WK: Normal, but so different

Hoofdstuk 36

• Beviel Olivia in het gezelschap van dokter Maxwell de Wijzer van een

aliëntweeling: Selene en Linus. Maxwell stelde haar voor dat ze bij

hem zou intrekken, en zij stemde toe.

• Ging Iris met pensioen.

• Hielden Stefan en Valentina hun huwelijksfeest.

• Vertelde Jasmin dat haar moeder Marit in verwachting is van hun

zesde kindje.

• Werd Katrien gek van schoolgenoot Damian, die haar constant

achterna zat.

• Ontdekte Merle haar patiëntje Annabel bij haar in de tuin. Ze bood het

meisje aan bij hen te blijven logeren. Ook groeide Annabel bij hen op

tot tiener.

Iedereen weer mee?? Dan lees je maar verder

In de vorige update…

“Aww, wat een cutie!”

Vertederd wiegt Katrien de kleine Tijmen in haar

armen.

“Ja hé…”, zucht Jasmin, “Het enige probleem… is het

je al opgevallen dat zijn wiegje bij mij op de kamer

staat?”

Marit,

Staf,

Nienke,

Simon,

Roos,

Jasmin,

Carlijn &

Tijmen

Ze zucht opnieuw en laat zich op haar bureaustoel

zakken: “De babykamer was nog niet helemaal klaar

toen Tijmen zich aandiende, en dus moest iemand zich

opofferen. En voor Staf leek het de normaalste zaak

van de wereld dat ik dat maar deed…”

“En… je moeder?”, vraagt Katrien.

“Zij ziet er geen graten in. Volgens haar is het toeval

dat Tijmen bij mij op de kamer ligt, het had net zo goed

bij één van de andere kinderen kunnen zijn.”

“Weet je, ik ben gek op mijn kleine broertje, ik zou

hem voor geen geld van de wereld kunnen missen.

Maar je overdag op school kunnen concentreren, is

niet meteen makkelijk als hij je vijf keer per nacht

wakker heeft gebruld!”

“Hé, wat zou je ervan denken om samen naar de

universiteit te gaan?”, stelt Katrien dan voor, “Jij ben

van Staf af, en.. tja, en ik van Damian…”

“Dat… klinkt helemaal niet slecht,” glimlacht Jasmin,

“Ik zal mijn broers en zusjes vreselijk gaan missen,

maar voor nu is het misschien de beste oplossing. Ik

wil zo snel mogelijk vertrekken!”

“Vannacht?”, stelt Katrien voor, “Ik zou vanavond nog

graag even thuis zijn, het is Laura‟s verjaardag.”

“Afgesproken! Vannacht, elf uur,” antwoordt Jasmin,

“Ik kom je oppikken aan de voordeur.”

De rest van de middag blijft Jasmin op haar kamer. Ze

hoort de rest van het gezin vrolijk spelletjes spelen,

haar moeder roepen voor het eten,… maar komt niet

naar buiten.

Pas wanneer het begint te schemeren, staat ze op: “Nu

is het tijd.”

Ze loopt naar de kledingkast en haalt er een andere

outfit uit. Daarna grabbelt ze haar make-updoosje en

een schaar van haar bureau, en loopt naar de spiegel:

“Gedaan met mama‟s brave meisje te zijn!”

Tien minuten later kijkt ze tevreden in de spiegel: “Dat

ziet er al veel beter uit. Nu alleen nog even kijken waar

ik naartoe moet…”

Na een snelle check op de computer, stapt ze in de

taxi die haar naar de campus zal brengen: “Op naar

een nieuw leven!”

“… dus zou ik vanavond graag samen met Jasmin

naar de universiteit vertrekken.”, eindigt Katrien haar

uitleg. Tot haar grote verbazing lijken haar ouders er

niet eens van te schrikken.

Maarten,

Lenka,

Katrien,

Wouter,

Noortje,

Laura,

Janne,

Mirthe

& Sarah

“Ik zal niet zeggen dat we dit niet verwachtten,”

glimlacht Lenka, “Je bent min of meer op de campus

opgegroeid, en nu je oud genoeg bent om zelf te gaan

studeren, verrast het ons niet dat je er graag opnieuw

heen wil.”

“Dat… wil dus zeggen dat ik mag?”, Katrien slaakt een

zucht van opluchting: “Gelukkig maar, ik had alles al

met Jasmin afgesproken voor vanavond!”

“Hé, je blijft toch nog wel voor mijn verjaardag?”

Katrien moet lachen om de manier waarop Laura de

vraag stelt. Stoere, jongensachtige Laura, die met

puppy-oogjes naar haar toekomt, dat komt ook niet

vaak voor…

Laura lijkt het zelf ook te merken, en trekt snel haar

gezicht weer in een normale plooi: “Ik bedoel: ik zou

het gewoon leuk vinden als je nog even mee feest kon

vieren.”

Lachend kijkt Katrien haar zusje aan: “Natuurlijk blijf

ik vanavond nog hier! Hé, ik wil de verjaardag van mijn

kleine zusje niet missen hoor!”

Plagen wrijft ze over Laura‟s hoofd, waarop het meisje

met een „Ja, zèg!‟ weer naar haar kamer verdwijnt.

Die avond staat iedereen in de keuken te drummen om

een plaatsje te vinden, en Laura moet al heel erg haar

best doen om de taart te bereiken: “Mensen, ik krijg

amper lucht om de kaarsjes uit te blazen!”

Uiteindelijk slaagt ze er toch in om alle kaarsjes uit te

blazen, en in de lucht te springen. Meteen daarna

vlucht ze naar haar kamer voor een make-over.

Om even later als een knappe jongedame de keuken

weer binnen te wandelen. Al doet ze toch nog steeds

haar best om er niet al te vrouwelijk uit te zien.

“Uhm, ik wil de pret niet bederven, maar voor mij is

het ongeveer tijd om naar de universiteit te

vertrekken,” zegt Katrien plots, “Lau, geniet nog van je

verjaardag, maar ik ben ermee weg!”

“Natuurlijk, zusje!”, antwoordt Laura, “Laat je iets

weten als je bent aangekomen? Ik wil je zo snel

mogelijk achterna!”

“Zal ik zeker doen!”, belooft Katrien.

Even later stapt ze in de taxi die haar naar de

universiteit zal brengen. Op naar een nieuwe fase in

haar leven.

“Oma, oma!”, enthousiast komt Elfie op Iris

afgelopen,” Heb je al een verjaardagstaart voor me

gebakken, met roze en glitters? Je bent toch niet

vergeten dat het vandaag mijn verjaardag is, hé?”

Iris,

Lex,

Valentina,

Stefan

& Elfie

Grinnikend buigt Iris zich over haar naaimachine: “Nee

Elfie, dat ben ik niet vergeten. Je taart staat klaar, en

nu ben ik bezig met nieuwe kleren voor je te maken.”

Ze richt zich op en draait zich om naar haar

kleindochter: “Zou je niet eens naar binnen gaan, ik

geloof dat je mama ook nog iets speciaals te vertellen

heeft…”

Nieuwsgierig spurt Elfie de living binnen: “Mama, was

er iets wat je me wou vertellen?”

“Mmm, ik zal het je niet vertellen, je moet het zelf

zien!”, lacht Valentina. Met iets meer moeite dan

anders komt ze overeind, waardoor duidelijk de

bobbel in haar trui te zien is.

“Je krijgt een kindje, ik word grote zus!”

Meteen slaat Elfie haar armpjes om haar moeders

buik: “Dat was het allermooiste verjaardagscadeau dat

je me kon geven, mama!”

Ze zou nog veel meer willen zeggen, als ze de bel hoort gaan.

“Ik ben zo terug hoor, kleine baby, ik ga alleen maar even de deur openen.”, zegt ze met een hoog stemmetje.

Vertederd kijkt Valentina haar na: “Ze wordt al zo groot…”

“Devon! Ik ben zo blij dat je kon komen!”, roept ze uit,

terwijl ze haar beste vriend omhelst.

“Tja, ik had best zin in een stukje taart,” plaagt Devon.

En voordat Elfie hem met haar ogen kan dood

bliksemen, voegt hij eraan toe: “En bovendien wou

Becky dolgraag komen!”

Even vrolijk omhelst Elfie ook Rebecca.

“Gaan we nog even spelen?”, vraagt die meteen, “Ik

vond het vorige keer zo leuk met jou!”

Nog een kwartiertje zitten de twee meiden gezellig aan

de tekentafel, tot Iris opeens achter hen opduikt:

“Elfie, taart met kaarsvet smaakt niet erg lekker. Kom

dus maar snel de kaarsjes uitblazen!”

Elfie haast zich naar de taart, en ziet opgelucht dat alle

dertien kaarsjes er nog helemaal op staan: “Kom op

mensen, of ik blaas ze zonder jullie uit!”

Wanneer iedereen zich – veel te langzaam naar Elfie‟s

zin – rond haar heeft verzameld, blaast ze de kaarsjes

uit en draait een rondje.

“Ik ben best wel wat gewend wat outfits betreft, maar

dit is echt vreselijk!”, roept ze uit wanneer ze enkele

tientallen centimeters groter weer op de grond staat.

“Wees gerucht meid, ik heb je kleren op tijd

afgekregen!”, lacht Iris, “En volgens mij zie je er nu al

fantastisch uit!”

Daar denkt Elfie toch anders over, en ze verdwijnt dan

ook meteen naar boven om zichzelf een make-over te

geven.

“Wow, je zit er echt knap uit, Elfie!”, zegt Devon

wanneer hij even later samen met Rebecca de

slaapkamer binnenkomt. En zijn zusje voegt er meteen

aan toe: “Wil je mij ook zo mooi maken?”

“Dat zal dan toch voor een andere keer zijn, Becky!”,

komt Stefan, die hen achterna is gekomen,

tussenbeide, “Je moeder heeft net gebeld, het is tijd

om naar huis te gaan.”

“Je houdt het nog van me tegoed hoor!”, fluistert Elfie

in het oor van haar nichtje, terwijl die haar nog een

stevige knuffel geeft.

“Vertel!”, zegt Iris meteen wanneer Elfie weer beneden

komt, “We zijn razend benieuwd naar welke

levenswens je gekozen hebt!”

“Familiewens,” vertelt Elfie trots, “Mijn levenwens is

burgemeester worden, maar het liefst van al wil ik een

lieve man en een groot gezin.”

*Ik hoor jullie al denken: “Vreemde levenswens voor een Familiesim”… - haar

secundaire wens is Populariteit

Valentina glmilacht tevreden: “Dat maakt mij een

gelukkige moeder. Alleen…”, ze kijkt haar dochter

even strak aan, “… beloof me dat je langer met

kinderen wacht dan ik heb gedaan!”

“Daar mag je zeker van zijn, mama!”, glimlacht Elfie,

“Voorlopig zal ik me maar bezighouden met mijn

toekomstige broertje of zusje. Ik kan niet wachten tot

het er is…”

“Het ziet er prachtig uit, Maxwell…”, zucht Valentina

terwijl ze met Selene op de arm naar het immense huis

staart.

“En dan heb je de binnenkant nog niet gezien!”,

antwoordt Maxwell meteen.

Maxwell,

Olivia,

Linus

& Selene

Met zijn vrije hand houdt hij de voordeur voor haar

open: “Laten we eerst de kleintjes maar eens in hun

bedje gaan leggen. Als de dames me willen volgen?”

“Wauw Maxwell, je hebt echt wel je best gedaan op de

kinderkamers!”, roept Olivia uit vanuit Selene‟s

kamertje.

“Hé, ik moet mijn beste patiëntjes toch een beetje in

de watten leggen zeker!”, geeft Maxwell haar als

antwoord terwijl hij Linus in zijn bedje legt.

“Zullen we jouw kamer eens gaan bekijken?”

“Zo, dit is dus de logeerkamer… het was vroeger de

kamer van mijn zusje, ik hoop dat jij er een beetje je

draai in zal kunnen vinden…”

“Dat zal wel lukken!” Bewonderend kijkt Olivia rond,

“Het is een prachtige kamer!”

“En ook aan de hond heb ik gedacht,” gaat Maxwel

verder, terwijl hij richting de trap loopt.

“Diogenes kan met ons meeëten in de keuken, maar

ook hier heeft hij zijn etensbak, mand, speeltjes,… en

zelfs gezelschap!”

Vertederd tilt Olivia de kleine chihuahua uit haar hokje.

“Haar naam is Delilah,” vertelt Maxwell, “Ik ben er

zeker van dat Diogenes goede vriendjes met haar zal

worden!”

Vervolgens toont hij Olivia de keuken.

“Het begint zo onderhand middag te worden, dus

misschien kan ik wat te eten voor ons klaarmaken?”

“Hmmm, het ruikt heerlijk Maxwell!”, snuift Olivia

wanneer hij enkele minuten later een kom soep voor

haar neus zet, “Benieuwd of het ook nog lekker

smaakt…”

“Hé, daag me niet uit hoor!”, roept Maxwell lachend,

“Ik was van plan om verjaardagstaarten voor de

tweeling te bakken, maar als je zo doorgaat kan je ze

zelf maken!”

“Oh, jij zou de taarten maken?”, roept Olivia verrast

uit, “Normaal zou ik dat aanbod niet afslaan, maar…

zullen we ze samen maken? Anders loop ik hier toch

maar niks te doen in dit grote huis…”

“Dat klinkt niet slecht. Blijkbaar hebben we dezelfde

interesses…”

Opeens kijkt Maxwell haar zo doordringend aan, dat

Olivia zich er ongemakkelijk gaat door voelen.

“Ik euhm… ik geloof dat ik één van de baby‟s hoor

huilen. Snel even kijken wat er scheelt.”

Voordat Maxwell nog de kans krijgt om iets te zeggen,

is ze al naar boven verdwenen.

Die avond staan Maxwell en Olivia beiden met een

baby op de arm bij twee prachtige taarten. Ze hebben

de afgelopen middag veel plezier gehad bij het

bakken, maar toch hangt er nog steeds een vreemde

spanning tussen hen.

“Zal ik dan maar beginnen?”, doorbreekt Maxwell de

onaangename stilte, en hij buigt zich met Selene naar

de taart: “Daar ga je dan, meisje…”

Ook Olivia blaast snel de kaarsjes voor Linus uit, en

gooit haar zoontje in de lucht.

Na een kleine make-over, staan Olivia en Maxwell even

later samen naar de spelende tweeling te kijken.

“Ooit wil ik er ook zo eentje…”, hoort ze Maxwell

mompelen.

“Een aliënkindje?”, vraagt Olivia gespeeld verbaasd,

waarop Maxwell haar begint te kietelen.

“Nee… ja, natuurlijk mag het een aliën zijn, maar ik

bedoel gewoon een kindje van mezelf. Al moet ik dan

eerst nog wel een geschikte moeder vinden…”

De spanning die daarnet even verbroken was, lijkt

opeens weer helemaal terug.

“Ik ga slapen,” maakt Olivia zich los uit de kietelpartij,

“Het is een lange dag geweest. Welterusten…”

Verslagen zit Shania op de rand van het bed.

“Nee… verdomme, dit kan niet, dit mag niet…”

Shania,

Merle,

Annabel,

Thibo

& Mare

“Hoe durft u dat te zeggen, mevrouw! Het kind was er helemaal kapot van, ze sliep nog liever op strààt dan dat ze opnieuw naar huis zou gaan!”

Bij het geluid van de deurbel, houdt Merle de telefoon een stukje van haar mond weg: “Annabel, ga jij even opendoen, meid?”

“Hoe kon dit nu? Het mag niet, ik wil dit niet…”

Glimlachend kijkt Annabel naar de mensen die voor de

deur staan: “Hallo, u ben vast en zeker Kelsy? Loop

maar door, Shania zit op de slaapkamer!”

Ze buigt zich naar de twee peuters: “Komen jullie

gezellig met mij boven spelen?”

Maïté grijpt meteen naar haar hand, Leander kruipt

hen vrolijk achterna.

“Shania?”

Aarzelend duwt Kelsy de deur van de slaapkamer

open: “Merle heeft me opgebeld en verteld wat er

gebeurd is…”

Wanneer haar zusje niet reageert, gaat ze verder: “Ik

wou alleen maar even zeggen dat ik het verschrikkelijk

voor je vind. En dat het me spijt wat ik tegen je zei

over het moederschap. Ik bedoelde het zo niet, maar

het kwam blijkbaar wel zo over…”

Nog steeds geen reactie. Net wanneer Kelsy het wil

opgeven en weer naar buiten gaan, hoort ze Shania

zachtjes snikken.

Bezorgd loopt ze naar de andere kant van het bed:

“Naia? Waarom huil je?”

“Als u er zo over denkt… dan neem ik aan dat u er geen probleem mee hebt dat Annabel hier blijft wonen?!”

…

“Dat is dan geregeld. Tot ziens misschien!”

Opeens staat Shania op van het bed en vliegt haar zus

huilend om de hals.

“Joris…”, snikt ze, “Hij… Ik…”

“Ik ben zwanger…”

Tot de volgende

keer!!!