documentvw
DESCRIPTION
TRANSCRIPT
VW: Happy Family?
Generaties:1. Nel
2. Jeffrey x Carlijn
3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc
4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët
5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron
6. Laura, Frank, Michelle (honger), baby, Eric (geest), Merel, Vincent, Melvin x Celine, Kim x André
7. Esther, Steven, Lisa, Sander, (Robert), Mariëlle, Bas, Melissa, Alfons
x
De vorige keer
- Alfons bracht de vrolijkheid terug in de familie
- Mariëlle maakte het weer goed met Leon
- Melissa’s 3 huisdieren werden in beslag genomen
- Melissa kreeg een nieuwe puppy, Foxy
Buiten floten de vogels al, maar het was nog donker. Vincent sloop de kamer van zijn zoontje binnen, en bleef even vertederd staan.
Zijn zoon… Alfons. Hij was het lichtpuntje van het huis, iedereen hield van hem.
Hoofdhuis
1 dag spelen
Vincent was trots op hem. Alfons was een grappige, zelfstandige jongen die iedereen als zijn familie zag. Eigenlijk zorgde iedereen voor hem, en daardoor hoefde Vincent ook niet alles op zijn schouders te nemen.
Vincent legde wat speelgoed op hun plek en maakte Alfons toen wakker.
‘Tijd om op te staan, vent.’
Het leek een normaal begin van een normale dag – maar dat was het niet.
Vandaag gingen Esther en Steven trouwen!
Frank legde nog gauw de laatste hand aan het boeket, dat hij hen zou geven.
Toen Esther en Steven op hun werk waren, zetten Frank en Vincent samen alle krukjes en ballonnen neer buiten. Achter de trouwboog kwam het grote boeket van Frank te staan.
‘Het is mooi, met die sneeuw.’ vond Frank.
‘Echt een sprookjesbruiloft!’ knikte Vincent.
De mannen spraken af om allemaal in het wit te gaan. Ze lachten toen ze elkaar zo in hetzelfde pak zagen zitten.
Na hun werk kleedden Steven en Esther zich ook om.
Steven in een prachtig zwart maatpak, en Esther in een sprookjesachtige witte japon.
Allebei zagen ze er stralend uit – dit zou de mooiste dag van hun leven worden!
Langzaam drupten de gasten binnen, allemaal in avondkleding.
Alfons zat nog een tijdje te mokken omdat hij geen wit pak had, maar al gauw werd hij weer vrolijk toen de ceremonie begon.
Rozenblaadjes dwarrelden naar beneden en het stel keek elkaar verliefd aan.
‘We kennen elkaar nu al heel lang, al sinds we tieners zijn, en ik weet gewoon zeker dat ik tot mijn dood bij je wil blijven.’ zei Esther zacht. ‘Ik wil jouw vrouw zijn, Steven, voor altijd.’
‘En ik wil jouw man zijn, Esther, tot de dood ons scheidt. Samen, voor altijd.’
Ze wisselden de ringen uit en zoenden elkaar toen vol liefde. Esther was zich vaag bewust van het kerkhof, aan de andere kant van het meer – en dacht aan alle dierbaren die daar lagen. Zo waren zij er toch een beetje bij, vandaag.
De gasten applaudisseerden en gingen toen zelfs staan.
Frank klapte nog het enthousiast van allemaal. Hij was zo trots!
Meteen kwam Esther op hem af gerend, zo snel als dat ging in haar lange jurk en op hoge hakken, en omhelsde haar oude vader.
Wat hadden ze al veel samen meegemaakt…ellende, maar ook mooie dingen.
‘Je moeder zou trots zijn geweest, meisje. Ik hou van je, Es.’
‘Ik van jou, papa.’ zei Esther geëmotioneerd.
Het feest werd binnen voortgezet. Er was taart en muziek, en iedereen vermaakte zich prima. De hele kamer was gevuld met gezelligheid.
Toen het later op de avond werd, barstte het feest pas echt los. Esther kleedde zich om – want in een trouwjurk kon je natuurlijk niet goed dansen!
Even bekeek ze zichzelf in de spiegel, en kwam tot rust. Esther Bartels… nu was het officieel! Ze was een getrouwde vrouw!
Maar toen draaide ze zich om en haastte zich terug naar het feest.
Steven zoende haar en fluisterde iets in haar oor dat Esther hevig deed blozen.
Er kwam een nummer van Lady Gaga en meteen begon iedereen als een gek te dansen en te swingen.
Ook Melissa en Sander hadden elkaar gevonden. Melissa was net in de jacuzzi geweest, en droeg nog steeds haar bikini.
Dat vond Sander natuurlijk helemáál niet erg…
Het feest kwam tot een einde en de gasten vertrokken. Maar Vincent kon nog lang niet slapen.
Hij ging naar buiten om aan zijn klusauto te werken, zijn project. Alfons kwam mee.
‘Watvoor kleur wordt ie, pap?’
‘Let maar op, hij is bijna af.’ glimlachte Vincent.
De auto werd zwart, met mooie gekleurde accenten.
‘Wow, hij is supervet.’ mompelde Alfons vol bewondering. ‘Gaan we een ritje maken, pap, toe?’
‘Stap maar in!’
‘Yes!’
Allebei doken ze enthousiast de nieuwe auto in, en Vincent startte de moter.
Wat voelde dat geweldig! Deze auto, die hij helemaal zelf gebouwd had…!
En met glanzende ogen van opwinding reden vader en zoon de straat uit, voor een nachtelijk rondje door het dorp.
Esther en Sander stonden boven wat te praten, over de bruiloft, en over vroeger.
‘Ik miste Lisa wel erg, vandaag. En mama. En…Robert.’ Ze dachten aan de gestorvenen, en aan Robert, die ergens in een kindertehuis zat.
‘Ik ook. Maar het was een hele mooie dag hoor, Es. Ik ben blij voor je.’ zei Sander.
hoofdhuis
1 dag kijken
Esther kreeg tranen in haar ogen, en ze moest zich vastgrijpen aan de wasbak. Maar ineens voelde ze zich misselijk worden, en kon nog net op tijd naar de wc rennen.
‘Es? Gaat het wel? Esther?’
De volgende morgen stond Esther op haar slaapkamer te genieten van de zonnestralen die door het raam naar binnen vielen.
Ze draaide zich om.
Ja, ze was zwanger!
En toen ze het aan Steven vertelde, begon die zo hard te juichen en te zingen, dat het door de hele omgeving te horen was.
‘Een baby! Wij? Je wordt mama, Es! Ik word papa! W-w-wauw!’
Esther kon alleen maar lachen.
Maar hoe enthousiast ze ook over de zwangerschap waren, er zaten ook nadelen aan. Esther was voortdurend misselijk, moe en zwak.
Daarom lag ze heel veel op bed.
Die avond was Alfons jarig.
Wat ging de tijd toch snel… Ze zouden dat kleine, vrolijke ventje nog missen. Gelukkig werd hij alleen maar een stukje ouder – maar toch – ze konden hem dan niet meer voorlezen of met hem spelen.
Gelukkig begon hij al meteen na het opgroeien weer met grappen maken, en hij omhelsde zijn vader en Frank. Gelukkig, hij was dezelfde jongen gebleven. Hij was geen tiener geworden die zich anders wilde voordoen.
Er was taart, maar Esther hoefde niet.
‘Ik ga even liggen.’ mompelde ze en ze slofte de woonkamer uit.
‘G-gaat het wel goed met Esther?’ vroeg Mariëlle aarzelend aan Frank.
Frank antwoordde niet. Mariëlle stelde precies de vraag die hem al dagen bezig hield. Esther had het zwaar met haar zwangerschap.
Hij wilde er niet aan denken. Hij had al te veel ellende in zijn leven gehad.
Iedereen haalde opgelucht adem toen Esther weer binnen kwam, en uitgehongerd op een stuk taart aan viel.
Nee, Esther zou niet sterven. Niet tijdens deze zwangerschap! Frank wist het zeker.
Tussen Mariëlle en Leon was alles weer goed gekomen. Sterker nog, ze waren verliefder dan ooit!
Hij kwam bijna elke dag wel even langs, en dan aten ze wat en kletsten ze met Kim.
Fam. Ma – de Wit
1 dag spelen
‘Mariëlle is mijn prinses op het witte paard. Of op het regenboogpaard.’ grinnikte Leon.
‘Een eenhoorn! Ik wil een regenboogeenhoorn!’ sputterde Mariëlle tegen.
‘Ook goed. En later gaan we in een kasteel wonen, met onze zes kinderen!’
‘Een kasteel? Toe maar. En zes kinderen? Dat is niet niks!’ lachte Kim vrolijk.
Ze vertrok naar haar werk en liet het verliefde stel alleen thuis achter.
‘Meende je dat, van dat kasteel en die zes kinderen?’ vroeg Mariëlle aarzelend.
‘Nou en of. Wij gaan ons droomhuis bouwen. Ons kleine paleisje. Alles wat je wilt.’
En ineens – ineens waren ze zoenend de trap op gelopen, naar de slaapkamer.
En ineens lagen ze samen onder de dekens…
Niemand wist ervan – en dat hoefde ook niet.
Bas groeide op tot volwassene, dus alle aandacht ging naar hem.
1 dag kijken
‘Nou, jij groeit altijd wel op in aparte outfits…’ merkte Esther droog op, denkend aan hoe hij als tiener opgroeide.
‘En je haar!’ proestte Mariëlle.
Bas besloot er maar niet op in te gaan – daar was hij nu volwassen genoeg voor – en kleedde zich om.
Het verbaasde iedereen hoe veel hij op zijn vader leek, eigenlijk als twee druppels water!
Esther en Mariëlle zaten gezellig te kletsen, toen Mariëlle ineens klaagde over buikpijn.
‘Ik ben ook zo misselijk de laatste tijd…’ mompelde ze met een vertrokken gezicht.
Ineens sprong ze overeind, en keek naar haar buik.
Iedereen kon het zien.
Ze was zwanger! In verwachting!
‘OH - MY - GOD.’
‘Wat? Maartje, wat…?’ stamelde Leon, terwijl hij met grote, grijze ogen naar de buik van zijn vriendin keek.
Hij kon niet bewegen van verbazing.
‘Ik denk dat ik een kindje krijg! Wij, wij krijgen een kindje, Leon!’
Ze drukte hem tegen zich aan en dat schudde hem pas echt wakker.
‘O, sweetie! Ons eerste kindje! Het begin van onze droom! Schat, we moeten gaan samenwonen. Ik ga voor je zorgen, dat beloof ik!’
Bij het afscheid nemen werden de zusjes bijna een beetje emotioneel. Het zou wel door de hormonen komen, door de zwangerschap, maar ineens hadden ze allebei tranen in hun ogen.
‘Kijk ons nou toch. Allebei zwanger, allebei gelukkig…’
‘Later gaan deze baby’s met elkaar spelen! Afgesproken?’
‘Afgesproken!’ lachte Esther.
Hier gebeurde eigenlijk niks bijzonders, dus hier zijn een paar foto’s zonder commentaar ;)
Fam. Meadow
1 dag spelen, 1 dag kijken
x
x
Naarmate Esthers zwangerschap vorderde, kreeg ze er steeds minder last van. Ze kwam weer uit bed, en bracht urenlang door in een stoel met haar favoriete boeken.
Het was een doodgewone dag, die begon zoals alle andere. Frank stond naar buiten te kijken, en ineens slaakte hij een kreet.
Hoofdhuis
2 dagen spelen
In de verte had hij een jongen de straat in zien komen. Zo maar een jongen, dacht hij. Maar ineens stokte zijn adem in zijn keel.
Het zou toch niet…?
Frank smeet de deur open en stormde naar buiten.
De jongen was inmiddels al bij het huis aangekomen en zette zijn zware koffers op straat neer.
Hijgend rende Frank door.
Ja, nu zag hij het beter. Ja, nu wist hij het zeker!
‘Robert! Robert!’
Met piepende schoenen kwam Frank tot stilstand en keek vol verwondering naar de jongen tegenover zich.
Wat was hij volwassen geworden, en wat deed hij hem aan zichzelf als tiener denken!
‘Pap! Papa!’ Zodra Robert zijn vader herkende, begon zijn hele gezicht te stralen. Hij zag er goed uit, godzijdank. Het kindertehuis had hem dus goed behandeld.
‘O, jongen! Je bent terug!’
Frank drukte zijn jongste zoon krachtig tegen zich aan, en wreef hem over zijn rug alsof hij wilde voelen of hij wel écht hier was.
‘Je bent terug…’
‘En nu ga ik ook nooit meer weg!’ lachte Robert terwijl hij zich uit de omhelzing los maakte.
Frank was even vergeten dat Robert niet meer het kleine jongetje was, dat jaren terug vertrokken was – Robert was nu een tiener, een opgroeiende man.
De rest van de familie kwam ook naar buiten, door de enthousiaste kreten die ze gehoord hadden.
En zodra Esther besefte wie die jongen was, hapte ze geschrokken naar adem.
‘R-Robert? Ben jij dat?’
‘Esther? Wow, wat ben je groot geworden!’ lachte Robert en hij rende op haar af. ‘En zwanger, zo te zien? Wow!’
‘Mijn kleine broertje is ineens ook niet zo klein meer,’ giechelde Esther terwijl ze elkaar omhelsden. ‘Eindelijk, je bent terug. Dat hadden we nooit verwacht!’
Na de vrolijke hereniging nam Frank Esther en Robert mee naar het kerkhof. Ze hadden Robert veel te vertellen, over hoe het leven was verdergegaan tijdens zijn afwezigheid.
‘We missen Laura nog iedere dag. En Lisa ook. Ons gezin is gewoon nooit meer compleet, sinds die rampzalige nacht.’
Robert slikte moeizaam. Zijn zus Lisa was vlak voor zijn ogen gestorven aan de honger. Jarenlang had hij daar nog nachtmerries over, net als over zijn zombie-moeder.
Esther klopte hem bemoedigend op zijn bovenbeen.
‘Het is allemaal goedgekomen. Ons leven is nu weer stukken beter, geloof me.’
Het geluid van de schoolbus die voor het huis stopt.
Een verschrikte kreet, rennende voetstappen over het gras.
‘Robert? Robert?’
‘Sander!’ Robert sprong overeind van het bankje en even bekeken de twee broers elkaar van een afstandje.
‘Ik mocht weg uit het tehuis, man!’ lachte Robert dolblij. ‘Ik ben terug!’
‘O, dat is geweldig!’
Meteen raakten de jongens in gesprek, en daar kwam niemand meer tussen. Ze plaagden elkaar, speelden spelletjes, en het was meteen weer alsof ze nooit van elkaar gescheiden waren geweest.
Frank glimlachte.
Zijn leven was weer een stukje meer compleet.
Een beetje onzeker kwam Alfons aansloffen. Wie was die jongen? Hij had Robert nooit gekend, maar natuurlijk wel verhalen over hem gehoord – het broertje dat naar het kindertehuis ging.
‘Rob, dit is Alfons, de geadopteerde zoon van Vincent.’ stelde Sander hem aan hem voor.
‘Hai!’ Alfons gebruikte zijn bekende kennismakings-grap, en iedereen moest lachen.
De hele verdere middag zaten de drie jongens samen aan de rand van het meer. Het was een mooie lentedag, de vogels kwetterden in de boomtoppen en een zacht briesje deed het water rimpelen.
Het was nu al duidelijk: deze drie waren vrienden voor het leven!
Geen moment weken ze meer van elkaars zijde. Het leek wel of ze nooit uitgepraat zouden raken. Er was natuurlijk heel veel gebeurd, de afgelopen jaren, en ook Robert had veel beleefd in het kindertehuis.
Die avond zaten Esther en Steven samen op hun slaapkamer. Ze waren vroeg naar boven gegaan, en hadden wat kaarsjes aangestoken.
Esther leunde tegen het houten hoofdeinde en zuchtte gelukzalig.
‘Ik ben zo blij dat Robert terug is. Soms hoopte ik het, dat hij weer naar huis zou komen. Maar nu is het dus eindelijk werkelijkheid geworden!’
‘Je broertje is een leuke knul. Echt een zoon van je vader.’ glimlachte Steven, en dat vond Esther een groot compliment. Ze was dol op haar vader, en op haar broers.
Even zwegen ze.
‘Morgen zal de bevalling wel zijn.’ zei Esther dromerig.
Steven knikte, en legde even zijn hand op haar bolle buik.
‘Ik kan niet wachten, meisje. Ons kleine kindje… Ik ben zo benieuwd hoe het eruit gaat zien. Hopelijk lijkt hij of zij op jou, dan is het een prachtige baby!’
‘Slijmerd.’ giechelde Esther, maar ze moest toch blozen.
Na een rustige nacht vertrokken de meesten weer naar school of werk, maar Esther bleef thuis met haar vader en Vincent.
Ze zat net tv te kijken met een kopje koffie, toen ze een felle steek in haar buik voelde. En nog een, en nog een. Ze volgden elkaar steeds sneller op, tot ze het uit schreeuwde van de pijn.
Haar vader kwam aan rennen – net op tijd om de geboorte van zijn eerste kleinkind mee te maken.
‘Een meisje! Pap, het is een meisje! Je hebt een kleindochter!’ snikte Esther huilend van vreugde. ‘Kijk dan toch!’
‘Ik… ik heb een kleindochter!’ hijgde Frank stomverbaasd.
Wat een geluk! Zo gelukkig had hij zich niet vaak in zijn leven gevoeld. Hij was gewend aan pech en verdriet – en deze prachtige gebeurtenis deed hem alle ellende vergeten.
‘Ik ben opa! Van een meisje! Hoe heet ze, Es?!’
Esther keek met bonzend hart naar het kleine wondertje in haar armen.
‘Ze heet Sofie. Sofie Bartels!’
Wat een prachtbaby… ze had Esthers zwarte haar en lichte huidskleur, en Stevens blauwe ogen. En zo… leek ze sprekend op… haar oma Laura…
Die gelijkenis zag Frank ook zodra hij het meisje in zijn armen nam.
‘O, Sofie, je moest eens weten hoeveel je op je oma lijkt!’ glimlachte hij. Voor het eerst deed de gedachte aan Laura hem geen pijn meer. Het was over, verleden tijd. Hij leefde in het nu – en nu, nu had hij zijn kleindochter in zijn armen!
Uit school kwamen de jongens op elkaars hielen de woonkamer in gestormd. Ze verdrongen zich rond Esther om het kleine meisje te aanschouwen, duwden elkaar weg en sprongen op en neer.
‘Ik wil haar vasthouden! Ik wil haar de fles geven! Laat nou kijken, Es!’
Esther schoot in de lach om die drie enthousiaste kereltjes.
Maar de meest enthousiaste kerel was natuurlijk Steven, die na zijn werk niet eens de moeite nam zich om te kleden. Hij liep regelrecht naar de babykamer, waar een klein meisje hem met grote blauwe ogen lag aan te kijken vanuit haar bedje.
‘Hoi Sofietje,’ fluisterde Steven, en hij werd overspoeld door een immens liefde voor dat kleine wezentje.
‘Ga maar lekker slapen, papa zal je beschermen.’ Hij aaide haar over haar hoofdje, waar een zacht donshaar groeide.
Sofie maakte wat smakkende geluidjes, en sloot haar oogjes.
Steven voelde zich de trotste vader van de hele wereld.
- Even tussendoor, nieuwe plattegronden van het huis –
Dit is beneden, met de hal, keuken, woonkamer en Vincents slaapkamer.
Eerste verdieping, met de babykamer, Sanders kamer, kamer van Steven en Esther, badkamer, en spelletjeskamer.
En de tweede verdieping:
Kamertje van Alfons, badkamer, kamer van Frank, en kamer van Robert.
Na zijn auto-project had Vincent alweer een nieuwe klus-hobby gevonden.
Hij ging speelgoedrobots bouwen! Hij was er al meteen aan verslaafd zodra hij de eerste in elkaar gezet had.
Dit was een perfect cadeautje voor de kleine Sofie!
Of toch niet?
Hij zelf vond die robots ook geweldig, en Alfons bleek er ook helemaal weg van te zijn. Zo konden vader en zoon urenlang zitten te spelen, en soms schaterden ze van de pret.
Mannen… soms zijn het net kinderen!
Ook Sander en Robert wilden wel zo’n robot hebben, en Vincent beloofde er snel ook een paar voor hen te maken.
Die avond was er weer iemand jarig.
Wie? Sander, die alweer volwassen werd!
Sander boog zich over de taart, nadat hij Alfons had weggejaagd. Die probeerde steeds stiekem naar hem toe te sluipen, om hem dan met zijn gezicht in de taart te duwen.
‘Grapjas!’ grijnsde Sander en Alfons stak van een afstandje zijn tong naar hem uit.
Hij blies alle kaarjes in één keer uit, en dat was een hele prestatie aangezien het er ontelbaar veel waren.
De gasten zongen uit volle borst alle verjaardagsliedjes die ze kenden, en zo groeide Sander de Beer op.
Een bewonderend gemompel steeg op uit de aanwezigen, toen Sander in zijn volwassen versie om zich heen keek. Hij was een knappe man geworden!
Toch was het moment even treurig. Dit had Sander samen met zijn tweelingzus Lisa willen doen… Hij miste haar zo!
Hij beet op zijn lip en haalde diep adem. Het leven ging door.
En, gelukkig maar, want hij wilde zoveel hij kon van het leven genieten! Hij kreeg zijn vriendin Melissa in het oog, en kuste haar teder.
‘Hey, knappe vent van me.’ glimlachte Melissa.
‘Prinsesje,’ glimlachte Sander terug, en hij streelde haar wang. ‘En, hoe bevalt mijn nieuwe uiterlijk je?’
‘Zoveel ben je niet veranderd. Je bent alleen… mannelijker geworden.’ bloosde Melissa.
‘Mannelijk? Rawr!’ gromde Sander en toen barstte hij in lachen uit. Ook Melissa moest lachen en ze sloeg hem plagend tegen zijn arm.
‘Maar, eh, hoe zit het nou? Gaan we nu samenwonen?’ vroeg ze aarzelend.
‘Ja, natuurlijk! Nu zijn we allebei volwassen.’
‘Dus… wanneer?’ vroeg Melissa door.
‘Ik weet het niet. Zo snel mogelijk? Zeg jij het maar.’
‘Als ik het mag zeggen, zeg ik: morgen nog. Ik heb genoeg plek in mijn appartementje!’ glimlachte Melissa tevreden.
‘Okee dan! Wat jij zegt!’ lachte Sander, en hij voelde zich gelukkiger dan ooit.
‘Blijf jij nou maar rustig zitten, dan maak ik een lekker ontbijtje voor je.’ mompelde Kim, die voorovergebogen over een pan met eieren stond.
Mariëlle zuchtte en legde haar hand op haar buik. Zwanger zijn was zwaarder dan ze gedacht had.
Fam. Ma – de Wit
2 dagen spelen
‘Het is een beetje aangebrand, sorry.’ Met een rood hoofd schotelde Kim haar dochter een zwartgeblakerd ei voor.
Mariëlle schoot in de lach.
‘Geeft niet, mam. Het kan ermee door, voor een afscheidsontbijt.’
‘Afscheid? Doe niet zo dramatisch! Je gaat het huis uit, maar we zullen elkaar nog vaak genoeg zien!’
Even later ging de deurbel, en stond Leon op de stoep.
‘Baby!’ jubelde Mariëlle en ondanks haar ochtendmisselijkheid kuste ze haar vriend uitbundig. ‘I love you!!’
‘I-love you…too!’ mompelde Leon gesmoord en met moeite wist hij zich los te maken.
‘En, is alles geregeld?’ Mariëlle had ineens energie voor tien.
‘Ja, de kavel is gekocht, de bouw is al begonnen. Maar Maartje, je weet toch wel dat we niet zo veel geld hebben, hè? Zeker in het begin zullen we het niet breed hebben.’
‘Dat weet ik. Maar we redden het wel. En op een dag hebben we dan ons droompaleisje!’
Na afscheid van haar oude huis en Kim genomen te hebben, stapte Mariëlle in de taxi. De taxichauffeur vroeg waar de reis heen moest gaan.
‘Op naar ons nieuwe leven!’ jubelde Mariëlle en Leon schoot in de lach. Dat mens was soms zo gek als een deur, en juist daarom was hij dol op haar.
‘Naar Hertenpad 1, alstublieft.’ zei hij snel, en toen reed de taxi de straat uit.
Kim bleef achter in een stil huis. Rond het middaguur kwam Bas ook eens uit zijn bed rollen, en ze aten zwijgend een salade.
Kim had een beetje gelogen over dat het afscheid van Mariëlle niks voorstelde. Eigenlijk zou ze haar dochter vreselijk gaan missen in huis. Haar vrolijkheid, haar humor. André en Bas waren zo…serieus, zo stil, zo op zichzelf.
Zeker nu Bas volwassen was, ging hij zijn eigen gang. Hij had geen baan, maar was soms toch dagenlang van huis. Kim wist niet waar hij uit hing.
Soms zag ze hem in de straat met meisjes flirten.
Kim wist dat haar zoon een Romantieksim was, maar blijkbaar kwam dat nu pas echt duidelijk naar voren.
Bas bekommerde zich niet meer om zijn moeder. Hij had nu zijn eigen leven, en hij deed waar hij zelf zin in had.
Plotseling begreep hij Lisa veel beter, de Romantieksim waar hij ooit verliefd op was. Zij wilde vrij zijn, en flirten met wie ze maar wilde. Ineens begreep hij haar volkomen. Er waren zoveel meisjes, waarom zou je je aan één persoon binden?
Ach, Kim kon zich ook niet lang om haar zoon zorgen maken. Hij redde zich wel. Hij was altijd al een zelfstandige jongen geweest.
Kim stortte zich op haar carrière, net als haar man André. Allebei haalden ze hun carrièrebeloning binnen.
Kim kreeg een mooi balletrekje, en André een journalistenprijs.
Kim herinnerde zich nog hoe ze ervan baalde toen ze een oudere werd. Hoe moest dat dan met haar danscarrière? Inmiddels wist ze beter. Leeftijd maakte niks uit!
Het ging prima met haar carrière, ze was nu tapdanser van hoog niveau.
Ze was nog even lenig en sierlijk als altijd, en dat zou voorlopig ook niet veranderen.
Dansen was haar lust en haar leven, haar grote passie! En ooit, ooit zou ze de top bereiken!
x
Tot de volgende update!