Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης Ειδικός σύμβου-λος: Θάνος Τριανταφύλλου Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακίδης Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Βλα-σταρά, Αθως Δημουλάς, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργι-αδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής Δημιουργικό: Δημήτρης Στεργίου, Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

Φωτογραφίες: AFP Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

«Βγαίνουμε απ’ το σινεμά (...) και τα νέον στις βιτρίνες γράφουν όλα σ’ αγαπώ,έλα κράτα με απ’ τη μέση, γιατί θ’ απογειωθώ,

σκέψου μεσάνυχτα και κάτι στη Σταδίου να πετώ!»Οι Νύχτες Πρεμιέρας, ο φθινοπωρινός κινηματογραφικός θεσμός της πόλης, άρχισε!

4

REALITY BITES

www.realitybites2011.wordpress.com

Επιμένοντας στο να φτιάχνει τις καλύτερες λίστες στο ίντερ-νετ, το ηλεκτρονικό περιοδικό “Flavorwire” αυτή τη φορά κάνει ένα συνδυασμό λογοτεχνίας και γεωγραφίας και μας παρουσιά-ζει πόλεις όπου ζουν διάσημοι συγγραφείς. Κάποιοι από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες συνδέουν συχνά το έργο τους με τις πόλεις τους και τα κείμενά τους είναι εμπνευσμένα από τις γειτονιές τους. Ο Ερβιν Ουέλς έγραψε το “Trainspotting” για το Εδιμβούργο του και ο Χαρούκι Μουρακάμι το «Νορβηγικό δάσος» για το Τόκιο. Η λίστα συνεχίζεται με πολλά παραδείγματα που δεν περιμένει κανείς, όπως η επιλογή του Μάρτιν Εϊμις ως «εκπροσώπου» του Λονδίνου με την τριλογία του “London fields” ή τον Αλεξάντερ Μακσίκ με το “You deserve nothing” για το Παρίσι. Δεν μπορούμε όμως να μην θεωρήσουμε παράλειψη στη μικρή αυτή παρουσίαση την απουσία της Αγίας Πετρούπολης του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, ο οποίος τοποθετούσε συχνά τους ήρωές του στη γειτονιά όπου έμενε και έπειτα, για να είναι «καθαρός» για το επόμενο βιβλίο του, απλά άλλαζε γειτονιά.

Με αισθητική που τείνει στο “New Yorker”, με θέματα που στέκονται ακομπλεξάριστα ακόμα και εκτός επικαιρότητας, με ύφος γραφής που σε πείθει για την ποιότητά του, το περιοδικό “Believer” είναι νομίζω ένα από τα καλύτερα παγκοσμίως. Κυκλοφορεί εννέα φορές το χρόνο από το 2003, κινού-μενο γύρω από έναν καλλιτεχνικό άξονα (λογοτεχνικό κυρίως), συνδυάζοντας ένα ακαδημαϊκό στιλ με μια ποπ αντίληψη. Στο τεύχος του Σεπτεμβρίου, σε ένα κομμάτι του εξωφύλλου εντόπισα το τσουλούφι του Τζέ-ισον Σβάρτσμαν, ο οποίος είναι μια πολύ αγαπημένη μου περίπτωση. Πιθανόν λόγω και του δύσκολα προφερόμενου ονόματός του, ο Σβάρτσμαν έχει στερηθεί μέρος της φήμης που του αξίζει. Να σας βοηθήσω.

Πρόκειται για τον πιτσιρικά του “Rushmore” του Γουές Αντερσον, το Λουδοβίκο της «Μαρίας Αντουανέτας» της ξαδέλφης του Σοφίας Κόπολα και εσχάτως για το βασικό χαρακτήρα του “Bored to death” που προ-βάλλεται από το HBO. Εκτός από ηθοποιός όμως είναι και μουσικός, ντράμερ για την ακρίβεια, στιχουργός και για χρόνια μέλος των Phantom Planet. Από τη μακροσκελή συνέντευξη που παραχώρησε στο “Believer” ξεχώρισα ένα κομμάτι όπου μιλάει περισ-σότερο ως μουσικός. «Αυτό που μου αρέσει στους στίχους των τραγουδιών είναι ότι δεν χρειάζεται να είναι περίπλοκοι», είπε ο Σβάρτσμαν. «Ακόμα και στο τραγούδι του Τζόρτζ Χάρισον ‘Isn’t it a pity’ λέει: ‘Some things take so long, but how do I explain?’ Είναι μια σπουδαία ατάκα, αλλά δεν είναι απαραίτητα ποιητική». Και φυσικά το ίδιο ισχύει στα περισσότερα πράγματα. Τι πρέ-πει ή τι οφείλει να είναι περίπλοκο; Πόσο σπουδαία είναι τελικά η απλότητα; Κατά τα άλλα το πρώτο επεισόδιο του τρίτου κύκλου του “Bored to death” αναμένεται στις 10 Οκτωβρίου. Καιρός ήταν.

Πέρα από την επέ-τειο των δέκα ετών από την κατάρρευ-ση των Δίδυμων Πύργων, που την τελευταία εβδομάδα στάθηκε πειστική αφορμή για την επαναφορά των φωτογραφιών της πτώσης τους μαζικά στο προσκή-νιο, το μουσικό site PopMatters θυμήθηκε άλλη μια επέτειο, την οποία μάλιστα, κατά κάποιον τρόπο, συνέδεσε με του Πύργους. Συμπληρώνονται λοιπόν δέκα χρόνια από το άλμπουμ “Is this it” των Strokes, για τους οποίους κάποτε ειπώθηκε ότι γράφουν το ροκ από την αρχή για χάρη της σύγχρονης εποχής. Αυτά τα δέκα χρόνια που πέρασαν βρίσκουν τους Strokes ελαφρώς πεσμένους, λιγότερο δημιουργικούς και λιγότερο σημαντικούς από τότε. «Μετά την 11η Σεπτεμβρίου ο κόσμος έμοιαζε πιο σύνθετος», γράφει η Λόρεν Χέγκερ, «και οι Strokes προσέφεραν μια ροκ διαφυγή τριών λεπτών τη φορά». Αυτή η τρίλεπτη απόλαυση, χαρακτηριστικό παλαιότερων εποχών, ήταν όσος χρόνος χρειαζόταν η νεοϋορκέζικη μπάντα για να δώσει αυτό το κάτι παραπάνω στον κόσμο και στην πόλη της. Η μουσική τους ήταν απλή, φρέσκια, δυναμική, αστική. «Το νεοϋορκέζικο ροκ σημαίνει Lou Reed, Television και Talking Heads», συνεχίζει η Χέγκερ. «Το νεοϋορκέζικο ροκ συνδυάζει τα όρια του δρόμου με μια γεύση προνομίου και διανοουμε-νισμού». Αυτό το ροκ έπαιξαν οι Strokes πριν από δέκα χρόνια, αυτός ήταν ο ήχος του πιο επιδραστικού πιθανόν δίσκου του Μιλένιουμ. Ο,τι και να γίνει, ό,τι και να κάνουν από δω και πέρα, «οι καλύτερες στιγμές τους θα αντιπροσωπεύουν πάντα τη Νέα Υόρκη τους μήνες μετά την 11η Σεπτεμβρίου».

υταία εβδομάδα

5

Καλό, χρυσό το Entertainment Stage, σε κεντρικό σημείο που βολεύει, ωραίος και ο εξώστης με τα επίπεδά του, αλλά τέτοιο κρύο σε συναυλία είχα να νιώσω από ένα βράδυ πριν από χρόνια όταν είχα πάει να «κρυφακούσω» -πώς μου είχε έρθει;- τους Kansas στα βραχάκια του Λυκαβηττού. Με τον κλιματισμό στο φουλ λοιπόν, είδα τον Μπρετ Αντερσον να προσπαθεί να ζωντα-νέψει το μύθο που κυκλοφορούσε κάποτε και που ήθελε τους Suede να είναι η κα-λύτερη μπάντα της μετά Smiths εποχής. Εχοντας λοιπόν υπάρξει μεγάλος σταρ πριν από 15 χρόνια, ο Αντερσον ήξερε πώς να φερθεί πάνω στη σκηνή, αφήνοντας ηδο-νικά σχεδόν το σώμα του να νιώσει την επιβεβαίωση στα χάδια των μπροστινών σειρών. Ξανά και ξανά. Πώς τα έφερε έτσι η μοίρα, μέσα σε 20 μέρες είδαμε στην Αθήνα τους δυο μεγαλύτερους περφόρμερ της δεκαετίας του ’90 - όσον αφορά αυτή τη μουσική. Ο Τζάρβις Κόκερ βέβαια, σε αντίθεση με τον Αντερσον, έδινε την εντύ-πωση ότι το απολαμβάνει και ο ίδιος. Εν τω μεταξύ, όντας πίσω ακριβώς από τον ηχολήπτη, είδα κατά λάθος το set list της συναυλίας πάνω σε μια οθόνη, γεγονός που αν σου συμβεί είναι ευχή και κατά-ρα, αν με καταλαβαίνετε. Το τελευταίο τρα-γούδι πάντως ήταν, όπως κάθε φορά, το “Saturday night”, σύμφωνα με το οποίο το πρόγραμμα για το Σαββατόβραδο έχει ποτό και “silly things”, ντίσκο και καζίνο, ό,τι μας κάνει χαρούμενους τέλος πάντων για να μην αφήσουμε το χειμώνα να έρθει. Αυτό ακούγεται σαν το φανταστικό σύμπαν του “Game of thrones”, όπου οι εποχές δι-αρκούν χρόνια και η έλευση του χειμώνα συνεπάγεται κάκιστες εξελίξεις, σαν τη χει-ρότερη βιβλική απειλή. Οσο και να διασκε-δάσουμε πάντως τώρα που είμαστε ακόμα στο μεταίχμιο, ο φετινός χειμώνας θα έρθει και θα έχει εβδομάδες σαν και αυτή, όπου δεν ήξερες αν θα ξυπνήσεις σε μια χρεοκο-πημένη χώρα ή όχι. Και το χειρότερο είναι ότι αγνοείς τι θα σήμαινε αυτό για σένα. Πώς θα είναι η επόμενη μέρα αν αύριο το πρωί κηρύξουμε πτώχευση; Θα πηδάνε άνθρωποι από τα παράθυρα; Θα πεινά-με; Ή μήπως δεν θα γίνει τίποτα φοβερό και απλώς θα λήξουν οι μέρες της αφθο-νίας μας; Στη διαβόητη τηλεδιάσκεψη της Τετάρτης φανταζόμουν τον πρωθυπουργό θαμπό να πιξελάρει στην οθόνη του Skype εξαιτίας μια γενικώς κακής σύνδεσης.

a.dimoulas@metropolisnews.gr

Τις κινήσεις του Ντέιμον Αλμπαρν τις παρακολουθώ σταθερά εδώ και πολλά χρό-νια, όχι τόσο επειδή υπήρξε -σύμφωνα με το περιοδικό ‘‘Q’’- ο τέταρτος καλύτερος φρόντμαν όλων των εποχών από τον καιρό των Blur, όσο επειδή η σημερινή εκδοχή του φανερώνει έναν υπερ-δραστήριο καλλιτέχνη με πολλές καλές ιδέες. Οχι, ούτε στους Gorillaz αναφέρομαι, που ήταν κι αυτό ένα πείρα-μα μαζικής αποδοχής, αλλά στις σχετικά άγνωστες (στο ελληνικό κοινό) δουλειές του. Αναφέρομαι στις όπερες που γράφει, στις αφρικανικές περιπλανήσεις του, όπως αυτή στο Μάλι πριν από δέκα χρόνια που έφερε ως αποτέλεσμα το “Mali Music” ή όπως αυτή στο Κονγκό αυτές τις μέρες, όπου μαζί με μια ομάδα ντόπιων μουσικών ηχογράφησε το “Kinshasa one two”, του οποίου τα έσοδα θα διατεθούν στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Αναφέρομαι επίσης σε κάτι ακόμα. Σε εκείνο το ξεχασμένο project του που λεγόταν “The good, the bad and the Queen”, ένα project που μας χάρισε ένα συγκλονιστικό δίσκο στη συνεργα-σία του Αλμπαρν με τον Danger Mouse, τον Πολ Σίμονον των Clash, τον Σάιμον Τονγκ των Verve και τον Τόνι Αλεν, το φοβερό και τρο-

μερό ντράμερ της μπάντας του Φέλα Κούτι. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα άρχιζα έτσι στα καλά καθούμενα να εκθειάζω ένα δίσκο που βγήκε το 2007 αν δεν μου τον θύμιζε το κείμενο του Γκάρεθ Γκρούντι του “Guardian”. Οι μουσικοί συντάκτες της αγγλικής εφημερίδας διαλέγουν έναν αγαπημένο τους δίσκο και αυτή τη φορά ήταν η σειρά του “The good, the bad and the Queen”. Κατά τον Γκρούντι λοιπόν, το άλμπουμ έχει μια «μαγική ποιότητα», μια «ισχυρή αίσθη-ση μυστηρίου» και μια «υπαινικτική» ένσταση για τη βρετανική εμπλοκή στους πολέμους της Μέσης Ανατολής. Μια και το έφερε η κουβέντα, ακούστε το, αξίζει τον κόπο.

Ετεροχρονισμένα, πέντε χρό-νια μετά την πρώτη προβολή του, αποφάσισα να δω το “Life on Mars”, τη σειρά δηλαδή του BBC όπου ο ντετέκτιβ Σαμ Τάιλερ εξαιτίας ενός ατυχήμα-τος εν έτει 2006 μεταφέρεται στο Μάντσεστερ του 1973 και ζει εκεί, προσπαθώντας να επιβιώσει του αλλόκοτου συμβάντος. Σε ένα επεισόδιο πετυχαίνει τον Μαρκ Μπόλαν των T. Rex και, ενθουσιασμέ-νος για τη συνάντηση (που προφανώς δεν περίμενε να συμβεί ποτέ), τον χτυπάει στον ώμο και του λέει: «Να προσέχεις όταν οδηγείς, ε;»

Κατά σύμπτωση, αυτές τις μέρες ξαναπέτυχα τον Μπόλαν στο εξώφυλλο του περιοδι-κού “Uncut”, το οποίο τιμά (και καλά κάνει) την επέτειο των 40 ετών από το δίσκο “Electric warrior”, το σταθμό αφετηρίας δηλαδή του glam και ενός από τους σπουδαιό-τερους ροκ δίσκους όλων των εποχών. Στο εντιτόριάλ του,

ο Αλαν Τζόουνς θυμάται ότι ήταν παρών στο live των T. Rex στο Νιούκαστλ το 1976 και θυμάται το εκστασιασμένο πλήθος, τις φωνές των κορι-τσιών, το χαμόγελο του Μπό-λαν. Αναφέρει τη συγκεκριμένη συναυλία, γιατί ήταν και μία από τις τελευταίες του Μπόλαν, ο οποίος, παρά τη συμβουλή του Τάιλερ στο “Life on Mars”, δεν πρόσεξε και σκοτώθηκε σε τροχαίο στο βορειοδυτικό Λονδίνο λίγους μήνες αργότε-ρα, δυο εβδομάδες πριν κλείσει τα 30 του, επιτρέποντας την ταμπέλα του «τραγικού» δίπλα στο όνομά του.

Στο YouTube θα δεις το νέο βίντεο της Florence με τίτλο “What the water gave me”. Εκεί θα δεις την 23χρονη Φλω-ρεντία να παίζει με τα παιχνίδια της: το νερό, τα τραγούδια, τα ωραία της καπέλα, τη φωνή της. Δίπλα στις μουσικές προτά-σεις του καναλιού θα δεις την Κέιτ Μπους και την Τόρι Εϊμος. Αλλά και την Adele, με την οποία έχουν και κοινό παραγωγό, τον Πολ Επγουορθ. Και τους Beatles. Οι ηχογραφήσεις για το νέο άλμπουμ έγι-ναν στα φημισμένα Abbey Road Studios, εκεί που ηχογραφούσαν τα Σκαθάρια και αναμένουμε την κυκλοφορία του στις 31 Οκτωβρίου. Ενα τραγούδι για το φθινό-πωρο για να θυμηθούμε τις βουτιές του καλοκαιριού και να ανακαλύψουμε τι δώρο μας έκανε το νερό.

Και μετά τις γυμνές βουτιές του καλο-καιριού, επιστροφή στην πόλη. To «Ρεμίξ» θα τα ανακατέψει όλα και θα μοιάζουν καινούργια. Με ένα τέτοιο ρεμίξ, αλλά ανάποδο μας ξανασυστήνει ο Νίκος Πορ-τοκάλογλου τα αγαπημένα του τραγούδια. Το ηλεκτρονικό μπιτ αντικαθίσταται από φυσικά όργανα για μια αποχαιρετιστήρια βραδιά στου Παπάγου. Αυτή τη Δευτέρα στις 19 Σεπτεμβρίου. Την εποχή που τα ρούχα λόγω καιρού πληθαίνουν, τα τρα-γούδια επιμένουν να εμφανίζονται γυμνά.

Με νυφικό και κοστούμι ακουγόταν το soundtrack του καλοκαιριού «Φίλα με ακόμα». Αλλά δεν φταίει κανείς άλλος. Εγώ που πήγα σε χιλιάδες γάμους φέτος το καλοκαίρι. Και δώσ’ του το ζευγάρι να το χορεύει ανάμεσα στην τούρτα και τα πυροτεχνήματα. Λες να φταίω τελικά; Γιατί, για να πω την αλήθεια, κάθε φορά που ακούω το τραγούδι χαμογελώ. Και το χορεύω και εγώ. Επειτα από όλη αυτή την αποδοχή, το δίδυμο Πάνος Μουζουρά-κης-Κωστής Μαραβέγιας συνεργάστηκε ξανά. Και πέτυχε «Στόχο». Αναζητήστε το βίντεο που έκανε ο Μαραβέγιας με το «σκηνοθέτη» να παίζει ένα παιδικό πιανά-κι και τον Μουζουράκη μια παιδική κιθά-ρα. Ισως ανακαλύψετε ποιος φταίει. Και σίγουρα θα ανακαλύψετε ότι οι δυο τους δεν έκαναν άλλο ένα «Φίλα με ακόμα».

“Movin on up”. Προς Ιερά Οδό για Primal Scream. Αλλά θα χρειαστεί να πε-ριμένετε λίγο ακόμα μέχρι το Νοέμβριο. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της διοργα-νώτριας εταιρείας, ένα προσωπικό πρό-βλημα κάποιου μέλους του συγκροτήματος οδηγεί σε αυτή την κίνηση. Eχουν περά-σει σχεδόν 30 χρόνια από τη δημιουργία τους το 1982. Και ακριβώς 20 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου επιτυχημένου τους άλμπουμ “Screamdelica”, που τους χάρισε τη μαζική αποδοχή του κοινού και σε αυτό αφιερώνεται αυτή η περιοδεία. Υστερα από 20 χρόνια κυκλοφορίας, στους δύο μήνες αναβολής θα κολλήσου-με; Κρατήστε τα εισιτήριά σας.

16 Σεπτεμβρίου 1963: Οι Beatles κυκλο-φορούν στην Αμερι-κή το τραγούδι τους “She loves you”. Το τραγούδι έμεινε στα charts 15 εβδομάδες. Και εκείνη την περί-οδο οι Beatles είδαν άλλα τέσσερα τρα-γούδια τους να βρί-σκονται ταυτόχρονα στη λίστα με τα δημο-φιλέστερα. Με αφορμή την επανάληψη του “Yeah, yeah, yeah” στους στίχους του τραγουδιού γεννήθη-καν οι «γιεγιέδες» στην Ελλάδα.

17 Σεπτεμβρίου 1982:Ο Μάνος Λοΐζος πεθαίνει σε νοσοκομείο της Μό-σχας. Το 2007 χαρακτη-ρίστηκε από το μουσικό χώρο ως έτος Μάνου Λοΐ-ζου, τιμώντας τα 70 χρόνια από τη γέννησή του και τα 25 χρόνια από το θάνατό του. Κάθε θάνατος φέρνει μια νέα ζωή. «Καλημέρα ήλιε, καλημέρα».

21 Σεπτεμβρίου 1985: Οι Dire Straits ανεβαί-νουν για πρώτη φορά στο Νο1 της Αμερι-κής με το τραγούδι ‘‘Money for nothing’’ μέσα από το άλμπουμ ‘‘Brothers in arms’’ που είχε κυκλοφορή-σει την προηγούμενη χρονιά. Ο βομβαρδισμός από το MTV βοήθησε το τραγούδι να χτυπήσει κορυφή. Το τραγούδι εξάλ-λου ξεκινά με τον Sting να τραγουδά ‘‘I want my MTV’’ και αργότερα ο Μαρκ Κνόπφλερ προσθέτει: ‘‘You play the guitar on your MTV’’. To βιντεοκλίπ του τραγουδιού ήταν πρωτοποριακό για την εποχή και από τα πρώτα που χρησιμοποίη-σαν computer animation τεχνολογία.

Αν και η Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας αργεί λίγο, εμείς έχουμε την ευκαιρία να τη γιορτάσουμε αυτή την εβδομάδα. Υπεύθυνος γι’ αυτό είναι ο Ντάρεν Λιν Μπούσμαν και η ταινία του «Θανάσιμη μητέρα» (αγγλιστί “Mother’s Day”), με τη Ρεμπέκα Ντε Μορνέ στο ρόλο της μητέρας. Μια οικογένεια εγκληματιών γυρίζει στο

παλιό της σπίτι, το βρίσκει να κατοικείται από άλλους και τα παίρνει στο κρα-νίο κανονικά. Οι παλιοί ένοικοι απάγουν τους νέους ενοίκους και αρχίζουν να τιμωρούν όποιον προσπαθεί να το σκάσει. Θρίλερ για γερά στομάχια, που θα σε κάνει να ξανασκεφτείς τη μετακόμιση.

Και αν το προηγούμενο ήταν θρίλερ, το επόμενο είναι κάτι πε-ρισσότερο, γιατί το να σε απατάει η γυναίκα σου δεν είναι ό,τι καλύτερο. Στην ταινία των Γκλεν Φικάρα και Τζον Ρέκουα “Crazy stupid love”, ένας 40άρης ζει μια ήρεμη ζωή με τα παι-διά και τη γυναίκα του, με την οποία είναι ερωτευμένος από μικρό παιδί.

Ολα αλλάζουν όμως όταν μαθαίνει ότι τον απατάει και θέλει διαζύγιο. Αντε να ξαναβγείς στο νυφοπάζαρο και μάλιστα σε τέτοια ηλικία... Από το τέλμα θα τον σώσει ένας νεόκοπος γόης, που θα του μάθει τα μυστικά του φλερτ. Το γέλιο ξεκινάει τώρα!

Με το Βραβείο Σεναρίου έφυγε από το Φεστιβάλ Βενετίας η καινούργια ταινία του Γιώργου Λάνθιμου «Αλπεις». Το σενάριο υπογράφει ο σκηνοθέ-της μαζί με τον Ευθύμη Φιλίππου. Οσο για το Χρυσό Λιοντάρι, αυτό πήγε στο “Faust” του Αλεξάντερ Σοκούροφ, ενώ το Βραβείο Σκηνοθεσίας πήρε ο Σανγκτζούν Κάι με την ταινία του “Ren Shan Ren Hai”. Τα Βραβεία Ερμηνείας πήγαν στον Μάικλ Φασμπέντερ για την ταινία “Shame” του Στιβ ΜακΚουίν και στην Ντίνι Γιπ για το ρόλο της στο “Tao Jie” της Αν Χούι. Τέλος, το Βρα-βείο Επιτροπής έλαβε η ταινία “Terraferma” του Εμανουέλε Κριαλέζε.

Τις πιο τραγικές στιγμές της ζει η πρωτεύουσα στην πρώτη μεγά-λου μήκους ταινία του Πάνου Χ. Κούτρα «Η επίθεση του γιγαντι-αίου μουσακά» (1999). Σε μια θεωρητικά ήρεμη Αθήνα, κάποιοι επιστήμονες (με πρωταγωνιστή τον Χρήστο Μάντακα) του Αστερο-σκοπείου ανακαλύπτουν με τρόμο πως στην πόλη μας κυκλοφορεί ένας ιπτάμενος δίσκος. Διαφορετικές γειτονιές, παρέες και κόσμοι θα συναντηθούν κάτω από τη σκιά του μουσακά. Ενας υπουργός (Γρηγόρης Πατρικαρέας) με τη γυναίκα του (Μύριαμ Βούρου) και το παιδί τους, που μένουν στο Ψυχικό, η Τάρα (Γιάννης Αγγελά-κης), η οποία θέλει να γίνει μοντελίστ ή τοπ μόντελ και μένει στο Νέο Κόσμο, και η Εύη Μπέη (Θέμις Μπαζάκα), που πρωτοστατεί στο τοπικό κανάλι Hi TV. Τα προβλήματα για την ανθρωπότητα ξεκινάνε όταν οι πανέμορφες εξωγήινες του ιπτάμενου δίσκου γιγαντώνουν από λάθος ένα κομμάτι μουσακά και εγκλωβίζουν μέσα του την Γκόρα, μια «συνάδελφό τους». Για να σωθεί η Γκόρα, πρέπει ο μουσακάς να φτάσει στη θάλασσα. Τα προβλήματα για την ανθρωπότητα συνεχίζονται, μια και ο γιγάντιος μουσακάς κα-ταβροχθίζει τα πάντα στο πέρασμά του και φτάνει προς το κέντρο της Αθήνας. Πλάνα ιπτάμενων δίσκων που πετάνε με φόντο την Ακρόπολη, τραγούδια και χορογραφίες από την Τάρα και τους φί-λους της (σε ένα ενδυματολογικό κρεσέντο) στη μέση των δρόμων και μπροστά από την παλιά Βουλή, κραυγές των κατοίκων της Φι-λοθέης στη θέα του γιγάντιου μουσακά και -υπό τις μελωδίες της Καίτης Γαρμπή- βόλτες του μουσακά στη Βεΐκου, στη Νέα Ιωνία, στην Καπνικαρέα, θύματα στο Γαλάτσι, στη Μητρόπολη Αθηνών, στο Χίλτον... Θα σωθεί άραγε αυτή η υπέροχη πόλη;

Αγαπητοί μου φίλοι, ήρθε η ώρα να γελάσουμε. Στις 21 Σεπτεμβρίου έχουμε την Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης. Ωραίο; Εμείς, φυσικά, δεν θα γιορτάσουμε αυτή την υποκρισία, αλλά θα τιμήσουμε την Παγκόσμια Ημέρα «Μίλα σαν πειρατής» στις 19 Σεπτεμβρίου. Γι’ αυτό θα παίξουμε με το πειρατικό καράβι των Playmobil, θα λιώσουμε στο “Monkey island” και πάνω στην τρέλα μας θα δούμε και την ταινία «Οι πειρα-τές της Καραϊβικής: Η κατάρα του μαύρου μαργαριταριού» (2003). Σε σκηνοθεσία Γκορ Βερμπίνσκι, η ταινία αποτελεί το πρώτο μέρος της δημοφιλούς σειράς και μας συστήνει τον καπετάνιο Τζακ Σπάροου (Τζόνι Ντεπ). Και να μην ξεχάσω: Χρόνια μας πολλά!

Οπως πάντα, κάτι κρατήσαμε και για τους μικρούς αναγνώστες της στήλης (λέμε τώρα...). Πρόκειται για την ταινία «Ο πόλεμος των κουμπιών» του Γιαν Σαμιουέλ, του σκηνοθέτη του γνωστού «Αγάπα με αν τολμάς». Η δράση εκτυλίσσεται στη Νότια Γαλλία το 1957, όταν μια ομάδα αγοριών κηρύσσει τον πόλεμο στα αγόρια του γειτονικού χωριού. Το ξήλωμα των κουμπιών αποτελεί το ταπει-νωτικότερο δείγμα ήττας σε αυτό τον πόλεμο, τον οποίο ακολουθεί ένας δεύτερος στο σπίτι. Δεν είναι και λίγο να γυρνάς κάθε μέρα στους γονείς σου με σκισμένα ρούχα και ανοιχτά γόνατα. Η ταινία αποτελεί διασκευή του γνωστού ομότιτλου μυθιστορήματος του Λουί Περγκό, που πρωτοεκδόθηκε το 1912.

«Ξέρετε απέξω όλη τη «Φρουτο-πία», ενώ δεν χάνετε ευκαιρία να δωρίζετε τα βιβλία του Ευγένιου Τριβιζά, αφού πρώτα τα διαβάσετε στα κρυφά; Τότε θα ενθουσιαστείτε με το νέο ότι ο πολυβραβευμένος και πολυαγαπημένος συγγραφέας μικρών και μεγάλων ξεκινάει μια νέα εικονογραφημένη παιδική σειρά. Η σειρά θα τιτλοφορείται «Εμπρός λοιπόν όλοι μαζί» και θα ξεκινήσει να κυκλοφορεί το πρώτο εξάμηνο του 2012 από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ως τότε δεν έχετε παρά να φαντάζεστε μερικούς από τους νέους πρωταγωνιστές των ρυθμικών παραμυθιών: τον Βικέντιο το βόδι που ξεφλουδίζει ένα γινωμένο ρόδι, τη Φιόνα τη χε-λώνα που φοράει ένα σκουριασμέ-νο σουρωτήρι για κορόνα και τον Μπούνι-Μπούνι το στρουμπουλό μπαρμπούνι με το μπλε μπαστούνι.

Το γερμανικό λογοτεχνικό βραβείο Γκαίτε φέτος απονεμήθη-κε στον Σύριο ποιητή Αδωνι (Αλί Αχμάντ Σεντ Εσμπέρ) και γίνεται έτσι ο πρώτος Αραβας ποιητής κάτοχος του βραβείου Γκαίτε. Η κριτική επιτροπή χαρακτήρισε τον Αδωνη ως «τον πιο σημαντικό ποιητή της εποχής μας». Ο Αλί Αχμάντ Σεντ Εσμπέρ υιοθέτησε το ψευδώνυμο «Αδωνις» σε νεαρή

ηλικία. Γεννήθηκε το 1930 στο Κασαμπίν, φυλακίστηκε για ένα χρόνο λόγω των πολιτικών του φρονημάτων και από το 1985 ζει στο Παρίσι. Στα ελληνικά κυκλο-φορούν οι ποιητικές συλλογές του: «Aσματα του Μιχιάρ του Δαμα-σκηνού» (εκδ. Αγρα), «Χρόνος, τόποι, δοξαστικά» (εκδ. Iνδικτος), «Οι αναλογίες και οι αρχές» (εκδ. Ελλ. Γράμματα) και «Χρονικό των κλαδιών» (εκδ. Λιβάνη).

Διδάσκεται άραγε το γράψιμο ή όχι; Αν θέλετε να βρείτε την απάντηση εμπράκτως, ιδού μερικές επιλογές: στις 10 Οκτωβρίου ξεκι-νάνε τόσο τα εργαστήρια δημιουργι-κής γραφής των εκδόσεων Πατάκη με καθηγητές όπως οι: Μισέλ Φάις, Γιώργης Γιατρομανωλάκης και Κώ-στα Μαυρουδής, όσο και του ΕΚΕΒΙ με καθηγητές τους: Ανδρέα Μή-

τσου, Χρήστο Χρυσόπουλο, Χάρη Βλαβιανό, Βασίλη Παπαθεοδώρου και Χρήστο Μπουλώτη.

Το νέο πρόγραμμα στήριξης μετάφρασης ελληνικών έργων σε ξένες γλώσσες ονομάζεται «Φράσις» και την υλοποίησή του ανέλαβε το ΕΚΕΒΙ. Το πρόγραμμα τέθηκε σε ισχύ στις 9 Σεπτεμβρίου και στόχος του είναι η πιο δυναμική παρουσία

του ελληνικού βιβλίου στο εξωτε-ρικό. Απευθύνεται σε εκδοτικούς οίκους, πανεπιστήμια, ιδρύματα και φορείς άλλων χωρών που ενδιαφέ-ρονται να εκδώσουν ελληνικά βι-βλία από όλο το φάσμα του γραπτού λόγου και προβλέπει τη συνολική επιχορήγηση (100%) του κόστους μετάφρασης των επιλεγμένων προ-τάσεων. Ο προϋπολογισμός ανέρχε-ται σε 150.000 ευρώ ετησίως.

Με βασικό σύνθημα «H βιβλιο-θήκη μπορεί να γίνει οπλοστάσιο, με τα βιβλία πολυβόλα και τις λέξεις πυρομαχικά που μας προφυλάσσουν από την άγνοια», σήμερα στις 7:00 μμ. οι Book Rebels καλούν όλους τους φίλους του βιβλίου να συγκε-ντρωθούν στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο επί της Πατησίων λίγη ώρα πριν από τη μεγάλη συναυλία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής αφιερωμέ-νη στη Μαρία Κάλλας.

Το βιβλίο «Μέρες Αλεξάνδρειας» του Δημήτρη Στεφανάκη (εκδ. Ψυχογιός) βραβεύτηκε τον Ιούνιο με το Prix Mediterranée Etranger 2011. Δεν σταματάει όμως εκεί, εφόσον τώρα είναι ξανά υποψήφιο για το διεθνές βραβείο Prix du Livre Européen 2011. Το «Βραβείο Ευρωπαϊκού Βιβλίου» είναι μια πρωτοβουλία που υποστηρίζεται από διεθνείς οργανισμούς και μέσα ενημέρωσης και επιχειρεί να αναδείξει το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης και στη λογοτεχνία. Το βιβλίο του Δημήτρη Στεφανάκη είναι υποψήφιο στην ενότητα «Μυθιστορήματα-Αφηγήματα». Η απονομή του βρα-βείου θα γίνει στις Βρυξέλλες στις 7 Δεκεμβρίου. Οσοι αγάπησαν το περίφημο «Αλεξανδρινό Κουαρτέτο» του Ντάρελ, νομίζω, δεν αφή-νουν κανένα βιβλίο που μιλά για την Αλεξάνδρεια να τους ξεφύγει. Στο βιβλίο του Δημήτρη Στεφανάκη, λοιπόν, μέσα σε 724 σελίδες, περιγράφεται η Αλεξάνδρεια του 20ού αιώνα, η πολυφυλετική και κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια της ακμής και της παρακμής, μέσα στην οποία έχει θέση και η ελληνική παροικία. Εκεί, μια οικογένεια Ελλήνων καπνοβιομηχάνων, ένας Λιβανέζος και μια Γαλλοελβετίδα διασταυρώνονται. Κάθε άνθρωπος της διασποράς έχει την ιστορία του, την οποία είναι πάντα πρόθυμος να διηγηθεί, παραλείποντας ωστόσο συχνά ένα μικρό μυστικό...

Δύο post στο facebook. Η αρχή μιας αντιπαράθεσης δύο συγγραφέων;

Petros Tatsopoulos:Λύπη για έναν παλιό φίλο. Μελαγ-χολία για έναν πολύ καλό συγ-γραφέα. Οργή για έναν επηρμένο μαλάκα. Ναι. Στην περίπτωση του Χρήστου Χωμενίδη μπορείς να τα νιώθεις όλα ταυτόχρονα.

Christos Chomenidis:Μαθαίνω ότι ο Πέτρος Τατσόπου-λος με κατηγόρησε ως επηρμένο. Εχω πράγματι τόση έπαρση, ώστε να μην ασχοληθώ με κάποιον που όταν του χύμαγαν οι ακροδεξιοί για ένα «αστείο» του, εκλιπαρούσε για συμπαράσταση από οπουδήπο-τε. Τα δυό μέτρα και τα δύο σταθ-μά αρμόζουν μάλλον σε ανθρώπους με πολύ μικρό βάρος...

Μια σκηνική σύνθεση κειμένων ξένων περιηγητών-ταξιδιωτών, που εστιάζουν στην ανακάλυψη της Ελλάδας από τους Ρομαντικούς κατά την κρίσιμη περίοδο κατασκευής της εθνικής μας ταυτότητας το 19ο αιώνα αποτε-λεί η παράσταση “Dance me to the end of Greece #1”, που παρουσιάζεται στο Επιγρα-φικό Μουσείο (Τοσίτσα 1) από τις 23 έως τις 25 Σεπτεμβρίου. Πρόκειται για το πρώτο μέ-ρος ενός μεγάλου project, που θα συνεχιστεί με διαφορετικές σκηνικές συνθέσεις πάνω σε διαφορετικά κείμενα, ανάλογα με το χώρο (τα-ξιδιωτικό προορισμό), το θέμα και τις εκάστο-τε συνθήκες (το περιεχόμενο του “Dance me to the end of Greece #2” θα αφορά τη Θεσσα-λονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα). Tη σκηνοθεσία της παράστασης έχει κάνει η Κυριακή Σπα-νού και παίζουν οι: Ελένη Ευθυμίου, Φρόσω Ζαγοραίου, Θέμης Μητρόπουλος, Θοδωρής Σκυφτούλης και Σαμψών Φύτρος.

«Να συνεχίσω;», «Να ξαναρχίσω;», αυτά τα ερωτήματα ταλανίζουν τους τέσσερις πρω-ταγωνιστές της παράστασης «Εσπασε», που παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Σημείο (Χαρ. Τρικούπη 10, Καλλιθέα) από τις 21 Σεπτεμβρίου. Η συνάντηση των 30άρηδων γίνεται γύρω από ένα τραπέζι. Και οι τέσσερις μπορούν με ευκολία να απαντήσουν σε ερω-

τήσεις όπως: πόσα χρόνια ζει ο ελέφαντας, ποια ταινία πήρε το όσκαρ το 1999 και ποιος ανακάλυψε τον περιοδικό πίνακα. Αλλα δεν μπορούν να απαντήσουν στην ερώτηση τι γίνε-ται από εδώ και πέρα. Στο έργο απονεμήθηκε το Β΄ Βραβείο Συγγραφής του Εθνικού Θεάτρου το 2010 και ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη.

Με δύο παραστάσεις στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού ολοκληρώνει την πορεία της η «Ει-ρήνη» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη, με τον ίδιο στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Τρυγαίου. Ο αμπελουργός, απελ-πισμένος από την κατάντια των αμπελιών του, αποφασίζει να ελευθερώσει την Ειρήνη, η οποία δηλώνει απογοητευμένη από τους ανθρώπους, γιατί έχουν στο μυαλό τους τον πόλεμο. Τα ειρηνικά μηνύματα του έργου παρα-μένουν επίκαιρα, αν και έχουν περάσει αιώνες από τη συγγραφή του.

Μια μουσική εκδοχή του έργου «Δωδέκατη νύχτα» του Ουίλιαμ Σέξπιρ ειδικά διασκευα-σμένη για παιδιά θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Θεμέλιο σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Δουκου-τσέλη στις αρχές Νοεμβρίου. Για τις ανάγκες τις παράστασης πραγματοποιείται οντισιόν αύριο, Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου, στις 11:00 στο Θέα-τρο Θεμέλιο (Λένορμαν 82).

Εξι διαφορετικούς Αμλετ θα παρουσιάσει η ομάδα θεάτρου Minus (two) στην ανατρεπτική παράσταση «Ο Αμλετ αυτοκτόνησε» από τις 23 Σεπτεμβρίου. Εξι διαφορετικά άτομα σε κρίση προσωπική, κοινωνική, οικονομική και εθνική. Στο έργο οι χαρακτήρες καταργούνται, όχι για να αποδυναμωθεί ο σεξπιρικός λόγος, αλλά για να έρθει σε ένα πρώτο επίπεδο μέσω αυτής της ιδιότυπης «ανάγνωσης», όπου τα πρόσωπα

γίνονται ακριβή και πειθαρχημένα όργανά του. Η παράσταση θα ανέβει στην οδό Αποστόλου Παύλου με ελεύθερη είσοδο.

«Το τρίτο στεφάνι», έργο που παρουσιά-στηκε από το Εθνικό Θέατρο για πρώτη φορά την περίοδο 2009-2010, θα ανέβει στη σκηνή του Παλλάς από τις 28 Σεπτεμβρίου. Το έργο του Κώστα Ταχτσή -ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά μυθιστορήματα, που εκδόθηκε το 1962- έχει σκηνοθετήσει ο Σταμάτης Φασου-λής. Η Νίνα και η Εκάβη, δύο γυναίκες οικείες, γεμάτες δύναμη και αδυναμίες, ξετυλίγουν το νήμα της ζωής τους. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους οι: Νένα Μεντή, Φιλαρέτη Κομνηνού, Γιάννης Στάνκογλου και Τάνια Τρύπη.

� Μετά το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, η έκθεση του Ντάμιεν Χερστ με τίτλο “New Religion”, σε επιμέλεια της Aρτέμιδος Ποταμιανού, παρουσιάζεται στην Αθήνα στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138 και Ανδρόνικου). Ο γνωστότερος εκπρόσω-πος της γενιάς των Young British Artists πραγματεύεται αγαπημένα του θέματα, όπως η θρησκεία, ο έρωτας, η τέχνη και η επιστήμη, μέσα από κατασκευές, μεταξοτυπίες και γλυπτά. Πρόκειται για την πρώτη ατομική έκθεση του διάσημου Βρετανού εικαστικού στην Ελλάδα, η οποία θα διαρκέσει από τις 20 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 27 Νοεμβρίου.

� Στο πλαίσιο των καλλιτεχνικών εκδηλώσεων του ΥΠΠΟΤ στην Αθήνα εντάσσεται μια σειρά δράσεων και έργων από τη συλλογή

του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης σε δημόσιους χώρους του Κέντρου από τις 8 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 9 Νοεμβρίου. Εγκα-

ταστάσεις, βίντεο και ηχητικά έργα σύγχρονων Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών θα προβληθούν στον υπαίθριο χώρο του Νέου Μου-σείου Ακρόπολης, στην Ακαδημία Πλάτωνος, στο άλσος Παγκρα-τίου και στην πλατεία Εξαρχείων μεταξύ άλλων το διάστημα αυτό.

Ανάμεσά τους τα «Δημόσιος Διάλογος» του Γιόζεφ Μπόις, «Εις Δόξαν» του Βλάσση Κανιάρη, “Case Study” του Γιώργου Δρίβα

(φώτο), αλλά και η διαδραστική εγκατάσταση “ΙΝ VINO VERITAS” από τη Φοίβη Γιαννίση και τον Ζήση Κοτιώνη, με την οποία ολο-

κληρώνεται το πρόγραμμα του ΕΜΣΤ για το μήνα Σεπτέμβριο.

� Οι Callas (Λάκης και Aρης Ιωνάς) παρουσιάζουν το έργο

“Peepee” στο κτίριο της Atopos CVC (Σαλαμίνος 72, Μεταξουρ-γείο). Η δεύτερη ατομική έκθε-ση του εικαστικού διδύμου μάς

εισάγει στη νέα θεματική ενότητα της Atopos, η οποία ερευνά το

σώμα και τις ερωτικές πρακτικές. Το “Peepee” πλαισιώνεται από

installations, performances και βίντεο, εντάσσεται στη διοργά-

νωση ReMap 3 και έχει διάρκεια μέχρι τις 30 Οκτωβρίου. Παράλ-

ληλα, στο χώρο παρουσιάζεται και το εν εξελίξει project της Atopos

CVC με τίτλο “Atopic Bodies [NINE]: The Dancendettes” σε

συνεργασία με τους Callas.

� Η εικαστικός Λίντα Μπένγκλις θα βρεθεί στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης την Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου στις 7:00 μμ. στο πλαίσιο της έκθεσης «The Last Grand Tour - Σύγχρο-νοι περιηγητές στην Ελλάδα». Η διακεκριμένη καλλιτέχνιδα, πρωτοπόρος του μεταμο-ντερνισμού, θα μιλήσει για το έργο της, για τη σύγχρονη τέχνη, καθώς και για ελληνικά και διεθνή πολιτιστικά θέματα αιχμής, σε μια συζήτηση ανοιχτή στο κοινό. Το συντονισμό της ομιλίας, η οποία εντάσσεται στο ερευνητικό πρόγραμμα του μουσείου με τίτλο «Τι να κάνουμε;», έχει αναλάβει η ιστορικός τέχνης και επιμελήτρια Νάντια Αργυροπούλου.

Ο μόνος λόγος για να ανοίξουν τα θέατρα της αναδουλειάς είναι για να μην

περάσουν σε καθεστώς «εργασιακής εφεδρείας» οι υπάλληλοι της Εργατικής

Εστίας... Αν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος -στο site του το διάβασα-

κέρδισε το Χρυσό Λέοντα το 1980 για το «Μεγαλέξαντρο», τότε τι

ακριβώς μοιράστηκαν εκείνη τη χρονιά το “Atlantic city” του Μαλ και

η “Gloria” του Κασαβέτη; Ελικόπτερο έστειλε η υπερκοσμική σκηνοθέτιδα

για να μεταφέρει τον παντρεμένο bon viveur κριτικό κινηματογράφου στο

ιερό νησί της Πάτμου. Αυτός ο έρωτας έχει Aγιο! Να δεις που η Κάρλα

Μπρούνι θα παίξει στην Επίδαυρο. Το είπε καθαρά ο Σαρκοζί: «Θα

κάνουμε τα πάντα για να σώσουμε την Ελλάδα». Αληθεύει ότι μετά

τη δήλωση της περί αφροδισιακής διάστασης της τηλοψίας η Ελεονώρα

Μελέτη θα προσλάβει ως αρχισυντάκτη στην εκπομπή της έμπιστο

εξειδικευμένο θεράποντα της ιατρικής επιστήμης; Για να πετύχει ένα

σίκουελ πρέπει να έχει κάτι περισσότερο από το πρωτότυπο στον τίτλο

του. Γι’ αυτό και ο «Κυνόδοντας 2» ονομάστηκε «Αλπεις». Δίκιο έχει

ο Κακλαμάνης όταν λέει ότι ο Καμίνης έκανε την Αθήνα Βηρυτό. Τουλάχιστον

επί Νικήτα η πόλη μας πήγε να μοιάσει με το εξωτικό Ρίο Ντε Τζανέιρο, αλλά

του υπεδείχθη (δημοκρατικώ τω τρόπω) η έξοδος πριν μετατραπούν τα σπίτια

μας σε φαβέλες. Οταν το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που κάνει αφιέρωμα

στον Κωνσταντίνο Γιάνναρη μιλάει για έναν προκλητικό δημιουργό,

αναφέρεται στην Τελετή Λήξης όπου ο σκηνοθέτης της... «Ακρης»

ύψωσε δημόσια το μεσαίο του δάχτυλο; Η Χάρις Αλεξίου συναντά τον

...Νίνο Ρότα. Με άλλα λόγια, στο «Νονό 4» η μικρή Νεφέλη που στα μαλλιά της

φόραγε κουρέλι θα αποδειχτεί νόθα κόρη του Κορλεόνε.

Ο Γρηγόρης Βαλτινός είπε ότι δεν βάζει τάνγκα στον Τσέχοφ. Σιγά

το πράγμα. Ο Λάνθιμος στον «Πλατόνοφ» του Εθνικού ξέχασε ακόμη

και το ίδιο το έργο σπίτι του. Οταν η τραγουδίστρια που τη μιμήθηκε

όσο καμία άλλη αποφάσισε φέτος που δεν έχει μπουζούκια να ανεβάσει

μιούζικαλ, η παλιά καραβάνα «δαιμονίστηκε» και ετοιμάζει την αντεπίθεσή της!

Ανακαλύφθηκε πως το γονίδιο ΟΧΤR σχετίζεται με την αισιοδοξία

και την αυτοεκτίμηση. Κάτι που δεν είναι απαραίτητα καλό αν το έχεις

και σε λένε Γιώργο Ανδρέα Παπανδρέου... Επεκτείνεται το ωράριο

λειτουργίας του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου μέχρι τις 8:00 το βράδυ.

Κατόπιν τούτου, συνιστάται η προμήθεια υποδημάτων ενισχυμένης σόλας. Με

άλλα λόγια, οι πεταμένες σύριγγες στην περιοχή μέσα στο βαθύ σκοτάδι είναι

κίνδυνος-θάνατος.

Ο Γρηγόρης Βαλτινός είπε ότι

δεν βάζει τάνγκα στον Τσέχοφ.

Σιγά το πράγμα. Ο Λάνθιμος

στον «Πλατόνοφ» του Εθνικού

ξέχασε ακόμη και το ίδιο το

έργο σπίτι του.

SMSτα μηνύματα

της εβδομάδας

16

Η νέα διεύθυνση της πόλης βρίσκεται στην οδό Βασίλης

16 στο Θησείο και είναι έτοιμη να μας προσφέρει

γενναιόδωρα αυτό που μας λείπει: design! Ο Γιώρ-γος Καράμπελας άνοιξε

το TR2 -από το Thission Revisited- με το σκεπτικό

να το λειτουργεί τις Τετάρτες (4:00-10:00 μμ.) και τα

Σάββατα (12:00-6:00 μμ.) -με complimentary snack

& liquor- και τις υπόλοιπες μέρες μετά από ραντεβού.

Αντικείμενα, αλλά και μονα-δικά χειροποίητα αξεσουάρ

(όπως η γραβάτα της φω-τογραφίας από τη συλλογή

του Δημήτρη Πέτρου) είναι μερικές από τις προτάσεις του. Εγώ πήρα μια μικρή αλλά ωραία γεύση, όταν

βρέθηκα στη φωτογράφιση του επόμενού του project.

«Πώς σκέφτηκαν να κάνουν αυτό το παλιό κτίριο πολυ-χώρο;» με ρώτησε ο Γιώργος, όταν πήγαμε στο Τaf της οδού Νορμανού στο Μοναστηράκι για να δούμε την εγκατάστα-ση-performance Recording actions της πλατφόρμας Bijoux de Κant. O εικαστι-κός-σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης και ο μουσικός Κώστας Δαλακούρας κάλεσαν καλλιτέχνες να εμπνευστούν από τα έργα τους «Χρώματα» και «Werher, ένα εγκώμιο των δακρύων», που παρουσίασαν πέρυσι στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. «Εδώ βρίσκεσαι στην αυλή των αθηναϊκών θαυ-μάτων», μονολόγησε ο φίλος μου μόλις βρεθήκαμε στο εσωτερικό του. Αναρωτήθη-κα πώς θα ήταν το Τaf αν το κράτος φρόντιζε να το αναστη-λώσει. «Ποιο κράτος; Τι να κάνει; Τι λες;»

Το νέο ανέκδοτο που κυκλοφορεί στην πόλη για τις οδηγίες της τρόικας προς τους δεινοπαθού-ντες Ελληνες είναι “A blow-job is better than no job!”. Πριν από λίγες μέρες, ακόμα ένας φίλος ήρθε από τα παλιά για να μου πει ότι έχασε τη δουλειά του και ψάχνεται.

Δεν τόλμησα να του αναφέ-ρω το ανέκδοτο, διότι δεν μου φαίνεται τύπος που θα μπορούσε να εκτιμήσει το αστείο, τουλά-χιστον τη δεδομένη χρονική στιγμή. Η υστερία της κρίσης πρέπει, πάντως, να έχει κάψει τα μυαλά πολλών, ακόμα και στον κόσμο των μπαρ, αφού μαθαίνω πως εμφανίστηκαν στην πιάτσα αφεντικά που χρεώνουν τώρα το 50% της αξίας των ποτών στους υπαλλήλους τους που πίνουν εν ώρα εργασίας, ακόμα και τους dj, οι οποίοι εξ ορισμού πρέπει να έχουν καλή διάθεση προκειμένου να διώξουν την κατήφεια από τα πρόσωπα των πελατών! «Με την ίδια λογική», μου είπε η Δήμητρα, «και οι dj θα έπρεπε να ζητούν ποσοστά από τα λεφτά που αφήνουν οι φίλοι τους στο μαγαζί».

Δίκιο έχει η ψηλή. Ισως τελικά το ανέκδοτο για την τρόικα να έχει κάποια βάση και οι τροϊκανοί μυστικοί πρά-κτορες έχουν πάρει σβάρνα τα μπαράκια του Κέντρου προ-σηλυτίζοντας τους ιδιοκτήτες τους και υπονομεύοντας τους υπάρχοντες άγραφους νόμους της ελληνικής διασκέδασης.

Συνάδελφοι της νύχτας ενω-θείτε και αντισταθείτε στην εισα-γόμενη τσουρουτιά που απειλεί τα θεμέλια της κοινωνίας μας, διότι αυτή η ρημάδα κοινωνία στην οποία έχουμε καταδικαστεί να ζούμε αν ακόμα δεν έχει κα-ταρρεύσει εντελώς το οφείλει στη σπίθα που ανάβει τις νύχτες της.

«Αυτοί που δεν δείχνουν τον έρωτά τους δεν αγαπούν πραγματικά. Η πορεία του έρωτα δεν είναι ποτέ ομαλή. Ο έρωτας είναι οικείος.

Ο έρωτας είναι διαβολικός. Δεν υπάρχει πιο διαβολικός άγγελος

από τον έρωτα. Ο έρωτας είναι πά-ντα τόσο γλυκός όταν τον βλέπεις, αλλά γίνεται πικρός και βάναυσος

στην πράξη του». Αυτά έλεγε ο ποι-ητής για τον έρωτα και μετά κάθισε

στο μπαρ της Καρύτση να φάει κάτι, να δει μια παράσταση και να

τραγουδήσει χωρίς να αναρωτιέται “Τo drink or not to drink?”.

Το να διαθέτει ο κολλητός σου, ο Τζίμης εν προκειμένω, μπαλκόνι φάτσα κάρτα στην Τεχνόπολη είναι μια με-γάλη αβάντα «εκτός από τα πρωινά που κάνουν πρόβες» όπως λέει και ο ίδιος με πόνο στο βλέμμα. Τα διπλά τζάμια έχουν σώσει το νευρικό του σύστημα και είναι μάλλον η καλύτερη επένδυση που έκανε στο διαμέρισμα. «Και να σκεφτείς ότι οι μαγαζάτορες έχουν προσφύγει στη δικαιοσύνη για διαφυγόντα κέρδη τις βραδιές που έχει συναυλία», μου εξηγεί. Την έναρξη του φεστιβάλ έκαναν οι νέοι μου αγαπημένοι, οι Ska Bangies, που τους απόλαυσα να σηκώνουν τον κόσμο στον αέρα. Μετά βγήκε και το φεγγάρι, ανατριχιαστικά γεμάτο και φωτεινό. Και όλα γλύκαναν. Ακόμα και τα ντεσιμπέλ.

Πόσοι dj μπορούν να παίξουν πιο σωστά από έναν καθηγητή μουσι-κής και ηθοποιό; Μάλλον λίγοι, αφού η βαθιά γνώση του αντικειμέ-νου δίνει στον Στάθη Μαυρομμάτη τη δυνατότητα να παίζει μουσική στα μπαρ της Αθήνας με μοναδική ευαισθησία. Τα πρωινά διδάσκει σε παιδιά του δημοτικού και το βράδυ μεταμορφώνεται πάνω από το laptop, δίνοντας διέξοδο στο δικό του ψυχισμό μέσα από τα ηχεία. Πιστεύει ότι η Αθήνα είναι μια πόλη με πολλές δυνατότητες, τις οποίες όμως δεν εκμεταλλεύ-εται, ενώ ο ίδιος, άτομο μάλλον χαμηλών τόνων, θέλει το χρόνο του πριν ανοιχτεί, αν αυτό τελικά μπορούμε να το πούμε εύκολα για έναν Ταύρο. Προσπα-θώ, εδώ και καιρό, να διαβάσω κάτω από τις γραμμές του προσώπου του καθώς εκείνος ψάχνει για το επόμενο τραγούδι, αλλά δεν εί-μαι σίγουρος ότι το έχω καταφέρει. Οταν τον ρώ-τησα τι πιστεύει για τον έρωτα, μου απάντησε πως είναι μια αναγκαία ψευδαίσθηση για τον άνθρωπο, κάτι που ομολογουμένως δεν περίμενα να ακούσω, αλλά που δεν μπορώ να πω πως δεν μου άρεσε (επιτέλους, ένας ακόμη που δεν παραδίδεται αμαχητί). Βλέπει πολύ σινεμά και λυπάται που η κρί-ση έχει επηρεάσει τον πολιτισμό και την παιδεία. Η κουβέντα μας τέλειωσε κάπως απότομα όταν τον ρώτησα την ηλικία του. Η ματιά του μου έλεγε: «Να μην σε νοιάζει!»

Οδός Πειραιώς, κοντά στην Ομόνοια, και μια

τεράστια σκαλωσιά έχει βαλθεί να «καθαρίσει» το όνομα για όλες τις

υπόλοιπες που βαραί-νουν το αστικό τοπίο.

Κρύβει τα γεννητούρια μιας νέας τεράστιας

τοιχογραφίας (!), που αρχίζει να διαγράφεται στον τοίχο από κάτω,

κερδίζοντας ήδη τα βλέμματα των περα-

στικών, οι οποίοι την κοιτάζουν ευλογώντας τις μεταφυσικές δυνά-μεις που έδωσαν την

ιδέα και τα κονδύλια για τη δημιουργία της.

Την περασμένη εβδομάδα άκουσα σε μπαρ του Κέντρου την καταπληκτική εκτέλεση του “It’s my party” από την Εϊμι Γουάινχαουζ σε παραγωγή Quincy Jones. Εδώ και μέρες όπου και να πάω πα-

ρακολουθώ τους Αθηναίους djs να παίζουν επίσης και το “Body and soul” που ηχογράφησε η ντίβα με τον Τόνι Μπένετ λίγο πριν πεθάνει - το οποίο κυκλοφόρησε επισήμως προχθές. Πάντα έλεγα ότι

αυτή η πόλη παίζει εξαιρετική μουσική και για άλλη μία φορά δικαιώνομαι.

Η σχέση μας ξεκίνησε από συνοικέσιο, αλλά έγινε αμέσως έρωτας με την πρώτη ματιά. Από την πλευρά μου τουλάχιστον. Εκείνος χρειάστηκε λίγο χρόνο για να σιγουρευτεί. Οχι για τα δικά του αισθήματα. Για τα δικά μου. Την πρώτη φορά που κοιμήθηκε σπίτι μου του έστρωσα στον ξενώνα. Ολοκαίνουργια στρωσί-δια, αγορασμένα μόνο γι’ αυτόν. Το δεύτερο βράδυ άκουσα τις σανίδες να τρίζουν καθώς αλαφροπα-τούσε και τον ένιωσα στο σκοτάδι που ξάπλωσε στο πάτωμα, δίπλα στο κρεβάτι μου.

Εκτοτε δεν ξανακοιμηθήκαμε ποτέ χώρια. Αν χρειαστεί να ταξιδέψω χωρίς αυτόν τις νύχτες μού λείπει η ανάσα του. Είναι κούκλος. Οχι γιατί είναι ο δικός μου σκύλος. Με το νωχελικό, ρυθμικό και ανάλαφρο βάδισμα του αιλουροειδούς, που κάνει τη ράτσα του να ξεχωρίζει από όλες τις άλλες ράτσες των σκύλων, το γυμνασμένο, δυνατό κορμί του και την κάπως αγριωπή όψη του είναι εντυπωσιακός.

Φαίνεται πως αυτό ακριβώς έχει γίνει και το μεγάλο μας πρόβλημα. Για την ακρίβεια, πρόβλημα αποδεικνύεται η εικόνα μιας μικροκαμωμένης γυναί-κας που κρατάει από το λουρί έναν τόσο δυναμικό σκύλο. Χωρίς να προκαλέσουμε, προσπαθώντας πάντα να κρατηθούμε μακριά από άλλα σκυλιά που φοβούνται στη θέα του δικού μου και γαβγίζουν, πά-ντα με το λουρί για να έχω τον έλεγχο και όμως...

Αλλοτε συγκαλυμμένα και άλλοτε απερίφραστα μου επιτίθενται, γιατί τολμώ να έχω σκύλο εκτός των προδιαγραφών μιας γυναίκας. Μέχρι κανίς εντάξει, αλλά τέτοιο σκυλί; Το παίρνουν προσωπικά. Σαν εξ ορισμού εχθρική κίνηση εναντίον τους. Εκτονώ-νονται με ειρωνείες. Πώς θα τον συγκρατήσω αν ορμήσει.

Ο σκύλος δεν ορμάει. Με ακούει. Γιατί μου έχει εμπιστοσύνη. Δεν χρειάζεται να καταβάλω καμιά δύ-ναμη για να τον ελέγξω. Φαίνεται ότι ακριβώς αυτό το μοντέλο σχέσης τούς είναι αδιανόητο.

Δεν συζητώ και για εκείνους που βρίσκουν τρόπους να με δυσκολέψουν, σε ταξίδια με καράβια ιδίως, όπου η θέα του σκύλου στο πίσω κάθισμα λες και προκαλεί έκκριση τεστοστερόνης στους μονίμως αγριεμένους παρκαδόρους και αρχίζουν τα τσαμπου-καλίκια, όσο υπάκουη και αν είμαι στις εντολές τους, σαν να μην με βλέπουν και να αναμετριούνται με αυτό που φαντάζονται ότι συμβολίζει ένας τέτοιος σκύλος στην κατοχή μιας γυναίκας. Τη δική τους ίσως μειονεξία; Αναρωτιέμαι. Και θλίβομαι. Για τον ύπουλο ρατσισμό που παίρνει χίλιες μορφές. Για τον τρόμο των ανθρώπων μπροστά στο διαφορετικό. Ή σε αυτό που φαντάζει στα μάτια τους «διαφορετικό». Για τη δυσανεξία τους. Για τις ταπεινωμένες ψυχές τους από νοοτροπίες ενός παλιού κόσμου με ρόλους μοιρασμένους, χαλύβδινους, που στραμπούληξαν ζωές ολόκληρες. Αυτό μόνο αν άλλαζε! Μόνον αυτό...

Με τον Αντρέα και τη «γλυ-κιά συμμορία του τρόμου»

ανηφορίσαμε την οδό Τρώ-ων στα Πετράλωνα. «Ελα,

θα γουστάρεις», με είχε κα-θησυχάσει ο καλός μου φί-λος. «Είναι η απάντηση της

πόλης σε Γκάζι και Ψυρ-ρή». Πήγα και σχεδόν τίπο-τα δεν μου θύμιζε την ίδια γειτονιά που είχα δει πριν από δέκα περίπου χρόνια. Καθίσαμε στις «Πλειάδες» με δεκάδες ωραίες φάτσες

στα γύρω τραπέζια. Παντού γεμάτα τα πάντα, μπαράκια και μεζεδοπωλεία. Παντού

ενέργεια, καλή ενέργεια. Και όταν σερβιρίστηκε η τριώροφη ποικιλία «των

δύο ατόμων», άκουσα τον εαυτό μου να λέει:

«Πλάκα μου κάνετε...»

Μια συνεχής εξερεύνηση ταυτότητας είναι χοντρικά το θέμα του πολυβραβευμένου έργου “I am my own wife” του Νταγκ Ράιτ που θα δούμε το χειμώνα στο Bios Basement (30/1-

3/4) με τον Χάρη Αττώνη σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας - όπως λένε όσοι έχουν δει την προετοιμασία. Ο Ιωσήφ Βαρδάκης έχει κάνει τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία αυτής της

ιστορίας ενός Γερμανού, ο οποίος από φασίστας-δολοφόνος μεταλλάσσεται σε γυναίκα, ηρωίδα, ευεργέτιδα, αλλά και πράκτορα της Στάζι! Θα πάμε, φυσικά, στην παράσταση για

να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα.

Τις τελευταίες ημέρες -κυρίως λόγω της επικείμενης καθιέρωσης του καθεστώτος της «εργασιακής εφε-δρείας»- έχω βαρεθεί να ακούω και να διαβάζω πως «ο Πολιτισμός δεν είναι ΔΕΚΟ». Αν και οφείλω να ομολογήσω δίχως φόβο και με ανεξάντλητο απόθεμα πάθους πως συμφωνώ - από διαφορετική σκο-πιά βέβαια...

Ναι, ο Πολιτισμός και όλες ανεξαιρέτως οι σύγχρονες εκφράσεις του ούτε είναι, ούτε μπορούν να είναι ενδεδυμένες το κοστούμι μιας ΔΕΚΟ. Πολύ περισσότερο δεν μπο-ρούν να είναι σε εργασιακή εξάρτη-ση από το Κράτος και να καθορίζουν την πορεία τους από τα εκάστοτε οικονομικά δεδομένα του.

Με άλλα λόγια, η σχέση του Πολιτισμού με το Κράτος δεν είναι θέμα μιας απλουστευτικής -τύπου «άσπρο-μαύρο»- ιδεολογικής προ-σέγγισης, αλλά μια εντελώς ψυχρή πραγματιστική τοποθέτηση.

Ας πάρουμε ένα μικρό -ελά-χιστης λεπτομέρειας- παράδειγμα από τις κρατικές σκηνές, το Εθνικό Θέατρο, την Εθνική Λυρική Σκηνή, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλά-δος. Για σκεφτείτε, ο ηθοποιός μιας κρατικής σκηνής να έχει το status ενός υπαλλήλου της ΔΕΗ ή του Yπουργείου Οικονομικών και μέχρι τη συνταξιοδότησή του να παρα-μένει κανονικά μισθοδοτούμενος, είτε υπάρχουν γι’ αυτόν κατάλληλοι ρόλοι είτε όχι...

Η ενασχόληση με την καλλιτε-χνική δημιουργία είναι από μόνη της μια περιπέτεια, δεν έχει να κάνει με το βολικό ...δημοσιοϋπαλληλίκι στη μία ή στην άλλη του μορφή. Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι μια εντελώς δύσκολη υπόθεση με δια-φορετικά προαπαιτούμενα και πολύ κολύμπι στην ανοιχτή θάλασσα. Εν ολίγοις, όντως «ο Πολιτισμός δεν είναι ΔΕΚΟ!»

Στο ισόγειο της οδού Γιατρά-κου 28 στο Μεταξουργείο φι-

λοξενείται το εικαστικό project δύο φίλων, του Κωνσταντίνου

Κακανιά και του Αντωνάκη Χριστοδούλου, που επιγράφε-ται ‘‘You make me feel like a

natural woman’’.

23

Ενας κοκκινομάλλης loser με μηδενι-κή κοινωνική ζωή. Ο περίγελος της γειτονιάς, το παιδί της καρπαζιάς που ακόμα και η οικογένειά του το μισεί. Λογική αντίδραση: Μαζεύει λεφτά -με οποιονδήποτε τρόπο- και ετοιμά-ζει βαλίτσες για μετανάστευση, συνο-δεία του ψυχιάτρου του. Προορισμός, η Ιρλανδία, εκεί που οι κοκκινομάλ-ληδες είναι πάντοτε βασιλιάδες.

Μια βίαιη σουρεαλιστική περι-πέτεια με δόσεις μαύρου χιούμορ του σκηνοθέτη Γαβρά. Οχι, δεν πρόκειται για τον γνώριμό μας Κώστα Γαβρά, το μετρ του καλώς εννοούμενου «πολιτι-κού» σινεμά, αλλά για το γιο του Ρο-μέν. Πριν από το «Θα έρθει η μέρα και για μας», που προβάλλεται στις αθηνα-ϊκές αίθουσες, τον «είχαμε ακουστά» από τη μουσική βιομηχανία. Υπήρξε ο ιθύνων νους πίσω από το άκρως σοκαριστικό βιντεοκλίπ “Born Free” της ποπ σταρ M.I.A. Τώρα δοκιμάζει την τύχη του στη μεγάλη οθόνη. Καλή αρχή, συμπατριώτη!

Το εντυπωσιακό είναι πως και το άλλο νεαρό μέλος της οικογένει-ας Γαβρά, η Ζουλί Γαβρά, είναι -και αυτή- σκηνοθέτιδα. Ενδιαφέρον φαινόμενο, αλλά σίγουρα όχι μονα-δική περίπτωση. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Ο Παντελής Βούλγα-ρης αποτελεί ζωντανή ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Εχει

κινηματογραφήσει την αθάνατη ελ-ληνική πραγματικότητα. Χαρίζοντάς μας συγκλονιστικές σκηνές. Στα χνάρια του και τα δύο του παιδιά, o πολυπράγμων Αλέξανδρος και η Κωνσταντίνα Βούλγαρη. Το «Ροζ» (2006) του πρώτου και το “Valse sentimentale” (2007) της δεύτερης αγαπήθηκαν από πλατιά μερίδα του νεανικού κοινού. Η ερώτηση βέβαια παραμένει: Θα μπορέσουν άραγε να αποκτήσουν ποτέ τη διαχρονικότητα του πατέρα τους;

Στον αντίποδα της επιτυχίαςΤο φαινόμενο «Δεσμοί αίματος της μεγάλης οθόνης» δεν παρατηρείται μόνο στη χώρα μας. Ισα ίσα, στις ΗΠΑ έχει την τιμητική του. Κλασικό-τερο παράδειγμα όλων η Σοφία Κό-πολα. Κατακρίθηκε αρχικά όσο λίγοι, καταφέρνοντας τελικά να καταξιωθεί. Δεν πρέπει επίσης να λησμονούμε τον Νίκολας Κέιτζ. Ανιψιός του με-γάλου σκηνοθέτη, άλλαξε το επίθετό του στην αρχή της καριέρας του. Θέ-λησε να ξεφύγει από τις δυσάρεστες συγκρίσεις. Αξιώθηκε να κερδίσει Οσκαρ με το νέο του όνομα. Δεν είναι και λίγο πράγμα.

Για κάθε, όμως, επιτυχημένη προσπάθεια να συνεχιστεί μια οι-κογενειακή cine-παράδοση, έχουμε πολλές περισσότερες αποτυχημένες.

Η Ιζαμπέλα Ροσελίνι θα ήταν απίθα-νο να κατακτήσει ποτέ τις κορυφές που κατέκτησε η μητέρα της, η Ιν-γκριντ Μπέργκμαν. Μπορεί ο Μάικλ Ντάγκλας, με ταινίες όπως το “Wall Street” (1987), να πλησίασε λίγο το θρυλικό πατέρα του Κερκ, ο εγ-γονός όμως και ηθοποιός Κάμερον Ντάγκλας δεν τα έχει καταφέρει εξί-σου καλά. Και πώς να τα καταφέρεις όταν μητριά σου είναι η Κάθριν Ζέτα Τζόουνς; Ο Χισάο Κουροσάβα, γιος του αγαπημένου σκηνοθέτη, αφού υπήρξε παραγωγός στις τελευταί-ες ταινίες του πατέρα του, το 2006 άνοιξε σχολή κινηματογράφου. Σε άλλες επιχειρηματικές δραστηριό-τητες τώρα, οι Τζέικ και Λουκ Σκοτ, υιοί του «επικού» Ρίντλεϊ, κάνουν επιτυχημένη καριέρα ως σκηνοθέτες διαφημιστικών...

«Ταινίες γονέων παιδεύουσι τέ-κνα» τελικά. Δυστυχώς, είναι φορ-τίο βαρύ να προσπαθήσει κανείς να ακολουθήσει τα βήματα των γονιών του - όταν αυτοί αποτελούν κορυφές στο χώρο τους. Μπορεί κάποιοι να τα καταφέρνουν, οι περισσότεροι όμως καταποντίζονται κάτω από το βάρος των συγκρίσεων. Φυσικά, για κάθε κανόνα υπάρχουν οι εξαιρέσεις του. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, πως το ελλη-νικό τμήμα του φαινομένου θα μας εκπλήξει ευχάριστα.

Το μήλο κάτω από τη cine-μηλιά θα πέσει,

λένε. Πόσο δύσκολος άραγε είναι ο δρόμος

νέων σκηνοθετών των οποίων η καριέρα σκιά-ζεται από το όνομα των

γονιών τους; Ανατρέξαμε στην πρόσφατη cine-

ιστορία για να μάθουμε.

24

Το διετές διεθνές πρόγραμμα σύγ-χρονης τέχνης ReΜap έδωσε το τρί-το του ραντεβού με τους επισκέπτες του στο κέντρο της Αθήνας με επίση-

μη έναρξη τη Δευτέ-ρα 12 Σεπτεμβρίου και αφετηρία, όπως πάντα, τις περιοχές του Κεραμεικού και του Μεταξουργείου. Μέχρι τις 30 Οκτω-βρίου το ReMap3, σε συντονισμό με την Μπιενάλε της Αθήνας, θα επιχει-ρήσει να συμβάλει στη δημιουργία της σύγχρονης πολιτι-στικής ταυτότητας της πρωτεύουσας.

Πώς προέκυψε όμως η ιδέα του ReMap και ποια η σχέση του με την Μπιενάλε της Αθήνας; Η διευ-θύντρια του ReMap 3 Eφη Κομνη-νού μάς είπε: «Ξεκινήσαμε το 2007 παράλληλα με την Μπιενάλε της Αθήνας και έκτοτε συνεργαζόμαστε διαρκώς με διαφορετικούς τρόπους κάθε φορά. Φέτος δεν υπάρχει η χρονική παραλληλία όσον αφο-ρά την έναρξη, αλλά συμπίπτουμε χρονικά, καθώς τα εγκαίνια της Μπιενάλε γίνονται στις 22 Οκτω-βρίου. Στο τρίτο ReMap, επίσης, συμμετέχει δυναμικά και το XYZ Οutlet - η πρόσφατη στέγη του επι-μελητικού τρίου της Μπιενάλε στο Μεταξουργείου. Oσον αφορά την

ιδέα, προέκυψε από τον γκαλερίστα Χαβιέ Πέρες, ο οποίος θέλησε το 2007 να χρησιμοποιήσει κάποιον από τους χώρους της γειτονιάς και να παρουσιάσει μια ανεξάρτητη έκ-θεση. Πάνω σε αυτή τη βάση προ-σκαλέσαμε και άλλους ανθρώπους να επαναπροσεγγίσουν αυτούς τους κενούς χώρους δημιουργικά και να παρουσιάσουν σύγχρονη τέ-χνη. Ετσι, το ReMap σήμερα έχει ενδυναμωθεί και υπάρχουν πλέ-ον αρκετοί φορείς και εκθεσιακοί χώροι στη γειτονιά που βοήθησαν να καταταχθεί η περιοχή ως πολι-τιστικός προορισμός στο χάρτη της Αθήνας».

Ποιες είναι ωστόσο οι διαφο-ρές αλλά και οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει η τρίτη διορ-γάνωση σε σχέση με τις προηγού-μενες; «Μέσα από το τρίτο ReMap θέτουμε μια νέα πρόταση για μια διαφορετικού είδους περιήγηση στη γειτονιά μας. Παρά τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν στην Ελ-λάδα, αλλά και διεθνώς, το ReMap 3 είναι το πιο διεθνοποιημένο και διευρυμένο σε επίπεδο προγράμ-ματος. Είναι πλέον ένα γεγονός που προσελκύει το ενδιαφέρον του κόσμου να επισκεφτεί την Αθήνα και το ιστορικό Κέντρο και να έρθει σε επαφή με τη σύγχρονη τέχνη σε χώρους που δεν είναι -ως επί το πλείστον- μουσειακοί», αναφέρει η κ. Κομνηνού.

Η ημέρα των εγκαινίων αποτέ-λεσε μια μικρή γιορτή για την καλ-λιτεχνική κοινότητα, αλλά και τους κατοίκους της Αθήνας, και η περιο-χή γύρω από το Μεταξουργείο και τον Κεραμεικό κατακλύστηκε από επισκέπτες. Η «χαρτογράφηση» του ReMap 3, η οποία εκτείνεται σε ποικιλία συμβατικών και μη εκ-θεσιακών χώρων, όπως μουσεία, γκαλερί, σινεμά, θέατρα, αλλά και

Τις τελευταίες μέρες οι γειτο-νιές του Κεραμεικού και του Μεταξουργείου έχουν γίνει τα πιο hot σημεία της Αθή-νας. Αιτία το ReMap3 που έχει μετατρέψει έρημα κτίρια της πόλης σε χώρους τέχνης

25

νεοκλασικά κτίρια, μπαλκόνια, φουάρ, κενά οικόπεδα και αυλές, ξεκίνησε από νωρίς το απόγευμα. Ανάμεσα στους πολιτιστικούς χώ-ρους που επισκεφτήκαμε την πρώτη μέρα ήταν οι γκαλερί The Breeder, Ρεβέκκα Καμχή, the Apartment, AMP, ο πολιτιστικός οργανι-σμός ATOPOS CVC, η Kunsthalle Athena, το ΧΥΖ Outlet, καθώς και πολλές ακόμη γκαλερί και χώροι σύγχρονης τέχνης. Πέρα από τις εκθέσεις και τις perfomances, η διοργάνωση πλαισιώνεται από ένα σημαντικό αριθμό παράλληλων εκ-δηλώσεων, εργαστηρίων και ανε-ξάρτητων project, που ξετυλίγονται σταδιακά τις επόμενες έξι εβδο-μάδες. Μία από αυτές είναι και το κινηματογραφικό παράρτημα του «Ντέρτι Humanism», της έκθεσης που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο Λονδίνο σε επιμέλεια της Νά-ντιας Αργυροπούλου και παρουσιά-ζεται στην Ταινιοθήκη.

Μετουσιώνοντας το αστικό το-πίο και τη δυναμική της περιοχής σε πλατφόρμα σύγχρονης τέχνης και επικοινωνίας με τους πολίτες και τους κατοίκους του Κέντρου, το φετινό ReMap φιλοξενεί συνολικά περισσότερες από 50 εκθέσεις σε συνεργασία με εκατοντάδες καλλι-τέχνες και επιμελητές από όλο τον κόσμο. Ενας εξ αυτών, ο εικαστικός Δημήτρης Φουτρής, συμμετέχει στο ηχητικό project “Self as a Stage” από τους Under Construction σε επιμέλεια της ομάδας Qwerty, κα-θώς και στις εκθέσεις των γκαλερί Ιλεάνα Τούντα και ΑΔ στο πλαίσιο

του ReMap 3. Αναφορικά με τη φε-τινή διοργάνωση και τη συμμετοχή του μας δήλωσε: «Πρόκειται για ένα θεσμό που διαρκώς δυναμώνει και αφήνει το στίγμα του στην εικα-στική σκηνή της πόλης. Είναι μια σημαντική πολιτιστική προσπάθεια που ενεργοποιεί και ζωντανεύει τη συγκεκριμένη περιοχή».

Αποχωρώντας από τα εγκαίνια, ο εικαστικός Πόκα Γιο, ένας εκ των τριών επιμελητών της Μπιενάλε της Αθήνας και του XYZ Outlet μάς μίλησε για το νέο χώρο, για την πε-ριοχή και για το πώς επαναπροσδι-ορίζεται στο πλαίσιο του ReMap και αντίστοιχων πολιτιστικών διοργα-νώσεων: «To ΧΥΖ Οutlet ξεκίνησε σαν μια μικρή ρωγμή σε μια γκρίζα περιοχή. Σε ένα στενάκι νεκρωμέ-νο γίνονται εκθέσεις και εικαστικές δράσεις κάθε δεύτερη εβδομάδα για μία ώρα. Είναι σουρεαλιστικό η γιαγιά που κυνηγάει βρίζοντας τους μετανάστες να μην κατουρούν στο στενό να είναι και ο θεατής μιας performance. Πριν από χρόνια δεν θα μπορούσαμε να το φανταστούμε, αλλά να που η τέχνη μπορεί να αλ-λάξει την εικόνα μιας πόλης. Αγρια, παράλογη, ωμή, ποιητική, αυτή η πόλη είναι και δική μας».

www.remapkm.org.

Τι κοινό έχει η «Πολίτικη κουζίνα» του Τάσου Μπουλμέτη με το «Σούλα έλα ξανά» του Βασίλη Μυριανθόπουλου, η «Διόρθωση» του Θάνου Ανα-στόπουλου με το «Πρώτη φορά νονός» της Ολγας Μαλέα και ο «Παράδεισος στη Δύση» του Κώστα Γαβρά με το «Αυστηρώς κατάλληλο» των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου; Φαινομενικά τίποτα, αλλά, αν προσέξει κάποιος τις αφίσες των ταινιών, θα διακρίνει σε όλες το γνωστό μπλε ση-ματάκι της Nova.

Πρόσφατα η Nova έφτασε τις 100 συμπα-ραγωγές ελληνικών ταινιών, τις οποίες γιόρτασε προβάλλοντας ξανά πολλές από αυτές. Εξάλλου η αγάπη της Nova για το σινεμά είναι κάτι που φαίνεται πέρα από τις συμπαραγωγές. Οπως ανα-φέρει και η Κατερίνα Κασκανιώτη, γενική διευθύ-ντρια Περιεχομένου και Πλατφόρμας του Ομίλου Forthnet, «μέσα από τέσσερα κινηματογραφικά κανάλια ξεδιπλώνεται καθημερινά και ασταμάτητα στη Νova όλος ο πλούτος και η μαγεία του πα-γκόσμιου κινηματογράφου. Το μεγάλο μας πάθος όμως είναι το ελληνικό σινεμά. Το πιστεύουμε, το στηρίζουμε, το προβάλλουμε».

Αξίζει να σημειωθεί πως στη Nova εδώ και χρόνια λειτουργεί ένα προηγμένο σύστημα αξι-ολόγησης σεναρίων -τα οποία κατατίθενται κατά δεκάδες κάθε χρόνο στο τμήμα Προγράμματος-, μέσα από το οποίο προκρίνονται αυτά που εν τέλει χρηματοδοτούνται και υποστηρίζονται με πολλούς

τρόπους. Η αξία του όλου εγχειρήματος ανεβαίνει άμεσα, αν σκεφτεί κανείς τη χρόνια τραγική οικο-νομική κατάσταση του ελληνικού κινηματογραφι-κού χώρου. «Η Nova είναι ο μοναδικός ιδιωτικός φορέας που ενισχύει ουσιαστικά το ελληνικό σινε-μά, χρηματοδοτώντας όχι μόνο εμπορικές ταινίες και εξέχοντες σκηνοθέτες και παραγωγούς, αλλά και ταινίες κοινωνικού προβληματισμού, καθώς και πρωτοεμφανιζόμενους σκηνοθέτες», εξηγεί η Κατερίνα Κασκανιώτη.

Ανάμεσα στις 100 ταινίες στις οποίες είναι συμπαραγωγός η Nova βρίσκονται οι: «Αγάπη στα 16» του Κωνσταντίνου Χαραλάμπους, «Ρ-20» του Λάκη Λαζόπουλου και του Παναγιώτη Κράββα, «Η χορωδία του Χαρίτωνα» του Γρηγόρη Καρα-ντινάκη, «Παρέες» του Σωτήρη Γκορίτσα, «5 λεπτά ακόμη» του Γιάννη Ξανθόπουλου, “Deep end” του Θανάση Αντωνίου, «Eνας και ένας» του Νίκου Ζα-πατίνα, «Η γυναίκα είναι σκληρός άνθρωπος» του Αντώνη Καφετζόπουλου, «Πίσω πόρτα» του Γιώρ-γου Τσεμπερόπουλου, «Ωρες κοινής ησυχίας» της Κατερίνας Ευαγγελάκου, «Τεστοστερόνη» του Γιώργου Πανουσόπουλου, «Γυναικείες συνομωσί-ες» του Βασίλη Βαφέα, “Straight Story” των Εφη Μουρίκη και Βλαδίμηρου Κυριακίδη , “Hardcore” του Ντένη Ηλιάδη, «Αγρύπνια» του Νίκου Γραμμα-τικού, «Η κληρονόμος» του Παναγιώτη Φαφούτη, «Τέσσερα μαύρα κοστούμια» του Ρένου Χαραλα-μπίδη, «Σκλάβοι στα δεσμά τους» του Τώνη Λυ-

κουρέση, “Uranya” του Κώστα Καπάκα, «Επικίν-δυνες μαγειρικές» του Βασίλη Τσελεμέγκου, «Καλά κρυμμένα μυστικά, Αθανασία» του Πάνου Καρκα-νεβάτου, «Στο βάθος κήπος» του Κλεάνθη Δανό-πουλου, «Γκίνες» του Αλέξη Καρδαρά, “Guilt” του Βασίλη Μαζωμένου, «Μαύρο λιβάδι» του Βαρδή Μαρινάκη, «Ο διαχειριστής» του Περικλή Χούρ-σογλου, “Lilly’s story” του Ροβήρου Μανθούλη και «Χρυσόσκονη» της Μαργαρίτας Μαντά.

Φέτος, η Nova έχει ήδη βάλει την υπογρα-φή της σε ταινίες που αναμένεται να βγουν στις αίθουσες, όπως η ταινία του Νίκου Κουτελιδάκη «Το τανγκό των Χριστουγέννων», που αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά του γνωστού βιβλίου του Γιάννη Ξανθούλη, το «Νήsos 2» του Αντώνη Αγγελόπουλου (είναι γνωστός από τη σκηνοθε-σία των τηλεοπτικών σειρών «Στο παρά πέντε» και «Εγκλήματα»), την καινούργια ταινία του -γνωστού σε όλους μας- Νίκου Περάκη «Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στη στεριά», το άρτι γυ-ρισμένο ‘‘Pocker face’’ του Χρήστου Δήμα και το «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι» του Γιάννη Σμαρα-γδή, που αναφέρεται στη ζωή του Ιωάννη Βαρβά-κη. Επίσης, για τη νέα τηλεοπτική σεζόν η Nova συνεχίζει να έχει σε πρωταγωνιστική θέση τον ελληνικό κινηματογράφο, προβάλλοντας κάθε Σάββατο στις 9:00 μμ. την «Ελληνική ταινία του Σαββάτου» από το νέο κινηματογραφικό κανάλι Novacinema4.

Η ψηφιακή πλατ-φόρμα γιόρτασε

πρόσφατα τη συμμετοχή της ως

συμπαραγωγός σε 100 ελληνικές

ταινίες.

a.chatzis@metropolisnews.gr

DoItYouself

Μπορεί να βγήκαν καλλι-

τέχνες του μήνα στο Jumping Fish μό-λις πριν από λίγες μέρες, έχουν όμως πιστούς φίλους από

τότε που μοίραζαν τα CD τους σε τσέπες τζιν που είχαν φτιάξει οι ίδιοι. Οι My Wet Calvin εκφράζουν με τον καλύτερο τρόπο τη μουσική αυτής της πόλης.

Αν τους συναντήσετε στους δρόμους της Αθήνας, με το φορτηγό τους ή χωρίς, μην διστάσετε να τους ακολουθήσετε.

Η ώρα είναι μία και η ζέστη στο κέντρο της Αθήνας έντονη. Στέκομαι στο φανάρι για να διασχίσω τη Φιλελλήνων και να βρε-θώ στη Βουλής. Εκεί θα συναντήσω τον Λεωνίδα από το γκρουπ My Wet Calvin. Wet και εγώ από τη ζέστη, προσπαθώ να εξηγήσω με λέξεις τι ακριβώς μουσική παίζουν αυτοί οι δύο τύποι (Λεωνίδας και Aρης) που με το “Humble” έγιναν οι καλλιτέχνες του μήνα στο Jumping Fish. Τελικά, η απάντηση ήταν μπροστά μου: αν μέσα σε αυτό το «θορυβώδες» αστικό τοπίο βάλεις κάποιον περαστικό να ακού-ει στα ακουστικά του Pet Shop Boys, τότε έχεις το μείγμα των My Wet Calvin.

Ο Λεωνίδας (ο Aρης εκείνη την ώρα βρισκόταν στο νηπιαγωγείο όπου δουλεύει ως δάσκαλος) ήρθε με το πο-δήλατό του και σε ένα ρετρό καφέ του κέντρου ανακάλυψα ποια είναι ακριβώς αυτή η «χειροποίητη» μπάντα. Οι My Wet Calvin είναι πρεσβευτές του DIY (Do It Yourself) και όλα περνούν από τα χέρια τους. Από τη δημιουργία των τραγουδιών και τα εξώφυλλα των CD μέ-χρι τα βίντεο και τις ιδέες προώθησης. «Στην Ελλάδα είναι αρκετά δύσκολο να κάνεις μια συμπαγή προώθηση όπως στο εξωτερικό, με μια ομάδα επαγγελμα-τιών που πληρώνονται για να κάνουν τη γραφιστική δουλειά ή την κινηματογρά-φηση. Οι δικές μας παραγωγές γίνονται με τη βοήθεια φίλων: τραβάμε τα βιντε-οκλίπ με μηδαμινά μπάτζετ, φτιάχνουμε μόνοι μας τα γραφιστικά, τις φωτογραφί-ες και δίνουμε περισσότερο βάρος στην ιδέα παρά στο τεχνικό κομμάτι».

Και μάλλον είναι θαυμαστές του χει-ροποίητου: τα πρώτα τους τραγούδια τα έγραψαν σε CD, τα έβαλαν σε τσέπες τζιν που έφτιαξαν οι ίδιοι και με αυτό τον τρόπο έγινε η διανομή τους. Σε μια άλλη περίπτωση κόλλησαν πάνω στη συσκευ-ασία του CD αποξηραμένα πορτοκάλια. Και όταν η παραγωγή (των δίσκων, όχι των πορτοκαλιών) μεγάλωσε και επρό-

κειτο να κυκλοφορήσει το πρώτο τους άλμπουμ από την Archangel Music, τύ-πωσαν λευκά εξώφυλλα απλά με το όνο-μά τους επάνω, τα τοιχοκόλλησαν σε ένα γνωστό μπαρ και με τη βοήθεια των θα-μώνων τα έβαψαν με σπρέι και μπογιές. Ετσι, κάθε αντίτυπο είναι μέρος ενός συ-νολικού έργου και ταυτόχρονα ένα μονα-δικό κομμάτι.

«Χρειαζόμαστε το διάλογο και με άλ-λους δημιουργούς για να μας ιντριγκά-ρουν και να μην χάνουμε τη λεπτομέρεια της εξειδίκευσης. Τον τελευταίο καιρό έχουν μπει στην ομάδα και άλλοι δημι-ουργοί, όπως ο Τάσος Παπαι-ωάννου που έφτιαξε το κό-μικ ‘Neurotica’ (σσ. άκρως ερωτικό) για το τραγού-δι ‘Humble’», διευκρινί-ζει ο Λεωνίδας. (Ανα-ζητήστε στη σελίδα www.mywetcalvin.com τα 108 διαφορετικά καρέ της ιστορίας που χρησιμοποιή-θηκαν ως εξώφυλ-λα του CD.)

Infowww.mywetcalvin.com/

www.myspace.com/mywetcalvin

29

Η κουβέντα για τα κόμικς, που

πάντα θυμίζουν την παιδική ηλικία,

μας πηγαίνει και στα παιδικά ακούσματα

των δύο μελών. Ο Λε-ωνίδας μού λέει πως εί-

ναι μια μπάντα που συν-δυάζει το ποπ (Madonna,

Depeche Mode, Erasure) με το θόρυβο της πόλης. «Εγώ

είμαι το ποπ άκρο και ο Aρης είναι το θορυβώδες. Αλλά και τους δύο μάς γοητεύει το άλλο άκρο. Και έτσι υπάρ-χει μια διαρκής αναζήτηση για το πού θα σταθεί ο ήχος μας».

Εκείνη την ώρα ακούγεται στα ηχεία του καφέ μια μπόσα νόβα από ένα δια-δικτυακό σταθμό του Παρισιού και ταυ-τόχρονα ο ήχος από τον ατμό της καφε-τιέρας. Και, όπως σημειώνει ο Λεωνίδας, αυτό είναι άλλο ένα παράδειγμα του ήχου τους. «Αυτός ο συνδυασμός είναι πλέον ένας καινούργιος ήχος. Είναι η μουσική μέσα στο περιβάλλον της και όχι αποτέλε-σμα ενός αποστειρωμένου στούντιο».

Και, αν το όνομα My Wet Calvin σάς θυμίζει τη γνωστή μάρκα εσωρούχων, έχετε πέσει μέσα. Το όνομα προέκυψε από μια αναζήτηση τυχαίων λέξεων στο λεξικό και ο συνδυασμός τους βάφτισε το γκρουπ. Κάποια στιγμή μάλιστα χρησιμο-ποίησαν και την ίδια γραμματοσειρά της γνωστής εταιρείας. «Τότε λέγαμε χαρα-κτηριστικά πως, όταν μας κάνει μήνυση η Calvin Klein περί πνευματικής ιδιοκτησί-

ας, τότε θα σταματήσουμε, γιατί θα έχου-με πετύχει την αναγνωρισιμότητά μας».

Oσοι έχουν δει τους My Wet Calvin ζωντανά μιλάνε για μια «νέα εμπειρία». Ο Λεωνίδας μού λέει πως η καλύτε-ρη συναυλία στην οποία έχει πάει ήταν των Flaming Lips. «Δεν περίμενα ύστε-ρα από τόσα χρόνια και τόσες συναυλίες να κλαίω από ευφορία. Eβλεπα ένα φα-νταστικό σόου, αλλά άκουγα και την κα-λύτερη μουσική του κόσμου». Η κουβέ-ντα μάς οδηγεί στην αναλογία του σόου και της ουσίας της μουσικής. «Η ποπ εί-ναι δίνη. Είναι ένας αέναος δρόμος προς ικανοποίηση όλο και περισσότερων με-γάλων ακροατηρίων».

Οι My Wet Calvin θα εμφανιστούν αύριο Σάββατο στο Reworks Festival στη Θεσσαλονίκη, ένα από τα μεγαλύτερα φε-στιβάλ μουσικής στον κόσμο, ενώ αυ-τές τις μέρες κυκλοφορεί και το καινούρ-γιο βίντεο για το τραγούδι “Bess Mc Neal”, τραγούδι από τον πρώτο δίσκο τους “All great events”. Θα είναι ένας αποχαιρετι-σμός του πρώτου άλμπουμ και ένα καλω-σόρισμα της νέας δουλειάς τους. Eνα fade in-fade out, όπως το χαρακτηρίζει ο Λε-ωνίδας.

Eχετε ήδη αρκετούς λόγους για να ανακαλύψετε τους My Wet Calvin και ίσως πέσουν επάνω σας σε κάποια βόλτα στην πόλη. Το γκρουπ σχεδιάζει να κά-νει μια «περιοδεία» με ένα φορτηγό στην πόλη και να παρουσιάζει τα τραγούδια του με αυτό τον τρόπο. «Είναι ένας φόρος τιμής στην πόλη που μας μεγάλωσε», εξη-γεί ο Λεωνίδας.

Φεύγοντας από τη συνέντευξη, άκου-γα την πόλη με εντελώς διαφορετικό τρό-πο. Από την τζαζ διάθεση του ρετρό καφέ στον αγχωμένο βηματισμό των περαστι-κών, που σε συνδυασμό με τους ήχους των αυτοκινήτων έφτιαχναν το μπιτ της στιγ-μής. Ο θόρυβος εξάλλου είναι κάτι που οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Ας τον μετατρέψου-με σε ήχο. Oπως οι My Wet Calvin.

γπ

τμ

πτ

30

Στέκομαι στα σκαλάκια του Κέντρου Τεχνών του δήμου Αθηναίων και παρατηρώ τον κόσμο που γεμίζει το Πάρκο Ελευθερίας. Σε λίγη ώρα θα ξεκινήσει η παράσταση «Αντιγόνη» από ηθοποιούς του Εθνικού Θεά-τρου. Η παράσταση, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, έχει ήδη παρουσι-αστεί στο αεροδρόμιο, σε διάφορα σχολεία της πόλης, στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας του καταστή-ματος κράτησης Κορυδαλλού και την προηγούμενη εβδομάδα στην πλατεία Θεάτρου. Αναρωτιέμαι πώς είναι να παίζει κανείς αρχαίο δρά-μα σε μια δραματικά ταλαιπωρημέ-νη και ξεχασμένη πλατεία. «Ηταν μια ωραία εμπειρία, που όσο περ-νούσε η ώρα γινόταν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Ο κόσμος έβγαινε στα μπαλκόνια του για να δει τι γί-νεται και νομίζω πως έχει σημασία ότι όσοι έρχονταν έμεναν και έβλε-παν την παράσταση», αναφέρει η Ηρώ Μπέζου. «Λόγω της περιοχής ήμασταν αρχικά διστακτικοί, τελικά όλη η κατάσταση ήταν συγκινητι-κή», συμπληρώνει η 27χρονη συ-νάδελφός της Αμαλία Τσεκούρα. Ο 23χρονος Προκόπης Αγαθοκλέους, από τη μεριά του, αναφέρει ότι ανά-μεσα στους θεατές υπήρχαν και με-

τανάστες που παρακολούθησαν την παράσταση με απόλυτη προσοχή.

Οι τέσσερις ηθοποιοί της πα-ράστασης -απόφοιτοι του Εθνικού Θεάτρου- αλώνισαν τα σχολεία της Αττικής, παρουσίασαν τα διαχρο-νικά μηνύματα της τραγωδίας και μετέτρεψαν σε ζωντανό θέατρο τη θεωρητική σχολική ύλη. «Παίζουμε στην έδρα τους, πηγαίνουμε εμείς στα σχολεία και εκεί ξεκινούν οι δυσκολίες. Είναι ένα στοίχημα πώς θα καταφέρεις να πεις μια ιστο-ρία στους εφήβους», αναφέρει ο 28χρονος Αλέξανδρος Μαυρόπου-λος, που σε λίγη ώρα θα υποδυθεί τον Κρέοντα. «Από τη μία πρέπει να είσαι πιστός σε αυτό που έχεις χτίσει κατά τη διάρκεια των προ-βών και από την άλλη πρέπει να προσαρμόζεσαι στις ανάγκες του εκάστοτε χώρου. Στο μεταξύ το κοινό δεν ήταν ποτέ το ίδιο, κά-ποιες φορές ήταν δύσκολο και άλ-λες ήσυχο», εξηγεί η Ηρώ, που σε λίγους μήνες θα γίνει 23. Από τη συζήτηση με τα παιδιά καταλαβαί-νω ότι οι μαθητές ανταποκρίθηκαν θετικά στη δουλεία τους, γι’ αυτό θα παίξουν και φέτος, για δεύτερη σεζόν, τη σοφόκλεια τραγωδία στις σχολικές αίθουσες. «Οι μαθητές

είδαν την Αντιγόνη ως παράσταση και όχι ως φιλολογικό κείμενο και ως μάθημα. Κατάλαβαν έτσι ότι εί-ναι κυρίως θέατρο», συμπληρώνει η Αμαλία.

Ρωτάω τα παιδιά εάν υπάρχει κάποια αντίδραση από μαθητές που τους έχει κάνει εντύπωση. Το λόγο παίρνει ο Προκόπης. «Σε ένα σχολείο κωφών που παίζαμε, ένα παιδί μετά το τέλος της παράστασης στη συζήτηση που κάναμε και με τη βοήθεια της δασκάλας της νοηματι-κής μάς είπε ότι, ενώ δεν άκουγε, αυτό που έβλεπε τον έκανε να πι-στεύει ότι έχει μαγικό μικρόφωνο στα αυτιά του και αισθάνθηκε ότι άκουσε τα πάντα».

Αφήνω τα παιδιά να συνεχί-σουν το ζέσταμά τους, μια και σε λίγη ώρα ξεκινάει η παράσταση. Ο κόσμος έχει γεμίσει το χώρο του πάρκου και παρατηρώ ότι όλες οι ηλικίες είναι εδώ. Ετερόκλητο κοι-νό σε αντισυμβατικό χώρο. Οι κα-ρέκλες όλες πιασμένες, επιλέγω να κάτσω κάτω στο χώμα. Ενα θρανίο, καμία δεκαριά σχολικές καρέκλες και τρεις τσάντες ώμου αποτελούν το σκηνικό της παράστασης. Η «Αντιγόνη» αρχίζει, κλείνω το κινη-τό και απολαμβάνω.

Η «Αντιγόνη», μια παράστα-ση που παρουσιάζεται κυρίως

σε μη θεατρικούς χώρους, ανέβηκε την περασμένη Τρίτη

στο Πάρκο Ελευθερίας στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αρχαί-

ου Δράματος Αθήνας. Ημα-σταν εκεί και συναντήσαμε

τους τέσσερις νέους ηθοποι-ούς της παράστασης, τον

Προκόπη Αγαθοκλέους, τον Αλέξανδρο Μαυρόπουλο, την Ηρώ Μπέζου και την Αμαλία

Τσεκούρα και μας εξήγησαν πώς είναι να κάνεις θέατρο

εκτός θεάτρου.

larapakos.blogspot.com

Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Παλλάς για να συμμετάσχει στην παράσταση «Τρίτο στεφάνι» σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, συναντήσαμε τον Γιάννη

Στάνκογλου και μας είπε για το ρίσκο του θεάτρου, για τη σχέση του με τα χρήματα, αλλά και για τη γειτονιά του στου Ψυρρή.

32

- Εχετε κάνει πολλά και διαφορετικά πράγματα στο θέατρο. Αυτό δείχνει έναν ηθοποιό χωρίς προκαταλήψεις, που θέ-λει να εξερευνά τα όριά του;Το θέατρο το βλέπω πάντα σαν παιχνί-δι. Από τότε που μπήκα στη σχολή και από τα πρώτα μου βήματα. Το συνδέω με τα παιδικά μου χρόνια, όταν μου άρεσαν όλα τα παιχνίδια και είχα την επιθυμία να κάνω πολλά και διαφο-ρετικά πράγματα. Σίγουρα κάποια μού αρέσουν περισσότερο, αλλά σε όλα βρίσκω τη γοητεία της εξερεύνησης.Στο θέατρο μου αρέσει να εξερευνώ και τον ίδιο μου τον εαυτό, βάζοντας και σε μένα όρια μακρινά, και να παίρνω το ρίσκο μου, να τολμώ με τις αποφάσεις μου και να υποστηρίζω τις επιλογές μου ρισκάροντας γι’ αυτές.

- Πέρυσι το «Νησί», φέτος το «Τρίτο στε-φάνι» στο Παλλάς· αλλάζει στην πραγ-ματικότητα η ζωή σας όταν παίζετε σε μια μεγάλη επιτυχία ή θα μου πείτε πως είναι απλώς δουλειά;Η αλήθεια είναι ότι στην πραγματι-κότητα δεν αλλάζει τίποτα. Αλλάζουν κάποιες στιγμές. Ας πούμε σε ανα-γνωρίζουν πιο πολύ στο δρόμο. Ή ζεις κάπως καλύτερα. Οταν είμαι σε επι-τυχημένες δουλειές, το πιο σημαντικό είναι ότι αρέσουν στον κόσμο που με παρακολουθεί και αυτό από μόνο του δημιουργεί μια θετική ενέργεια και σε μένα και στους γύρω μου. Η επιτυχία φέρνει μια ικανοποίηση που σε κάνει να βλέπεις πολλά πράγματα πιο απλά και πιο αληθινά.

33

- Στο ρόλο που υποδύεστε φέτος στο «Τρίτο στεφάνι», πείτε μου ποιο είναι το πιο ελκυστικό κομμάτι.Το «Τρίτο στεφάνι» το είχα διαβάσει και μου άρεσε, όπως και σε χιλιάδες ανθρώπους. Ηταν από τις δουλειές όπου είπα κατευθείαν «ναι» χωρίς πολλή σκέψη. Και, βέβαια, μου άρε-σε αυτός ο ρόλος, ο χαρακτήρας του Δημήτρη, που δεν είναι μόνο ένας νταής, ένας αλήτης, είναι το παιδί μιας μάνας την οποία μπορεί να χρει-αστεί κανείς χρόνια για να αναλύσει. Πρόκειται για έναν άντρα με δύσκο-λες πλευρές και μεγάλες ευαισθησίες κρυμμένες πίσω από ένα συγκεκριμέ-νο τύπο, του νέου άντρα μιας εποχής όχι πολύ μακρινής. Αυτό για μένα είναι και το πιο ελκυστικό κομμάτι του έργου, το να ξεπηδάει από τους χαρακτήρες μια ολόκληρη εποχή που, κατά τη γνώμη μου, δεν έχει αλλάξει καθόλου, παρά μόνο ως προς το πε-ρίβλημά της, το φλοιό της. Η ουσία και το κέντρο αυτού που ονομάζου-με «ελληνικό στοιχείο» παραμένουν ίδια και αναλλοίωτα μέχρι σήμερα. Γι’ αυτό και στο συγκεκριμένο έργο ο λόγος, το ίδιο το κείμενο, έχει τόσο μεγάλη αξία. Είναι ένας προφορικός λόγος λογοτεχνικός, διασκευασμένος υπέροχα από τον Σταμάτη Φασουλή και τον Θανάση Νιάρχο, που κάνει τα γεγονότα της δράσης να μοιάζουν σημερινά.

- Εχουμε συνηθίσει να σας βλέπουμε να κάνετε τον «σκληρό». Ποιος είναι ο πιο κόντρα ρόλος που σας ενδιαφέρει και θα θέλατε να κάνετε;Δεν έχω σκεφτεί κάτι συγκεκριμένο ποτέ, αλλά θα ήθελα σίγουρα να κάνω κωμωδία, να βγάλω ή να μάθω άλλα στοιχεία δικά μου και μακάρι να βρω τον τρόπο και τους ανθρώπους γύρω μου και να το κάνω.

- Διαβάζω σε μια παλιότερη συνέντευ-ξή σας πως έχετε μάθει να ζείτε με λίγα χρήματα. Με ενδιαφέρει αυτή η ομολο-γία. Εχει να κάνει με μια στάση ζωής, με τις επιλογές σας ή έχετε κατανοήσει την αβεβαιότητα με την οποία κάνουμε θέατρο στην Ελλάδα;Εχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσα μέσα σε μια οικογέ-νεια μεσαίας τάξης, με το ότι δούλευα από μικρός και ότι δεν είχαν αξία τα χρήματα. Αυτό εξακολουθώ να το πι-στεύω και σήμερα σε σχέση με το χρή-μα γενικώς. Το χρειαζόμαστε για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη, όχι για να την αλλάξουμε, γιατί είναι αδύνα-τον -για μένα τουλάχιστον- να αλλάξω χαρακτήρα, φίλους, συνήθειες. Οσο για την αβεβαιότητα, είναι χαρακτη-ριστική σε αυτή τη δουλειά, το ξέρεις όταν την επιλέγεις. Το πιο σπουδαίο είναι να είσαι ψυχικά καλά, γιατί ει-δικά το θέατρο δεν το κάνεις μόνο για τα χρήματα.

- Και βέβαια δεν γλιτώνετε και την «κλι-σέ» ερώτηση για την κρίση στην Ελλάδα. Ποια είναι η γνώμη σας; Είμαι πάρα πολύ απογοητευμένος και δεν βρίσκω πια λόγια να εκφράσω αυτό που συμβαίνει. Δεν βρίσκω τα λόγια όχι γιατί δεν τα έχω, αλλά γιατί με ξεπερνάνε καθημερινά αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις. Δεν μπορώ να τους δω ούτε σοβαρά ούτε αστεία και αυτό είναι ένα είδος απόγνωσης, γιατί καθορίζουν τη ζωή και την κα-θημερινότητά μου κι εγώ δεν υπάρχω πουθενά μέσα σε αυτό.

- Είστε κάτοικος του Κέντρου, ζείτε στου Ψυρρή. Τι αγαπάτε στο Κέντρο, τι αντι-παθείτε και τι θα θέλατε να γίνει.Επειτα από πολλή σκέψη αποφάσι-σα να συνεχίσω να μένω στο Κέντρο και με την οικογένειά μου. Νιώθω ότι υπάρχει ζωή στο Κέντρο, μια κι-νητικότητα και μια ευελιξία που δεν βρίσκεις στα προάστια. Οπως και να είναι, βρόμικο και θορυβώδες, είναι πάντα ζωντανό. Τη γειτονιά μου την έχω δει και σε μεγαλύτερο χάλι από ό,τι είναι σήμερα, απλά το πρόβλημα δεν λύθηκε, μεταφέρθηκε στην άλλη πλευρά της Πειραιώς από αυτή που κατοικώ. Η αλήθεια είναι πως δεν έχουν γίνει επί της ουσίας προσπάθει-ες να συντηρηθεί το Κέντρο και είναι αφημένο στο έλεος του Θεού. Αντιπα-θώ το ότι η πόλη δεν είναι καθαρή και ασφαλής και ελπίζω ότι όλοι αυτοί που επιμένουν να την κατοικούν και να την αγαπούν δεν θα σταματήσουν να προσπαθούν να τη βελτιώσουν. Κι εγώ ανάμεσά τους. Αλλωστε, όπως θέλω να είμαι ενεργός στη δουλειά μου, θέλω να είμαι και ενεργός πο-λίτης ξεκινώντας από το μικρόκοσμό μου και εκτείνοντας τη δράση γύρω μου, για να υπάρχουμε όλοι σε μια πόλη βιώσιμη.

- Θα συνδεόσασταν σήμερα και κάτω από αυτές τις συνθήκες με ομότεχνούς σας για να ξεκινήσετε κάτι καινούργιο;Αλίμονο! Βέβαια, είναι για μένα ζω-τικό. Πάντα έχω μεγάλη ανάγκη, όχι μόνο να δουλεύω, αλλά και να μπορώ να επικοινωνώ με τους γύρω μου, με όλους όσοι έχουμε τις ίδιες ανησυχίες και τα ίδια ενδιαφέροντα.

34

;Με αφορμή τη νέα περι-πέτεια των στρουμφ -που προβάλλεται στη χώρα μας από την προηγούμε-νη εβδομάδα- κάναμε μια αναδρομή στις ιδεολογι-κές αναζητήσεις των κατά καιρούς θεωρητικών της... στρουμφολογίας.

nritiniotis@metropolisnews.gr

Οταν ήμουν πιτσιρίκι και ξυπνούσα πρωί πρωί για να δω «Στρουμφάκια», το μόνο δίλημμα που είχα να αντιμετωπίσω πριν από κάθε επεισόδιο ήταν εκείνο που μου έβαζε -κάθε φορά- η μητέρα μου: «Ντίνοοοο! Μερέντα ή μέλι στο ψωμίιιι;» Αθώες εποχές. Στις μέ-ρες μας, όπου τα πάντα έχουν γίνει πιο σύνθετα, είναι επόμενο να έχω να αντιμετωπίσω πιο περίπλοκα δι-λήμματα. Οπως, ας πούμε, το να απαντήσω στο εάν τα στρουμφάκια είναι... φασισταριά ή κομμούνια!

Ειλικρινά, ούτε εγώ ο ίδιος θα περίμενα ποτέ ότι θα έρθει η ημέρα που θα χρησιμοποιούσα στην ίδια πρόταση τις λέξεις «στρουμφάκια», «ναζί» και «κομ-μουνιστής». Ευτυχώς υπάρχουν και χειρότεροι, που έχουν βγάλει ακόμα και βιβλία για τις πολιτικές τους τοποθετήσεις. Οπως ο Γάλλος κοινωνιολόγος Αντου-άν Μπουενό, ο οποίος, έπειτα από... έρευνα (σσ. τον φαντάζομαι να τσακώνεται με το γιο του που ήθελε να δει “Superman”) που έκανε πριν από μερικούς μήνες, συμπέρανε πως το αγαπημένο κόμικ των παιδικών μας χρόνων δεν είναι τελικά και τόσο αθώο, εφόσον περνάει κρυφά μηνύματα που παραπέμπουν σε αυταρ-χικά και ολοκληρωτικά πρότυπα, όπως το ναζιστικό (κυρίως) και το σοβιετικό.

Για να υποστηρίξει τη θεωρία του, ο Μπουενό μάς πηγαίνει 50 χρόνια πίσω. Τότε που η πρώτη έκδοση του δημιουργού του κόμικ, του Βέλγου Πεγιό, βρήκε κλειστές τις πόρτες των εκδοτών. Και αυτό γιατί οι τελευταίοι έκρι-ναν το σενάριό του ρατσιστικό. Το συγκεκριμένο έργο, με την ονομασία “Black Smurfs”, έδειχνε τα στρουμφάκια που είχαν μολυνθεί από το τσίμπημα μιας μέλισσας να αρρωσταίνουν και να γίνονται μαύρα (και όχι κίτρινα, μοβ, πράσινα ή ένα χρώμα τέλος πάντων που συνήθως αποτυπώνει την ασθένεια στα κόμικς). Μαζί με το χρώ-μα τους άλλαξε και η συμπεριφορά τους, η οποία έγινε βλακώδης και πρωτόγονη. Ο ρατσιστικός συνειρμός εί-ναι εμφανής σύμφωνα με το Γάλλο ερευνητή.

Πέρα από αυτό, ο Μπουενό δεν θεωρεί τυχαίο και το ότι ο Δρακουμέλ παρουσιάζεται βρόμικος, φιλάργυ-ρος, με μεγάλη και γαμψή μύτη. Τα κατεξοχήν, δηλαδή, αντισημιτικά πρότυπα που έκαναν θραύση σε όλη την Ευρώπη τις δεκαετίες του ’30 και του ’40. Η ονομασία της γάτας του, της Azriel (ηχεί παρόμοια με το «Ισρα-ήλ»), αποτελεί για κάποιους έναν ακόμα υπαινιγμό του κόμικ για την εβραϊκή προέλευση του απόλυτου κακού. Αλλοι το προχωράνε περισσότερο. Βρίσκουν ομοιότητες ανάμεσα στα στρουμφάκια και τη ρατσιστική οργάνωση των ΗΠΑ, την ΚΚΚ. Οπως ο αρχηγός της, ο Μεγάλος Δράκος, έτσι και ο Μπαρμπα - Στρούμφ ξεχώριζε από τα υπόλοιπα μέλη εξαιτίας του κόκκινου σκούφου του.

Και η Στρουμφίτα; Η ξανθιά τσαχπίνα έχει και αυτή το ρόλο της. Σύμφωνα με τον Μπουενό, τα ανοιχτόχρωμα χαρακτηριστικά της παραπέμπουν στο καθαρό φυλετικό πρότυπο της άριας φυλής που επικαλούνταν ανελλιπώς ο Χίτλερ.

Αλλά υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Αυτή που υποστηρίζει ότι το στρουμφοχωριό παρα-πέμπει στο πρότυπο της κομμουνιστικής πολιτικής οργάνωσης. Ελλειψη ατομικής ιδιοκτησίας, παντελής απουσία χρήματος, οικονομία βασισμένη στην έννοια της συλλογικότητας, κοινά συσσίτια, πλήρης καταμε-ρισμός εργασίας, ένας Papa Smurf που φέρνει σε κάτι από... πατερούλη Στάλιν και ένας Σπιρτούλης που «μυρίζει» Τρότσκι, αποτελούν ορισμένα από τα επιχει-ρήματα των υπερασπιστών της κομμουνιστικής φύσης των αγαπημένων SMURF. Μια και είπαμε SMURF, ας μην ξεχάσουμε να αναφερθούμε στη μετάφραση του ακρωνυμίου από τους υποστηρικτές της κόκκινης εκ-δοχής, δηλαδή “Social Men Under Red Father”. Αυτή η πλευρά δεν βλέπει στο πρόσωπο του Δρακουμέλ τον... αιώνιο Εβραίο, αλλά τον ενσαρκωτή του Ιμπε-ριαλισμού, ο οποίος, έχοντας ως ύψιστο σκοπό να συγκεντρώσει ολοένα και περισσότερο πλούτο, έχει βαλθεί να εξολοθρεύσει το... σοσιαλιστι-κό χωριό.

Προσωπικά, δεν πιστεύω τί-ποτα από τα παραπάνω. Αν δεν δω με τα μάτια μου τη Στρουμφί-τα να μοιράζει «Οδηγητή» έξω από τον ΗΣΑΠ στον Περισσό, τον εργασιομανή Προκόπη σε πορεία του ΠΑΜΕ, τον Κη-πουρό σε αγροτικό μπλόκο στα Τέμπη και το καλλιτεχνικό στρουμφάκι, τον Ντορεμί, να ανοίγει συναυλία της ΚΝΕ μαζί με τον Παπακωνσταντίνου, δεν υπάρχει περίπτωση να πιστέψω ότι διαθέτουν απόθεμα κομμου-νιστικής ορθοδοξίας. Οπως και δεν πείθομαι για τη νεοναζι-στική τάση όλων των παρα-πάνω, εκτός και αν τους δω να επιδίδονται σε πογκρόμ ενάντια σε Πακιστανούς στον Αγιο Παντελεήμονα. «Μου τη σπάνε οι συνομωσιολόγοι», ακούω ήδη να ψιθυρίζει ο Γκρινιάρης...

35

Της τρίτεκνης τηλεπερσόνας το ανάγνωσμα

Τα νεκροταφεία θα πληρώσουν το απε-χθές τέλος ακινήτων ή θα εξαιρεθούν; Ή μή-πως θα χρειαστεί να σχεδιάσει προς τούτο άλλη μια (επιτυχημένη) πολιτική διαπραγμά-τευση ο Ευάγγελος Βενιζέλος με τον Αγιο Πέ-τρο;

Τη βλέπω τη μαλ&*%#$ να γίνεται. Πότε θα μπερδευτεί κάνα CD Γεωγραφίας με το «Σφύριξα κι έληξες» και τα παιδιά αντί για την Ελλάδα θα μάθουν απ’ έξω τον Πάνο Κιάμο... Από τον Αρη τα περιμέναμε, στην Αννα τα βρήκαμε.

Λοβέρδος που τους χρειάζεται...

Ρητό Σαββατοκύριακου: «Δεν πρόκειται ούτε περί επιλεκτικής χρεοκοπίας, ούτε περί πτωχεύσεως. Πρόκειται περί ανταλλαγής ορ-

γάνων. Εμείς χρωστάμε τα άντερά μας και αυ-τοί θα πάρουν τα ... μας».

Πάντα μου άρεσαν τα τρένα. Η ραθυμία των επιβατών και η μελωδία της ράγας είχε τη γοητεία της. Και η αναμονή πολλές φο-ρές. Ολα αυτά λειτουργούσαν σαν ψυχοθερα-πεία μέσα στη κόλαση της μέρας. Δυστυχώς, οι κύριοι του ΗΣΑΠ αυτό μας το στέρησαν.

Να μείνω ήσυχος ότι οι Στάβλοι της Εριέτας Ζαΐμη θα τη γλιτώσουν στο τέλος;

Και, αφού τα μέτρα έγιναν ...χιλιόμετρα, οι έκτακτες εισφορές η «νέα πραγματικότητα», ο προϋπολογισμός ψηφίζεται μέσα στο φθι-νόπωρο και η εργασιακή εφεδρεία «φοράει τις αρβύλες» της, οι επίσημα εγγεγραμμένοι άνεργοι στον ΟΑΕΔ είναι 693.329...

36333333333666666666

ένε πως γειτονιά είναι εκεί που μεγαλώνεις. Κάτι σημαντι-κό σημαίνει η λέξη «μεγαλώνεις», σίγουρα, απλά δεν ξέρω τι. Για κάποιους γειτονιά είναι «εκεί που μίσησα και με μί-σησαν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού» - όπως έλεγαν και οι Τρύπες. Για μένα, πάντως, γειτονιά είναι αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Ανάμεσα σε δύο πλατείες. Σε μια μονοκατοικία με κήπο, γεμάτη λουλούδια και ένα φοίνι-

κα στην μπροστινή αυλή. Σε μια ήσυχη γωνιά της Ανω Νέας Σμύρνης.Μαγική εικόνα το τότε με το σήμερα. Τότε όλη η οδός Μετρών,

πλην μίας εξαιρέσεως, ήταν γεμάτη μονοκατοικίες. Απομεινάρια μιας γενιάς προσφύγων, με τις αυλές τους να συνορεύουν. Θέατρο επικών (μικρο)αστικών μαχών περί «συνοριακών διαφορών». Με διάφορες γιαγιάδες ανίκανες να σταματήσουν το αγαπημένο τους σπορ: το κου-τσομπολεύειν. Με τραπεζάκια έξω όταν άνοιγε ο καιρός και πλαστικές καρέκλες. Με τον ήχο του ανεμιστήρα το καλοκαίρι και ντους με το λάστιχο στο μπαλκόνι. Με πιτσιρικαρία να παίζει «διπλό». Με τη βροχή να πλημμυρίζει υπόγεια σε στιγμές που -τότε- μου φαίνονταν περιπε-τειώδεις. Με χαρουπιές και νεραντζιές σε όλο το μήκος του δρόμου. Τώρα, σήμερα, δεν έχει μείνει τίποτε. Μόνο τα δέντρα. Πολυκατοικίες παντού και μια εικόνα περίεργη: μια Ferrari παρκαρισμένη κάτω από τη χαρουπιά.

Αυτά ως προς το οικοδομικό τετράγωνο όπου μεγάλωσα. Πιο πέρα ορθωνόταν ένας θαυμαστός προαστι-ακός κόσμος. Πλατεία Ανοιξης και πλατεία Σκατζουράκη, αυτές όριζαν τον ορίζοντα στο μυαλό μας. Πέρα από την πρώτη, τα νεκροταφεία. Πέρα από τη δεύτερη, το Κλειστό του Πανιωνίου. Και όμως ήταν η πρώτη που έκλεβε όλη την αίγλη. Η πρώτη επιλογή για βόλτα. Σε εκείνη με πήγαινε ο πατέρας μου μετά τη δουλειά. Και ύστερα στο διπλανό ουζερί. Να πει καμιά κουβέντα με τους φίλους του «από τη γειτονιά». Να παραγγείλει κάνα ούζο με μεζέ. Ακόμα θυμάμαι πόσο υπέροχη γεύση έχει ο μεζές όταν τον κλέ-βεις από τους μεγάλους. Και εκείνοι χα-μογελάνε και σου χαϊδεύουν το κεφάλι.

Τίποτα όμως δεν είναι πιο σημαντικό στη Νέα Σμύρνη, την Ανω και την Κάτω, από την πλατεία. Ξέρετε ποια, την κεντρική. Εκεί είδα ανθρώπους να βουτάνε σε σιντριβάνια. Ανθρώπινες σπονδές προς τιμήν της κατάκτησης του κυπέλλου. Το 1991 για το μπάσκετ και το 1998 για το ποδόσφαιρο του Πανιωνίου. Εκεί είδα κομματικά περίπτερα σε δημοτικές και εθνικές εκλογές. Σε ένα προάστιο με τόσο πολλή Αριστερά που σε κάνει να αναρω-τιέσαι τι το μπόλιασε. Εκεί, στην πλατεία, πρέπει να έχουν δο-θεί τα πιο πολλά νεοσμυρνιώτικα ραντεβού. Οχι για ξύλο, αλλά για φιλιά. Εκεί είναι οι πλατείες που θυμάμαι - και ελπίζω να μην έχουν αλλάξει. Γιατί θυμίζουν γειτονιά.

Μια μικρή τουρνέ της πρωτευούσης. Περνάς Ομόνοια, Μεταξουργείο μέσα από το εκτυφλωτικό φως του Σεπτεμ-βρίου. Που φανερώνει τη σκληρή πραγ-ματικότητα της πόλης. Φτάνεις στη Λέ-νορμαν. Σε έναν τόπο όπου τα χώματα έχουν ποτιστεί βαριά από τους αιώνες. Αναβλύζουν Ιστορία. Αυτήν έψαχνε και ο Σαρλ Λενορμάν. Ο αρχαιολόγος, το πνεύμα του οποίου πλανιέται αέναα πάνω κάτω στη λεωφόρο.

Γεννημένος το 19ο αιώνα. Μια επο-χή ρομαντικών ποιητών και ηρωικών αρχαιοδιφών - κάτι σαν Ιντιάνα Τζό-ουνς δίχως το μαστίγιο. Ο ίδιος θα επι-σκεφτεί το 1823 τη Σικελία. Και δεν θα καταφέρει να ξεκόψει ποτέ από την έξη που ασκεί η αίγλη της αρχαιότητας. Θα ακολουθήσει τον Σαμπολιόν, τον απο-κρυπτογράφο του Λίθου της Ροζέτας, στα ταξίδια του στην Αίγυπτο. Υστερα, υπεύθυνος αρχαιολόγος στην Πελοπόν-νησο. Και μετά το αναπάντεχο, θα στρέ-ψει το ενδιαφέρον του στο χριστιανισμό και τη μελέτη των πρωτότυπων πηγών του. Θα πιστέψει βαθιά στο λόγο του Ιη-σού, για να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του ασχολούμενος -ξανά- με τον αιγυπτιακό πολιτισμό. Από το ελλη-νικό φιλοσοφικό φως στη χριστιανική κατάνυξη και από εκεί -ξανά- στην υπε-ράνθρωπη θεώρηση του πρώτου μεγά-λου πολιτισμού. Θεέ μου, τι πορεία.

Σε ένα ταξίδι στην Αθήνα που σκοπό είχε τη μύηση του γιου του στη γοητεία της αρχαιότητας, άφησε την τε-λευταία του πνοή. Ο τάφος του στον Κο-λωνό και μια λεωφόρος επιτύμβια δικιά του. Που οδηγεί στα Δυτικά Προάστια, εκεί που η έννοια της γειτονιάς δεν έχει πεθάνει ακόμα.

&

36

37

Συστήθηκε πέρυσι στο αθηναϊκό ποδηλατικό -και όχι μόνο- κοι-νό και η ανταπόκριση που έλαβε ήταν τεράστια. Περισσότεροι από 15.000 άνθρωποι πέρασαν τότε τις πύλες της Τεχνόπολης του δή-μου Αθηναίων, επαληθεύοντας την απήχηση που γνωρίζει η πο-δηλατική κουλτούρα στην πόλη μας τα τελευταία χρόνια. Αφού, λοιπόν, ανέβασε αρκετά ψηλά τον πήχη, το 2ο Athens Bike Festival ανοίγει φέτος ξανά τις πόρτες του στον ίδιο χώρο το τριήμερο 16-18 Σεπτεμβρίου.

Κατά τη διάρκεια του τριη-μέρου, οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να ερευνήσουν την αγορά του ποδηλάτου, καθώς στο χώρο θα υπάρχουν στημένα πε-ρίπτερα όπου θα μπορεί κανείς να επιλέξει από μια γκάμα κατα-σκευαστών και εμπόρων συμβα-τικά, αναδιπλούμενα ή ηλεκτρι-κά ποδήλατα, όπως επίσης και διάφορα αξεσουάρ ή υπηρεσίες που σχετίζονται με το δίτροχο

μέσο. Παράλληλα, προβλέπεται μια σειρά -διαδραστικών και μη- εκδηλώσεων που θα έχουν ως στόχο να εκπαιδεύσουν και να μεταδώσουν στους επισκέπτες το πνεύμα ενός εναλλακτικού τρό-που ζωής και μετακίνησης μέσα στην πόλη.

Επιπλέον, αξίζει να παρακο-λουθήσει κανείς την Κυριακή στις 11 πμ. την ημερίδα που θα πραγ-ματοποιηθεί στο αμφιθέατρο της Τεχνόπολης με τίτλο: «A bikable city is a livable city - Με το πο-δήλατο για μια ανθρώπινη πόλη». Σε αυτή θα συμμετέχουν ανάμεσα σε άλλους, ο διακεκριμένος συ-γκοινωνιολόγος Θάνος Βλαστός, ο έμπειρος -σχετικά με τα διεθνή ποδηλατικά δρώμενα- πολεοδό-μος Τζεφ Ρίμσον και ο εμπορικός διευθυντής της Μανιατόπουλος ΑΕ Δημήτρης Αλεξίου.

Τέλος, έχει προβλεφθεί ειδι-κός χώρος φυλασσόμενου πάρ-κινγκ, όπου θα μπορούν οι επισκέ-πτες να αφήνουν τα ποδήλατά τους.

nritiniotis@metropolisnews.gr

-

-

-

-

nritiniotis@metropolisnews.gr

-

-

-

40 21

Αγόρασες το iPad 2, αλλά τώρα σου φαίνεται πάρα πολύ λεπτό. Εχεις τα δίκια σου, μπορεί να το βάλεις μέσα στην τσάντα σου και μετά να μην το βρίσκεις. Εί-ναι να απορείς ώρες - ώρες με αυτό τον Τζομπς. Τέλος πάντων, ευτυχώς που υπάρ-χουν και εταιρείες όπως η Blackbox Case, που σε σκέ-φτονται και κυκλοφορούν ωραιότατες χοντρές θήκες τόσο για το iPad 2, όσο και για το MacBook Pro. Ζυγί-ζουν κάτι λιγότερο από 700 γραμ., αντέχουν πτώσεις από ύψος μέχρι οκτώ μέτρα και είναι οικολογικά κατασκευασμένες από μπαμπού. Οσο για την τιμή τους, φτάνει τα 99 δολάρια για τη θήκη του iPad 2 και τα 119 δολάρια για το MacBook Pro των 13 ιντσών, τα 129 δολάρια για το μοντέλο των 15 ιντσών και τα 139 δολάρια για τις 17 ίντσες. Ultra-thin και αηδίες...

www.blackboxcase.com

Το πρωί δεν ξυπνάς ούτε με βόμβα; Νομίζεις. Το ξυπνητήρι που προσομοιώνει έναν εκρηκτικό μηχανισμό είναι εδώ για να σε κάνει να αλλάξεις άποψη. Πάνω στον ψεύτικο δυναμίτη βρίσκεται τοποθετημένο ένα ρολόι, το οποίο ρυθμίζεις να μετράει αντίστροφα κάθε πρωί, ώστε να χρειαστεί να το απενεργοποιήσεις. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα θέλεις να χουζουρέψεις, αντί να παραμείνεις στο κρεβάτι και να αργήσεις στη δουλειά, θα βρεθείς αγκαλιά με μία πένσα να κόβεις καλώδια. Το ένα από τα τέσσερα αποτρέπει την «έκρηξη», τα δύο δεν έχουν καμία λειτουργία, ενώ το τέταρτο κάνει «μπαμ». Ο δημιουργός της συσκευής δηλώνει πως στην πραγματικότητα δεν έχει δει ποτέ από κοντά έναν εκρηκτικό μηχανισμό και ότι πηγή έμπνευσής του ήταν οι ταινίες και οι τηλεοπτικές σειρές. Αγνωστο παραμένει πάντως πώς θα καταφέρει να στείλει τα προϊόντα του στους υποψήφιους αγοραστές.

nootropicdesign.com

Συνδυάζοντας δύο ηχεία, ένα subwoofer και έναν ενισχυτή, η Yamaha παρουσίασε το YAS-101, μια συ-σκευή που προσομοιώνει ήχο surround 7.1 χωρίς να γεμίζει το σαλόνι σου με ηχεία και καλώδια. Η πρόταση της ιαπωνικής εταιρείας αποδίδει ένταση 120 Watt και βαθύ μπάσο, ώστε να ικανοποιήσει όσους αγαπούν τον καλό ήχο. Οι διαστάσεις της (89x10,7 εκ.) της επιτρέπουν να τοποθετηθεί τόσο κάτω από την τη-λεόραση όσο και πάνω στον τοίχο, τη στιγμή που διαθέτει επιπλέον έξοδο για να συνδέσεις έξτρα subwoofer, αν το επιθυμείς. Εχει ακόμη μία σειρά από λειτουρ-γίες που θα σε βοηθήσουν να απολαύσεις τις ταινίες σου με μεγαλύτερη άνεση, όπως συγχρονισμό του ήχου με την εικόνα, σε περίπτωση που δεν συμβαδίζουν. Κυκλοφορεί ήδη στην αμερικανική αγορά και κοστίζει 300 δολάρια, με την τιμή του στην Ευρώπη να αναμένεται.

www.yamaha.com

Ενα από τα πιο εντυπωσιακά της πρωτότυπα παρουσίασε η Jaguar στη διεθνή έκθεση αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης. Πρόκειται για το C-X16 Concept, το οποίο, αν περάσει στην παραγωγή χωρίς σημαντικές διαφοροποιήσεις, θα είναι το πιο compact αυτοκίνητο της εταιρείας από το 1954. Οι επιδόσεις του εντυπω-σιάζουν, με τον ηλεκτροκινητήρα να συνδυάζεται με έναν τρίλιτρο βενζινοκινη-τήρα και να αποδίδει 380 άλογα. Η τελική ταχύτητα φτάνει τα 300 χλμ. την ώρα, η επιτάχυνση από 0 σε 100 χλμ. πραγματοποιείται σε 4,4 δευτερόλεπτα και το αυτόματο κιβώτιο των οκτώ ταχυτήτων δίνει κίνηση στους πίσω τροχούς. Οσον αφορά τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, αυτές παραμένουν σε χαμηλά επί-πεδα, καθώς δεν ξεπερνούν τα 165 γραμ. ανά χλμ. Αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2013, αποτελώντας το αντίπαλο δέος της Porsche Cayman.

www.jaguar.com

Είχαμε καιρό να δούμε μία πραγματικά έξυπνη και πρακτι-κή θήκη για iPhone, αλλά τελικά φαίνεται πως η αναμονή άξιζε τον κόπο. Εχοντας κερδίσει την πρώτη θέση στα Korean Belkin Design Awards, η θήκη του σχε-διαστή Yoori Koo προστατεύει το κινητό σου τηλέφωνο, χάρη στην κατασκευή της από σιλικό-νη και καουτσούκ. Ταυτόχρονα όμως σου επιτρέπει να κρεμά-σεις πάνω της διάφορα μικροα-ντικείμενα, όπως μία πιστωτική κάρτα, μερικά χαρτονομίσματα ή τα hands-free ακουστικά σου. Δεν είναι φυσικά πορτοφόλι για να βάλεις οτιδήποτε έχεις στην τσάντα σου, παραμένει όμως τέλεια όταν δεν έχεις ελεύθερη τσέπη. Αναμένεται να βγει σύ-ντομα στην παραγωγή από την εταιρεία Belkin σε άγνωστη προς το παρόν τιμή.

www.yankodesign.com

41agiannopoulos@metropolisnews.gr

Η εξαγορά της Motorola από την Google πριν από ένα περίπου μήνα ήταν μαθηματικά βέβαιο πως θα ταρακουνούσε για τα καλά τους κατασκευαστές κινητών τηλεφώνων. Τα παράπονα που ακούγονταν για τον τρόπο διανομής του Android έγιναν πλέον φόβοι γύρω από το μέλλον του ανοιχτού λειτουργικού συστήματος.

Και αυτό γιατί οι επιχειρήσεις φοβούνται μια ενδεχόμενη απόφαση της Google να διαθέσει το Android αποκλειστικά στους δικούς της συνεργά-τες, προβάλλοντας απαιτή-σεις που θα ωθούν «τρί-τους κατασκευαστές» στην εγκατάλειψή του. Η είδηση επομένως πως τόσο η HTC όσο και η Samsung ανα-ζητούν λειτουργικό σύστη-μα για να αγοράσουν δεν προκάλεσε εντύπωση και σε πολλούς.

Βασικός υποψήφιος φέρεται το webOS της HP, καθώς η εταιρεία δηλώνει ανοιχτή σε προσφορές. «Το έχουμε σκεφτεί και το έχουμε συζητήσει, αλλά δεν θα πάρουμε βιαστικές αποφάσεις», ήταν η δήλω-ση της προέδρου της HTC Σερ Γοvυάνγκ, σε μια προ-σπάθεια ανίχνευσης των προθέσεων της Google.

Τίποτα βέβαια δεν εί-ναι σίγουρο ακόμη, καθώς επισήμως δεν έχει αλλάξει κάτι στην τακτική του αμε-ρικανικού κολοσσού. Επι-βεβαιώνεται πάντως πως, όταν μιλάμε για business, οι λέξεις «ανοιχτό» και «δωρεάν» είναι μάλλον για να περνάμε ευχάριστα την ώρα μας.

Α.Γ.

Futurama

agiannopoulos@m

Μπορεί να έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει βροχή εδώ και μήνες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι κάποια στιγμή δεν θα βρέξει και σε αυτή την πόλη. Πάρε λοιπόν τα μέ-τρα σου και αγόρασε μια ομπρέλα της προκοπής, όπως αυτή της εταιρείας Blunt. Με ειδική κατασκευή για να μην λυγίζει από τον αέρα και πρωτότυπο σχεδιασμό, θα σε προστατέψει από το νερό χαρίζοντάς σου ταυ-

τόχρονα ξεχωριστό στιλ. Διαθέτει, επίσης, καλυμμένες άκρες για να μην τραυματίζεις τους περαστικούς από σίδερα που προεξέχουν και στεγνώνει γρήγορα χάρη στον πολυεστέρα από τον οποίο είναι φτιαγμένη. Μπο-ρείς να την κάνεις δική σου με 70 δολάρια (περίπου 50 ευρώ) σε μαύρο, μπλε, ασημένιο και κόκκινο χρώμα. www.bluntusa.com

Ενα από τα πιο αγαπημένα first-person shooter παι-χνίδια των τελευταίων χρόνων, το Crysis, θα μετα-φερθεί επιτέλους και στις κονσόλες. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Electronic Arts, ο τίτλος -που μετρά-ει ήδη τέσσερα χρόνια στην αγορά- θα είναι διαθέσι-μος για το Playstation 3 και το Xbox 360 μέσα στον Οκτώβριο. Πρόκειται να διατεθεί αποκλειστικά μέσω των online καταστημάτων PlayStation Store και Xbox LIVE Marketplace στην προσιτή τιμή των 16 δολαρί-ων. Ηδη στο διαδίκτυο έχει ανέβει το πρώτο τρέιλερ του παιχνιδιού με τα γραφικά να φαίνονται εντυπωσι-ακά. Μοναδικό αρνητικό σημείο, η πλήρης απουσία του multiplayer mode, που σημαίνει πως χάνεται ένα σημαντικό κομμάτι της διασκέδασης. Ακόμα και έτσι βέβαια, καλώς να μας έρθει.

www.ea.com

Μετά την κυ-κλοφορία του πρώτου σκλη-ρού δίσκου με χωρητικότητα 3 TB, η Seagate ανεβάζει κι άλλο τον πήχη π α ρ ο υ σ ι ά ζ ο -ντας το νέο κα-μάρι της σει-ράς GoFlex, το οποίο χωράει δεδομένα 4 TB! Πρακτικά αυτό σημαίνει πως μπορείς να αποθηκεύσεις περισσότερες HD ταινίες από όσες έχεις δει μέχρι σήμερα, μαζί με τη μουσική και τις φωτογραφίες σου. Η έκ-δοση για Windows είναι συμβατή τόσο με το πρό-τυπο USB 3.0 όσο και το USB 2.0, ενώ αυτή του Mac έρχεται διαμορφωμένη στο πρότυπο HFS+ και υποστηρίζει FireWire 800 και USB 2.0. Αγνωστο παραμένει πάντως εάν θα υπάρξει αργότερα στήρι-ξη για τη θύρα Thunderbolt, που πριν λίγο καιρό εισήγαγε η Apple. Ερχεται με δύο χρόνια εγγύηση και μπορείς να τον παραγγείλεις από το Amazon με 230 δολάρια.

www.seagate.com

Για τις διαμαρτυρίες του Γιώργου Μπόγρη περί Ελληνοαμερικανών στην εθνική μπά-σκετ θα διαβάσετε στη διπλανή σελίδα. Η γκρίνια όμως για τα καλασθοφαιρικά φρού-τα από την απέναντι ακτή του Ατλαντικού δεν είναι καινούργιο πράγμα. Oσοι έχου-με μερικά χιλιόμετρα στο κοντέρ της ζωής, θυμόμαστε πάντα το μεγάλο καυγά που είχε ξεσπάσει πριν από 30 χρόνια ακριβώς για την καταγωγή του Κυριάκου Ραμπίδη.

«Γνήσιος Ελληνας, με καταγωγή από τη Βασιλεύουσα», έσκιζε τα ρούχα της η δι-οίκηση της ομάδας του ΑΕΚ. «Γνήσιος Αμε-ρικάνος, τον λένε Κερτ Ράμπις και δεν έχει ουδεμία σχέση με την Ελλάδα», ούρλια-ζαν οι υπεύθυνοι των αντίπαλων ομάδων. Η αλήθεια; Οπως παραδέχτηκε ο ίδιος ο παίκτης (αργότερα στους Λος Αντζελες Λέ-ϊκερς και, ως προπονητής, στους Μινεσό-τα Τίμπεργουλβς), όντως στις φλέβες του δεν έτρεχε ούτε σταγόνα αίμα ελληνικό. Το μόνο που τον συνέδεε με τα έθιμα της φυ-λής ήταν η σαφής προτίμησή του στη νυ-χτερινή ζωή της.

Για την ιστορία, καταγράφω μερικά ονόματα ομογενών από τη φουρνιά της δεκαετίας του '70, που εγκαινίασε και το φαινόμενο: Ρέτος, Μαχαίρας, Γιατζόγλου, Καστρινάκης, Μελίνι, Διάκουλας, Παπα-δάκης, Κασσίμης, Δούρδας (όλοι στον Ολυμπιακό), Κέφαλος, Σίγκας, Ζέγκλερης, Ανάγνος (ΠΑΟ), Χριστοφόρου, Μπερνέ-κος, Βίλης, Παπαγεωργίου, Σπηλιώτης, Μπερεβέσκος, Κόντος, ραμπίδης (ΑΕΚ), Κάλλας, Σώτος, Λάσκαρης, Κουνουσβέ-λης, Μάλλαχ (Πανελλήνιος), Ρούγκας, Βί-σκος (Αρης), Ράπις (Πανιώνιος), Γέμελος, Ν. Τσιώτος, Χ. Τσιώτος, Κάππος, Καλιγκά-ρης (Σπόρτιγκ), Παφίτης (ΠΑΟΚ) ως και η Κέρκυρα έφτασε να έχει Ελληνοαμερικά-νους, τον Ρένο και τον Μακάφρυ!

agiannopoulos@metropolisnews.gr

Ποιοι είναι περισσότερο Ελληνες από τους ίδιους τους... Ελληνες; Μα φυσικά οι Ελληνες του εξωτε-ρικού. Κάτι που αποδείχτηκε για ακόμη μία φορά στο φετινό Ευρωμπάσκετ, όταν οι Νικ Καλάθης, Μάικ Μπράμος και Κώστας Κουφός έτρεξαν να βοηθήσουν την εθνική μας ομάδα, τη στιγμή που άλλοι παίκτες προτίμησαν τις διακοπές τους ή τις προετοιμασίες με τους συλλόγους τους στην Αγία Πετρούπολη και το Τελ Αβίβ. Ποιο είναι όμως το προφίλ του κάθε παίκτη;

Η ευχάριστη έκπληξη του τουρνουά δεν είναι άλλη από τον Μάικ Μπράμο. Ο 24χρονος γκαρντ-φόργουορντ της Γκραν Κανάρια ξεκίνησε την κα-ριέρα του στο αμερικανικό κολεγιακό πρωτάθλημα με τους RedHawks του Miami University. Το καλο-καίρι του 2009 δοκιμάστηκε στους Detroit Pistons και τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου ήρθε στην Ελ-λάδα για λογαριασμό του Περιστερίου. Ενα χρό-νο αργότερα έφυγε για την Ισπανία, στην οποία βελτιώθηκε αισθητά, πραγματοποιώντας πολύ κα-λές εμφανίσεις, που είχαν ως αποτέλεσμα την κλή-ση του στην Εθνική από τον Ηλία Ζούρο. Βασι-κά προσόντα του είναι το καλό σουτ από απόστα-ση και η προσήλωση στην άμυνα, ενώ όσοι προ-πονητές έχουν δουλέψει μαζί του κάνουν ιδιαίτερη μνεία στο χαρακτήρα του και στην πειθαρχία που επιδεικνύει. Από το επόμενο πρωτάθλημα πιθα-νότατα θα τον βλέπουμε να αγωνίζεται με τα χρώ-ματα του Ολυμπιακού, αφού σύμφωνα με πληρο-φορίες τα έχει βρει σε όλα με την ομάδα του Πει-ραιά και απομένει η λύση του συμβολαίου του με τους Ισπανούς.

Από κοντά ακολουθεί και ο 22χρονος Κώ-στας Κουφός, τον οποίο γνωρίσαμε το 2007 όταν οδήγησε την Εθνική Εφήβων στον τελικό του Ευ-ρωπαϊκού Πρωταθλήματος Νέων. Επειτα από μία θητεία στους Utah Jazz, όπου δεν πήρε τις ευκαι-ρίες που άξιζε, αγωνίζεται σήμερα στους Denver Nuggets στη θέση του σέντερ, έχοντας αποκτήσει μεγάλη ευχέρεια στο επιθετικό κομμάτι και έχο-ντας βελτιώσει αισθητά τις κινήσεις του μέσα στη ρακέτα. Χρειάζεται πάντως περισσότερη δουλειά στην άμυνα και στον τομέα των ριμπάουντ. Αν συ-νεχίσει να δουλεύει σκληρά, το μέλλον τού ανήκει και δεν αποκλείεται να αποτελέσει ένα από τα βα-σικότερα στελέχη της Εθνικής.

Οσον αφορά τον Νικ Καλάθη, όλοι γνωρίζα-με τις μεγάλες δυνατότητές του από τις εμφανίσεις με τον Παναθηναϊκό. Ο 22χρονος πόιντ γκαρντ έχει βελτιωθεί σημαντικά τα τελευταία δύο χρόνια,

Μπορεί να μην ξέρουν να μιλάνε καλά τα ελληνικά, φοράνε όμως με περηφάνια τη φανέλα της Εθνικής. Μάικ Μπράμος, Κώστας Κουφός και Νικ Καλάθης σκοράρουν στο φετινό Ευρωμπάσκετ.

Αν και είναι καταξιωμένος δικηγόρος, οι περισσότεροι τον γνωρίσαμε πέρυσι τα Χριστού-γεννα, όταν ανέλαβε την προεδρία του Παναθηναϊκού μετά την παραίτηση του Νικόλα Πα-τέρα. Ο Τζόνι Βεκρής, που έχει μεταξύ άλλων τη φήμη του bon viveur και του καρδιοκα-τακτητή, έδειξε πρόσφατα το ταλέντο του και ως ηθοποιός. Συμμετείχε στη νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου «Αλπεις», υποδυόμενος το μέλος μιας ομάδας που προσφέρει επί πλη-ρωμή υπηρεσίες σε οικογένειες που έχασαν ξαφνικά τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Ο ρό-λος προέκυψε χάρη στην προσωπική του φιλία με το σκηνοθέτη, του οποίου τις νομικές υποθέσεις αναλαμβάνει εδώ και χρόνια. Στο παρελθόν, μάλιστα, είχε κάνει και ένα πέ-ρασμα από μια άλλη ταινία του Λάνθιμου, την «Κινέττα», η σκηνή όμως κόπηκε στο τε-λικό μοντάζ. Αντε και στο Χόλιγουντ!

«»

Τον καυγά για τους Ελληνοαμερικανούς τον ξεκίνησε ο μέχρι πρότινος παίκτης του Παναθηναϊκού (και νυν του Περιστε-ρίου) Γιώργος Μπό-γρης. Επιβεβαιώνο-ντας τον κανόνα του Κλιντ Ιστγουντ ότι όλοι έχουν άποψη για όλα, βγήκε πα-ραμονές του Ευρω-μπάσκετ και έγρα-ψε στο Twitter: «3 Ελληνοαμερικανοί στην 12άδα. Αντε και οι 12 σιγά σιγά».Το οποίο θα μπο-ρούσε να το καταπιεί κανείς, αν το υποστή-ριζε κάποιο αδικημένο Ελληνόπουλο που είδε τα... Αμερικανάκια να του παίρνουν αδίκως τη θέση στην εθνική ομάδα. Αλλά

να το λέει ο Μπό-γρης, που έβγαλε την ψυχή του Ομπράντο-βιτς δυο χρόνια ολό-κληρα, εμφανίζοντας μηδενική αγωνιστι-κή πρόοδο; Αν θυμάμαι καλά, το προηγούμενο πα-ράδειγμα με σέντερ του Παναθηναϊκού που έκανε τον κόουτς να βγάζει αφρούς

ήταν εκείνο του Κώστα Μάγλου. Γύρισε από τις ΗΠΑ ως πολύφερνος και επιτυ-χημένος κολεγιόπαις, τον λιμπίστηκαν οι Γιαννακόπουλοι και σε μία ακόμα κίνηση μπασκετικού αυθορμητισμού τον φόρτω-σαν στον Ομπράντο-βιτς.Σε μια προπόνη-ση λοιπόν, εκεί που έδινε οδηγίες ο προ-πονητής του ΠΑΟ, γυρίζει ο Μάγλος και του λέει: «Εμείς δεν το κάναμε έτσι στην Αμερική, το κάνα-με αλλιώς». Μεγάθυ-μος ο Ομπράντοβιτς, το κατάπιε. Λίγο πιο μετά, σε άλλη προπόνηση, άντε πάλι τα ίδια. «Οχι έτσι, κόουτς, δεν είναι σωστό». Οταν το σχόλιο επαναλήφθηκε και τρί-τη φορά, ο Ζέλικο είπε: «Ως εδώ». Εγκα-τέστησε τον Μάγλο στον πάγκο και βρήκε την ησυχία του. ο.ε.δ.

Να σε κερδίζει 4-3 η Παλέρ-μο μέσα στο γήπεδό της, ενώ έχεις προηγηθεί δύο φορές, πάει κι έρχεται. Οταν όμως χά-νεις εντός έδρας στην πρεμιέ-ρα των ομίλων του Champions League από την Τραμζονσπόρ -που μπήκε από σπόντα στη δι-οργάνωση,- τότε σίγουρα έχεις πρόβλημα. Η άμυνα της φετι-νής Ιντερ είναι σε τραγική κατά-σταση και, αν δεν αλλάξει κάτι γρήγορα στην ομάδα, προβλέ-πονται μεγάλες νίλες φέτος.

Σε όποιο γραφείο στοιχημάτων και αν έψα-χνες να ποντάρεις πριν από τον αγώνα της Μπαρτσελόνα με τη Μίλαν, η νίκη των Κατα-λανών έδινε απόδοση 1,25! Ποσό εξωφρενι-κά μικρό, αν αναλογιστεί κανείς το βάρος της φανέλας των «ροσονέρι». Οσοι είχαν αντίθετη άποψη ακόμα κλαίνε με το γκολ του Τιάγκο Σίλβα στο 92΄.

Σχεδόν τρεις μήνες μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου με τα στημένα παιχνίδια, ο Μάκης Ψωμιάδης συνελήφθη τελικά χθες το απόγευμα σε βίλα στο Σούνιο. Με νέα εμφάνιση, που θύμιζε αρκετά τον... Τζίμη Πανούση, δήλωσε κατά την προσαγωγή του στη ΓΑΔΑ: «Είμαι πολιτικός κρατούμε-νος και θύμα του συστήματος».

43

οπότε και βρέθηκε στα χέρια του Ομπράντοβιτς από τους Florida Gators. Κατάφερε να κάνει το παιχνίδι του πιο ώριμο και να μάθει να χρησιμο-ποιεί σωστά τα σωματικά του προσόντα. Ο ρόλος του στη διοργάνωση είναι ιδιαίτερα σημαντικός, καθώς οργανώνει το παιχνίδι της ομάδας, αλλά δίνει και πολύτιμες ανάσες στον Νίκο Ζήση. Δι-άδοχος του Διαμαντίδη δεν ξέρουμε αν θα γίνει, αφού ο τίτλος είναι πολύ βαρύς, ενώ του λείπει και το μακρινό σουτ. Σίγουρα πάντως μπορεί να βαδίσει στα χνάρια του.

Κοντά τους στην Εθνική δεν αποκλείεται τα επόμενα χρόνια να βρίσκεται και ο Πατ Καλάθης, αδερφός του Νικ, που «κόπηκε» τελευταία στιγμή από τη φετινή δωδεκάδα. Η «σχολή» που δημι-ούργησε πριν από δυόμισι δεκαετίες ο Νίκος Γκά-λης φαίνεται πως διαθέτει σήμερα μία πολύ καλή φουρνιά μαθητών.

44

Τη δυνατότητα να επιλέξεις ανάμεσα σε 50 κορυφαία notebook της αγοράς χωρίς να πληρώσεις τον ΦΠΑ σού δί-νουν τώρα τα καταστήματα Multirama. Η προσφορά ισχύει μέχρι το τέλος του μήνα ή μέχρι την εξάντληση των αποθε-μάτων, όποτε μην χάνεις καιρό. Παράλληλα, και αυτή τη σεζόν τα Multirama συνεχίζουν να προσφέρουν μοναδική ποικιλία σε προϊόντα και υπηρεσίες τεχνολογίας. Tablet, netbook και smartphone για τη ζωή εν κινήσει, PC για τις ανάγκες της νέας σχολικής χρονιάς, τηλεοράσεις, home cinema και προϊόντα gaming για απολαυστικές στιγμές στο σπίτι, αλλά και όλες οι υπηρεσίες που θα κάνουν τα δύσκο-λα εύκολα βρίσκονται στη διάθεσή σου. Και όλα αυτά σε ένα από τα 19 κατάστημα που βρίσκονται δίπλα σου στην Αττική ή μέσα από τη διεύθυνση www.multirama.gr.

Δύο μοναδικές υπηρεσί-ες παρουσίασε πριν από λίγες ημέρες το ηλεκτρο-νικό κατάστημα www.getitnow.gr. Πρόκειται για το σύστημα αξιολο-γήσεων προϊόντων από πελάτες σε όλο τον κό-σμο και το “Getitnow iPhone application”, την εφαρμογή για το κινητό της Apple που επιτρέπει τις αγορές μέσω κινητού. Αναλυτικότερα, εγκαινί-ασε αποκλειστική συνερ-γασία με την κορυφαία εταιρεία REEVOO, τον πλέον αντικειμενικό φο-ρέα κριτικών προϊόντων από πραγματικούς αγο-ραστές σε ολόκληρο τον κόσμο. Ετσι, την επόμενη φορά που θα επισκεφτείς τη σελίδα θα βρεις πε-ρισσότερες από 100.000 αξιολογήσεις στα γκάτζετ που διατίθενται προς πώληση. Οσον αφορά την εφαρμογή, μπορείς να την κατεβάσεις δωρε-άν από το Apple Store και να ενημερωθείς για το Daily Deal κάθε πρωί απλά κουνώντας το κινη-τό σου, αλλά και να ολο-κληρώσεις τις αγορές σου χωρίς κανένα πρόβλημα.

Ενα νέο αριθμό εξυπηρέτησης, το 13839, έθεσε σε λειτουργία η Cosmote για τους εταιρικούς της πελάτες, ώστε να συνεχίσουν να απολαμβάνουν δω-ρεάν, άμεση και ποιοτική εξυπηρέτη-ση, προσαρμοσμένη στις σύγχρονες ανάγκες τους. Στο 13839 το έμπειρο και εξειδικευμένο προσωπικό του ομί-λου προσφέρει σε επαγγελματίες και επιχειρήσεις προσωποποιημένη τηλε-φωνική εξυπηρέτηση. Κάθε εταιρικός πελάτης έχει πλέον στη διάθεσή του το δικό του εκπρόσωπο εξυπηρέτησης (account agent) που χειρίζεται άμεσα και αποτελεσματικά κάθε του αίτημα, παρέχοντας πληροφορίες, συμβουλές και λύσεις που καλύπτουν πλήρως τις ανάγκες επικοινωνίας του. Οσοι συν-δρομητές, τέλος, βρίσκονται στο εξωτε-ρικό θα πρέπει να καλούν τον αριθμό +30 69710 13839.

Με κεντρικό μήνυμα «Ενας αγώνας για όλους», η Wind μάς καλεί να συμμετάσχουμε στον Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών 2011, που θα πραγματοποιηθεί στις αρχές Νοεμβρίου και στον οποίο θα είναι επίσημος χορηγός. Ο Κλασικός Μαραθώνιος Αθηνών αποτελεί ένα μο-ναδικό γεγονός που λαμβάνει χώρα πάνω στην αυθεντική ιστορική Ολυμπιακή Μαραθώνια Διαδρομή. Η ξεχωριστή δυνατότητα που έχει κάποιος να τρέξει την ίδια διαδρομή με τον αρχαίο Αθηναίο μαραθωνομάχο-ημεροδρόμο και τον θρυλικό Ολυμπιονίκη Σπύρο Λούη προσελκύει κάθε χρόνο όλο και περισσότερους δρομείς και απλούς πολίτες τόσο από την Ελλάδα, όσο και από όλο τον κόσμο. Η Wind υποστηρίζει τη διοργάνωση με παράλληλες ενέργειες επικοινωνίας στα ΜΜΕ και στην πόλη της Αθήνας. Επιπλέον, συνεισφέρει όχι μόνο με οικονομικούς πόρους, αλλά και μέσα από την τεχνολογία, αναδεικνύοντας την ευ-ρύτερη κοινωνική σημασία του αθλητισμού.

Η εβδομάδα σου ξεκινάει, Κριέ, με μια σφοδρή επιθυμία να κάνεις τη σχέση σου κάπως πιο γούτσου. Αυτό βέβαια έρχεται σε αντίθεση με τις σκληρές διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη αυτό τον καιρό, αλλά εσύ είσαι σί-γουρος πως θα τα συνδυάσεις κάπως. Ισως ένα φιλί ύστερα από κάθε μπινελίκι;

Το μόνο που χρειάζεται, Ταύρε, είναι μια απόφασή σου και θα αρχίσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις. Θα βρεθείς σε θέση να πάρεις μια τέτοια απόφαση, οπότε ζύγισέ την καλά, πάρε όσο χρόνο θέλεις, ακόμα και μέρες αν χρεια-στεί. Κι όταν εκραγεί τελικά κάτι στο σπίτι σου, φτιάξε ένα ποτό και απόλαυσέ το.

Η Καλλιδρομίου δεν είναι το πιο πιθα-νό μέρος να σου έρθει αναλαμπή για το πώς θα λύσεις τα οικογενειακά σου θέματα. Αλλά κάνε μια βόλτα προς τα εκεί, Δίδυμε, και θα θυμηθείς τον γερο-Σινάτρα. Το να αλλάζεις πε-ριβάλλον για να σκεφτείς κάποια θέματα ως παρατηρητής πάντα βοηθάει, είναι ώρα να το δοκιμάσεις αυτό το κολπάκι.

Κάποιος που ξέρεις, Καρκίνε, έχει πολύ-τιμες πληροφορίες που μπορούν να σε βοηθή-σουν να αυξήσεις φόρτο εργασίας, εισόδημα και αυτοπεποίθηση, όλα σε ένα. Ψάξε, ψάξε, δεν θα τον βρεις. Το σημαντικό είναι να θέλει αυτός να σε βοηθήσει, οπότε μάλλον το καλύ-τερο που έχεις να κάνεις είναι να μοιράζεις χα-μόγελα παντού.

Εχεις λιώσει τον εγκέφαλό σου να ψάχνεις νέους τρόπους να βγάλεις λεφτά, Λέοντα; Καλά κάνεις, είναι ώρα όμως να γίνεις κάπως πιο μεθοδικός σε αυτό και να ερευνάς καλύτερα τις ιδέες σου. Θυμάσαι τότε που σκεφτόσουν να ανοίξεις κατασκευαστική που να χτίζει κυκλα-δίτικα σπίτια στην Κυψέλη; Ε, υπάρχει.

Οταν τρέχεις και δεν φτάνεις, δεν περνάς και τόσο καλά. Οταν τρέχεις και φτάνεις, γιατί είσαι και πάλι τόσο γκρινιάρης, Παρθένε; Δεν σου έχουν πει ότι δεν είναι καλό να έχεις το ανικανοποίητο; Αυτά που κάνεις είναι προετοι-μασία, μεσοστάδια για ένα μεγαλύτερο σκοπό,

μήπως απλά γκρινιάζεις γιατί χάνεις το δάσος;Ζητήματα υγείας σού χτυπάνε την πόρτα,

Ζυγέ. Και δεν εννοώ αυτή την πλαστική στη μύτη που σκεφτόσουν όταν ήσουν δεκαπέντε. Πάρε το ψύχραιμα και θα τελειώσει γρήγορα. Και μάλλον ακύρωσε το πρωινό τρεξιματάκι στο Πεδίον του Αρεος που κανόνιζες. Σύντομα θα ξαναβρείς τους ρυθμούς σου, σ’ το υπόσχομαι.

Ρίξε το βάρος στις σχέσεις με τους φίλους σου, Σκορπιέ. Μην ξεχνάς ότι οι φίλοι είναι μια άμεση και έμπρακτη πηγή υποστήριξης. Μάθε να ζητάς πιο πολλές χάρες και να τις ανταποδίδεις απλόχερα. Και βγάλε όλο το πά-θος στις σχέσεις σου. Εκεί κι αν θα δεις καλό.

Είσαι ζώδιο της φωτιάς, Τοξότη, κι αυτό σε κάνει πολύ συχνά να αφήνεις τα γεγονότα να σε οδηγούν. Τώρα όμως ήρθαν καιροί που σου ζητούν να καταστρώσεις σχέδιο δράσης, να το ακολουθήσεις κατά γράμμα και να συμπαρα-σύρεις και τους γύρω σου σε αυτό. Μην αφή-σεις μικρές πρόωρες αποτυχίες να σε βγάλουν από το δρόμο σου.

Νομίζεις πως τα είδες όλα; Δεν τα είδες, ξεκόλλα, ξερόλα Αιγόκερε. Η γνώμη σου για το τι είναι δυνατό να κάνεις και τι δεν είναι σε κρατάει κάτω πολύ καιρό τώρα. Δοκίμασε να πιάσεις το αδύνατο και μπορεί και να καταλά-βεις πώς ζει ο υπόλοιπος κόσμος.

Σε έχουν φάει τα διαδικαστκά, Υδροχόε. Η ζωή δεν είναι καθόλου ΙΚΑ και εφορεία, η ζωή είναι βόλτες στο Θησείο και βρόμικο στη Μιχα-λακοπούλου. Σου έπεσε βαρύς ο Σεπτέμβριος, το ξέρω, αλλά προσπάθησε να διεκπεραιώσεις ό,τι πρέπει χωρίς να γίνεις μονόχνοτος.

Κι εσύ, Ιχθύ, πολύ ήσυχος κάθεσαι, εκεί στη γωνία του αστρικού κύκλου. Μην νομίζεις ότι θα ξεφύγεις έτσι εύκολα. Αυτό το Σαββα-τοκύριακο έχουν να γίνουν πολλά θαυμαστά, κοίτα μην μείνεις σπίτι και τα χάσεις. Θα σε καταλάβω αν το κάνεις. Και, αν γίνει αυτό, θα σε βάλω στα μπροστινά θρανία των ζωδίων να σε βλέπω.

Την ανάγνωση της είδησης ότι τα επερχόμενα Windows 8 δεν θα αρκούνται στα παράθυ-ρα. Κατάλαβα ότι κάτι σημαντικό θα συμβεί τα επόμενα χρόνια στην οθόνη του υπολογιστή και έδειξα ιδιαίτερη προσοχή. Τα παράθυρα, έλεγε, θα γίνουν πλακάκια αφής, όπως στα smartphone, και το λογισμικό θα θυμίζει πολύ κινητού. Facebook και Τwitter σε πρώτο πλάνο και αντί για μενού θα υπάρχει εργαλειοθήκη σαν του Office (που δεν με βολεύει και πολύ). Ολα αυτά όμως θα αργήσουν πολύ, γιατί οι περισσότεροι υπολογιστές δεν θα μπορούν να στηρίξουν το νέο λογισμικό. Δηλαδή τζάμπα τόση προσήλωση. Δεν τελείωσα ποτέ την είδηση και δεν έφτασα ποτέ στα χαρακτηριστικά της νέας «ανακάλυψης». Θα αλλάξω υπολογιστή πολλά χρόνια μετά, οπότε δεν με αφορά το θέμα. Ας το διαβάσουν τα ψώνια της χώρας, που μέχρι πριν από λίγο καιρό δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν καλά καλά τον Internet Explorer και τώρα κλαίνε που δεν έχουν λεφτά να αγοράσουν ένα iPad. Τους είναι άλλωστε τόσο χρήσιμο...

Κανένα δρομολόγιο από το σπίτι προς το γραφείο χωρίς να γίνω έξαλλη. Ο ΗΣΑΠ αποφά-σισε ότι δεν μπορεί να λειτουρ-γήσει ομαλά μετά την μετάταξη των 144 εργαζομένων και μαζί με αυτό αποφάσισε την κατα-δίκη μας. Κηφισιά-Ομόνοια κάθε 25 λεπτά και Ομόνοια-Πειραιάς κάθε 30 λεπτά. Σαν να παίζεις λαχείο ένα πράγμα. Πηγαίνεις στην αποβάθρα και δεν ξέρεις αν προλαβαίνεις να διαβάσεις μια εφημερίδα, ένα περιοδικό ή ολόκληρο βιβλίο. Και αν ήσουν τόσο άτυχος και έβλεπες το συρμό να απομα-κρύνεται την ώρα που εσύ έτρεχες λαχανιασμένος, έψα-χνες εναλλακτικές. Οπως εγώ την περασμένη Δευτέρα. Που σκέφτηκα να πάω με ταξί, που φυσικά είχαν απεργία και κατέ-ληξα να περιμένω ένα λεωφο-ρείο και μετά ένα άλλο, για να φτάσω τελικά στο γραφείο μετά από μιάμιση ώρα ταλαιπωρία. Στην Τρίπολη να δούλευα, πιο γρήγορα θα είχα φτάσει.

n.mastorakou@metropolisnews.gr

46

Την ερωτική μου ιστορία με τη Σοφία. Οχι εγώ δηλαδή, ο φίλος μου Αλέξανδρος. Και είναι τόσο τραγική η ιστορία, που αξίζει να φιλοξενηθεί κατ’ εξαίρεση στη στή-λη. Ο Αλέξανδρος, που λέτε, ερωτεύτηκε τη Σοφία και μάλλον και η Σοφία ερωτεύ-τηκε τον Αλέξανδρο (ή έτσι μας λέει, τέλος πάντων). Αλλά η Σοφία έπρεπε να φύγει για να σπουδάσει στη μακρινή Ιταλία. Ετσι αυτός ο έρωτας όχι μόνο δεν ολοκληρώ-θηκε, αλλά δεν ξεκίνησε ποτέ. Κάποια ίχνη του φάνηκαν μόνο σε ένα αποχαιρετι-στήριο μπάρμπεκιου πάρτι. Τώρα όλοι προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να στείλουμε τον Αλέξανδρο στην Ιταλία, για να συναντήσει τον ερωτά του. Αν έχετε καμία ενδια-φέρουσα ιδέα, παρακαλώ πολύ μην διστάσετε να τη μοιραστείτε μαζί μας.

Την ανάγνωση της είδησης για την πιθανή συνέχι-ση του πρωταθλήματος με 14 ομάδες. Αν και ασχο-λούμαι λίγο με το ποδόσφαιρο, μου είναι αδύνατον να παρακολουθήσω αυτό τον παραλογισμό. Ομάδες παίζουν στο πρωτάθλημα, ομάδες περιμένουν απα-ντήσεις, ομάδες περιμένουν να οριστεί δικάσιμος. Και όλα αυτά την ώρα που η υπόλοιπη Ευρώπη ασχολείται με το Champions League. Δεν το κλεί-νουμε το μαγαζί για ένα χρόνο, μπας και βγάλουμε άκρη με όλα αυτά; Και από του χρόνου βλέπουμε.

Την παρακολούθηση της αγαπημένης μου ταινίας “Hitch”. Την Κυ-ριακή το βράδυ ήταν η προβολή και το είχα σημειώσει στο μυαλό μου καλά. Ας έχω δει την ταινία χίλιες φορές, έπρεπε να την ξαναδώ, έτσι για το καλό. Δεν υπολόγισα όμως ότι την Κυριακή το μεσημέρι είχα να πάω σε ένα γάμο (και βάφτιση μαζί). Οσο υπερβολικό και να φαινόταν το σενάριο ότι μπορεί να μέναμε στο Τατόι μέχρι το βράδυ, τελικά απο-δείχτηκε ρεαλιστικό. Επειτα από πολλά ποτά και πολύ χορό, επιστρέ-ψαμε στο σπίτι στις 10:00 το βράδυ. Ούτε πέντε λεπτά δεν άντεξα να σταθώ μπροστά στην τηλεόραση. Χαλάλι όμως, περάσαμε υπέροχα.