψε έτσι, ώστε να μπορέσει να το μεταφέρει στο σινεμά. Δεν ήταν εύκολο αλλά -όπως απο-δείχτηκε, βλέποντας την ταινία- το αποτέλεσμα ήταν ικανοποι-ητικό. Καλό. Ευχάριστο. Η ται-νία του Παναγιωτόπουλου μέ-νει προσηλωμένη -και καλά κά-νει- στη λογοτεχνική αύρα του κειμένου, σέβεται τις λέξεις του βιβλίου και το χρωματίζει με τις (πολύ καλές) ερμηνείες των βα-σικών ηρώων. Η Αθήνα, όπως μάθαμε, βγαίνοντας από το σινε-μά, έχει ροδιές, νεραντζιές, συ-κιές και τζιτζιφιές, και κυρίως έχει αυθεντικούς τρελούς που ξέρουν όλη την αλήθεια για την πόλη και τα μυστικά της. Η ται-νία στην πραγματικότητα απο-τελείται από πολλές μαζεμένες, πετυχημένες ατάκες και γλυκές εικόνες και γύρω από όλα κυ-κλοφορεί ευχάριστα μια λογοτε-χνική υποδήλωση. Οσον αφορά στην πλοκή της ιστορίας, έχου-με ένα συγγραφέα που μας μι-λάει για το βιβλίο που γράφει, για τους λογοτεχνικούς του φό-βους, τα διλήμματά του, τις ιδέες του και τον κεντρικό του ήρωα, τον οποίο παρακολουθούμε πα-ράλληλα στην ιστορία. Αυτός ο ήρωας, ο Καρπουζοκέφαλος, τριγυρνάει στην Αθήνα, τρώγο-ντας από τα οπωροφόρα της πό-

λης και πιάνοντας κουβέντα με τους διάφορους περαστικούς που συναντάει. Αυτό. Δεν υπάρ-χουν συναρπαστικές εξελίξεις, δεν υπάρχουν διακυμάνσεις, δεν υπάρχει κάποια ιστορία πέρα από την εξάπλωση της αρχικής ιδέας. Δεν περιμένεις να γίνει κάτι. Ετσι κυλάει η ταινία, παρα-πατώντας ανάμεσα στο ρεαλιστι-

κό και το μη ρεαλιστικό, μέσα σε μια πόλη που αποδεικνύει πόσο καλά ξέρει να ποζάρει στον κινη-ματογραφικό φακό.

Η κυκλοφορία τρισδιάστατων παραγωγών στις κινηματογραφικές αίθουσες συνεχίζεται, με τα πιράνχας να έχουν αυτή την εβδομάδα την τιμητική τους. Το σενάριο διαδραματίζεται στην ονειρική λίμνη Victoria, όταν μια αναπάντεχη υποθαλάσσια δόνηση φέρνει στην επιφάνεια αμέτρητα σαρκοβόρα ψάρια. Μια ομάδα ανθρώπων και η τοπική αστυνομικός Τζούλι Φόρεστερ συνεργάζονται και ενώνουν τις δυνάμεις τους, για να αποφύγουν να γίνουν τροφή για τα πιράν-χας. Η Τζούλι ρισκάρει τα πάντα, για να καταστρέψει τα αιμοβόρα ψάρια, προκειμένου να σώσει τη λίμνη και την οικογένειά της.

Τη μία μεριά του νομίσματος επιλέγει να δείξει ο Νίκος Παναγιωτόπουλος στο αριστούργημά του ‘‘delivery’’, αυτή που συνήθως αποφεύγουμε να βλέπουμε και επιταχύνουμε, όταν την περπατάμε. Ο ήρωας του delivery (Θάνος Σαμαράς) έρ-χεται και φεύγει από την Αθήνα ουρανο-κατέβατος (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και στη διαδρομή του, ως delivery-boy παρακμιακής πιτσαρίας, αντικρίζει τη δύ-σκολη πραγματικότητα της Αθήνας. Με το μηχανάκι του μεταφερόμαστε από την οδό Αθηνάς στην πλατεία Βάθης και από εκεί στην πλατεία Θεάτρου και την οδό Πειραιώς. Κάνουμε μια στάση στο κέντρο σίτισης του Δήμου Αθηναίων, χαμηλά στη Σοφοκλέους, για να συνεχίσουμε προς τα φανάρια κάποιου άγνωστου ανώ-νυμου δρόμου. Ο συν-σεναριογράφος της ταινίας (Μισέλ Φάις), εξάλλου, ξέρει το θέμα του πολύ καλά, μιας και στη φω-τογραφική του έκθεση «Η πόλη στα γόνα-τα» αποκάλυψε μια Αθήνα γονατισμένη, πεινασμένη, άστεγη, με κατεστραμμένα όνειρα και καμιά ελπίδα, μια Αθήνα με το χαμόγελο ανύπαρκτο. Στην έκθεση αυτή βασίστηκε και το σενάριο της ται-νίας, με τον εξαιρετικό Θάνο Σαμαρά να την παρακολουθεί και να γίνεται μέρος της, και στην κορυφαία σκηνή της ταινίας να χαμογελάει αμήχανα μπροστά στους αθώους στίχους ενός πλανόδιου μουσι-κού (Στέλιος Καρπαθάκης), στο ομότιτλο υπέροχο τραγούδι του Σταμάτη Κραουνά-κη (που υπογράφει τη μουσική). Και όλα αυτά στο συντριβάνι της πλατείας Κοτζιά ή αλλιώς, πιο υποκριτικά και ειρωνικά, στο συντριβάνι της πλατείας Δημαρχείου. «Χάθηκα... Γράψε delivery»...

34 NOTEBOOK

Μια ομάδα ετερόκλητων αν-θρώπων μαζεύονται στο ερει-πωμένο χωριό της Ατζαβάρα και αρχίζουν να ζουν σε μια κοινότητα που αγγίζει τα όρια του ιδανικού. Φτιάχνουν τα σπί-τια τους, φτιάχνουν τις σχέσεις τους, αφήνουν τις ιδέες τους ελεύθερες. Ο Μονταλμπάν χει-ρίζεται τέσσερις διαφορετικούς αφηγητές, για να αποτυπώσει σφαιρικά την ιστορία του τόπου αυτού το καλοκαίρι του ‘74 και αφήνει -όπως πάντα- το νοσταλ-γικό και κοινωνικό του στίγμα. «Τα χαρούμενα αγόρια της Ατζα-βάρα» ολοκληρώθηκαν το 1987 και κυκλοφορούν στα ελληνικά εδώ και λίγες ημέρες.

Η Αθήνα των πρωτοετών φοιτητών σήμε-ρα δεν διαφέρει και πολύ από την Αθή-να των φοιτητών στο μυθιστόρημα «Η ερωμένη της» που έγραψε κάποτε η Ντό-ρα Ρωζέττη. Προσδοκίες με το πέρασμα στη σχολή, περιηγήσεις και συναντήσεις στην Ιπποκράτους.Σεργιάνι το βράδυ στο Ζάππειο, όπως και φέτος για την Εκθεση Βιβλίου, μόνο με μεγαλύτερη μυστικότη-τα. Η Ντόρα, ερωτευμένη φοιτήτρια της δεκαετίας του ‘20, βασανίζεται από την Λίζα, την ερωμένη της. Απελπισία όταν πλησιάζει η εξεταστική και αγωνία. Αλλά ύστερα έρχεται η διαπίστωση πως η Αθή-να είναι το καλύτερο μέρος, γιατί «εδώ μένει η αγάπη μου». Σε μια δίχως ανάσα ημερολογιακή γραφή η νεάνις συγγραφέ-ας μας περιγράφει τα κλεφτά της φιλιά κάτω από την Ακρόπολη, το άγχος για τον άνομο έρωτά της μα και για την οικονο-μική εξάρτηση από τους γονείς της. Λα-χτάρες και αγκαλιές στο Λυκαβηττό, για μπίρες στα Πατήσια και έπειτα καλοκαίρι και επιστροφή στην πλήξη της νησιώτι-κης επαρχίας. Νοσταλγία για την Αθήνα μαζί με απόγνωση. Κάποιος συμφοιτητής πηδά από την Ακρόπολη για ερωτοδου-λειές. Τρεχάτες στα στενά της Νεάπολης και των Εξαρχείων η Λίζα και η Ντόρα ζουν τις πιο τρυφερές στιγμές τους μέσα στην ανωνυμία της λεωφόρου Αλεξάν-δρας. Φιλιούνται κάτω από τις λεύκες ενώ τα αυτοκίνητα περνούν νωχελικά. Το αττικό κλίμα τις αφήνει να ξενοιάσουν για λίγο, μέχρι να έρθει πάλι ο χειμώνας, με τις αιώνιες φοιτητικές αφραγκίες του. Χειμωνιάτικη παγωνιά σε ένα αθηναϊκό σπίτι με συγκάτοικο.Υπάρχει όμως και το φιλόξενο άστυ για την αδέκαρη Ντόρα. Μια Αθήνα γεμάτη ζεστή ζωή, με τα στέ-κια της, ερωτικά και ζουζουνιάρικα. «Στη φοιτητική λέσχη. Το απόγευμα είναι η πραγματική νεολαία εδώ. Οι πρωτάρηδες φοιτητές με τις μαγκούρες, οι φοιτήτριες οι φεμινίζουσες... Χάμω... ένα περίεργο ψηφιδωτό από τα μαυρισμένα αποτυ-πώματα των τσιγάρων που πατούν κάθε τόσο οι φοιτητικές σόλες...»

Η ατμόσφαιρα του καμπαρέ μέσα στην ελλη-νική οικογένεια στην οποία μας μεταφέρει η «Φουρκέτα» της Ελένης Γκασούκα θα ανέβει και φέτος στο θέατρο Εμπορικόν.

Μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, με πρωταγωνιστές τη σάτιρα, το λυρισμό, την ποί-ηση και την αλληγορία που εναλλάσσονται σε ένα θεατρικό παιχνίδι.

Πρωταγωνίστρια η Αλίκη, μια γυναίκα που ζει στη δίνη των ερωτήσεων και των προβλη-μάτων μιας σύγχρονης οικογένειας.

Παίζουν: Μαρία Καβογιάννη, Κώστας Κό-κλας, Θανάσης Αλευράς, Μπάμπης Γιωτόπου-λος, Ματίνα Νικολάου, Λευτέρης Βασιλάκης.

Τραγουδάει η Βικτώρια Ταγκούλη.

Ο «θρυλικός» Βυσσινόκηπος του Αντον Τσέχωφ παρουσιάζεται στο Badminton από το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας. Τιμώντας τα 150 χρόνια από τη γέννηση του Ρώσου συγγραφέα, έρχεται και στην Ελλάδα μια πολύ ιδιαίτερη παραγωγή με την επίβλεψη του καλλιτεχνικού διευθυντή, Olge Tabakov, σε σκηνοθεσία Adolf Shapiro. Το κύκνειο θεατρικό άσμα του Τσέχωφ αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα έργα της παγκόσμιας θεα-τρικής σκηνής εξαιτίας της αναφοράς του στη δυσκολία και την αδυναμία των ανθρώπων να συνειδητοποιήσουν τις αλλαγές στο κοινωνικό περιβάλλον και τον καταλυτικό ρόλο που παί-ζουν στην προσωπική τους ζωή. Oι διάλογοι θα προβάλλονται στα ελληνικά με υπέρτιτλους.

35

Αυτή η πόλη είχε κάποτε έναν ήχο διαφο-ρετικό. Για την ακρίβεια πολλούς ήχους. Το θόρυβο των αυτοκινήτων, τη ροκ μου-σική από τα μπαράκια που βρίσκονταν κρυμμένα στα πιο απίθανα στενά, τις φω-νές ανθρώπων που γύριζαν από τη βρα-δινή τους έξοδο. Και όταν λέω κάποτε, δεν εννοώ πριν από μία δεκαετία, αλλά ακόμα και πριν από δύο-τρία χρόνια. Και ξαφνικά, σαν να μας έβαλε κάποιος μέσα σε μια γυάλα, οι ήχοι μεταλλάχτηκαν. Ο θόρυβος των αυτοκινήτων, βέβαια, πα-ραμένει αναλλοίωτος, αλλά οι άνθρωποι πλέον επιστρέφουν σπίτι χωρίς πολλές κουβέντες. Οσο για τη μουσική που ξεχύ-νεται από τα μπαρ; Το νέο ποπ κύμα σά-ρωσε τα πάντα στο πέρασμά του και κάθε φορά που η αδιαμφισβήτητη βασίλισσά του, η Lady GaGa, κραδαίνει το σκήπτρο της, ξαναχτυπά δυνατότερο. Στον αντί-ποδα του εκτυφλωτικού φωτός της Lady GaGa υπάρχει όμως και η σκοτεινή ποπ, σαν αυτή των Hurts, όπως εκφράζεται μέσα από το υπέρ-hit τους ‘‘Wonderful Life’’ και το άλμπουμ ‘‘Happiness’’.Iσως λοιπόν ο ήχος της πόλης να έγινε πιο ποπ -όχι όμως και πιο χαρούμενος. Γιατί η ποπ μπορεί να είναι ρυθμική και δυνα-μική αλλά είναι συχνά απαισιόδοξη, γλυ-κόπικρη και μελαγχολική. Ισως γι’ αυτό σήμερα να είναι πιο ταιριαστή παρά ποτέ.

CITY SOUNDS

Ολος ο Οκτώβρης θα είναι γεμάτος χορό. Το πρώτο Athens Video Dance Project, ένα φεστιβάλ που πραγματεύεται τα πάντα γύρω από τη δημιουργικότητα, την κίνηση και βεβαίως το χορό, θα είναι στην Αθήνα από σήμερα και μέχρι τις 31 Οκτωβρίου. Το φεστιβάλ περιλαμβάνει προβολές βίντεο από Ελλάδα, Γαλλία, Ιταλία κά., προβολές ταινιών, προβολές φωτογραφιών χορού, παραστάσεις χορού από 7 διαφορετικές ομάδες, καθώς και ομι-λίες και σεμινάρια. Το φεστιβάλ φιλοξενείται στον πρώτο και το δεύτερο όροφο του κτιρίου του Booze από τις 6 το απόγευμα έως τις 12 το βράδυ. Το εισιτήριο ανέρχεται στα 5 ευρώ ημερησίως και περιλαμβάνει όλες τις δράσεις, εκτός του σεμιναρίου.

Athens Video Dance Project

Booze Cooperativa

Για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά το φαινόμενο “Caveman” εμφανίζεται στο Θέατρο Coronet. Το έργο του Rob Becket σε διασκευή και σκηνοθεσία της Αναστασίας Παπαστάθη έχει συζητηθεί όσο λίγα στα αθηναϊκά στέκια. Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης εν-σαρκώνει το ρόλο ενός ανθρώπου των σπηλαίων σε μια παράσταση που ξεχωρίζει, μιας και η κωμωδία για την αιώνια μάχη των φύλων προσφέρει άφθονη ευθυμία και γέλιο αλλά και ταπεινότητα και ανθρώ-πινη διορατικότητα.

INFO“Caveman”,

Εντάξει, δεν είναι Smile ούτε φυσικά Pet Sounds, αλλά έχει μια αρκετά καλή αύρα -παλαιού τύπου. Πρόκειται για διασκευ-ασμένα τραγούδια των George και Ira Gershwin τοποθετημέ-να στην ισόβια μουσική λογική των πάλαι ποτέ Beach Boys. Εί-ναι κάπως συγκινητικό να έρ-χεσαι σε επαφή με τον Wilson και είναι πάρα πολύ σημαντικό να νιώθεις ότι ο 68χρονος πλέ-ον «θρύλος» της μουσικής των 60’s είναι ενεργός και οι δου-λειές του έχουν ποιότητα. Οι κριτικές που μάζεψε το ‘‘Brian Wilson Reimagines Gershwin’’ ήταν καλές αλλά συγκρατημέ-νες και αυτό, έχω την εντύπω-ση, συνέβη, επειδή ο κόσμος έχει ξεμάθει να ακούει ψυχεδε-λικά διαμάντια.

INFO

Brian Wilson

«Θα πάω όταν γουστάρω», τρα-γουδάει εδώ και ένα χρόνο ο Ορέστης Ντάντος και μαζί του δίνουν το δικό τους μήνυμα στο... Χάρο οι πιστοί φίλοι του.Αύριο (3 Οκτωβρίου) ο Ντά-ντος θα εμφανιστεί στο Club του Σταυρού του Νότου σε ένα δίωρο πρόγραμμα με δικά του, αλλά και αγαπημένα τραγού-δια άλλων καλλιτεχνών. Μαζί του οι: Καλαμάρας Βαγγέλης (Drums) - Ευριπίδης Ζεμενί-δης (Ηλ. Κιθάρα) – Λεωνίδας Πετρόπουλος (Μπάσο).

36

Πόσο διαφορετική θα μας φαινόταν η Αθήνα, αν ανεβαί-νοντας στην Ακρόπολη και το Λυκαβηττό και κοιτώντας προς τα κάτω, βλέπαμε ταράτσες με φυτεμένο σιτάρι, κα-ταρράκτες και παιδικές χαρές αντί για ένα συνεχόμενο γκρι τοπίο; Και όμως, για τους συμμετέχοντες στο διαγω-νισμό “The roof… the roof should be green”, μία πρωτο-βουλία της ιστοσελίδας greenroofs.gr και του πολυχώρου «Πείραμα», γίνεται. «Αντί να θεωρητικολογούμε πάνω στο ανέφικτο, δηλαδή την εκ θεμελίων ανάπλαση των αστικών κέντρων, εμείς σας καλούμε να φανταστείτε και να σχεδιάσετε την ταρά-τσα του σπιτιού σας, του γείτονα ή όποια άλλη σας προκα-λεί, μέσα στο πλαίσιο του αστικού τοπίου της πόλης σας. Γιατί αυτό μπορεί να γίνει», δήλωσαν οι διοργανωτές, κα-λώντας τους πολίτες να υποβάλουν τις δημιουργικές τους προτάσεις για τον ωφέλιμο επαναπροσδιορισμό της ποι-ότητας του αστικού χώρου, μέσα από τον πράσινο σχεδι-ασμό συγκεκριμένων -μη χρηστικών έως τώρα- αστικών υπαίθριων χώρων, όπως είναι οι ταράτσες και τα μπαλ-κόνια. Το ευρύ κοινό ανταποκρίθηκε και οι προτάσεις που κατατέθηκαν μετέτρεψαν ευφάνταστα, αλλά με εύκολα πρακτικά βήματα, σε χώρους οξυγόνου, παραγωγής ενέρ-γειας και καλλιέργειας οπωροκηπευτικών, εκπαιδευτικούς χώρους, εργοστάσια, γραφεία και παλιές πολυκατοικίες. Νικήτριες αναδείχτηκαν οι προτάσεις: α) roofarm, που υλοποίησε την ιδέα του urban farming στην ταράτσα πο-λυκατοικίας (γιατί έρχονται και δύσκολοι καιροί για τα οικονομικά μας), β) gree(inn)ovation, για τη φύτευση της ταράτσας εκπαιδευτικού κτιρίου και την εκμετάλλευση των στοιχείων της φύσης για την παραγωγή ενέργειας, γ) rural garden, στην οποία η ταράτσα μιας πολυκατοικίας φυτεύτηκε με λαχανικά, εσπεριδοειδή και δέντρα, και δ) summer house, όπου η ταράτσα μιας πολυκατοικίας με-τατράπηκε σε κήπο με χώρους για καθιστικό, τραπεζαρία, barbeque και παιδική χαρά. Τιμητικές διακρίσεις έλαβαν, επίσης, η πρόταση “Eco-νόησις” για τη μετατροπή ενός δώματος κτιρίου γραφείων με αγρωστώδη φυτά και χώ-ρους χαλάρωσης, καθώς επίσης και η πρόταση “The Play-Roof-ground for the children in need” στο δώμα ενός ιδρύματος για τη μετατροπή του χώρου σε ένα φυτεμένο διαδραστικό παιδότοπο.

www.greenroofs.gr.

37

Με μότο, όπως “What if architecture can change the world?”, εδώ και λίγες ημέρες άνοιξε τις πόρτες της η 6η Biennale Νέων Ελλήνων Αρχι-τεκτόνων στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς, συγκεντρώνοντας την «αφρόκρεμα» των νέων δημιουργών. Με επιλεγμένα έργα, που αποτυπώνουν τη σύγχρονη έκφραση μίας πολλά υποσχόμενης γενιάς, φιλοδοξεί να δώσει το ξεκάθαρο μήνυμα ότι η αρχιτεκτονική αποτελεί σημαντικό κρίκο στην αλυσίδα μιας αστικής ανάπτυξης, η οποία λει-τουργεί πλέον με γνώμονα το σεβασμό στο περιβάλλον που ζούμε, την ιστορία που μας χαρακτήρισε και το μέλλον στο οποίο επενδύουμε.

Στη φετινή Biennale είναι ξεκάθαρο πως οι νέοι αρχιτέκτονες κά-νουν λόγο, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, για «πλατφόρμες επι-κοινωνίας» και για ευκαιρίες «κίνησης» παρά για μονοδιάστατες προ-τάσεις. Την ίδια στιγμή, ένας κοινός παρονομαστής μεταξύ τους είναι και η μη ανταπόκριση της πολιτείας στη νέα πραγματικότητα της αρ-χιτεκτονικής που, όπως φαίνεται, παραμένει δέσμια σκουριασμένων αντιλήψεων.

Παρόλα αυτά, οι προτάσεις που συναντά ο θεατής της έκθεσης, εξακολουθούν να κοιτάζουν μπροστά, αναζητώντας ρεαλιστικές, αλλά εντυπωσιακές λύσεις για έναν κουρασμένο ελληνικό αστικό ιστό. Ιδι-αίτερα οι Αθηναίοι, που σηκώνουν και το μεγαλύτερο βάρος μιας μετα-πολεμικής, ισοπεδωτικής, urban αισθητικής, αναγνωρίζουν τη ζωτική ανάγκη για αλλαγή ύφους. Οπως πολύ σωστά «λένε» με τα έργα τους οι νέοι Ελληνες αρχιτέκτονες, μόνο μέσω της επικοινωνίας θα βρεθεί η χρυσή τομή, η λύση που θα συγχωρήσει τις παλιότερες γενιές και θα απελευθερώσει τις επόμενες.

INFO

38

Πλήθος κόσμου, κάθε ηλικίας, και μία οικογένεια Γάλλων, Κυριακή με-σημέρι στα τέλη Σεπτεμβρίου, κά-θεται σε παγκάκι που βρίσκεται στο χώρο της Αρχαίας Αγοράς, και θαυ-μάζει για ώρα τη Στοά του Αττάλου, απολαμβάνοντας τη σκιά που προ-σφέρει το γέρικο πλατάνι.

Η οικογένεια από τη Γαλλία μό-λις είχε ολοκληρώσει την περιήγη-σή της στο μοναδικό αυτό χώρο της Αρχαίας Αγοράς που ιδρύθηκε στα μέσα του 6ου αι. πΧ., στα βορειο-δυτικά του Ιερού Βράχου της Ακρο-πόλεως, και αποτέλεσε για τέσσερις τουλάχιστον αιώνες το κέντρο της πόλης των κλασικών και ελληνιστι-κών χρόνων.

Λίγα μέτρα έξω από την είσοδο της Αρχαίας Αγοράς και της Στοάς του Αττάλου, πλήθος κόσμου -κάθε ηλικί-ας και εθνικότητας- έχει κυριολεκτικά κατακλύσει την οδό Αδριανού από το

ξεκίνημά της, λίγα μόλις μέτρα από το σταθμό του Θησείου. Μεζεδοπωλεία, ταβέρνες, καφετέριες, αναψυκτήρια που βρίσκονται κατά μήκος της Αδρι-ανού, παράλληλα των γραμμών του ηλεκτρικού, είναι γεμάτα από παρέες Ελλήνων και ξένων που επισκέπτο-νται τη χώρα μας.

Καθώς ο χρόνος κυλάει, εντύ-πωση μας προκαλεί το γεγονός ότι

ελάχιστα είναι τα νέα παιδιά που εισέρχονται στο χώρο, για να θαυ-μάσουν την αναπαλαιωμένη από το 1956 Στοά του Αττάλου που ιδρύ-θηκε το 138 πΧ. από το βασιλιά της Περγάμου, Ατταλο, λειτούργησε για τέσσερις αιώνες και το 267 μΧ. κατα-στράφηκε από τους Ερούλους, για να μείνει από τότε ερείπιο για αιώνες. Σήμερα λειτουργεί ως Μουσείο με

μοναδικά ευρήματα από τις ανασκα-φές του χώρου της Αρχαίας Αγοράς.

«Λες και είναι μια κρυμμένη γω-νιά, σε ένα πολυσύχναστο μέρος για τους νέους μας», μας αναφέρει φύλα-κας του αρχαιολογικού χώρου. Αξί-ζει να μπουν, να θαυμάσουν και να εξερευνήσουν το χώρο, αυτό είναι το μήνυμα που μας μεταφέρει!

Ιστορία αθηναϊκή ισούται με ιστο-ρία πιο παλιά και από πέτρα. Τους μύθους της τους προσπερνάμε. Δεν τους δίνουμε σημασία. Αλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Πολύ λίγο μας εν-διαφέρουν οι νομικές μεταρρυθμί-σεις του Σόλωνα, όταν έχουμε «κολ-λήσει» στην κίνηση της ομώνυμης λεωφόρου. Και άλλες φορές δεν ξέ-ρουμε καν περί τίνος πρόκειται. Για παράδειγμα, η οδός Κέκροπος στην Πλάκα. Ποιος ήταν, τέλος πάντων, ο Κέκροπας; Ας δώσουμε ένα λεπτό από το χρόνο μας στις ονομασίες. Ενα λεπτό για το μυθολογικό πρώ-το βασιλιά της πόλης. Τον ιδρυτή, όπως λέγεται, του θεσμού του γά-μου. Ενα πλάσμα μισό φίδι, μισός άνθρωπος. Σε αυτόν, στον οποίο πιστώνεται η «συνοίκησις» των Αθηναίων, το γεγονός ότι άφησαν, δηλαδή, τα παράλια για χάρη του κέντρου. Το ακριβώς αντίθετο από ό,τι γίνεται σήμερα. Μύθοι περί-εργοι, αλλά διδακτικοί. Γιατί, όπως είπε και ένας από τους μεγαλύτε-ρους ιστορικούς του αιώνα, ονό-

ματι Robert Graves, οι μύθοι είναι σπανίως απλοί και ποτέ τους δεν εί-ναι ανεύθυνοι. Σκεφτείτε τώρα όλοι οι δρόμοι μας να είχαν αριθμούς αντί για ονόματα. Ακούγεται βολι-κό, έτσι; Τότε και εμείς ας είχαμε απλώς νούμερα αντί για τα βαφτι-στικά μας. Πώς θα σας ακουγόταν, όμως, το «Σ’ αγαπάω 123846»; Κα-μία μαγεία. Οι ονομασίες ταξιδεύ-ουν τη φαντασία. Ας τις αφήσουμε να κάνουν τη δουλειά τους.

Πίτα-καλαμάκι ή καλαμάκι σκέτο; Βρίσκομαι στο «Προδόρπιον», Ακαδημίας και Ασκληπιού. Την ώρα που λέω «ένα, σκέτο και λε-μόνι, παρακαλώ» στον κύριο πίσω από τον πάγκο, σκέφτομαι... Πριν από έναν περίπου αιώνα στη θέση μου -και το εννοώ, ίσως και στο ίδιο τετραγωνικό μέτρο- βρισκόταν κά-ποιος άλλος. Και τι άλλος. Μάλλον ποιητής, ίσως συγγραφέας ή εκδό-της ή πολιτικός. Γιατί στη συμβολή των οδών Ασκληπιού και Ακα-δημίας, εκεί που είναι σήμερα το «Προδόρπιον», το 1917-1920 αν-θούσε ο «Μαύρος Γάτος». Καφενείο εμπνεύσεων, ένα φιλολογικό στέ-κι για λογοτέχνες, ανάμεσα στους οποίους και ο Τέλλος Αγρας, ο Κω-στής Παλαμάς που έμενε λίγο πιο πάνω στην Ασκληπιού, ο Καρυω-τάκης, ο Θεοτόκης και τόσοι άλλοι. Ο «Μαύρος Γάτος» ως σημείο φι-λολογικών συναντήσεων ιδρύθηκε από τον ποιητή Γεράσιμο Σπατάλα. Εδώ διάβαζαν αποσπάσματα από τα αδημοσίευτα έργα τους οι ποιη-

τές και αντάλλαζαν απόψεις οι δια-νοούμενοι. Και όπως πας σήμερα για καφέ και βουτάς και ένα free press ή ένα επιτραπέζιο, έτσι και στο «Μαύρο Γάτο» υπήρχε ένα τρα-πεζάκι με περιοδικά και εφημερί-δες, και κάποιοι που έπαιζαν σκάκι και πρέφα.Γλυκό ή μέτριο στο «Μαύρο Γάτο», πίτα ή σκέτο στο «Προδόρπιον». Για να δεις πού σε φέρνω… συνοπτικά.

39

Διασχίζουμε την Ασκληπιού και μέσα στο ταξί η κατάσταση είναι ψυχροπολεμική. Ο οδηγός μουρ-μουρίζει για την τύχη του μέσα στη νύχτα -του έφυ-γε και η μάσκα του αυτοκινήτου, λέει, στη Βουλγα-ροκτόνου νωρίτερα- και εγώ, με ένα laptop περα-σμένο από το λαιμό, την τσάντα στους ώμους σαν πρωτάκι, τρεις σακούλες σούπερ-μάρκετ γεμάτες γιαούρτια, αυγά και άλλα εύθραυστα στο πίσω κά-θισμα, παρακαλώ τον Αγιο Νικόλαο, που μετρά σχεδόν ενάμιση αιώνα στην περιοχή και με κατα-λαβαίνει, να «σώσει» και να στρίψει το τετράτρο-χο στην άτιμη την Ωριγένους.

Οχι, όμως. Ασκληπιού και Ωριγένους, αρχί-ζουν οι διαπραγματεύσεις. «Δεν στρίβει», μου λέει. «Μα στρίβει, κοιτάξτε τον μπροστινό τι ωραία που την παίρνει», λέω με τα δόντια σφιγμένα. «Χαλάει ο δίσκος, κυρία», μου ανταπαντά. «Μα να μην έχω ένα δίσκο να στον φορέσω», σκέφτομαι. «Δεν θα ανοίξει το επάγγελμα; Θα δεις».

Επειδή, όμως, έχω φύγει από παρόμοιες δι-απραγματεύσεις με μώλωπες και κοκκινίλες στα μπράτσα, διακινδυνεύοντας να μάθω να παίζω τον παπά στο τμήμα της Καλλιδρομίου, δεν το ρισκά-ρω. Απόψε λέω να πάω σπίτι.

Ανοίγω την κίτρινη πόρτα και ανεβαίνω το «Γολγοθά μου», για να βρω μια Δαφνομήλη. Φτάνο-ντας στη γωνία Ωριγένους και Ρωμανού Μελωδού, αποφασίζω πάντα να κόψω το κάπνισμα. Το πρωί, όμως, είναι κατηφόρα, οπότε το ξαναρχίζω, κοκ.

Ιδρωμένη και αγανακτισμένη τώρα την δια-κρίνω. Εχει αντίτιμο η θέα στο Λυκαβηττό. Τα πό-δια μου λυγίζουν. «Κράτα γερά, αφού τα κατάφερ-νε και ο Γιαννούλης Χαλεπάς στα 76 του, μπορείς και εσύ», σκέφτομαι. «Μπα, τα γλυπτά δεν θα τα μετακόμισε».

Ο Λέων, από τα ψιλικά, με βλέπει σε στάση εγκύου, με τις σακούλες στο έδαφος, και τρέχει να συνδράμει. Πριν προλάβουμε να αρθρώσου-με λέξη, μας αφήνει άφωνους η Ελένη. Aνοίγει τα παντζούρια, βγαίνει με το νυχτικό, μας βλέπει να κρατάμε ο ένας τα μπράτσα του άλλου -σου λέει, έχω θερμό κοινό- και αρχίζει: «Κύριε πρω-θυπουργέ, σας ψήφισα, αλλά δεν είστε εντάξει». Κόκκαλο εμείς. «Λαέ της Ελλάδας!», και μας ρίχνει ένα βλέμμα-φωτιά.

Η Ελένη μου θυμίζει την Γαβριέλλα. Οχι, η Ελένη δεν εκδίδεται, αλλά έχει κάτι ηρωικό πάνω της, όπως φαντάζομαι την Γαβριέλλα που έμενε τρία στενά πιο πάνω και τουλάχιστον 100 σκαλά-κια αριστερά -λέξεις, όπως μέτρα και τετράγωνο, εί-ναι άγνωστες στη γειτονιά μας, εμείς όλα τα μετράμε με σκαλάκια. Ευρέως γνωστή ιερόδουλη στους Νε-απολίτες, η Γαβριέλλα Ουσάκοβα έζησε και βρέθη-κε δολοφονημένη στη Μάρκου Ευγενικού το 1989.

Η μητέρα της κάποτε είχε καπελάδικο στη Θεμιστο-κλέους και εκείνη πήγαινε στη Γαλλική Ακαδημία στη Σίνα, προέκταση της Δαφνομήλης μας.

Σε αυτήν τη γειτονιά, όμως, έχουν ξυπνήσει και κοιμηθεί, περπατήσει και σκεφτεί πολλοί: αρι-στεροί, δεξιοί, ανάποδοι, όρθιοι και πλαγιαστοί. Μοδίστρες και μανάβηδες, δημοσιογράφοι, κομ-μώτριες, μετανάστες, πολιτικοί, καλλιτέχνες και ποιητές. Ο Παλαμάς, ο Τρικούπης, η Λιλή Ζωγρά-φου στη Διδότου και η Λαμπέτη, ο Ταχτσής στην Ιπποκράτους. Μετά ο Αλέκος με τα ψιλικά του, η Σούλα με τα τετράδια και τις κλωστές, η Κατερίνα η κομμώτρια, η θαυμαστή μπαλωματού, ο Τάσος και ο Νίκος με τα περίπτερά τους, ο κύριος Θανάσης. Χαμός γίνεται.

Οταν δεν με παίρνει ο ύπνος, βγαίνω έξω με τις πιτζάμες και περπατάω. Σκουφά ή Αραχώβης, είναι μία απόφαση που λέει πολλά για τη διάθεση. Γιατί η Νεάπολη είναι Ασκληπιού και πάνω, Σκου-φά και δίπλα. Μία αμφιταλαντευόμενη μεταξύ Κο-λωνακίου και Εξαρχείων που της αρέσει να φλερ-τάρει με το λόφο του Στρέφη.

Τα Σαββατοκύριακα κατεβαίνουμε με φόρα στη Μαυρομιχάλη και εκεί ισιώνουμε, γιατί μυ-ρίζει ακόμα ξύλο και χαρτί. Μετά τα βιβλία φτά-νουμε στην Καλλιδρομίου, αν είναι Σάββατο, έχει βόλτα στη λαϊκή και καλημέρες, και κάποιος/α θα βρεθεί στην Ασκληπιού, στο «Κόκκοι», με λίγο «Τραλαλά» για έναν καφέ και ένα τσάι. Ούτε «Φίλι-ον», ούτε «Χάρτες», στη μέση και πάλι στο κέντρο.

-

40

Το τσάι ακούγεται βαρετό. Ιδιαίτερα στα αυτιά εμών των νοτίων μανιωδών κατα-ναλωτών καφέ. Εάν, όμως, του προστε-θεί η μαγική πινελιά από το άρωμα του περγαμόντου, γίνεται πραγματικά συναρ-παστικό. Αυτό, άλλωστε, συνέβη και στον αγγλικό χάρτη κατανάλωσης τσαγιού μια φθινοπωρινή ημέρα της δεκαετίας του 1830. Ενα δέμα που περιείχε τσάι με άρω-μα περγαμόντο έφτασε από την Κίνα για τον πολιτικό Charles Gray το 2ο, γνωστό και ως Earl Gray. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ένας φλεγματικός Αγγλος αριστοκράτης χάρισε το όνομά του σε ένα μοδάτο -μέχρι τις μέρες μας- τέιον. Φυσικά, ο εν λόγω κύριος ακούγεται και αυτός βαρετός, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι Αγγλοι πολι-τικοί. Ελα, όμως, που τα φαινόμενα απα-τούν. Και τα φαινόμενα κάποιες φορές απατούν τις γυναίκες τους με τη διαβόη-τη ερωτιάρα Δούκισσα του Devonshire, τη ζωή της οποίας κρυφοκοιτάξαμε στην ται-νία «Η Δούκισσα» (2008), με την Κίρα Νάιτλι. Μάλιστα, ο εικονιζόμενος κύριος, εκτός από δεινός «φλερτάκιας», κατάφερε να πρωταγωνιστήσει σε σημαντικές πολι-τικές δίκες της εποχής, να διατελέσει πρω-θυπουργός της Αγγλίας για τέσσερα χρό-νια και να είναι βασικός αρωγός της αλλα-γής του Συντάγματος το 1832. Μιας αλλα-γής που οδήγησε και στη σταδιακή κατάρ-γηση της δουλείας μέσα στα όρια της βρε-τανικής αυτοκρατορίας. Το τσάι Earl Gray έχει όλα τα στοιχεία μιας ωραίας εγγλέζι-κης αφήγησης. Μάλιστα, είναι τόσο αθε-ράπευτα αγγλικό -έστω και αν κατάγεται από την Κίνα- που η παραλλαγή του με ζε-στό γάλα και σιρόπι βανίλιας ονομάζεται ‘‘London Fog’’. Είναι σίγουρο ότι ο «ιδρυ-τής» του το απολάμβανε μέσα σε μια τέτοια ομίχλη, συντροφιά με την οικογένεια, τα σκυλιά και τα βιβλία του. Μπορούμε και εμείς να το απολαύσουμε. Εξάλλου, είναι πικάντικο σαν σκάνδαλο και μοσχοβολά-ει ιστορία.

Ο υπέροχος Γκάμπριελ Μπερν (πρωταγωνιστής της σειράς ‘‘In Treatment’’) σε ρόλο... ψυχιάτρου! Την παραγωγή της σειράς υπογράφει ο Ροντρίγκο Γκαρ-σία Μπάρτσα, τον οποίο ακολουθούν δύο εξαιρε-τικές συστάσεις: πρώτον, είναι γιος του Νομπελί-στα Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες, και δεύτερον στο βιογραφικό του λάμπει η μαθητεία του στο μεγάλο σχολείο του Six Feet Under -respect. Χωρίς δράση αλλά με εγκεφαλικό θράσος, το πολυβραβευμένο ‘‘In Treatment’’ είναι μια καταπληκτική σειρά που διεισ-δύει κινηματογραφικά στον κόσμο της ψυχανάλυσης. Η μικρή του φήμη στην Ελλάδα προφανώς οφείλε-ται στην έλλειψη εξοικείωσης με το θέμα από τους Ελληνες και την αντιμετώπιση της ψυχανάλυσης ως ταμπού. Στις 25 Οκτωβρίου ξεκινά να προβάλλεται ο τρίτος κύκλος στις ΗΠΑ, οπότε με λίγα βράδια εντα-τικής «θεραπείας» θα τους προλάβετε.

4

5

1

3

8

3

9

1

4

5

9

2

8

3

5

9

3

1

7

5

9

8

2

9

3

4

5

1

3

8

6

7

8

6

9

7

6

3

3

2

1

7

1

6

4

9

3

4

9

3

2

5

8

7

3

2

6

2

9

3

5

5

4

4

2

5

8

5

3

Σάββατο απόγευμα, λίγες ώρες πριν από τη βρα-δινή έξοδο. Αποφασίζω να ανοίξω το κομπιού-τερ και να μπω στο internet, για να περάσω λίγο χρόνο. Μόλις φορτώσει το λειτουργικό, ανοίγω τον Chrome της Google (www.google.com) που χρησιμοποιώ σε μόνιμη βάση, αφού ο υπολογιστής είναι επτά χρόνων και οι περισσότεροι περιηγητές τού πέφτουν λίγο «βαριοί». Η πρώτη διεύθυνση που πλη-κτρολογώ είναι το Youtube, για να ακούσω το αγαπημένο ‘‘sweet disposition’’ από τους The Temper Trap (www.youtube.com). Ανοίγω νέα καρτέλα, με τη μουσι-κή να παίζει στο backround, και μπαίνω στο topic του insomnia με τίτλο «Μην πετάτε τίποτα! Χαρίστε το εδώ» (www.insomnia.gr). Ο τίτλος του δεν θα μπο-

ρούσε να είναι πιο ξεκάθαρος. Γράφω, λοιπόν, ένα μήνυμα στο οποίο προ-σφέρω την παλιά οθόνη του υπολογι-στή μου σε όποιον θέλει και κανονίζω με ένα άλλο μέλος του φόρουμ να περά-σω από το σπίτι του, για να μου δώσει μία μητρική κάρτα.Διαβάζω μερικά θέματα ακόμα και «πέ-φτω» σε ένα άκρως ενδιαφέρον link. Στο www.gutenberg.org μπορώ να κατεβά-σω εντελώς δωρεάν 99 βιβλία στα ελληνι-κά για τον e-book reader μου. Ξεχωρίζω την «Πάπισσα Ιωάννα» του Εμμανουήλ Ροΐ-δη και τις «Ορνιθες» του Αριστοφάνη και πα-τάω download. Σε μερικά δευτερόλεπτα έχουν κατέβει: μόλις βρήκα πώς θα περάσω την Κυ-ριακή μου!

41

Ας υποθέσουμε ότι είναι Κυριακή, μένε-τε κάπου στην Αθήνα και οργανώνετε το πρόγραμμα της ημέρας. Εχετε πολλή διά-θεση, καλή παρέα, αλλά δυστυχώς μόνο 20 ευρώ, για να ξοδέψετε. Οχι, όχι. Μην απογοητεύεστε από την αρχή. Τα 20 ευρώ είναι ένα αξιοπρεπές ποσό, για να «επιβι-ώσει» κανείς μία ημέρα στην Αθήνα. Για του λόγου το αληθές:

Εισιτήριο με τρένο και μετρό με επι-στροφή (2 ευρώ)

Καφές από τα Everest (1 ευρώ)

Περίπατος δίπλα στη θάλασσα (τσά-μπα)

2 σουβλάκια (3,60 ευρώ)

Αναψυκτικό (λιγότερο από 1 ευρώ)

Εκθεση «Η τέχνη την ώρα της κα-τάρρευσης», Alphadelta gallery, Παλλάδος 3, Ψυρρή (τσάμπα)

Happy Hour στο Αιολίς (5 ευρώ το ποτό)

Σύνολο: 12,60 ευρώ. Τα υπόλοιπα 7,40 ευρώ μένουν απόθεμα για την επόμενη ημέρα (εκτός αν χρειαστούν στην επιστρο-φή με ταξί)

Το ημερολόγιο βαδίζει με γοργούς ρυθμούς προς τον Οκτώβρη, ωστόσο οι περισσότεροι από μας αρνούμαστε πεισματικά να ακολου-θήσουμε τις προσταγές του και παραμένουμε προσκολλημένοι στις καλοκαιρινές μας θύ-μησες. Αν είχαμε την ευκαιρία, θα παίρνα-με το πρώτο πλοίο της γραμμής και θα ήμα-σταν «φευγάτοι». Γιατί να φύγεις, όμως, αν ο προορισμός βρίσκεται «μέσα στα πόδια σου», μέσα στην ίδια σου την πόλη; Για το μοναδικό «νησάκι» εντός Αθηνών ο λόγος, το club-bar “Scherzo”. Το συναντά κανείς στην Πετρούπο-λη, στον πανέμορφο πολυχώρο του Apolis, στο άλσος Αγίου Δημητρίου. Ενα τέταρτο πε-ρίπου απόσταση με αμάξι από το κέντρο της πόλης, το “Scherzo” υπόσχεται άμεση… τηλε-μεταφορά στις αγαπημένες Κυκλάδες, καθώς ο προσεκτικά επιμελημένος χώρος του δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την πρότυπη κυ-κλαδίτικη αρχιτεκτονική. Η θέα δεν σου κό-βει μόνο την ανάσα, αλλά και το στερητικό αί-σθημα που συνοδεύει την επιστροφή σου από τις διακοπές. Ο χώρος, πολυεπίπεδα διαμορ-φωμένος, εγγυάται πως κανείς δεν θα σου την στερήσει, όποιο και αν είναι το σημείο που θα επιλέξεις, για να απολαύσεις το ποτό με την παρέα σου. Δεν είναι μόνο οι μουσικές επιλο-γές jazz, soul και RnB που «δένουν» απόλυτα

με το διαμορφωμένο σκηνικό, αλλά και αυτά τα ίδια τα φρέσκα νεανικά πρόσωπα που θα συναντήσεις στο ιδιότυπο αυτό «κυκλαδονή-σι»… Τεράστιο πλεονέκτημα: δύο βήματα πα-ραπάνω μπορείς να απολαύσεις τον καφέ ή τις μοναδικές γεύσεις που προσφέρει ο συ-γκεκριμένος πολυχώρος. Σε ό,τι αφορά τις τι-μές, τα ποτά κοστίζουν 8 ευρώ και η φιάλη 80 ευρώ.

Cerbet σημαίνει σιρόπι και μεταφορικά το μυα-λό πάει σε ερωτικά γλυκόλογα και φιλιά και χά-δια και άλλα τέτοια. Αρα, το ζαχαροπλαστείο Σερ-μπέτια στου Ψυρρή παραπέμπει σε κάθε περί-πτωση σε κάτι γλυκό. Η εμφάνιση του μαγαζιού απέξω δεν σε βοηθάει να το προσέξεις εύκολα, αν και βρίσκεται σε κεντρικό σημείο, αφού θυμί-ζει έντονα παλιό κλασικό συνοικιακό καφενείο. Με το που θα μπεις, όμως, μέσα, θα βρεις λόγους να μην το ξεχάσεις: εκμέκ πολίτικο με παγωτό κα-ϊμάκι και κανέλα, καζάν ντιπί, σιροπιαστές φω-λιές με πικρή σοκολάτα, σαρίκι πασπαλισμένο με ζάχαρη άχνη, κρεμ μπρουλέ, σουφλέ σοκολάτας, μπισκοτόπιτες, σοκολατόπιτες με πορτοκάλι και μπακλαβάδες. Προσωπική τεράστια αδυναμία εί-ναι το εκμέκ με παγωτό, ωστόσο κανένα από τα παραπάνω γλυκά δεν με άφησε δυσαρεστημένο, για αυτό και προτείνω να παραγγείλετε και έναν ελληνικό καφέ για συνοδεία. Δυστυχώς, οι τιμές του είναι «τσιμπημένες», εκτός αν κάποιος θεωρεί ότι 8 ευρώ η μερίδα είναι ΟΚ. Προς υπεράσπισή

του, όμως, οι μερίδες είναι τόσο μεγάλες που ου-σιαστικά προορίζονται για δύο άτομα και έτσι εξι-σορροπείται εν μέρει η κατάσταση. Αν μάλιστα εί-στε πάνω από τέσσερα άτομα, τότε μια ποικιλία γλυκών με παγωτό στη μέση πιθανόν να είναι η καλύτερη επιλογή. Επειδή το γλυκό είναι πάντα κάτι παραπάνω από απλή τροφή και οι σπιτικές συνταγές σπανίζουν, αλλά και αξίζουν.

INFO

7

9

3

6

8

4

9

2

2

6

9

1

1

5

2

2

4

5

6

3

4

5

9

4

INFOApolis - Scherzo

42 21

Την πρώτη της LifeCam με δυνατότητα λήψης βίντεο 1080p κυκλοφορεί η Microsoft. Παρά το μι-κρό της μέγεθος, η LifeCam Studio 1080p μπορεί να τραβήξει βίντεο εξαιρετικής ευκρίνειας, τη στιγμή που η βάση της της επιτρέπει να στερεωθεί πάνω σε σχεδόν κάθε μόνιτορ ή οποιαδήποτε άλλη επιφάνεια. Παράλληλα, είναι εφοδιασμένη με ένα κουμπί Windows Live Call, που επιτρέπει την άμεση εκκίνηση βιντεοκλήσεων, αλλά και ένα μικρόφωνο που ηχογραφεί τη φωνή σας σε πολύ καλή ποιότητα. Ετσι, ο χρήστης μπορεί να ανεβά-σει βίντεο 720p στο Youtube, αφού πλέον η ιστο-σελίδα υποστηρίζει αυτή τη δυνατότητα, αλλά και να πραγματοποιήσει βιντεοκλήσεις υψηλής ευ-κρίνειας μέσα από τα Windows Live Essentials 2011. Το κόστος της στην Αμερική δεν θα ξεπερ-νάει τα 100 δολάρια.

www.microsoft.com

Επειδή τα όνειρα είναι δωρεάν, η LG φροντίζει να μας βο-ηθάει να ονειρευόμαστε, παρουσιάζοντας τον πρώτο 3D βιντεοπροβολέα που προσφέρει Full HD τρισδιάστατη εικόνα μέσω ενός μόνο φακού. Ο LG CF3D μπορεί στην κυριολεξία να μετατρέψει το σαλόνι μας σε σινεμά, προ-βάλλοντας εικόνα έως και 200 ίντσες σε πλάτος, ενώ δι-αθέτει πλήρη φωτεινότητα 2.500 ANSI-lumens και λόγο αντίθεσης 7.000:1. Χάρη στην εξελιγμένη του τεχνολογία μεγιστοποιεί τα τρισδιάστατα εφέ, καταναλώνοντας λιγότε-ρη ενέργεια σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Ερχεται πακέ-το μάλιστα με έξι ζευγάρια γυαλιών και το πανί προβολής Silver Screen 150 ιντσών. Η τιμή του, ωστόσο, κρίνεται απαγορευτική για το μέσο χρήστη, αφού φτάνει ούτε λίγο ούτε πολύ τα 13.499 ευρώ.

www.lg.com

Στις προθήκες των καταστημάτων βρίσκεται από την Πέμπτη η πιο πρόσφατη συνέχεια του Pro Evolution Soccer, το PES2011. Αυτό που ξεχωρίζει είναι η ελληνική περιγρα-φή των αγώνων με τις φωνές των Χρήστου Σωτηρακόπουλου και Γιώργου Θαναηλάκη, κάτι που είχαμε χρόνια να δούμε σε ανάλογο τίτλο, αλλά και η προσθήκη του Champions League, του Europa League και του Copa Libertadores με όλες τις επίσημες ομάδες, τα γήπεδα και τους παίκτες τους. Οι δημιουρ-γοί υπόσχονται νέα αναβαθμισμένη τεχνητή νοημοσύνη στην άμυνα αλλά και μηχανισμό ‘‘Drag and Drop’’ που θα μπορεί να χρησι-μοποιηθεί σε κάθε σημείο της ομάδας και θα κάνει απλούστερο τον έλεγχό της. Η τιμή του παιχνιδιού είναι 60 ευρώ για PS3 και ΧΒΟΧ 360, και 35 ευρώ για PC, PS2, PSP και Wii.

http://uk.games.konami-europe.com

μ ρ

Στις 26 Φεβρουαρίου του 2011 θα έχουν οι τυχεροί Γιαπωνέζοι καταναλωτές το Nintendo 3DS στα χέρια τους, όπως ανα-κοίνωσε η εταιρεία σε συνέντευξη Τύπου στο Τόκιο. Η φορητή κονσόλα που θα μπο-ρεί να αναπαράγει τρισδιάστατα παιχνίδια χωρίς την ανάγκη ειδικών γυαλιών, αρχι-κά θα διατίθεται σε μπλε και μαύρο χρώμα, ενώ η τιμή της θα φτάνει τα 25.000 γιεν (περίπου 220 ευρώ). Μαζί της θα κυκλο-φορήσουν, μεταξύ άλλων, τα παιχνίδια Kid Icarus, Super Street Fighter IV, Resident Evil: Revelations, Samurai Warriors, Dead or Alive, Pro Baseball Spirits, Metal Gear Solid, Paper Mario, Chocobo Racing, Super Monkey Ball, Star Fox, Animal Crossing, καθώς και μία 3D έκδοση του Zelda: Ocarina of Time. Στην Ευρώπη αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο Μάρτιο.

http://e3.nintendo.com/3ds/

43

Οι φανατικοί gamers, που πάντα είχαν μια αδυναμία στην Logitech για τα περιφερειακά της, έχουν ακόμη ένα λόγο να χαμογελούν: η εταιρεία ανακοίνωσε την κυκλοφορία του Gaming Mouse G700 και του Gaming Keyboard G510. Το ποντίκι G700 είναι ειδικά σχεδιασμένο, ώστε να προσφέρει γερό κράτημα, και διαθέτει ροδέλα ακριβείας, τέσσερα κουμπιά στον αντίχειρα και άλλα πέντε στο πάνω μέρος, εξοπλισμός ικανός να δώσει σε κάθε παίκτη που σέβεται τον εαυτό του ένα χαμόγε-λο μέχρι τα αυτιά. Το πληκτρολόγιο από την πλευρά του είναι εφοδιασμένο, μεταξύ άλλων, με μία LCD οθόνη, δύο θύρες USB, καθώς και μία είσοδο για μικρόφωνο και μία έξοδο για ακουστικά.

www.logitech.com

Στην παρουσίαση του Internet Explorer 9 Beta προχώρησε η Microsoft Ελλάδας, φιλοδοξώ-ντας πως με την αναβαθμισμένη έκδοση του περιηγητή της θα καταφέρει να αποκτήσει ακό-μα μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς. Η αλήθεια είναι πως έχει τα φόντα, για να τα καταφέρει, αφού ο IE9 ενσωματώνει μια σειρά από νέα χαρακτη-ριστικά, όπως τα Pinned Sites και τα JumpLists που κάνουν πιο εύκολο το σερφάρισμα στο μέσο χρήστη. Με την πρώτη λειτουργία μπο-ρεί κανείς να προσθέσει το αγαπημένο του site ως εικονίδιο στην μπάρα των Windows, ενώ με τη δεύτερη μπορεί να πραγματοποιεί διαδι-κτυακές εργασίες χωρίς να εκκινεί απαραίτητα τον browser. Παράλληλα, ο Internet Explorer εκμεταλλεύεται το hardware του υπολογιστή για την απεικόνιση των ιστοσελίδων, κάνοντας πιο εύκολη την αναπαραγωγή προτύπων, όπως το HTML5.

www.microsoft.com

Ενας ακόμη ανταγωνιστής προστέ-θηκε στη μάχη των tablet pc, με την RIM (κατασκευάστρια εταιρεία των BlackBerry) να παρουσιάζει το BlackBerry PlayBook. Το PlayBook θα έχει το δικό του λειτουργικό σύστημα, το BlackBerry Tablet OS, και θα είναι εφοδιασμένο με multi-touch οθόνη 7 ιντσών ανάλυσης 1024x600. Ο επε-ξεργαστής του 1GHz θα μπορεί να αναπαράγει βίντεο υψηλής ανάλυσης έως 1080p και να το προβάλει σε με-γαλύτερη οθόνη ή προτζέκτορα μέσω της εξωτερικής HDMI θύρας, ενώ οι δύο ενσωματωμένες κάμερες στο μπροστά και πίσω μέρος θα έχουν ανάλυση 3 και 5 megapixels αντίστοιχα. Η τιμή του δεν έχει γίνει ακόμα γνωστή, όπως και η ακριβής ημερομηνία κυκλοφορίας του, ωστόσο αναμένεται να βγει στην αγορά μέσα στο πρώτο τρί-μηνο του 2011. http:// na.blackberry.com/

Η πρόταση της Kia στα ηλεκτρικά αυτοκίνη-τα ακούει στο όνομα Pop και είναι άκρως φουτουριστική. Το όχημα της κορεάτικης εταιρείας προορίζεται για μετακινήσεις μέσα στην πόλη, με μήκος που δεν ξεπερνά τα τρία μέτρα. Θα μπορεί να μεταφέρει έως και τρεις επιβάτες με λίγες αποσκευές, με τους δύο να κάθονται μπροστά και τον άλλο πίσω σε πλά-για διάταξη. Η πρωτότυπη σχεδίαση του αυ-τοκινήτου ξεχωρίζει ακόμη από τις μεγάλες γυάλινες επιφάνειες, αλλά και τις πόρτες που ανοίγουν προς τα πάνω. Το γεγονός μάλιστα ότι είναι αμιγώς ηλεκτρικό όχημα το κάνει απόλυτα φιλικό προς το περιβάλλον, αφού θα έχει μηδενικούς ρύπους.

www.kiamotors.com

44

Ο πρώτος μήνας του φθινοπώρου μόλις τελείωσε. Μπορεί το μαύρισμα να έχει υποχω-ρήσει, αλλά η περιποίηση σώματος και μαλλιών συνεχίζεται ακάθεκτη. Γι’ αυτό, λοιπόν, αφήστε στην άκρη αντηλιακά σώματος, μαλλιών, χειλιών, καθώς και τα after sun. Αντιθέ-τως, προμηθευτείτε κρέμες ενυδάτωσης, σαμπουάν εντατικής θεραπείας και πούδρα που να αναδεικνύει το φυσικό σας τόνο. Τα καλλυντικά και τα προϊόντα ενυδάτωσης πρέπει να ακολουθούν την κάθε εποχή, δεν συμφωνείτε;

Ενα από τα πρώτα μεγάλα προβλήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε το φθινόπωρο σχετίζεται με τα μαλ-λιά μας. Το Timotei είναι για όλες εμάς ο ιδανικός σύμμα-χος για την περιποίηση των μαλλιών. Η νέα σειρά με φυ-σικά ελιξήρια ομορφιάς από όλο τον κόσμο μας αποκαλύ-πτει τα μυστικά γυναικών που εμπιστεύονται εδώ και αιώ-νες τη φύση για τη φροντίδα τους. Το αβοκάντο από τη Νό-τια Αφρική, το έλαιο Macadamia από την Αυστραλία, το μέλι Acacia από τη Γαλλία και το εκχύλισμα καμέλιας από τη Χιλή είναι μερικά μόνο από τα φυσικά συστατικά πoυ μοιράστηκαν οι γυναίκες από όλο τον κόσμο με το Timotei και εκείνο με εμάς.

Η νέα σειρά προϊόντων της Nivea φροντίζει για εσάς και το σώμα σας. Με τη νέα σειρά Angel Star μπορείτε να έχετε το ενυδατωμένο δέρμα που αγαπάτε χωρίς ίχνος λιπαρότη-τας. Και όλα αυτά με το ευχάριστο άρωμα βατόμουρου που κάνει τους γύρω σας να χαμογελούν σε κάθε σας πέρασμα. Το πιο αγαπημένο προϊόν της σειράς είναι, αναμφισβήτη-τα, το Body Soft Souffle. Με υφή γιαουρτιού και πάντα το αγαπημένο άρωμα βατόμουρου δίνει στην επιδερμίδα σας φρεσκάδα και απαλότητα που διαρκούν όλη μέρα. Και για μια πιο ολοκληρωμένη φροντίδα προτιμήστε τα αποσμητι-κά Angel Star σε σπρέι και roll on, καθώς και το Shower cream για αφρόλουτρα που θα αγαπήσετε.

Μία σωστή περιποίηση δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει το πρόσωπο και κυρίως το πιο απαιτητικό κομμάτι του, το δέρμα. Η επιλογή της κατάλληλης πούδρας, λοιπόν, είναι το Α και το Ω στη λίστα αγορών μιας γυναίκας. Λιπαρή ή ξηρή επιδερμίδα; Με αντηλιακή προστασία ή όχι; Η νέα Superbalanced Powder Makeup SPF 15 της Clinique ήρθε, για να λύσει όλες τις απορίες μας. Χάρη στην έξυπνη τεχνο-λογία εξισορρόπησης της επιδερμίδας, η καινούργια σύν-θεση κρατά τις ξηρές ζώνες άνετες και τις λιπαρές χωρίς γυαλάδα, ενώ η ειδική σύνθεσή της απλώνει τις βιταμίνες με κάθε πέρασμα. Γιατί να συμβιβαστείτε με κάτι λιγότερο;

Με την ίδια αποτελεσματικότητα η Clinique φροντίζει και τις σκούρες κηλίδες και τις δυσχρωμίες του δέρματος με το νέο Even Better Clinical Dark Spot Corrector. Σε μό-λις τέσσερις εβδομάδες όλες οι επιδερμίδες, ανοιχτόχρω-μες και σκουρόχρωμες, γίνονται πιο φωτεινές και τα σημά-δια μειώνονται ορατά. Ειδικά δημιουργημένος από δερμα-τολόγους, για να προσφέρει ασφάλεια και να είναι φιλικός προς την επιδερμίδα, ο συγκεκριμένος ορός έχει αποδει-χθεί κλινικά ότι προσφέρει βελτίωση του χρωματικού τό-νου κατά 53%.

Αφήσαμε για το τέλος το νέο must του φετινού φθινοπώ-ρου. Αν το όνειρό σας είναι να αποκτήσετε ένα εκατομμύ-ριο βλεφαρίδες, ήρθε η ώρα να πραγματοποιηθεί. Με τη νέα μάσκαρα Volume million lashes της L’oreal θα έχετε ακαταμάχητο βλέμμα για όλες τις εμφανίσεις σας. Με μαγι-κό βουρτσάκι που πολλαπλασιάζει τις βλεφαρίδες σας και ελέγχει την ποσότητα, η καινούργια αυτή μάσκαρα θα γίνει το νέο σας φετίχ!

Κριός (21/3 – 20/4)

Ζυγός(24/9 – 23/10)

Καρκίνος(22/6 – 22/7)

Αιγόκερως(22/12 – 20/1)

Ταύρος(20/4 – 20/5)

Σκορπιός(24/10 – 22/11)

Λέων(23/7 – 23/8)

Υδροχόος(21/1 – 19/2)

∆ίδυμοι(21/5 – 21/6)

Τοξότης(23/11 – 21/12)

Παρθένος(24/8 – 22/9)

Ιχθείς(20/2 – 20/3)

Επέζησες από τη χιονοθύελλα ρομαντισμού της προηγούμενης εβδομάδας; Κοίτα να συμ-μαζέψεις τις ορέξεις σου, γιατί η εβδομάδα που έρχεται, σου δίνει τις ευκαιρίες όχι μόνο να συγκροτήσεις λίγο καλύτερα τα ερωτικά σου που τους «είχες ζαλίσει λίγο τον έρωτα», αλλά και να χρησιμοποιήσεις τον πιο δημι-ουργικό σου εαυτό, για να τιθασεύσεις όσα σου συμβαίνουν στο γραφείο και δοκιμάζουν τα νεύρα σου. Ετοιμάσου να παίξεις ξύλο με τον εαυτό σου και να τον κερδίσεις. Μην ξε-χνάς, όμως, ότι η παραγωγικότητα δεν είναι ποτέ θέμα τύχης.

Βρίσκεσαι σε μία δίνη ψυχικής ανανέωσης, και αυτό καθορίζει τις κινήσεις σου καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι κλείνεσαι στο κουκούλι σου, για να πεταχτείς αργότερα σαν πεταλούδα με φτερά που κόβουν σαν λεπίδια, αλλά μην σε απασχολεί αυτό, καμιά φορά είναι ωραία και στο κουκούλι. Σε κάθε περίπτωση, συγκρα-τήσου, μην προσπαθείς να δεις προβλήμα-τα εκεί που δεν υπάρχουν, και προς Θεού, άσε τη σωτηρία του κόσμου για άλλη φορά, ή για άλλον άνθρωπο. Θετική σκέψη και όλα θα περάσουν.

Θέλεις να ανοίξεις τους πνευματικούς ορίζο-ντές σου και να γνωρίσεις νέες κουλτούρες, νοοτροπίες ή και συναισθήματα; Θέλεις να εξαντλήσεις όλη την ενέργειά σου σε παρέ-ες, γνωριμίες, γνώση και διασκέδαση, νοθεύ-οντας την καθημερινότητά σου με μία γερή δόση έστω και αστικής περιπέτειας; Ε, λοι-πόν, δεν έχεις επιλογή, έτσι θα γίνει. Θα εί-ναι πρόκληση, όμως, να το ξέρεις, καθώς το μυαλό σου δεν είναι στη θέση του αυτή την εβδομάδα. Ο χρόνος θα δείξει αν οι νέες προκλήσεις που έρχονται θα είναι για σένα δουλειά ή διασκέδαση.

Αυτή η εβδομάδα είναι μία καλή ευκαιρία για σένα να γράψεις αυτήν την αυτοβιογραφία που πάντα είχες στο μυαλό σου, ψώνιο Αιγό-κερε. Και να μην το κάνεις πάντως, η εβδομά-δα αυτή ευνοεί την πνευματική εργασία, αν δηλαδή διδάσκεις, τελειώνεις τη ριμάδα τη σχολή ή απλά θες να επικοινωνείς με λίγο πιο ενδιαφέροντα τρόπο, θα δεις τον εαυτό σου να τα καταφέρνει καλύτερα.

Στο σπίτι οι δουλειές είναι βουνό, στη δου-λειά η χαρτούρα μαζεύεται, το αμόρε σου ή το φλερτ σου γίνεται όλο και πιο απαιτητι-κό, οι ευθύνες συσσωρεύονται, όλα αυτά εί-ναι προϊόντα της σκληρής σου δουλειάς, και εσύ βρίσκεσαι πάνω από όλα αυτά με χαμό-γελο στα χείλη και μάτι που γυαλίζει, σαν τον Κόναν μόνο του πάνω στο λόφο να παίρνει κεφάλια. Το υψηλό ηθικό και τα κέφια στην προσωπική σου ζωή είναι εντυπωσιακά, σο-βαρά έχω ψαρώσει, και σε βοηθούν να εξελι-χθείς και να εμπλακείς στα εγκόσμια με έντο-νη ζωτικότητα. Τα συγχαρίκια μου.

Συνεχίζονται οι προσπάθειές σου να ζεστάνεις τις σχέσεις σου, να έρθεις πιο κοντά στους φί-λους σου, να συνεργαστείς καλύτερα στη δου-λειά σου. Γιατί τώρα ξέρεις πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά στη ζωή σου αυτόν τον καιρό. Και γιατί τα πράγματα δείχνουν να σοβαρεύ-ουν. Αν όχι τώρα, τότε σύντομα έρχονται επι-σημοποιήσεις, κανένας αρραβώνας, κανένας γάμος, ή ακόμα καλύτερα, κάποια καταπλη-κτική πεταχτή. Δώσε βάρος στην εμπιστοσύ-νη και έχεις κερδίσει. Εξάλλου, η εμπιστοσύ-νη είναι καλό πράγμα.

Καθώς τα οικονομικά σου θα σε δυσκολέψουν, και θα σε αναγκάσουν να στραφείς σε γνώσεις και βοήθεια του περιγύρου σου, αλλά και να χρησιμοποιήσεις την κατά τα άλλα οξυμμέ-νη αυτόν τον καιρό διορατικότητά σου, αυτό που θα σε ενθουσιάσει είναι ο ερωτικός το-μέας. Επιφανειακά, η επικοινωνία θα δυ-σχεράνει, παράλληλα, όμως, θα δεις να ορ-γιάζουν πάθη και συναισθήματα πιο βαθιά και από το πηγάδι στο χωράφι του μπάρμπα μου. Αυτό σημαίνει νέους ερωτικούς στόχους για πολλούς, αλλά και αναθέρμανση σχέσεων που ήδη υπάρχουν για άλλους.

Αυτή την εβδομάδα θα εχείς σου πολλές ευκαι-ρίες να δεις τα λεφτάκια σου να αυγατίζουν, γι’ αυτό ρίξε όλη τη δημιουργικότητά σου εκεί. Αυτό μπορεί να σημαίνει είτε κάποιο νέο κερδοφόρο project, είτε μία τάση σου να ξοδέψεις ή να επενδύσεις, είτε μία φρέσκια ματιά σου προς τα οικονομικά σου, μέχρι και λεφτά ουρανοκατέβατα. Τι να πω, παίξε τζό-κερ, καλή ευκαιρία είναι. Αυτή η εβδομάδα είναι επίσης καλή ευκαιρία να κοιτάξεις θέ-ματα που λιμνάζουν καιρό.

Πώς μας βγήκες εσύ τόσο παραδοσιακός; Για-τί έχεις τόσες τάσεις να βρεις τι σε συνδέει με το παρελθόν, τις ρίζες σου, τους προγόνους σου; Ετοιμος είσαι να ταξιδέψεις τρία χρό-νια, για να καταλήξεις να κλαις μπροστά σε μία γκρεμισμένη καλύβα στη μέση του που-θενά. Η καριέρα σου, οι επιτυχίες σου, και όπου μπαίνει σε χρήση η πνευματικότητά σου, όλα κρίνονται με βάση το κατά πόσον έχουν επίπτωση στην προσωπική σου ζωή. Για συγκεντρώσου, όμως, γιατί πολλές οικο-νομικές συναλλαγές φαίνονται στον ορίζοντα και χρειάζεται προσοχή.

Ηρθε η ώρα να δείξεις την υπευθυνότητα που κρύβεις μέσα σου, για να αντεπεξέλθεις στις προκλήσεις της εβδομάδας, Τοξότη. Δεν θα σου βγει σε κακό πάντως, καθώς μόνον έτσι θα εκμεταλλευτείς τις ευκαιρίες που παρου-σιάζονται στη δουλειά σου ή ό,τι άλλο κά-νεις, και θα αντιμετωπίσεις την ερωτική σου εσωστρέφεια κατά την αρχή της εβδομάδας. Μην ανησυχείς πάντως, οι ανταμοιβές είναι ήδη πολύ κοντά και είναι γλυκές σαν το κέικ που φτιάχνει η θεία μου στον μπάρμπα μου που έχει το πηγάδι.

Νιώθεις δύναμη και αυτοπεποίθηση παρα-πάνω από τα συνηθισμένα σου επίπεδα, σαν να στρέφει το βλέμμα του ο κόσμος λίγο πιο πολύ προς τα σένα. Οι συγκυρίες τώρα σαν κερασάκι στην τούρτα θα σε ξερουτινιάσουν διαπροσωπικά, λόγου χάρη ξεκινώντας ή ανανεώνοντας σχέσεις με συγγενείς, συνερ-γάτες, συντρόφους, κατοικίδια, διάλεξε και πάρε. Κοίτα να το εκμεταλλευτείς, για να χα-λαρώσεις αυτή την εβδομάδα, αλλά μην ξε-χνάς: το κλειδί σε όλα αυτά είναι η γλώσσα σου. Πάρτο αυτό, όπως θες.

Δεν είσαι ένας άνθρωπος αυτή την εβδομάδα. Προετοιμάσου για εφέ τύπου «Ντόκτορ Τζέ-κιλ και Μίστερ Χάιντ», αφού συναισθήματα μίσους προς κάποιους και αγάπης προς άλ-λους, ηρεμίας και ενέργειας κατά περίπτωση, έρχονται στην επιφάνεια. Οι σχέσεις σου εί-ναι στο μίξερ, ο περίγυρός σου θα σε υπο-στηρίζει, ενώ το αίσθημα του ανταγωνισμού πλανιέται. Κοίτα μην τα κάνεις όλα μαντά-ρα, και ο κόσμος θα εκτιμήσει ότι δεν δου-λεύεις με βάση κάποιο υπερσατανικό σχέδιο, αλλά πως οι αντιδράσεις σου βγαίνουν από την καρδιά σου. Ή το παντελόνι σου.

45

46

Τα ψώνια στο σούπερ-μάρκετ. Οτιδήπο-τε έρχεται από το εξωτερικό απουσίαζε από τα ράφια. Οτιδήποτε, εκτός από cola. Η κέ-τσαπ δεν υπήρχε, φρυγανιές δεν υπήρχαν, ο αρακάς που παίρνω δεν υπήρχε. Αποφά-σισα ότι δεν αξίζει να πεινάσω και πήρα ό,τι βρήκα μπροστά μου, αλλά η λίστα μου δεν ολοκληρώθηκε ποτέ...

Την είδηση στο allthingd.com για την επερχό-μενη συνεργασία Facebook και Skype. Σύμφω-να με το δημοσίευμα, θα μπορούμε να μιλάμε και να στέλνουμε SMS με όλους τους φίλους μας στο Facebook. Δηλαδή μεγάλη διευρυμένη λίστα επαφών που θα μπορούμε να χρησιμοποιήσου-με και στις δύο υπηρεσίες. Δηλαδή θα μπορούν οι φίλοι μου στο Facebook να με καλούν να μιλή-σουμε online ή ακόμα χειρότερα για videochat; Μόλις το συνειδητοποίησα και πριν προλάβω να διαβάσω ολόκληρη την είδηση, έσπευσα και δι-έγραψα διάφορους άσχετους που κάποτε ντρά-πηκα να αρνηθώ τη φιλία τους. Ελπίζω στο τέ-λος του κειμένου να μην έλεγε ότι η είδηση είναι φάρσα και έγινα ρεζίλι σε τόσο κόσμο.

Το νέο καταπληκτικό δίσκο της Hilary Kole “You are there”. Η Νεοϋορκέζα νε-αρή μουσικός με τη βελούδινη φωνή με ταξίδευε τέλεια το πρωινό της Δευτέρας. Το κινητό χτύπησε και διέκοψε τις πρώ-τες νότες από το “It’s always you”. Pause και απαντάω. Γνωστή εταιρεία κινητής τη-λεφωνίας πήρε να με ενημερώσει για κάτι νέες προσφορές που άξιζε, λέει, να ακού-σω. Τι και αν είπα ότι έχω ήδη συμβόλαιο, τι και αν είπα ότι έχω δουλειά και δεν έχω χρόνο. Απτόητη! Μετά από τρία λεπτά δια-πραγματεύσεων κατάφερα να κλείσω το τη-λέφωνο, αλλά πάει η ωραία ατμόσφαιρα. Να θυμηθώ, όταν ξαναβάλω Hilary Kole να «κατεβάσω» κινητό, σταθερό και οτιδή-ποτε κάνει ήχο.

Τον αγώνα του Παναθηναϊκού με την Κοπεγχάγη. Οσο και αν προ-σπάθησα να ξεπεράσω το πρώτο γκολ και να μην εξοργιστώ με τον Τζόρβα, ο αποσυντονισμός που ακολούθησε δεν άφησε στα νεύρα μου πολλά περιθώρια. Το δεύτερο γκολ ήρθε γρήγορα και η αποβο-λή του Σίλβα στο 49 ολοκλήρωσε την, ούτως ή άλλως, τραγική εμφά-νιση. Νομίζω κάπου στο 75 ακολούθησα την πορεία των πρασίνων που είχαν φτάσει μέχρι το ΟΑΚΑ. «Εφυγα» από το παιχνίδι, έκλεισα την τηλεόραση και προσπάθησα να ηρεμήσω.

Tη διαδρομή Σύνταγμα-Μοναστηράκι. Ξεκίνησα περιχαρής από τα Κάτω Πατήσια και άρχισα να εκνευρίζομαι στην Αττική, όταν μία κυ-ρία θυμήθηκε αμέσως μόλις είδε το σταθμό ότι πρέπει να κατεβεί και αγνόησε πανικόβλητη τα 20 άτομα που είχαμε ήδη στοιβαχτεί μπρο-στά στην πόρτα. Τρεις στάσεις μετά, στο σταθμό Λαρίσης, ένας συμπα-θέστατος -και πανύψηλος- Αμερικανός με ένα αναψυκτικό στο χέρι, μου θύμισε ότι είναι ακόμα Σεπτέμβρης και υπάρχουν χαρούμενοι τουρίστες στην Αθήνα. Δύο λεπτά αργότερα που σήκωσε το χέρι του, για να πιάσει τη λαβή, μου θύμισε ότι ο τουρισμός δεν είναι ταυτόση-μος με την καθαριότητα. Στην επόμενη στάση κατέβηκα.